Μερικά βιβλία έχουν αρχή και τέλος ενώ άλλα αρχίζουν και δεν τελειώνουν ποτέ...
Πώς να τελειώσει κάτι όταν δε θέλεις να τελειώσει;
Απλά δε σου πάει η καρδιά να δώσεις ένα τέλος...
Έτσι ακριβώς συνεβη και σε μένα...
Μου ήταν τρομερά δύσκολο να μοιραστώ μαζί σας ολόκληρη τη ζωή μου μέσα σε 365 σελίδες... Πιστεύω πως άλλες τόσες να είχα , θα τις γέμιζα και αυτές...
Έπρεπε όμως να το κάνω.
Έπρεπε να σας μιλήσω και να σας πω ότι όσο δύσκολα και περνάμε, όσο μακάβρια και είναι όλα γύρω μας, πάντα κάπου κάποιος θα είναι εκεί να κρατάει στα χέρια μια ελπίδα...
Η πίστη κρέμεται πολλές φορές από ένα σκοινί που εκείνο καταλήγει στο γκρεμό. Προσπαθείς να την ανεβάσεις ψηλά μα εκείνη ολοένα και πέφτει.
Δεν μπορείς να το κάνεις μόνος...
Δε θέλεις πολλά...
Εκείνο το χέρι που θα πιάσει το σκοινί και θα σε βοηθήσει να το τραβήξεις μέχρι πάνω.
Για εμένα, οι ίδιοι οι άντρες  έριξαν τη πίστη μου στα τάρταρα και έγιναν σύμβολο μίσους στη ψυχή μου.
Μισούσα κάθε έναν από αυτούς ξεχωριστά. Όλοι έπαιρναν το ίδιο πράγμα από εμένα μα μερικοί άξιζαν ένα τσικ παραπάνω την ολοψυχη αποστροφή μου.
Κι όμως... Άντρες κατέστρεψαν τη πίστη μου, και άντρας την επανέφερε...

Δε θα μακρυγορησω περισσότερο.
Νομίζω όσα ήταν να ειπωθούν είναι είδη γραμμένα.
Χωρίς εκείνον δε θα έφτανα εδώ. Δεν θα μάθαινα να γράφω και να διαβάζω και ούτε θα ήμουν σε θέση να γράψω αυτό το βιβλίο.
Μα ποια είμαι εγώ; Ένα τίποτα μπροστά στη θάλασσα των γυναικών ανά το κόσμο που πέφτουν θύματα κακοποίησης. Βίας από όπου αυτή και αν προέρχεται. Δυστυχώς η ενδοοικογενειακή, είναι αυτή που πονάει περισσότερο.
Μιλήστε!
Δεν είστε μόνες!
Κάποιος είναι εκεί έξω και για σας. Πάντα είναι!
Ποτέ δε ξέρεις από πού έρχεται η σωτηρία. Μα έρχεται...
Το μόνο που μας κρατάει πίσω ο φόβος...
Ο φόβος να εμπιστευτούμε.
Ο φόβος να κάνουμε το επόμενο βήμα.
Ο φόβος να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Ο φόβος να φύγουμε από όσα μας πονάνε γιατί νομίζουμε πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο για εμάς εκεί έξω.
Κάνατε λάθος!
Μέγα λάθος!

Βγείτε! Φωνάξτε! Ενωθείτε!
Είτε έχετε παιδιά είτε είστε μόνες, μιλήστε...
Μη χαθείτε όπως χάνονται τόσες ψυχές καθημερινά γιατί φοβούνται.
Μια γυναίκα μπορεί να κάνει τα πάντα αν το θελήσει...
Να μεγαλώσει τα παιδιά της μόνη, να στηρίξει τους γύρω της και μετά να στηρίξει και τον εαυτό της
Μια γυναίκα έχει φωνή!
Τη δική μας φωνή!

Όχι άλλη βία...
Όχι άλλο αίμα...
Όχι άλλος πόνος...

Βουβοί θεατές υπάρχουν πολλοί μα εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές της ζωής μας...
Μια φορά ζούμε...
Ας τη κάνουμε να αξίζει...
Ακόμα και ο δρόμος είναι προτιμότερος από ένα περιβάλλον που καίει τα μέσα μας... Ναι... Καλά ακούσατε. Ο δρόμος...
Αν είχα παιδιά και βίωνα βία θα προτιμούσα να τα πάρω και να κοιμάμαι σε ένα χαρτοκουτο ζητιανευοντας λίγα ψίχουλα για να τα θρέψω...
Δε θα άφηνα όμως κανένα να μου σακατευει τη ψυχή για χάρη αυτών...
Μαζί με εσάς, νιώθουν και εκείνα...
Μη το ξεχνάτε.
Δεν έχετε ανάγκη από συγγενείς.
Δεν έχετε ανάγκη από την οικογένεια.
Δεν έχετε ανάγκη κανένα σαν πάρετε την απόφαση να φύγετε.
Είστε γυναίκες...
Γεννάτε τη ζωή με πόνο και δεν αξίζει σε καμία να ζει στην αθλιότητα μιας ψεύτικης ανδροκρατούμενης ιδέας που θέλει τη γυναίκα υποχείριο...

Δώστε φωνή στη ψυχή σας...
Δώστε φτερά στις πλάτες σας...
Δώστε ώθηση στα πόδια σας και μη κοιτάτε πίσω...

Από το πίσω μαθαίνουμε να μη κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη... Μέχρι εκεί όμως...
Το μέλλον, το κρατάμε εμείς στα χέρια μας, είτε θέλουμε να το αποδεχτούμε είτε όχι...

Κλείνω, λέγοντας ένα και μόνο πράγμα....

Αν δεν λυπηθείτε εσείς τον εαυτό σας πρώτοι, δε θα το κάνει κανείς για εσάς...

Η Λεϊλα κοίταξε το κόσμο που σηκώθηκε και άρχισε να χειροκροτεί καθώς διάβασε τον επίλογο του βιβλίου της και χαμογέλασε δακρυσμένη. Κάπου εκεί στις πρώτες θέσεις υπήρχαν πάνω από δέκα μάτια που για εκείνη ήταν πλέον η μόνη οικογένεια που είχε ποτέ και όλοι την κοιτούσαν περήφανοι.
Δύο από αυτά όμως ξεχώριζαν...
Είχαν περάσει τρεις μήνες από την άφιξη του. Σαν συνήλθε εκείνη τη μέρα και κατάλαβε πως δεν ήταν όνειρο η φωνή του , η χαρά της δεν είχε τέλος.
Παρόλα αυτά, ξεκίνησαν να γνωρίζουν ο ένας τον άλλο από την αρχή...
Από το απόλυτο μηδέν και από την ανάγκη να σβήσουν τα μελανά σημάδια της ιστορίας.

Κανένας από τους δύο δεν φανέρωσε όσα πραγματικά ένιωθε γιατί κατά βάθος ηξεραν πως καθένα νέα αρχή έρχεται πρώτα με την αποδοχή του σήμερα και με τον απολογισμό του παρελθόντος.

Η Λεϊλα πλησίασε τα χείλη της στο μικρόφωνο και ο κόσμος σώπασε

"Προστάτες υπάρχουν πολλοί εκεί έξω ανά τους αιώνες...Ο δικός μου, μου έμαθε με πράξεις πως τελικά ο πραγματικός μας προστάτης, δεν είναι ένας άνθρωπος με σάρκα και οστά...
Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός... Εκείνος που αποφασίζει αν πραγματικά θέλει να σωθεί, ή όχι..." Έκανε μια παύση και χαμογέλασε ήρεμη...
"Έτσι μου είπε να σας πω απόψε...Μα να που στέκομαι εδώ ενώπιον σας και θα τον βγάλω ψεύτη... Κανένας δε μπορει να σωθεί ολομόναχος Ίαν... Είτε είναι ο εαυτός μας είτε κάποιος άνθρωπος σταθμός για μας, όλοι έχουμε κάποιον εκεί έξω να μας προστατεύει. Για εμένα, ο μόνος προστάτης ήσουν εσύ... Ο εαυτός μου βλέπεις ,  με είχε ξεγράψει χρόνια πριν σε γνωρίσω..."

Ο κόσμος χειροκρότησε και εκείνη βγάζοντας τα γυαλιά της, έκλεισε το βιβλίο που είχε μπροστά της και κάνοντας μια υπόκλιση εκτίμησης προς το κόσμο, χάθηκε πίσω από τις μεγάλες κόκκινες κουρτίνες...

*****

Ένα μήνα αργότερα....

Χτύπησε απαλά τη πόρτα και μπαίνοντας μέσα την είδε να κάθεται στο γραφείο της μελετώντας με ζήλο τις υποθέσεις που της είχε φέρει ο Νικ.

"Καλημέρα..." του χαμογέλασε γλυκά και εκείνος ανταπέδωσε.

"Θα είναι όντως καλή άραγε;" τη ρώτησε πλησιάζοντας τη και η Λεϊλα τον κοίταξε με ένα περίεργο χαρούμενο βλέμμα

"Ετοιμάζεις κάτι; Δείχνεις... Δε ξέρω..."

"Για την ακρίβεια κάτι έχω στο μυαλό μου για σήμερα..." Ο Ίαν πήγε κοντά της, έκλεισε το φάκελο που είχε μπροστά της και ακούμπησε στο γραφείο από τη μέσα μεριά κοιτάζοντας προς τα έξω. "Έχει όμορφη μέρα σήμερα... Δε συμφωνείς;"

Η κατάσταση μεταξύ τους ήταν ιδιαίτερα όμορφη από τη μέρα που έφτασε. Αρκέστηκαν στο να μιλάνε για όσα έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια στις ζωές τους ενώ κατά καιρούς , ίσως έβλεπαν καμία ταινία μαζί μα ως εκεί.
Όλοι ήξεραν πως ανάμεσα τους υπήρχε κάτι θηριώδες μα κανένας ποτέ δεν εξέφρασε την γνώμη ή την άποψη του. Ήξεραν πως όταν φτάσει η στιγμή, θα έκαναν μόνοι τα πρώτα βήματα στη ζωή.

"Όντως είναι όμορφη μέρα..." η Λεϊλα γύρισε τη καρέκλα της, σηκώθηκε και άνοιξε το παράθυρο αφήνοντας τον καθαριο αέρα να μπει και να σπείρει τη δροσιά του.

"Θέλεις να βγούμε απόψε;" της είπε συνεχίζοντας να κοιτάζει προς τα έξω και εκείνη δίχως να το θέλει, σχημάτισε στα χείλη της ένα χαζό εν μέρη χαμόγελο. Τα μάγουλα της ανασηκωθηκαν και φοβήθηκε να γυρίσει και να τον κοιτάξει.

"Να βγούμε;" ρώτησε και από το τόνο και μόνο της φωνής της, το χαμόγελο της προδόθηκε.

"Ναι... Εγώ και εσύ... Ραντεβού..." η Λεϊλα κοκκινησε ολόκληρη ώσπου σαν είδε τα χέρια του τα απλώνονται δεξιά και αριστερά πάνω στη κάσα του παραθύρου, της κόπηκε η ανάσα.
"Θα ήθελες να βγεις μαζί μου, δεσποινίς μου;" η φωνή του έσκασε ακριβώς στο πίσω μέρος του κεφαλιού της , σπέρνοντας μια γλυκιά θέρμη σε ολόκληρο το κορμί της που ερχόταν σε άμεση αντιπαράθεση με τη δροσιά του αέρα που έμπαινε μέσα. Είχε χάσει κυριολεκτικά τη μιλιά της. Δεν είχε ιδέα τι να πει , πως να το πει μα ούτε και πως να αντιδράσει. Ένιωθε μονάχα τη καρδιά της να πεταριζει και το αίμα στις φλέβες της να κυλάει γρηγορότερα.
"Δε θα σου ζητήσω ποτέ να μου δωθεις..." της ψιθύρισε και εκείνη ανατριχιασε "Μια ευκαιρία θα ζητήσω να ...." Η Λεϊλα γύρισε απότομα προς το μέρος του και του έκοψε τη φόρα γελώντας αηχα ενώ τα χέρια της βρέθηκαν πάνω στα χείλη του.
Έμοιαζε με ένα μικρό παιδάκι που πήρε  ένα δώρο το οποίο  περίμενε καρτερικά μα κατά βάθος δε ήξερε  πως να το διαχειριστεί. Εκείνη η δυναμική γυναίκα που είχε γίνει το τελευταίο διάστημα, εξανεμίστηκε εντελώς.

Δίχως να του πει κάποια λέξη, κούνησε χαρούμενη το κεφάλι της πάνω κάτω και ένιωσε τα χείλη του να χαμογελούν πάνω στα δάχτυλα της. Όλη εκείνη η παιδική χαρά όμως, έγινε σκόνη και θρυψαλλα μόλις ο Ίαν έκανε να ανοίξει τα χείλη του και να μιλήσει. Η καυτή του ανάσα έσκασε στα δάχτυλα της και εκείνο το χαμόγελο της, χάθηκε.
Τα χέρια του ακούμπησαν στη μέση της και η Λεϊλα τον κοίταξε με ένα διαφορετικό βλέμμα. Πρώτη φορά στη μέχρι τώρα ζωή της, ένιωσε την ανάγκη να νιώσει έναν άντρα.
Ο Ίαν σοβαρεψε...
Εκείνη σοβαρεψε....
Η στιγμή ήταν μονάχα μια στιγμή μα ήταν αρκετή για να βγάλει προς έξω την επιθυμία...
Η Λεϊλα κατέβασε διστακτικά τα δάχτυλα της και σαν ένα μωρό που κάνει τα πρώτα του βηματακια στη ζωή, εγυρε ελαφρώς το κεφάλι της προς το δικό του. Η οπτική τους επαφή δεν είχε τέλος , η ανάσα της γρηγόρεψε ενώ τα χέρια του ταξίδεψαν κατά μήκος της μέσης της και την έσφιξαν με ένα πρωτόγνωρο τρόπο.

"Πονάει ..." ψέλλισε διαγράφοντας το κενό ανάμεσα τους και μίλησε σχεδόν πάνω στα χείλη του.

"Το ξέρω ότι πονάει μάτια μου..." της απάντησε κοιτώντας τη κατάματα και εκείνη κλείνοντας εντελώς το κενό, άφησε τα χείλη της να αγγίξουν τα δικά του. Όλα ήταν ξένα... Η αίσθηση... Ο τρόπος... Ο μη εξαναγκασμός...
Η ελευθερία που της δόθηκε...
Η γνώση πως ήταν επιλογή της...
Όλα γεννούσαν ένα τρόμο και μια ανάγκη για εξερεύνηση μέσα της.
Χάιδεψε το άνω του χείλος με το δικό της και εκείνος την άφησε να αποταξει το φόβο δίνοντας της πλήρη ελευθερία κινήσεων. Τα τραύματα ήταν τεράστια για να αφήσει τον εαυτό του να ενδώσει και ήξερε καλά πως παρά την οικειότητα ανάμεσα τους, όλα ήθελαν ειδική μεταχείριση. Από τη προσέγγιση μέχρι τη πράξη.
Η Λεϊλα σήκωσε τα χέρια της και τα άπλωσε στο πρόσωπο του.
"Γίνε ο πρώτος..." ζήτησε χαμηλά "Γίνε ο ένας... Γίνε ο μοναδικός... Ο τελευταίος..." συνέχισε ανοίγοντας ελαφρά τα χείλη της "Γίνε η αφετηρία και ο τερματισμός της ζωής μου... Η αρχή και το τέλος μιας διαδρομής που κλείνει και μιας άλλης που τώρα αρχίζει..." ένωσε εντελώς τα χείλη της στα δικά του και εκείνος ήταν ικανός να νιώσει τη καρδιά της να χτυπά μέσα σε εκείνο το φιλί.
Ξάφνου και χωρίς καμία προειδοποίηση, την τράβηξε πάνω στο κορμί του και εκείνη έβγαλε μια ανάσα πάνω στα χείλη του συνοδευόμενη από μια μικρή φωνή.

"Να είσαι σίγουρη πως θα είμαι ο τελευταίος..." της είπε σοβαρός "Και ο πρώτος... Δε θέλω να σβήσω το παρελθόν Λεϊλά... Να ζωγραφίσω πάνω σε αυτό θέλω με τα δικά μου χρώματα..." βουρκωσε ακούγοντας τον "Όλοι έχουμε ένα παρελθόν... Το θέμα είναι, κατά πόσο αυτό επηρεάζει το παρόν και το μέλλον μας... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δύο χρόνια ολόκληρα έβλεπα εφιάλτες... Γιατί και για μένα , αυτή είναι η αρχή... Εσύ είσαι η αρχή μάτια μου... Κι αν μου ζητάς να γίνω το τέλος , θα γίνω με όλη τη ψυχή μου..."

Η Λεϊλα έκανε να ανοίξει τα χείλη της μα εκείνος δεν την άφησε...
Τα ένωσε με τα δικά του και τα ρουφηξε παίρνοντας μαζί και μια ανάσα. Τη δική της ανάσα...
Άφησε τα χείλη του κολλημένα πάνω της ώσπου η Λεϊλα γυρίζοντας ελαφρώς το κεφάλι της στο πλάι, ενέδωσε εντελώς στο φιλί και τον άφησε να την οδηγήσει σε καινούρια μονοπάτια...
Αυτή είναι η ζωή...
Γεμάτη μονοπάτια....
Γεμάτη παρακλάδια...
Ίσως κάπου χάνεις το δρόμο μα στο τέλος όλο και κάποιος θα σε βοηθήσει τον βρεις...
Λένε πως πολλοί άνθρωποι συμβιβάζονται στη ζωή και σχεδόν ποτέ δεν καταλήγουν με εκείνον τον ένα που ταράζει ολόκληρη τη κοσμοθεωρία τους. Δεν έχουν άδικο...
Υπάρχουν όμως και αυτοί, που παλεύουν...
Αυτοί που έχουν ένα άστρο πάνω από το κεφάλι τους και την ευλογία να γίνουν ένα με το αληθινό τους ταίρι.
Ίσως αργούν λιγάκι να βρουν το δρόμο μα δεν συμβιβάζονται με κανένα άλλο. Στέκονται μπροστά στα σταυροδρόμια της ζωής και περιμένουν ...  Περιμένουν εκείνον τον ένα, που θα εμφανιστεί και θα τους δείξει το δρόμο...

Εκείνον που θα καταρρίψει τα πιστεύω τους, θα ταράξει τη ζωή τους και θα φέρει τη λύτρωση...
Ρίξτε ένα βλέμμα στον άνθρωπο που έχετε πλάι σας όσοι έχετε...
Είναι ο ένας;
Είναι ο δικός σας προστάτης;
Είναι το φως στο σταυροδρόμι σας;
Και με τα καλά και με τα κακά...
Όλα μπαίνουν στο τσουβαλι της ζωής και κανεις δεν είναι τέλειος...
Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αυτός που αγαπάει με ψυχή και όχι με συμβιβασμό...

Αυτός που πολύ απλά , θα δώσει δίχως να ζητήσει όλα όσα έχει και δεν έχει...
Γιατί; Μόνο για να δει ένα χαμόγελο στα χείλη σας...
Αυτή είναι η βαθιά ανιδιοτελής αγάπη...
Αυτό είναι το νόημα σε αυτό το βούρκο που ονομάζουμε ζωή και είναι γεμάτος λάσπες και βρωμιά τριγύρω...

Αγαπάτε με ψυχή....
Διαλέξτε προσεκτικά το σταυροδρόμι σας και μην αναλώνετε τη ζωή σας...
Υπάρχουν οι σκάρτοι μα υπάρχουν και εκείνοι οι παντελονατοι που αν και δυσεύρετοι, επιμένουν να υπάρχουν ακόμα...

Άντρας σημαίνει στήριγμα...
Σημαίνει βράχος...
Σημαίνει τιμή....
Ψυχική δύναμη...

Όσες μεγαλώνετε άντρες , δείξτε τους το δρόμο...
Όσες μεγαλώνετε γυναίκες, δείξτε τους πάλι το δρόμο...

Ο σεβασμός και η τιμή, είναι αξίες δυσεύρετες τη σήμερον ημέρα...

Δεν θα σας βάλω κάποιο μπόνους ή έξτρα κεφάλαιο για τη μετέπειτα ζωή τους...
Νομίζω πως όταν φτάνεις και αγγίζεις τη λύτρωση δεν χρειάζεσαι ένα αύριο για να δείξεις τη χαρά σου...
Αφήστε τους να φτιάξουν ένα όμορφο μέλλον στη ζωή τους και ζωγραφίστε μέσα στη ψυχή σας, το τέλος που εσείς επιθυμείτε...
Εκείνοι βρήκαν την άκρη...
Πέρασαν μέσα από δύσκολα μονοπάτια και τη βρήκαν...
Εσείς;

Έχετε βρει και εσείς τη λύτρωση;

Μείνατε μαζί μου μέσα σε ταξίδια και ακόμα μένετε...
Η εκτίμηση μου είναι το λιγότερο...
Με αφήνετε να μπαίνω σαν μια μικρή κλέφτρα στη καρδιά σας και να ζωγραφίζω και εγώ με το δικό μου τρόπο...

Να είστε όλοι καλά σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε...
Τίποτα άλλο δε ζητώ...

Εις το επανιδείν...❤️❤️❤️
(Σε ελληνικά εδάφη και σύντομα...)

❤️❤️❤️❤️