"Δεν βαρέθηκες να έρχεσαι κάθε μέρα;"ρώτησε γυρίζοντας προς το μέρος του "Όσο καλά και να γίνει το σώμα ξέρεις, πάντοτε θα είμαι πληγωμένη εσωτερικά οπότε μην ανησυχείς. Το καθήκον σου τελείωσε και σε ευχαριστώ για αυτό..."

"Οι πληγές μικρή, κλείνουν μιας αφήνουν σημάδια. Στο χέρι μας είναι να μην τα κοιτάμε..."

"Μη μου μιλάς σαν να είσαι κανένας φιλοσοφος... Θέλω λόγια φυσιολογικά.
Με έχουν σακατεψει Λίαμ...ούτε τη μάνα μου δεν ξέρω πως θα αντικρυσω..."

"Δε φταις ξέρεις"

"Δεν έχει σημασία... Στις θύμησες και μόνο όσων έγιναν πάνω σε αυτό το κορμί η ντροπή είναι λίγη και μόνο σαν λέξη" η Αλμα απεστρεψε το βλέμμα της και κοίταξε έξω από το παράθυρο. "Φύγε. Σταμάτα να με κοιτάζεις έτσι γεμάτος λυπηση και άλλα φύγε..."

"Δεν μπορώ..." της είπε μαλακά

"Σου είμαι μια άγνωστη. Με έσωσες και πάντοτε θα σου είμαι ευγνώμων αλλά δεν αντέχω να βλέπω τη λυπηση στο βλέμμα σου..."

"Δεν είναι λυπηση Αλμα..." Ο Λίαμ που μέχρι πρότινος δεν την είχε ακουμπήσει εκτός από τη διάσωση φυσικά , άπλωσε το χέρι προς το πρόσωπο της και αγγίζοντας την ελαφρά τη γύρισε προς το μέρος του..."Θαυμασμός είναι..." συνέχισε γλυκά με εκείνη να βουρκωνει.
"Δε θα σε αφήσω εδώ. Θα σε πάρω μαζί μου πίσω στην Αμερική και θα φροντίσω προσωπικά να επιστρέψεις στους γονείς σου. Αν ποτέ με χρειαστείς εγώ θα είμαι εκεί..." Τα δάκρυα έπεσαν πάνω στη παλάμη του και σφίγγοντας τα χείλη της άφησε ένα παραπονιαρικο λυγμο
"Μη κλαίς .. φτάνει πια. Κλαίς στον ύπνο σου όλη την εβδομάδα τώρα... Αυτά τα μάτια δεν αξίζει να κλαίνε άλλο..."

"Πονάω Λίαμ..."

"Το ξέρω. Ίσως δεν ξέρω πόσο μεγάλος είναι ο πόνος και ίσως δε μάθω ποτέ μα ξέρω ότι υπάρχει και είναι εκεί για να σε τυραννάει..."

Η Αλμα ανέβασε τα σκελετωμενα της χέρια και άγγιξε το χέρι του που κρατούσε ακόμα το πρόσωπο της.

"Γιατί δεν έφυγες;" επανέλαβε μια ερώτηση που του είχε ήδη κάνει αυτή τη φορά όμως κοιτούσε διαπεραστικά μέσα στα μάτια του.

"Δεν ξέρω... Απο την ώρα που σε είδα νιώθω πως έχω ένα καθήκον προς το πρόσωπο σου... Πως βρήκα ένα νόημα και ένα λόγο για να γίνω καλύτερος άνθρωπος... Με ρουφάς μέσα σου σαν αν είσαι μαύρη τρύπα και ειλικρινά δεν θέλω να ξεφύγω από αυτή..."

"Μη με πονέσεις ποτέ..." του ψιθύρισε και πιάνοντας στα χέρια της τα δάχτυλα του, τα ανέβασε στο ύψος των χειλιών της και τα φίλησε....

2 χρόνια μετά ...

"ΛΙΑΜ!!! ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ ΡΕ!!! ΜΟΥ ΥΠΟΣΧΈΘΗΚΕΣ!!!"

"Μη φωνάζεις να χαρείς!!! Δε φταίω!! Είναι φυσιολογικό!!"

"ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ! ΑΑΑΑΑΑ !! ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΠΟΝΕΣΕΙΣ!!!"

"Μα δε σε πονάω εγώ!!!"

"Εξαφανίσου!!!"

"Γιατρέ κάντε κάτι!!"

"Τι να κάνω κύριε μου! Γεννάει!"

"ΛΙΑΜ!!!!!!"

Κλάματα ακουστηκαν με τη κραυγή της και η Αλμα έβγαλε έναν αναστεναγμο

"Σαγαπαω Λίαμ..." του είπε χάνοντας εν μέρη τις αισθήσεις της μα εκείνος είχε ήδη πέσει ξερός σαν είδε τη κόρη του να βγαίνει μέσα απο τη γυναίκα που έγινε όλος ο κόσμος του... Που έγινε σταθμός και λόγος ύπαρξης για εκείνον...

"Θα πάω να γίνω τ-τζει στα μπόρα μπόρα! Ειλικρινά! Δεν αντέχω άλλο με δαύτους!"  Είπε απελπισμένα ο γιατρός σαν τον είδε τεζα "Κάποιος να τον μαζέψει παρακαλώ!!! Άντε να κάνουμε επιτέλους τη δουλειά μας!"

**********

"Ήσουν άτακτη σήμερα..."

"Θα πάψεις πια ή θα φας καμία ανάποδη; 24 ώρες το εικοσιτετράωρο άτακτη είμαι! Δε θα με κανεις να μη μπορώ να κουνηθώ!"

"Αμάν μωρέ Τζένη!"

"Τι αμάν μωρέ μαλακα! Φοβάμαι ακόμα και να σκύψω για να μαζέψω τη σκόνη από το πάτωμα!"

"Πως με είπες;;;;" Ρώτησε και πλησιάζοντας τη , τη γραπωσε από τη μέση, έκανε στην άκρη τα πιάτα  και την ανέβασε στο τραπέζι της κουζίνας.
"Θέλεις να φας ξύλο έτσι;"

"Λιγάκι..." παραδέχτηκε πονηρά

"Ρε τι θα κάνω εγώ με σένα μου λες;"

"Χμ... Ένα μικρό διαολακι ακόμα να τρέχει πέρα δώθε ίσως;;" Του είπε γλυκά

"Θέλεις να πειραματιστούμε πρώτα , επαναλαμβάνοντας συνεχώς τη πράξη και κάποια στιγμή όταν θα είναι τέλειο το πείραμα να προχωρήσουμε;"

"Μμμμ ακούγεται εξαιρετική ιδέα..." Η Τζένη τρίφτηκε πάνω του και εκείνος απλώνοντας προς τα πίσω το πόδι, έκλεισε τη πόρτα της κουζίνας

"Εδώ σε πήρα και τη πρώτη φορά...πω πω... Εκείνη τη μέρα δε θα τη ξεχάσω ποτέ..."

"Ούτε τις υπόλοιπες 1798 φορές να φανταστώ που μας άντεξε το συγκεκριμένο τραπέζι!"

"Πολλα λες και λίγα κάνεις! Ξεκινάει το πείραμα;"

"ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!! ΜΕ ΠΉΡΕ ΤΗΛΈΦΩΝΟ Η ΕΛΊΖΑΜΠΕΘ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΕΊΛΗΣΕ!!!!"

Η Τζενη και ο Γκάμπριελ αλληλοκοιταχθηκαν και γέλασαν

"Καλύτερα ας μείνουμε στο πείραμα! Αρκετούς μπελάδες έχουμε..." του είπε χαμογελώντας

"ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ!!! ΓΚΆΜΠΡΙΕΛ!!!! ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΈΡΘΕΙ ΤΩΡΑ! ΑΝ ΠΑΩ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΘΑ ΤΗ ΣΚΟΤΩΣΩ!!!"

"Γάμησε τα... Μη το συζητάς καν... Και όχι τίποτα άλλο, αλλά κάτι μου λέει πως πάλι εγώ θα τη πληρώσω..." της είπε και εκείνη γέλασε δυνατά "Πάω στο μικρό τέρας!"

"Περίμενε!" Η Τζένη κατέβηκε από το τραπέζι και πήγε μπροστά του "Σου έχω πει πόσο πολύ σαγαπαω;"

"Μερικές φορές... Όταν δεν έχεις περίοδο.." της απάντησε και εκείνη του δώσε μια φαπα στο κεφάλι.

"Σταμάτα να διακωμωδεις επιτέλους κάθε μου λέξη!"

"ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑ" συνέχισε να ουρλιάζει ο Σεθ

"Δε τη διακωμωδώ!"

"Το κάνεις! Σου είπα σαγαπαω κι εσύ με κοροιδεψες!"

"Όχι! Σου είπα την αλήθεια!"

"Ποια αλήθεια!!"

"ΓΚΆΜΠΡΙΕΛ!!!!!" Φώναξε ακόμα περισσότερο ο μικρός

"ΣΕΘ ΝΤΕΒΕΡΟ ΛΊΝΚΟΛΝ! ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΚΑΥΓΆ ΤΩΡΑ!" φώναξαν και οι δύο μαζί και αντιλαμβανόμενοι τις λέξεις τους, ξέσπασαν σε γέλια και αγκάλιασαν σφιχτά ο ένας τον άλλο....

"Σαγαπαω ρε..." του είπε πρώτη

"Και εγώ πεθαίνω κάθε φορά που μου το λες..."

********

Το σπίτι βυθίστηκε στη σιωπή...
Το παράθυρο ήταν ακόμα ανοιχτό όταν βγήκε αλλά πλέον είχε νυχτώσει έξω.

"Κοιμήθηκαν..." είπε διστακτικά βλέποντας τον να στέκεται και να κοιτάζει απ' έξω.
Ήταν η πρώτη στιγμή τους από την ώρα που πήγε στο σπίτι. Με τα κορίτσια να μιλάνε και να ρωτάνε ασταμάτητα πράγματα δεν βρήκαν ούτε ένα λεπτό για να έρθουν τετ α τετ μόνοι.
"Λόγκαν;"

"Μμμ" μουρμουριζε μόνο χωρίς να γυρίσει

"Συγχώρεσε με..." ζήτησε και κάνοντας λίγα μικρά διστακτικά βήματα έφτασε πίσω του. "Κοίταξε με...εμένα .. εγώ και εσύ είμαστε μόνο σε αυτό το δωμάτιο..."

Ο Λόγκαν γύρισε και ενώ κοιταχθηξαν αρκετές φορές μέχρι τώρα, η στιγμή έμοιαζε διαφορετική.
Έσκυψε απαλά και κρατώντας στα χέρια μια τούφα από τα μαλλιά της, τα έφερε ως το πρόσωπο του και τα μύρισε. Η Άλισον αν και δε την ακούμπησε έκλεισε στην αίσθηση και μόνο τα βλέφαρα της.

"Ακόμα μυρίζεις ουρανό ..." είπε αξαφνα και εκείνη δακρυσε μέσα από τα κλειστά της μάτια. Τα χείλη της τρεμουλιασαν, ανοιγοκλειναν βεβιασμένα από το παράπονο ώσπου αισθάνθηκε την ανάσα του υπερβολικά κοντά στο πρόσωπο της. "Κοίταξε με..." ζήτησε και εκείνη τα άνοιξε υπάκουα και καθώς τα άνοιξε δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα βουβά
"Μεγαλύτερη ευλογία από εσένα, δεν υπάρχει σε αυτή τη ζωή, με ότι αυτό συνεπάγεται..." αποκρίθηκε σοβαρός
"Μου έλειψες..."
Η Άλισον έβγαλε μια πνιχτη φωνή καθώς γέλασε και έκλαψε μαζί σαν τον άκουσε.
"Μην κλαίς άλλο ματάκια μου... Πήρα το ρίσκο χρόνια πριν και τελικά είχα δίκιο... Κατέληξα στο παράδεισο... Κατέληξα στο τόσο όσο χρειαζομουν για να νιώσω ζωντανός, ευτυχισμένος και πλήρης...όλα τα άλλα περισσεύουν..."
"Σσς... Όλα τελείωσαν πια..." της ψιθύρισε και σκύβοντας ελαφρά, τη σήκωσε στα χέρια του αγκαλιά.
Περπάτησε και φτάνοντας στο καναπέ τη ξάπλωσε απαλά κάτω.
"Κάνε με να ζήσω... Για ακόμα μια φορά..." ζήτησε και βγάζοντας όλα τα συσσωρευμένα συναισθήματα που κρατούσε χρόνια μέσα του, πλησιασε τα χείλη της και τα άγγιξε με τα δικά του.

"Όχι μία... Πολλές! Πολλές μάτια μου! Πολλές!" Η Άλισον πήρε τα ηνία και γραπωνοντας τον από το κεφάλι, όρμησε και έσπασε την ηρεμία των κινήσεων του φιλώντας τον αχόρταγα. Κλαίγοντας πάνω σε κάθε φιλί και σπαραζοντας από ευτυχία. "Δίχως εσένα, είμαι κενός άνθρωπος...." του είπε αξαφνα σταματώντας το φιλί "Για σένα γεννήθηκα... Για σένα πήρα ανάσα... Για εσένα υπάρχω... Μη φύγεις ποτέ ξανά μακριά μου!" είπε εν μέρη θυμωμένα και εκείνος εστίασε στα βουρκωμενα της μάτια "Μη φύγεις! Υποσχεσου μου! Ποτέ ξανά!"

"Που να πάω όταν όλα όσα αγαπώ βρίσκονται μέσα σε αυτό το σπίτι; Αν εσυ υπάρχεις για μένα, τότε εγώ γεννήθηκα με  ένα μόνο προορισμό... Να σε γνωρίσω και να μην αφήσω ποτέ ξανά να σε πονέσει κανείς... Ούτε εσένα, ούτε εκείνα τα μικρά θαύματα που κοιμούνται στο δωμάτιο..."

"Υποσχεσου μου..." αποκρίθηκε παραπονεμένα

"Στο υπόσχομαι μικρέ διαολε.... Στο υπόσχομαι..."

"Θέλω να με νιώσεις ..." η Άλισον ανασηκωσε το κεφάλι της και ψάχνοντας τα χείλη του , τον φίλησε απαλά αυτή τη φορά "Θέλω να ζεις μέσα μου. Θέλω να αναπνέω την ανάσα σου και να είσαι το πρώτο πράγμα που θα κοιτάζω κάθε πρωί σαν ανοίγω τα μάτια.."

Ο Λόγκαν της χαμογέλασε

"Μου κάνετε πρόταση γάμου δεσποινίς Πιτ;" είπε γλυκά και εκείνη κοκκινησε ολόκληρη. Ο Λόγκαν βλέποντας την άναψε ολόκληρος.  "Αναθεμα σε για θηλυκό... Ακόμα κοκκινίζεις..." αποκρίθηκε με εντελώς διαφορετικό τόνο στη φωνή  και βάζοντας το χέρι μέσα από τη μπλούζα της χάιδεψε απαλά τη κοιλιά της. "Και είμαι σίγουρος πως θα κοκκινίσεις περισσότερο αν κάνω αυτό ..." συνέχισε και χαμηλώνοντας το κορμί του, έπιασε την άκρη της πιτζάμας της και τη κατέβασε απαλά... Ύστερα τη κοίταξε και πιάνοντας το εσώρουχο με τα δόντια του  ξεκίνησε να το κατεβάζει  αλλά σταματησε.
Η Άλισον είχε μια τεράστια ανάγλυφη ουλή από τη μια άκρη ως την άλλη... Έμοιαζε περισσότερο με σφάξιμο παρά με τομή καισαρικής.
Το βλέμμα του έψαξε το δικό της και εισέπραξε σιωπή...
Η ανάσα του άρχισε να γίνεται πιο θερμή και επιστρέφοντας πάλι χαμηλά, ξεκίνησε να αφήνει μικρά απαλά φιλιά κατά μήκος όλης της τομής ενώ εκείνη σφίχτηκε.
"Σου έχω πει πως το κορμί σου, είναι πολύ πιο όμορφο από πριν;"

"Όχι...."

"Μμμμ...." Μουγκρησε χωρίς να σταματήσει να τη φιλα "Ξέρεις ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου πλέον σημείο;" Ήταν τόσα πολλά και τόσο δυνατά όλα τους τα συναισθήματα που ακόμα και η πράξη του έρωτα έμοιαζε λίγη. Τίποτα δεν έφτανε να αναπληρώσει τις χαμένες στιγμές ενώ τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και των δύο, έδιναν και έπαιρναν...

"Μαμά; Μπαμπά;" Η Ελίζαμπεθ βγήκε αξαφνα  στο σαλόνι τρίβοντας τα ματάκια  της και ο Λόγκαν πάνω στη ταραχή και τη τρομάρα , πετάχτηκε απότομα πάνω από την  Άλισον και έπεσε στο πάτωμα.

"Νομίζω πως μετά από τόσα χρόνια μου αξίζει λόγος χρόνος κύριε Λώρενς! Ώρα για μπέιμπι σιτινγκ!" του είπε χαμογελαστή και εκείνος τη κοίταξε τρομαγμένος "Πήγαινε μέσα καρδιά μου. Τώρα έρχεται ο μπαμπάς!"

"Μμμ εντάξει .." η Ελίζαμπεθ έκανε αναστροφή και η Άλισον γέλασε με τη καρδιά της

"Δεν είναι αστείο κύρια μου!" Ο Λόγκαν σηκώθηκε και εκείνη ακόμα γελούσε. Μόλις όμως την άρπαξε από τη μέση και τη κόλλησε στο κορμί του,  το γέλιο της κόπηκε μαχαίρι..."Κύρια Λώρενς..."συμπλήρωσε και δίνοντας της ένα φιλί, την άφησε σύξηλη και πήγε προς το άγνωστο πράμα που η Άλισον αποκάλεσε μπέιμπι σιτινγκ...

Εις το επανιδείν ❤️❤️❤️
Ήταν μικρούτσικα αλλά μερικές τα ζητήσατε. Θα έκανα μεγαλύτερη ανάλυση αλλά νομίζω μας δείχνει την εξέλιξη τους σε διάφορες βαθμίδες ακόμα και έτσι..
Να είστε όλες και όλοι καλά!!!
Σας ευχαριστώ!!!
Σύντομα ξεκιναμε ένα ακόμα ταξίδι!
Γαμώ το 😂😂😂 δεν έχω ιδέα πως θα επιβιώσουμε στο επόμενο