Είναι τόσο περίεργη η ζωή...
Ακόμα και η ίδια η λέξη σου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα.
Αντικατοπτρίζει τόσο εύκολα τη γέννηση μα και το τέλος αυτής μέσω του θανάτου. Είναι σύντομη... Είναι μακριά ...
Όπως και αν είναι σε γεμίζει με εμπειρίες και διδάγματα που δε θα ξεχάσεις ποτέ για όσο αναπνέεις.
Μάθε μέρα που περνάει σου μαθαίνει και από κάτι. Εγώ έμαθα να αντέχω καθημερινά. Μου δίδαξε την αντοχή και μέσω αυτής, έφτασα εδώ που είμαι σήμερα ...
Μια γυναίκα που πλέον δε φοβάται να κοίταξε το είδωλο της στο καθρέφτη.
Μια γυναίκα που πλέον ονομάζεται περήφανα γυναίκα και δε ντρέπεται για την ίδια της τη φύση...

Ένα ντοσιέ ... Πόσο αστεία μου φάνηκε αυτή η λέξη σαν την έμαθα...
Εχω στα χέρια μου ένα ντοσιέ, μια κούπα με καφέ στο γραφείο, ένα όμορφο λευκό χρυσάνθεμο να μοσχομυριζει στο ανθοδοχειο, στυλό, χαρτιά , τηλέφωνο και μια φωτογραφία ...
Ναι ... Πάνω στο γραφείο μου, το πιο πολύτιμο πράγμα από όλα είναι μια φωτογραφία ... Αυτό έμεινε για να μου θυμίζει πως κάθε μέρα του χρωστώ τη ζωή μου. Του χρωστώ να γίνω η γυναίκα που πίστεψε ότι μπορώ να γίνω...
Πίστεψέ σε μένα...
Ένας άγνωστος άντρας που ήρθε από το πουθενά και άλλαξε ολόκληρη τη κοσμοθεωρία μου, πίστεψέ σε μένα... Χωρίς να με γνωρίσει. Χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα. Χωρίς καν να ρωτήσει για μένα. Απλά πίστεψε...
Ποια είμαι εγώ λοιπόν που θα φέρω αντίλογο στα πιστεύω ενός ανθρώπου που για χάρη του αναπνέω; Στέκομαι αντάξια των προσδοκιών του και συνεχίζω...

Μου χαμογελάει και δακρύζω...
Πάντα δακρύζω σαν εστιάζω στο μάτια του και το τρόπο που με κοιτάζει.
Δεν έχω ιδέα γιατί επέλεξε ο Νικ να μου χαρίσει τη συγκεκριμένη φωτογραφία μα του είμαι ευγνώμων.
Δεν είναι μια απλή φωτογραφία για μένα... Ζει μέσα από αυτή και μαζί του ζω και εγώ...

Τι με κοιτάζεις έτσι;
Άδικο έχω;
Μου γελάς και βγάζω τη μέρα...
Ανάθεμα σε...
Μόνο αυτό άφησες πίσω σου πια. Ένα χαμόγελο και τίποτα άλλο.
Βλέπεις όμως πόση δύναμη δίνει;
Τεράστια...
Μια δύναμη ανεκτίμητης αξίας.
Κάτι από σένα για μένα που μου δίνει ώθηση να συνεχίζω καθημερινά...

Ο Νικ είπε πως τα χρυσάνθεμα για κάποιο λόγο ήταν τα μόνα λουλούδια που σου άρεσαν... Άλλη μια επιλογή για να με κανει να σε νιώθω λίγο πιο κοντά.
Είσαι ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω στα μαύρα.
Χαμογελάς δίχως να καταλαβαίνεις πως κάποιος σε τραβάει φωτογραφία. Τόσο αυθόρμητα όμορφο χαμόγελο ...
Με αυτό ανοίγω και με αυτό κλείνω τα βλέφαρα μου κάθε βράδυ δύο ολόκληρα χρόνια τώρα...

Τώρα καταλαβαίνω πραγματικά τι σημαίνει η λέξη ξεροκέφαλος.
Η μητέρα σου μου είπε μια μέρα πως δεν υπήρχε περίπτωση να βάλεις κάτι στοχο και να μη το πετύχεις...
Μου είπε πως ήσουν το καμάρι και η ψυχή αυτής της οικογένειας και τώρα καταλαβαίνω το γιατί...
Ο πατέρας σου από την άλλη κάθε φορά που με αγκαλιάζει με τσακίζει ...
Έχασε ένα παιδί λέει και ήρθε ένα άλλο στη θέση του...
Ανάθεμα τον Ιαν...
Ποτέ δεν είχα πατέρα και μάνα για να βασιστώ και κάθε φορά που γυρίζω σπίτι , πονάει η ψυχούλα μου σαν με αγκαλιάζουν...
Δεν με άφησαν να κάνω βήμα μακριά τους σαν φτάσαμε στη Κούβα.
Μα που να πήγαινα; Που να πηγαίναμε;
Τα νέα ήταν άσχημα...
Η καημένη η Αναστασία βίωσε τεράστια απώλεια για διπλή φορά...
Δεν είχε μάνα ούτε πατέρα να επιστρέψει αφού σκοτώθηκαν με το αυτοκίνητο αναζητώντας τη, χρόνια πριν... Μείναμε εδώ. Σαν κιτρινιασμενα κλαριά σε άγονη γη που βρήκαν όαση και άνθισαν...

Ναι Ίαν μου... Καταφέραμε μέσα σε τούτο το κόσμο να ανθισουμε χάρη σε σένα... Να χτίσουμε μια ζωή από το μηδέν και να νιώσουμε τι πραγματικά εστί να ζεις σαν άνθρωπος.

Ξέρεις όμως κάτι;
Υπάρχει ένα κενό που δε λέει να κλείσει μέσα στη ψυχή μου.
Ναι... έχω ακόμα ψυχή και μάλιστα εκείνος ο μικρούλης κόκκος που απέμεινε, μεγάλωσε Ίαν... Κατάφεραν και τον έκαναν να αναγεννηθεί από την αρχή και πλέον έχω ψυχή... Μόνο που είναι μισή ...
Γιατί;
Γιατί λείπεις...
Γιατί δεν είσαι εδώ....
Γιατί δεν γύρισες ποτέ...
Γιατί κανείς δε σε βρήκε...

Που είσαι;
Αρνούμαι ακόμη και σήμερα να δεχθώ πως εκείνο το πτώμα ήταν δικό σου.
Αρνούμαι να κατέβω σε εκείνο το μαυσωλείο και να κλάψω για σένα όπως οι υπόλοιποι.
Αρνούμαι να δεχθώ πως χάθηκες τόσο απλά... Τόσο άδικα...
Για μένα εκείνος ο νεκρός που φέρανε ένα μήνα μετά με το αεροπλάνο, δεν είσαι εσύ... Ποτέ δε θα είσαι...

Που γυρίζεις;
Σε μάγεψε η Αλ Γιαμάμα και έμεινες πλάι της στην άβυσσο της ερήμου; Σε κράτησε εκεί φυλακισμένο;
Όλοι μου λένε πως η άρνηση μου να δεχτώ πως έφυγες για πάντα πηγάζει από την αγάπη που αισθάνομαι για σένα.
Ποια αγάπη όμως; Τι είναι αυτή; Δεν ξέρω να αγαπώ...
Δεν έμαθα να το κάνω.
Πώς αγαπάς;
Πώς το δείχνεις;
Τι είναι τελικά αυτό το φτερούγισμα στα στήθη Ίαν;
Αγαπάς κάτι που ούτε καν σε άγγιξε...;
Αγαπάς κάτι που δεν γνώριζες ούτε πέντε ημέρες...;
Αγαπάς κάτι που ίσα που το πλησίασες μα εκείνο χάθηκε...;

Αυτή είναι τελικά η αγάπη;
Ένα άυλο συναισθημα που δεν έχει ανάγκη από επαφή;
Ίσως...
Για μένα μοιάζει με ένα τεράστιο τσουβαλι συναισθημάτων.
Ευγνωμοσύνη. Αυταπάρνηση. Σωτηρία. Ελπίδα. Πίστη. Αφοσίωση. Ζεστασιά. Οικειότητα. Στεναχώρια. Ανάγκη. Παραπραξία. Συγχώρεση. Φόβος . Άρνηση. Βλέμμα. Χαμόγελο. Ηρεμια. Γαλήνη....
Όλα αυτά και άλλα πολλά περιγράφουν όσα ένιωσα και νιώθω για σένα... Όσα σημαίνεις και όσα έμαθε η ψυχή μου να ορίζει σαν σε φέρνω στις θύμησες.
Αυτά είναι αγάπη;
Αν είναι... Τότε μάλλον έχουν δίκιο όλοι αυτοί που λένε πως δε μπορώ να προχωρήσω γιατί πολύ απλά σ'αγαπαω...

Μα και να προχωρήσω που να πάω;
Κανένας δεν μοιάζει με σένα.
Κανέναν δεν εμπιστεύομαι.
Κανέναν δε θέλω πλάι μου. Δεν έχω ανάγκη κανέναν τους...
Δεν έμαθα να έχω ανάγκη τον άντρα στη ζωή μου και ακόμα και τώρα που έχω γίνει μια διαφορετική γυναίκα συνεχίζω και τους κρατάω όλους σε απόσταση.
Δεν θέλω τίποτα από κανέναν τους.

Πάλεψα Ίαν μου...
Πάλεψα με τον ίδιο το Θεό για να σταθώ στα πόδια μου και να σε κάνω περήφανο για μένα.
Πονώ...
Κάθε φορά που πρέπει να τις κοιτάξω στα μάτια και να μοιραστώ την ιστορία μου, πονώ... Μα ξέρω πως το ίδιο πονάνε και εκείνες ... Κάθε μια από αυτές βίωσε την εξευτελιση με διαφορετικό τρόπο μα όλες απέκτησαν εκείνο το μελανό σημαδι. Γι αυτό είμαι εδώ... Για να τους δείξω όσα μου έδειξες εσύ. Όσα μου διδαξες εκείνες τις μέρες..
Θυμάσαι τι μου είπες; Δεν είναι όλοι ίδιοι... Τώρα πλέον το πιστεύω αυτό με όλο μου το είναι...
Προσπαθώ να τους διδάξω την ελπίδα και πως μέσω αυτής μπορείς να αγγίξεις τη λύτρωση. Ίσως η δική μου έχασε το δρόμο της και ακόμα τη περιμένω μα για εκείνες υπάρχει ελπίδα...

Η Αναστασία λέει πως θα ήσουν περήφανος για μένα...
Έμαθα να γράφω, να διαβάζω... Έμαθα να είμαι σωστός άνθρωπος και πάνω από όλα να χαρίζω βοήθεια. Έτσι λένε τουλάχιστον γιατί εγώ αλλιώς το βλέπω...
Το μόνο που κάνω είναι να δείχνω σε όλες αυτές τις γυναίκες πως όσο υπάρχουν άντρες σαν εσένα εκεί έξω, υπάρχει και ελπίδα...

Είσαι ακόμα εκεί;
Έτσι δεν είναι;
Κάπου τριγυρίζει το σώμα σου μα το νιώθω πως η ψυχή σου είναι εδώ...
Γύρισε πίσω Ίαν...
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να σου δώσω κάτι έστω και λίγο, από όσα εσύ μου χάρισες, μα το μόνο που ζητώ, είναι να γυρίσεις...

Κάποτε δύο χρόνια ούτε καταλάβαινα πως περνούσαν έτσι όπως ζούσα.
Τώρα κάθε μία από αυτές τις 730 μέρες , μοιάζει σαν πουλί...
Σαν εκείνα τα περιστέρια που είπαν οι δικοί σου ότι έστειλε ο Νώε να βρουν στεριά... Είναι όμορφη η θρησκεία σου τελικά. Δίνει ελπίδα... Αυτό κάνουν και μένα οι μέρες μου Ιαν...
Κάθε μια από αυτές μοιάζει με Περιστέρι... Φεύγει το πρωί και σαν γυρίζει το βράδυ , κοιτάζω ανυπόμονα για εκείνο το κλαδάκι έξω από το παράθυρο. Μα τίποτα...
Μου ζήτησες να μη φοβάμαι ούτε τον εαυτό μου... Αυτό κάνω. Σταμάτησα να φοβάμαι και απλά περιμένω...

Ίσως κάποια μέρα, το δικό μου Περιστέρι επιστρέψει με εκείνο το κλαράκι που θα γεμίσει το άλλο μισό της ψυχής μου...
Εσύ είσαι το κλαράκι μου Ιαν...
Γύρνα πίσω...
Δεν είσαι εσύ εκεί κάτω...
Αν είσαι όμως...
Τότε έλα λίγο να σε δω...
Όνειρο δεν έχω δει δύο χρόνια τώρα...
Έλα λιγάκι... Μόνο λίγο...
Δε θέλω πολλά...
Ένα ευχαριστώ μονάχα να σου πω και ύστερα φύγε...
Γιατί τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο σε αυτό τον κόσμο, ούτε καν η αγάπη που ωχριά μπροστά σε ένα τέτοιο ευχαριστώ... Ένα ευχαριστώ συνώνυμο της ζωής που μου χάρισες...

Ένα αληθινό...
Όχι σαν εκείνα τα ψεύτικα που ακούς δεξιά και αριστερά...
Ένα ευχαριστώ και λίγο αλλά να σε χαρώ πριν φύγεις...

"Καλημέρα!" Η Αναστασία μπήκε φουριοζα μέσα διακόπτοντας τις σκέψεις της,  κρατώντας στα χέρια ένα καφέ. Σαν τη πρόσεξε καλά καλά όμως στραβομουτσουνιασε. "Πάλι πήρες καφέ; Από τη ώρα είσαι εδώ;"

"Ήρθα λίγο νωρίς..."

"Ε τότε σίγουρα θα είναι για πέταμα αυτός. Έλα, πάρε το φρέσκο..." άλλαξε τους καφέδες πάνω στο γραφείο και στρογγυλοκαθισε στη καρέκλα αφήνοντας ένα φάκελο μπροστά της.
"Πωλίνα Μάρτιν..." είπε και αναστεναξε "Ο Νικ μου είπε πως φτάνουν σήμερα το απόγευμα. Τη μάζεψε από ένα σπίτι στο Πουέρτο Ρίκο... ετών 15... Την είχαν εκεί από τα τέσσερα..." Η Λεϊλα σχημάτισε ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη της. "Θέλει σίγουρα ψυχολογική στήριξη. Δεν έχει γονείς... Δεν νοιάστηκαν ποτέ για εκείνη από ότι φαίνεται και ο Νικ δεν έχει ιδέα που βρίσκονται . Ούτε να μιλάει μπορεί καλά καλά αφού κανείς ποτέ δεν της έμαθε να το κάνει. Δε ξέρει να γράφει πόσο μάλλον να διαβάζει και ούτε να επικοινωνεί με το κόσμο... Σαν αγρίμι σε κλουβί... Καημένο πλάσμα ..."

"Κατάλαβα.." η Λεϊλα σηκώθηκε , έστρωσε το σακάκι της και άνοιξε τις κουρτίνες.

"Πάντα όταν έρχεται κάποια τέτοια κοπέλα ανοίγεις τις κουρτίνες και τα παράθυρα μετέπειτα..." είπε ενώ η Λεϊλα είχε ήδη πιάσει στα χέρια το πόμολο

"Χάνω τον αέρα μου..." εξήγησε λυπημένη μα δίχως να χάσει την αυτοκυριαρχία που πάσχισε να αποκτήσει

"Το ξέρω..." Η Αναστασία τη πλησίασε και την αγκάλιασε κοιτώντας και εκείνη έξω από το παράθυρο. Ο Νικ τους χάρισε ένα ολόκληρο κτήριο στις ακτές της Λα Πάλμα και δίπλα φυσικά από το σπίτι. Μέσα εκεί, φιλοξενούσαν δεκάδες κακοποιημένες γυναίκες που δεν είχαν στέγη μέχρι να σταθούν στα πόδια τους.
Η Λεϊλα από τη μέρα που έφτασαν εισέπραξε μια τεράστια αγκαλιά από όλους το ίδιο και η Αναστασία φυσικά ενώ κάθε γυναίκα του σπιτιού, φρόντισε να τις διδάξει με τη σειρά της, τι πραγματικά σημαίνει να είσαι γυναίκα και πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται για να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες που παρουσιάζονται.
Ένα χρόνο περίπου τους πήρε να σταθούν στα πόδια τους ενώ η Λεϊλα με οδηγό το πείσμα της για να γίνει η γυναίκα που ο Ίαν πίστευε , κατάφερε όχι απλά να νικήσει το φόβο, μα να βοηθήσει και άλλες τόσες να το κάνουν...
Ήταν μία μέρα λίγους μήνες μετά την άφιξη τους όταν ο Λέο έφερε μια κοπέλα που έσωσαν στην έπαυλη. Δεν είχε ιδέα που να τη πάει αφού οι αρχές δεν βρήκαν κανένα δικό της... Εκείνο το βράδυ, η Λεϊλα μεταμορφώθηκε...
Της μίλησε με τόσο όμορφο τρόπο για την ελπίδα και έκτοτε γεννήθηκε η ιδέα στο Νικ πως ίσως ήταν η μόνη που θα μπορούσε να βοηθήσει τα θύματα τους.
Και έτσι και έγινε...
Αγόρασαν ένα ολόκληρο κτήριο κοντά στη έπαυλη και το μετέτρεψαν σε στέγη κακοποιημένων γυναικών. Στην αρχή όλες βοηθούσαν. Μα σαν πέρασε ο χρόνος η θεαματική εξέλιξη της Λεϊλα , δεν άφησε περιθώρια πως ήταν ικανή να αναλάβει. Μόνο μια γυναίκα που πέρασε τα πάνδεινα θα ήταν ικανή να νιώσει εκείνο το πόνο...

Η Αναστασία από την άλλη χρειάστηκε λιγότερο χρόνο. Μαθαίνοντας πως οι γονείς της πέθαναν αναζητώντας τη, πεισμωσε με τη σειρά της για να αποτρέψει και να εξαλείψει κάθε τέρας που κυκλοφορούσε εκεί έξω και άρπαζε παιδιά. Βοηθούσε γονείς να αναζητήσουν τα σπλάχνα τους πάντοτε με τη βοήθεια του Νικ και έγινε μια εξίσου λαμπρή γυναίκα.
Μια γυναίκα που η ζωή της χαμογέλασε δίπλα αφού μέσα στους μήνες που ακολουθησαν ανακάλυψε και εκείνη το σημαίνει αγάπη στο πρόσωπο του Νικ.

Αγάπησε πρώτα το τρόπο που αγαπούσε ο Νικ, τον Ιαν και μετά εκείνον τον ίδιο σαν ύπαρξη. Έμεινε στα Ηνωμένα αραβικά Εμιράτα για πάνω από ένα μήνα ψάχνοντας για τον Ιαν όταν οι αρχές τον πληροφόρησαν πως τελικά εντόπισαν ένα πτώμα πεταμένο αγνώστων στοιχείων και καμένο εν μέρη από τη φωτιά. Ήταν για μέρες στο ψυγείο ώσπου σαν έμαθαν πως ψάχνει τον ειδοποίησαν. Πλάι σε αυτό βρέθηκαν όπλα τα οποία τα είχαν κρατήσει και σαν του τα έδειξαν, έχασε τη καρδιά του. Ήταν τα όπλα του Ιαν...
Οι αρχές είπαν πως το σώμα εκτοξεύθηκε από την έκρηξη και το ανακάλυψαν μια ημέρα μετά αφού οι καιρικές συνθήκες κάλυψαν το σώμα εξ αρχής. Μα ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά καμμένο ενώ δείγμα που πάρθηκε από την ανάλυση στο αίμα που διασώθηκε από τα ελάχιστα ρούχα, ταίριαζε με του Ιαν. Σαν έφτασαν να νέα στη Κούβα , τους ισοπέδωσαν όλους...

Πάραυτα ο καημένος δε σταμάτησε για έξι ολόκληρους μήνες να προσπαθεί να βρει έστω και ένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι ίσως έγινε λάθος και εκείνο το πτώμα είχε τυχαία τα αίματα. Έψαχνε σαν τρελός μα δε κατάφερε τίποτα. Η πίστη του προς το πρόσωπο του Ιαν και η βαθιά αφοσίωση ήταν κάτι που κέρδισε την Αναστασία. Ήταν κάτι που έβλεπε και εκείνη στον εαυτό της σε ότι είχε να κάνει με τη Λεϊλα...

"Σε λίγο φτάνουν κοριτσάκι μου..." της είπε ενώ ήταν ακόμα αγκαλιασμενες και κοιτούσαν τη θάλασσα έξω από το παράθυρο.

"Αναστασία μου;" η Λεϊλα ούτε που τη κοίταξε σαν είπε το όνομα της...

"Πονάει μικρή μου... Ξέρω πως πονάει... Πάντα θα πονάει..." αποκρίθηκε και η Λεϊλα άφησε ένα δάκρυ να πέσει και να στεγνώσει δίχως να το σκουπίσει.
"Ξέρεις όμως κάτι; Κοίτα που είσαι. Κοίτα που είμαστε. Τι κάνουμε... Πόσο προσπαθούμε... Ευλογημένος να είναι όπου και αν βρίσκεται... Στη γη, ή στον ουρανό..." τελείωσε και αφήνοντας της ένα απαλό φιλί στο μάγουλο, γύρισε και πήρε τα πράγματα της "Πάω να τους περιμένω..." είπε και ξέροντας πως ήταν ένα ακόμα από εκείνα τα μουντά ψυχικά της πρωινά, της έδωσε το χώρο που είχε ανάγκη για να συγκροτήσει τον εαυτό της και να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα από όλα ...

Να διδάξει την ελπίδα...

😔😔😔😔😔

Στις 2 Φεβρουαρίου του 1996 ήρθε στη ζωή ένας άνθρωπος που για μένα μέχρι και σήμερα αλλά και για πάντα , θα είναι ένας από τους πολυτιμότερους ανθρώπους στη ζωή μου...
Τα χρόνια ανάμεσα μας ήταν πολλά.
Περάσαμε δυσκολίες , μάθαμε μέσα από αυτές μα ότι κι αν συνέβη, όσο κι αν μας πλήγωσαν όσο και αν οι καταστάσεις μας απομάκρυναν και τα χιλιόμετρα ανάμεσα μας ήταν πολλά, μείναμε και μένουμε πάντα ενωμένες σαν μια γροθιά.
Κάναμε η κάθε μία τον απολογισμό μας...
Κάναμε λάθη...
Μάθαμε τι ακριβώς σημαίνει συγχώρεση...
Γελάσαμε και κλάψαμε μαζί...
Ακόμα γελάμε και κλαίμε...

Ένα τόσο δα μικρό μωράκι που είχα την τύχη και πραγματικά την ευλογία να το δω να μεγαλώνει και να γίνεται με τη σειρά της μια γυναίκα αξιόλογη στη κοινωνία. Πέρασε την εφηβεία, πέρασε από τα στάδια της ζωής και πλέον είναι κυρία του εαυτού της με Κ κεφαλαίο...

Ήθελα να της αφιερώσω αυτό το κεφάλαιο καθώς και κάθε κεφάλαιο της ζωής μας , λέγοντας της ενώπιον όλων πόσο πολύ τη λατρεύω και πόσο την αγαπώ. Πόσο αγαπώ τα λάθη μας μα και πόσο λατρεύω τις στιγμές μας όποιες και αν ήταν αυτές. Καλές και κακές. Αυτές μας έφεραν στο σήμερα.

Ένα τόσο μικρό πλάσμα που κάποτε με εκνεύριζε και μου έσπαγε τα νεύρα και τώρα δε φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς εκείνη... Ποτέ δε τη φανταζομουν είναι η αλήθεια...

Χρόνια σου πολλά αδερφούλα μου...
Γερή και δυνατή...
Είσαι μακριά για να σου στείλω ένα δώρο μα όσο μακριά κι αν είσαι, άλλο τόσο κοντά είσαι στη καρδιά μου. Τα χιλιόμετρα είναι ανάξια να σταθούν εμπόδιο για μας και το αποδείξαμε χρόνια τώρα.

Είμαι περήφανη για σένα όσο δε πάει...
Για κάθε αναποδια που ήρθε στη ζωή και εσύ της έδωσες χαστούκι αποδεικνύοντας της, πως δε το βάζεις κάτω.
Ποτέ μη σταματήσεις να είσαι η γυναίκα που έγινες σήμερα.
Ποτέ μη σταματήσεις να μου χαμογελάς...
Ποτέ μη σταματήσεις να υπάρχεις για μένα...
Με τα στραβά σου, τα καλά σου, τα ανάποδα σου, τις γκρίνιες σου...
Με τα όλα σου...

Χρόνια σου πολλά μάτια μου....