Τρέχεις ψυχούλα μου...
Τρέχεις γρήγορα...
Τρέχεις δυνατά...
Που θα πας;
Πώς θα κρυφτείς;
Ποιον Θεό τελικά θα επικαλεστείς για σωτηρία;
Τρέξε...
Ακούς; Τρέξε!!!

Ο Νικ έλεγξε προσεκτικά τις εξόδους και επέστρεψε στο διάδρομο. Ο Ίαν ήταν ήδη στην άλλη πλευρά και κάνοντας του νόημα , βγήκε πρώτος. Η πόρτα που έβγαζε στη πίσω μεριά δεν ήταν σε γενικές γραμμές φυλαγμένη μα πάραυτα έπρεπε να περάσουν από τα μαγειρεία χωρίς να τους αντιληφθεί καμία. Η Λεϊλα και η Αναστασία έπρεπε ήδη να ήταν έξω. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να περάσουν απαρατήρητες έχοντας πρόσβαση στο σπίτι χωρίς να τραβούν τα βλέμματα σε σχέση με εκείνους που ήταν ντυμένοι και έτοιμοι για πόλεμο.

Προχώρησαν γρήγορα και προς ανακούφιση τους τα μαγειρεία ήταν άδεια μα λίγο πριν βγουν έξω, ένα ουρλιαχτό ακούστηκε από τον επάνω όροφο σαστισαν. Αλληλοκοιταχθηκαν για μια στιγμή μα ο Ίαν συνέχισε ως τη πόρτα που έβγαζε πίσω. Την άνοιξε και κοίταξε απευθείας στο στάβλο. Όλα όσα ήθελε και όλα όσα έπρεπε να σώσει, ήταν ήδη εκεί...

"Πάμε! Είναι έξω!" βγήκαν σαν τους τρελούς και έτρεξαν στο μισοσκόταδο ενώ η ατμόσφαιρα είχε αλλάξει ριζικά.
Μόλις έφτασαν κοντά τους ο Ίαν κοίταξε κατάματα τη Λεϊλα ενώ η Αναστασία ήταν πλάι της κρατώντας στα χέρια κάτι που έμοιαζε με χειροποίητο σάκο. Καμία δεν μίλησε.

"Δεν έχουμε χρόνο..." αποκρίθηκε ο Ίαν στο Νικ ο οποίος πήγε να ετοιμάσει τα άλογα φορτώνοντας τα με τον εξοπλισμό όσο πιο γρήγορα γινόταν.

"Που θα πάμε;" ρώτησε τρομαγμένη η Αναστασία

"Στην ασφάλεια..." της απάντησε ο Ίαν σοβαρός

"Ανεβείτε!" Ο Νικ έφερε δύο άλογα και πιάνοντας την Αναστασία από τη μέση την ανέβασε στο ένα χωρίς πολλά πολλά και εκείνη κοίταξε τη Λεϊλα ταραγμένη

"Όλα θα πάνε καλά..." της ψιθύρισε και η Αναστασία βουρκωσε

"Θα ανέβεις;" Ο Ίαν έδειξε στη Λεϊλα το άλογο καθώς δε θέλησε να την αρπάξει όπως έκανε ο Νικ, και εκείνη βάζοντας το πόδι της στην εσοχή , έκανε ένα σάλτο και πήδηξε πάνω. Τα φώτα άναψαν ξάφνου σε ολόκληρο το σπίτι τραβώντας τη προσοχή τους.

"Γρήγορα!" Ο Νικ ανέβηκε στο άλογο του έχοντας την Αναστασία από πίσω "Κράτα με σφιχτά!" της ζήτησε και βγάζοντας μια κραυγή , χτύπησε με τα πόδια το άλογο και εκείνο ξεκίνησε να τρέχει. Δεν υπήρχε περιθώριο λάθους όχι τουλάχιστον μέχρι να απομακρυνθούν. Παρόλα αυτά όμως, μόλις ο Ίαν σκαρφάλωσε στο δικό του και τα χέρια της ακούμπησαν το στήθος του, εμοιαζε σαν να πάγωσε ο χρόνος. Ήταν μια τόσο δα μικρή στιγμουλα που χάθηκε σαν ακούστηκαν φωνές από το εσωτερικό του σπιτιού και περισσότερες τσιριδες.
Η Λεϊλα τον έσφιξε και εκείνος δίνοντας ώθηση στο άλογο με τα πόδια, ξεκίνησε αφήνοντας πίσω μόνο ένα σύννεφο σκόνης...

******

Φτάνοντας έξω από το δωμάτιο ήρθαν αντιμέτωποι με ένα θέαμα που τους άφησε άφωνους...
Τόσο η Ζεχράν όσο και η Σερίφ ήταν πνιγμένες στα ίδια τους τα αίματα ενώ η γυναίκα που τις βρήκε έκλαιγε γοερα σε μια γωνιά.

"Δεν είναι δυνατόν!" ο Ραχίμ δε πίστευε στα μάτια του. Ήταν ο πρώτος που έτρεξε κοντά τους.

"Φεύγ..."

"Ζει! Η Ζεχράν ζει!!" Φώναξε δυνατά και ο Ομέρ έτρεξε και εκείνος μέσα

"Τι είπε; Τι διάολο συνέβη;"

"Φεύγ..." Αίματα άρχισαν να βγαίνουν από τα χείλη της και ο Ομέρ πιάνοντας τη απαλά τη γύρισε ανάσκελα και την ξάπλωσε στο κρεβάτι πλάι από τη Σερίφ η οποία ήταν ξεκάθαρα νεκρή. Αίμα και τα μάτια της ήταν ανοιχτά...

"Μη μιλάς! Αμάν αυτές οι ζήλειες σου! Τι κάνατε..." αποκρίθηκε ο Ομέρ έξαλλος σχεδόν

"Λεϊλά..." ψέλλισε με δυσκολία η Ζεχράν.. "Φεύγουν..." είπε και σαν να έφυγε η ψυχή από το σώμα, το κεφάλι της παραδόθηκε στα χέρια του, και σφράγισε τα μάτια της αφήνοντας σε αυτά τη τελευταία της πνοή.

"Φεύγουν; Ποιος φεύγει; Κατάρα!!" Ο Ομέρ τράβηξε τα χέρια του και γυρίζοντας κοίταξε τον Αμπντούλ ο οποίος με ένα και μόνο βλέμμα κατάλαβε πως κάτι δε πάει καλά.
"Χασάν! Τρέξε γρήγορα να δεις αν η Λεϊλα είναι στο δωμάτιο της!" διέταξε έναν από τους άντρες και εκείνος έφυγε σφαίρα από το δωμάτιο.

"Πώς γίνεται να αλληλοσκοτωθηκαν..." Μονολογησε ο Ραχίμ βλέποντας τες σε αυτή τη κατάσταση "Τόσο μίσος... Γιατί;"

"Γιατί είναι γυναίκες!" πετάχτηκε η Αμιρα μπαίνοντας μέσα και όσοι ήταν μαζεμένοι στο δωμάτιο τη κοίταξαν έκπληκτοι. Σπάνια έπαιρνε θέση σε κάτι ή μιλούσε για αυτό , όλα αυτά τα χρόνια που ήταν στο σπίτι. Ήταν η παλαιότερη και αυτή που πάντα κρατούσε τους πιο χαμηλούς τόνους. Πήγε κοντά τους απαθεστατα, έλεγξε τους σφυγμούς του και έπειτα στράφηκε στον Ομέρ
"Το πακέτο νομίζω πως έφυγε..." είπε σιγανα "Σαν άκουσα τις τσιριδες έτρεξα αμέσως κάτω μα εκείνη δεν ήταν πουθενά. Ούτε η Αναστασία είναι ..." Τον ενημέρωσε και εκείνος άλλαξε αμέσως έκφραση.

"Το πακέτο;" ρώτησε ο Ραχίμ περίεργα ώσπου ένας πυροβολισμός τους πάγωσε όλους. Ο Ραχίμ βρέθηκε στο πάτωμα έχοντας μια σφαίρα καρφωμένη στο κούτελο και τα μάτια όλων έπεσαν στον Αμπντούλ του οποίου το όπλο ακόμα κάπνιζε στον αέρα...

******

Δεν σταμάτησαν λεπτό να τρέχουν ενώ τόσο ο Νικ όσο και ο Ίαν είχαν χαρτογραφήσει ολόκληρη τη περιοχή στα κεφάλια τους. Η Σάρτζα ήταν περίπου μία μέρα δρόμος και το κρύο που άρχισε να βγαίνει , έκανε αδύναμα τα πόδια των αλόγων.

"Δε θα αντέξουν! Κάπου πρέπει να σταματήσουμε!" αποκρίθηκε ο Ίαν φωνάζοντας δυνατά για να τον ακούσει ο Νικ και εκείνος κοίταξε ολόγυρα. Δεν υπήρχε κάτι άλλο εκτός από αμμόλοφους και είχε ήδη περάσει μια ώρα που έτρεχαν ασταμάτητα.

"Τέρμα δεξιά, έξω από τα σύνορα της οασης με το Μπανταγίν υπάρχουν οι σπηλιές του Αλ Μαντάμ" ακούγοντας τη φωνή της να σκάει πάνω του, εξτασιαστηκε ολόκληρος "Δεκαπέντε λεπτά είναι από δω περίπου..." Ο Ίαν αύξησε τη ταχύτητα χτυπώντας τα πόδια του και πλησιάζοντας το άλογο του Νικ , σήκωσε το χέρι κάνοντας του νόημα να κάνει πίσω. Πέρασε μπροστά και άλλαξε τη πορεία τους. Αν έπρεπε να πάνε στις σπηλιές για να μείνουν ζωντανοί, τότε εκείνες ήταν η μόνη επιλογή με κάθε κόστος. Ήξερε πως ήταν σίγουρα μπροστά αφού τα οχήματα δεν είχαν επιστρέψει ακόμα και ήταν ανίκανοι να πάρουν τα άλογα για να τραβούν πίσω τους. Όπως επίσης ήξερε πως αυτές οι σπηλιές σίγουρα θα ήταν ένα από τα μέρη που θα έψαχναν οπότε έπρεπε να φτάσουν γρήγορα, να ξεκουραστούν για λίγη ώρα και να συνεχίσουν πάλι.

Έχοντας ένα ξεκάθαρο προορισμό πλέον στο μυαλό μου, εστίασε στη διαδρομή και σκεπτόμενος το κρύο που απλωνόταν γύρω τους, προσπάθησε να κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί...

******

"Ανίκανε!" Ο Αμπντούλ βροντηξε και αστραψε έξαλλος μόλις πήγαν στο δωμάτιο του Ομέρ "Τι σκατα θα κάνουμε! Μας έφυγαν μέσα από τα χέρια το καταλαβαίνεις; Παίζονται τα κεφάλια μας εδώ! Δεν έχουμε ούτε αμάξι να τους προφτάσουμε και ιδέα που διάολο πάνε!"

"Και πως να ήξερα ότι θα έφευγαν! Μας ξεγέλασαν! Θεέ μου... Θα μας σκοτώσει ο Ζαίρ..." αποκρίθηκε προβληματισμένος "Αν δε μας σκοτώσει εκείνος, τότε θα πεθάνουμε μόνοι... Δεν έχω ιδέα που θα βρούμε να του δώσουμε πίσω το ένα εκατομμύριο ριάλ!"

"Εσύ φταις που το πονταρες στα κοπρόσκυλα! Δε μας έφταναν όσα είχαμε! ΔΙΑΟΛΕ! Σου έχω πει τόσες φορές πως αν δε τελειώνουν οι συμφωνίες δε θα πειράζεις τα λεφτά! Κοίτα που φτάσαμε!"

"Θα διπλασιαζα!!"

"Θα! ΘΑ!" φώναξε εξοργισμένος πιάνοντας το κεφάλι του. "Το καλό που σου θέλω μέχρι την αυγή να τους έχουμε βρει... ζωντανούς και οχι νεκρούς από τη παγωνιά! Δεν έχουν που να πάνε να προστατευτούν! Μόνο τα σπήλαια του Αλ Μαντάμ υπάρχουν και τα σπήλαια της Ζαΐεντ! Μόλις γυρίσουν , χώρισε τους σε δύο ομάδες. Εσύ θα πας από τη μια μεριά και εγώ από την άλλη! Θα τους διαλύσω!" ο Αμπντούλ χτύπησε τις γροθιές του έξαλλος στη πόρτα του δωματίου του Ομέρ και έφυγε ...

🖤🖤🖤🖤

(Τελευταίο για σήμερα. Εντελώς μικρούλι. Μα ξέρετε... Η μικρό η τίποτα τα ΣΚ 🤣❤️)