~Η πτώση έρχεται εκ των έσω μα τα θαύματα σε εμποδίζουν να τη δεις...~

Το διάφανο σχεδόν πέπλο που κάλυπτε το πρόσωπο του, απομακρύνθηκε από τον Ομέρ ο οποίος κάθισε πλάι του. Τόσο η Αμιρα όσο και η Ζεχράν συνέχισαν το μοιρολόι με τη τελευταία να ρίχνει συνεχώς έντονες ματιές στη Λεϊλα μέσα από τη μπούρκα της. Ελάχιστοι είχαν δει το πρόσωπο της Αμιρα αφού ήταν η μόνη που κυκλοφορούσε συνεχώς με μια πιο βαριά αμπάγια ενώ από το λιγοστό των ματιών της σου ήταν αδύνατο να καταλάβεις. Πάραυτα το δικό της βλέμμα ήταν καρφωμένο στους ξένους.
Σαν πρώτη γυναίκα ήταν και από εκείνες που διασώθηκαν πριν φτάσει η Ζεχράν και σχεδόν κανείς δεν ήξερε την ιστορία, την καταγωγή αλλά και το πώς έμοιαζε εκτός φυσικά από τα αδέρφια τα οποία τις είχαν δει όλες ανεξαιρέτως κατά την άφιξη.

Ο Ομέρ γύρισε προς τη Λεϊλα και άπλωσε το χέρι

"Θα τον αποχαιρετήσεις σε παρακαλώ;" ζήτησε ήρεμος και εκείνη σηκώθηκε. Τα μοιρολόγια ήταν γνωστά σε όλους σε εκείνη τη χώρα αφού αν δεν θρηνούσαν για κάποιον που έφυγε θρηνούσαν για τη ψυχή τους. Πάραυτα στο Μπαχρέιν ήταν λιγάκι πιο έντονα. Πιο διαφορετικά συγκριτικά με τα Εμιράτα.

"Αυτή θα πει το τελευταίο;" γρυλισε ελαφρά η Ζεχράν προς τον Ομέρ που ήταν πλάι της και εκείνος τη κοίταξε σοβαρός. Ένα του βλέμμα ήταν αρκετό για να σωπάσει και να μη δημιουργηθεί σκηνή από το πουθενά.

Η Λεϊλα από την άλλη ξέροντας καλά πως όποιος έστειλε εκείνον τον άντρα σίγουρα δε περίμενε να τη δει εκεί, περπάτησε ως το φέρετρο , άπλωσε το χέρι στο μέτωπο του όπως είθισται στη δική της χώρα και σκιαγράφησε ένα μικρό κύκλο. Έτσι έδιναν τα ναύλα για την άλλη πλευρά. Κάθε θρησκεία πίστευε στο αυτό. Ήταν η μετάβαση. Συνήθως έβαζαν ένα αγαπημένο τους πράγμα μαζί μα ο Ομέρ έκανε πίσω στη κίνηση της και την άφησε. Ίσως δε την είχε δει από το ξημέρωμα που την άφησε μα κάτι μέσα του , του έλεγε πως θα έδειχνε σεβασμό στο νεκρο όπως και έκανε φυσικά... Δίχως να καθίσει, στάθηκε πλάι του και μόλις άνοιξε τα χείλη της και βγήκε η πρώτη λέξη, όλοι σώπασαν από θαυμασμό. Η Αναστασία τη κοιτούσε περήφανα, η Σερίφ που ήξερε τη φωνή της έκανε μια γκριμάτσα αηδιας, η Ζεχράν έσφιξε τα χείλη της από εκνευρισμό ενώ όλοι οι άντρες άκουγαν μαγεμένοι στην αίθουσα το μοιρολόι της.
Ήταν από τα πιο βαριά που θα μπορούσε κάποιος να πει και το συγκεκριμένο δεν ήταν γνωστό στα Εμιράτα. Πάραυτα τα λόγια του άγγιζαν τη ψυχή και του πιο ψυχρού ανθρώπου. Ήταν σαν να κηδεύει τη δική της ύπαρξη και όχι ενός ξένου που ούτε πρόλαβε να γνωρίσει.

Ξάφνου ένα χέρι απλώθηκε στο δικο της τραβώντας τα βλέμματα και μια ακόμα φωνή λάλησε πάνω στη δική της. Η Αμιρα πλησίασε και γνωρίζοντας το μοιρολόι, σιγοντάρησε πλάι της απαλά πράγμα που προκάλεσε ρίγος. Οι φωνές τους έδεναν απίστευτα αρμονικά ενώ η Λεϊλα στη κίνηση της , αν και ένιωσε περίεργα συνέχισε να τραγουδά. Δεν έβγαζε κακία, ούτε ζήλεια... Ήταν σαν να την ένιωθε...
Όπως ήταν φυσικό ο Ομέρ δεν επενέβη καν. Αντιθέτως κάθισε σε μία από τις καρέκλες και θρήνησε όπως έπρεπε. Ήταν ο αγαπημένος γιος του πατέρα του. Ο πρωτότοκος. Η αδυναμία που όμοια της δεν υπήρξε ξανά. Σε κανέναν από τους δύο του γιους...

Μόλις οι γυναίκες είπαν και τη τελευταία λέξη , η Αμιρα έπιασε το σάβανο , το σήκωσε σκεπάζοντας το πρόσωπο του Καρίμ και κάνοντας μια υπόκλιση στη Λεϊλα που προκάλεσε έντονα βλέμματα, αποσύρθηκε στη θέση της.

"Καλό ταξίδι πατέρα..." ο Ομέρ έκλεισε το φέρετρο και έπειτα στράφηκε προς τις γυναίκες. "Είστε ελεύθερες να κάνετε τις δουλειές σας... Μόνο κάποιος να φέρει στα γραφεία λίγο κρασί για τη συγχώρεση..." είπε και γύρισε προς το Γκάμπριελ ο οποίος είχε δακρύσει.

"Ήταν σωστός άντρας..."

"Ευχαριστώ που τον τιμήσατε μαζί μου. Όπως ακριβώς θα ήθελε και εκείνος, δε θα χάσουμε καθόλου χρόνο. Θα ήθελα να αποσυρθούμε αν συμφωνείτε στο γραφείο. Επίσης μετά το τέλος της συζήτησης μας θα σας δείξω τα δωμάτια σας για να ξεκουραστείτε" ο Γκάμπριελ έριξε ένα βλέμμα στον Ιαν περιμένοντας την άρνηση μα ο Ίαν έπραξε εντελώς διαφορετικά

"Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία. Μόλις ορίσουμε τη μεταφορά και όλα κυλήσουν ομαλά θα ανταποδώσω"

"Δε χρειάζεται. Ήξερα πως όσοι κι αν έρθουν δε θα έχουν πουθενά να μείνουν σε αυτό τον άγονο τόπο και το σπίτι του Γκάμπριελ είναι υπερβολικά μικρό. Είχαμε ήδη έτοιμο χώρο για περίπου είκοσι άτομα. Δε τίθεται θέμα. Όλη η αριστερή πλευρά του σπιτιού εξάλλου είναι για τους άντρες...Ξέρετε μερικές φορές..." ο Ομέρ μιλούσε μα το βλέμμα του Ιαν ταξίδεψε πίσω ακριβώς από τη πλάτη του...
Η Λεϊλα μιλούσε με την Αμιρα ενώ πλάι τους είχαν και οι δύο από μια κοπέλα. Απόρησε για μια στιγμή πως είναι δυνατόν να γίνεται μια συζήτηση κάτω υπό αυτές τις συνθήκες και με τόσο καλυμμένα πρόσωπα μα ο Νικ που τον σκουντηξε τον έβγαλε από τις σκέψεις. Η Λεϊλα πέρασε πίσω από τον Ομέρ βιαστικά ρίχνοντας του ακόμα μια ματιά και εκείνος ακολούθησε τη ροή της ενώ ακόμα μια σπρωξια από το Γκάμπριελ αυτή η φορά με τη μαγκουρα του, τον επανέφερε εντελώς.

"Λοιπόν; Καταλάβατε;"

"Όχι..." απάντησε ο Ίαν βεβιασμένα και ο Νικ στριφογυρισε το βλέμμα τσιμπώντας τον από πίσω

"Νομίζω αστειεύεστε. Με συγχωρείτε... Δε πιάνω τόσο εύκολα το δυτικό χιούμορ.. Πάμε;" αποκρίθηκε ο Ομέρ κοιτώντας τον Ιαν περίεργα

"Ρε μαλάκα άκουσες τι είπε;" έσκυψε και του ψιθύρισε σαν άρχισαν να περπατάνε "Συνελθε!"

"Τι είπε; Ότι κι αν είπε μαλακία θα είπε! Τι να έλεγα; Ναι;"

"Ε τώρα τι να σου πω!"

"Τίποτα να μη του πεις!" ο Γκάμπριελ αστραψε από πίσω "Τι έπαθες μου λες;"

"Είστε καλά και οι δύο; Ο ένας τσιμπάει ο άλλος βαράει! Τι σας έπιασε;" Ο Ίαν συνέχισε να περπατά κοιτώντας γύρω του το χώρο ενώ τόσο ο Νικ όσο και ο Γκάμπριελ ήταν πλάι του.

"Μας είπε να μη πλησιάσουμε καμία γυναίκα χωρίς εντολές κατά τη παραμονή μας και εσύ είπες όχι!" είπε σιγανα ο Νικ καθώς έφταναν στα γραφεία και ο Ίαν χαμογέλασε και ανασηκωσε τους ώμους

"Και να άκουγα πάλι όχι θα έλεγα..." αποκρίθηκε μα σοβαρεψε μετέπειτα "Κανείς δε μου λέει τι θα κάνω, πως θα το κάνω, κι αν κρίνω απαραίτητο να κάνω κάτι... Καμία άλλη απορία;"

"Γιε μου...." Ο Γκάμπριελ τον σταμάτησε και πιάνοντας τον από τους ώμους τον κοίταξε αναστατωμένος. "Σε είδα πως τη κοιτούσες...Αυτή είναι έτσι; Μη προκαλέσεις κάποιο χαμο γιε μου, να χαρείς ... Ήρθατε εδώ με ένα σκοπό..."

"Ηρέμησε παππού... Έχεις δίκιο. Ήρθαμε με σκοπό να σώσουμε... Σωστά;" ρώτησε ψύχραιμος

"Σωστά..." απάντησε ο Γκάμπριελ έχοντας όμως δισταγμό

"Αυτό σκοπεύω να κάνω. Οπότε μην σε ανησυχεί τίποτα ..."

"Σε εμπιστεύομαι παιδί μου ..."

"Κακώς!" πετάχτηκε ο Νικ "Μαλάκα Ίαν συνελθε γιατί εγώ δεν είμαι παππούς! Δε ξέρω τι σκατα έπαθες αλλά πραγματικά το μόνο που δε θέλω είναι να μου χαθείς και να μείνω μόνος να τα βγάλω πέρα! Κατανοητό;"

"Πολύς ντόρος για το τίποτα δε νομίζεις;" αποκρίθηκε ο Ίαν απαθεστατα μα ο Νικ που τον ήξερε αρκετά καλά επέλεξε να μη πει άλλη λέξη και ταράξει τον Γκάμπριελ. Θα είχαν το χρόνο τους αργότερα σίγουρα.

"Κύριοι;" Ο Ομέρ στεκόταν περιμένοντας τους και ο Ίαν ρίχνοντας ένα βλέμμα πως όλα είναι καλά προς το Γκάμπριελ, μπήκε μέσα πρώτος...

******

Η Αναστασία άφησε έναν αναστεναγμο σαν έκλεισε η πόρτα ενώ η Λεϊλα άρχισε να βγάζει εκείνα τα βαριά πένθιμα ρούχα από πάνω της βιαστικά και μόλις τελείωσε έκλεισε τα μάτια και εχωσε στις χούφτες το κεφάλι της προβληματισμένη. Πονούσε πολύ ενώ πραγματικά στεκόταν όρθια με δυσκολία έπειτα από όσα έγιναν νωρίτερα. Κι όμως ... Βγήκε , έκανε αυτό που έπρεπε και στάθηκε στο ύψος της δίνοντας παράλληλα ένα μάθημα σε αυτόν που τόλμησε να δώσει εντολή και που φυσικά ήταν σίγουρη πως το έκανε η Ζεχράν. Δεν ήταν όμως προβληματισμένη γι'αυτο...
Κάπου στο βάθος του μυαλού της έτρεμε στην ιδέα εκείνος ο άντρας να πει στον Ομέρ πως την είδε γυμνή. Δεν είχε ιδέα ποιος ήταν. Γιατί ήρθε και τι ήθελε... Το μόνο που ένιωθε ήταν το έντονο βλέμμα του πάνω της και στην ιδέα να πει λέξη για όσα έγιναν στην όαση η καρδιά της πεταριζε...
Ο Ομέρ ήταν ικανός να κάνει σίγουρα κακό στην Αναστασία. Έπειτα από τη συμπεριφορά του και όσα της είπε δε χωρούσε αμφιβολία.

"Πρέπει να τον βρω και να τον σκοτώσω πριν μιλήσει..." είπε αξαφνα φωναχτά τις σκέψεις της.

"Ποιον; Τι λες;" ρώτησε η Αναστασία μη καταλαβαίνοντας

"Κανέναν..." η Λεϊλα αναστεναξε

"Αχ... Ξέρω πως ζούμε ένα δράμα, ξέρω πως όλα γύρω μας είναι ένα τεράστιο χάος, ξέρω πως ακόμα και στη σκέψη αισθάνομαι τύψεις γιατί εσύ πονάς μα ύστερα από τόσα χρόνια δε μπορώ να σου κρύψω πως αισθάνομαι Λεϊλά..."

"Τι εννοείς;"

"Δε ξέρω... Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά... Το μυαλό μου..." Η Αναστασία κάθισε κάτω και βάζοντας το κεφάλι της στα γόνατα της Λεϊλα που ήταν ήδη καθισμένη στο κρεβάτι, αναστεναξε βαθιά .

"Κορίτσι μου με τρομάζεις... Τι έπαθες; Γιατί τα μάγουλα σου ειναι κόκκινα;" Η Λεϊλα ανησύχησε αμέσως μα η Αναστασία της χαμογέλασε ντροπαλά

"Συγχώρα με Λεϊλά μου..." ξεκίνησε να λέει "Μα νομίζω πως... "

"Πώς;"

"Ξέρω πως περάσαμε πολλά αλλά... Δε φταίω και δεν το θέλησα και.."

"Αναστασία μου να χαρείς... Πες μου τι έχεις πάθει γιατί θα τρελαθώ...!"

"Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο άντρα στη ζωή μου Λεϊλα..." είπε εν τέλει και εκείνη σηκώθηκε πάνω έκπληκτη "Μη μη! Μη φωνάξεις. Ξέρω πως έχουμε υποστεί πολλά. Δε θέλω κάτι από εκείνον ούτε φυσικά να με ακουμπήσει μα... Έχει κάτι το τόσο διαφορετικό.... Δε μοιάζει με τους δικούς μας... Κανένας από τους δύο δεν μοιάζει. Μου θύμισε τους αντρες που έβλεπα στη πατρίδα μου... Φυσιολογικούς και όχι αρχηγούς με δούλες... Ξέρω πως και μόνο που το λέω ύστερα από όσα περάσαμε είναι ντροπή μα δε μπορώ να σου κρύψω τίποτα. Ποτέ δε σου έκρυψα... Με κοίταξε και ένιωσα... Δεν ξέρω... Ένιωσα σπίτι μου Λεϊλά... Φυσιολογική ξανά για μια στιγμή. Δίχως μπούρκα... Δίχως χαμένη αξιοπρέπεια... Δίχως τίποτα... Ένα βλέμμα μου έριξε φυσικά μα μου θύμισε τόσο το τόπο μου... Ξέρω πως δεν έχεις ζήσει πέρα από το Μπαχρέιν και πως εκεί η κατάσταση είναι ίσως χειρότερη μα εγώ πρόλαβα να δω λίγη ανθρωπιά και λίγη φυσιολογικότητα... Συγχώρα με αν με τα λόγια μου σε..."

"Σσς..." την καθησυχασε αφού η Αναστασία ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα "Ποιος άντρας κορίτσι μου;"

"Ο πολύ ψηλός... Τέτοιους τεράστιους είχαμε στη Ρωσία .." είπε με δισταγμό και η Λεϊλα κατάλαβε. Όχι πως ο Ίαν ήταν κοντός μα ο Νικ πράγματι ήταν αρκετά πιο ψιλός και λιγνός συγκριτικά με τους άλλους οπότε δεν ήθελε και πολύ να καταλάβει ποιον εννοεί
"Ντρέπομαι και μόνο που η ψυχούλα μου ταράχθηκε... Μα αν δε το πω σε σένα σε ποιον να το πω; Εύχομαι να μπορούσαν να μας πάρουν μακρια... Να γλιτώναμε επιτέλους από αυτή τη ζωή..."

"Για μένα δεν υπάρχει ελπίδα κοριτσάκι μου...." της είπε τρυφερά χωρίς να θέλει να βλάψει τον ήμερο ενθουσιασμό της "Στο εύχομαι όμως ολόψυχα να βρεις μια μέρα αυτό που πραγματικά επιθυμείς και να ζήσεις μια νέα ζωή... Εγώ δυστυχώς όπου και αν κοιτάξω βλέπω τέρατα εκεί που εσύ βλέπεις άντρες..." η Αναστασία βουρκωσε και λυπήθηκαν τα μέσα της ακούγοντας πόσο πολύ προσπαθούσε να ακουστεί ήρεμη ενώ καταβαθος πονούσε. "Εσύ ίσως είδες όπως λες την άλλη πλευρά μα εγώ γνώρισα μονάχα μια... Αυτή έμαθα. Αυτή μίσησα. Αυτή μισώ. Κανένας δε μπορεί να μου αποδείξει το αντίθετο... Ξέρεις γιατί κοριτσάκι μου;" ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της "Γιατί όπου κι αν πάω , όπου κι αν καταλήξω... Ότι κι αν απογινω σε αυτή τη ζωή, οι εφιάλτες πάντα θα με κυνηγούν... Δεν εμπιστεύομαι κανέναν από δαύτους Αναστασία μου και δε θα το κάνω ποτέ... Συγχώρα με εσύ λοιπόν, μα όσο κι αν θέλω να συμμεριστω τη χαρά σου, δε το αντέχω..." Της άφησε ένα απαλό φιλί στο μέτωπο και την αγκάλιασε σφιχτά για να κρύψει τα δάκρυα που έτρεχαν πλέον "Θα είμαι όμως πλάι σου... Όπως πάντα έκανα... Σε κάθε σου όνειρο , κάθε ελπίδα και καθε απόφαση..." είπε με δυσκολία και η Αναστασία βάζοντας και εκείνη τα κλάματα την σφιχταγκαλιασε όσο πιο δυνατά μπορούσε νιώθοντας κατά βάθος ντροπή για όσα ξεστόμισε ύστερα από τόσα χρόνια και τόσα βάσανα που βρέθηκαν στο διάβα τους....

Πλέον ακόμα και η ελπίδα στα μάτια τους έφτασε να γίνεται τύψεις...
Να γίνεται ντροπή ακόμα και ένα αμυδρό συναίσθημα...
Κι αυτό ήταν ακόμα πιο τρομακτικό από κάθε βασανιστήριο...

😔😔😔