Η ομίχλη έξω είχε εξαπλωθεί παντού. Έπιανε από τη κορυφή του βουνού και έφτανε ως τα παράθυρα με αποτέλεσμα να κρύβει κάθε εικόνα προς τον εξωτερικό χώρο. Όλη εκείνη η καταπράσινη έκταση βάφτηκε σε ένα άχρωμο γκρί και το μόνο που ακουγόταν ήταν το τρεχούμενο νερό του καταρράκτη.

Άπλωσε το χέρι του και ετριψε ελαφρά τον σβέρκο του ενώ την ίδια στιγμή έσυρε με το άλλο τη κούπα με το ζεστό καφέ ως τα χείλη. Ο Λούσιο φρόντισε να υπάρχουν εφόδια και για εκείνον.
Η προηγούμενη νύχτα ήταν ένα καλοσχεδιασμένο φιάσκο. Ο Μάρκους, η συμπεριφορά της Αλίνα, τα πάντα...
Αυτή η γυναίκα είχε κάτι το σκοτεινό επάνω της αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν ακριβώς. Ο Λούσιο του εξήγησε φυσικά πως η μητέρα της ήταν πρώην λύκος αλλά και πάλι, η Αλίνα γεννήθηκε αφού άλλαξε οπότε δεν έβρισκε ούτε εκεί δικαιολογία.

Το ξημέρωμα τον βρήκε ήρεμο παρόλα αυτά. Κάθισε και ζύγισε τη κατάσταση και για ακόμα μια φορά κατέληξε ότι πήρε τη σωστή απόφαση. Ήταν μια δουλειά ,θα την έκανε και έπειτα τέλος. Όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους και εκείνη η φάρα αυτό που της άξιζε.
Μάτι δεν κατάφερε να κλείσει όλη νύχτα. Η Κάθριν συνεχώς απέρριπτε τις κλήσεις του αλλά ο Ζέιν φρόντισε να τον ενημερώσει για όλα. Στο σπίτι υπήρχε ένταση. Τόσο η μητέρα του όσο και η γυναίκα του ήταν φανερά προβληματισμένες με την απόφαση του να εκτελέσει χρέη προστάτη για μια Σαχίρ ενώ ο Τζόναθαν από την άλλη, εμφανώς πιο ήρεμος, αποφάνθηκε πως τελικά ίσως όντως ήταν μια καλή ευκαιρία για να απαλλαγούν από αυτους.

"Που είναι ο καφές μου;..." η φωνή της χάλασε όλη την ηρεμία που έχτισε μέσα σε μια στιγμή.
"Έκανες μπάνιο; μυρίζει σαν βρεγμενος σκύλος εδώ μέσα!" η αύρα της απλώθηκε μονομιάς στο χώρο και εκείνος γύρισε χωρίς βιασύνη

"Αν τελείωσες με τις προσβολές, κλείσε το στόμα σου και μη με ενοχλείς" απάντησε δίχως να δείξει νεύρο

"Δύο ερωτήσεις έκανα και απάντηση δε πήρα. Γαβ γαβ και ντόρος για το τίποτα"

Ο Λόγκαν την αγνόησε εντελώς και έστρεψε ξανά το βλέμμα του στο παράθυρο. Είχε αποφασίσει να τη προστατεύσει από ότι κι αν τη κυνηγούσε... ή τουλάχιστον να δείξει πως την προστατεύει... ατυχήματα συμβαίνουν συχνά, σωστά; και η αδερφή του άλλωστε ατύχημα θεωρήθηκε από τη φάρα τους..

Η Αλίνα πήγε ως τη κουζίνα , έκανε λιγάκι θόρυβο και ύστερα επέστρεψε στο σαλόνι κρατώντας μια κούπα με ένα ζεστό αχνιστό υγρό

"Μμμ... ΑΒ αρνητικό... δύο κουταλιές στο καφέ και αλλάζει όλη η γεύση ρε παιδάκι μου... Πρέπει να είναι και φρέσκο. Αρμεξαν τώρα στα κοντά" κορόιδεψε και ο Λόγκαν ασυναίσθητα έσφιξε τη κούπα του. Στην ιδέα και μόνο της κατάποσης του ανθρώπινου αίματος το στομάχι του γινόταν κομπος. Όσο κι αν ο Λούσιο επέμενε πως πίνουν μόνο αίμα ζώων, ο Λόγκαν δε πείστηκε λεπτό. Εκτός αυτού ήξερε αρκετά καλά τις μυρωδιές. Μπορεί να ήρθε ο εκσυγχρονισμός στους Λωρ αλλά δεν έπαυαν να υπάρχουν αρκετά αγρίμια εκεί έξω που δε δίσταζαν να κατασφαξουν και να διαμελίσουν κάθε άνθρωπο στο διάβα τους προκειμένου να τραφούν.

"Σου μιλάω!" Η Αλίνα προσπάθησε να τραβήξει τη προσοχή του μα εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και τη κοίταξε ατάραχος

"Θα κάθεσαι στα αυγά σου και ίσως γυρίσεις ακέραιη στο πατέρα σου. Δε θέλω εντάσεις. Δε θέλω κουβέντες. Δε θέλω να βλέπω την παρουσία σου. Δε θέλω ούτε καν να μυρίζω την οσμή σου. Το μόνο που θέλω είναι να κάτσεις φρόνιμη για τις υπόλοιπες ημέρες..."

"Κάτι άλλο;" Η απάντηση της του προκάλεσε έκπληξη αφού ήταν σίγουρος ότι θα έκανε ξανά σκηνή. Εν αντιθέσει όμως με τις σκέψεις του, η Αλίνα βολεύτηκε στη πολυθρόνα και απάντησε γεμάτη απάθεια και χωρίς ειρωνία όπως νωρίτερα.

"Τίποτα άλλο. Και οι επισκέψεις κομμένες. Αν πατήσει ο αγαπητικός σου ξανά χωρίς να ενημερωθώ σε αυτό το μέρος, η συμφωνία ακυρώνεται και τόσο εσύ όσο και εκείνος θα βρεθείτε αγκαλίτσα στο χαντάκι" Συνέχισε στον ίδιο ήρεμο τόνο θέλοντας να δοκιμάσει την Αλίνα αλλά εκείνη έμοιαζε σαν άλλος άνθρωπος από την ώρα που ξεκίνησε να πίνει το καφέ της.

"Το μπάνιο είναι κοινό δυστυχώς" του είπε σαν απάντηση σε όσα της έσυρε "Πρωί εσύ βράδυ εγώ"

Ο Λόγκαν τη κοίταξε παραξενεμένος. Σίγουρα κάτι ετοίμαζε. Οι απαντήσεις της και η συμπεριφορά της κάθε άλλο παρά φυσιολογικα ήταν.

"Τι πίνεις;" ρώτησε σοβαρός

"Καφέ με αίμα" απάντησε χωρίς σκέψη

"Που το βρήκες αυτό;"

"Στη κουζίνα"

"Στο ψυγείο;"

"Όχι"

"Για φερτο εδώ!" Ο Λόγκαν με ένα γρήγορο βηματισμό της άρπαξε τη κούπα και την τράβηξε ως τη μύτη του. Ύστερα πήρε μια γκριμάτσα αηδιας και πέταξε όλο το περιεχόμενο στο τζάκι
"Αυτό είναι χαλασμένο!" απόρησε μα εκείνη τον κοίταζε με βλέμμα σχεδόν κενό. "Ανάθεμα σας..." ψέλλισε και αφήνοντας τη στη πολυθρόνα πήγε στη κουζίνα. Πράγματι υπήρχε αρκετό αίμα στο δευτερο ψυγείο μα κάτω , πλάι στο τραπέζι υπήρχε κάτι σαν φορητό τσαντάκι με τρεις μπουκάλες μέσα. Το ανθρώπινο αίμα αν έμενε εκτός ψύξης προκαλούσε κάτι σαν παραισθήσεις στους Σαχίρ και ο Λούσιο του τόνισε αρκετές φορές πως αν κλείσει για κάποιο λόγο το ρεύμα να βάλει μπρος τις γεννήτριες για να μην χαλάσουν όσα υπήρχαν αποθηκευμένα.
"Πως σκατα βρέθηκε αυτό εδώ..." μονολογησε και πιάνοντας το φορητό ψυγειο έβγαλε τις φιάλες  και ξεκίνησε να τις αδειάζει  στο νεροχύτη.

"Μη με δαγκώσεις κακε λύκε..." άκουσε ξαφνικά από πίσω του και αμέσως γύρισε και τη κοιταξε

"Είσαι σοβαρή; Βγάλε αυτό που φοράς αμέσως!" Η Αλίνα είχε βγάλει μια μπλούζα του, ξεντυθηκε και την είχε φορέσει.

"Είναι λευκό. Δε φοράω λευκά... καταλαβαίνεις. Λερώνονται εύκολα..."

"Αλίνα πήγαινε αμέσως και βγάλε τη μπλούζ..." με μια κίνηση η Αλίνα σήκωσε ψηλά τα χέρια της και μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Λόγκαν , έπιασε από τις άκρες τη μπλούζα του , τη τράβηξε και τη πέταξε στο πάτωμα μένοντας γυμνή

"Καλύτερα τώρα;" ρώτησε χαμηλά

"Είσαι με τα καλά σου κοπέλα μου;" ο Λόγκαν άρπαξε το ύφασμα και το πέταξε κατά πάνω της "Βγες έξω τώρα! Πήγαινε και ντύσου !"

"Μη με μαλώνεις..." η Αλίνα χάθηκε ξαφνικά και το λευκό του μπλουζάκι έπεσε στο πάτωμα "Μυρίζεις ωραία..." του ψιθύρισε στο αυτί μα μόλις γύρισε εκείνη είχε ήδη εξαφανιστεί. "Πίσω σου..." άκουσε πάλι μα ήξερε πως ακόμα και αν γυρνούσε εκείνη δε θα ήταν εκεί. Ο Λόγκαν προσπάθησε να χαλαρώσει και να νιώσει την αύρα της. Μόλις το κατάφερε , έκανε πως γυρίζει και όταν την ένιωσε να κουνιέται άπλωσε το χέρι και τη γραπωσε από το λαιμό.

"Τράβα ντύσου" της είπε κρατώντας τη σφιχτά μα εκείνη γέλασε

"Με έπιασες!" φώναξε σαν κοριτσάκι που έπαιζε παιχνίδια

"Ως εδώ!" Ο Λόγκαν άφησε το λαιμό της και πιάνοντας τη από το χέρι την τράβηξε μαζί του μέχρι έξω και ύστερα κίνησε προς τις σκάλες.

"Που με πας;" Ρώτησε από πίσω πονηρά και εκείνος δεν έδωσε σημασία. Μόλις έφτασαν επάνω , άρπαξε τα σκεπάσματα από το κρεβάτι , τα πέταξε στο γυμνό κορμί της και την έβαλε στο κρεβάτι.

"Σε είκοσι λεπτά θα είσαι ο παλιός καλός εαυτός σου. Να θυμάσαι όταν συνέλθεις πως δηλητηριάστηκες από το αίμα και αυτός είναι ο μονος λόγος που ζεις ακόμα και δε παίρνω στα σοβαρά τις πράξεις σου.." της τονισε με ύφος και αφήνοντας τη καθισμένη ξεκίνησε να κατεβαίνει τις σκάλες

"Μη φεύγεις σε παρακαλώ..." Την άκουσε να κλαψουριζει και σταμάτησε το βήμα του "Κάτι μιλάει στο κεφάλι μου... Φοβάμαι. Κάτι σε ζητάει... Μη φεύγεις σε παρακαλώ..." επανέλαβε και ο Λόγκαν έσμιξε τα φρύδια του μπερδεμένος.
Η Αλίνα έδειχνε περίεργη. Κάτι στα μάτια της ήταν διαφορετικό μα συνάμα οικείο. Παρόλα αυτά ο Λόγκαν προσπάθησε μέσα σε αυτή τη τρέλα να σκεφτεί λογικά. Τι ακριβώς μιλούσε μέσα στο κεφάλι της; ήταν άραγε ακόμα ένα ψέμα για να διασκεδάσει ή μήπως αυτή η γυναίκα έκρυβε κάτι πολύ μεγαλύτερο από ότι του παρουσίασε ο πατέρας της; και ποιος διαολος έβαλε το χαλασμένο αίμα στη κουζίνα; τα ερωτήματα ήταν πολλά και το βλέμμα του δεν έφυγε από πάνω της. Ακόμα και σε αυτή τη κατάσταση, η Αλίνα τον εκνεύριζε. Δε μπορούσε διόλου να αποδεχτεί το γεγονός της νταντάς ακόμα κι αν ήταν μια συμφωνία που ο ίδιος επέλεξε. Ποτέ όμως δε θα παραδεχόταν πως το μετάνιωσε γιατί καταβαθος δεν είχε μετανιώσει στιγμή. Στη σκέψη και μόνο πως θα έπαιρνε στο τέλος αυτό που πραγματικά επιθυμούσε ένιωθε τα μέσα του να γεμίζουν ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

"Πέσε κοιμήσου. Μόλις περάσει η δηλητηρίαση θα νιώσεις άλλος  άνθρωπος" της είπε κοφτά και εκείνη χαμογέλασε "Σου μοιάζω αστείος;"

"Αν φύγεις θα βγει κι αν βγει θα γελάς από απελπισία μαζί μου..." του είπε αλλάζοντας ύφος και ο Λόγκαν κοντοσταθηκε "Μυρίζεις ωραία..." Συνέχισε απτόητη "Σαν λιχουδια... Σαν γλυκό που θέλω να γευτώ. Αλλά από την άλλη δεν αντέχω λεπτό να σε μυρίζω. Μη φύγεις..."
Ο Λόγκαν ετριψε τους κροτάφους του και ανασηκωσε τα φρύδια του θέλοντας να ξεκαθαρίσει το τοπίο στο κεφάλι του. Ήταν τρελή. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση. Για αυτό του τα μασαγε ο πατέρας της.
"Πέντε λεπτά μόνο; μη φοβάσαι δε θα σε δαγκώσω... αν φύγεις όμως θα το κανω..." η Αλίνα δεν έδειχνε να αστειεύεται.

1- Ούτε όμως και εκείνος. Ο Λόγκαν την αγριοκοίταξε και πλησίασε με βήμα σταθερό προς το μέρος της "Κάνε καμία μαλακια και θα βρει το κεφάλι σου στολισμένο σε σκουπόξυλο ο πατέρας σου αύριο το πρωί..." είπε σοβαρός "Το αστείο σου τελείωσε" συνέχισε βάζοντας μπροστά τη λογική και δίχως να της ρίξει άλλη ματιά, σηκώθηκε και έφυγε...

2-Η διπλωματία ήταν πάντοτε κάτι που μισούσε. Από παιδάκι τα έλεγε όλα με το όνομα τους και σιχαινοταν τους ανθρώπους που άλλαζαν τις αποφάσεις τους. Παρόλα αυτά, όσο κι αν η λογική τον ξορκιζε να σηκωθεί και να φύγει, έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό και τη πλησίασε σιγά σιγά "Πέντε λεπτά..." της τονισε με ύφος και εκείνη μαζεύτηκε αμέσως στην άλλη άκρη του κρεβατιού και του έκανε νόημα να πλησιάσει χτυπώντας απαλά το χέρι της στο στρώμα...

********************

"Δύο οίκοι είναι αυτή τη στιγμή χωρίς τα στηρίγματα τους άρχοντα μου..." Έχοντας ακόμα τη κουκουλα στο κεφάλι της και το βλέμμα της χαμηλό στάθηκε μπροστά του όσο πιο ήρεμη γινόταν. Δε χωρούσαν ηρωισμοί σε αυτή τη συζήτηση και το γεγονός πως εκείνος είχε τη δύναμη να την ξεκανει με μια κίνηση, ενέτεινε το φόβο της. "Όπως ακριβώς το ζητήσατε το αίμα βρίσκεται ήδη στο σπίτι στο βουνό. Το πήγαμε πριν φτάσουν και πρέπει να έχει γίνει ήδη ορατό. Άφησα με δική μου πρωτοβουλία να μείνει αόρατο στα μάτια τους τη πρώτη μέρα..."

"Και;" είπε μονάχα μια λέξη και εκείνη ξεροκαταπιε

"Και ελπίζω να πιάσει... Αν φανερώσει τη φύση της θα τη σκοτώσει επιτόπου. Αν πάλι δε το κάνει τότε και εμείς θα έχουμε ένα πειραματόζωο, και εκείνη θα τον σκοτώσει πρώτη και θα ξεκινήσει πόλεμος και θα έχουμε προβάδισμα κινήσεων. Και στις δύο περιπτώσεις ο πόλεμος θα είναι αναπόφευκτος... Αυτό δε θέλατε άρχοντα μου;"

Ο άντρας σηκώθηκε.
Κατέβηκε τα δύο σκαλάκια που χώριζαν το πάτωμα με το θρόνο του και σταμάτησε μπροστά της.

"Κοίταξε με..." απαίτησε και εκείνη με χέρια τρεμάμενα κατέβασε τον μανδύα της και έπραξε όπως τη διέταξε "Αν κάτι πάει στραβά..."

"Δε θα πάει άρχοντα μου .."

"Μη με διακόπτεις!" φώναξε και εκείνη σταμάτησε ακόμα και την ανάσα της "Αν κάτι πάει στραβά θα σκοτώσω πρώτα εσένα... το κατάλαβες;"

"Ναι άρχοντα μου"

"Σου ζήτησα πολύ συγκεκριμένα πράγματα... Κανένα από όσα μου λες δε με κάνει να νιώσω ήρεμος πως όλα θα πάνε όπως τα θέλω..."

"Στο ορκίζομαι άρχοντα μου... όλα θα πάνε όπως ακριβώς πρέπει να πάνε. Είτε νεκρό είτε ζωντανό το κορίτσι θα κάνει τη δουλειά του σωστά;"

"ΛΑΘΟΣ" φώναξε τόσο δυνατά που σείστηκε το έδαφος "Τη θέλω ζωντανή. Έγινα σαφής; Εξαιτίας της βρίσκομαι εδώ. Είναι ο λόγος που ..."

"Πατέρα;" ένας άλλος άντρας πιο νέος μπήκε στο δωμάτιο και εκείνη τραβήχτηκε αμέσως προς τα πίσω "Όλα εντάξει;" ρώτησε και αφού έριξε μια άγρια ματιά στη γυναίκα του χαμογέλασε

"Όλα εντάξει γιε μου. Η Σάντρα ξέρει καλά τη δουλειά της... Σωστά;" αποκρίθηκε κοιτώντας τη και εκείνη έσκυψε μπρος στα πόδια τους

"Σωστά άρχοντες μου. Λίγο έμεινε... Σας υπόσχομαι να σας φέρω καλύτερα νέα την επόμενη φορά..."

"Ετσι μπράβο. Και κοίτα να βγάλεις από τη μέση με κάθε τρόπο κάθε εμπόδιο... Η εκδίκηση θα είναι γλυκιά... τόσο γλυκιά όσο και το αίμα της Αλινας..." είπε πιο σιγανα και γεμάτος ανυπομονησία και ύστερα της έδωσε το ελεύθερο να φύγει..

"Πατέρα..."

"Δε θέλω να ακούσω λέξη. Περίμενα αιώνες για αυτή τη στιγμή"

"Το ξέρω αλλά ... Μη ξεχνάς πως..."

"Δε ξεχνάω τίποτα! Θα πληρώσουν για όλα όσα μου έκαναν! Για όλα όσα έπαθα! Κοίταξε με!" Ξεφωνισε έξαλλος και με μια κίνηση πέταξε από πάνω του τον βαρυ μανδύα αποκαλύπτοντας ένα σκελετωμενο ωχρό σώμα. Ήταν τόσο γερασμένο που οι ζαρες του δέρματος έμοιαζαν με βραχιόλια πάνω στα κόκαλα. Το πρόσωπο του άγριο. Σκυθρωπό και εξαγριωμένο.
"Βλέπεις πως με κατάντησε; και όλα αυτά για μια γυναίκα!" εκρωξε δείχνοντας το σώμα του "Το τέλος είναι κοντά γιε μου... πολύ κοντά..." συνέχισε χαμηλόφωνα και βάζοντας ξανά το μανδύα του, τον κοίταξε εκστασιασμένος "Πήγαινε να μάθεις πληροφορίες εκ των έσω... Θέλω να μαθαίνω πρώτος τα πάντα... κατανοητό;"

"Ναι πατέρα... κατανοητό" ο άντρας χαμήλωσε το κεφάλι, του φίλησε το χέρι και χωρίς δεύτερη κουβέντα αποχώρησε από το δωμάτιο...

***************

Η βόλτα στα τείχη ήταν κάτι σύνηθες για εκείνη. Έχοντας αναλάβει αρκετά καθήκοντα στη πόλη τους ένα από αυτά ήταν και η επιτήρηση. Όσο κι αν ο Λούσιο έλεγε πως αυτές ήταν αντρικές δουλειές εκείνη επέμενε πως ήξερε να προστατεύει αρκετά καλά τον εαυτό της και έτσι δε ξεχνούσε και τις ρίζες της. Η Ριάνα ήταν άγριος λύκος πριν αλλάξει. Ήταν από εκείνους που δύσκολα κάποιος μπορουσε να ημερεψει πόσο μάλλον να δαμάσει. Ανεξέλεγκτη και ονειροπόλα. Ένας συνδιασμός που άλλαξε όλη τη ζωή της. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναπολούσε την αφρατη γούνα της και τα τέσσερα πόδια της. Εκείνη η αίσθηση της ελευθερίας που χάθηκε μονομιάς σαν άλλαξε...
Η απόφαση να αλλάξει ήταν δυστυχώς μονόδρομος. Ο έρωτας της με το Λούσιο θα έφερνε μπελάδες και επανάσταση στα είδη αν παρέμενε λυκαινα. Κι όμως της έλειπε τόσο πολύ η αίσθηση να τρέχει στα υγρά αγριόχορτα του δάσους με τις πατούσες της...

Σήκωσε το κεφάλι της και βλέποντας το ολόγιομο φεγγάρι αναστέναξε βαθιά. Οι φρουροί ήταν στις θέσεις τους, το βασίλειο είχε ξυπνήσει και έμοιαζε σαν μια ζωντανή πόλη τη νύχτα σε αντίθεση με τη μέρα που οι περισσότεροι πατροπαράδοτοι, ήθελαν να κοιμούνται. Έπιασε τη νοτιοδυτική πλευρά και έφτασε σε μια μεγάλη πύλη. Οδηγούσε στο δάσος και η ανάγκη της να νιώσει λίγο όπως τότε, οδήγησε τα χέρια της να την ανοίξουν.

Ποτέ της δεν ήθελε να πληγώσει τον Τζόναθαν μα για χρόνια ολόκληρα ημερευε τις τύψεις της σκεπτόμενη πως δεν ήταν το ταίρι του. Πως μετέπειτα βρήκε όσα έψαχνε στη γυναίκα του και ήταν η αληθινή του αγάπη...
Όπως ακριβώς τη βρήκε και εκείνη στο Λούσιο...

Τα πόδια της την οδήγησαν ως τη λίμνη. Ήξερε απ'έξω κάθε βαλτοτοπι και κάθε δρόμο ολόγυρα του βασιλείου τους. Κάθε μέρος στο οποίο θα μπορούσε να βρει γαλήνη και ηρεμία για να επιστρέψει μετά πιο δυνατή. Η καρδιά της και το μυαλό της βρίσκονταν συνεχώς στην Αλίνα και δεν εμπιστεύονταν καθόλου τη κρίση του Λούσιο σε αυτό. Γνωρίζοντας τους λύκους καλύτερα από όλους πίστευε πως ήταν μέγα λάθος να τη στείλει εκεί με έναν από αυτούς. Όχι τουλάχιστον χωρίς να γνωρίζουν αν πράγματι η φύση της ήταν μπερδεμενη...

Η ακοή της έπιασε κάτι γρήγορο να κατευθύνεται προς το μέρος της και γυρίζοντας αστραπιαία προς τα πίσω έπιασε μια πέτρα που κατευθύνονταν προς το μέρος της.
"Μα τι είναι αυτό..." κοίταξε μπερδεμένη ένα λευκό χαρτί πιασμένο με σπαγγο επάνω και έπειτα κοίταξε ολόγυρα της
Δεν έπιανε καμία μυρωδιά...
Η Ριάνα άνοιξε με συνοπτικές διαδικασίες τη σημείωμα και το κοίταξε τρομαγμένη...
Δεν της πήρε πάνω από 1 δευτερόλεπτο για να αναγνωρίσει το γραφικό του χαρακτήρα...

"120° Νότια, 50° Δυτικά και 300 μέτρα ευθεία... Έπειτα μέτρα μέχρι το είκοσι και στην αναστροφή σου θα σε περιμένω στο πιο ψηλό σπήλαιο...Δε θα σε πειράξω. Απλά έλα... Σε 1 ώρα να είσαι εκεί."

Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν αμέσως και ένιωσε να ιδρώνει ολόκληρη. Άρχισε να κοιτάζει τρομαγμένη δεξιά και αριστερά μα ακόμα κι αν δεν έβλεπε ούτε ένιωθε κανένα, ήξερε πως ο Τζόναθαν βρίσκονταν κάπου εκεί έξω... Κάπου που την έβλεπε και ήξερε πως ήταν ζωντανή...

Έριξε μια ματιά πίσω στη πόλη και ύστερα μια ματιά προς το δάσος...
Ο Λούσιο της ορκίστηκε να τη προστατεύσει με κάθε τρόπο μα να που τελικά όλα καταρρίπτονται.

Η Ριάνα διάβασε για ακόμα μια φορά το σημείωμα...
Έπειτα το έδεσε πάλι στη πέτρα και με όση δύναμη είχε τη πέταξε στη λίμνη.
Κοίταξε πάλι πέρα δώθε και με το φόβο για οδηγό πήρε μια καθοριστική απόφαση...

3-Επεστρεψε πίσω στο πύργο. Ο Λούσιο έπρεπε πάση θυσία να μάθει πως ο Τζόναθαν προσπάθησε να τη προσεγγίσει... Αν μη τι άλλο, ίσως ήταν μια παγίδα για εκδίκηση...

4-Σηκωσε το φόρεμα της, έκοψε λίγο τις άκρες για να μη την ενοχλούν και αφήνοντας στην άκρη κάθε λογική, ξεκίνησε να τρέχει προς τη τοποθεσία που της ζήτησε ο Τζόναθαν. Δεν είχε ιδέα γιατί επέλεξε να πάει αντί να τρέξει στον άντρα της αλλά κάπου βαθιά μέσα της, ένιωθε πως χρωστούσε μια εξήγηση στο Τζόναθαν...
Ήταν αρκετά δυνατή και δεν πίστεψε διόλου πως θα ήταν κάποια παγίδα... Ο Τζόναθαν όσο προδομένος κι αν ήταν προχώρησε στη ζωή του και ύστερα από τόσους αιώνες ίσως είχε έρθει η ώρα τελικά να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο...

         °~°~°~°~°~°~°°~°~°~°~°~°~°~°~°

Ξέρω πως αργησα αρκετά αλλά δυστυχώς δε γινόταν πιο γρήγορα αγάπες ♥️ Μια συγκεκριμένη επιλογή ξεκλειδώνει ένα μυστικό. Είτε στη πρώτη είτε στη δεύτερη σκηνή. Δε θα σας πω που...  Αν δε το βρείτε θα το μάθετε σε αρκετά  κεφάλαια παρακατω. Αν το βρείτε θα το έχετε νωρίτερα. 💙♥️
Καλή ανάγνωση.