~Η κατάλληλη στιγμή θεωρείται μια ιδιαίτερη χρονική στιγμή της ζωής μας που όλα είναι έτοιμα.. Εως τότε όμως, χτίζουμε τούβλο τούβλο το χρόνο και αναμένουμε~

"Σιωπηλός είσαι... Άσε που ακόμα δεν μου είπες τι έγινε τελικά χθες..." αποκρίθηκε βάζοντας τα ρούχα του μα ο Ίαν ήταν κολλημένος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Έδειχνε άυπνος ενώ είχε απλώσει σε όλο το τραπέζι τα σχέδια για τις διαδρομές μέχρι το καινούριο κτήριο αλλά και το χάρτη από τις γύρω περιοχές. "Ίαν;" Ο Νικ πήγε μπροστά του και κλείνοντας την οθόνη τον κοίταξε έντονα "Έχεις επαφή με τη πραγματικότητα ρε;"

"Εχουμε πρόβλημα" αρκεστηκε να πει και σηκώθηκε όρθιος

"Εκτός από τα ήδη υπάρχοντα; Τι έκανες πάλι;"

"Ο Ομέρ σίγουρα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Εκβιάζει τη γυναίκα του... Όπως και να έχει όμως δεν είναι μόνο αυτό..."

"Την εκβιάζει;" στάθηκε στη πρώτη του κουβέντα ο Νικ "Με τι τρόπο;"

"Το κορμί της έναντι της ελευθερίας της φίλης της.. από ότι κατάλαβα. Της γυναίκας που ήταν μαζί. Τη θυμάσαι;"

"Α το πουστη!"

"Λοιπόν, τα σχέδια αλλάζουν... Πρέπει να τους πείσω να αναλάβω εγώ ο ίδιος τη μεταφορά τους στο καινούριο μέρος. Κατά τη διάρκεια αυτής θα πρέπει να έχουμε ήδη κανονίσει πλοίο , αεροπλάνο, πύραυλο... Δεν ξέρω τι, μα κάτι έτσι ώστε να μπουν μέσα και να χαθούν από προσώπου γης για να μπορώ να μείνω εδώ και να δώσω τη μάχη έχοντας το κεφάλι μου ήσυχο... Δεν έχουμε να κάνουμε με το νόμο δυστυχώς. Από όσο κοίταξα είναι απόλυτα νόμιμο το καθεστώς των γυναικών σε αυτή τη χώρα και μάλιστα ο Ομέρ είναι και ένα είδος ευεργέτη στις γύρω περιοχές. Όπως καταλαβαίνεις τίποτα δε θα είναι εύκολο. Εκτός από αυτό όμως έπιασα καθώς γύριζα και ένα περίεργο διάλογο..." Ο Νικ άκουγε δίχως να τον διακόψει "Η πρώτη του γυναίκα, εκείνη που τραγούδησε στη κηδεία, μιλούσε με τον αδερφό του στα κρυφά... Δεν ξέρω τι έλεγαν γιατί μιλούσαν στη γλώσσα τους μα δε μου άρεσε ο τρόπος. Σαν να σχεδίαζαν κάτι... Με το θάνατο του Καρίμ στον αέρα, όλους τους βλέπω υπόπτους και όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Ήρθαμε εδώ για μια μεταφορά μα εν τέλει τίποτα δε νομίζω να είναι όπως φαίνεται..."

"Μάλιστα..." Ο Νικ αναστεναξε βαθιά και κάθισε στο κρεβάτι "Υποτίθεται σήμερα θα πηγαίναμε στη πόλη να δούμε τον Αμπντούλ. Έτσι δε λένε τον τρίτο αδερφό;"

"Ναι. Επίσης δε καταλαβαίνω το λόγο που εκείνος βρίσκεται ακόμα εκτός και δεν ήρθε ποτέ στη κηδεία του πατέρα του. Επίσης αν δεν απατωμαι οι γυναίκες που είχαν με βάση τα στοιχεία που έδωσε ο Καρίμ στο παππού ήταν καμιά πενηνταριά σωστά; Χθες δεν είδα ούτε είκοσι..."

"Δεν έχεις και άδικο... Υποτίθεται χρόνια ολόκληρα διασώζουν γυναίκες... Ακόμα και πενήντα λίγες είναι..."

"Ακριβώς. Άρα κάτι δε πάει καλά γενικά..." είπε ο Ίαν εμφανώς προβληματισμένος.

"Το θέμα είναι πως παρουσιάζονται υπερβολικά τέλειοι... Να που όμως, λες πως ο Ομέρ εκβιάζει τη γυναίκα του...Νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ πιο βρώμικο από κάτω αλλά μας λείπει η ουσία..."

"Αυτό σκεφτόμουν και εγώ... Κοίτα...!" Ο Ίαν τον φώναξε στο τραπέζι και σαν πλησίασε ο Νικ, άνοιξε το χάρτη "Εδώ που είναι το καινούριο σπίτι, δεν έχει έρημο μα περνάμε μέσα από αυτήν. Πάραυτα έχει λιμάνι το οποίο λειτουργεί άψογα για εμπορικούς σκοπούς. Ποιος ο λόγος να μεταφερθεί σε μια πόλη που είναι ξεκάθαρα για εμπόριο; Αν κάποιος θέλει ήσυχη ζωή , επιλέγει ένα διαφορετικό προορισμό για να μη σχολιάσω και την οικονομική τους κατάσταση..."

"Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;" ρώτησε σηκώνοντας το φρύδι ο Νικ και ο Ίαν κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
"Τι σκέφτηκες λοιπόν;"

"Ειλικρινά; Όλα είναι ακόμα μπερδεμένα στο κεφάλι μου. Το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω να διαφυλάξω την ασφάλεια της Λεϊλα και της Αναστασίας. Αυτό είναι το όνομα της άλλης γυναίκας. Κάθε άλλος άνθρωπος εκτός από αυτές σε τούτο το σπίτι μυρίζει ενοχή..."

"Έχουμε νομίζω μια βδομάδα πριν φύγουμε σωστά; Σε αυτό το διάστημα οι άντρες του νομίζω πως θα κάνουν δρομολόγια για τη μεταφορά των πραγμάτων. Επίσης σήμερα μπορώ να κατέβω εγώ στη πόλη μαζί τους και εσύ να μείνεις εδώ. Κάτι θα βρούμε να πούμε. Ίσως καταφέρεις να κάνεις κάποιο ψαχτιρι στα πράγματά τους χωρίς να σε πάρει κανείς χαμπάρι..."

"Και αυτό το σκέφτηκα να δε θέλω να πας μόνος"

"Θα είμαι μια χαρά και το ξέρεις. Ένα μάτσο ηλίθιοι που το παίζουν Ράμπο δε με τρομάζουν... Έχω αντιμετωπίσει χειρότερους Ίαν..."

"Δεν ξέρω... Είναι ύπουλοι ως ένα βαθμό. Υπάρχουν μυστικά σε αυτό το σπίτι και θέλω να τα μάθω. Κάτι ακόμα αξιοπερίεργο είναι πως δε βρήκα από πού ακριβώς πηγάζει η περιουσία τους. Ο Ομέρ δηλώνει έμπορος. Ο Αμπντούλ επίσης και ο Ραχίμ το ίδιο. Ας υποθέσουμε πως ίσως είναι ένας λόγος να πάνε σε εκείνη τη πόλη... Πάλι όμως δε βγάζει νόημα. Υποτίθεται πραγματεύονται σε εμπόριο κόκκων καφέ μα σε εκείνα τα λιμάνια φεύγουν μεγάλα πλοία φορτωμένα με ξυλεία , ορυκτα και κάθε υλικό για χτίσιμο. Απαγορεύεται η μεταφορά υλικών αγαθών που σχετίζονται με τη βρωσιμότητα. Άρα πάλι κάτι δεν κολλάει... Αρχίζω να πιστεύω πως η δολοφονία του Καρίμ είχε άλλα συμφέροντα από πίσω Νικ... Κάτι μεγάλο κρύβεται εδώ..."

"Το νιώθω και εγώ είναι η αλήθεια... Πώς γίνεται ο παππούς να μην κατάλαβε πως αυτό που παρουσιάζουν δεν είναι αυτό που φαίνεται;"

"Δε ξέρω.. Εκτός κι αν το κατάλαβε και μας έφερε εδώ ακριβώς για αυτό το λόγο. Ίσως και να ήξερε πως θα λάβουμε εμείς το γράμμα ή είχε πράγματι τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό του και γνώριζε πως κάπου στο βάθος δε θα έστελναν ποτέ κάποιον τυχαίο εδώ... Όλα είναι πιθανά..."

"Το θέμα είναι τι ακριβώς υπάρχει από κάτω..." αποκρίθηκε ο Νικ προβληματισμένος "Είναι όντως αυτό που σκεφτόμαστε;"

"Πιθανόν...Σήμερα που εν μέρη το σπίτι θα αδειάσει θα ψάξω διεξοδικά όσο μπορέσω..."

"Να έρθω σε επαφή με κανέναν από πάνω;"

"Δεν ξέρω Νικ. Σίγουρα θα χρειαστούμε κάποιον έμπιστο για το ταξίδι . Δε μπορούμε να τις πετάξουμε μονές σε ένα καράβι προς το άγνωστο..."

"Να ενημερώσω τον Λέο; Μέχρι στιγμής όταν χρειάστηκε ήταν εκεί..."

"Δεν θέλω να θέσουμε σε κίνδυνο κάποιον της οικογένειας Νικ... Αν κάτι συμβεί;"

"Ολόκληρος άντρας έγινε μωρέ Ίαν! Εκτός αυτού δεν έχω άλλο αδερφό. Θέλοντας και μη θα ερχόταν στη δουλειά μαζί μας κάποια στιγμή..."

"Εντάξει τότε... Πες του να έρθει το συντομότερο δίχως να τον αντιληφθεί η μάνα σου. Ας βρει μια καλή δικαιολογία. Είναι πρώτος σε αυτά..."

"Καλώς... Πάω αν είναι στην αίθουσα. Δέκα πιάσαμε. Δέκα και τέταρτο είπε να είμαστε εκεί για να φύγουμε. Θα πω πως σε έπιασε το στομάχι σου από την αλλαγή του φαγητού.. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Πρόσεχε εντάξει;"

"Κι εσύ... Αν συμβεί κάτι..."

"Ξέρω Ιαν... Δεν αφήνω τίποτα ζωντανό..."

*******

Είχαν περάσει κοντά δύο ώρες από τη στιγμή που τα τζιπ έφυγαν και εκείνη κοιτάζοντας ξανά το σημείωμα που της έστειλε το πρωί , αναστεναξε.

Μέχρι να επιστρέψω, να έχεις μεταφερθεί στο δωμάτιο μου...
Με αγάπη, Ομέρ...

Αγάπη... Ακόμα και διαβάζοντας τη λέξη την έπιανε σφίξιμο. Πάραυτα είχε ήδη διαγράψει τη πορεία της... Δεν ήθελε πολύ... Μια εβδομάδα ακόμα να αντέξει και μόλις η Αναστασία ήταν ασφαλής και μακριά , θα ανέβαινε σε εκείνο το άλογο και θα εξαφανιζόταν. Δεν ήθελε πολλά... Να σιγουρευτεί μόνο πως εκείνη θα ήταν μακριά πριν προβεί σε μια κατάσταση αυτοκτονίας σε εκείνα τα άγονα μέρη.
Λέξη δε πίστεψέ από όσα της είπε ο Ομέρ μα σκεπτόμενη πως ίσως πράγματι ήταν τυφλωμένος , υπήρχε ελπίδα. Ίσως μικρή και αμυδρή μα ακόμα και εκείνο το 1% της ήταν αρκετό.

Η πόρτα άνοιξε σιγανα και είδε την Αναστασία να μπαίνει μέσα φορώντας την αμπάγια της ως τη μύτη. Συνήθως ερχόταν το πρωί, πριν φεξει έξω μα είχε αργήσει κατά πολύ αυτή τη φορά.

"Καλημέρα.." είπε ήρεμη αφήνοντας ένα δίσκο με φαγητό στο κρεβάτι και η Λεϊλα τη πλησίασε σμίγοντας τα φρύδια της. Όσο όμως πλησίαζε άλλο τόσο η Αναστασία πισωπατουσε ώσπου με μια κίνηση , έπιασε την αμπάγια της και τη τράβηξε μονομιάς.

"Θεέ μου!" εσκουξε ξαφνιασμένη ενώ η Αναστασία βουρκωσε και μαζεύτηκε

"Δεν... Δεν είναι τίποτα..."

"Ποιος σε χτύπησε! Μη μου λες εμένα δεν είναι τίποτα! Για το Θεό  Αναστασία!! Πώς έγινε αυτό;!!" Η Λεϊλα έπιασε το πρόσωπο της και εκείνη άρχισε να κλαίει. "Πες μου κοριτσακι μου... Να χαρείς απλά μίλησε μου..."

"Ο... Ο Ραχίμ..." ψέλλισε ντροπιασμένη και γεμάτη πόνο "Με κάλεσε χθες...δεν... Δεν ήθελα να πάω Λεϊλά ! Δεν ήθελα!! Με πήγαν με το ζόρι! Με θέλει για νύφη λέει!! Θα πεθάνω..." Η Λεϊλα άνοιξε διάπλατα τα μάτια της βλέποντας κάθε σκέψη που έκανε πριν να πέφτει στο κενό ενώ παράλληλα είχε να αντιμετωπίσει και την Αναστασία η οποία ξεκάθαρα υπέστη βία σε κάθε μορφή.

"Σσς... Όλα θα πάνε καλά εντάξει;"

"Τίποτα δε θα πάει!" φώναξε εκνευρισμένη "Το έκανα μια φορά! Δε θα διστάσω να το κάνω πάλι!"

"Ηρέμησε. Μη βάψεις ξανά τα χέρια σου με αίμα εντάξει; Δεν μπορείς Αναστασία μου... Δεν ειναι καν εφικτό.  Μακάρι να ήταν μα δεν είναι... Έλα... Θα σε πλύνω και σου υπόσχομαι να μη σε αγγίξει κανείς από δω και πέρα εντάξει;"

Η Αναστασία γύρισε και τη κοίταξε με εκείνο το γνωστό βλέμμα του τρελού. Της απάθειας. Της κατάντιας και του κενού...

"Δεν έχω ελπίδες πια να κρατηθώ Λεϊλα... Γι'αυτό αφεθηκες και εσύ; Γιατί ένιωσες το ίδιο; Πώς δεν υπάρχει σωτηρία;"

"Μη κλαίς... Σταμάτα πια να κλαίς... Υπάρχει ελπίδα και σωτηρία... Κάνε λίγη υπομονή... Σε... Άγγιξε;"

"Όχι εκεί... Λιποθύμησα νομίζω από το ξύλο σαν αρνήθηκα... Δε θέλω να κοιμηθώ μαζί του Λεϊλά. Δε θέλω να κοιμηθώ με κανένα! Θέλω να φύγω!!" φώναξε δυνατά "Πρέπει να βρούμε τρόπο και να φύγουμε τώρα! Να μη περιμένουμε καν! Δεν έχουμε τίποτα! Πάμε να φύγουμε Λεϊλα... Σε ικετεύω! Καλύτερα να πεθάνουμε στην έρημο! Νομίζεις δε βλέπω την αηδία στα μάτια σου για τον Ομέρ; Ανάθεμα σε όμως λέξη δεν μου λες γιατί δέχθηκες. Με κρατάς στα σκοτάδια! Σε ακολουθώ πιστά και πάντα θα το κάνω μα όχι πια! Πάμε να φύγουμε! Όποιος και αν είναι ο πραγματικός λόγος που σε κρατάει , εγώ είμαι δω! Δε θα τον αφήσω ούτε αυτόν ούτε κανένα να μας κάνει κόλαση τη ζωή! Όχι πια! Νόμιζα πως ήταν ίσως καλοί άνθρωποι μα όχι πια... Νόμιζα πως είχες λόγο για να αφήσεις τον Ομέρ να σε αγγίξει μα ούτε αυτό με νοιάζει πια! Θέλω να σε πάρω και να φύγουμε!"

"Θα πεθάνουμε εκεί έξω..." είπε σιγανα

"Ας πεθάνουμε! Από το να πεθαίνουμε εδώ το προτιμώ! Πέθανες ήδη μια φορά!  Με χτύπησε γιατί αρνήθηκα να πλαγιάσω μαζί του! Τα τέρατα μας ακολουθούν Λεϊλά δε το βλέπεις; Σε ξορκίζω... Για όποιον λόγο κι αν επέλεξες να κοιμηθείς μαζί του , δεν αξίζει...Πάμε να φύγουμε..."

-θα την πετάξω να τη φάνε τα φίδια...! Αν δε τη φάνε τα φίδια θα πεθάνει εκεί έξω! Αρκεί μια μου λέξη Λεϊλα! Μια λέξη και η Αναστασία θα βρεθεί στην έρημο! Σου προσφέρω τη ζωή της στην ασφάλεια μα μη με δοκιμάζεις... Σου είπα, δε θέλω να σε πονέσω... Θέλω να είσαι καλά... Μπορώ να σε έχω και να πετάξω και την Αναστασία μα προτιμώ να γίνω κύριος του λόγου μου!

Η Λεϊλα θυμήθηκε τα λόγια του Ομέρ και ξεροκαταπιε.

"Κάνε λίγη υπομονή... Λίγες μέρες μόνο... Θα έρθεις να μείνεις εδώ αυτό το διάστημα εντάξει;"

"Και μετά; Ευκαιρία είναι να το σκάσουμε σήμερα..."

"Όχι Αναστασία μου... Δεν είναι... Κάνε λίγη υπομονή και θα φύγουμε. Μη ξεχνάς πως οι λόφοι είναι γεμάτοι άντρες. Δεν έχουμε τα εφόδια για να φύγουμε τώρα ξαφνικά. Δε θα φτάσουμε πουθενά. Δε σκοπεύω να σε οδηγήσω στο θάνατο, το καταλαβαίνεις; Δεν φτάσαμε ως εδώ για να πεθάνεις!"

"Κι εσύ; Μη μιλάς μόνο για μένα σαν να είμαι μικρό παιδί Λεϊλά! Ποιος σου είπε πως εγώ αντέχω να σε βλέπω σε μια τέτοια κατάσταση ύστερα από όσα περάσαμε;!"

"Σου υπόσχομαι, να τα φτιάξουμε όλα... Εντάξει; Ως τότε, θέλω να μείνεις εδώ και αν κάποιος ρωτήσει για σένα θα αναλάβω εγώ την ευθύνη..." 

"Γιατί επιμένεις;"

"Γιατί το αξίζεις... Και γιατί αυτά τα μάτια σου λάμπουν από ζωή παρά τις κακουχίες... Γιατί δε βλέπεις όσα βλέπω εγώ και γιατί είσαι η μόνη μου ελπίδα για να νιώσω ευτυχισμένη ξέροντας πως είσαι εσυ... Γιατί ακόμα και τώρα, ξέρω πως ζητάς τη μάνα σου τις νύχτες...
Γι αυτό... Και τώρα ξάπλωσε..." Η Λεϊλα φόρεσε την αμπάγια της

"Που πας;"

"Να πάρω λιγάκι αέρα τώρα που λείπουν όλοι... εντάξει; Κανένας δε θα σε ενοχλήσει εδώ.. Ξάπλωσε και ηρέμησε... Όλα θα πάνε καλά..." τη διαβεβαίωσε με ένα γλυκό βλέμμα και καλύπτοντας το πρόσωπο της, βγήκε έξω. Σαν έμεινε μόνη στο διάδρομο έσφιξε τις γροθιές της οργισμένη. Ήθελε τόσο πολύ να ουρλιάξει. Αν ήταν πράγματι τέρατα; Τελικά ήταν... Όσο κι αν πίστευε πως ο Ομέρ είναι ένα μεμονωμένο γεγονός τελικά δεν ήταν σωτήρες όπως εκραζαν στον έξω κόσμο... Ήταν απλά όλοι ίδιοι...
Ότι κι αν έκανε, όποιον κι αν συναντούσε, κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα... Το πρόσωπο του Ιαν πεταρισε στη σκέψη της φευγαλέα...
Ακόμα ένας σαν και αυτούς... Σίγουρα...
Είχε κάτι όμως που τελικά θα της φαίνονταν χρήσιμο... Κάτι που όπως αποδείχθηκε κουβαλούσε πάνω του και σίγουρα θα είχε και στο δωμάτιο του...
Το όπλο...
Δεν είχε ιδέα τι πραγματικά θα έκανε αυτές τις 7 μέρες μα αν ο Ομέρ αθετουσε τη συμφωνία, θα τον σκότωνε.
Έπρεπε να πάρει εκείνο το όπλο πάση θυσία και ξέροντας πως όλοι έφυγαν, ανέβασε την αμπάγια της ψηλά κρύβοντας τα χαρακτηριστικά της και ξεκίνησε για την δυτική πτέρυγα...

🖤❤️🖤❤️