~Η σωτηρία για να έρθει θα πρέπει να έχεις φτάσει στο ναδίρ... Αν δεν έρθει πάει να πει πώς αντέχεις ακομα...~

"Τελειώνω!" Η φωνή της έσκασε καυτή στη παλάμη του και εκείνος ακούγοντας τις φωνές της αύξησε ταχύτητα μονομιάς. Τη κρατούσε από το κεφάλι και την είχε στην αγαπημένη του στάση. Στα τέσσερα. Τα χέρια της ήταν κολλημένα σχεδόν στα κιγκλιδώματα του σιδερένιου κρεβατιού και εκείνο τσιριζε στο πάτωμα πηγαίνοντας πέρα δώθε μανιασμένα. Ένα μήνα είχε να αγγίξει γυναίκα και οι ορμές του είχαν χτυπήσει κόκκινο. Ίσως δεν ήταν σαν το Νικ που κάθε βράδυ πήγαινε και με άλλη μα για εκείνον το σεξ ήταν  η καλύτερη ανταμοιβή στο τέλος της μέρας ακόμα και με την ίδια γυναίκα. Βέβαια μετά το τέλος της υποτιθέμενης σχέσης του με τη Κάθριν έβρισκε συντροφιά σε πιο εφήμερες γυναίκες που ήταν διατεθειμένες για ένα και μόνο βλέμμα του να πέσουν στα πατώματα. Και έτσι όμως, εκείνος έκανε την επιλογή.
Η ομορφιά του Ιαν ξεπερνούσε κάθε προσδοκία των γυναικών στα μέρη που σύχναζαν. Δεν είχε μόνο το εξωτερικό πακέτο. Ειχε τα πάντα. Πέρα από την εμφάνιση ο χαρακτήρας του ήταν αυτός που τις έλκυε ακόμα πιο πολύ. Ο τρόπος που κοιτούσε, που κάπνιζε, που έπινε το ποτό του. Ο τρόπος που έβγαιναν οι λέξεις από τα χείλη του και η άρνηση να κοιτάξει τα θηλυκά που ήταν γύρω του κάθε βράδυ, τις έφερνε όλες στα πόδια του. Ήταν σοβαρός. Μετρημένος στις κινήσεις και στα λόγια. Έφτανε ένα του μόνο βλέμμα για να νιώσεις τι θέλει, πως το θέλει και πότε το θέλει ενώ αν το επέλεγε, οσα βλέμματα και αν σου έριχνε δεν καταλάβαινες τίποτα.
Δεν το έπαιζε μάγκας ή κάτι τέτοιο. Ο Ίαν ήταν βαρύς και έδειχνε βαρύς.

Αν πήγαινε κάποια να του μιλήσει έπαιρνε άκυρο όσο όμορφη και να ήταν.
Δε γουσταρε τις εύκολες και αυτό τις μπερδευε. Του άρεσε να κυνηγάει το θήραμα όπως ακριβώς εκείνος ήθελε ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση ξενερωνε μέχρι αηδιας. Άπαξ και εστιαζε όμως σε μια γυναίκα, ήξερε καλά πως θα την είχε στα πόδια του. Τόσο απλά...

Λίγο πριν φτάσει στη κορύφωση μπέρδεψε το χέρι του στα μαλλιά της και τραβώντας το κεφάλι της προς τα πίσω , της χάρισε όχι μόνο τη μέγιστη απόλαυση μα και αρκετά ουρλιαχτά. Δεν υπήρχε περίπτωση να φέρει γυναίκα στο σπίτι και να μη φύγει ο Νικ. Πάλι καλά που ζούσαν σε μονοκατοικία και όχι στο κέντρο της πόλης. Αποφάσισαν να μείνουν μαζί κοντά στα γραφεία μα τελικά αποδείχθηκε πως όσο μεγάλο κι αν ήταν ο Νικ την έβγαζε στο μπαρ. Στο αμάξι. Στο γραφείο. Οπουδήποτε για να μην τις ακούει να ουρλιάζουν σαν να τις σφάζουν. Είχε απορήσει πολλές φορές τι διάολο τις κάνει και σκουζουν έτσι μα ο Ίαν το έλεγε ταλέντο κάθε φορά που τον κορόιδευε.

Κάθε παιδικοτητα είχε εξαφανιστεί από πάνω τους. Πλέον ήταν και οι δύο , δύο ώριμοι κατασταλαγμένοι άντρες που ήξεραν τι ήθελαν τόσο στη δουλειά όσο και στη προσωπική τους ζωή. Μάταια η Ελίζαμπεθ του έλεγε πως ήρθε η ώρα να φταίξει οικογένεια. Ο Ίαν ούτε να ακούσει ήθελε για αυτό μα και ο Νικ δε πήγαινε πίσω. Τόσο ο Σεθ όμως όσο και ο Τζέρι ήταν χαρούμενοι με αυτό. Δεν τους είχαν πάρει τα χρόνια και ένας γάμος δε θα άλλαζε και τις ζωές τους. Αυτή ήταν η επιθυμία τους στη τελική και οι υπόλοιποι έπρεπε να τη σεβαστούν.

Η γυναίκα άφησε ένα τελευταίο βογγητό ηδονής νιώθοντας τον να τελειώνει και μόλις βγήκε από μέσα της, ξάπλωσε αμέσως στο κρεβάτι. Ο Ίαν πήρε μια ανάσα, πέταξε το προφυλακτικό και φόρεσε τη βερμούδα του. Τελικά όσο όμορφη ήταν η συγκεκριμένη τόσο αγγούρι αποδείχθηκε στο κρεβάτι. Σαν να είχε μια κούκλα που τις έβαλες μπαταρίες και φώναζε. Ούτε το κορμί της ήξερε να κουνάει. Σπάνια έπεφτε έξω αλλά να που αποδείχθηκε ότι δεν είχε ιδέα για το πώς να ικανοποιήσει πραγματικά έναν άντρα.

"Ήταν.... Ήταν τέλειο!" του είπε χαρούμενη κι εκείνος κούνησε το κεφάλι, πήρε τα τσιγάρα και έβαλε ουίσκι στο ποτήρι. "Τελικά είσαι ακόμα πιο προικισμένος από ότι νόμιζα..."

"Κρίμα που δεν μπορώ να πω το ίδιο για σένα..."

"Τι είπες;" τον ρώτησε αφού το είπε τόσο σιγανα

"Ντύσου λέω... Θα σε πάω σπίτι"

"Μα δε θα κοιμηθώ εδώ;"

"Κανείς δε κοιμάται εδώ. Με συγχωρείς. Πάραυτα ήταν καλά" της είπε θέλοντας να αποφύγει τα δράματα μα η απάντηση του δεν της άρεσε καθόλου. Και το είπε χίλιες φορές στο Νικ πως η τύπισσα ήταν άχυρο. Εκείνος όμως έλεγε πως ίσως έπρεπε να της δώσει μια ευκαιρία. Μήνες ολόκληρους ξεροσταλιαζε για εκείνον στο μπαρ και ο Ίαν ούτε που τη κοιτούσε. Έλειπε όμως αρκετό καιρό και ο μήνας αποδείχθηκε πολύς.

"Μα νόμιζα πως...."

"Τι σου είπα όταν μπήκαμε στο αμάξι;"

"Μόνο.... Μόνο σεξ και τέλος;" απάντησε με ερώτηση

"Ακριβώς. Τώρα γιατί το κουράζεις; Δεν ήμουν ξεκάθαρος;"

"Ήσουν αλλά..."

"Δε συμφωνησες; Νομίζω δεν έκανα κάτι χωρίς να το θέλεις σωστά;"

"Ναι σωστά Ιαν! Σωστά! Ξέρω πως ήρθαμε μόνο για σεξ αλλά τι πειράζει να κοιμηθούμε μαζί και να φύγω αύριο;"

"Νομίζω ήμουν ξεκάθαρος και σε αυτό..."

"Ήσουν..." Παραδέχθηκε απογοητευμένη και όντως ήταν ξεκάθαρος απέναντι της. Της ξεκαθάρισε εξ αρχής πως μετά το σεξ , ο καθένας στο δρόμο του και εκείνη φυσικά δέχθηκε. Αυτό ήταν κάτι που του την έδινε στα νεύρα. Όταν έλεγε κάτι ήθελε να γίνεται αντιληπτό και σιχαίνονταν όταν με τερτιπια οι γυναίκες προσπαθούσαν να το αλλάξουν. Έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι και ντύθηκε ενώ το ίδιο έκανε και εκείνη.

"Θέλεις μήπως αύριο να...."

"Ρε Πάολα... Γιατί βρε κορίτσι μου το πιέζεις;" της είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε

"Ένα χρόνο συχναζουμε στο ίδιο μέρος ρε Ιαν. Τι το κακό δηλαδή να βγούμε ξανά;"

"Γιατί σου είπα. Σεξ και μόνο σεξ. Και αυτό μια φορά. Πόσο πιο ξεκάθαρος να γίνω πια;"

"Ναι αλλά..."

"Προτιθεμαι να σε πάω σπίτι. Θέλεις;" σοβαρεψε και μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που έκανε κάτι μαζι της.

"Όχι! Θα πάρω ταξί!" Του είπε με εκείνο το θυμωμένο ψεύτικο ύφος που είχε ξαναδεί σε γυναίκα και του γύριζε το μυαλό ανάποδα. Μόνο που ίσως έπιανε σε άλλους αλλά όχι σε εκείνον.

"Έχεις λεφτά;" ρώτησε ψυχρά και εκείνη χτύπησε μια φορά το πόδι της στο πάτωμα έξαλλη.

"Δηλαδή δεν ένιωσες τίποτα ανάμεσα μας; Τόση χημεία! Τόσο έντονα συναισθήματα!" Ο Ίαν έπιασε το κεφάλι του βλέποντας τη ψυχραιμία του να χάνεται. Πήγε ως τη πόρτα την άνοιξε σιωπηλός και περίμενε. "Εσύ χάνεις !" του είπε μέσα στα νεύρα και βάζοντας το παλτό της στάθηκε μπροστά του "Θα με ψάχνεις! Μία είναι η Πάολα!" Τελικά αντί να εκνευριστει ο Ίαν γέλασε. Στην ιδέα και μόνο να βάλει από κάτω το Νικ και τις ιδέες του και να τον σαπίσει στο ξύλο χάρηκε η ψυχή του. "Δεν θα πεις τίποτα;"

"Τελείωνε γιατί μπαίνει κρύο..." απάντησε απαθεστατα και εκείνη βγήκε από το σπίτι βρίζοντας. Ο Ίαν κοπανησε τη πόρτα , γέμισε ξανα το ποτό του και ανάβοντας ένα τσιγάρο κάθισε στο σταντ της κουζίνας. Είχαν ξεφύγει εντελώς οι γυναίκες στα μάτια του.
Ο Νικ πάντοτε τον ρωτούσε πως γίνεται να μη βλέπει το παράδεισο σε τόσα γυμνά κορμιά τριγύρω μα εκείνος εκτός από γυναίκες που δεν σέβονταν τον εαυτό τους δεν έβλεπε τίποτα παραπάνω. Στήθη έξω. Οπίσθια έξω. Μικροκαμωμένα ανύπαρκτα ρούχα χωρίς να αφήνουν απολύτως τίποτα στη φαντασία και μια γλώσσα ίσα με το μπόι τους. Αν αυτό ήταν παράδεισος για τον Νικ για εκείνον ήταν κόλαση. Τόσα χρόνια στη δουλειά είχε γνωρίσει εκατοντάδες γυναίκες. Μερικές ήταν πράγματι αξιες σημασίας μα καμία δεν του έδινε εκείνο το κάτι... Όμορφο πρόσωπο, όμορφο σώμα, όμορφος χαρακτήρας, μα τίποτα... Καταβαθος εκτός από μια όμορφη συνολική εικόνα δεν του έβγαζαν καμία σπίθα και ούτε έμπλεκε μαζί τους. Δεν είχε νόημα.

"Νωρίς της έστειλες..." ήταν τόσο χαμένος στις σκέψεις που ούτε κατάλαβε πως μπήκε ο Νικ.

"Αν μου ξαναπροτεινεις γκόμενα και δεχθώ , θα είμαι μεγάλος μαλάκας... Ειλικρινά! Τι κάθομαι και σε ακούω! Ξινό μου βγήκε!"

"Τόσο καλά... "

"Που ήσουν;"

"Πήγα ως τη Σούζαν και ήρθα..."

"Τελικά εμένα έλεγες αλλά τρίτη φορά που βγαίνεις με ίδια γυναίκα! Εύγε!"

"Με κοροϊδεύεις;"

"Καθόλου! Ίσα ίσα απορώ..."

"Τέλος πάντων. Ήρθε το πρωί ένα τηλεγράφημα για σένα..."

"Για μένα; Και γιατί δεν είπες κάτι;"

"Μόλις επέστρεψες Ιαν! Ένα μήνα ήσουν σε εκείνη τη τρύπα! Χίλιες φορές σου είπα να μπούμε μαζί! Εσύ εκεί!"

"Ναι αλλά είχε πλάκα!"

"Πλάκα είχε να είσαι στη στενή 30 μερες;;"

"Ναι αλλά έφερε αποτελέσματα!"

"Δύο νεκρούς και έξι τραυματίες! Ωραία αποτελέσματα! Υποτίθεται θα έμπαινες για να βρεις πως γίνονται κρυφά οι δοσοληψίες!"

"Ε και δε το βρήκα;"
Ο Νικ κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι απογοητευμένος "Τέλος πάντων. Τι είναι αυτό;"

"Δεν έχω ιδέα. Ο φάκελος είναι κλειστός και επειδή έπρεπε να σε πάρω από τις φυλακές το ξέχασα στο τζακετ μου..." είπε και αφήνοντας το πάνω στο τσαντ ο Ίαν το πήρε και το επεξεργάστηκε. Εξωτερικά δεν είχε τίποτα εκτός από τη διεύθυνση του γραφείου και τα στοιχεία του Σεθ

"Για μένα δεν είπες ότι ήταν; Αυτό έχει το όνομα του πατέρα μου πάνω"

"Σοβαρά; Σόρρυ δε θα το έδωσα σημασία. Άστο θα του το δώσω το..." Ο Ίαν ήδη άνοιγε το φάκελο και ο Νικ αναστεναξε. "Θα του το δίναμε το πρωί..."

"Για το πατέρα μου είναι άρα και για μένα..." Μέσα στο φάκελο είχε ένα γράμμα. Πάνω πάνω υπήρχε ημερομηνία και ο Ίαν παραξενεύτηκε. Ήταν είκοσι ημερών πριν. "Πότε έφτασε;"

"Σήμερα..."

"Γράφτηκε πριν είκοσι μέρες...Βέβαια δεν καταλαβαίνω πολλά και δεν έχει αποστολέα. Ούτε σφραγίδα..."

"Για να δω.." ο Νικ πήγε κοντά και το κοίταξε καλα καλά προβληματισμένος"Μοιάζει με κώδικα..."

"Ακριβώς..."

"Κάπου όμως νομίζω τον έχουμε ξαναδεί..."

"Ο πατέρας σου ήταν αυθεντία σε αυτά. Μήπως θα ξέρει;"

"Όχι. Δεν μοιάζει με τέτοιο κώδικα..."

"Για περίμενε λίγο!" ο Ίαν σηκώθηκε αξαφνα και πήγε προς την αποθήκη. Είχαν μεταφέρει πρόσφατα όλους τους φακέλους εκεί με τις παλαιότερες αποστολές έτσι ώστε να έχουν καθαρά τα γραφεία με τις τωρινές.

"Τι σκέφτηκες;" φώναξε ο Νικ από μέσα μα ο Ίαν  μουγκρησε ώσπου βγήκε κρατώντας ένα σκονισμένο φάκελο.
"Τι είναι αυτό;"

"Ήταν ο μόνος φάκελος που δεν είχα ιδέα τι αποστολή έχει μέσα... Η γιαγιά τον είχε στο παλιό σπίτι..."

"Στο πέτρινο;"

"Ναι...θυμάμαι ο μπαμπάς είχε πει όταν ρώτησα πώς ήταν γράμματα από τον αδερφό της..."

"Το Γκάμπριελ;"

"Ω ναι...Αν δε κάνω λάθος τότε αυτό, ανήκει στο παππού..."

"Παππούς γιαγιά... Ειλικρινά χάνω τη μπάλα ώρες ώρες με το σόι μας έτσι όπως γίναμε!" Ο Ίαν γέλασε

"Έχει κερδίσει το τίτλο του πατέρα για τον πατέρα μου οπότε είναι παππούς! Όπως και να έχει για να δω..." Έβγαλε μερικά χαρτιά από μέσα και πράγματι ο γραφικός χαρακτήρας αλλά και ο κώδικας ταίριαζαν.

"Ανάθεμα μας..." ψέλλισε ο Νικ. "Μα γιατί να στείλει κάτι με κωδικό και δε πήρε απλά τηλέφωνο!"

Ο Ίαν παρέμεινε λιγάκι σκεπτικός.

"Ίσως δεν είχε τηλέφωνο. Ίσως δε κατάφερε να πάει στη πόλη. Δε ξέρω. Πάντως αυτό... Και αυτό... Και ίσως αυτό, είναι συντεταγμένες..."

"Πώς διάολο βγάζεις άκρη εκεί μέσα;"

"Η γιαγιά βλέπω είχε κάνει σημειώσεις. Ίσως ήταν ένας τρόπος επικοινωνίας όταν έφυγε αρχικά από Αριζόνα για Κούβα. Δε ξέρω... Δες λιγάκι που βρίσκεται στον υπολογιστή το σημείο 24° 32' 10" νότια και 55° 15' 26.2" δυτικά από το παγκόσμιο σημείο εκκίνησης;" Ο Νικ άνοιξε αμέσως το λάπτοπ βάζοντας τις συντεταγμένες.

"Αλ Αχμπαν;" απόρησε αμέσως. "Ηνωμένα...

"Αραβικά Εμιράτα..." τον συμπλήρωσε ο Ίαν "Μπίνγκο! Εκεί βρίσκεται ο παππούς. Άρα όντως είναι από εκείνον... Τώρα πρέπει να μάθουμε τα υπόλοιπα ..."

"Τρελάθηκες; Πώς θα βγάλουμε άκρη εκεί μέσα;"

"Μα δε θα βγάλουμε εμείς !" είπε και βάζοντας το γράμμα στη τσέπη άρπαξε το τζακετ του.

"Ρε πας καλά; Θα αναστατώσεις 70 χρονών ανθρώπους στις 4 το ξημέρωμα;"

"Δουλειά τους ήταν κάποτε! Σε τέτοιες περιπτώσεις δε χωράει άλλη καθυστέρηση. Ότι και να λέει εδώ μέσα έχει είκοσι μέρες που στάλθηκε! Πάμε!"

*********

Ενα μήνα πριν  πριν...

"Τελικά η ιδέα να έρθουμε στη πόλη δεν ήταν κακή, έτσι αγάπη μου;" Η Σαχάρ έπιασε το μπράτσο του και περπάτησε πλάι του περήφανα.

"Δεν μου αρέσει όλος αυτός ο κόσμος..."

"Μη γίνεσαι γκρινιάρης. Ήρθαμε για καλό σκοπό. Είπες θα στείλεις επιτέλους ένα γράμμα στα παιδιά..."

"Το είπα... Αλλά κοίταξε γύρω σου..."

"Την αγορά;"

"Όχι Σαχάρ... Πέρα από αυτό. Κοίταξε το βάθος όλων... Τα βλέμματα..." Ο κακομοίρης όσο και αν προσπαθούσε να τη βάλει μέσα στη ψυχοσύνθεση του , του ήταν αδύνατο. Είχε μάθει να βλέπει με άλλα μάτια το κοσμο ενώ εκείνη πάντοτε ακόμα και στα δύσκολα είχε μια διαφορετική καλοσύνη μέσα της. Αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που απέφευγε το συνωστισμό. Ίσως δεν ήταν καμιά τεράστια μεγάλη πόλη μα αυτές οι μικρές ήταν χειρότερες.

"Έλα... Έλα να κάνουμε αυτό για το οποίο ήρθαμε και να νιώσεις εσύ καλά και αστούς αυτούς... Προσπαθήσαμε χρόνια τώρα αγάπη μου. Δεν αλλάζουν τόσο εύκολα οι κοινωνίες..." Η Σαχάρ ρώτησε για κάποιο τοπικό κατάστημα που θα είχαν τη δυνατότητα να στείλουν ένα γράμμα και περπάτησαν από την εξωτερική πλευρά της αγοράς ώσπου ο Γκάμπριελ σταμάτησε αξαφνα. Είδε έναν άντρα να τον κοιτάζει πολύ έντονα. Ήταν κοντά στην ηλικία του και παρά τα άσπρα γένια και τα άσπρα μαλλιά , τοσο το πρόσωπο του όσο και το βλέμμα του , του φάνηκαν οικεία.

"Γκάμπριελ;" η Σαχάρ βλέποντας τον να κοιτάζει έτσι φοβήθηκε προς στιγμήν. "Πρέπει να είναι κάποιος τοπικός άρχοντας. Τα ρούχα είναι ακριβά..." είπε σιγανα σαν κατάλαβε προς τα πού κοίταζε ώσπου ο Γκάμπριελ σήκωσε τα φρύδια έκπληκτος "Αγάπη μου;"

"Ρε τον καταραμένο..." συνέχισε και άρχισε να προχωράει προς το μέρος του .

"Γκάμπριελ!" Η Σαχάρ προσπάθησε να τον σταματήσει μα ο Γκάμπριελ τραβούσε σαν πεισματάρικο άλογο προς το μέρος του άντρα ο οποίος τον κοίταζε με τον ίδιο έντονο τρόπο. Μόλις έφτασαν αρκετά κοντά, ένα τσούρμο από φύλακες μπήκαν μπροστά και ο Γκάμπριελ γέλασε

"Κοίτα να δεις που έγινες σαν ένας ξυψυχισμενος κωλογερος!" αποκρίθηκε "Πάρε τα σκυλιά σου μακριά!" είπε και εκείνος με ένα νεύμα άδειασε το χώρο ανάμεσα τους και πήγε κοντά. Άνοιξε διάπλατα τα χέρια και τον αγκάλιασε

"Ανάθεμα σε ... Αν μου έλεγε κάποιος πως θα σε έβλεπα εδώ ποτέ δε θα το πίστευα!" Του είπε στα αγγλικά και σαν αντιλήφθηκε η Σαχάρ από τα λόγια του πως ήταν ίσως γνωστοί από το παρελθόν η καρδιά της ημερεψε.

"Θα αναγνώριζα παντού τη σκατοφατσα σου Καρίμ!"

"Πώς διάολο κατέληξες εδώ..." αποκρίθηκε  μα σαν κοίταξε τη Σαχάρ πλάι του , έκανε ένα απαλό χαιρετισμό "Κύρια μου, με συγχωρείτε..." είπε προς εκείνη  "Καρίμ, Τζαμάλ Νατζίν..." συστήθηκε και εκείνη αρκέστηκε σε ένα νεύμα με το κεφάλι.

"Μεγάλη ιστορία... Πόσα χρόνια έχω να σε δω; Πενήντα;"

"Περίπου. Ακόμα σου χρωστάω τη ζωή μου..."

"Δε χρωστάς τίποτα...Οι λογαριασμοί μας έκλεισαν εκείνη τη μέρα στην Αριζόνα..."

"Αν δεν ήσουν εσύ θα ήμουν νεκρός. Δε θα είχα παιδιά ούτε εγγόνια τώρα..."

"Όλα για κάποιο λόγο γίνονται ..." Είπε ήρεμος ο Γκάμπριελ

"Όντως... Σε βρήκα πάλι πάνω σε μια δύσκολη στιγμή ξέρεις..."

"Δηλαδή; Γέρασα πια... Δε βλέπεις;"

"Λοιπόν, θα σου κάνω απόψε το τραπέζι... Θα μου τα πεις όλα και θα πιούμε και Αρακ! Έχουμε ολόκληρη παραγωγή στην οικογένεια!"

"Σύμφωνοι... Δε θέλω όμως να δω τίποτα βλακείες; Ελπίζω να είσαι σωστός άνθρωπος... Όπως ήσουν"

"Είμαι όσο οι παραδόσεις απαιτούν και έμαθα τα αγόρια μου να είναι κύριοι. Αυτό στο υπογράφω. Τα χαρέμια όμως φίλε μου, είναι κάτι που δε γλιτώνει από το πολιτισμό.."

"Γι'αυτό είστε απολίτιστοι... Τέλος πάντων. Αν δεν είστε σαν αυτούς τους διαολους θα έρθω άοπλος. Αλλιώς, πάρε τη πρόσκληση πίσω ειδάλλως δεν υπόσχομαι..." Ο Καρίμ γέλασε...

"Μην αγχώνεσαι! Έχουμε τιμή"

"Καλώς..."

"Ίσως τελικά, όντως γίνονται όλα για κάποιο λόγο παλιοφιλε... Ίσως μπορέσεις να με βγάλεις από το πρόβλημα όχι με το κορμί σου, αυτό γέρασε πια όπως το δικό μου. Μα ίσως τα μάτια σου και το μυαλό σου που τόσα έχουν δει, να βρουν μια λύση. Το εκτιμώ"

"Αν μπορώ, θα το κάνω. Μόνο να ξέρεις πως αλλιώς ορίζετε εδώ τη τιμή και η δική μου διαφέρει..."

"Ξέρω τι εννοείς... Αλλά τα αγόρια μου , έμαθαν να σώζουν και όχι να αγοράζουν σάρκα και οστά.. Νομίζω είσαι καλυμμένος. Ακόμα κι αν αγοράζουν όμως, το κάνουν με σκοπό. Λοιπόν... Το κλείσαμε;"

Ο Γκάμπριελ κοίταξε το χέρι του.
Ήταν πολλά τα χρόνια που είχε να τον δει. Ήταν όταν έγινε το μεγάλο μπαμ στο Μεξικό και πέθανε ο πατέρας του.
Πάραυτα, τότε έδειξε εμπιστοσύνη και ο Καρίμ στάθηκε αντάξιος της.

"Κλείσαμε..." αποκρίθηκε και δίνοντας το χέρι, σφράγισε εν μέρη μια καινούρια συμφωνία ανάμεσα τους...

🖤❤️🖤