Το δωμάτιο έμοιαζε να μην έχει τέλος. Ίσως έφταιγαν οι αμέτρητοι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν. Ίσως πάλι έφταιγαν οι τοίχοι, που ήταν κατασκευασμένοι, ώστε να αφήνουν την ψευδαίσθηση ότι δεν τελείωναν ποτέ.

Ο Ρίτσαρντ είχε διαβάσει ότι το Κεντρικό Δώμα των Επαναστατών των ΗΠΑ έφτανε σε εμβαδόν τα διακόσια τετραγωνικά μέτρα, ενώ πολλοί το χαρακτήριζαν ως 'δαιδαλώδες, ατελείωτο και απόρθητο φρούριο'.

Οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από ένα υλικό που -οπτικά τουλάχιστον- θύμιζε γυαλί. Τεράστιες οθόνες υπολογιστών ξεπετάγονταν από παντού· συνδεδεμένες στους τοίχους και στο ταβάνι. Δεν υπήρχαν πληκτρολόγια, οπότε σίγουρα λειτουργούσαν με την αφή.

Μια από τις αμέτρητες οθόνες απεικόνιζε μέσω δορυφόρων ολοκληρη την ήπειρο της Αμερικής και είχε σημαδέψει ορισμένα σημεία με κόκκινο. Από ό,τι κατάλαβε μάλλον επρόκειτο για τα Τμήματα του Αρχηγείου. Τα μάτια του παρέμειναν πάνω του, να το θαυμάζουν για όσο περισσότερο μπορούσαν, μια που οι συνοδοί τους που προπορεύονταν περπατούσαν ταχύτατα για να περάσουν γρήγορα από τον απίστευτο όχλο ανθρώπων που πηγαινοέρχονταν μέσα στο δωμάτιο σαν μέλισσες.

Το να διασχίσουν το δωμάτιο και να περάσουν στον 'Διάδρομο 2' όπως έλεγε η πινακίδα στον τοίχο, τους πήρε δέκα περίπου λεπτά. Άφησαν τις αποσκευές τους σε ένα ασανσέρ, όπως τους υπέδειξαν οι συνοδοί, το οποίο θα τις οδηγούσε στους κοιτώνες τους.

"Πού μας πηγαίνετε;" Άκουσε τη Λωρέτα να απορεί δίπλα του.

H Ντάινα και ο Έινταν είχαν επιβραδύνει τον βηματισμό τους στο μισό. Περπατούσαν σχεδόν κανονικά· παρόλα αυτά, ο Ρίτσαρντ και η Λωρέτα δεν είχαν τολμήσει να ευθυγραμμιστούν μαζί τους. Τους είχαν αφήσει μπροστά τους κάμποσα εκατοστά για να τους καθοδηγούν.

"Σας πηγαίνουμε στην Αρχηγό μας," απάντησε ο Έινταν.

"Ή τουλάχιστον στην προϊσταμένη μας, για να κανονιστεί πότε θα τη συναντήσετε σε περίπτωση που είναι απασχολημένη," συμπλήρωσε η Ντάινα.

Η Λωρέτα κοιτάχτηκε με τον Ρίτσαρντ στιγμιαία και στα μάτια της έλαμπε το ξάφνιασμα και η λευκή απορία.

"Τι εννοείτε με το η προϊσταμένη σας;"

Ο Έινταν γύρισε για λίγο το βλέμμα του και την περιεργάστηκε με φαινομενική αδιαφορία και ταυτόχρονα αρκετό ενδιαφέρον. Ύστερα, γύρισε το κεφάλι του μπροστά.

"Εννοούμε ότι υπάρχει μια ειδική συντονίστρια όλων των τμημάτων μας. Η Αρχηγός δεν μπορεί μόνη της να ελέγχει τα πάντα. Τα μικρότερα ζητήματα τα παραδίδει στην προϊσταμένη μας," εξήγησε ο μελαχρινός επαναστάτης. Η Λωρέτα ένευσε ευχαριστημένη, ένδειξη ότι η εξήγησή του της φάνηκε χρήσιμη.

Πέρασαν πάρα πολλές πόρτες. Όλες κλειστές. Από την έξω μεριά τους έγραφαν μόνο νούμερα. Εσωτερικά δεν μπορούσαν να μαντέψουν τι μπορούσε να υπάρχει.

Το Αρχηγείο των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν το αρχαιότερο από όλα. Μετρούσε τριακόσια πενήντα χρόνια λειτουργίας και ποτέ, κανένας Κυβερνήτης, ούτε μια φορά δεν το είχε εντοπίσει, παρόλο που δεν μετατοπιζόταν, μονάχα εκσυχρονιζόταν. Τα μηχανήματα και τα συστήματά τους άλλαζαν κάθε χρόνο και αντικαθιστούνταν από προϊόντα τελευταίας τεχνολογίας. Ακουγόταν ότι η Αρχηγός διέταζε ορισμένες φορές τους μηχανικούς των Επαναστατών να κατασκευάσουν οι ίδιοι νέα μηχανήματα με δικά τους λογισμικά, ώστε να μην τους αποκρυπτογραφήσουν εύκολα οι υπηρεσίες των Κυβερνητών.

Ο Ρίτσαρντ είχε διαβάσει και ακούσει τα πάντα για την Αρχηγό των ΗΠΑ από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε το Συνέδριο. Ήθελε πάντα να ξέρει με τι είδους άνθρωπο είχε να κάνει. Και πράγματι, οι πληροφορίες που είχε λάβει τον είχαν τουλάχιστον θαμπώσει.

Θυμόταν ακόμα τι είχε γράψει για εκείνη στην Έκθεση του με θέμα 'Αρχηγοί των Αντιστάσεων του Κόσμου', πριν οχτώ μόλις μήνες, όταν διεκδικούσε τη θέση του Αρχηγού του Ηνωμένου Βασίλειου.

Η Εν Γκλίζον, έτσι την έλεγαν, ξεκίνησε την θητεία της ως Αρχηγός των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής σε ηλικία μόλις δεκαέξι χρονών. Η προσφορά της στην Αντίσταση χαρακτηρίζεται πολύτιμη και ασύγκριτη, αφού δρούσε πάντα με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, θυσιάζοντας το προσωπικό της συμφέρον για το ευρύτερο καλό.

Τον ιντρίγκαρε ομολογουμένως η μορφή της. Δεν ήταν μόνο ο άψογος χαρακτήρας που παρουσίαζε αλλά και η ηγετική της ικανότητα και μοναδική ευφυΐα. Ήλπιζε μόνο αυτή η εξαίρετη εικόνα να μην ήταν πλάσμα της φαντασίας του ή μεγεθυμένες φήμες πέρα του Ατλαντικού Ωκεανού και στο ταξίδι του να γνώριζε εκείνη τη θαυμαστή προσωπικότητα κι όχι κάτι σταυρό και κίβδηλο που κρυβόταν πίσω από την τελειότητά της.

Οι συνοδοί τους σταμάτησαν απότομα και οι δυο Αρχηγοί έκαναν το ίδιο.

Η πόρτα που ορθωνόταν μπροστά τους ήταν βαμμένη κατάμαυρη και έφερε αντί για αριθμό την επιγραφή "The Doctor". Ο Aidan σήκωσε το αριστερό του χέρι και την χτύπησε τέσσερις φορές. Ο Ρίτσαρντ παρατήρησε ότι ήταν διαφορετικός ρυθμός από εκείνον που χρησιμοποίησαν στην πρώτη πόρτα, για να μπουν στο Αρχηγείο.

Βήματα ακούστηκαν από την άλλη μεριά της μαύρης πόρτας και σύντομα κάποιος την άνοιξε ελάχιστα. Ένα πράσινο μάτι ξεπρόβαλε από την ελάχιστη σε μήκος σχισμή που άφηνε το άνοιγμα και έμοιαζε να τους περνάει από λεπτομερή έλεγχο. Όσο ξαφνικά εμφανίστηκε, τόσο ξαφνικά εξαφανίστηκε.

Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και οι συνοδοί πέρασαν μέσα, ακολουθούμενοι από τους δυο Αρχηγούς.

Το δωμάτιο ήταν βαμμένο κατάμαυρο, ακριβώς σαν την πόρτα και σίγουρα αποτελούσε δωμάτιο υποδοχής για το γραφείο που κρυβόταν πίσω από μια άλλη πόρτα βαμμένη σε ένα μαγευτικό μπλε, με βαθύ χρώμα, ψυχρό και μεγαλοπρεπές, σαν του συννεφιασμένου ουρανού.

Μια γυναίκα βρισκόταν μπροστά από την βαθυγάλαζη πόρτα. Είχε τα ίδια πράσινα μάτια που τους έλεγξαν προηγουμένως. Με απόλυτη βεβαιότητα επρόκειτο για την προϊσταμένη τους.

Η γυναίκα τους αγνόησε για λίγο, στρέφοντας τη ματιά της στους συνοδούς τους.

"Ντάινα, Έινταν, σας ευχαριστώ που τους φέρατε. Μπορείτε να πηγαίνετε," τους προέτρεψε με ήρεμο βλέμμα κι εκείνοι υπάκουσαν σιωπηλά. Γύρισαν κι έφυγαν από τη μαύρη πόρτα. Ο Ρίτσαρντ και η Λωρέτα έμειναν μόνοι τους με την προϊσταμένη.

Τότε, η κοκκινομάλλα γύρισε προς το μέρος τους.

"Καλωσήρθατε στη Νέα Υόρκη, κυρία Μπακάρι και κύριε Τζέφερσον. Είναι τιμή μας να φιλοξενούμε τους Αρχηγούς δυο τόσο σημαντικών Αντιστάσεων," τους καλοσώρισε με τη σειρά της. "Ονομάζομαι Άρυα Πόρτερ και -όπως θα σας έχουν ενημερώσει οι συνοδοί σας- είμαι η προϊσταμένη των Τμημάτων των Επαναστατών των ΗΠΑ. Εγώ είμαι υπεύθυνη να σας πάω στην κυρία Γκλίζον, την Αρχηγό μας."

Οι δυο Αρχηγοί ένευσαν καταφατικά και έκαναν χειραψία με την Άρυα.

"Ακολουθήστε με, παρακαλώ."

Βγήκαν από το μαύρο δωμάτιο και συνέχισαν στον μεγάλο διάδρομο. Αυτή τη φορά ο δρόμος δεν ήταν ευθύγραμμος. Έστριψαν κάμποσες φορές μέσα σε διακλαδώσεις, ανέβηκαν στριφογυριστές σκάλες από καθαρό μάρμαρο και βρέθηκαν σε έναν όροφο με μια μοναδική πόρτα. Η επιγραφή από έξω έγραφε "The Master" κι ο Ρίτσαρντ είχε απορήσει με όλα αυτά τα παράξενα ονόματα.

"Θα περάσετε ένας-ένας μέσα," τους υπέδειξε η Άρυα και σταύρωσε τα γεμάτα σημάδια λευκά της χέρια στο στήθος. Το γαλάζιο πουκάμισο που φορούσε έμοιαζε ακόμα ατσαλάκωτο.

"Ποιός θα περάσει πρώτος;" Ρώτησε η Λωρέτα.

"Αυτό δεν είναι στη θέση μου να το αποφασίσω," απάντησε απότομα η προϊσταμένη. Αυτοστιγμεί, άνοιξε την πόρτα, πέρασε μέσα και την έκλεισε πίσω της, αφήνοντας τους δυο Αρχηγούς σύξυλους έξω από το γραφείο της Αρχηγού, σαν ξέμπαρκα πλοία σε άδειο λιμάνι.

Ωστόσο, η κοκκινομάλλα επέστρεψε μέσα σε μερικά λεπτά, με ένα ζεστό χαμόγελο στο χείλη της.

"Μπορεί να περάσει ο κύριος Τζέφερσον πρώτος," τους ανακοίνωσε. "Η κυρία Μπακάρι θα περιμένει στο καθιστικό μαζί μου."

"Σας ευχαριστώ," ένευσε ευγενικά ο Ρίτσαρντ και πέρασε στο καθιστικό, τον προθάλαμο του γραφείου μαζί με τη Λωρέτα, η οποία κάθισε σε έναν από τους δερμάτινους καναπέδες. Ο ίδιος, συνέχισε ως το τέλος του καθιστικού και χτύπησε διακριτικά την πόρτα που υψωνόταν μπροστά του.

"Περάστε," ακούστηκε μια γυναικεία φωνή από τα ενδότερα.

Έτσι, ο Άγγλος Αρχηγός έσπρωξε το πόμολο της πόρτας και πέρασε στο γραφείο της Εν Γκλίζον, της Αρχηγού των ΗΠΑ.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Αν και το καθυστέρησα πάρα πολύ, επιτέλους έφτασε το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας. Πώς σας φάνηκε;