Pakiramdam ko sanay na ako sa lugar na ganito. Nagpatuloy ako sa paglalakad, kahit madilim ay naaaninag ko pa naman ang dinadaanan ko.

I do not know why.

Dati naman ay mahina akong makakita sa dilim.

I'm not comfortable walking when I can't see anything. May buwan pero mahina lang.

I remembered my cellphone, so I was fumbling in my pocket if it was still there. I am so thankful to be there. It still works even though it was wet with water when I drowned.

Water proof eh.

Thanks just because I love water proofs. I opened the phone and turned on the light.

Tinignan ko kung may signal ba dito at napasimangot na lang ako dahil sa pinagkaitan pa yata ang lugar na ito ng cellsite.

I was at the entrance of the forest, while walking I could hear various noises in the environment. But instead of being scared, I didn't even feel that way. I feel like I'm used to this. With each passing moment, my familiarity with the forest grew. A sense of belonging washed over me, as if I had traversed these paths countless times in the past, as if the forest had become an extension of my own being.

Gamit ang ilaw ng phone ko ay naging mas malinaw ang nilalakaran ko. Iniwasan kong pumasok sa gitna ng kagubatan dahil naalala ko kanina ang sinabi ng kawal.

Sa patuloy na paglalakad ko ay nakarating ako sa isang lugar na maraming ilaw.

Maraming mga kabahayan, at tingin ko ito na ang bayan. Ang tinitirahan kasi nila Sonya ay malayo dito, mag-isa lang ang bahay na yun ang nakita ko. Ngayon ay narating ko ito, alam kong ito na ang bayan kung saan maraming mga tao.

I am so grateful to myself for just following my instinct. It was as if I knew the way very well.

Wala naman akong bakas na sinusundan kanina o mga daan na pwede kong sundan para makarating dito. Hindi ko na lang napansin na nakarating na pala ako dito.

I took a deep breath, then I stepped forward and walked among the people even late at night who were still busy with what they were doing.

There are people forging swords. Cleaning arrowheads. They had adapted to a simpler way of life, embracing the warmth and radiance of fire as their sole provider of light. Their hands, weathered by the demands of their craft, weaved intricate tales of perseverance and skill. And as I walked among them, an observer in their midst, I couldn't help but be humbled by their unwavering dedication, their commitment to preserving a tradition that bound them together.

Sa bawat mga kubo ay may sariling apoy na nagsilbing kanilang ilaw. Yung iba ay mga torch lang. Walang supply ng koryente dito dahil wala man lang akong napansing mga wire.

Saan ako mag cha-charge kapag nalobat na ang phone ko? Wala din akong dalang charger.

Naalala ko ang maleta ko na pilit kong inaabot kanina sa baha, nang mahawakan ko na iyon ay siya namang pagsigaw ko para maubusan ako ng hangin. I was holding it before I passed out.

Dapat nadala sakin yun dito. Unfair talaga! Nandon pa mga gamit ko. Ngayon saan ako kukuha ng pamalit kapag nanlalagkit na ang katawan ko.

I looked at the women's clothes, as they were busy coming and going. They don't even notice me or pay attention to me. And I'm thankful for that. I don't want them to give me attention.

I see women wearing long dresses. With a plain faded color at kung sa mundo namin ay luma na ito. Mahahabang hanggang uncle ng paa nila. Halos paa na nga lang ang nakikita sa kanila. Samantalang yung mga lalaki ay parang naka sando.

"Aah!" Sa pagti-tingin tingin ko sa paligid ay hindi ko napansin na may mababangga pala ako.

We both sat down with the woman I bumped into, who was holding a bowl filled with water. The water spilled onto my clothes, soaking them, and in my surprise, I accidentally dropped my cellphone, causing it to fly out of my hand. I had forgotten to turn off the flashlight.

"Sorry miss." I apologize to the woman.

She's still young and it looks like we're just the same age.

Nagulat naman siya na parang nakakita ng multo.

Oh yes, by the way! Celes said earlier that they do not understand english.

"Anak, anong nangyari?" Tanong ng kararating lang. Magkamukha sila kaya masasabing anak nga niya itong babae.

"Ina." tulala na may halong gulat na sambit ng babae.

I, on the other hand, recovered from the fall to the ground and immediately searched for my phone because that was all I had left.

I looked carefully and there were no cracks.

Pinatay ko na rin ang flashlight ng phone dahil maliwanag naman na dito dahil sa mga kabi-kabilang mga apoy.

Pagkatapos ko sa phone ay binalingan ko yung nakabangga ko at nakita kong dalawa na silang nakatingin sakin na may gulat at pagtataka.

"Ahm so-- este patawad po binibini sa hindi sinasadyang pagkabangga ko sa iyo. Kung iyong mamarapatin ay hindi po maganda na tumitig ng ganyan sa isang tao. Patawad po." Paghingi ko ng tawad. Naks, nakapag maria clara languange pa ako.

"A-ahh saan ka galing" tanong ng ina ng nakabangga ko.

"Naliligaw po kasi ako dito, nagising na lang po akong nandito na sa mundong ito." Kinakabahan na saad ko dahil wala pa akong ideya kung mabuting tao ba sila. O baka isusumbong ako sa sinasabi nilang prinsipe.

Nagulat na lang ako nang bigla ako hablutin ng Ina ng babaeng nakabangga ko sa braso at hinila papasok sa isang kubo. Mas mukha naman itong tent.

"Ano po bang ginagawa niyo! Let go off me!" Pagpupumiglas ko.

Nang makapasok na kami dito sa loob na parang tent din. Sa loob nito ay nandito na ang isang ...masasabi mong kusina kung saan nakalagay ang mga kakaibang pangkusina, mga damit na maayos namang nakatupi at walang kadise-disenyo sa gilid, at isang tulugan na pang isahan lamang at kulang pa sa isang tao kung para sa akin.

But I knew, for them it would fit two people there. She let go of me and her daughter immediately closed the door, na isang tela lang. Walang itong kahoy na pinto na pwedeng i-lock.

"Ina, ano yang hawak niya?" Tanong ng babae matapos niyang isara ang tela.

Her mother held my hand holding my cellphone.

"Ano ito? Sabihin mo sa amin, hindi ka taga rito! Sabihin mo! Pano ka nakapasok sa lugar na ito! Galing ka sa mundo ng mga mortal!?" Mahina pero halatang pasigaw iyon.

She still held my hand tightly.

"Ina, bitawan mo na siya. Nasasaktan na siya." lumapit samin ang babae at pinigilan ang Ina niya.

Binitawan naman niya ako kaya napahawak ako sa bandang mahigpit niyang hinawakan at napangiwi sa kirot. Pagkatapos ay hinila niya ako at pinaupo sa isang bangko.

"Ina, anong gagawin natin." nag-aalalang saad nitong hindi ko alam ang pangalan.

"Kausapin mo muna siya at may gagawin lang ako." Habang nangangalkal sa kung saan ng iba't-ibang mga kulay ng dahon at mga kakaibang bulaklak.

"Ahh magandang binibini, ako pala si Serina, ikaw anong pangalan mo?" Mahinahon saad niya.

Serina? Parang Sirena. Yung tao na may buntot ng isda. Hahahaha!

Nagpipigil ako ng tawa nang mapansin niya yun. Nagtataka ang mukha na tinignan ako.

"Anong nangyayari sa iyo binibini?"

I faked a cough to hide my laughter and got serious.

"Ako rin pala si Akira" nginitian ko siya ng malawak. Pero tulad kanina ay pareho sila ng reaksyon kay Celes at Sonya.

"Paanong nangyari iyon?" Nagtatakang tanong niya.

Ang o-oa ng mga tao rito ah.

"Paano niyo nalalaman na wala kayong kapareho ng pangalan sa dami niyo na rin dito, lalo na sa ibang bayan?"

"Hindi kami ang nagdedesisyon kung ano ang magiging pangalan namin. Walang karapatan doon ang aming mga magulang. Tanging mga opisyal lamang sa palasyo ang may karapatang magbigay ng pangalan sa bawat sanggol na ipinapanganak. Sa palasyo kung saan mas may koneksyon sa mundo ng mga tao. Sa palasyo kung saan naninirahan at pwedeng makalaba-masok ang mga immortal na nabiyayaan ng kapangyarihan. Isa lang kaming mga mababang klaseng immortal kaya hindi kami nababagay sa pumasok sa palasyo."

She stopped first to take a deep breath.

"Pasalamat nga tayo, kami, dahil dito kami ipinanganak sa kaharian ng Nemestia kung saan nabibigyan din ng karapatan at magandang kapakanan ang mga mamamayan. Di katulad ng kaharian ng Taraya at Spiro."

Salamat kung ganon dahil dito ako napadpad. Pero may parte sakin na mas gustong sa kaharian ng Taraya na lang sana ako napunta. Taraya? Bakit parang familiar sakin yun? Ah oo nga pala.

I've always dreamed about that.

A beautiful kingdom with a large palace and surrounded by beautiful flowers, where in my dream I was always in the middle of those flowers. It's as if I am always surrounded by a sea of flowers, their colors and fragrances filling the air, creating a serene and enchanting atmosphere. The fragrance of blossoms intermingles with the gentle whispers of a cool breeze, creating a symphony of scents and sounds that soothe the soul. Majestic trees surround the place, their branches reaching towards the heavens, providing shade and a sense of groundedness. revise it into simplier english

Ang Taraya ba na sinasabi niya ay katulad din doon sa panaginip ko? O baka coincident lang? Halos araw-araw ko nga yun napapanaginipan. Nasanay na ako at hindi na ako nag-isip ng kung ano-ano pa.

Hindi ko na lang yun tinanong pa kay Serina. Mas naagaw ng pansin ko ang kapangyarihang sinasabi niya.

"Kapangyarihan? As in yung powers? Magic? Illusions? Ano pa...hmmm"

"Hindi ko maintindihan ang sinasabi mo, Akira. Sa pagkaka-alam ko at sa laging usap-usapan dito sa mundo namin ay mga mang-mang daw ang mga mortal dahil hindi sila naniniwala sa kapangyarihan. Pero para sa amin dito ay ganun kami nabubuhay, may biniyayaan ang mga Octavius ng kapangyarihan."

Ayoko nang makinig pa sa kwento niya.

Nabadtrip ako sa narinig kong panghuhusga nila sa amin. Kami? Mga mang-mang? Huh! Mas bobo sila! Umiba ang timpla ko kaya tumayo na ako at naglakad palabas ng maliit na bahay na ito.

"Saan ka pupunta, Akira?" Tumayo siya at sinundan ako.

"Aalis na. Hindi ko kailangan ang tulong niyo, lalo na at hindi ako lumapit sa inyo para humingi ng tulong." seryoso at wala sa mood kong sambit sa kanya.

"Serina! Pigilan mo muna siya!" Sigaw ng nanay niya sa loob.

Naramdaman ko na lang na hindi ako makagalaw. Tanging pag-kurap lamang ng mga mata ko ang kayang kong igalaw.

"Patawad Akira, sapagkat ako'y hindi marunong sumalungat sa aking Ina."

Naglakad siya papuntang harapan ko kaya ngayon magkaharap na kami.

Ang kaninang mala-inosente niyang mukha ay nakangisi na ngayon. Parang hindi siya ang babaeng kausap ko lang kanina at isang mabait at mahinhin na dalaga. I can't move my body. Akala ko ba hindi sila makagamit ng kapanyarihan, then what is this? how can she control my body. Or is not some kind of powers? A spell? Withcraft spell?

Nakangisi siya na parang may binabalak.

"Anong ginawa mo! Walang hiya kang bruha ka! Akala ko pa naman mapagkakatiwalaan ka! Katulad ka lang din pala sa mga plastik!" Sigaw ko sa kanya habang pinipilit na gumalaw.

Nag-iba naman ang ekpresiyon ng mukha. Tinignan niya ako ng nagtataka.

"Plastik?" Nagtatakang tanong niya.

Ngumisi ako.

"Ngayon, sino sa atin ang mang-mang? Mga bobo!" Hindi ko na naiwasang pagsalitaan sila ng mga ganong salita. Sa mundo namin ay hindi ko kayang manlait ng ganon dahil lang sa wala silang pinag-aralan at kapos pa sila sa pera.

But this is not my world. I have nothing to trust here.

Kaya hindi ko na mapigilang laitin sila at husgahan dahil na din sa pinapakita niya. Sa pagtapak ko kanina dito, sa klaseng pamumuhay nila na nakita ko kanina ay hindi sumagi sa isip ko ang panghuhusga but admiration.

But now that all of that has disappeared dahil sa pinapakita nila, muntik na akong mauto kanina dahil sa pagpapakitang tao nila na mabait.

"Lapastangan!"

Susugurin niya sana ako pero dumating ang kanyang Ina kaya napigilan pa niya ang sarili niya.

"Ipahiga mo siya dito Serina."

"Bitch! What are you going to do to me!"

Kusa na lamang gumalaw ang katawan ko at naglakad saka himiga sa higaan na sinasabi niya.

"Wag mo siyang hahayaang makawala anak. Hahaha! Matulog ka na lang muna." At may iba't-iba siyang mga pinahid sa akin at sinamahan pa ng dasal o mas tamang sabihin na isang orasyon! Shit!

I don't know what they will do to me.

"Gagamitin namin ang katawan mo bilang isang portal o magiging lagusan sa pamamagitan ng isang ipinagbabawal na orasyon papuntang mundo ng mga tao. Tulad sa palasyo marami silang mga impluwensya na nanggaling sa mundo niyo tulad ng mga kakaibang kagamitan. Parang mas maganda manirahan sa mundo ng mga mortal dahil wala silang kakayahang gumamit ng kahit anong spell at kapangyarihan." Ngisi niya habang nanonood lang sa amin.

"tama ba ang ginagawa atin, ina? Paano kung malaman ito ng mga opisyal sa palasyo. Isang mahigpit na parusa ang ihahatol sa atin." may halong takot sa saad ni Serina sa kahayupang ginagawa ng ina niya.

"hindi yan mangyayari kung matagumpay natin itong matapos. Oras na makapunta tayo sa mundo ng mga mortal ay pwede natin gamitin lahat ng alam nating spell para controlin at sakupin ang mundo nila. HAHAHA kapag nangyari iyon hindi na tayo ituturing mababang immortal lang! HAHAHA!" nababaliw na saad ng ina niya. huh! As if kaya niyang sakupin ang mundo namin ng siya lang!

Gusto kong matawa sa pagkadelusyonada niya ngunit hindi ko muna iyon magawa sa kalagayan ko ngayon dahil sa takot. Dapat nanginginig na ako ngayon, pero dahil hindi ako makagalaw ni igalaw man lang sana ng konti ang daliri ko ay hindi ko kaya.

Hindi ko na maiwasang magdasal kahit wala ako sa mundo namin. Sabi nga nila kahit na saan ka man ay hindi mo dapat kakalimutan ang nasa taas. Shems! Totoo nga na naaalala lang natin siya kapag nasa sitwasyon na tayo na hindi na natin alam kung paano lulusatin.

I close my eyes and whispered through my mind.

Help me, please.

@chumalan_bch

––––––––