~Οτι δίνεις παίρνεις...Κάθε σου λέξη, πράξη , κίνηση, έχει και το ανάλογο αντίτιμο στο τιμοκατάλογο της ζωης... Μερικές φορές πληρώνεις δίχως να φταις μα στο τέλος, πάντα σε ξεπληρώνει με το τρόπο της δίνοντας σου τη λύτρωση. Είτε αυτή είναι η ζωή η ίδια είτε ο θάνατος...~

Είκοσι χρόνια πριν....

Έτρεμε φοβισμένη κοιτώντας γύρω της  τους άντρες να φορτώνουν τα αυτοκίνητα με κορίτσια και εκείνη ξέροντας πως θα είναι η επόμενη , έβαλε τα κλάματα. Έντεκα παιδιά έκανε η μάνα της και έδωσε τα πέντε μονομιάς δίχως δυσκολία στο Καρίμ Νατζίν για ένα ποσό που θα ήταν αρκετό να θρέψει τα στόματα τους για τους επόμενους μήνες.
Μέσα σε αυτά ήταν και εκείνη...
Τότε δεν ήξερε το λόγο αφού οι Νατζίν ήταν η πιο αξιοσέβαστη οικογένεια σε ολόκληρο το Ντουμπάι και τις γύρω περιοχές. Ο Καρίμ είχε μια γυναίκα και τρεις γιους και όλοι τους γνώριζαν σαν σωτήρες και προστάτες. Παρόλα αυτά εκείνη έκλαιγε. Δεν ήθελε να αποχωριστεί τη μάνα και τα αδέρφια της.

"Εμπρός! Τα κλάματα δε θα βοηθήσουν κανένα. Θα πας σε ένα καλύτερο μέρος. Θα γίνεις σωστή γυναίκα και θα σπουδάσεις!" της είπε ο ίδιος ο Καρίμ ανοίγοντας τη πόρτα του δικού του αυτοκινήτου ενώ οι αδερφές της ήταν σε άλλο.

"Θέλω να πάω μαζί τους!" γκρινιαξε μα εκείνος δεν έκανε πίσω

"Όλες θα πάνε σε ένα καλύτερο μέρος... Μπες μέσα. Σύντομα θα μου εισαι ευγνώμων..."

Η μικρή έριξε ένα βλέμμα στη μάνα της και μπήκε στο αυτοκίνητο αφού η επιλογή να τρέξει και να κρυφτεί ήταν αδύνατη... Έκλαιγε... Ποιος όμως να νοιαστει;

Μια εβδομάδα αργότερα...

Ήταν όλοι μαζεμένοι για τη κηδεία της.
Ίσως ήταν μια γυναίκα άξια σε εκείνο το σπίτι. Φρόντιζε για όλους και για όλα...
Πάντα μια μάνα καθόριζε τη τύχη ενός σπιτιού όπως και η δική της. Βέβαια στη περίπτωση της, η μάνα της τη πούλησε μα ακόμα και αυτό έδειχνε τη δυναμική της στο σπίτι.
Είχαν μαζευτεί όλοι στη μεγάλη αίθουσα ενώ σαν σκέπασαν το πρόσωπο της και τελείωσε το μοιρολόι , ο Καρίμ τη πλησίασε. Δε μετρούσε μια εβδομάδα σε εκείνο το σπίτι και ούτε τις αδερφές της είδε ούτε όμως και άλλες πολλές. Παρόλα αυτά, δουλευε έτρωγε και δε γη πείραξε κανένας.

"Μικρή μου Αμιρα... Μη κλαίς"

"Η γυναίκα σας ήταν ένας άγγελος..." παραδέχθηκε λυπημένη.

"Για αυτό και πάει εκεί που πρέπει..." της είπε σιγανα και έφυγε...

Έξι μέρες μετά

"Ντύσου!"

"Μα που με πάτε;"

"Ντύσου είπα! Έχουμε εντολές! Σε θέλει ο κύριος στο δωμάτιο του!"

"Εμένα;"

"Ναι μικρή. Και τώρα τελείωνε και πάμε!"

Τους ακολούθησε μέσα στη μαύρη νύχτα και φτάνοντας έξω απο το δωμάτιο του Καρίμ, άνοιξαν τις πόρτες και την πέταξαν κυριολεκτικά μέσα.
Η Αμιρα κοίταξε φοβισμένη γύρω της. Πρώτη φορά έμπαινε στα δωμάτια της οικογένειας. Ο Καρίμ ήταν καθισμένος στο κρεβάτι και μια περίεργη μυρωδιά ήταν απλωμένη στο χώρο. Της θύμιζε θυμίαμα.

"Πλησίασε..." ζήτησε και εκείνη έκανε μικρά διστακτικά βήματα. "Κάτσε δίπλα μου..." Συνέχισε όταν εκείνη έφτασε μπροστά του μα η Αμιρα κοντοσταθηκε. Δεν ήταν βαριά ντυμένος ως συνήθως και ένιωσε αμηχανα...
Ο Καρίμ βλέποντας την άρνηση της να κάτσει την έπιασε από το χέρι και τη τράβηξε στο κρεβάτι

"Μα τι κάνετε!" εσκουξε η μικρή μα εκείνος γέλασε.

"Μου έλειψε η γυναικεία συντροφιά...και εσύ παραεισαι όμορφη...Θα γίνεις η τέλεια γυναίκα...Το τέλειο κορμί. Μια γυναίκα που όμοια της δεν θα υπάρξει... Να το θυμάσαι αυτό μικρή... Οι γυναίκες είναι άτιμες όταν το θέλουν και εσύ θα είσαι πάντα ένα βήμα μπροστά έχοντας εμένα για προστάτη..." Στα αυτιά της τα λόγια του ακούστηκαν άσχημα. Δεν είχε ιδέα τι ακριβώς εννοούσε. Ήταν μόλις ένα παιδί έντεκα ετών... Ένα κορίτσι που δε βγήκε ποτέ έξω από το σπίτι για να καταλάβει.

"Ξάπλωσε..." της είπε και εκείνη άρχισε να τρέμει. "ΕΙΠΑ ΞΑΠΛΩΣΕ!" Ο Καρίμ άλλαξε εντελώς στάση και πιάνοντας την από τους καρπούς, την τράβηξε προς τα κάτω βάζοντας όλο του το βάρος πάνω της. Η Αμιρα ήταν ανήμπορη να κουνηθεί από τον όγκο και εκείνος χώνοντας τα χέρια του μέσα από τα φουστάνια της, την άγγιξε για πρώτη φορά σε σημεία που άνθρωπος δεν είχε βάλει χέρι. Η μικρή άρχισε να ουρλιάζει μα εκείνος κλείνοντας το στόμα της, γέλασε δυνατά. "Σήμερα θα γίνεις γυναίκα! Και μάλιστα στα χέρια του καλύτερου..." Αποκρίθηκε και δίχως έλεος , έκανε πράξη τα λόγια του...

Πέντε χρόνια μετά...

"Η απόφαση πάρθηκε! Θα γίνει γυναίκα σου μα δε θα πειράξεις τρίχα από πάνω της! Δική μου είναι! Τι θα πει ο κόσμος αν παντρευτώ ξανά σε αυτή την ηλικία!"

"Και εγώ τι θα την κάνω!"

"Τίποτα!"

"Δεν υπάρχει περίπτωση!"

"Αν θέλεις θα έχεις το ελεύθερο μια φορά την εβδομάδα μα ως εκεί!"

"Ε τότε αλλάζει το θέμα..." Ο Ομέρ γέλασε πονηρά

"Και εγώ γιατί να μείνω στην απ' έξω;" παραπονέθηκε ο Αμπντούλ εκνευρισμένος

"Τι θα κάνω με εσάς μου λέτε; Τόσες πήραμε το τελευταίο διάστημα!"

"Ναι αλλά τούτη δω στάζει φλόγα!"

"Ώστε θέλετε να δοκιμάσετε έτσι; Καλώς..."

"Τι εννοείς πατέρα;"

"Θα δοκιμάσουμε όλοι μαζί, μια φορά και τελευταία! Μετά ένας ένας και ούτε θέλω να ξέρω πότε τη πήρατε! Κατανοητό; Αρκεί να μη μου χαλάσετε το προσωπάκι της!"

"Και οι τρεις;"

"Θα έχει πλάκα! Αμιρα!!!" φώναξε και εκείνη βγήκε δειλά δειλά από το μπάνιο που υπήρχε στο δωμάτιο. "Έλα... Σου έχω δωράκι..."

Τρία χρόνια αργότερα

"Αν το κάνεις αυτό για μας, θα έχεις καλύτερη μεταχείριση... Επιπλέον θα μπορείς να επιλέξεις με ποιον θα περάσεις τη νύχτα. Αρκεί μόνο να κρατάς τις γυναίκες που θα σου πούμε μακριά από εντάσεις μέχρι να πουληθούν...Έγινα σαφής;" της είπε ενώ ήταν ήδη γυμνή στο κρεβάτι και ο Ομέρ γέλασε από δίπλα

"Αλήθεια τώρα θα χάσουμε αυτό το προνόμιο να τη παίρνουμε και οι τρεις;"

"Ναι!" απάντησε μονομιάς ο Καρίμ "Νομίζω ξέρει καλά τις επιπτώσεις και ήρθε η ώρα να μας φανεί χρήσιμη και αλλού!"

"Μα είναι τόσο ωραία να έχουμε μια για όλους πατέρα και να τη πηδαμε όλοι μαζί! Γιατί να το κάνει αυτό;"

"Γιατί θέλουμε μια γυναίκα να κρατάει εκεί μέσα τα μποσκα και αυτή είναι ιδανική... Ξέρει τι θα συμβεί αν δε το κάνει... Σωστά μικρή μου;" Σαλιωσε τα δάχτυλα του αγγίζοντας τις μελανιασμενες της ρώγες και εκείνη κούνησε μονάχα το κεφάλι.
"Είδατε; Όλα έχουν το τρόπο τους!"

Παρόν

"Σε δέκα λεπτά φεύγουμε!" αναφώνησε ο Αμπντούλ μαζεύοντας τα πράγματα μα εκείνη μπήκε τρέχοντας μέσα και τους κοίταξε

"Σταματήστε! Είναι παγίδα!" τους είπε έντρομη

"Αμιρα τι διάολο λες;"

"Βρήκα αυτό!" τους πέταξε ένα σημείωμα στο τραπέζι και ο Αμπντούλ το έπιασε και το κοίταξε μη πιστεύοντας όσα έγραφε "Ήταν στα πράγματα των ξένων στο δωμάτιο! Κανείς από εσάς δε σκέφτηκε να ψάξει εκεί;"

Σκότωσα τον Καρίμ με ευκολία όπως είδες και δε με πήρε χαμπάρι κανείς.
Οδηγηστε τους στις σπηλιές και από εκεί θα αναλάβω ο ίδιος τον αφανισμό τους. Αρκετά τους ανέχτηκα... Ήρθε η ώρα να τελειώνω με δαύτους μια και καλή.
Έτσι θα κερδίσω τόσο όσα μου ανήκουν, όσο και όσα έχουν...
Κανένας δεν καθυστερεί τον Ζαίρ!
Φέρτε μου τις γυναίκες και θα πληρωθείτε αδρά!

Ο Ομέρ άνοιξε έκπληκτος τα χείλη όσο ο Αμπντούλ διάβαζε το σημείωμα

"Μας την έφεραν!"  αποκρίθηκε τρελαμενος "Ο Ζαίρ ήταν πίσω από όλα..."

Ο Αμπντούλ έβγαλε μια δυνατή κραυγή κάνοντας το σημείωμα κομμάτια και χτύπησε δυνατά τα χέρια του στο τραπέζι. Είχε κοκκινησει ολόκληρος. Τελικά αυτοί που ήρθαν, ήταν σταλμένοι από εκείνον...
Τα ήθελε όλα...

"Δε θα περάσει έτσι αυτό!" είπε αξαφνα ο Αμπντούλ

"Και τι θα κάνουμε! Πρέπει να φύγουμε πριν έρθουν εδώ!"

"Όχι! Υποτίθεται μας περιμένουν στις σπηλιές έτσι; Ε τότε θα τους κάνουμε ένα δώρο πρώτα..."

"Τι εννοείς;"

"Πάμε! Αυτός ο σπιουνος ο Γκάμπριελ θα τη πληρώσει πρώτος! Οι υπόλοιποι μείνετε εδώ! Μόλις γυρίσουμε θα φύγουμε όλοι! Αν περιμένουν να πέσουμε στο στόμα του λύκου, είναι γελασμενοι! Πριν φύγουμε όμως, θα πάρουν μια γεύση της εκδίκησης που θα ακολουθήσει!"

"Δε μπορούμε να τα βάλουμε μαζί τους!" Φώναξε ο Ομέρ

"Ίσως όχι τώρα! Μα ένας ένας τη φορά θα πέφτουν σαν το ντόμινο! Προσέχετε το σπίτι !" είπε προς τους άντρες που ήταν στην αίθουσα και έπειτα κοίταξε τους πιο κοντινούς του.
"Εσείς! Θα έρθετε μαζί μας για παν ενδεχόμενο! Ίσως τον προστατεύσουν!"

"Δε ξέρουμε καν πόσοι μπορεί να είναι εκεί!"

"Πόσοι να είναι ανάθεμα σε μια καλύβα με αυτό το καιρό; Δε θα το αφήσω έτσι! Ετοιμάστε το σπίτι μέχρι να επιστρέψουμε! Πάμε!!!" Ο Αμπντούλ πήρε τον Ομέρ και τρεις ακόμα άντρες και έφυγαν τρέχοντας από το δωμάτιο με προορισμό τα αυτοκίνητα.

Μόλις η Αμιρα τα άκουσε να φεύγουν , κοίταξε τους φρουρούς

"Μέχρι να ετοιμαστούν οι γυναίκες, πηγαίνετε όλοι στη τραπεζαρία! Θα χρειαστούμε δυνάμεις για το φευγιο!!" τους είπε σοβαρή "Μαζέψτε τους όλους! Θα ετοιμάσουμε δείπνο και φαγητό για το δρόμο!" συνέχισε σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά και εκείνοι ξέροντας πως ο λόγος της τόσα χρόνια είχε σημασία, διαλύθηκαν για να τους μαζέψουν όλους...

🖤❤️🖤