POV Anna

Het is nu een paar dagen na het gevecht om Makkanium. Ik ben al helemaal gewend aan mijn leefomgeving. Na het gevecht kreeg ik veel vragen van de mensen die in het kasteel werkten. Ik legde ze uit dat ik Anna ben, de dochter van de koning die negen jaar geleden stierf. Eén iemand van het dienstpersoneel werd helemaal emotioneel en trok me in een grote knuffel. Ze zei dat ze wist dat ik niet dood was en dat ik ooit terug zou keren. Het andere personeel had nog twijfels over mij, maar die trokken al gauw weg toen Sander langskwam en ineens weer zaken met Makkanium wou doen. De bevolking was eigenlijk super gelukkig toen ze hoorden dat Rik Makkum geen koning meer was. Ze kwamen met zijn allen naar het kasteel toe omdat ze me wouden ontmoeten. Ze hadden vroeger veel van me gehoord, maar ze hadden me nooit echt ontmoet. Het personeel moest moeite doen om het volk buiten de poorten te houden. Toen bedacht en van hen dat het slim zou zijn om het volk uit te nodigen voor mijn kroning.

Ik zit nu verveeld op mijn bed, vandaag zou ik gekroond worden tot prinses van Makkanium. Het hele volk zou er bij aanwezig zijn. Omdat ik nog niet oud genoeg ben, zou ik veel hulp krijgen van volwassen in het bestuur. Maar dat vind ik nog niet het grootste probleem, het grootste probleem is dat ik me nog steeds gedraag als een draak. Ik moet gewoon helemaal opnieuw opgevoed worden. Ik moet alles opnieuw leren en daar heb ik absoluut geen zin in. Gelukkig komt dat pas na de kroning.

'Hoi!' schreeuwt Janique enthousiast terwijl ze mijn kamer binnen komt gehuppeld. Achter haar loopt Mia. 'Heb je zin in de kroning?' vraagt Janique. Ik haal mijn schouders op. Ik weet niet echt wat ik er van moet vinden. De grijns op het gezicht van Janique wordt nog groter als ze mijn jurk zit hangen. 'OMG!' schreeuwt ze. 'Moet je die jurk aan?' Mia en ik kijken elkaar aan met zo'n gezicht van: ''Die meid is gek!''. Janique merkt het op en stompt me in mijn zij. 'Anna, zou je je kunnen omkleden?' vraagt Amanda, de vrouw die me helpt met mijn hele planning. 'Je kroning begint bijna.' Ik sta op en slaakt een diepe zucht. 'Oké, ik ga me omkleden.' zeg ik. 'Maar kunnen jullie dan wel even mijn kamer uit?' Janique, Mia en Amanda knikken. Ze lopen snel mijn kamer uit. Ik sla de deur met een klap dicht en doe hem op slot.

Geïrriteerd loop ik de trap af. Deze hele kroning is niets voor mij. Ik kan er al helemaal niet tegen dat het zo massaal moet. Zoveel mensen die komen voor mijn kroning en die me dan ook nog eens willen ontmoeten. Ik kom onderaan de trap en vang direct de blikken van Janique, Mia en Amanda op. 'Je ziet er geweldig uit.' zegt Amanda. 'Wow.' zeggen Mia en Janique. Ik rol met mijn ogen en loop door. 'Je moet naar de.' zegt Amanda maar ik onderbreek haar. 'Ik weet waar ik heen moet!' roep ik en met stevige passen loop ik door. Voor de deur van de zaal, waar ik gekroond word, staat Thomas. Hij kijkt me met een lieve glimlach aan. 'Je ziet er goed uit.' zegt hij. Ik rol met mijn ogen en duw hem aan de kant. 'Je hoeft niet zo bot te doen.' zegt hij. Ik draai me om en kijk hem aan. 'Het spijt me tovenaartje, maar ik heb hier niet bepaald veel zin in.' Thomas fronst zijn wenkbrauw maar ik negeer het en loop verder.

Ik kom aan op het podium waar ik gekroond wordt. De man die me gaat kronen staat op het podium en glimlacht naar me. Ik glimlach terug uit beleefdheid. 'Ga maar achter de doeken staan.' zegt hij. 'Als de zaal vol is roep ik je wel naar voren.' 'Oké, is goed.' zeg ik en ik ga achter de doeken staan. De zaal stroomt langzaam vol en ik voel zenuwen in mijn buik komen. Ik probeer mijn hoofd bij iets anders te houden, maar het lukt me niet. De zaal is vol en de man die me kroont wenkt me. Ik loop een beetje klunzig het podium op en ga gehurkt voor de man zitten. Hij zegt een paar dingentjes en zet dan de kroon op mijn hoofd. Ik sta op en buig naar alle mensen die in de zaal zitten. De mensen klappen en juichen enthousiast. Ik draai me naar de man toe en buig ook naar hem. 'Leve koningin Anna!' roepen de mensen in de zaal. Een glimlach vormt op mijn gezicht. 'Dan nu speciaal voor koningin Anna een lied gemaakt door haar vrienden!' zegt de man die mij gekroond heeft. 'Gaat u maar op de troon zitten, dan kunt u alles goed zien.' Ik loop naar de troon toe en ga er op zitten, dan kijk ik voor me uit. Ik zie dat Brian, Ruben, Marnix, Patrick, Maik, Yarnick, Neville en Meine een instrument bij de hand hebben. Voor hun staan Janique en Mia. 'We gaan speciaal voor onze goede vriendin een lied zingen.' zegt Mia. 'Heel veel plezier.' zegt Janique. Patrick, die achter het drumstel zit slaat met zijn stokken drie keer tegen elkaar en begint dan met spelen. Langzaam valt de rest in met hun instrumenten in. Als laatste beginnen Janique en Mia te zingen. Het klinkt echt prachtig. Ik haal een traan die over mijn wang rolt weg als het lied gestopt is. Ik sta op uit de troon en geef een luid applaus. De mensen die in de zaal zitten klappen met mij mee. Brian, Ruben, Marnix, Maik, Patrick, Yarnick, Neville, Meine, Janique en Mia buigen en lopen dan het podium af. Amanda komt na me toe gelopen en zegt dat de mensen die in de zaal zitten nu gaan feesten en dat ik op de troon moet blijven zitten. Ik knik naar haar en staar naar de mensen die langzaam van hun stoel komen en beginnen te dansen op de muziek die uit de boksen komt.

'En hoe vond je het?' vraagt Mia die met een glimlach naar me toe komt gelopen. 'Het was echt geweldig!' roep ik. 'Ik moest zelfs huilen.' Ik glimlach nerveus naar Mia die me blij aankijkt. 'Ik ben blij dat je het mooi vond.' zegt ze en ze loopt weg. Ik kijk de zaal rond en zie dat Meine en Janique met elkaar aan het praten zijn. Na het gesprek knuffelen ze elkaar en komen ze mijn kant op. 'We zijn een stel!' roept Janique met een grote glimlach. 'Dat is mooi!' roep ik blij. 'Jullie zijn echt schattig samen!' 'Dank u wel.' zegt Meine en hand in hand lopen ze weg. Ik kijk ze na en kijk dan weer de zaal in. Iedereen is nog steeds aan het feesten. Ik daarin tegen heb er niet zoveel zin meer in en sta op uit mijn troon. Ik loop langzaam weg bij mijn troon en als ik dan eenmaal bij de deur ben gekomen beginnen ik te sprinten. Dan bedenk ik dat ik nog iets wou doen. Ik loop de trap af, op weg naar de kerkers onder het kasteel.

'Niet verwacht jou hier te zien.' zegt een stem. Ik kijk recht in de ogen van Rik Makkum. 'Ik had nog een paar vraagjes.' zeg ik en ik blijf hem strak aankijken. 'Vraag maar raak.' zegt hij. 'Waarom moest mijn vader per se dood?' vraag ik. 'Nou, als hij niet dood was, was ik niet koning geweest voor een tijdje.' snauwt Rik me toe. 'Ik snap het niet....' zeg ik. 'Had u niet gewoon kunnen vragen aan mijn vader of u zijn plek mocht overnemen?' Rik krabt aan zijn hoofd. 'Theoretisch gezien had het gekund.' Ik kijk Rik met grote ogen aan. Zonder nog maar één woord te zeggen loop ik de kerkers weer uit. Boos over het feit dat mijn vader voor niets is overleden loop ik de trap op, naar mijn kamer. Ik loop mijn kamer binnen, plof neer op mijn bed en ga liggen. Ik ga liggen en staar naar het plafond. Niet alles in mijn leven is gegaan zoals ik het gehoopt had. Maar ik ben blij dat alles nu achter de rug is en dat ik mijn leven kan gaan oppakken!

Willen jullie een deel 2, anders is dit het einde van het verhaal.