Μπήκε στη κρεβατοκα και τον βρήκε να κάθεται σκεπτικός στο μικρό του γραφείο. Αν και η Ριάνα επέμενε να μη φέρνει στο κρεβάτι τη δουλειά, ο Λούσιο είχε επιλέξει να στήσει ένα μικρό χώρο για εκείνον στη γωνία έτσι ώστε όταν εκεινη ξεκουράζεται, να μπορεί να δουλέψει.

"Πιστεύεις πως έσπασε;" τον ρώτησε πλησιάζοντας τον

"Δε ξέρω" ήταν αγχωμενος και παρά τα όσα είχαν γίνει, η Ριάνα είχε ακόμα το χάρισμα να τον διαισθάνεται. Η επιλογή να αλλάξει είδος ήταν πολύ σημαντική για να μπορούν να μείνουν μαζί μα κανένας δε περιμενε τα όσα προέκυψαν άλλωστε.

"Και στο είχα πει... Ήταν παρακινδυνευμένο Λούσιο. Αν πράγματι έχει μέσα της ένα κομμάτι μου; Δεν είχαμε ιδέα πως ήμουν έγκυος όταν έγινε η αλλαγή... Η Σάντρα είχε υποσχεθεί πως αυτό το φυλαχτό είχε τη πιο ισχυρή μαγεία..."

"Δεν ξέρουμε στα σίγουρα αν η Αλίνα κληρονόμησε κάποιο χάρισμα και ούτε θέλω να το φαντάζομαι..."

"Ήξερες το ρίσκο! Σου είχα πει να μην γεννηθεί..." Ο Λούσιο σήκωσε το κεφάλι από τη χαρτουρα και τη κοίταξε κατάματα. Ένα ζοφερό κόκκινο περικύκλωσε τις ίριδες του αλλά και εκείνη δεν έδειξε να πτοείται"Μη με κοιτάζεις έτσι. Ξέρω πως είναι τρομερό να λέει μια μάνα αυτό για το παιδί της και με τα σημερινά δεδομένα δε θα το άλλαζα ποτέ αλλά τότε ήταν αλλιώς! Τώρα κάναμε ένα παιδί το οποίο κινδυνεύει και δεν έχει ιδέα από τι! Δεν έφερα στο κόσμο ένα παιδί για να το χάσω μετά από τόσα χρόνια Λούσιο!"

"Εσύ επέλεξες να αλλάξεις! Αν περίμενες λιγάκι ακόμα θα ξέραμε ότι ήσουν έγκυος τότε!"

"Μα ήταν αδύνατον να μείνω έγκυος! Ήμουν ακόμα λύκος παναθεμα με!"

"Ε να που όσα ξέραμε ήταν τελικά λάθος! Τι θες να κάνω τώρα; Εχω βάλει κάθε μέσο προστασίας πάνω της. Από τα τατουάζ που της χαράξαμε μωρό μέχρι τα φυλαχτά! Ότι είναι εκεί έξω, ξέρει Ριάνα! Ξέρει πολύ καλά τι κρύβουμε τόσα χρόνια!"

"Μα πως είναι δυνατόν να ξέρει κάποιος για την Αλίνα; Φύγαμε και επιστρέψαμε όταν ήταν μεγαλύτερη Λούσιο!"

"Μου είπες ότι οι λύκοι παίρνουνε χαρίσματα στα 25... Ορίστε λοιπόν! Κάτι περίεργο τρέχει με το παιδί μας και είμαι σίγουρος, πως δε μας το λέει... Έχει αλλάξει... Κοίταξε την! Τα μαλλιά της πέταξαν ασημένιες τρίχες! Και μη μου πεις πως δεν έχεις νιώσει τις αλλαγές! Τι θα της πούμε; Πως η μαμά σου ήταν λύκος που παράτησε τον Άλφα της αγέλης της και έμεινε έγκυος από έναν Σαχίρ και αυτός είναι ο πατέρας σου; Πως ο Τζόναθαν δεν έχει ιδέα οτι είσαι ζωντανή και με κατηγορεί τόσους αιώνες για το θάνατο σου; Πως τόσα χρόνια της φοράμε ματζουνια και φυλαχτά μήπως και δούμε κανένα λύκο καμία μέρα στο δωμάτιο και μας φάει ζωντανούς; ή μήπως να της πως ότι δεν έχουμε ιδέα αν είναι πράγματι υβρίδιο και πως αν είναι , θα την κυνηγάνε για μια ζωή; Πως δε θα έχει ποτέ την ευκαιρία να ζήσει ευτυχισμένη γιατί κάποιοι καταραμένοι θέλουν όλη τη δύναμη στο πλευρό τους; Μπορώ επίσης να της πω ότι αν κληρονόμησε τα αίματα της μάνας της, τα παιδιά της, αν κάνει ποτέ θα βγούνε σαν και εκείνη και θα ζούνε υπό το φόβο μια ζωή!
Πες μου τι ακριβώς θέλεις να πω στο παιδί μας από όλα αυτά και εγώ θα το πω!"

Η Ριάνα λέξη δεν έβγαλε.
Όχι γιατί δεν είχε απαντήσεις να δώσει αλλά γιατί δεν ήθελε έναν ακόμα έντονο καυγά ανάμεσα τους. Ο Λούσιο τα έχασε όταν κατάλαβαν πως ήταν έγκυος μα ήταν ήδη αργά... Κατά την αλλαγή της κυοφορούσε και δεν είχαν ιδέα κατά πόσο αυτό επηρέασε το έμβρυο. Δεν είχαν καν ιδέα αν θα επιβίωνε η Ριάνα κατά την αλλαγή αφού ήταν η πρώτη φορά που λύκος αποδεχόταν να αλλάξει φύση και η μαγεια που χρειάστηκε περα από τη κλασική διαδικασία ήταν αρκετή.

"Βρες κάποιον να προστατεύει το παιδί μας νύχτα μέρα..." Του είπε γυρίζοντας του πλάτη "Αν έχει έστω και στο ελάχιστο κληρονομήσει κάτι από τον παλιό μου εαυτό, θα γίνει πόλος έλξης για κάθε δολοφόνο εκεί έξω! Ένα τέτοιο πλάσμα Λούσιο, δεν θα έχει ποτέ όλες τις δυνάμεις από τη μια πλευρά ούτε από την άλλη... Και εγώ δε προτίθεμαι να δω τη κόρη μου κομμάτια!" του είπε τελεσίδικα "Κανένας Σαχίρ δε μπορεί να τη προστατέψει και το ξέρεις... Βρες κάποιον και μάλιστα άμεσα!"

Η Ριάνα έφυγε χτυπώντας τη πόρτα πίσω της και ο Λούσιο έπιασε το κεφάλι του από το πόνο. Είχε δίκιο. Ούτε ο Μάρκους ήταν ικανός να δαμάσει το ατίθασο πνεύμα της αλλά και να τη κρατήσει εξολοκλήρου ασφαλή. Η Σάντρα ήταν απόλυτη στα λόγια της σαν παρέδωσε το φυλαχτό.
Αν ήταν πράγματι μια μίξη, τότε δεν υπήρχε πλάσμα εκεί έξω ικανό να τη προστατέψει δίχως να θελήσει η εσωτερική του φύση το κακο της.
Κανένας δε θα άφηνε άλλωστε ένα "θύμα" ζωντανό. Γιατί σαν θύμα θα την έβλεπαν. Μίση λύκος μίση βαμπιρ , ανίκανη να ανακτήσει φουλ δυνάμεις από τα δύο είδη, θα ήταν απλά ένα θήραμα για όλους. Όλοι θα την ήθελαν νεκρή γιατί δε θα ήξεραν πως να τη χειριστούν αλλά και γιατί θα ήταν η ζωντανή απόδειξη για την ικανότητα να δύο είδη να αναπαράγονται. Ακόμα όμως κι αν δε την ήθελαν νεκρή, θα την ήθελαν για πειραματόζωο...

******

Ο Ζέιν επέμενε να τον αρματωσει σαν αστακό αλλά εκείνος λίγο πριν εισέλθει στα χώματα των Σαχίρ, ξεφορτώθηκε κάθε οπλισμό , έκρυψε τις μυρωδιές του και χώθηκε στη μικρή τους πόλη. Ποτέ του δε χωνεψε ότι ο πατέρας του δέχθηκε να ζούνε στην ίδια γη με αυτούς τους καταραμένους. Ήταν σίγουρος πως ο Λούσιο παρά τα όσα ειπώθηκαν σε εκείνο το τηλεφώνημα δε θα δεχόταν να του παραδώσει τους δολοφόνους της αδερφής του και ξέροντας ότι η Σύνθια ήταν η μόνη επιλογή για να μάθει το λόγο που ο πατέρας του έκανε πίσω, κίνησε για το σπίτι της.

Σε αντίθεση με το χάρισμα που είχε να κρύβει την οσμή του, εκείνος μπορούσε κάλλιστα να πιάσει κάθε μυρωδιά. Όλη εκείνη την αηδία που του προκαλούσαν την είχε πλέον στα ρουθούνια του. Οι Σαχίρ είχαν χτίσει κάτι σαν μικρή πόλη με διάφορα μαγαζιά στους πρόποδες του βουνού ενώ σαν να μην έφτανε αυτό, πήγαιναν κανονικά και στις μεγάλες πόλεις είτε για εργασία είτε για προμήθειες. Για το Λόγκαν το να περπατάει μέσα σε εκείνα σοκάκια ήταν παρακινδυνευμένο αλλά και ασφαλές συνάμα. Δε μπορούσαν να αντιληφθούν ότι ήταν εκεί αλλά αν τον έβλεπαν θα καταλάβαιναν πως είτε είναι άνθρωπος είτε ανήκει στην οικογένεια των Άλφα. Πράγμα που και στις δύο περιπτώσεις σήμαινε συναγερμό και θάνατο.

"Για που το έβαλες ξένε;" ο Λόγκαν έκοψε το βήμα του και γύρισε προς τα πίσω αστραπιαία. Τα μάτια του λαμπυρισαν προσπαθώντας να εστιάσει στη φιγούρα που ήταν κρυμμένη στις σκιές μα εκείνη έμοιαζε θαρρείς και ήταν ένα με τα πέτρινα τοιχώματα. Ο λύκος του σήμανε αμέσως συναγερμό μα ο Λόγκαν δε τον άφησε να πάρει αποφάσεις. "Σε ρώτησα κάτι..." Η φωνή έβγαζε κίνδυνο και συνάμα σαγήνη.

"Φανερωσου και ίσως έχεις τη τύχη να πάρεις μια απάντηση" απάντησε κοφτά και δίχως φόβο μόνο για να εισπράξει ένα ειρωνικό γελακι και έπειτα να δει δύο μπλε κύκλους να εμφανίζονται στη σκιά. Θα ορκιζόταν πως τους είχε ξαναδεί. Ίσως σε λιγάκι πιο διαφορετική απόχρωση μα το ένστικτο του, του έλεγε πως ήταν οι ίδιοι κύκλοι που είχε γύρω από τις ίριδες του εκείνο το πλάσμα. Αυτό όμως ήταν αδύνατο. Κανένα είδος από τα γνωστά δεν είχε τέτοιο χάρισμα.

"Δεν έχεις δουλειά σε αυτή τη πόλη... Βρωμας σκυλί" οι τρίχες του κορμιού του ανασηκωθηκαν και μόλις αντιλήφθηκε ότι υπήρχε περίπτωση να αποκαλυφθεί, έβγαλε κυνόδοντες. Μα πως ήταν δυνατόν να κατάφερε κάποιος να τον μύρισε; Ήταν αδύνατον!
"Φύγε..." ξάφνου ένιωσε ένα αεράκι πίσω του και μια καυτή ανάσα να γαργαλαει το αυτί του. Ο Λόγκαν γύρισε μα δεν είδε κανένα παρά μόνο άκουσε το γέλιο της. Ήταν γρήγορη. Αυτό μπορούσε να το δεχθεί όπως και το γεγονός πως ήταν γυναίκα.
"Θα φύγεις ή θα γίνεις το βραδυνό μου σνακ;" Τούτη τη φορά πρώτα ένιωσε ένα γλυψιμο στο πίσω μέρος του λαιμού του, και μετά έφτασε στα αυτιά του η φωνή της.

Δίχως να το αποφασίσει , ο Σεθ πήγε κόντρα στο Λόγκαν και μεταμορφώθηκε μονομιάς. Η ραχοκοκαλιά του ανασηκώθηκε και δείχνοντας τα δόντια του άρχισε να κοιτάζει δεξιά και αριστερά με επιθετικό ύφος μα ξαφνικά ένιωσε ακριβώς από πίσω του, ένα χάδι στη γούνα του. Όσο γρήγορος κι αν ήταν αυτό το πλάσμα ήταν σίγουρα αστραπιαίο. Ο Σεθ γρύλισε πατώντας με δύναμη τη πατούσα του στο έδαφος προκαλώντας το χώμα να γίνει σκόνη και εκείνη γέλασε

"Τρέξε σκυλάκο μου... Τρέξε γιατί μόλις οι μυρωδιές σου εξαπλώθηκαν παντού..." έφτασε ο ψίθυρος στα αυτιά του ενώ πριν καν καταλάβει τι γίνεται , άκουσε τις σειρήνες της πόλης να ηχούν συνοδευόμενες από το ενοχλητικό της γέλιο. Ο Σεθ οπισθοχώρησε αμέσως μα ήταν ήδη αργά και το ήξερε. Έπρεπε πάση θυσία να αποχωρήσει

1-Διχως άλλη καθυστέρηση έριξε ένα εχθρικό βλέμμα στις σκιές και ξέροντας πως κάθε δευτερόλεπτο ήταν πολύτιμο , έβγαλε ένα μουγκρητό προς τη μεριά που πίστευε ότι ήταν η γυναίκα "Εμείς δε τελειώσαμε..." της είπε σοβαρός και αλλάζοντας μορφή, ξεκίνησε να τρέχει προς το δάσος πριν φτάσουν οι φρουροί.

2- Το ένστικτο του, του έλεγε να προλάβει και να τρέξει μακριά αλλά για κάποιο λόγο τα πόδια του ήταν στηλωμενα στο έδαφος και μέσα στα αυτιά του άρχισε να χάνεται το γέλιο της. Θαρρείς και το πλάσμα έκανε οπισθοχώρηση στη θέση του..
"Πρέπει να εξαφανιστουμε από δω!" μονολογησε στο λύκο του μα λιγο πριν αλλάξει μορφή για να τρέξει μακριά, εμφανίστηκαν από το πουθενά καμία πενηντα φρουροί οι οποίοι τον στόχευαν με τα όπλα τους.

"Ακίνητος!" του φώναξε ο ένας που από ότι φάνηκε ήταν επικεφαλής "Τι έχουμε εδώ..." συνέχισε πλησιάζοντας και ο Λόγκαν τέθηκε σε επιφυλακή. Ήταν έτοιμος να ορμήσει και να τον ξεσκίσει όταν ο άντρας σταμάτησε ξαφνικά

"Λ.Λ..." Είπε σιγανα "Που να με πάρει!" αναφώνησε μετέπειτα "Ένας Λώρενς στα εδάφη μας;!"

"Κάνε πίσω γιατί δε θα ευθύνομαι για ότι σας συμβεί!" Τον προειδοποίησε ο Λόγκαν μα την ίδια στιγμή ένιωσε κάτι αιχμηρό να διαπερνάει το δέρμα του λαιμού και αμέσως μετά την όραση του να θολώνει.

"Κοιμήσου μικρέ... Κοιμήσου..." ήταν τα τελευταία λόγια που έφτασαν στα αυτιά του πριν σωριαστεί στο έδαφος.

♥️♥️♥️♥️

Η απόφαση που θα πάρετε αλλάζει κατά πολύ το επόμενο κεφάλαιο. Είχατε μόνο μια επιλογή σε αυτό,  γιατί θα κρίνει αρκετά τη πλοκή. Φεύγει ή μένει και τον πιάνουν; Κάθε απόφαση έχει διαφορετικό αντίκτυπο ♥️