Samantha Queen's POV:

Nagising ako sa kalagitnaan ng gabi habang humahangos at pawis na pawis ang buong katawan. Agad akong napabangon at habol habol ang aking hininga.

My chest started to hurt as I remember my dream. Thanks God I was able to wake up from that nightmare.

My life is all messed up, I would not be able to handle if I became a murderer. All I want is revenge but I never wished to kill someone. I can do my revenge in a different way.

Then suddenly my phone rings in the middle of the night. No one usually calls me or texts me at this time.

"He's in a critical condition"

My forehead creased as I've read Zy's message. Who's in critical condition?

I looked into the sorroundings and I am certain that I am in Zy's house. Why does he have to text me? Where did he go? And who's the....

I stopped when I realized something.

A memory suddenly flashed in my head. It's a bad memory. It was my nightmare a while ago.

Napahawak ako sa aking ulo nang sumakit ito. Sunod sunod ang masamang nangyayari sa akin. Tila ba hindi ko na alam alin ang totoo, alin ang panaginip lang.

Napapikit na lamang ako at tila ba isang pelikula ang biglang nag-play sa utak ko.

I gathered all my strength and stab the knife on the side of his left shoulder.

He's dumbfounded but before he knew it I stab him again right in his heart.

"This one? For fooling us and making me believe that I found a brother in you."

Then another on his chest. "For pretending that you truly cares for me."

Then another one. "For all those memories we had but now I regret treasuring it!"

I shouted as I removed the knife. Aiming for another part of his body - his small dick.

"And this is for every moment you planned on raping me! This is what you get when you taste Queen's pussy." Lalo ko pang ibinaon ang pagkakasaksak ko doon bago muling bawiin ang kutsilyo.

I forced myself to open my eyes. I cannot take it anymore. I don't want to see what happened next.

I dropped my phone as my hands started trembling and my heartbeat's racing. My tears suddenly fell without a warning.

So that wasn't just a dream...

Every second passed feels like a nightmare. I am trying to catch my breath even though I am not sure if I will be able to continue with this state.

How did that happened?

Why?

What did I do?

Why me!

I throw away my phone as I scream my heart out.

It was hard for me to accept who I am now. How will I be able to accept this another mess in my life?

I'm all mess! I no longer know who I really am.

I shut my eyes off and tried to calm myself but I just started to hear the voices in my head again.

"You killed him."

"You're a murderer."

"You deserve to be in jail."

"You will never get away with this."

I tried to cover my ears to stop listening from them but it's just getting stronger in my head. It's just wouldn't stop!

"No! It's not true!" I screamed and get up from the bed and walk back and forth.

"It was just a self-defense!" I said trying to convice myself and the voice in my head.

"Killer!"

"No! No. No!" I kept saying no as I am still trying to cover my ears to stop hearing the voices.

"You killed him. Murderer!"

But it just doesn't stop! It keeps on telling me that I killed someone.

"Stop! I said stop!" I screamed as I throw my bedside lamp then I faced myself in the mirror.

"I am not a murderer!" I said while directly looking in my eyes on my reflection.

I am determined to fight against these voices in my head. I am better than this. You couldn't get me with this. I've been through a lot and I already know how to handle these voices.

"Murderer!"

A loud scream suddenly escaped from my head.

"I said, I am not a murderer!" I shouted and throw a brush into the mirror.

Lahat din ng mga gamit na nakapatong sa vanity mirror ay marahas kong inihagis lahat at naglalagan ang mga ito.

Wala na akong pakialam kung nabasag ang salamin at mga gamit. Wala na rin akong pakialam kung masugatan ako ng mga ito.

"I am not a murderer. I did not kill him. It was a self-defense!" I keep on insisting while looking at myself in the mirror that is now all broken.

Muli na namang nanumbalik sa akin ang gabing iyon nang mapapikit ako at sunod sunod na tumulo ang aking mga luha.

"Akin ka lang!"

"Pokpok ka? Tangina. Nagpakahirap pa akong gahasain ka pwede naman pala akong makipag-sex sa'yo sa Bar."

Agad niyang pinunit ang pang-itaas kong damit at parang uhaw na uhaw na asong nagpakalunod sa dibdib ko.

Dali dali naman siyang nagtanggal ng sinturon at binaba ang pantalon.

He forced me to kneel down and do the job.

Without any hesitation, he put his dick inside me.

"Ahhhh! Ang sarap mo!"

Napamulat ako dahil ayaw ko nang maalala pa ang tagpong iyon. Isa na namang pangyayari na magiging bahagi ng buhay ko at hinding hindi ko na maaalis pa sa aking pagkatao.

Pwede kong kalimutan, takbuhan o talikuran pero hinding hindi na maaalis pa ang sakit na dulot nito.

"He was trying to rape me!" I firmly said to stand my ground.

Ibinagsak ko ang aking mga palad sa ibabaw ng vanity mirror na may ilang piraso pang basag na salamin.

Hindi ako papayag na matatak na naman sa aking isipan na kasalanan ko ang lahat. Ilang taon ko na ring pinagdusahan ang nangyari sa nakaraan ko, ilang taon kong sinisi ang sarili ko kaya umabot ako sa ganito. Nagbago ang buhay ko. Binago ko ang sarili ko. Ayaw ko ng maulit pa ang lahat, ayaw ko ng pagdaanan ulit ang lahat ng sakit.

"Rape you? Who are you kidding? You're a prostitute! No one will believe you because you are being paid for sex!"

Napakuyom ang aking mga kamao at di makagalaw sa narinig. Tanging mabilis na pagtibok ng puso ko ang naririnig ko.

Ang repleksyon ng mga mata ko sa salamin ang tangi kong naaninag sa madilim na kwartong ito.

Sino nga ba ang niloko ko? Sino nga ba ako para magreklamo na ginahasa ako? Isa nga lang pala akong pokpok, bayaran at parausan. Walang sinumang maniniwala sa sasabihin ko.

Doon ko na naramdaman ang panlalambot ng tuhod ko.

Para bang bigla nitong inubos ang lakas ko at habang nakatitig ako sa aking sariling repleksyon sa madilim na kwartong ito.

Maya maya lang ay unti-unti ng nag-dilim ang aking paligid...

"Keisha, sigurado ka ba na kaya mo umuwi mag-isa? Nasaan na ba kasi yung boyfriend mo?" May pagaalalang tanong sa akin ng co-dancer ko matapos ang racket namin dito sa kabilang bayan.

"Hayaan mo na, busy lang talaga siya. Wag ka na mag-alala sa akin. Kaya ko na 'to. Okay?" Wala siyang nagawa kundi ang sumang-ayon sa akin. Marahil nadala siya ng aking magandang ngiti.

Matapos ng aming maikling usapan ay umalis na rin siya para umuwi na, malapit lamang siya dito. Mga sampung hakbang lang ay nasa bahay na siya.

Tiningnan ko naman ang daan pauwi sa amin. Kahit sabihin kong okay lang ako, alam ko sa sarili ko na hindi. Napakadilim ng daang aking tatahakin. Ni hindi ko pa ma-contact si Devin para sunduin ako. Wala ng mga sasakyan dahil dis oras na ng gabi. Wala na ring tao dito sa plaza dahil mga nagsi-uwian na matapos ng palabas.

"Kaya mo 'yan Kei! Idaan mo lang sa ngiti! Masayahin kang tao at wala kang sinusukuan, kaya go!" Pagpapalakas ko sa aking loob sabay buntong hininga.

Inilagay ko na ang aking cellphone sa bulsa ng aking bag pack at saka nag-simulang humakbang. Habang papalayo mula sa kinatatayuan ko kanina ay unti-unting nawala ang ngiti sa aking mga labi. Nabalot na rin ng kaba ang aking puso. Nagsisimula na rin akong makaramdam ng lamig kaya napahaplos nalang ako sa aking sarili.

"Konting bilis lang Kei, makakauwi ka rin," Pagkukumbinsi ko sa aking sarili. Dahan dahan na ngang bumibilis ang aking lakad maging ang kaba sa aking dibdib ay sumasabay pa. Hindi ko alam kung kinakabahan ba talaga ako o hinihingal ako sa ginagawa kong pagmamadali.

Nagsisimula na rin akong pawisan kahit na malamig ang simoy ng hangin. Nangingilid na ang aking mga luha dahil alam ko at hindi ako pwedeng magkamali na may sumusunod sa akin!

Ramdam na ramdam ko ang bawat yabag niya mula pa kanina pag-alis ko doon sa plaza.

"Shet na malagkit! Keisha Samantha! Ano ba kasing katangahan mo 'yan? Sana di ka na muna umuwi diba? Sana nakitulog ka muna diba? Sana nag-antay ka nalang muna na sumikat ang araw diba! Tanga ka talaga kahit kailan! Pero sana naisip ko 'yan kanina diba! Kainis." Sumbat ko pa sa aking sarili sa aking isipan. Ang bag pack na nasa aking likuran ay isinukbit ko sa aking harap at niyakap iyon at ang kaninang lakad ay naging mas mabilis pa.

Napapakagat labi nalang ako sa sitwasyon ko ngayon habang naiiyak.

Tulungan niyo naman ako...

Ang mga butil ng pawis ko ay nadagdagan na ng paunti-unting pagpatak ng ulan. Mas binilisan ko pa ang paglakad ko, sinamahan ko na ito ng takbo at nang tuluyang bumuhos ang ulan ay tumakbo na ako paliko sa isang kanto at....

"Ahhh!" Napasigaw ako sa gulat dahil may biglang sumulpot sa harapan ko.

Lalo naman akong napayakap sa aking sarili at hindi na ako nag-dalawang isip pa na tumakbo palayo sa taong ito. Ngunit laking gulat ko nang hawakan ako nito sa braso at tinulak ako, dahilan para mapa-upo ako sa kalsada. Tumilapon din ang bag ko at cellphone ko na nasa bulsa ng aking bag.

Paunti-unti siyang lumalapit sa akin habang naka-ngisi. Gayon din naman ako, kahit na naka-upo sa kalsada ay dahan dahan akong umuusod palayo sa kanya.

Dahil sa malalaking patak ng ulan ay naputikan na ang aking kasuotan maging ang aking mukha. Ngunit hindi ko na ito iniinda pa, nais ko na lamang makalayo mula sa taong ito.

Nang tangka kong kukuhanin ang aking bag ay may biglang dumampot nito. Napa-angat ang aking tingin sa taong may hawak ng bag ko at isang lalaking nakangisi ang nakita ko. Lalo lamang nadagdagan ang kaba sa aking dibdib.

Dali dali akong tumayo at sinubukang tumakbo sa kabilang direksyon ngunit may isa na namang lalaki ang humarang sa daraanan ko.

Ngayon ay napapalibutan na nila ako. Nagpapalit-palit ang tingin ko sa kanila. Nag-iisip ng kahit na anong paraan para makatakas. Napalunok na lamang ako sa kaba dahil hindi ko alam kung anong gagawin ko. Dumagdag pa ang malakas na ulan.

"A-anong kailangan niyo sa akin?" Sinubukan kong magtanong ngunit walang sumagot sa tanong ko. Sa halip, nagbato ito ng mga salitang hindi ko naintindihan.

"Akala mo ba papayag ako na matapos lang tayo ng ganun ganun lang? Hindi ako papayag na tapakan mo ang pagiging lalaki ko, Alyanna. Humanda ka sa akin ngayon dahil dadalhin kita sa impyerno!" Hudyat iyon para kaladkarin ako ng dalawang lalaki na kanina lamang ay nasa likuran ko.

"Sandali! Ano bang kasalanan ko sainyo?" Pagrereklamo ko sakanila ngunit mas lalo lamang nilang hinigpitan ang hawak sa akin at pilit akong kinakaladkad patungo sa isang kotse.

Napaka-bilis lamang ng pangyayari. Hindi ko alam paano nila ako nagawang makaladkad.

"Ahhhhh! Hindi hindi! Ayoko! Huwag po! Bitawan niyo ako! Ano bang ginawa ko sainyo!" Pilit pa rin akong kumakawala ngunit wala akong kalaban laban sa lakas nila. Pinagtulungan nila ako, nag-iisa lang ako.

Madilim at malalim na ang gabi, walang kahit na anong ilaw, tanging ilaw mula sa buwan ang nag-silbing liwanag rito, napaka-lakas ng ulan na tanging ang mga patak lamang nito ang maririnig mo. Wala man lamang ni isang tao ang nagagawi sa banda rito upang mahingian ko ng tulong. Hindi ko na rin alam kung nasaan ang cellphone ko para sana tawagan si Devin.

"Bakit siya pa rin ha? Akala mo ba hindi ko malalaman na nakipag-sex ka sa ex mo? Lahat ginawa ko para sa'yo!" Napasigaw ako dahil sa gulat nang sumigaw siya at binato ang boteng hawak niya.

Hindi ko naman napigilan ang sarili kong manginig sa takot. Kahit na hindi ko maaninag ang kanyang mukha, alam kong galit siya base sa tono ng kanyang boses.

"H-hindi ko alam ang---"

"Manahimik ka!" Doon na ako napaluha. Katapusan ko na ba? Lalo lamang ding humigpit ang hawak sa mga braso ko nang dalawang lalaki.

"Ano po bang kailangan niyo sa akin? Hindi ko po kayo kilala kaya ---" Ngunit hindi ko na natapos ang aking pagmamakaawa nang ako ay sakalin nang lalaki sa aking harapan.

"Gaya ng sabi ko, dadalhin kita sa impyerno!" Hindi ko magawang makasagot dahil ramdam kong unti unti na akong nauubusan ng hininga.

Ramdam na ramdam ko ang kanyang galit. Napaka-higpit ng pagkakahawak niya sa aking leeg. Halos mai-angat niya na ako mula sa lupa.

"T-tu....l-o.....n....g."

At nang alisin niya ang pagkakasakal sa akin ay napaupo naman ako sa kalsada nang bitawan rin ng mga lalaking may hawak sa akin ang braso ko.

Umubo-ubo ako at hinawakan ang leeg ko at tinapik tapik ko ang aking dibdib upang makadaloy muli ang hangin.

Mga ilang minuto rin bago bumalik sa normal ang aking paghinga.

Hindi na nila ako hawak ngunit hindi ko na magawang makatakbo dahil nanlalambot na ang aking tuhod at hindi pa ako nakakabawi ng lakas mula sa kanyang pagkakasakal.

Diyos ko, tulungan niyo po ako. Baka kung anong gawin sa akin ng mga lalaking 'to.

Iyon na lamang ang naiisip ko para sa mga oras na ito. Alam ko sa sarili kong walang wala na akong lakas upang makatakas. Sinakop na rin ng takot ang buong pagkatao ko dahil doon ay nanghihina na ang katawan ko.

Hindi ko naman sila kilala at wala akong natatandaan na kaaway. Kaya bakit ako?

Bakit kailangang ako?

Naramdaman ko na lamang na isang panyo ang tumakip sa aking ilong at iyon na ang huling pagkakataon na nasilayan ko ang madilim na kalangitan.

°°°
Posted on:

Dec. 29, 2020, 3:22 AM

°°°

A/N:

Merry Christmas and Happy New Year! 🎆🎄 Hehe.

Isang pasabog bago matapos taon. Sana may nagbabasa pa. 🤣

Keep safe everyone. 💞

Sending Love,
PrincessM. 💗