~Παθος και λάθος χωρίζονται από μια λεπτή γραμμη. Κάθε πάθος κρύβει ένα λάθος και κάθε λάθος ξεκινάει από ένα παθος...~

"Μάζεψε τα πράγματά σου..." της ψιθύρισε μέσα στο σκοτάδι και εκείνη καρδιοχτυπησε για ακόμα μια φορά  νιώθοντας την ανάσα του στο πρόσωπο της. Ήταν τόσο κοντά της ενώ η σφοδρή επιθυμία που γεννήθηκε στα στήθη της σε συνδιασμό με την ακατανόητη ελξη που ένιωθε προς το πρόσωπο του, έφεραν τρέμουλο στα άκρα της. "Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα από εμένα..." ο Ίαν απελευθέρωσε τα χείλη της και ένιωσε να μεθάει μόλις η ανάσα της έσκασε κατά πάνω του. Εβγαινε τόσο γρήγορα και ακανόνιστα από μέσα της.

"Μα δε φοβάμαι εσένα..." αποκρίθηκε αξαφνα κάνοντας εμφανή την αναστάτωση στη φωνή της.

"Τρέμεις ολόκληρη..."

"Δεν ξέρω ούτε το όνομα σου..."

"Θέλεις να το μάθεις;" ρώτησε σιγανα βρίζοντας παράλληλα τον εαυτό του που έκαμψε τις αντιστάσεις του και πλησίασε ακόμα περισσότερο το πρόσωπο της. "Ίαν..." ψιθύρισε βαριά μα απαλά συνάμα πριν του δώσει απάντηση

"Ίαν..." επανέλαβε εκείνη αργά σαν να επεξεργαζόταν τα γράμματα ένα προς ένα και σαν άκουσε το όνομα του να βγαίνει από τα χείλη της, απλώθηκε φρενίτιδα σε όλο το κορμί του.

"Ξέρω πως καταπατώ το προσωπικό σου χώρο αυτή τη στιγμή, μα συγχώρα με... Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου..."

"Τι θέλεις από μένα;" Οι λέξεις της έκρυβαν μέσα τους αρκετή παράκληση και πόνο . Ήταν σαν του ζητούσε να μη της κάνει κακό ψάχνοντας να εισπράξει μια απάντηση που θα ηρεμούσε την αγριεμενη της ψυχή.

"Θέλω να μαζέψεις τα πράγματά σου... Φεύγουμε... Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω, από όσα θέλω πραγματικά από εσένα..." Η Λεϊλα ξεροκαταπιε "Βρες την Αναστασία και θέλω να είστε έτοιμες σε ένα τέταρτο το πολύ..."

"Τι εννοείς; Και που θα πάμε μέσα στη νύχτα; Πώς ξέρω ότι..." τα δάχτυλα του βρέθηκαν απότομα πάνω στα χείλη της κόβοντας τη μιλιά της  και εκείνη τρομαγμένη ακούμπησε ως το τέρμα το κεφάλι της στο τοίχο παίρνοντας απόσταση.

"Δε το ξέρεις... Σου ζητώ να πάρεις το ρίσκο..."

"Με τρομάζεις..." ένα λαχάνιασμα βγήκε προς τα έξω "Δεν με ξέρεις... Με αγγίζεις... Μη με αγγίζεις..."

"Τι σε τρομάζει περισσότερο Λεϊλά; Το γεγονός πως σε αγγίζω; Ή το γεγονός πως με αφήνεις να το κάνω;" ρωτησε ξέροντας καλά πως ίσως αυτή η ερώτηση θα έφερνε ένταση ανάμεσα τους και  αντίθετα αποτελέσματα.

"Είμαι συνηθισμένη στα αγγίγματα..." απάντησε λυπημένη "Μα πάντα προσπαθω να τα απομακρύνω από πάνω του. Παρόλα αυτά, δεν τα καταφέρνω ποτέ... Όχι λοιπόν... Δε φοβάμαι εσένα και το άγγιγμα σου, εμένα φοβάμαι..."

"Είμαι το δευτερεύον προϊόν ενός έρωτα που ξεκίνησε με τη φράση - όσο είμαι εγώ πλάι σου, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα , ούτε τον ίδιο το Θεό...-" ο Ίαν δάγκωσε ανεπαίσθητα τα χείλη του ενώ το χέρι του, τόλμησε να ανέβει και να αγγίξει το πηγούνι της "Πόσο μάλλον, τον ίδιο σου τον εαυτό..." της είπε σχεδόν συλλαβιστά αφήνοντας τα μάτια του να χορέψουν πέρα δώθε με τα δικά της, όσο τους επέτρεπε το λιγοστό φως.

"Ο θεός τιμωρεί όσους δε τον φοβούνται... Είναι ασέβεια να μη φοβάται κάποιος το θεό..."

"Τότε είμαι ένας ασεβής τρελός και αν εκείνος κρίνει πως έκανα αμαρτίες και πρέπει να πληρώσω για αυτές, μπορεί κάλλιστα να έρθει και να με τιμωρήσει. Πριν το κάνει όμως, πρώτα θα μου δώσει τις απαντήσεις που γυρεύει η ψυχή μου ύστερα από όσα έχω δει όλα αυτά τα χρόνια... Θέλω να μου απαντήσει γιατί τα παιδιά πεθαίνουν από τη πείνα σε ένα κόσμο που υπάρχει φαγητό για όλους ... Γιατί τα παιδιά βιάζονται. Γιατί θανατώνονται... Γιατί γεννιούνται για να υποφέρουν από τόσο δα μωράκια...
Ας έρθει λοιπόν και μετά αν κρίνει πως εγώ είμαι αμαρτωλός και όχι εκείνος τότε θα κάνω πίσω... Μέχρι τότε όμως, δε φοβάμαι ούτε εκείνον, ούτε κανένα που θα βρεθεί στο διάβα μου..." Ο Ίαν έκανε μια παύση και χαμήλωσε ελαφρά προς το μέτωπο της "Ζω για να σώζω γυναίκες σαν εσένα Λεϊλά... Γυναίκες κατακρεουργημενες από χέρια αντρών που είναι ανάξιοι να φέρουν το τίτλο. Γυναίκες που κλαίνε μοιρολογοντας την ίδια την ύπαρξη τους και που πενθούν για αυτή  καθημερινά... Μη φοβάσαι λοιπόν. Μακάρι να μπορούσα να σε νιώσω μα είμαι ανήμπορος να το κάνω. Μπορώ όμως να σου εγγυηθώ πως θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μη φοβάσαι... Δε γυρεύω απαντήσεις στα λόγια μου... Δε ζητάω από εσένα τίποτα. Η σιωπή σου μου αρκεί. Το μόνο που ζητώ είναι να πας , να βρεις την Αναστασία και να ετοιμαστείς... Πρέπει να σας βγάλω από δω μέσα απόψε..."

"Εντάξει ..." του είπε αξαφνα και με μόνο μια της λέξη αναπτέρωσε ολόκληρο το είναι του

"Πέρασαν ήδη τα δέκα λεπτά... Οι μισοί και παραπάνω άντρες έχουν φύγει και όσοι είναι έξω σύντομα θα μπούνε μέσα. Πιστεύεις πως μπορείς να έρθεις μέχρι τους στάβλους ή να έρθω να σας πάρω ο ίδιος από δω;"

"Μπορούμε..." είπε ακόμα μια λέξη και εκείνος έκανε ένα βήμα μακριά της και τη κοίταξε

"Θέλω να προσέχεις... Στη πλάτη σου, έχεις ήδη ότι χρειαστεί σε περίπτωση ανάγκης..." Η Λεϊλα έβαλε αυτόματα το χέρι της πίσω και αντιλήφθηκε έκπληκτη πως πράγματι στο ζωνάρι της μπούρκας ήταν βαλμένος ο σουγιάς. Ο Ίαν της έριξε ένα τελευταίο βλέμμα και γύρισε για να φύγει

"Περίμενε ..!" του φώναξε όσο πιο σιγά γινόταν και εκείνος κοντοσταθηκε αμέσως δίχως να τη κοιτάξει μα η Λεϊλα δεν είπε τίποτα παραπάνω. Πάσχιζε να βγάλει μέσα από τα χείλη της λέξη μα λέξη δεν έβγαινε. Ο Ίαν γύρισε, της χαμογέλασε ήρεμος και έφυγε...

*******

Είχε ετοιμάσει κάθε σακο που έφεραν μαζί, τα εξαρτήματα τους, τα όπλα και όλο τον εξοπλισμό. Δεν είχε ιδέα πως θα έφευγαν μα ο Ίαν ήταν ξεκάθαρος.
Μπήκε σαν το σίφουνα μέσα, του ανακοίνωσε ότι έφευγαν απόψε κι όλας για Σάρτζα και πως από εκεί θα φυγάδευαν άμεσα τη Λεϊλα κι την Αναστασία ενώ εκείνοι θα έμεναν πίσω.
Ο Νικ ήξερε πως βάδιζαν πλέον σε ένα τεντωμένο σκοινί και επέλεξαν ένα δρόμο θανάτου. Δεν ρώτησε γιατί. Απλά έκανε ότι ακριβώς του είπε ο Ίαν δείχνοντας του τυφλή εμπιστοσύνη. Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε να μη το κάνει. Ήταν σίγουρος πως έμαθε κάτι μέχρι να επιστρέψει στο δωμάτιο και αυτό το κάτι πυροδότησε την αλυσιδωτή αντίδραση του τέλους. Πυροδότησε εκείνο τη σπίθα που είχε ανάγκη για να τα κάνει όλα πουτάνα όπως έμαθε να κάνει χρόνια τώρα.

Κοίταξε το ρολόι. Του είχε πει σε δέκα θα είναι πίσω και είχαν περάσει περίπου είκοσι λεπτά. Ξεφυσησε και έλεγξε για ακόμα μια φορά από το παραθυράκι το πίσω μέρος του σπιτιού. Θα έφευγαν με τα άλογα. Αμάξι δεν υπήρχε ούτε για αστείο αφού όλα τα έστειλαν στην έρημο και αυτό ήταν ίσως το μόνο που τον προβληματιζε. Αν κάτι πήγαινε στραβά θα ήταν εκείνοι ενάντια σε μηχανές και ήξερε καλά πως όσο γρήγορα και αν έτρεχαν αυτά τα άλογα , ήταν ολομόναχοι. Δύο άντρες με δύο γυναίκες ενάντια σε όλους.

"Έτοιμος;" Ο Ίαν μπήκε μέσα και ο Νικ γύρισε αμέσως προς το μέρος του. "Σε δέκα λεπτά η Λεϊλα θα μας βρει με την Αναστασία στους στάβλους. Δεν υπάρχει περιθώριο λάθους Νικ... Όπλισε κάθε όπλο, ετοίμασε κάθε τι που είναι ικανό να σκοτώσει εν ψυχρό και να είσαι προετοιμασμένος..."

"Τα έχω όλα έτοιμα... Έστειλα μήνυμα στο Λέο να μας βρει στη Σάρτζα και αν προκύψει κάτι και... Ξέρεις... Οτιδήποτε που δε θα μας βγάλει ζωντανούς... Τότε ξέρει τι θα κάνει..."

"Ωραία..." Ο Ίαν ξεκίνησε να φοράει τον εξοπλισμό του

"Τι άλλαξε;" ρώτησε ο Νικ περίεργα

"Αύριο σκοπεύουν να τις πουλήσουν..." αρκεστηκε να πει. "Ή που θα τους σκοτώσουμε όλους σήμερα εδώ και δε θα πάμε πουθενά ή που θα φροντίσουμε να μείνουν πρώτα εκείνες στην ασφάλεια και επιστρέφουμε να τους καθαρίσουμε αύριο..."

"Η φυγή είναι καλύτερη..."

"Ακριβώς. Δεν ξέρω πόσοι ακόμα είναι μπλεγμένοι μα σίγουρα δε μπορώ να πάρω το ρίσκο. Κάπου στα μισά, θα σου ζητήσω να τις προσεχείς..."

"Τι εννοείς;"

"Αυτό που κατάλαβες... Πρέπει να διαφυλάξω τη ζωή του παππού και της Σαχάρ, Νικ..."

"Τρελάθηκες; Δε θα σε αφήσω να πας εκεί μόνος! Είναι το πρώτο μέρος που θα ψάξουν!"

"Ακριβώς... Ξέρεις τι θα συμβεί αν δεν είμαι εκεί;"  Ο Ίαν του έριξε μια έντονη ματιά

"Ξέρω..." απάντησε σιγανα

"Να τις προσεχείς..." δίχως άλλη κουβέντα, αρματωθηκε σαν αστακός , έβαλε τα σακίδια στη πλάτη και ο Νικ χαμογέλασε

"Πάντα απολαμβάνεις να καλωσορίζεις το θάνατο έτσι;" σχολίασε έχοντας παράλληλα μια πίκρα στη φωνή.

"Τι είναι η ζωή μας; Ένας θάνατος είναι... Σε άλλους έρχεται πιο αργά, σε άλλους πιο γρήγορα... Πάντα όμως έρχεται..." είπε και απασφαλιζοντας το όπλο, βγήκε πρώτος στο διάδρομο...

*******

"Πρέπει να φύγουμε κυρά μου!" η Σερίφ μπήκε έντρομη στο δωμάτιο και η Ζεχράν τη κοίταξε έκπληκτη

"Τι λες;"

"Πρέπει να σας μιλήσω αμέσως! Μα δεν έχουμε χρόνο!"

"Σερίφ τρελάθηκες; Γιατί να φύγουμε και που να πάμε;!"

"Η Λεϊλα μόλις βρήκε την Αναστασία στα μαγειρεία. Φεύγουν απόψε!" Η Ζεχράν άνοιξε διάπλατα τα μάτια αυτή τη φορά "Όχι όχι... Δεν καταλάβατε... Δε φεύγουν όπως οι άλλες κυρά μου... Οι άλλες δεν έφυγαν ποτέ..."

"Σερίφ τι διάβολο λες! Μίλα καθαρά!"

"Κρυφακουσα..."

"Πες μου κάτι καινούριο!"

"Όχι κυρά μου. Δεν είναι σαν τις άλλες φορές... Ο Αμπντούλ μιλούσε πριν λίγο με την Αμιρα!"

"Την Αμιρα;"

"Ναι κυρά μου! Δε φαντάζεστε τι πραγματικά συμβαίνει! Τις πουλάνε όλες! Καμία δε φεύγει! Τις χρυσοδινουν μια προς μια σε μεγάλα κεφάλια και πληρώνονται αδρά για αυτό! Αύριο θα πουλούσαν τη Λεϊλα! Εσείς η ίδια ήσασταν για πούλημα!"

"Σερίφ τι είναι αυτά που λες!!! Αν σε ακούσει κάποιος θα σου πάρει το κεφάλι!"

"Κυρά μου για το Θεό! Δεν έχω χρόνο να σας εξηγήσω! Πρέπει να φύγουμε αμέσως μαζί τους! Να τους προλάβουμε! Θα γίνει σκοτωμος κυρά μου!" Η Ζεχράν ένιωσε μπερδεμένη
"Οι ξένοι ετοιμάζονται να τις φυγαδεύσουν!"

"Πρέπει να ειδοποιήσω αμέσως τον Ομέρ!"

"Όχι!!! Τρελαθηκατε;; Είναι το κεφάλι!"

"Μη λες ανοησίες Σερίφ!!"

"Σας ικετεύω πιστέψτε με!!"

"Πώς να πιστέψω πως ο Ομέρ μου θα με πούλαγε!"

"Γιατί αυτό θα έκανε!! Ακούστε με για το Θεό! Δεν έχουμε χρόνο!"
Η Ζεχράν έμεινε για λίγο σιωπηλή
"Όλα γύρω μας είναι ένα ψέμα... Αύριο εσείς. Σήμερα εγώ... Χθες μια άλλη...δεν είναι αυτό που νομίζουμε ότι είναι κυρά μου... Είναι χειρότεροι από τους εμπόρους ... Πέφτω στα πόδια σας..." Η Σερίφ το είπε και το έκανε και σαν έπεσε στα πόδια της η Ζεχράν έκανε ένα βήμα πίσω. Αρνιόταν τόσο πολύ να πιστέψει πως ζούσε σε ένα ψέμα όλο αυτό το καιρό. "Αν δεν έρθετε θα φύγω μόνη ... Μα δε θα σας αφήσω να πάτε πουθενά..." Η Σερίφ βλέποντας την άρνηση της , σηκώθηκε βουρκωμενη. Έβαλε το χέρι πίσω απο τη πλάτη και τη ρώτησε για τελευταία φορά "Θα έρθετε μαζί; Ναι ή όχι;" Αποκρίθηκε σφίγγοντας το κουζινομάχαιρο στη παλάμη της. Για εκείνη, δεν υπήρχε τίποτα χειρότερο από να ξέρει πως κάποια στιγμή θα πουληθεί με τη σειρά της. Ίσως ήταν πιστή στη Ζεχράν, μα καταβαθος αυτό λειτουργούσε τόσο καιρό υπέρ της. Κανείς δεν άπλωνε χέρι πάνω της. Δεν ήταν χαζή και μάλιστα ήταν αρκετά κουτσομπολα μα το μεγαλύτερο μυστικό του σπιτιού της είχε ξεφύγει τελικά. Δε θα γινόταν όμως δούλα κανενός ξανά...

"Εντάξει! Θα έρθω!" Η Σερίφ ένιωσε μια ανακούφιση σαν την άκουσε

"Γρήγορα! Πάρτε δύο πράγματα και πάμε!" αποκρίθηκε και παίρνοντας τη πρωτοβουλία άνοιξε ένα σεντόνι βάζοντας μέσα ότι έβρισκε από ρούχα. "Θα κάνει κρύο τη..." πριν ολοκληρώσει ένιωσε ένα έντονο τράβηγμα στα μαλλιά και έπεσε προς τα πίσω

"Κάτσε να μάθει ο Ομέρ τη τρέλα σας! Ψεύτρα!!" Φώναξε η Ζεχράν  κάνοντας να πιάσει το μαχαίρι που είχε η  Σερίφ στη πλάτη και εκείνη παρά τα χέρια που ήταν μπλεγμένα στα μαλλιά της αντεπιτέθηκε αμέσως. Γύρισε και την έσπρωξε δυνατά ενώ την ίδια στιγμή έβγαλε το μαχαίρι. Όρμησε να τη μαχαιρώσει μα η Ζεχράν αντιστάθηκε και ρίχνοντας τη στο κομοδίνο, το κορμί της έπεσε σε αυτό με τη πλάτη. Η Σερίφ έβγαλε ένα επιφώνημα πόνου και η Ζεχράν της όρμησε μα εκείνη πρόλαβε και τις κάρφωσε το μαχαίρι στη κοιλιά.
Τα μάτια της άνοιξαν από το σοκ του κορμιού και η Σερίφ βλέποντας τα αίματα να τρέχουν , τρομοκρατήθηκε. Πισωπατησε και ακούμπησε τρομαγμένη στο κρεβάτι. Ήταν εντελώς διαφορετικό να σκέφτεσαι να σκοτώσεις κάποιον και διαφορετικό να βλέπεις πράγματι το αίμα να τρέχει μέσα από αυτόν...

"Καταραμένη..." Ψέλλισε με δυσκολία η Ζεχράν πιάνοντας το μαχαίρι. Το τράβηξε και έτσι όπως ήταν αναστατωμένη η Σερίφ , έπεσε πάνω της , και τη κάρφωσε απευθείας στη καρδιά...

🖤🖤🖤