Απελπισία...
Είναι η μόνη λέξη που είναι ικανή να παρουσιάσει όσα αισθάνομαι...
Ποτέ πριν στη ζωή μου δεν ένιωσα ότι χάνω το κόσμο..
Πάντα κατάφερνα και είτε με το καλό είτε με το κακό, να σταθώ στα ρημαδια τα πόδια μου αλλά να που τώρα, τα αισθάνομαι να τρέμουν...
Οι αλήθειες ήρθαν σαν καταπέλτης και στήνοντας με στη γωνία με λιθοβόλησαν χωρίς οίκτο.
Παιδιά; Όχι ένα αλλά δύο...
Δικά μου... Δημιούργημα της πιο έντονης αγάπης που ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου και τάραξε ολόκληρη την ύπαρξη μου.
Λένε πως οι άντρες σαν εμάς δεν αγαπούν μα να που είμαι εδώ να βγάλω όλους ψεύτες και να τους πω ότι οι άντρες σαν εμάς, είτε μισούν μέχρι το κόκαλο, είτε αγαπούν πιο πάνω και από τον ίδιο τον εαυτό τους...
Και εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία..
Ποτέ δε τη μίσησα..
Τόσα χρόνια στη φυλακή υπέμεινα υπομονετικά κάθε είδους βασανιστήριο μόνο και μόνο γιατί πεισμωσα σα μουλάρι και ήθελα να βγω και να τη βρω με κάθε κόστος.
Τώρα όλα είναι καθαρά...
Κάθε κομμάτι μπήκε στη θέση του και ξέρω πριν από αυτούς τι ακριβώς θέλησαν να κάνουν. Πως να το κάνουν αλλά και πως να κερδίσουν...
Δεν ξέρω αν βγω ζωντανός από εκεί μέσα.
Αυτό δε θέλουν; Εμένα θέλουν καταβαθος...
Διψάνε για εκδίκηση.
Γιατί σκότωσα εκείνο τον άντρα δίχως έλεος. Δε ντρέπομαι για αυτό... Το άξιζε.
Ποιος πατέρας θα έβλεπε το γιο του να βιάζει μικρά παιδιά και θα το ευχαριστιόταν; Ποιος άρρωστος νους θα δεχόταν κάτι τέτοιο;
Πως να τον άφηνα να αναπνέει ακόμα;
Περίμεναν σαν τα σκουλήκια κάτω από τη γη μέχρι να βρουν τη τέλεια βροχή και να βγουν έξω...
Μέχρι να καταφέρουν να με φέρουν σε μια θέση που δε θα είχα επιλογές και η μοναδική θα ήταν να δώσω τον εαυτό μου σε αντάλλαγμα για τη ζωή αυτών που αγαπώ...
Τώρα ίσως καταλαβαίνω μια κουβέντα που είπε ο καταραμένος ο πατέρας μου...
Οι έρωτες είναι η αχίλλειος πτέρνα μας..
Εκεί πατάνε και έτσι μας κερδίζουν.
Μόνο έτσι καταφέρνουν το χτύπημα.
εύχομαι να ήμουν ικανός τότε να τους ξεκλειρησω όλους... Μα δε μπόρεσα. Κρύφτηκαν όλοι...
Ένα διαβόητο καρτέλ ανώμαλων και παράφρονων ανθρώπων κρύφτηκε για να μη γευτεί το μένος μου.
Και όλοι αυτοί ... κρατάνε τώρα στα χέρια τους όσα είχα, έχασα και όσα δε γνώρισα ποτέ μα ανάθεμα με λατρεύω...
Έρχομαι μικρή μου ...
Έρχομαι...
Κι όταν φτάσω, ανάθεμα αν έχουν απλώσει χέρι πάνω σας...
Είσαι δυνατή. Κράτα λίγο ακόμα...
Λίγο μόνο ... Τόσο όσο ...
Όπως πάντοτε μάτια μου...
Τόσο όσο ...

***

Στο τζιπ επικρατούσε σιγή.
Ο Λίαμ ήταν στο τιμόνι ,δίπλα ο Λόγκαν και πίσω ακολουθούσε με ένα άλλο αυτοκίνητο ο Γκάμπριελ με το Ντρέικ.

Όσο κι αν ο Γκάμπριελ προσπάθησε να τους πείσει να φύγουν για Μεξικό ο Λόγκαν ήταν κάθετος. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους έβαλαν ούτε σε αεροπλάνο ούτε δε καράβι...
Οι ώρες ήταν αρκετές και θα ήξεραν πως όταν φτάσουν, όπου κι αν φτάσουν, σίγουρα ο Λόγκαν θα ήταν ικανός να στείλει ακόμα και ένα στρατό εκεί.
Σε αντίθεση λοιπόν με τα πιστεύω του Γκάμπριελ, ο Λόγκαν πίστευε πως τους έχουν πάει κάπου στη Κούβα για να τους μπερδέψουν μέχρι να επιτύχουν το στόχο τους.
Δεν ήταν μόνο ο Γκάμπριελ που γνώριζε καλά από τέτοια αποβρασματα.
Ο Λόγκαν βρέθηκε στα έγκατα του συγκεκριμένου καρτέλ. Δε χωρούσε αμφιβολία πως ήταν ο Πάμπλο...
Οι Zetas ήταν απάνθρωποι και είχαν παρελθόν μαζί τους όλοι.
Εκτός από το φόνο του γιου του αρχηγού δεν ήταν λίγοι  αυτοί που βρέθηκαν πίσω από τα κάγκελα σε διάφορες φυλακες της χώρας εξαιτίας του Λόγκαν.

Δε χωρούσε αμφιβολία για το ποιος ήταν πίσω από όλα αυτά. Το θέμα ήταν οι λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά. Πόσο οργανωμένο ήταν το έγκλημα και κατά πόσο είχαν άγνοια. Ήταν μήνες; Εβδομάδες; Χρόνια;
Κατά κάποιο τρόπο ήταν σίγουρος πως περίμεναν τελικά την αποφυλάκιση του για το χτύπημα. Περίμεναν τη τέλεια στιγμή... Δεν τους υποτιμούσε ποτέ. Όσο άρρωστοι ήταν άλλο τόσο και έξυπνοι.
Δεν θα ήταν καθόλου απίθανο να ήξεραν και που βρισκόταν η Άλισον εξ αρχής και απλά να περίμεναν...
Οι Μεξικανοί και ιδίως όλοι αυτοί οι πρώην αστυνομικοί, στρατιωτικοί και πολιτικοί που ανήκαν στις μαφιες , ήταν γνωστοί για τις μεθόδους τους.

Όσο γνωστοί ήταν όμως για αυτές, άλλο τόσο γνωστοί ήταν και για τα όσα έκαναν... Πορνεία ναρκωτικά, εμπόριο κάθε είδους σάρκας...
Στις σκέψεις και μόνο ο Λόγκαν ένιωθε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του και να πέφτει στο κενό.

Δεν μόνο ο Πάμπλο όμως που του προκαλούσε θυμό...
Ο Μάρκους ήταν κάτω από τη στέγη του χρόνια. Αυτό ήταν ένα χτύπημα που δεν περίμενε ποτέ. Τον έπιασαν κορόιδο και μάλιστα εκ των έσω ...

Όταν ο Λίαμ επέστρεψε πίσω, εκτός από τα νέα που μετέφερε στο Λόγκαν βρήκε και κάποια άλλα στοιχεία που ενίσχυσαν κατά πολύ τελικά τον ισχυρισμό του Λόγκαν.
Έχοντας δώσει σχεδόν 200.000 δολάρια στον αρχηγό του τοπικού αστυνομικού τμήματος κατάφερε να μάθει πολλά. Για εκείνους άλλωστε ήταν σχεδόν αμύθητο το συγκεκριμένο ποσό σε πέσος. Με αυτά τα λεφτά στη Κούβα ζούσες σαν βασιλιάς.

Περίπου μία εβδομάδα πριν ο Χούγκο Ολιβέιρα επισκέφθηκε το τμήμα ζητώντας την άδεια για ένα τμήμα του νησιού που ανήκε στο κράτος μα ήταν εγκαταλελειμμένο. Τα παλιά ορυχεία λίγο έξω από το ακρωτήρι του Πιλόν ήταν γεμάτα με υπόγεια περάσματα ενώ η Τζαμάικα ήταν ακριβώς απέναντι..
Ο αστυνόμος είπε επίσης στο Λίαμ πως πλήρωσαν 40.000 δολάρια για την άδεια έλευσης κάτι που φυσικά μπροστά στα 200 ήταν τίποτα.

Αυτό από μόνο του ήταν αρκετό.
Ο Γκάμπριελ ήταν ο μόνος που κατάφερε να έχει άμεσα ενισχύσεις στο νησί ενώ σε συνομιλία που είχε μαζί τους, τους έστειλε  τις συντεταγμένες από το ακρωτήρι και έδωσε ραντεβού εκεί πριν το σούρουπο.

Ένα πράμα που τους μπερδευε, τουλάχιστον το Γκάμπριελ ήταν το γεγονός πως δεν καταλάβαινε αν στη τελική ήθελαν να τους παγιδέψουν σε εκείνα τα ορυχεία ή να κερδίσουν κάποιο χρόνο για να εξαφανίσουν τα γυναικόπαιδα στη περίπτωση που πήγαιναν στο Μεξικό και δεν έμεναν στη Κούβα. Έτσι θα έβγαιναν κατά πολύ κερδισμένοι. Και θα είχαν στο τέλος το Λόγκαν και θα εισέπρατταν αρκετά λεφτά από τις αγοραπωλησίες αλλά και θα κατάφερναν ένα χτύπημα που θα έκανε το Λόγκαν να νιώσει νεκρός.
Για αυτούς δεν έφτανε το ξύλο μόνο και ο θάνατος. Ήθελαν με κάποιο τρόπο το εκάστοτε θύμα τους να υποφέρει και αυτό ήταν ένα βασικό χαρακτηριστικό που τους ανέβαζε ψηλά στη κατηγορία της βαναυσότητας.

"Σε τρία λεπτά φτάνουμε..." μίλησε ο Λίαμ από την ενδοεπικοινωνια που είχαν με το Ντρέικ και το Γκάμπριελ.
Ο εξοπλισμός δεν ήταν αρκετός αλλά τουλάχιστον οι άντρες του Γκάμπριελ σίγουρα θα ήταν πιο οργανωμένοι. Τουλάχιστον σε πολεμοφόδια... Γιατί πόλεμος ήταν...

"Έγινε. Σβήνουμε φώτα" απάντησε ο Ντρέικ "30 μοίρες νοτιοανατολικα , θα πάρουμε τη στροφή. Μόλις ελέγξουμε τις κάτω εξόδους θα βρεθουμε στη δυτική είσοδο..."

"Έγινε..."

"Να προσέχετε ..." ακούστηκε σιγανα ο Ντρέικ και το μικρόφωνο εκλεισε..

Ο Λίαμ έσβησε και τα δικά του φώτα , χαμήλωσε ταχύτητα και γύρισε προς το Λόγκαν ο οποίος δεν είχε πει λέξη κατά τη διαδρομή.

"Έκανε λάθη, το ξέρω..Μα κανείς δεν είναι αλάνθαστος Λόγκαν... Μη τη πονέσεις για αυτά τα παιδιά..." είπε σιγανα και ο Λόγκαν έτριξε τα σαγόνια του σιωπηλός. "Πονάει... Το βλέπω σε κάθε σου κίνηση. Μη ξεχνάς όμως πως ήταν ένα κορίτσι... Σου δόθηκε και έχασε τα πάντα. Λυπάμαι που στο λέω, αλλά αν σκοπεύεις να κάνεις καμία τρέλα θα με βρεις μπροστά σου..." Με ένα άγριο βλέμμα από το Λόγκαν ο Λίαμ πήρε την απάντηση του "Σου μοιάζουν τόσο πολύ... Ήταν σαν να έβλεπα δύο μικρές θηλυκές εκδοχές σου..." Αστειευτηκε για να ελαφρύνει άμεσα το κλίμα. "Ελπίζω να βγούμε ζωντανοί από εκεί μέσα αδερφέ...και εμείς, και αυτά τα πλάσματα..."

"Λίαμ;"

"Δε χρειάζεται.. ξέρω... Η ζωή μου για τη δική τους..."

"Ακριβώς..." αρκέστηκε να απαντήσει κοφτά και ο Λίαμ κόβοντας το τιμόνι αριστερά εχωσε το αμάξι μέσα στο δάσος και πάρκαρε ...

🖤❤️🖤