~Ο εχθρός ίσως τελικά δεν είναι αυτό που βλέπουμε....~

"Ηλίθιε! Ήταν σαν να του πέταξες τροφή για σκέψη! Πώς γίνεται να του πρότεινες να πάτε όλοι μαζί εκεί;!"

"Πρόσεχε τη γλώσσα σου!"

"Εγώ; Έχεις συναίσθηση τι θα γίνει αν καταλάβουν; Και τι σκεφτόσουν δηλαδή; Να τους πας εκεί και; Να τους σκοτώσεις; Και μετά; Μετά ποιος θα τούς έβγαζε από τη μεση! Πάλι καλά είναι τέρμα καθυστερημένοι τελικά! Οργάνωσε τα καραβάνια όπως είπες και στείλτα στην έρημο. Θα πάνε και θα γυρίσουν φυσιολογικά. Δεν μας συμφέρει να γίνει επίθεση. Δε θέλω να πιστεύουν πως κάποιος δίνει πληροφορίες από μέσα. Καλό είναι να πιστεύουν πως ο εχθρός είναι ένας και είναι αυτοί ή πως ακόμα κι αν κάποιος δίνει πληροφορίες κρύβεται καλά. Επίσης πρέπει να πας να τους βρεις αλλά μόνος. Να γίνει έτσι ώστε κάθε υποψία να καταλήξει στο Ραχίμ. Έτσι θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Η Αμιρα ήδη έκανε την αρχή γεμίζοντας τον με αυταπάτες. Είναι τόσο οξύθυμος που δεν είχα αμφιβολία ότι θα χτυπήσει την Αναστασία. Ποια γυναίκα θα γύριζε να τον κοίταξε με τέτοια φάτσα; Χτίσαμε ήδη ένα χαρακτήρα για εκείνον άσχημο που αν βγει στη φόρα θα εντείνει τις υποψίες πάνω του. Αν όλα πέσουν σε αυτόν, τότε θα τον σκοτώσουν μαζί με τους άλλους και θα τελειώνουμε! Αυτό θέλαμε εξ αρχής..."

"Αυτό ήθελε ο μπαμπάς!"

"Ναι αλλά όπως βλέπεις τα τιναξε!"

"Η τον σκότωσε κάποιος! Αν ο Ραχίμ κατάλαβε;"

"Τι να καταλάβει αυτός ο ηλίθιος μου λες;"

"Και τότε ποιος;"

"Σιγά μη τον σκότωσε κάποιος Ομέρ! Συνελθε! Επικεντρώσου στο στόχο..."

"Έχεις δίκιο... Θα ήταν χρήσιμες οι συμβουλές του όμως..."

"Θα ήταν μα δεν είναι. Τώρα μένει απλά να βρούμε τρόπο να βγάλουμε το Ραχίμ από τη μέση και να αποκαλυφθεί πως εκείνος έκανε την δήθεν συμφωνία..."

"Δεν έχω ιδέα πως θα γίνει αυτό..."

"Ούτε εγώ μα κάτι θα σκεφτώ..."

"Γρήγορα όμως γιατί δε τους θέλω άλλο μέσα στα πόδια μου Αμπντούλ! Άσε που νομίζω πως ο Ζαίρ έχει αρχίσει να χάνει την υπομονή του... "

"Γιατί; Αφού θα γίνουν όλα όπως του υποσχεθηκαμε... Εσύ έκανες τη μαλακια να παντρευτείς δήθεν τη Λεϊλα! Ξέρεις πολύ καλά πως του ανήκει!"

"Ναι.. το ξέρω... Μα αν δεν την έπαιρνα εκείνο το βράδυ , ο Ραχίμ θα τη ζητούσε. Είναι απελπισμένος για γυναίκα δε το βλέπεις; Προσπάθησα να κερδίσω την εμπιστοσύνη της μα τα έκανα σκατα και την ανάγκασα με απειλές. Δεν είναι σαν τις άλλες! Θηρίο είναι!
Του υποσχέθηκα να στείλω την Αναστασία μέσα στην εβδομάδα και τη Λεϊλα στο τέλος αυτής. Μη ξεχνάς πως ένα πήδημα δε σημαίνει γάμος. Αλλά που να έχουν ιδέα όλες αυτές... Πρέπει να τη στείλω εκεί άμεσα. Προσπάθησα να τη κρατήσω εν μέρη καθαρή από χτυπήματα μα είναι αδύνατο... Σκεφτόμουν να οργανώσω τη μεταφορά τους αύριο. Να πω ότι το έσκασαν όπως οι υπόλοιπες. Να το παίξω θλιμμένος σύζυγος κτλ...
Μου έστειλε τελεσίγραφο πως θέλει όσα του υποσχέθηκα χθες..."

"Εξ αρχής έπρεπε να με ενημερώσεις για το Ραχίμ και τις βλέψεις του! Τα ίδια έκανες και με τη Ζεχράν και μας έμεινε αμανάτι άσε που έπρεπε να δώσουμε ένα σκασμο λεφτά στον Χασάν που του την υποσχέθηκες! Φρόντισε να φτάσει γρήγορα η Λεϊλα στον Ζαίρ γιατί δε θέλω μπλεξίματα μαζί του. Του ανήκει το μισό Αμπού Ντάμπι ανάθεμα σε! Μας πλήρωσε για να τη φέρουμε από εκεί μέσα όταν την είδε πρώτη φορά!"

"Το ξέρω! Τι μου υπενθυμίζεις όσα κάναμε;" αποκρίθηκε εκνευρισμένος

"Στα υπενθυμίζω μπας και πάρεις μπρος επιτέλους! Για να μην αναφέρω πως τη πηδηξες... Υποτίθεται η ευχαρίστηση είναι του πελάτη! Τέλος πάντων... Φρόντισε να φύγει με κάποιο τρόπο και να τελειώνουμε. Δε θέλω μπλεξίματα μαζί του Ομέρ. Ήμουν ξεκάθαρος από την αρχή που αναλάβαμε τη Λεϊλα...Έπρεπε να φύγει τη μέρα που ήρθαν...  Είπες θα του στείλεις δώρο και την Αναστασία. Τελικά ίσως κατευνάσει κάπως τα πνεύματα αυτή η απόφαση. Απλά κάνε ότι είναι να κάνεις γρήγορα. Δική του γυναίκα είναι όχι δική σου!"

"Το ξέρω! Μα εκείνη έλειπε από το πρωί ανάθεμα με! Όταν γύρισε δε γίνονταν να το ρισκάρω! Άσε που τρώγονται μεταξύ τους! Υποτίθεται η Αμιρα δε θα έκανε τίποτα άλλο εκτός από το να κανονίζει να φεύγουν από εδώ χωρίς μπλεξίματα και είμαι σίγουρη πως για κάποιο λόγο έβαλε κάποιον να τη χτυπήσει. Η εκείνη ή η Ζεχράν. Πώς θα την έστελνα έτσι;"

"Τέλος πάντων... Αρκετά είπαμε... Πρέπει να μπούνε ολα σε μια σειρά πριν γίνει κάτι και τρέχουμε...Όσο περισσότερες μαζεύονται τόσο χειρότερα γίνονται όλα..."

"Το ξέρω. Όλα θα γίνουν όπως πρέπει... Αύριο κι όλας, η Λεϊλα θα χαθεί μυστηριωδώς το ίδιο και η Αναστασία. Κλείνει αυτή η συμφωνία και αφού έχουμε δύο μέρες περιθώριο μετά αναλαμβάνουμε να ρίξουμε τις ευθύνες στον Ραχίμ... Απλά τα πράγματα"

******

Άνοιξε τα μάτια της και ήταν μόνη ενώ έξω είχε νυχτώσει. Σίγουρη πως η Αναστασία κατά πάσα πιθανότητα βγήκε να φέρει κάποιο φαγητό αφού είχαν χάσει το γεύμα , σηκώθηκε και αναστεναξε. Όλα πήγαιναν για κάποιο λόγο από το κακό στο χειρότερο. Παρόλα αυτά, αποφάσισε να μην ενδώσει στον Ομέρ. Ίσως η Αναστασία τελικά είχε δίκιο... Ίσως η φυγή να ήταν η μόνη λύση. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ένιωθε πως κάτι κακό έρχεται και μάλιστα μεγάλο. Πώς αυτές τις εφτά μέρες που υποτίθεται ζήτησε ο Ομέρ, όλα θα πήγαιναν στραβά. Ένιωθε πως δε θα κρατούσε το λόγο του. Εξ αρχής ήταν έτοιμη άλλωστε για μια μάχη μα έτσι όπως έγιναν όλα ούτε το όπλο κατάφερε να πάρει. Αντί αυτού, γύρισε πίσω γεμάτη συναισθήματα που δεν μεταφραζε το μυαλό της.

Ήταν ακόμα αναμαλλιασμενη, και εκτός από το όπλο άφησε εκεί και την αμπάγια της. Ανάθεμα όμως αν ένιωθε την ανάγκη να τη φορέσει. Αυτός ο άντρας την έκανε να νιώθει τόσο περίεργα... Τόσο διαφορετικά.
Φοβόταν.
Ήταν ένας καινούριος φόβος...

Πλησίασε το παράθυρο σαν άκουσε φωνές και είδε μερικούς άντρες να ετοιμάζουν τις σκηνές , τα άλογα και μερικά αμάξια. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που ο Ομέρ δεν την αναζήτησε ακόμα. Της είπε ξεκάθαρα πως μέχρι να επιστρέψει τη θέλει στο δωμάτιο του και εκείνη αρνήθηκε. Περίμενε να έρθει αντιμέτωπη μαζί του, μα κι εκείνος ήταν άφαντος κάτι που εν μέρη, την έκανε πιο ήρεμη αλλά ταυτόχρονα και γεμάτη αγωνία στη σκέψη ότι ισως  μπουκαρει μέσα έξαλλος.

Γιατί ένιωθε όμως την ανάγκη να βγει και να πάει σε εκείνο το δωμάτιο;
Τι ήταν αυτό που ωθούσε τη ψυχή της σε μια τέτοια ανάγκη;
Κι αν ήταν ανάγκη, πως προέκυψε αυτή;

Κοίταξε γύρω της ψάχνοντας για κάποιο ύφασμα να καλυφτεί και βλέποντας εκείνο το μαύρο πανί που φόρεσε το βράδυ που ο Ομέρ τη βίασε, το άρπαξε και το διπλωσε. Έφτιαξε μια χειροποίητη αμπάγια και τυλίχθηκε ως τα μάτια. Ήθελε να βγει... Το παράθυρο δεν άνοιγε και εκείνη η έντονη δίψα της για αέρα δεν έλεγε να φύγει. Ίσως αν έβγαινε λιγάκι έξω στα κρυφά με κάποιο τρόπο και επέστρεφε να μη το καταλάβαινε κανεις... Ακόμα όμως και ένα παράθυρο να έβρισκε της ήταν αρκετό.
Φόρεσε τα πασούμια της και ανοίγοντας προσεκτικά τη πόρτα έλεγξε μήπως είναι κανένας απ' έξω και βλέποντας πως ο διάδρομος ήταν κενός, βγήκε στα γρήγορα...

Ο αέρας όμως που πάσχιζε τόσο πολύ να πάρει χάθηκε μονομιάς σαν ένιωσε ένα χέρι να τυλίγεται στο πρόσωπο της και το κορμί της να μετατοπίζεται μονομιάς στη γωνία...

😔😔😔❤️

(Τέλος για σήμερα κορασίδες... Δεν τη παλεύω άλλο! Ακόμα δουλεύω! Γκρινιάρες! 🤣)