Τίποτα δε γλιτώνει από την οργή όταν αυτή προέρχεται από αγάπη...

Σάλεμ, 1677

Η ακοή της ήταν ακόμα η δυνατή της αίσθηση και μόλις άκουσε βήματα να πλησιάζουν στο πέτρινο μονοπάτι, τραβήχτηκε ολόκληρη σε μια γωνιά και στυλωσε το βλέμμα στην ασημένια πόρτα. Πλέον ήξεραν αρκετά καλά πως το ασήμι είναι εχθρός των Λωρ και μέσα σε εκείνα τα κελιά, κυριαρχούσε σχεδόν ολόγυρα.
Για μια στιγμή μετάνιωσε χίλιες φορές που αποφάσισε τελικά να τρέξει εκείνο το πρωινό. Ένα πρωινό που κρυφακουσε όσα δεν έπρεπε να ακούσει και έκαναν πέτρα τη καρδιά της σαν εκείνους τους τοίχους που την έκλειναν μέσα τους πια.

Ήταν φτωχή και το ήξερε. Όπως ακριβώς ήξερε και ότι η σχέση της ήταν καταδικασμένη. Παρόλα αυτά όμως εκείνος τη γέμισε με ελπίδες που πια έγιναν στάχτη. Κανένας δε γλίτωνε και κανέναν δεν είδαν ποτέ να επιστρέφει από εκείνα τα μέρη. Αυτό που δεν καταλάβαινε όμως, ήταν γιατί έπιασαν μόνο γυναίκες και μάλιστα όλες λυκαινες...

Η πόρτα έβγαλε έναν ανατριχιαστικό συρτό ήχο καθώς ήρθε σε επαφή με το πέτρινο πάτωμα και εκείνη κυρτωσε επιθετικά προς τα μπροστά, έβγαλε τα νύχια της και ανασηκωσε τους κυνόδοντες της. Δε θα έπεφτε αμαχητί και σίγουρα δεν εμπιστευόταν κανένα από το συνάφι τους.

Μύριζαν όλοι αίμα...
Θάνατο...
Όντα δίχως ζωή, απεθαντα και καταραμένα να ζουν σαν παράσιτα από τη ζωή των άλλων. Έτσι τους έβλεπε και αυτό ήταν κάτι που δε θα άλλαζε ποτέ.

"Δεν ήρθα για να σε βλάψω..." Ο άντρας ήταν ακόμα κρυμμένος στις σκιές και προς μεγάλη της έκπληξη μόνος. Συνήθως έμπαιναν στα κελιά τρεις τρεις για να αποφευχθεί κάποια αιματηρή μάχη μα αυτός που έστεκε μπρος στα μάτια της ήταν μόνος. Δεν τον έβλεπε αλλά τον μύριζε αρκετά καλά για να καταλάβει πως ήταν νέος. Είχαν μια ιδιαίτερη οσμή τα γέρικα Σαχίρ και τους ξεχώριζε στο πληθος. Το Σάλεμ άλλωστε έγινε η καλύτερη πηγή τροφής τους. Δεκάδες μαγισσες καίγονταν στη πυρά για τα μάτια του κόσμου και εκείνοι έβρισκαν αφορμή για να ξεκανουν κόσμο δίχως να τους πάρουν χαμπάρι. Μάγισσες που υποτίθεται δε της έβλεπε το φως του ήλιου και εκείνοι τις έκλειναν στα μπουντρούμια και τις έκαναν τροφή. Κανένας δεν ενδιαφέρονταν και κανένας δεν έκανε ερωτήσεις .

Ο άντρας έκανε ένα βήμα και μόλις φάνηκε η μπότα του στο φως της δάδας που έκαιγε στο τοίχο, εκείνη έβγαλε ένα γρύλισμα.

"Άφησε με να σου μιλήσω... Δεν ήρθα εχθρικά" ο λύκος μέσα της στάθηκε στατικός. Κάτι στη φωνή του, της έβγαζε και ζεστασιά και μια οικειότητα σε τέτοιο βαθμό που άρχισε να αναρωτιέται μήπως τρελάθηκαν οι αισθήσεις της και δεν ήταν Σαχίρ. "Θα κάνω ένα ακόμα βήμα. Είμαι άοπλος... Ούτε έχω σκοπό να σε βλάψω" επανέλαβε και εκείνη κόλλησε τέρμα πίσω
"Ήρθα να σε αφήσω ελεύθερη..." στο άκουσμα των λέξεων που βγήκαν από τα χείλη του, ο λύκος της πεταρισε τις πατούσες του δύσπιστα. "Με λένε ..."

"Δε με νοιάζει πως σε λένε!" Φώναξε αξαφνα παίρνοντας την ανθρώπινη μορφή της και αρπάζοντας δύο κουρέλια από το πάτωμα, κάλυψε τη γύμνια της και παρέμεινε στις σκιές. "Δε θέλω τίποτα από το είδος σου! Γιατί μας πήρατε;! Τι σκοπεύετε να μας κάνετε;!"

"Δεν έχει σημασία..."

"Για μένα έχει!"

"Δε θα έπρεπε... Ήρθα απλά να βεβαιωθω προσωπικά για την ελευθερία σου. Θα σε βγάλω έξω από τα τείχη. Όλες σας... Είστε ελεύθερες.."

"Δε σε πιστεύω! Παγίδα είναι σωστά; Τίποτα άξιο δεν έκαναν ποτέ οι δικοί σου! Γιατί να πιστέψω τα λόγια ενός δολοφόνου;"

Ο άντρας έκανε ένα βήμα και εκείνη τσιτωσε μονομιάς

"Ονομάζομαι Λούσιο Μπλάκ..." της είπε ήρεμα δείχνοντας της τα χέρια του ως ένδειξη ότι δε θα τη πειράξει "Έλα..." μόλις έπιασε και άνοιξε τη πόρτα, το φως από τις δάδες σκορπίστηκε αμέσως στο δωμάτιο και εκείνη είδε καθαρά το πρόσωπο του. "Εγώ σε διάλεξα ... Εγώ σε μελέτησα... Εγώ σε επέλεξα για θύμα. Και εγώ θα σε ελευθερώσω.."

Ήταν ο πιο περίεργος Σαχίρ που είχε δει. Μόλις άκουσε το όνομα του ήξερε πως ήταν γιος του Άνγκους, του πιο αδυσώπητου άντρα του Σάλεμ αλλά μένοντας ψηλά στις σπηλιές των βουνών ποτέ δεν ήρθε αντιμέτωπη με κάποιον από δαυτους . Ήταν γεροδεμένος τόσο όσο ενώ τα μακριά μαύρα του μαλλιά , έκαναν αντίθεση με το λευκό του δέρμα. Για Σαχίρ ήταν ένας άντρας άκρως επικίνδυνος αλλά κάτι πάνω του έκανε τον λύκο της να ημερεψει πράγμα που της προκάλεσε απίστευτη ανησυχία.

"Πάμε;" ο άντρας της έδειξε τη πόρτα και εκείνη την κοίταξε για ακόμα μια φορά δύσπιστα. Ήταν μπερδεμένη. Δεν ήξερε αν ήταν κάποια παγίδα για να της προκαλέσουν φόβο πριν τη σφαγή ή αν πράγματι της χάριζε την ελευθερία της.
Η γυναίκα κοντοσταθηκε για μια στιγμή κοιτώντας μια εκείνον και μια τη πόρτα ώσπου κάποιες μυρωδιές από το εξωτερικό γαργαλησαν αξαφνα τα ρουθούνια της . Φωνες γυναικών έλουσαν το μέρος και κοιτάζοντας έξω από τη πόρτα είδε δύο Σαχίρ να ανοίγουν τα κελιά και εκείνες να βγαίνουν ελεύθερες από μέσα.
"Είδες;" είπε ο Λούσιο τραβώντας το βλέμμα τους. "Ελευθερία..."

"Αν είναι κάποιο κόλπο στο ορκίζομαι εγώ η ίδια θα σου ξεριζώσω το κεφάλι" γρύλισε και εκείνος γέλασε. Γέλασε τόσο ήρεμα που της προκάλεσε αμηχανία. Πρώτη φορά έβλεπε Σαχίρ να γελάει...

"Σύμφωνοι... Μόνο ένα πράγμα θέλω να μάθω πριν φύγεις..." αποκρίθηκε ενώ εκείνη μάζευε τα κουρέλια στη προσπάθεια να φτιάξει ένα αυτοσχέδιο φόρεμα "Το όνομα σου... Θέλω μόνο να μάθω το όνομα σου..." Ζήτησε απαλά και εκείνη έσμιξε τα μάτια της και έκανε ένα βήμα μπροστά. Ήταν περήφανος λύκος. Την παρακολουθούσε αρκετό καιρό. Είχε δει τη συμπεριφορά της και φυσικά τον περίγυρο της. Θα ήταν η πιο τέλεια προσφορά στον πατέρα του αλλά πλέον ήταν αργά...

"Αυτό  δε θα το μάθεις ποτέ..." του είπε και κάνοντας ενα γρήγορο ελιγμό,  έτρεξε μονομιάς έξω από τα μπουντρούμια προς την έξοδο...

Παρόν

Το χέρι του ήταν ακόμα κολλημένο πάνω στο ακουστικό ενώ το βλέμμα του, είχε χαθεί στο κενό. Μα πως νόμιζε πως ύστερα από όσα έγιναν ο Τζον θα δεχόταν μια συμμαχία; Ήταν τρελό ακόμα και σαν σκέψη... Μόνο όμως μια τέτοια σκέψη θα ήταν ικανή να τους σώσει. Αν όχι όλους, τουλάχιστον την Αλίνα.

Ο Λούσιο ήξερε καλά πως ότι ήταν εκεί έξω, ήταν επικίνδυνο όχι μόνο για τους Σαχίρ αλλά και για τους Λωρ. Η Σύνθια δεν κατάφερε να βρει τίποτα για αυτό το πλάσμα από το κρανίο του φύλακα που έφερε ο Μάρκους ενώ όσες έρευνες κι αν έκανε ο ίδιος κατέληγαν στο τίποτα. Το ενδεχόμενο να επρόκειτο για κάποιο πειραματόζωο που έφτιαξαν οι Ντερτ, δεν ήθελε καν να περνάει από το μυαλό του. Τέτοια ίντα δεν είχαν ενσυναίσθηση. Δεν καταλάβαιναν τις πράξεις τους και σίγουρα δεν είχαν αυτοσυγκράτηση. Θα σκότωναν κάθε ζωντανό οργανισμό γύρω τους. Είτε αυτός ήταν Σαχίρ, είτε Λωρ είτε ακόμα και Ντερτ. Οι λασποαίματοι είχαν μεγάλες βλέψεις και αυτό το ήξεραν όλοι αλλά και πάλι ήταν άκρως επικίνδυνη ακόμα και για τους ίδιους η ιδέα μιας τέτοιας δημιουργίας. Από την άλλη , δεν υπήρχε καμία  εξήγηση για το πλάσμα που έκανε τις επιθέσεις και αυτή ήταν δυστυχώς η πιο λογική. Ίσως και η μόνη .. 

1- Ο Λούσιο κοίταξε ξανά το ακουστικό. Ίσως έπρεπε να επιμείνει και να μη τα παρατήσει τόσο εύκολα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, το σήκωσε και κάλεσε ξανά τον Τζον... Η κατάσταση ήταν πολύ κρίσιμη για να αποδεχθεί να κάνει πίσω...

2-Ο Λούσιο κοίταξε ξανά το ακουστικό. Ήταν μάταιο να προσπαθήσει να καλέσει πάλι τον Τζον. Ακόμα και η αρχική του σκέψη ήταν τρελή. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να δεχθεί ο Λωρ μια τέτοια συμμαχία ακόμα και ενάντια σε ένα άγνωστο πλάσμα. Πρώτα θα έδινε τη δική του μάχη και ύστερα θα πέθαινε πριν δεχτεί μια συμφωνία.
"Ανάθεμα!" Φώναξε εκνευρισμένος και πιάνοντας το ακουστικό, πέταξε το τηλέφωνο στο τοίχο κάνοντας το χίλια κομμάτια. Θα έβρισκε μια λύση μόνος του, πάση θυσία.

                              ******

"Μπορώ να περάσω;" Αν και δεν συνήθιζε να την επισκέπτεται τόσο αργά, η Αλίνα της έκανε ένα νεύμα να περάσει και η μητέρα της, μπήκε στο δωμάτιο δίχως δεύτερη σκέψη. Είχε ξημερώσει έξω , οι βαριές κουρτίνες ήταν τραβηγμένες και στο τοίχο άναβαν δεκάδες κεριά. Αν και είχε έρθει ο πολιτισμός η Αλίνα επέμενε πάντοτε πως την ηρεμούν και δεν ήθελε να βάλει λάμπες. Οι Σαχίρ δεν είχαν θέμα με τον ήλιο όπως έβλεπαν πια σε πολλές ταινίες ούτε γινόντουσαν στάχτη στο φως. Ένιωθαν βέβαια μια ενόχληση αλλά ως εκεί. Παρόλα αυτά, επειδή αρκετοί παλαιοί είχαν συνηθίσει τα σκοτάδια, αρνούνταν να έρθουν σε επαφή με κάθε πηγή φωτός και έτσι μόλις έβγαινε ο ήλιος, έμπαιναν βαθιά μέσα στα σπίτια τους, μέχρι να βραδιάσει. Πολλοί έλεγαν πως πράγματι το φως τους σκότωνε αλλά με την πάροδο των αιώνων οι καινούριες γενεές έμαθαν να προσαρμόζονται σε αυτό καλύτερα και πλέον ήταν υποφερτός ο πόνος στο δέρμα.

"Ως πότε θα ανάβεις αυτά τα κεριά βρε αγάπη μου, θα πάρουμε καμία φωτιά εδώ μέσα", σχολίασε η Ριάνα πλησιάζοντας τη και εκείνη γέλασε

"Σε χαλάει η αισθητική μου;"

"Ξέρεις πως δε μου πέφτει λόγος για το δωμάτιο σου. Απλώς το θεωρώ λιγάκι υπερβολή"

"Εμένα αυτό με ηρεμεί..."

"Είσαι λιγάκι επιθετική ή είναι ιδέα μου;" παρατήρησε και η Αλίνα στριφογύρισε το βλέμμα. Δεν είχαν πάντοτε τις καλύτερες σχέσεις με τη μητέρα της. Ανέκαθεν η Αλίνα ήταν παιδί του μπαμπά και προτιμούσε να τη φωνάζουν αγοροκόριτσο παρά να φοράει φουστάνια και να τρέχει σε εκδηλώσεις όπως έκανε η μητέρα της. Εξού και ο διαφορετικός τρόπος σκέψης τους σε πολλά πράγματα. Παρόλα αυτά όμως, δεν έπαυε η μία να αγαπάει και να αποδέχεται την άλλη ότι κι αν γινόταν. "Νιώθεις καλύτερα;"

"Εκατό φορές με ρώτησες από χθες... Όπως βλέπεις είμαι μια χαρά"

"Η πληγή σου;"

"Η Σύνθια έκανε τα δικά της και όπως βλέπεις έμεινε μόνο μια ουλή..."

"Ουλή; Δεν γιατρεύτηκε εντελώς;"

Η Ριάνα πλησίασε και η Αλίνα της έδειξε το σημάδι.

"Όχι άλλα θα φύγει. Έτσι δε γίνεται πάντα;"

Το σημάδι ήταν έντονο και έμοιαζε σαν μια τρυπα με το δέρμα προς τα μέσα.

"Ναι κόρη μου... Αφού είσαι καλά θα αποσυρθω και εγώ. Σε λίγες ωρες θα πρέπει να φύγω για το Λονδίνο και ήρθα απλώς να σε δω... Χρειάζεσαι κάτι;"

"Όχι. Θα βρεθώ σε λίγο με τον Μάρκους να δω μήπως έμαθαν τίποτα για την επίθεση. Ειλικρινά από τα χέρια μου θα πάει ότι κι αν ήταν αυτό..."

"Σε παρακαλώ άφησε τον πατέρα σου να αναλάβει. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε και ο κίνδυνος είναι μεγάλος"

"Και τι θες να κάνω ρε μάνα; Να τρέχω μήπως από εκδήλωση σε εκδήλωση και να παριστάνω τη γυναικούλα;" τα λόγια της είχαν άμεσο αντίκτυπο στη μητέρα της και η Αλίνα αναστέναξε "Με συγχωρείς" έσπευσε να απολογηθεί αμέσως "Απλώς ξέρεις πως..."

"Μην ανησυχείς. Πάντοτε θαύμαζα άλλωστε την αγριάδα μέσα σου" τη διέκοψε γεμάτη αγάπη στα λόγια "Η Σύνθια βλέπω σου χάρισε καινούριο μενταγιόν..." άλλαξε κουβέντα δείχνοντας το λαιμο της

"Ναι... Μου το έφερε πριν λίγη ώρα. Δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να φοράω αυτό το πράγμα"

"Ξέρεις ότι ο πατέρας σου αν σε ένα πράγμα είναι αλάνθαστος είναι η προστασία που θέλει να μας παρέχει. Κοίτα και το δικό μου ... Το φοράω από τότε που τον γνώρισα" είπε γλυκά "Λοιπόν, μη το βγάλεις από πάνω σου . Σε προστατεύει από το να σε αναγνωρίσουν τα άλλα είδη. Πλέον κυκλοφορούμε διαρκώς στη πόλη και ξέρεις ότι οι Ντερτ είναι παντού."

"Ειλικρινά πιστεύεις πως αυτά τα μπιχλιμπιδια κρύβουν τη φύση μας στα μάτια τους;"

"Μην αμφιβάλεις Αλίνα. Καλό είναι να μη καταλαβαίνουν πως είσαι Σαχίρ στα μέρη που τριγυρίζεις. Λοιπόν... Πρέπει να ετοιμαστώ. Να είσαι προσεκτική εντάξει; Σε δύο ημέρες θα είμαι πίσω..."

Η Ριάνα της χάρισε ένα απαλό φιλί και έφυγε προς τη πόρτα

"Μαμά;" η φωνή της, τη σταμάτησε "Πως μύριζε ο μπαμπάς όταν τον γνώρισες;" ρώτησε και η Ριάνα σταμάτησε και τη κοίταξε περίεργα

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ αυτό που κατάλαβες. Δεν είχε κάποια ιδιαίτερη μυρωδιά;"

"Δεν είμαστε λύκοι Αλίνα για να μυριζομαστε σαν τα σκυλιά" αστειευτηκε αλλα η Αλίνα δε γέλασε καθόλου "Γιατί ρωτάς;" Συνέχισε σε πιο ήπιο τόνο

"Τίποτα. Απλώς αναρωτιομουν αν..."

"Αν;" τη διέκοψε "Στο είδος μας κόρη μου , η οσμή δε παίζει κανένα ρόλο. Πρέπει απλά να σου αρέσει η κολώνια που φοράει ο άλλος..." Συνέχισε πονηρά και χαρίζοντας της ένα πλατύ χαμόγελο, βγήκε έξω χωρις δεύτερη κουβέντα.

                          ********

"Πως τόλμησε;!" Ο Λόγκαν ήταν έξαλλος όταν έμαθε τα μαντάτα "Θα πάω εγώ ο ίδιος εκεί και θα του..."

"Λόγκαν!" Ο Τζόναθαν χτύπησε δυνατά τη παλάμη του δυνατά στο γραφείο και ο Ζέιν τον κοίταξε έντρομος. Πρώτη φορά τον έβλεπε τόσο εξαγριωμένο. Ίσως ήταν λάθος του που ενημέρωσε τον Λόγκαν ότι κρυφακουσε το τηλεφώνημα νωρίτερα

"Πατέρα. Σε σέβομαι όσο τίποτα και το ξέρεις καλά. Πες μου όμως έναν λόγο να έρθει ο Λούσιο σε επικοινωνία μαζί σου! Αυτό είναι θράσος μετά από όσα έκαναν στη Λουνα ! Απορώ πως κάθεσαι άπραγος!"

"Θα γίνεις ένας Άλφα! Αυτή θα είναι η συμπεριφορά σου;!"

"Ξέρεις πολύ καλά πως αυτή η φάρα δεν έχει τίποτα αξιόλογο να προσφέρει στη πλάση! Ξέρω πολύ καλά πως να ηγηθώ και πως να προστατέψω το λαό μου!"

"Δεν αμφιβάλω αλλά η στάση σου μου δείχνει ότι το μίσος κυριεύει τη κρίση σου! Τι θέλεις; Να στείλω στο θάνατο τους δικούς μας; Μπήκες ουρλιάζοντας μέσα στο γραφείο μου χωρίς καν να ακούσεις εξηγήσεις! Τις οποίες παρεπιπτόντως δε σου οφείλω!"
Ο Λόγκαν σώπασε. Εν μέρη είχε δίκιο ο Τζόναθαν. Ήταν τόσο πολύ τυφλωμένος από μίσος για αυτούς που δε σκέφτηκε ούτε τις συνέπειες μιας επίθεσης.
"Και τώρα που καταλαβαίνεις ότι το μίσος σου πήρε τα ηνία, κάτσε κάτω" πρόσταξε και ο Λόγκαν από σεβασμό και μόνο προς το πρόσωπο του, κάθισε απέναντι του.
"Ξέρω τι ήθελε. Είναι φανερό... Το θέμα είναι τι θα κάνουμε εμείς οι ίδιοι για αυτό"

"Ήθελε συμμαχία για το πλάσμα έτσι δεν είναι; Επιτέθηκε και σε αυτούς σωστά;"

"Δεν ξέρω. Δε του άφησα επιλογές για εξηγήσεις. Δεν θέλω τίποτα από δαυτους"

"Άφησε με να το χειριστώ. Θα οργανώσω ένα συμβούλιο και θα πάρουμε κάποιες συνολικές αποφάσεις. Σε καμία όμως περίπτωση δε θα κάνω συμμαχία με αυτά τα κατακάθια! Ακόμα και μια τέτοια περίπτωση να πέρασε από το μυαλό σου, βγαλτη" είπε τελεσίδικα "Σε σέβομαι. Σε αγαπω και σε καταλαβαίνω. Είσαι ο Άλφα μου πέρα από πατέρας αλλά θέλω να ξέρεις πως στα δικά μου μάτια για τη προστασία του λαού μου, θα κάνω ότι χρειαστεί πλην να βρεθώ με κάποιον Σαχίρ και να φύγει ζωντανός από τα χέρια μου. Ξέρεις πολύ καλά πως έμαθα να υπακούω εντολές. Έμαθα να κατευναζω την οργή μου και να πνιγώ την ανάγκη μου για θάνατο, μη μου ζητήσεις όμως κατανόηση με δαυτους"

"Δε ζητώ τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι η ευημερία του λαού μας. Κυκλοφορούμε διαρκώς ανάμεσα τους. Στις εταιρείες, στους δρόμους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς... Παντού. Τους νιώθεις και τους μυρίζεις και εσύ ο ίδιος. Ως πότε όμως θα θρεφεις μέσα σου αυτό το μίσος; Πως θα γίνεις ένας άξιος Άλφα αν δε βάζεις το καλό του λαού σου πάνω από τις προσωπικές σου διάφορες;"

"Προσωπική διαφορά ονομάζεις το θανατο της κόρης σου;" ο Λόγκαν γρύλισε σχεδόν και ο Ζέιν τσιτωσε μαζί του
"Ποτέ δε σου είπα όχι. Ποτέ δε ζητησα κάτι. Ποτέ δεν όρμησα να τους σκοτώσω έναν προς έναν και τώρα τολμούν να έρθουν σε επαφή μαζί μας; Το ξέρω αυτό το βλέμμα στα μάτια σου πατέρα... Είναι γεμάτο αμφιβολίες"

"Δε ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Παρόλα αυτά, ούτε εγώ θέλω να έχω σχέση μαζί τους. Πίστεψέ με, το δικό μου μίσος πηγάζει αιώνες τώρα και οι ρίζες του είναι πιο βαθιές" ο Τζόναθαν σηκώθηκε και τους κοίταξε καλά καλά "Οργανώστε ένα συμβούλιο. Πρέπει να μάθουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε" είπε σοβαρός και προχώρησε "Και να θυμάσαι γιε μου... Για να φτάσω εδώ που έφτασα, εγώ , ο Τζόναθαν Λώρενς, έβαλα στην άκρη το μεγαλύτερο πόνο της ζωής μου ... Κράτα μονάχα αυτό" συνέχισε και ρίχνοντας τους μια ματιά, αναστέναξε βαθιά "Κάτσε στο γραφείο μου και συγκάλεσε όσους μπορέσεις από τις γύρω αγέλες. Θέλω μέχρι αύριο να έχουμε νέα" είπε και έφυγε

"Τώρα σοβαρά θα ανεχτούμε τον Λούσιο;" Πήρε θέση ο Ζέιν μόλις έμειναν μόνοι "Δε ξέρω τι πάρε δώσε είχε ο πατέρας σου μαζί τους , αλλά σκότωσαν την Λουνα που να πάρει!"

3-"Κανένας δε ξέρει. Ίσως ήρθε όμως η στιγμή να δούνε και το άλλο πρόσωπο ενός Άλφα!"  αρκέστηκε να πει σοβαρος ο Λόγκαν και έκανε το γύρω του γραφείου "Θα οργανώσω απόψε κι όλας μια συγκέντρωση. Όχι μόνο για το πλάσμα αλλά και για να βάλω ένα τέλος πια σε αυτό. Πρέπει να χωριστούν τα εδάφη. Πρέπει να φύγουν από δω! Δεν θα ανεχτώ δευτερόλεπτο ακόμα τη παρουσία τους μέσα στην ίδια πόλη!
Ένας σωστός ηγέτης δείχνει τη δυναμική του! Δε κάνει πίσω και κρατάει ουδέτερη στάση! Δεν ξέρω γιατί τόσα χρόνια δεν τους ξεκλειριζουμε ένα πρωινό και τους αφήνουμε να ζούνε ανενόχλητοι και να πολλαπλασιάζονται! Πρέπει πάση θυσία να μάθω τι έγινε και τι είναι αυτό που αποτρέπει τον πατέρα μου από την εκδίκηση για την ίδια του τη κόρη... Και μόνο ένας άνθρωπος είναι ικανός να μου μιλήσει... Η Σαρίνα"

4-Ο πατέρας μου έχει δίκιο. Σε λίγους μήνες αναλαμβάνω τα ηνία και δε θέλω να τρομάξω το λαό μας Ζέιν. Πρέπει να βρω την άκρη με διαφορετικό τρόπο. Ίσως αν ξετυλιξω το κουβάρι του παρελθόντος , να μάθω γιατί τόσα χρόνια κάνουμε πίσω. Είμαστε πιο δυνατοί από αυτούς και σε αριθμό και σε δύναμη...
Μόνο ένας άνθρωπος είναι ικανός να μου δώσει τις απαντήσεις που τόσο πολύ θέλω... Μου το χρωστά άλλωστε...

"Είσαι τρελός; Πως θα έρθεις σε επικοινωνία μαζί της;"

"Όπως κάθε νοήμων άνθρωπος. Θα την πάρω τηλέφωνο. Δε ζούμε στο μεσαίωνα Ζέιν!"

"Πιστεύεις ότι θα δεχτεί να σου μιλήσει; Αυτή είναι ταγμένη στους Σαχίρ!"

"Της έσωσα τη ζωή κάποτε. Δυστυχώς δεν ήξερα πως συνεργάζεται μαζί τους. Αν όμως κάποιος ξέρει για το παρελθόν, θα είναι μόνο η Σύνθια .."

Αργησα λιγάκι ♥️
Είναι όμως και περίεργες οι μέρες λίγη κατανόηση ❤️
Κάθε επιλογή ξεκλειδώνει διαφορετική πλοκή!
Καλή ανάγνωση!