Nadatnan kong pinagtutulungan ng grupo ni Dorothy ang kaisa-isa kong kaibigan na si Martha kaya dali-dali akong nagtungo sa kinaroroonan nila para pigilan sila.

"You're acting tough just because you befriended the ace of this university? Know your place, remember that you're just an outcast here."

Nadatnan kong sinasabi ni Dorothy kay Martha habang dinuduro-duro niya ito. Akmang sasaktan muli niya si Martha pero nahawakan ko na ang kamay niya para pigilan siya.

"Martha is just in the right place, I chose to be her friend so you can't tell what to do. Kung meron mang dapat inaalam ang lugar niya, ikaw yon Dorothy dahil wala sa lugar ang pananakit mo ng isang taong wala namang ginagawang masama sa'yo."

Giit ko sa kaniya habang hawak ko nang mahigpit ang kaniyang braso. Saka ko lamang ito binitawan nang makita ko sa mukha niyang nasasaktan siya at pilit na siyang kumakawala sa pagkakahawak ko.

"Bakit ako makikinig sa'yo? Wala kang karapatan para diktahan ako!"

Sasabog na sa galit na saad nito. Lagi na lang ganito ang inaasal niya tuwing makikita ko siya. Para bang ang laki ng tinatago niyang galit sa mundo.

"Siguro nga Dorothy, siguro nga wala akong karapatang diktahan ka. Pero sa'yo na din mismo nanggaling na ako ang ace sa unibersidad na ito at hindi kita uurungan sa tuwing gagawan mo ako o ang sino mang malapit sa akin ng masama."

Walang magawa'y iritable ako nitong nilayasan. Hindi man lang niya napagtatanto na bawat kinikilos niya ay mali at ang nakakadismaya pa, hindi man lang siya humihingi ng dispensa sa bawat pagkakamaling nagagawa niya.

I already expected that she won't feel remorse after what she did. I am just hoping that at least she would acknowledge her mistake but all I can see in her eyes was anger.

"Salamat dumating ka agad pero hindi mo naman kailangang gawin yun eh. Dahil sa ginawa mo, baka mas lalo lang akong pag-initan ni Dorothy."

Nagbagsakan na ang kaniyang mga luha nang sabihin niya iyon sa akin. Hindi ko alam ang gagawin ko kung paano ko pagagaanin ang loob niya kaya lumapit na lamang ako at marahan siyang iginiya para yakapin.

"Mas mabuti nang ganito, kahit naman hindi ko sila awatin sa pang-aapi nila sa'yo, inaapi ka pa rin naman nila kaya mas mabuti nang nandito ako, mas mabuti nang naging kaibigan mo ako."

Bigla na lamang kumalas ito sa pagkakayakap ko sa kaniya saka dali-daling pinunasan ang kaniyang mga luha.

"Congrats nga pala, narinig kong hihirangin ka na bilang opisyal na tagapagmana ng mga Marquez. Masaya ako para sa'yo."

Napangiti na lamang ako nang mapait dahil nakikita kong pinipilit niyang maging maayos para lang batiin ako sa nalalapit na paghirang sa akin bilang isang tagapagmana.

Hindi man niya sabihin, alam kong nahihirapan siya sa sitwasyon niya dito sa Palladium University.

Wala naman siyang ibang hinangad kung hindi ang makapagtapos at magkaroon ng karangalan mula sa isang magandang unibersidad pero nakakalungkot na ang kapalit ng hinahangad niyang 'yon ay ang katahimikan ng buhay niya.

"Maraming salamat. Available ka ba sa araw na gaganapin yon? Gusto sana kitang imbitahin."

Nag-alangan pa siyang tugunan ang paanyaya ko pero hindi nagtagal ay sinabi rin niya kung ano ang bumabagabag sa kaniya.

"Wala kasi akong maisusuot sa ganun ka engrandeng pagtitipon. Isa pa, baka makagawa lang ako ng kahihiyan doon."

Nahihiya niyang sabi kaya napaisip ako kung ano ang dapat kong gawin para makadalo siya.

"Ano kaya kung mamili tayo ng susuotin mo? Libre ko."

Tiningnan lamang niya ako na parang nag-aalangan pa kung papayag siya pero hindi ko siya tinigilan kaya wala na siyang nagawa kundi ang pumayag.

"Huwag mo nang intindihin yung mga gastos, ako na ang bahala don tsaka ngayon lang naman para kahit papaano may kasama ako sa gabing yon. Alam mo na, hindi naman ako ganun kaclose sa ibang mga mayayaman diyan sa tabi-tabi."

Ako man ay hindi pa nasusubukang magshopping para sa sarili ko pero ano naman kung subukan namin ngayon diba?

Nang matapos ang lahat ng klase sa unibersidad ay agad ko siyang iginiya papunta sa parking lot kung saan nakapwestong naghahatid sundo sa akin.

"Kuya sa mall po tayo."

Bilin ko kay kuyang driver na agad naman niyang sinunod. Sa di kalayuan ay tanaw namin ang isang napakalaking building na may nakalagay na Palladium Mall kaya napatingin kami ni Martha sa isa't-isa parang kinakabahan pa ito nang unti-unti kaming makarating sa mall.

"First time mo rin magshopping?" Tanong niya na tinanguan ko na lamang bilang sagot. Namangha ako nang makita ang loob ng mall, hindi naman sa hindi pa ako nakakakita ng mall dati, sadyang mas malaki lang to kumpara sa mga mall na nakikita ko sa internet.

Hindi rin ako nagsha-shopping dahil halos lahat ng kailangan kong bilhin ay nasa online shopping na rin kaya doon na lang ako bumibili kaysa magsayang ako ng lakas ko para pumunta sa physical stores.

Ang downside nga lang ay kung makatanggap ako ng wrong item o di kaya mga defective na item kaya minsan natetempt din akong sa physical malls ako bumili na di ko naman magawa-gawa.

Nagkataon lang na may paparating na event na kailangan paghandaan kaya napapunta kami ngayon. Nasa loob na kami ng mall pero hanggang ngayon di pa rin kami makahanap ng botique sa laki ng mall.

Dahil palinga linga kami sa paligid ay bigla na lamang kaming nabunggo sa kung sino. Hindi pa man namin nakikita kung sino ang mabunggo namin pero humihingi na kami ng tawad dahil tumilapon din ang mga gamit nito.

Tumulong na kami sa pagpulot ng mga gamit ng nabunggo naming babae dahil kasalanan din naman namin kung bakit namin siya nabunggo.

"It's alright. No one is hurt right?" Napakaelegante niyang tignan nang hinarap namin siya para iabot sa kaniya ang mga tumilapon na gamit niya. Nakasuot siya ng all white, pero hindi yung tipong magmumukhang white lady dahil sa suot.

She's so gorgeous that we didn't realize that we are staring at her already. It seems like I've seen her face before I just don't know when and where, she just seems familiar to me. We just came back to our senses when she spoke again.

"Are you hurt?" She asked but I immediately shook my head to say no and I hate myself doing that, I've already been rude by staring at her but now I am so stupid to not answering to her properly.

"We are also sorry, we're just busy looking for a boutique for her big party." Si Martha na ang sumagot sabay turo niya sa akin dahil para na akong napipi dahil hindi ko na alam ang sasabihin ko.

"Right timing, please follow me, I'm also heading there"

We just followed her since we've been searching for hour for a boutique. She even walks like a royalty, for once I became a fan of a non-celebrity woman. It's a first time in my life.

Usually, I hate rich entitled people who walks around like they owned the world and acting like they're the most important people in it. But this woman here is different, maybe she's with the same age with my mother but unlike those filthy rich bitch that I've met she is as kind as my Mom.

"You've been staring at her since we bump to her. Are you alright?"

Martha suddenly asked so I stopped my fangirling act as I am looking stupid for sure. It's just that I can't stop myself admiring her as if she's some celebrity that I know. It's like the feeling whenever I see my favorite K-Pop artists.

"Yes I'm alright. Isn't she gorgeous?" I asked referring to the lady we're following as I try not to keep my cool. "And kind." Martha added that I immediately agreed.

"Here we are." The gorgeous lady said while the people there started singing.

"Far from home, a little bit hungry and a little bit alone, but it's alright. Yeah we just might..."  Before they even continue the song. The lady already told them to stop. I guess they are staffs to this boutique.

"I'm so sorry they've been singing Barbie songs since they knew that I'm a fan of Barbie"

I smiled as she giggles. Wow, we even share the same favorite show. I've been a fan of Barbie since I watched the Diamond Castle so I also knew the song they just sang earlier.

"Find a way that's true. Can't go back so we gotta go on. Stick together and staying strong but the Diamond castle in my mind."

Instead of saying that it's fine I just continued the lyrics of the song they've started. Sooner or later, the lady who owns the boutique, the satffs, and Martha also sang along with me. I never expected that Martha also knew this song so I smiled at her.

"And someday soon. We're gonna find it."

"We're gonna find it."

"We're gonna find it."

"We're gonna find it."

"Someday soon."

We sang in unison. By the time we finished the song, there are already loads of customers entering the Boutique, maybe we attracted them when we sang.