(οι επιλογές από εδώ και πέρα θα γράφονται σαν 1,2,3 για ευκολία και θα προσπαθώ να αφήνω λίγο μεγαλύτερα κενά ή να βάζω διαχωριστικά ❤️ Μερικές από αυτές καθορίζουν σημαντικά τη πλοκή αλλά και πληροφορίες που εισπράττει ο αναγνώστης. Με τις προηγούμενες επιλογές χάσατε μια πολύ σημαντική πληροφορία την οποία θα δούμε αργότερα 😁. Επίσης δε θα αφήνω ξανά σημειώματα σαν αυτό εδώ για να μην φεύγουμε από τη ροή. Εκτός φυσικά κι αν είναι απαραίτητο. Σας φιλώ...♥️)

Η δασική βορειοδυτική έκταση που απλώνονταν ανάμεσα στο Μπρούκλιν και τη Βοστώνη ήταν το ιδανικό μέρος. Ο Λόγκαν ήξερε αρκετά καλά τη περιοχή αν και υπό το φως του φεγγαριού τα μάτια του έβλεπαν εκαντοντάδες μέτρα μακριά.

"Θα χωριστουμε;" Ρώτησε φτύνοντας μια οδοντογλυφίδα στο χώμα. Ο Ζέιν ήταν σωστό ρεμαλι για όλους εκτός από το Λόγκαν. Για εκείνον ήταν ότι πιο πιστό υπήρξε ποτέ πλάι του. Ήταν ο μέλλοντας γαμπρός που ποτέ δε κατάφερε να κάνει αφού η Λουνα πέθανε πριν προλάβουν να επισημοποιήσουν την ένωση τους. Ο Λόγκαν πάντοτε ήταν περήφανος για εκείνον παρά τα κατά καιρούς πικροχολα σχόλια των υπολοίπων για τον Ζέιν.

Γνώριζε τη Λουνα από παιδί και κάθε μέρα που περνούσε ήξερε ότι ήταν το ταίρι του. Όταν εκείνη πέθανε ο Ζέιν αρνήθηκε να συμβιώσει με άλλο θηλυκό ακόμα κι αν αυτό ήταν συγκατοίκηση ανάγκης όπως το αποκαλούσαν στις αγέλες. Όταν ένας λύκος έχανε το αληθινό του ταίρι είχε αν ήθελε την επιλογή να αναζητήσει συντροφιά σε κάποιον άλλο λύκο της ίδιας μοίρας. Με αυτό το τρόπο και θα είχε παρέα αλλά και δε θα έμπλεκε με κάποιον "καθαρό". Όπου καθαρός, ήταν ο λύκος ο οποίος δεν είχε βρει ακόμα το άλλο μισό του.

Ο Ζέιν επέλεξε να περάσει μόνος το υπόλοιπο της ζωής του. Είχε εξηγήσει πάμπολλες φορές πως για το δικό του κόσμο, καμία γυναίκα δε θα ήταν ικανή να εισέλθει. Ούτε καν για να του μαγειρεύει ένα πιάτο φαγητό. Δυστυχώς όμως ορισμένοι στην αγέλη το είδαν αρνητικά όλο αυτό. Ένας λύκος αγαπάει μονάχα μια φορά. Τις υπόλοιπες νομίζει πως αγαπάει γιατί πολύ απλά τον ξεγελάει η αύρα του άλλου. Βέβαια δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που δεν έβρισκαν ταίρι και κατέληγαν να παντρευτούν από ανάγκη κάποιον όμοιο τους.
Σε κάθε περίπτωση , ο Ζέιν πέρασε από πολλά στάδια και ένα από αυτά ηταν, ο αλκοολισμός, ο οποίος και τον στιγμάτισε.

"Το σπιτάκι απέχει περίπου ενάμιση χιλιόμετρο..." Μονολογησε ο Λόγκαν  κοιτώντας τριγύρω . Είχαν βγει οι δύο τους. Αν και υποσχέθηκε στον πατέρα του να πάρουν άντρες μαζί τους, ο Λόγκαν αποφάσισε τελευταία στιγμή πως δεν ήθελε κανένα παρά μόνο κάποιον άξιο τυφλής εμπιστοσύνης.

"Γι αυτό ρωτάω. Εγώ μπορώ να πάω δυτικά και να τραβήξω τη προσοχή τους, αν όντως μένει κάποιος εκεί με τη μυρωδιά. Εσύ από την άλλη, θα κρύψεις την αύρα σου και θα σκάσεις μύτη από πίσω τους. Τους κόβουμε τα κεφάλια και γυρνάμε στα σπιτάκια μας"

"Νομίζω αυτό είναι ότι πρέπει..." συμφώνησε

"Για το μωρό μου ρε..." ο Ζέιν πέρα από τη φυσική του δύναμη, ήταν ένα κινητό οπλοστάσιο . Έλεγξε τα όπλα του, έδωσε σήμα στο Λόγκαν και ύστερα χωρίστηκαν.

Θα περικύκλωναν το σπιτάκι σε χρόνο μηδέν. Ακόμα και έναν να σκότωναν ήταν αρκετό. Κανένας δε μπορούσε να καταλάβει το μίσος που έτρεφαν και οι δύο γι αυτό το είδος και ενώ πολλοί πίστευαν πως ο Ζέιν παρασέρνει το Λόγκαν στη πραγματικότητα γινόταν το αντίθετο.

Περπατούσε σταθερά μέσα από τα χόρτα αποφεύγοντας το μονοπάτι όταν ξαφνικά έπιασε μια περίεργη μυρωδιά. Δίχως να δώσει εντολή , το κορμί του αντέδρασε από μόνο του και κάθε του τρίχα ανασηκώθηκε. Οι κυνόδοντες βγήκαν έξω σιγά σιγά και τα μάτια του βάφτηκαν σε μια χρυσοκιτρινη απόχρωση. Κοιτούσε ολόγυρα δίχως να κουνιέται μα η μυρωδιά άρχισε να χάνεται και έτσι όπως ήταν τρελαμενος , ξεκίνησε να την ακολουθα ξεχνώντας προς στιγμήν το σπιτάκι αλλά και τον Ζέιν.

"Δε μου αρέσει αυτό..."
Ένιωσε τον Σεθ στο κεφάλι του μόλις πλησίασε σε ένα ξέφωτο 
"Φύγε Λόγκαν..."

Αντί να φύγει όπως πρόσταξε ο λύκος του, ο Λόγκαν περπάτησε ώσπου βγήκε στο ξέφωτο. Όντως κάτι δε πήγαινε καλά και το ήξερε αλλά δεν έπαιρνε την απόφαση να κάνει πίσω. Ποτέ δεν έκανε...

"Βγες έξω!" Φώναξε ολόγυρα του σίγουρος πια πως κάποιος ή κάτι κρύβεται στα χόρτα αλλά τίποτα.
Οπτικά δεν έβλεπε τίποτα αλλά η μυρωδιά και η αύρα είχε πλημμυρίσει το σημείο. Δεν ήταν σίγουρα άνθρωπος. Ουτε όμως έμοιαζε εξολοκλήρου με Σαχίρ. Αυτοί είχαν μια ιδιαίτερη οσμή καμένου ξύλου και την αναγνώριζε από μακριά... Για αυτό αρκετοί πέθαιναν στις ενεδρες. Το χειμώνα η καύση των ξύλων ξεγελουσε κατά πολύ τους Λωρ και έπεφταν στις παγίδες τους. Αυτό το πράγμα που ήταν εκεί έξω, σίγουρα ήταν κάτι που δεν είχε ξανά συναντήσει.
Του θύμιζε λιγάκι το είδος του αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν ξεκάθαρο.

Ενα κλαδί έσπασε πίσω και γυρίζοντας απότομα , έμεινε στατικός να κοιτάζει βαθιά μέσα στους θάμνους

Ένα ζευγάρι πρωτόγνωρα μάτια παραμόνευε και μόλις ο Λόγκαν τα είδε καθαρά έκανε ένα βήμα προς τα πίσω.

"Μα τι διάολο..." Ψέλλισε αποσβολωμένος ενώ το πλάσμα  που έστεκε σαν σκιά τόση ώρα ακίνητο, εξαφανίστηκε μπρος τα μάτια του.
"Που πήγε;" ρώτησε περισσότερο τον εαυτό του ενώ ο Σεθ πάλευε με νύχια και με δόντια να πάρει τα ηνία.
Το γρύλισμα που ακούστηκε αξαφνα πίσω του , δεν του άφησε περιθώρια.

Ο Λόγκαν μεταμορφώθηκε μονομιάς και γυρίζοντας είδε πάλι το ίδιο ζευγάρι μάτια να τον θωρεί πίσω από τους θάμνους. Τούτη τη φορά όμως δεν οπισθοχώρησε. Αντιθέτως ο Σεθ έκανε ένα βήμα μπροστά , πάτησε τη τεράστια πατούσα του με πυγμή στο έδαφος  και μόλις εκείνο κινήθηκε , όρμησε χωρίς να σκεφτεί τίποτα.

                                   1

-Όλα έγιναν  γρήγορα. Άρχισε να το κυνηγάει χωρίς σταματημό μα εκείνο έτρεχε με αστραπιαία ταχύτητα. Ήταν σίγουρα κάτι σαν λύκος. Το έβλεπε από πίσω και τα πατήματα του ήταν ίδια.
Το έδαφος γινόταν ολοένα και πιο δύσβατο μα εκείνο έμοιαζε να πετάει και όχι να τρέχει.
Ο Σεθ τρελάθηκε.
Μουγκρισε δυνατά και βγάζοντας ένα ουρλιαχτό, αύξησε ταχύτητα και γνωρίζοντας καλά εκείνα τα εδάφη , έκοψε δρόμο με σκοπό πριν φτάσουν στο γκρεμό να βγει μπροστά του και να του κλείσει την έξοδο. Δε λογάριασε ούτε κίνδυνο ούτε τίποτα. Ήθελε πάση θυσία να δει τι ήταν αυτό πράμα που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο.

Λίγο πριν βγει μπροστά του όμως, ένιωσε ένα δυνατό χτύπημα και έχασε εντελώς την ισορροπία του. Το πλάσμα ξεπρόβαλε απρόσμενα μέσα από τους θάμνους και  τον έσπρωξε με δύναμη για δεύτερη φορά προς το γκρεμό.
Τούτη τη φορά τα μάτια του ήταν εντελώς κόκκινα και ο Λόγκαν είδε πολύ καθαρά την εικόνα του λίγο πριν καταλήξει στην άκρη ...

Ήταν ένας λύκος...

Τα πίσω πόδια του Σεθ, φλέρταραν με τον γκρεμό και μόλις εκείνο όρμησε έβγαλε έξω τα δοντια και κατάφερε να το πληγώσει στα πλευρά. Όσο βαθύ κι αν ήταν όμως το τραύμα εκείνο έδειχνε να μη νιώθει πόνο. Ο Σεθ έμεινε να γρυλιζει επιθετικά και εκείνο δίχως έλεος, όρμησε και τον έσπρωξε με δύναμη προς τα βράχια με αποτέλεσμα να χάσει εντελώς την ισορροπία του.
Ο Λόγκαν βγήκε αμέσως στην επιφάνεια λαχανιασμενος. Κρεμόταν από ένα σημείο που αν έπεφτε σίγουρα δε θα είχε καλό τέλος και ο Σεθ ήταν αδύνατον να κρατηθεί. Ήθελε ανθρώπινα μπράτσα για να καταφέρει να σκαρφαλώσει.

Ένας γδούπος ακολούθησε έναν ακόμα και κοιτάζοντας προς τα μπροστά , είδε το λύκο να πλησιάζει. Δεν έδειχνε καθόλου φιλικός και παρά το τραύμα του, περπατούσε σθεναρά.

"Ποιος είσαι;!" απαίτησε να μάθει κρατώντας μετά βίας το κορμί του ξέροντας πως ίσως του δώσει το τελειωτικό χτύπημα ώσπου  αξαφνα το πλάσμα τράπηκε σε άτακτη φυγή και δευτερόλεπτα αργότερα, μέσα από τους θάμνους πετάχτηκε ο Ζέιν...

                            °°°°°°°°°°°°°

                                     2

-Κανένας δεν ήταν τόσο γρήγορος όσο εκείνος και αυτό φάνηκε μονομιάς. Τι κι αν το πλάσμα ήταν κρυμμένο στις σκιές, εκείνος κατάφερε και του προκάλεσε ένα πολύ δυνατό τραύμα στα πλευρά. Δεν ήξερε τι ήταν και δε θα έπαιρνε το ρίσκο αλλά μόλις το άκουσε να ουρλιάζει κατάλαβε αμέσως ότι τούτο το ουρλιαχτό, ήταν σίγουρα λύκου. Και μάλιστα ενός δειλού αφού το έβαλε στα πόδια και ο Σεθ δίχως να το σκεφτεί το ακολούθησε.

Το αίμα του μύριζε σαν μείγμα ζάχαρης με κανέλας. Μια μυρωδιά τόσο περίεργη που είχε αρχίσει να τον ενοχλεί. Παρόλα αυτά όμως δεν έβλεπε πουθενά το πλάσμα παρά μόνο το αίμα του. Ήταν πολύ γρήγορο για χτυπημένο. Του το αναγνώριζε αυτό. Δεν είχε σκοπό να το πληγώσει βαθιά. Περισσότερο άμυνα ήταν παρά επίθεση... Αυτές οι δύο έννοιες άλλωστε ήταν ακριβώς ίδιες στο μυαλό του.

Ακολούθησε τη μυρωδιά ώσπου έφτασε στο μεγάλο γκρεμό και φυσικό σύνορο της αγέλης του με τις άλλες. Το αίμα σταματούσε εκεί και η μυρωδιά είχε εξασθενίσει.

"Είναι παγίδα !"  ο Σεθ έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και μόνο στη σκέψη αλλά όπως φάνηκε τελικά, η σκέψη του ήταν αρκετά αργή. Ο λύκος του όρμησε μέσα από τους θάμνους και η πάλη που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Αίματα άρχισαν να πετάγονται παντού και εκείνοι πάλευαν σαν δυο θηρία για κυριαρχία στα χώματα  ώσπου ξαφνικά τον ένιωσε να μετατοπίζεται από πάνω του. Ύστερα άκουσε κλάματα δυνατά και ο λύκος εξαφανίστηκε.
Κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε, ξεφυσησε από τη λερωμένη του μουσούδα και μόνο τότε αντιλήφθηκε πως ο Ζέιν είχε φτάσει στο σημείο.

"Είσαι καλά; Τι διάβολο ήταν αυτό;! Το πυροβόλησα από τη τρομάρα! Δεν είχε καν οσμή!!!! Δικός μας ήταν;!" ρώτησε τρελαμενος  μα ο Λόγκαν ο οποίος είχε πάρει τη μορφή του πια, δεν είχε καμία απάντηση να δώσει...

                    *************

"Ώστε όχι μόνο δεν είχαμε κανένα νέο της, αλλά βρήκαν και το σπίτι της καμμένο..." Ο Μάρκους ήταν αρκετά προβληματισμένος με όσα άκουσε

"Ακριβώς" Πήρε το λόγο ξανά ο Λούσιο και τους κοίταξε όλους προσεκτικά "Εκεί έξω υπάρχει κάποιος που προσπαθει να μας βγάλει από τη μέση και για να το πετύχει αυτό, θα χτυπήσει εκεί που πονάω πιο πολύ. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;" Ρώτησε τους άντρες που είχε εμπρός του μα κανένας δεν απάντησε γιατί πολύ απλά περίμεναν να ολοκληρώσει.

Ο Λούσιο Μπλάκ μετά το θάνατο του πατέρα του αιώνες πριν,  έγινε ο γηραιότερος της φυλής τους. Πρόεδρος του παγκόσμιου συμβουλίου και φυσικά αυτός που έπαιρνε κάθε κρίσιμη απόφαση. Ακόμα και σε ένα ξεχασμένο δάσος του Αμαζονίου να ζούσες και σε είχε ανάγκη έπρεπε να τρέξεις.
Η παρουσία του δεν περνούσε απαρατήρητη από κανένα και όσο και να μην το πίστευε , καταβαθος έμοιαζε πολύ με τον πατέρα του. Η μόνη διαφορά τους ήταν ότι ο Λούσιο, σε αντίθεση με τον πατέρα του, είχε αποφασίσει να αποστασιοποιηθεί από την έχθρα με τους Λωρ θεωρώντας πως αν δεν μπλέκεται ο ένας στις δουλειές του άλλου, δεν τίθεται θέμα πολέμου.

Για τον Λούσιο η ασφάλεια της οικογένειας του ήταν πιο σημαντική από τα καθήκοντά ορισμένες φορές. Εξού και η ανησυχία ότι αρκετοί ετοίμαζαν να τον βγάλουν από τη μέση για να πάρουν την εξουσία. Ξεχνούσαν πολύ εύκολα όσα καλά έκανε όλους αυτούς αιώνες όπως ο εκσυγχρονισμός και η μεταπήδηση από τις πανάρχαιες τακτικές στην τεχνολογία. Έφτιαξε ολόκληρη εταιρεία και πήρε στη δούλεψή του πάνω από 1000 άτομα. Φρόντιζε να κάνει μεταφορές αίματος ενώ παράλληλα , διέδιδε ότι η βία δεν ήταν πάντοτε λύση. Τουλάχιστον στους ξένους γιατί ο νόμος μέσα στο σπίτι ήταν εντελώς διαφορετικός.
Για να επιβιώσεις , σκοτώνεις.
Αυτός όμως ήταν ο μόνος τρόπος για να μη τραβάνε τα βλέμματα σαν φυλή και μέσω αυτού να αποφευχθεί κάποιος νέος πόλεμος με τους Λωρ.

"Σήμερα το πρωί, βρήκα αυτό στη δυτική πλευρά..." ένας από τους άντρες πλησίασε και άφησε πάνω στο γραφείο του ένα κρανίο. "Ανήκει στον Ριτζ. Ήταν ο μόνος που είχε χτύπημα στο κεφάλι και που δε γύρισε από τη περιπολία χθες..."

"Αυτό είναι σκέτο κόκαλο..." μονολογησε ο Μάρκους πιάνοντας το στα χέρια

"Ακριβώς... Όποιος το έκανε, το απόλαυσε. Εγώ επιμένω πως ήταν Λωρ. Ποιος άλλος θα έτρωγε κάθε ιστο και θα άφηνε κόκαλα;!"

Ο Λούσιο έμεινε να το κοιτάζει προβληματισμένος. Κάτι υπήρχε εκεί έξω και σίγουρα ήταν αρκετά δυνατό για να καταφέρει να τα βάλει με έναν δικό του. Δεν υποτιμούσε τους Λωρ αλλά ξέροντας ότι τρέφονται και με ανθρώπινο φαγητό , ήταν πεπεισμένος πως δε θα είχαν τη δυναμική εκτός αν ήταν πάνω από τρεις. Το φρεσκο ανθρώπινο αίμα αν και το έπαιρνε με βίαιο τρόπο, ήταν δυστυχώς κάτι αναπόφευκτο για τους άντρες του. Προσπαθούσε να τους δίνει όσο το δυνατόν περισσότερο και εστίαζε σε κάθε εγκληματία που κυκλοφορούσε ελεύθερος. Με αυτό το τρόπο κρατούσε τη πόλη καθαρή και τους άντρες του σε πλήρη ισχύ.

"Λούσιο;" Ο Μάρκους γύρισε προς το μέρος του και εκείνος σηκώθηκε και τους κοίταξε σοβαρός "Τι θα κάνουμε; Εγώ λέω επιτέλους να πάμε να θάψουμε κάθε κοπροσκυλο που έχουμε αφήσει να αναπνέει!" Συνέχισε θυμωμένος μα ο Λούσιο δεν έδειχνε να συμμερίζεται την οργή του.

"Είμαι σίγουρος πως δεν ήταν Λωρ. Το θέμα είναι, τι ακριβώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε... Το βλέπεις αυτό;" πριν προλάβει ο Μάρκους να φέρει αντιρρήσεις ο Λούσιο του έδειξε ένα σημείο στο κρανίο "Αυτό το βαθούλωμα δεν συμπίπτει με τα νύχια των Λωρ. Θαρρείς και κάποιος έβγαλε νύχια δέκα εκατοστών και τα έμπηξε μονομιάς στο κεφάλι του. Πιστεύεις πως θα κατόρθωναν να διαπεράσουν ένα οστό;"

Είχε δίκιο εν μέρει και ο Μάρκους το ήξερε μόλις μελέτησε το σημάδι. Ήταν αρκετά βαθύ και τα δικά τους νύχια ποτέ δεν έφτασαν πάνω από πέντε εκατοστά. Ούτε καν στο πιο ισχυρό της αγέλης. Το γεγονός όμως αυτό, τον τρομοκράτησε όσο το σκεφτόταν.

"Αν δεν ήταν λύκος, τότε τι;" Ρώτησε προβληματισμένος

"Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το μάθουμε πάση θυσ..." Ένα γνώριμο ουρλιαχτό απλώθηκε σε ολόκληρη την έπαυλη και οι άντρες αμέσως κοίταξαν ο ένας τον άλλο.

"Η Αλίνα!"

Πρώτος  και με αστραπιαία ταχύτητα έφυγε ο Μάρκους  ενω πίσω του ακολουθούσε ο Λούσιο. Το ουρλιαχτό ακούστηκε ξανά και φτάνοντας έξω από το δωμάτιο της, δίχως δεύτερη σκέψη έσπασε τη πόρτα και όρμησε σαν θηρίο.

"Αλίνα;!" φώναξε πέφτοντας κατά πάνω της.

Το παράθυρο ήταν ορθανοιχτο και το δωμάτιο γεμάτο αίματα.

"Κόρη μου! Γρήγορα! Μην τους αφήσετε να ξεφύγουν!" Ο Λούσιο έδωσε εντολή σε όσους άντρες έτρεξαν μαζί τους και εκείνοι εξαφανίστηκαν αμέσως μονομιάς. Εκείνη, ήταν στο πάτωμα. Γυμνή και λαβωμένη.

"Ποιος διαολος τόλμησε να σε αγγιξει!" Ο Μάρκους την έβαλε αμέσως στο κρεβάτι, τη σκέπασε με ένα σεντόνι και ο Λούσιο κοίταζε το μέρος τρελαμενος.
"Πρέπει να φωνάξουμε τη Σύνθια! Το τραύμα είναι βαθύ! Δε δείχνει να γιατρεύεται!"

"Ποιος σου το έκανε αυτό κόρη μου;" Ο Λούσιο τη πλησίασε και έλεγξε το τραύμα της. Ήταν όντως αρκετά βαθύ. Κοντά στα πλευρά και μάλιστα εκατοστά μακριά από τη καρδιά της. Οι Σαχίρ δεν πέθαναν με παλούκια όπως έδειχναν στις αστείες για εκείνους ταινίες αλλά ένα χτύπημα τόσο κοντά στο πιο νεκρό σημείο τους, όπως το ονόμαζαν, θα μπορούσε να αποβεί θανατηφόρο.

"Δεν ξέρω..." Η Αλίνα μετά βίας μιλούσε. "Δεν το έχω ξαναδεί..." ψέλλισε ενώ ο ιδρώτας είχε πλημμυρίσει το πρόσωπο της.

"Πάω να φέρω τη Σύνθια! Κάτι θα κάνει με τα διαβολομαγικα της!"ο Μάρκους έφυγε αμέσως και μόλις έμειναν μόνοι ο Λούσιο κάθισε πλάι της και αναστέναξε.

"Γιατί δε γιατρεύεται..." Μονολογησε βλέποντας τους ιστούς στο κορμί της να μην αλλάζουν.. Εσύ πιο πολύ από όλους ήσουν άτρωτη... Πες μου κόρη μου, ήταν Λωρ;" Ξέροντας το μίσος της για εκείνους, ήταν σίγουρος πως δε θα του έλεγε ποτέ ψέματα.

"Όχι πατέρα... Δεν ξέρω τι ήταν..." είπε με δυσκολία και εκείνος σηκώθηκε όρθιος

"Πως μπήκε;"

"Έσπασε το παράθυρο, όρμησε, εχωσε τα νύχια του στα πλευρά μου και εξαφανίστηκε..."

Ο Λούσιο γύρισε και την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια προβληματισμένος.

"Δεν μπόρεσες να αντιδράσεις;"

"Όχι πατέρα... Μα να είσαι σίγουρος πως θα το σκοτωσ..." ένιωσε έναν οξύ πόνο και ο Λούσιο της έκανε νόημα να ηρεμήσει μα σαν τη κοίταξε καλά καλά, σαστισε.

"Αλίνα; Το μενταγιόν... Που διάβολο είναι το μενταγιόν σου;..." Η φωνή του ήταν αρκετά διαφορετική από ότι συνήθως και χαμηλή. Πήγε πιο κοντά της, κάθισε και με ένα τρομαγμένο βλέμμα , της είπε "Σου είπα να μη βγάλεις ποτέ αυτό το μενταγιον από πάνω σου..." έδειχνε τρομοκρατημένος μα εκείνη λιποθύμησε ρπικ προλάβει  να του δώσει κάποια εξήγηση...

**************

Βαλτιμόρη 1785

"Δεν υπάρχει γιατρειά! Σου προσφέρω τη μόνη λύση άρχοντα μου..."

"Όχι! Δε θα δεχτώ σε καμία περίπτωση αυτή τη λύση..."

"Μα δεν έχεις επιλογή! Αν δε δεχτείς τούτη τη προστασία , θα είναι καταδικασμένη..."

"Θα την προστατέψω εγώ!"

"Εσύ;" Η γυναίκα γέλασε σχεδόν υστερικά "Πίστεψέ με, εσύ δε θα μπορείς να τη σώσεις..."

"Αυτό που ζητάς δε γίνεται!"

"Η αθανασία είναι εφικτή και το ξέρεις πολύ καλά. Σε αντάλλαγμα θα σου δώσω την υπέρτατη προστασία για τη κόρη σου... Δεν έχει ξαναγεννηθεί τέτοιο παιδί σε τούτα τα εδάφη και το ξέρεις. Μόνο εγώ μπορώ να την κρατήσω ασφαλή. Τι νομίζεις ότι θα πάθει αν μαθευτεί; Δεν υπάρχει είδος σε αυτό τον αναθεματισμενο τόπο που να μη τη θελήσει νεκρή! Είμαι η μόνη σου επιλογή Λούσιο!"

Τη κοίταξε λυπημένος. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να χρωστά σε εκείνη τη γυναίκα αλλά από την άλλη, ήξερε καλά πως δεν είχε επιλογή.
Έπειτα κοίταξε τη κούνια μέσα στην οποία έβαλε τη κόρη του. Ήταν μόνο τριών ημερών αλλά τρεις μέρες ήταν αρκετές για να αντιληφθεί πως τελικά , ίσως έκανε μια απερίσκεπτη επιλογή.

"Κάντο... Κράτησε την ασφαλή και θα σου δώσω αυτό που ζητάς..."

Η γυναίκα ανασκουμπωθηκε αμέσως.
Πλησίασε τη κούνια, έβγαλε από τη τσέπη της ένα αχυρενιο σακουλάκι και από μέσα ένα καταμαυρο μενταγιόν.

"Μη το βγάλει από πάνω της.." είπε προς το Λούσιο και ύστερα κοίταξε το μωρό "Ανβιους ρε, τιτοριουμ στιγμα βάρμες!" Φώναξε δυνατά και ξάφνου μια ολόμαυρη λάμψη ξεχύθηκε στο δωμάτιο.
Όταν κοπασε, η μικρή είχε στο λαιμό της το μενταγιόν και ο Λούσιο , τη κοίταξε αποσβολωμένος.
"Αιωνιότητα..." η μάγισσα του υπενθύμισε τη συμφωνία και εκείνος έστρεψε το βλέμμα του πάνω της. "Η συμφωνία, είναι συμφων...." Ο Λούσιο δίχως προειδοποίηση, έπιασε το κεφάλι της και κάνοντας έναν ελιγμό, της το ξερίζωσε και το πέταξε στο πάτωμα. Τα μάτια της έμειναν να κοιτάζουν προς τη κούνια για ελάχιστα δευτερόλεπτα και ύστερα έκλεισαν μονομιάς...
Δεν υπήρχε περίπτωση να προσφέρει αθανασία σε ότι πιο μοχθηρό είχε συναντήσει ποτέ του...
Η κόρη του ήταν ασφαλής πια...
Μόνο αυτό είχε σημασία...

Παρόν

"Πως αισθάνεσαι;" Ο Μάρκους μπήκε στο δωμάτιο και εκείνη τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Το επόμενο πρωί η έπαυλη ήταν σαν καινούρια. Στα παράθυρα μπήκε ξόρκι προστασίας και ο Λούσιο είχε ήδη ξεκινήσει τις ετοιμασίες για να βρει τον εχθρό.

"Όπως βλέπεις είμαι μια χαρά!" Απάντησε κάνοντας μια στροφή γύρω από τον εαυτό της. Η πληγή είχε γιατρευτεί και με τη βοήθεια της Σύνθιας, της μάγισσας της φυλής, δεν υπήρχε ούτε σημάδι.

"Με κατατρομαξες χθες..." Ο Μάρκους πήγε από πίσω της μα εκείνη αποτραβήχτηκε. "Τι έπαθες;"

"Τίποτα"

"Πως τίποτα; Πονάς ακόμα;"

"Όχι"

"Και τότε;"

"Τι τότε;"

"Ρε Αλίνα με δουλεύεις; Σε άγγιξα και βρέθηκες στην άλλη μεριά του δωματίου!"

"Ωραία, και;" Ο Μάρκους της έριξε μια άγρια ματιά "Το μυαλό σου είναι μονίμως στο σεξ. Δε θέλω"

"Στο σεξ; Κόντεψα να σε χάσω χθες! Για πιο σεξ μιλάς; Έχεις ιδέα τι νιώθω για σένα επιτέλους;"

Η Αλίνα τον κοίταξε σκεπτική

1- "Νιώθεις; Σε παρακαλώ! Παιδιά είμαστε;"

"Αλίνα πας καλά; Μου φαίνεται το τραύμα σε έχει επηρεάσει και στο μυαλό!"

"Μάρκους δε μπορώ γκρίνιες σήμερα..."

Του γύρισε τη πλάτη και βγάζοντας εντελώς τα ρούχα της μπροστά του, πήγε προς τη ντουλάπα της. Έδειχνε διαφορετική. Πιο ατίθαση.

"Προσπαθείς να με τρελάνεις;" ο Μάρκους βρέθηκε πίσω της και εκείνη του έκοψε αμέσως τη φόρα

"Βγες από το δωμάτιο μου " απαίτησε σθεναρά και εκείνος ανασηκωσε τα φρύδια του έκπληκτος

"Ορίστε;"

"Είπα, βγες από το δωμάτιο μου..." Επανέλαβε βάζοντας ένα μαύρο κολλητό φόρεμα στο κορμί της.
"Δεν είμαι σε θέση να συζητήσω. Ούτε να κάνω σεξ. Ούτε καν να έχω άλλο άνθρωπο πλάι μου. Με συγχωρείς" έδειχνε αρκετά περίεργη αλλά με όσα έγιναν τη προηγούμενη μέρα, τη δικαιολόγησε καταβαθος.

"Έχεις δίκιο. Με συγχωρείς. Όπως και να έχει ήρθα απλά να δω τι καν..."

"Ήρθες, είδες και έφυγες" τον διέκοψε και αφού δεν έφυγε εκείνος αμέσως, η Αλίνα με μια κίνηση , εξαφανίστηκε από εκεί μέσα...

                          °°°°°°°°°°°

2-"Έχεις δίκιο. Με συγχωρείς. Δεν ξέρω τι παθαίνω" Δίχως δεύτερη σκέψη πήγε κοντά του και για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια τον αγκάλιασε. "Γίνομαι επιθετική χωρίς λόγο. Δεν ξέρω τι παθαίνω"

"Δεν ήταν και λίγο αυτό που έγινε χθες..." Την καθησυχασε "Δεν σε παρεξηγώ. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Το ξέρεις πως για μένα είσαι ο κόσμος όλος..." Η Αλίνα δεν απάντησε "Είσαι καλά; Αληθινά καλά. Όχι ψεύτικα..."

"Είμαι.."

"Ωραία. Και τώρα πες μου... Τι άλλο θυμάσαι από αυτό το διάολο;"

"Ειλικρινά τίποτα άλλο..." Απάντησε σθεναρά και απομακρύνθηκε "Ήταν τόσο γρήγορο..."

"Αλίνα ο πατέρας σου έχει τρελαθεί. Το ξέρεις πως οργανώνει αυτή τη στιγμή αποστολή για σένα;"

"Τι εννοείς; Είμαι καλά! Θα βρω μόνη μου αυτό το πράγμα και θα το διαμελισω κομματάκι κομματάκι..." Στη φωνή της έβγαζε έναν διαολεμενο τόνο καθώς έλεγε τις λέξεις αργά και καθαρά

"Μη λες ανοησίες. Δεν ξέρουμε καν τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε!"

"Ότι κι αν είναι, θα το εκτελέσω " τον διέκοψε με σιγουριά. "Και τώρα τι κάθεσαι και με κοιτάς; Γδυσου!"

"Τρελάθηκες;! Μπορεί να μπει ο πατέρας σου από στιγμή σε στιγμή!"

"Σοβαρά;..." Η Αλίνα έβγαλε με μια κίνηση τα ρούχα της και εκείνος ένιωσε αμέσως να τα χάνει... "Θα κάθεσαι εκεί και θα με κοιτάς για πολύ ακόμα, ή θα ερθ...." Ο Μάρκους έσβησε την απόσταση μεταξύ τους και πιάνοντας τη από τα μπούτια, τη πέταξε χωρίς άλλη σκέψη στο κρεβάτι...

            •~•~•~•~••~•~••~•~•~•~•~•~•~•

Να θυμάστε πως κάθε επιλογή, οδηγεί σε διαφορετικές αποκαλύψεις 😘

Σας άργησα αλλά λίγο ο Αύγουστος, λίγο η ζέστη, λίγο που δεν είμαι δισεκατομμυριούχος 😂 έχω υποχρεώσεις, τι να κάνουμε.

Καλή ανάγνωση!

** Επίσης να ενημερώσω για τελευταία φορά ( κι ας γίνομαι κουραστική) ότι κάθε ΕΠΙΛΟΓΗ ακόμα κι αν δε σας φαίνεται τόσο "Ουαου" γράφεται για κάποιο λόγο όπως και το αντίθετο.

Να είστε καλά!