~Ποιος είσαι εσύ να κρίνεις και να παλέψεις με τη καρδιά σου; Σε κοροϊδεύει γελώντας δυνατά και εσύ χάνεσαι ανήμπορος...~

Έφτασε αλαφιασμενη στο δωμάτιο και μπαίνοντας μέσα ακούμπησε το κορμί της στη πόρτα τρέμοντας ολόκληρη.

"Λεϊλά;" η Αναστασία πετάχτηκε βλέποντας τη σε αυτή τη κατάσταση. "Τι συνέβη; Που είναι η αμπάγια σου; Γιατί τρέμεις και γιατί είσαι έτσι!" είπε δυνατά μα εκείνη τη κοίταζε τρομαγμένη και πνιγμένη στη σιωπή της. "Κοριτσάκι μου; Ποιος σε πείραξε; Μίλησε μου για το Θεό!" τα μάτια της πήγαιναν πέρα δώθε χορεύοντας με της Αναστασίας που περίμενε απαντήσεις αλλά γλώσσα δεν είχε για να περιγράψει το έρεβος που ένιωθε στα σωθικά της. Ένα πρωτόγνωρο χάος που η πηγή του της ήταν άγνωστη.

"Τι μου συμβαίνει Αναστασία μου;" είπε εν τέλη με τρεμάμενη φωνή

"Δε ξέρω κοριτσακι μου. Αυτό προσπαθώ να μάθω. Τι έπαθες; Μίλα μου γιατί αρχίζω και τρομάζω.." η αναστάτωση της ήταν εμφανής "Γιατί κυκλοφορείς γυμνή;" ρώτησε υπονοώντας τα μαλλιά και το πρόσωπο της "Σε πείραξε κανείς;" συνέχισε ανήσυχη

"Κανείς..." Παραδέχτηκε και μόνο τότε η Αναστασία πήρε αληθινή ανάσα

"Τότε γιατί είσαι έτσι; Τρέμεις ολόκληρη!"

"Δεν ξέρω..." αποκρίθηκε και εκείνη τη κοίταξε χωρίς να μπορεί να καταλάβει "Η καρδιά μου... Νομίζω θα σταματήσει! Δεν αναπνέω!"

"Μη σε πιάνει πανικός! Ηρέμησε!" Η Αναστασία δεν είχε ιδέα πως να διαχειριστεί τη κατάσταση μα θυμόταν πως και η μάνα της πάθαινε συχνά τέτοιες κρίσεις. "Ελα, ξάπλωσε.." τη πήρε από το χέρι και την ξάπλωσε  απαλά στο κρεβάτι. Έβαλε ένα μαξιλάρι κάτω από τα πόδια της και της χάιδεψε το μέτωπο "Πάρε βαθιές ανάσες... Όλα είναι εντάξει. Όλα είναι καλά... Άκουσε τη φωνή μου κοριτσάκι μου και κλείσε τα μάτια σου... Μη με τρομάζεις άλλο..."

"Τον άφησα Αναστασία!"

"Ποιον άφησες;"

"Έπειτα από όσα πέρασα τον άφησα... Θεέ μου... Και κατάρα μα δε νιώθω το λάθος!"

"Απλά σταμάτα να μιλάς..." Ζήτησε ήρεμα η Αναστασία χαϊδεύοντας το κεφάλι της "Δε βγάζω άκρη και μου δημιουργείς πανικό! Χαλάρωσε κορίτσι μου... Ότι κι αν έγινε είμαι σίγουρη πως θα το  επεξεργαστείς καλύτερα με ηρεμία... Δεν ωφελεί να παλεύεις αυτή τη στιγμή. Εντάξει;"  Είπε γλυκά και φιλώντας τη στο μέτωπο σηκώθηκε "Πάω να σου φτιάξω κάτι ζεστό..."

"Όχι!" εσκουξε "Είσαι χάλια και εσύ... Μείνε σε παρακαλώ... Μη φύγεις Αναστασία μου... Δε θέλω να μείνω μόνη" ζήτησε παρακλητικά και εκείνη ένιωσε να χάνεται. Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια έβλεπε την Λεϊλα σε μια τέτοια κατάσταση και δίχως να την έχει πειράξει κανείς. Δεν είχε ιδέα τι συνέβη μα ήταν σίγουρη πως την είχε ανάγκη. Έπιασε απαλά το χέρι της, το άνοιξε και όπως έκαναν μικρές έτσι και τώρα, χώθηκε στην αγκαλιά της... "Σε ευχαριστώ..." της είπε σιγανα και η Αναστασία βολεύτηκε καλύτερα

"Πάντοτε θα είμαι πλάι σου... Πάντοτε" αρκέστηκε να της πει και νιώθοντας τη να ηρεμεί, έκλεισε και εκείνη τα μάτια...

*****

"Σαχάρ;"

"Έλα άντρα μου..."

"Θα μου βάλεις σε παρακαλώ ένα βαρύ να πιω;" Εκείνη τον κοιταξε περίεργα

"Από χθες είσαι με τα μούτρα ως το πάτωμα. Τι έγινε; Χθες ήσουν τόσο χαρούμενος που έφτασαν τα εγγόνια σου..."

"Φοβάμαι κυρά μου..." παραδέχθηκε προβληματισμένος

"Εσύ; Φοβάσαι;"

"Ναι... Κι όμως οι άντρες φοβούνται. Ο σωστός άντρας, αν δε φοβάται δε νιώθει. Αν δε νιώθει, είναι ένα τίποτα..." Της είπε και εκείνη του χαμογέλασε. Λάτρευε εκείνα τα μικρά στιχάκια που της έλεγε.

"Γιατί νιώθεις εσύ;" ρώτησε σερβίροντας δύο ξύλινα ποτήρια γεμάτα με κόκκινο κρασί.

"Τα αγόρια μου... Νομίζω έκανα λάθος τελικά να τα φέρω εδώ..."

"Μα ήθελες τόσο να βοηθήσεις το Καρίμ. Δεν καταλαβαίνω..."

"Υπάρχουν πράγματα που δε σου έχω πει κορίτσι μου..." Η Σαχάρ έλιωσε με τη προσφώνηση όπως έκανε χρόνια τώρα μα παράλληλα ήξερε πως κάθε φορά που την έλεγε έτσι, θα ακολουθούσε μια αποκάλυψη από πίσω. Επέλεξε να μείνει σιωπηλή δίνοντας του χώρο και χρόνο να μιλήσει και εκείνος πιάνοντας το κρασί, το κατέβασε και σκούπισε τα μουστάκια του. "Το βράδυ που πήγα στους Νατζίν πριν φτάσουν τα αγόρια μου, έμαθα πράγματα που...που δεν τα άντεξε η καρδιά μου..." 

"Τι εννοείς άντρα μου;"

"Εγώ τον σκότωσα με τα ίδια μου τα γέρικα τα χέρια , Σαχάρ..." Παραδέχτηκε και εκείνη πιάνοντας τα χείλη της άφωνη τον κοίταξε τρομαγμένη...

******

"Παναθεμα τους είναι τέρμα ηλίθιοι! Με κούρασαν!" Ο Νικ μπήκε στο δωμάτιο σαν επέστρεψαν και βλέποντας τον ξαπλωμένο στο κρεβάτι ξέσπασε μονομιάς . "Ελπίζω να ανακάλυψες τίποτα και να μη βρήκες αφορμή να ξαπλάρεις!" τον κορόιδεψε μα ο Ίαν πάλι δεν είπε τίποτα "Ει! Γη καλεί Ίαν!" Ο Νικ κούνησε τα χέρια του παρά δώθε και ο Ίαν βγάζοντας μια εκνευρισμένη ανάσα τον κοίταξε επιτέλους "Πήρες τίποτα όσο έλειπα ρε;"

"Δε ξέρω..."

"Τι εννοείς δε ξέρεις! Μπορείς να συνέλθεις λίγο;"

"Νομίζω θα τα κάνω θάλασσα..."

"Ποια να κάνεις θάλασσα;"

"Δε ξέρω..."

"Ρε μαλάκα είσαι σοβαρός τώρα; Τρεις ώρες έλειψα που να πάρει!" Ο Ίαν σηκώθηκε και κλείνοντας το πρόσωπο στις παλάμες του , τον κοίταξε προβληματισμένος

"Και αυτό;" Ο Νικ πρόσεξε ένα κομμάτι υφάσματος πάνω στο κρεβάτι, το όπλο και τον κοίταξε έκπληκτος "Έφερες γυναίκα εδώ μέσα;!" απόρησε περισσότερο παρά ρώτησε

"Όχι με το τρόπο που νόμιζες ρε!"

"Και τοτε;"

"Ήταν εδώ η Λεϊλα..." παραδέχθηκε

"Μάλιστα... Και;"

"Και δε ξέρω...

"Πάλι δε ξέρεις; Τι διάολο!"

"Δε ξέρω ρε σου λέω! Μη με ζοριζεις! Την άγγιξα... Και... Δε ξέρω... Με άφησε..."

"Πηγές μαζί της!!!"

"Σκάσε ρε ηλίθιε! Όχι φυσικά! Το χέρι της ακούμπησα"

Ο Νικ πέταξε το μπουφάν του και τον στραβοκοιταξε

"Δε θα με τρελάνεις εσύ... Ειλικρινά. Συγκροτήσου γιατί δε μας βλέπω καλά!"

"Αυτή η γυναίκα μου βγάζει ένα διαφορετικό εαυτό προς τα έξω... Δε ξέρω πως να το εξηγήσω. Εκεί που θέλω να της ορμησω και να πάρω τα πάντα της εκεί ξέρω πως είναι το λάθος... Με κοιτάζει και βλέπω μέσα από τα μάτια της... Το πιστεύεις; Νιώθω ανήμπορος να σου εξηγήσω..."

"Δε χρειάζεται... Ερωτεύτηκες έτσι;"

"Πας καλά;"

"Εγώ; Τράβα δες τα μούτρα σου στο καθρέφτη και θα καταλάβεις..."

Ο Ίαν αναστεναξε

"Δε μπορώ να αφεθω σε μια τέτοια γυναίκα Νικ... Μόνο καταστροφή θα φέρει... Πονάει και μόνο που την ακούμπησα. Είμαι σίγουρος..."

"Και τότε γιατί το έκανες;"

"Γιατί ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου..." Παραδέχθηκε ηττημένος "Όπως και να έχει... Ξέρω τι θέση μου και τη δική της. Πες μου τώρα τι έγινε γιατί εγώ δεν κατάφερα να βρω τίποτα"

Ο Νικ δε θέλησε να δώσει συνέχεια σε ότι είχε να κάνει με τη Λεϊλα. Ήξερε αρκετά καλά τον Ιαν... Ποτέ δεν είχε μιλήσει έτσι για καμία γυναίκα και κάπου εκεί βαθιά, γνώριζε απο την εμπειρία του, πως ο χειρισμός μιας τέτοιας περίπτωσης ήταν σχεδόν αδύνατος. Η ψυχή δεν αναρρώνει ποτέ από τα τραύματα και θέλει τρομερό πείσμα για να πεις πως θα κάνεις ένα βήμα παραπέρα. Ξεκίνησε να του μιλάει για το ταξίδι αλλάζοντας εντελώς θέμα και θέλοντας να τον κάνει να χαλαρώσει λιγάκι. Τόσες και τόσες πέρασαν από δίπλα του και το γεγονός πως έφτασαν στην άλλη άκρη του κόσμου για να ερωτευθεί μια γυναίκα που δεν ήθελε στη βαθιά της ουσία να είναι γυναίκα, ήταν από μόνο του τρομακτικό για να δώσει τροφή για παραπάνω κουβέντα.
Για τον Νικ, ένα ήταν το μόνο σίγουρο πια...
Πώς είτε θα έφευγαν από εκεί ζωντανοί με τη Λεϊλα , είτε νεκροί προσπαθώντας...

😔🖤😔🖤❤️❤️

(Μικρούλι αλλά από το να μη βάλω καθόλου, προτίμησα να το δώσω . Θα τελειώσω πολύ αργά σήμερα αγαπημένες μου κορασίδες... Δε νομίζω να καταφέρω από τη κουραση να δώσω και άλλο. Σας φιλώ!)