Samantha's Point of View

Hanggang ngayon ay panay pa din ang hikab ko sa loob ng barko dahil maaga akong nagising kanina dahil bumyahe pa kami papunta sa daungan.

Kasalukuyan kaming bumibyahe papunta sa Talitha Island kung saan kami mag a-island hopping nang bigla na lamang akong nahilo.

Pakiramdam ko ay masusuka ako kaya dali-dali akong lumabas para maiwasan ang pagkakalat ko sa loob ng barko. I felt someone patted my back until I get better and I think I already knew who it was.

"Are you fine now? I don't know you get seasick easily." Bailey said while handing me a bottle of water. I stayed outside to get some fresh air because I might get dizzy again if I return inside.

All of the students in our batch attended the trip except the ones in charity section as I heard they're facing studying difficulties so I am not surprised anymore that Bailey is also here.

"Thank you. You know what? I've been noticing how you're always there when I am having troubles. What's with you?" I asked him because as far as I remember, we are not that close. We just met once and coincidentally, we met again. Since then, we are always bumping into each other by chance.

"I already told you before, I am looking after you." Yeah he did say that before, but I just can't bring myself to believe him as I know he's just probably messing around.

"Are you a stalker or what?" I just played along but he just looked at me seriously. I was about to fall for his tricks but he suddenly laughed out loud so I smiled in relief. I knew it, he's just messing around. Why would he say that anyway?

"I'm just kidding, don't get too excited about it." He said winking at me before he left. Napaawang na lamang ang mga labi ko dahil sa inasal niya. He thinks too highly of himself but I guess that's just who he is.

Hindi ko na lamang pinansin ang mga sinabi niya at itinuon na lamang ang atensyon ko sa magandang tanawin. Maganda sa pakiramdam ang simoy ng hangin kaya nawala na ang pagkahilo ko at pagsusuka.

May nagliliparan ding mga crane hindi kalayuan sa sinasakyan naming barko. Dolphins are also breaching as the sun starts to rise making the ocean sparkle like a shimmering pearl.

I was too mesmerized by the beautiful scenery that I forgot that I have problems to sort out. I guess it's okay to be caught up in something to lighten my mood for a while.

I don't know how long I've been there that I didn't realize that it was getting hotter so I decided to go inside. They were all eating already so I went to one of the tables to join them.

But before I could even sit down, someone pulled my chair over causing me to fall. As I turned around to see who it was, I saw Dorothy walking casually while holding her tray of food.

"What the hell is your problem? Aren't you tired of causing a mess?" I almost yelled when I caught up with her but she turned to me like she did nothing. She even acts like she's confused to deny what she did.

"Oh come on! Everyone here knew that you are the only one who likes to pick on me since day one. Just admit that you're the one who pulled my chair. You've been picking a fight in front of my face anyway so what's the sudden change?"

I said as I lose my patience. All I want is to have peace but that seems impossible to achieve. This is a trip for pete's sake but she always have a way to ruin things.

"What are you talking about? Do you think I can hold this tray full of food using my one hand while the other is making an effort to pull your chair? Listen nerd, you are officially enrolled in Palladium University, you should know that I am not the only person who can do nasty things. Isa pa, sa'yo na din nanggaling na harap-harapan kitang nilalapastangan. Sa tingin mo mahihiya pa ako kung sakali ngang ako ang humila ng upuan mo? Geez."

I scoffed as she tried to make me believe that she's not the one behind it. Does she think it's not obvious that she has a lot of pawns who she can control to do things for her?

"Now you're finally using your brain. Bakit kapag ganitong mga bagay ang talino mo mag-isip? Pero kapag academics na ang usapan mas nakakaawa ka pa kaysa sa sumemplang na siklista. Kung hindi ikaw ang mismong humila sa upuan ko malamang mga kasamahan mo ang gumawa na inutusan mo lang din, and that doesn't change a thing, you are still the mastermind so don't even try to come clean because everybody knows that you're rotten inside."

Inaasahan kong magwo-walk out ito palayo dahil yon naman lagi niyang ginagawa kapag nakakaaway niya ako pero hindi ko inasahang ibabato niya sa akin ang hawak niyang tray na naging dahilan para madungisan ang suot ko.

Samantalang ang iba pang mga estudyante na kasalukuyang kumakain ay natigil para tingnan kung ano ang nangyayari habang ang iba ay nagtuloy lang sa pagkain na para bang normal na lang sa kanila ang ganitong away.

Nanlilisik ang mga mata ni Dorothy habang nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung maiinis ba ako o matatawa sa reaksyon niya. Ako ang inapi niya pero siya pa ang mas apektado.

"I told you, I didn't do it. Why you always choose to piss me off and blame me whenever there's bad happening to you?" Bigla niyang sabi saka dumampot ng isa sa mga plato ng estudyante saka muling ibinato sa akin.

Sa pagkakataong ito, naiwasan ko kung ano man ang nadadampot niya para ibato sa akin. Mabuti na lang din at puro plastic ang mga platong gamit ng mga estudyante dahil kapag nagkataon ay nagkanda sugat-sugat na ang mga tao dito dahil sa bubog.

"You're saying that but look at you, acting like a freak. Can you stop this mess?" Sagot ko sa kaniya habang dumadampot na din ng kung ano ang iba saka nakisali sa gulo.

Imbes na awatin nila itong si Dorothy, nagbatuhan na lang din sila. Tingin ba nila naglalaro lang kami dito ng food fight? My gosh, ano pa nga bang aasahan ko sa mga spoiled brats ng Palladium.

Natigil lang kami nang biglang kumulog ng malakas at gumewang gewang ang barko. Pagtingin ko sa bintana ay bumungad sa akin ang malalakas na alon.

Kaniya-kaniyang takbo ang mga estudyante dahilan para mas lalong magkagulo sa barko. Samantalang ang iba naman ay natuod na sa kinatatayuan dahil sa takot.

"Students, don't panic. Go to your rooms and wear your life vests. Don't go out until further instructions." Hindi ko na pinatapos ang announcement ng captain at dumiretso na lang sa kwarto.

Pumapasok na din kasi ang tubig sa dining area kaya siguradong maya-maya lang ay lulubog na ang barko. Ilang beses pa akong nadapa dahil mas lalong lumalakas ang alon dahilan para mas lalong umalog ang barko. Idagdag mo pa ang mga nakakasabay kong tumakbo na bumabangga sa akin.

Kanina lang ay napakaganda pa ng tanawin sa labas, ngayon ay halos mag-iyakan na ang lahat dahil sa takot na mamatay sila.

Umaangat na ang tubig kaya nagmadali na akong dumiretso sa kwarto ko. Pagdating ko doon ay naabutan ko si Dorothy na tarantang nagsusuot ng life vest.

Maya maya pa ay tumagilid na ang barko kaya napakapit ako sa double deck na kama na ngayon ay unti-unti nang lumulubog sa tubig. Dahil sa sobrang takot ng mga taong nandito ay namataan ko silang magtatakbuhan na sa hallway.

There's no way I could run in that crowd I might end up getting injured if I try. When I check up on Dorothy she's already gone.

'Did she just left me alone?'

The water is slowly rising and the captain of this ship isn't saying something. The ship is getting quiet so I got scared and decided to get out of the chamber I've been hiding.

So my hunch is right, they've already left. Natatakot man ako sa nangyayari pinilit ko pa ding makalabas ng barko. Tinanggal ko ang mga hindi ko na kakailanganing gamit sa dala kong bag at nag iwan na lamang ng magagamit ko pa kung sakaling mapadpad ako kung saan. Umaasa akong makakaligtas ako sa malakas na bagyo at mananatiling buhay.

Nang matapos ako sa ginagawa ko ay agad kong inakyat ang dulong bahagi ng barko na ngayon ay malapit na ding lumubog. Natatakot man, nilakasan ko ang loob ko para tumalon sa malakas na alon.

"Samantha!" Rinig kong sigaw ng isang pamilyar na boses. Nakikilala ko ang boses na yon, si Bailey. Hinanap ko kung saan nanggagaling ang boses pero wala akong ibang nagawa kundi ang matakot para sa buhay ko.

Naluha ako nang matanaw ko ang mga kasamahan kong unti unti nang lumalayo sa barko sakay ng mga inflatable boats habang ako ay halos hindi na makahinga dahil sa malakas na alon. Tanaw ko din kung paano tangkain ni Bailey na tumalon para iligtas ako pero madaming pumipigil sa kaniya.

'Maliligtas pa ba ako? O ito na ang huling araw ko sa mundo?'