~Φωτια, πυρακτωμένα μυαλά και σκέψεις δίχως σύνεση. Ποιος οδηγεί τη τρέλα και ποιος τη λογική σε ένα καράβι γεμάτο αμαρτίες;~

Η στεκα που φορούσε στα μαλλιά της έπεσε μονομιάς κάτω ενώ η Σερίφ μαζεύτηκε έντρομη σε μια γωνιά του δωματίου. Τόσο η μπούρκα όσο και κάθε στολίδι πάνω της κατέληξε στο πάτωμα μαζί με την ίδια,  αφήνοντας παράλληλα το πρόσωπο της εκτεθειμένο.

Το στήθος της Αμιρα ήταν σταθερό , έμοιαζε σχεδόν ακίνητο ενώ αν και πόνεσε το χέρι της, το κατα ευχαριστήθηκε σε αντίθεση με τη Ζεχράν η οποία βρέθηκε προ εκπλήξεως και σε μεγάλο σοκ.

"Η φτήνια επάνω σου ουρλιαζει τη βρωμιά που κουβαλάς ακόρεστη πόρνη!" αστραψε και βροντηξε "Πως τόλμησες; Για δεύτερη φορά! Πες μου, πως!" Η Αμιρα έκανε μια παύση και παράλληλα ένα βήμα πιο μακριά της "Δε θα σε αφήσω να έχεις μέλλον αν δε σεβαστείς το παρόν Ζεχράν! Ούτε θα αφήσω άλλη γυναίκα εδω μέσα να ανεχτεί όσα έκανες σε εμένα άκουσες; Μα ποια νομίζεις ότι είσαι τέλος πάντων; Από πόρνη σε μάζεψαν κατ'επιλογήν μάλιστα! Ούτε σε ώθησαν στη πορνεία! Είναι η τελευταία φορά που σε προειδοποίω μετά τη Μπασμά! Η επόμενη θα είναι και το τέλος σου! Έγινα αντιληπτή; Γιατί αν δεν έγινα, θυμήσου τα λόγια μου... Στις κόμπρες θα σε πετάξω να λιώσουν με το δηλητήριο τη σάρκα σου!"

Η Αμιρα πήρε τις κοπέλες που είχε μαζί και ρίχνοντας μια τελευταία προειδοποιητική ματιά στη Ζεχράν, βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο κρατήρα με μια λάβα που σιγόβραζε πιάνοντας το μάγουλο της.

"Κυρά μου..." Η Σερίφ έτρεξε αμέσως μόλις έμειναν μόνες να τη σηκώσει από κάτω μα η Ζεχράν τέντωσε τη παλάμη της σαν ένδειξη άρνησης και σηκώθηκε μονάχη. "Να φέρω λίγο..." το χαστούκι που έφαγε η Σερίφ, δεν είχε προηγούμενο.

"Μη μιλάς!!!" Τσιριξε η Ζεχράν "ΠΆΨΕ! ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΙΠΟΤΑ! ΧΑΣΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΜΆΤΙΑ ΜΟΥ!". Η Σερίφ μάζεψε όπως όπως τον εαυτό της και έφυγε τρέχοντας. Η Ζεχράν από την άλλη έβραζε στο ζουμί της από τα νεύρα. Η ξαφνική έφοδος της πρώτης γυναίκας του Ομέρ δεν ήταν κάτι που περίμενε και ούτε είχε ιδέα την κατάληξη αυτής. Πώς διάολο είχε μάθει άραγε τι είχε συμβεί; αναρωτήθηκε μα ήταν τόσο εκνευρισμένη που ούτε κάθισε να ασχοληθεί τη δεδομένη. Πλησίασε το καθρέφτη, κοίταξε το αναψοκοκκινισμενο της μάγουλο και πιάνοντας με δύναμη το τραπεζάκι που είχε για μπουντουαρ , το αναποδογύρισε φωνάζοντας έξαλλη...

******

"Για έλα δω εσύ!" ένα ξαφνικό αρπαγμα, το κλείσιμο του στόματος της μετέπειτα και η μετατόπιση του κορμιού της προς τη γωνία που υπήρχε πίσω από τις κουρτίνες που οδηγούσε στα κελάρια , ήταν αρκετά για να της παγώσουν το αίμα. "Μη βγάλεις άχνα..." της ψιθύρισε "Πρέπει να το ξαναπώ ή το κατάλαβες;" Η Αναστασία κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι έντρομη και εκείνος απελευθέρωσε τα χειλη της έχοντας όμως κοντά το χέρι του για οαν ενδεχόμενο

"Σας ικετεύω... Μη με πειράξετε!" η φωνή, το βλέμμα , η στάση του κορμιού της αλλά και το απρόσμενο τρέμουλο έκρυβαν μέσα τους όλες τις απαντήσεις στις σκέψεις που έκανε σαν είδε εκείνες τις γυναίκες.

"Δε θέλω να σε πειράξω..." είπε σιγανα ρίχνοντας παράλληλα κλεφτες ματιές στο διάδρομο "Η γυναίκα που συνόδεψες στη κηδεία έχει κάτι δικό μου..." η Αναστασία γουρλωσε τα μάτια ακόμα πιο φοβισμένη

"Η Λεϊλα; Όχι όχι... Ποτέ! Σας παρακαλώ δε ξέρετε τι λέτε...!"

"Ποιο είναι το δωμάτιο της;"

"Είστε τρελός; Δε μπορώ να πω κάτι τέτοιο! Σας ικετεύω αν μας δει κανείς τόσο κοντά θα έχω προβλήματα! Λυπηθείτε με!"

"Απάντησε μου και σε αφήνω!"

"Για το Θεό δεν έχετε ιδέα τι κακό μπορεί να προκαλέσετε!"

Ο Ίαν είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του ενώ ξέροντας πως ο χρόνος ήταν ελάχιστος και έπρεπε να επιστρέψει στη σάλα, τη κοίταξε ακόμα πιο έντονα.

"Δεν είσαι από δω... Φαίνεσαι... Ξανθιά, μπλε μάτια... Προφορά... Ρωσίδα σωστά;" Η Αναστασία άνοιξε τα χείλη ξαφνιασμένη "Σε πήραν από πιτσιρίκι να υποθέσω αλλά το βλέπω στα μάτια σου πως έχεις κρατήσει το παρελθόν... Άκουσε με καλά λοιπόν... Πες μου που είναι το δωμάτιο της... Δε θα της κάνω τίποτα. Δε θα καταλάβει κανείς ότι πήγα εκεί... Θα πάρω ότι μου ανήκει και τέλος..."

"Η... Η... Η Λεϊλα... Η Λεϊλα...ποτέ...ποτέ δε... Δε παίρνει κάτι..." Κατάφερε να πει με δυσκολία

"Πήρε... Δε θα πιάσω κουβέντα! Σου είπα δεν έχω πρόθεση να κάνω τίποτα! Είτε θα μου πεις, είτε θα ρωτήσω κάποιον άλλο!"

"Όχι!!" είπε δυνατά και ο Ίαν της έκλεισε αμέσως το στόμα

"Μη φωνάζεις!" άφησε τα χείλη της ελεύθερα και εκείνη ξεροκαταπιε

"Μη ρωτήσετε κανένα. Δεν έχετε ιδέα ποια είναι; Είναι γυναίκα του κυρίου Ομέρ... έχετε συναίσθηση τι θα συμβεί αν κάποιος σας δει εκεί; Καταλαβαίνετε τι θα συμβεί; Σας ικετεύω... Σε ότι αγαπάτε... Ότι έχετε για τιμή...
Μη πάτε εκεί... Πείτε μου τι είναι να σας το φέρω εγώ αλλά μη τη βάλετε σε μπελάδες να χαρείτε!"

Ο Ίαν τη κοίταξε σκεπτικός...
Μπελάδες ε; Αναρωτήθηκε προβληματισμένος.
Πόσο σοβαρά έπαιρναν λοιπόν τη θέση της γυναίκας άραγε ακόμα και μέσα σε ένα γάμο; Πώς ήταν δυνατόν να μην είχε τη δυνατότητα του διαλόγου με κάποιον άλλο... Όλα έμοιαζαν χειρότερα και από όσα έβλεπε με τους νταβαδες και τις πόρνες πίσω στη Κούβα... Τουλάχιστον εκεί δεν έκρυβαν τη πραγματικότητα πίσω από τύπους και υποτιθέμενες τιμές...

"Καλώς..." είπε εν τέλη και εκείνη αναστεναξε "Υπό έναν όρο!" συνέχισε σπέρνοντας ξανά το τρόμο "Θα σου κάνω μια ερώτηση... Αν απαντήσεις, είσαι ελεύθερη να φύγεις..."

"Ήρθατε για βοήθεια από ότι έμαθα... Με τις κινήσεις σας όμως, μόνο βοήθεια δε βλέπω... Ζούμε έτσι από τότε που ήμασταν κοριτσάκια κύριε... Περάσαμε μέσα από τη κόλαση για να φτάσουμε κάτω από αυτή τη στέγη... Όπως και αν είναι αυτή..." του είπε θλιμμένη "Μην παίζετε λοιπόν παιχνίδια με τις ζωές μας... Για τη δική μου δε με απασχολεί ιδιαίτερα... Μα εκείνη δεν έφτιαξε ποτέ σε τίποτα... Ναι. Είμαι από Ρωσία. Με άρπαξαν κοντά στα έντεκα και έκτοτε ζω μέσα στη βρωμιά αυτής της χώρας. Εκείνη όμως ζει σε αυτή από τη γέννηση της... Απλά σας ξορκίζω... Μη κάνετε κάτι που θα τις φέρει αντίποινα..."

"Αντίποινα;" απόρησε ο Ίαν μα η Αναστασία τραβήχτηκε και έκανε να φύγει

"Δε θα πας πουθενά αν δεν μου απαντήσεις πρώτα στην ερώτηση μου!" είπε πιάνοντας τη ξανά

"Εμπρός λοιπόν! Κάντε την να τελειώνουμε;!" η Αναστασία έχασε την υπομονή της βλέποντας την επιμονή του

"Ποιος τη χτύπησε;" ρώτησε και εκείνη ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια βρέθηκε σε σοκ.

"Τι ... Τι λέτε;"

"Μη μου κάνεις εμένα τη χαζή... Ρώτησα κάτι, θέλω απάντηση και είσαι ελεύθερη..."

"Μα... Μα πώς... Δεν ... Δεν καταλαβαίνω..."

ο Ίαν άνοιξε τα χείλη για να μιλήσει μα ακούστηκαν φωνές από το διάδρομο και η Αναστασία τρομαγμένη τον έσπρωξε πίσω από τη κουρτίνα και βγήκε από τη γωνία αναστατωμένη. Προσπάθησε να ημερεψει τα μέσα της και βλέποντας από τη γωνία την Αμιρα να πλησιάζει, κόλλησε στο τοίχο και έσκυψε το κεφάλι ενώ με την άκρη του ματιού της , είδε τον Ιαν να χώνεται πιο μέσα.

"Στο δωμάτιο είναι η κυρά σου;" ρώτησε σαν εφτασε αρκετά κοντά και η Αναστασία πάγωσε από το τρόμο. Στη σκέψη και μόνο να γινόταν αντιληπτός ήταν τελειωμένη υπόθεση .

"Ναι..."

"Γιατί τρέμεις;" τη ρώτησε σοβαρή

"Είμαι... Είμαι...η κατσαρόλα κόλλησε στο φαι και να το πω δε ξέρω για το γεύμα" η Αναστασία έβαλε τα κλάματα φοβισμένη ενώ τα λόγια της δεν είχαν καμία απολύτως συνοχή . Ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπε την Αμιρα ενώ σχεδόν κανείς δεν μιλούσε για εκείνη έτσι ώστε να έχει γνώση για το ποιόν της όπως ήξερε της Ζεχράν.

"Μάλιστα... Μην ανησυχείς. Αν κατάλαβα καλά εκαψες το δείπνο. Όλα καλά..." Η Αμιρα γύρισε σε μια γυναίκα που είχε πλάι της και τη κοίταξε "Βοήθησε την να..."

"Όχι όχι!!" Εσκουξε η Αναστασία. "Σας παρακαλώ δε χρειάζεται... Θα το φροντίσω... Ειλικρινά ευχαριστώ αλλά όχι..." είπε θέλοντας να καλύψει το ψέμα της και συνέχισε γρήγορα για να αλλάξει κουβέντα "Μέσα είναι η κυρά μου..." Η Αμιρα έδειξε προβληματισμένη ελαφρώς μα πάραυτα της έκανε ένα νεύμα πως είναι ελεύθερη και συνέχισε να προχωρά με την Αναστασία να μένει πίσω λουσμενη στον ιδρώτα. Μόλις τις έχασε από το οπτικό της πεδίο γύρισε στη γωνία πιάνοντας τη κουρτίνα μα τραβώντας τη, ο Ίαν δεν ήταν πουθενά... 

*****

"Μα που είναι! Έφυγε για το μπάνιο και ακόμα δεν ήρθε. Ο Ομέρ έχει αρχίσει να παραξενεύεται!" ψιθύρισε ο Γκάμπριελ στο Νικ ο οποίος δεν είχε καμία ξεκάθαρη απάντηση να δώσει.

"Δεν έχω ιδέα..."

"Λείπει ένα τέταρτο!"

"Το ξέρω παππού! Λες να μη το ξέρω; Πόσα μπάνια έχουν πια εδώ;!"

"Τώρα θες να με συγχυσεις;" του αντιγυρισε ο Γκάμπριελ μα πριν συνεχίσουν το διάλογο και ενώ ο Ομέρ εξηγούσε στο χάρτη που είχε ανοίξει στο τοίχο τη διαδρομή καθώς και το καινούριο κτήριο μεταφοράς , η πόρτα άνοιξε και ο Ίαν μπήκε μέσα.

"Ένα χάρτη για το σπίτι θα ήταν προτιμότερο να μας δείξεις παρά για την έρημο! Κόντεψα να χαθώ εδώ μέσα!" αποκρίθηκε με μια αγανάκτηση στη φωνή και ο Ομέρ γέλασε. Μόλις γέλασε ο Γκάμπριελ απελευθέρωσε αμέσως τη κομμένη του ανάσα

"Μα νόμιζα πως ήμουν ξεκάθαρος. Με συγχωρείς. Είναι και πρώτη μέρα κακώς δεν ήθελες να σε συνοδεύσει κάποιος..."

"Σκύλος είμαι να με βγάλουν για κατούρημα;"

"ΙΑΝ!" Ο καημένος ο Γκάμπριελ δεν άντεξε μα ο Ομέρ το πήρε σαν αστείο και γέλασε ξανά.

"Έχετε περίεργο χιούμορ ομολογώ τελικά αλλά δεν με ενοχλεί... Λοιπόν, νομίζω πως μένουν μονάχα κάποιες λεπτομέρειες καθώς και..." ο Ομέρ άρχισε να εξηγεί για πολλοστή φορά ενώ ο Ίαν κάθισε ατάραχος στη θέση του αποφεύγοντας τα έντονα βλέμματα τόσο του Νικ όσο και του παππού του που δε χωρούσε αμφιβολία ότι γυρευαν σαν βουβά απαντήσεις. Πάραυτα δεν ήταν διατεθειμένος να δώσει καμία ούτε εκείνη την ώρα, ούτε μετέπειτα...

"Νομίζω θα είναι καλή ιδέα. Τι λες Ίαν;" ρώτησε ο Γκάμπριελ μα εκείνος είχε χαθεί για ακόμα μια φορά στις σκέψεις. Κοίταξε το Νικ ο οποίος του έκανε νόημα μα δε κατάλαβε λέξη.

"Δε το νομίζω..." απάντησε δίχως να έχει ιδέα για τι πράγμα μιλανε

"Δε το νομίζεις;" Πήρε θέση ο Ραχίμ "Μιλάμε για την ασφάλεια όλου του σπιτιού!" ο Ίαν έκανε μια γκριμάτσα και τους κοίταξε καλά καλά όλους. Ανάθεμα! Το μυαλό του δεν ήταν καθόλου συγκεντρωμένο από την ώρα που πάτησαν εκεί το πόδι και αν πράγματι ήθελε να βρει τις απαντήσεις που γυρευε έπρεπε να οργανωθεί.

"Ναι. Δε το νομίζω... Επανέλαβε ξανά τη σκέψη σου να την ακούσεις και ο ίδιος και θα σου απαντήσω με επιχειρήματα..." απάντησε διπλωματικά και ο Ραχίμ πέφτοντας στη παγίδα επανέλαβε την άποψη του. Με βάση αυτής πρότεινε να μη ρισκάρουν να φύγουν βράδυ και όχι άμεσα. Το δεύτερο σπίτι ήθελε ακόμα δουλειά για να τελειώσει και αντί για τη μετακίνηση πρότεινε να πάρει λίγους άντρες για να κατέβουν στη πόλη που ήταν ο Αμπντούλ. Να μαζέψει πληροφορίες για τον εχθρό που δεν ήταν άλλος από ένα τσούρμο λαθρεμπόριο λευκής σαρκός και έπειτα να επιστρέψει πίσω για να δουν πως θα κινηθούν.

"Ακόμα θεωρείς δηλαδή πώς δεν είναι σωστή ιδέα;" ρώτησε αμέσως μετά και ο Ίαν ανασηκωσε τους ώμους

"Μα φυσικά!" είπε ευθύς αμέσως "Αν θυμάμαι καλά δέχεστε επιθέσεις κατά καιρούς στα σύνορα με την όαση. Έχετε βάλει άντρες από δω και από εκεί αλλά κανείς δε κάθεται συνεχόμενα. Έχετε χάσει το πατέρα σας... Που ειλικρινά έπειτα από την οπτική επαφή που είχα πιστεύω ακράδαντα πως κάποιος τον δολοφόνησε και εσύ μου λες να φύγεις, να πάρεις άντρες μαζί και να αφήσεις αφύλακτο ένα σπίτι γεμάτο γυναίκες για να μαζέψεις πληροφορίες; Και ποιος μου λέει εμένα πως μόλις φύγεις αυτός που είναι εκ των έσω δε θα δώσει σημα για επίθεση; Ποιος θα είναι εδώ; Λυπάμαι κύριοι..." Ο Ίαν σηκώθηκε και τους κοίταξε προσεκτικά "Λυπάμαι μα δεν ήρθα ως εδώ για να αποτύχω!" δήλωσε με σθένος ενώ ο Νικ από κάτω κοιτούσε έκπληκτος. Απορούσε πώς σκατα κατάφερνε πάντα να τα γυρίσει όλα τόσο γαμημενα σωστά και όμορφα ακόμα κι αν λειτουργούσε με μισό μυαλό.

"Έχει δίκιο..." μίλησε επιτέλους ο Ομέρ και παρά τον εκνευρισμό με τον εγγονό του, ο Γκάμπριελ του έριξε ένα βλέμμα περηφάνιας και εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του για δεύτερη φορά μέσα στη μέρα.

"Και τι θα κάνουμε δηλαδή;" Ρώτησε ο Ραχίμ

"Εσείς τίποτα..." είπε σοβαρός ο Ίαν..."Εμείς από την άλλη πολλά... Ξεκινώντας φυσικά από το πιο βασικό... Το δολοφόνο του πατέρα σας..."

❤️🖤🖤🖤

(Καλό βράδυ να έχουμε. Δεν έβαλα όλη μέρα γιατί αν και είχα ρεπό,  ξεπατωθηκα στις δουλειές.
Πριν λίγο κάθισα και δεν άντεξα να μη γράψω ένα... Καλή ξεκούραση σε όλους! Πάω στη φωλιά μου να ξεραθώ 😂❤️)