POV Rik Makkum

Ik zit op mijn troon en kijk tevreden naar de onderdanen die voor me werken. Dat mijn plan van negen jaren zo goed verlopen is.Ik kan het nog steeds niet geloven, ik schrik op uit mijn gedachten doordat één van mijn onderdanen de troonzaal binnenstormt. 'Ik heb slecht nieuws!' zegt hij. 'Hoezo, wat is er aan de hand?' vraag ik. 'Er zijn mensen teruggekeerd vanuit het bos. Ze beweren dat een groep jongeren zich bij de Rode Draak hebben aangesloten. Er zijn al veel doden gevallen.' zegt één van mijn onderdanen. 'Stuur ze dan terug het bos in.' zeg ik. Ik snap niet waarom die mensen zo moeilijk doen, ze zijn het bos in gegaan omdat ze graag tegen de Rode Draak wouden vechten, ze hadden kunnen weten dat er veel doden zouden vallen. 'Dat is ook een probleem meneer.' zegt mijn onderdaan. 'Niemand wil meer het bos in, ze zijn nu te bang. Er lopen nog twee groepen in het bos. Waarschijnlijk hebben die zich bij de Rode Draak aangesloten.' 'Wat een stelletje verraders!' roep ik uit. 'Als ze ooit nog terugkomen, vermoord ik ze!' 'Ik ga er niet vanuit dat ze nog terugkomen.' zegt mijn onderdaan. 'Ze zijn waarschijnlijk op weg naar Salamanderland.' 'Wat?' roep ik uit. 'Salamanderland!' De dienaar kijkt me geschrokken aan. 'Ja meneer.' zegt hij uiteindelijk. 'Nu word het nog moeilijk om die Rode Draak te vermoorden. Maar ik weet mensen die er geschikt voor zijn.' zeg ik. 'Haal mijn zonen!' De dienaar knikt en loopt weg.

POV Reinout

Mijn broer en ik zitten op onze kamer te gamen als er opeens één van onze vaders dienaren naar binnen komt gelopen. 'Ik heb de opdracht gekregen van jullie vader om jullie te halen.' zegt hij. Ik kijk hem geïrriteerd aan, hij ziet toch dat we druk in een game zitten. 'Het is het beste als jullie meekomen, jullie weten hoe snel jullie vader geïrriteerd raakt als hij lang moet wachten.' zegt de dienaar uiteindelijk. Pieter zucht en staat op. 'Hij heeft gelijk Reinout. Kom nou maar mee.' zegt hij. Ik rol met mijn ogen en sta ook op. 'Oké, we komen er aan.' zeg ik. De dienaar kijkt me opgelucht aan. We lopen naar de troonzaal en daar zie ik mijn vader geïrriteerd op de troon zitten. 'Waarom wou u dat we kwamen?' vraagt Pieter. 'Ik heb een opdracht voor jullie.' zegt onze vader. 'Wat dan?' vraag ik uit nieuwsgierigheid. 'Jullie moeten het bos in, op zoek naar de Rode Draak. Als ze niet in het bos is zullen jullie naar Salamanderland moeten.' zegt onze vader. 'Waarom moeten wij dit doen?' vraagt Pieter. 'U had daar toch andere mensen voor?' 'Ja, maar een paar van hen heeft zich tegen mij gekeerd. Er zijn veel mensen gedood en een paar lafaards zijn teruggekomen.' zegt onze vader en hij rolt met zijn ogen. 'Oké, ik doe het.' zeg ik. Pieter kijkt me geschrokken aan, maar stemt daarna ook in. Wat een meelopertje. 'Ik ben trots op jullie!' zegt onze vader. 'Dienaar, breng ze naar de poort!' De dienaar knikt. We lopen naar onze kamer en pakken snel nog wat spullen. Daarna gaan we naar de poort.

We komen aan bij de poort, er staat een groepje mannen bij de poort. Eén van hen loopt naar ons toe. 'Jullie zijn vast Reinout en Pieter.' zei de man. 'Ja, dat klopt.' zei Pieter. 'Loop maar met mij mee, dan mogen jullie een wapen uitkiezen.' zegt de man 'Maar één?' roept Pieter. De man begint te lachen. 'Het mogen er ook wel meer zijn hoor.' zegt hij. 'Mooi!' zegt Pieter. We lopen de man achter na. We komen aan in een grote ruimte vol met wapens. 'Dit is geweldig!' roept Pieter. Hij rent de kamer in en grijpt direct naar allemaal verschillende wapens. Ik kijk ook in het rond en pak een paar wapens die me wel handig lijken. We lopen uiteindelijk terug naar de man. 'Hebben jullie alles?' vraagt de man. We knikken. 'Oké, dan kunnen jullie nu het bos in.' zegt de man. De poort waardoor we naar binnen kwamen gaat dicht. Een andere poort gaat open. Ik zie een donker bos tevoorschijn komen. Het ziet er gevaarlijk en avontuurlijk uit. 'Laten we gaan.' zeg ik tegen Pieter en zelfverzekerd zet ik een stap in het donkere bos.

'Klopt het dat Meine in dit bos is gedropt?' vraagt Pieter opeens. 'Bedoel je Meine, ons jongere broertje?' vraag ik. 'Ja!' zegt Pieter. 'Volgens mij wel.' zeg ik. Ik was Meine na al die jaren al bijna vergeten. Van onze ouders mochten we niet meer over hem praten. Ze vonden hem een verrader. Als we over hem zouden praten, zouden ze ons ook vreselijke dingen aan doen. 'Denk je dat we hem tegen zullen komen?' vraagt Pieter. 'Ik weet het niet. Dit bos is volgens mij best wel groot.' zeg ik. 'Als we hem tegen komen, zal hij ons dan nog herkennen?' vraagt Pieter. 'Ik weet het niet!' roep ik geïrriteerd. Ik had nooit echt een goede band gehad met Meine. Het boeit me niet dat hij in dit bos is. Door hem is de Rode Draak ontsnapt. Door hem lopen wij nu in dit bos te zoeken. Pieter ziet dat ik geïrriteerd begin te raken. 'Oké, ik hou er al over op.' zegt hij. 'Mooi.' zeg ik.

<>

Een paar uur later hebben we nog steeds geen spoor van de Rode Draak. We hebben wel veel lijken gezien. Sommigen waren vermoord door mensen, anderen door de Rode Draak zelf. We moesten een tijdje huilen toen we zagen dat Daniël, een goede vriend van ons, ook het pijnlijke lot onder ogen had moeten zien. Hij was open gesneden door de Rode Draak, tenminste dat denken we. 'Ik ga er niet vanuit dat de Rode Draak nog in dit bos is.' zegt Pieter. 'Laten we morgen op weg gaan naar Salamanderland!' 'Oké, is goed.' zeg ik. Ik leg mijn slaapzak op de grond. Ik staar nog een tijdje naar de donkerblauwe hemel en val dan uiteindelijk in een diepe slaap.