Ήταν εκτός εαυτού. Προσπαθούσε δύο ώρες να βρει την Άλισον στο τηλέφωνο και έπεφτε στο κενό ενώ έπειτα από όσα έγιναν, είχε ήδη επικοινωνήσει με την Αριζόνα και ζήτησε πάνω από 20 άτομα να αναχωρήσουν άμεσα για Κούβα. Ίσως δεν είχαν κρατήσει την αρχική τους δράση σαν "σκυλιά" όπως τους χαρακτήριζαν αλλά ο Γκάμπριελ είχε αναλάβει εντελώς κάθε παρανομία στα σύνορα με τη λατινική Αμερική. Βάδιζε στα βήματα των σκιών αλλά δεν τον ενδιέφερε ποτε. Σπάνια κατέβαιναν τόσο κάτω και κάποιος έπρεπε να βάλει μια τάξη και εκεί. Ειδικά  σε εκείνο το μέρος που έμοιαζε με εμπόλεμη ζωνη. 

"Κοιμήθηκαν..." η Τζένη τα σκέπασε με μια κουβέρτα και γύρισε ξανά στη θέση της.

"Πώς μπορεί να έγινε αυτό..." Μονολογησε περισσότερο στον εαυτό του παρά σε εκείνη "Δε γίνεται να έγινε αυτό..."

"Γκάμπριελ; Ηρέμησε... Είμαστε καλά και αυτό έχει σημασία. Τα παιδιά εξν;ι ασφαλή και σύντομα θα φτάσουμε στη Σάντα Κρουζ..."

"Μα δεν μπορεί!" εκρωξε λίγο πιο δυνατά κι εκείνη δίνοντας του ένα πλαγιο ελαφρύ χτυπημα στον ώμο προσπάθησε να τον κάνει να ηρεμήσει.

"Αν δεν είσαι σε θέση να οδηγήσεις θα το κάνω εγώ" του είπε κοφτά και σοβαρά

"Αν μου απαντήσεις ποιος διάολος μας επιτέθηκε κάνε ότι θες!" της απάντησε δίχως να πάρει δευτερόλεπτο το βλέμμα από το δρόμο.

Η έπαυλη είχε γίνει κρανίου τόπος μεσα σε μόλις είκοσι λεπτά μα τόσο ο Γκάμπριελ όσο και η Τζένη δεν ήταν αβγαλτα μικρά παιδιά. Αντέδρασαν γρήγορα. Βέβαια δεν βγήκαν εντελώς αλώβητοι αφού ο Γκάμπριελ στη προσπάθεια να σώσει το Σεθ , μπήκε μπροστά και έφαγε μια σφαίρα ξυστά από το στομάχι αλλά ευτυχώς το τραύμα δεν ήταν βαθύ. Σίγουρα οποίος τολμησε να πράξει κάτι τέτοιο δεν είχε ιδέα με ποιον πραγματικά τα βάζει.

"Τόσα χρόνια ποτέ δεν έγινε κάτι παρόμοιο ούτε υπέπεσε στην αντίληψη μου κάτι τόσο τερατώδες. Δεν έχω ιδέα ποιος μας επιτέθηκε...τι ήθελε αλλά και τι θα κάνουμε. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι πως τα παιδιά είναι καλά..." Η Τζένη έστρεψε το κεφάλι προς τα πίσω και τα κοίταξε. Μισή ώρα πριν ουρλιαζανε τρομοκρατημένα από τους πυροβολισμούς και τώρα το ένα αγκάλιαζε το άλλο και κοιμόντουσαν.

"Κάποιος πρέπει να ήξερε..."

"Τι πράγμα;" Ρώτησε περίεργα η Τζένη

"Δε ξέρω... Τα φώτα. Η έκρηξη στο κελάρι... Δεν είναι μια απλή επίθεση. Ήθελαν είτε να μας τρομοκρατήσουν είτε να μας αρπάξουν.... Αν όχι εμάς τα παιδιά..."

"Γκάμπριελ τι λες; Ποιος να ήθελε και γιατί να κάνει κάτι τέτοιο;"

"Δεν έχω ιδέα. Πρέπει να ειδοποιήσω την Άλισον αμέσως..."

"Μα προσπαθήσαμε εκατοντάδες φορές.."

"Το ξέρω... Πόση ώρα έχουμε ακόμα;"

"Περίπου μισή. Και πάλι όμως δε θυμάμαι καλά το σπίτι. Κι αυτό το σαραβαλο ούτε Gps έχει!" είπε δείχνοντας το αμάξι της αφού ήταν το μόνο μέσο που τους έμεινε σχεδόν άθικτο για να διαφύγουν.

"Μη σκας. Μόλις μπούμε στη Σάντα Κρουζ θα τον βρω μόνος. Έχω καλή μνήμη..."

Η Τζένη κοίταξε έξω από το παράθυρο και έπειτα γύρισε προς το μέρος του λυπημένη.

"Πονάς;" ρώτησε δείχνοντας τη πληγή που είχε στο πλάι της κοιλιάς του. "Πάλι καλά η σφαίρα δεν βρήκε κάποιο όργανο και πέρασε ξυστά ... Θα σου το χρωστάω για όλη τη ζωή μου..."

Ο Γκάμπριελ έκοψε λίγο ταχύτητα και σκύβοντας ελαφρά προς το μέρος της , ένωσε  φευγαλεα το κεφάλι του με το δικό της.

"Να είσαι σίγουρη για αυτό..." είπε χαρίζοντας της ένα χαμόγελο "Και όχι .. μην ανησυχείς για μένα. Μια χαρά είμαι. Μόλις φτάσουμε και βρω ποιος καριολης τόλμησε να σηκώσει όπλα στα παιδιά , θα είμαι ακόμα καλύτερα"

"Δεν έμοιαζαν πάντως Κουβανοί..." του επισήμανε

"Το ξέρω... Αυτές τις σκατοφατσες θα τις αναγνώριζα από χιλιόμετρα!"

"Από πού ήταν;"

"Αν κρίνω από τα μάτια, το χρώμα δέρματος και τα ρούχα , μου θύμισαν τα ρεμαλια που ψάχνω στο Μεξικό..."

"Μεξικό; Πώς σκατα ήρθαν από το Μεξικό!"

"Δεν είναι και μακριά από εδώ που ειμαστε ξέρεις... Έχεις ακόμα στο μυαλό σου το Μπρούκλιν;"

"Ίσως... Με τη γεωγραφία δεν ήμουν ποτέ καλή..."

"Όπως και να έχει θα το μάθω. Κι όταν το μάθω θα ανοίξουν μόνοι τους το λάκκο για να πέσουν μέσα..." στα τελευταία του λόγια ο Γκάμπριελ έσφιξε το τιμόνι και εστίασε στο δρόμο. Πάτησε ελαφρά το γκάζι για να πάρει λίγη παραπάνω ταχύτητα και έχοντας χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό συνέχισε να οδηγεί σιωπηλός...

*****

"Μήπως να τον πάμε στο νοσοκομείο;" Ρώτησε ο Ντρέικ σαν σηκώθηκε από δίπλα του. Ο Λίαμ ήταν κολλημένος στο παράθυρο με ένα τσιγάρο στο χέρι ενώ η Άλισον προσπαθούσε απελπισμένα να θυμηθεί το νούμερο του Γκάμπριελ απ έξω και να τους καλέσει αφού το τηλέφωνο της έμεινε μαζί με τη τσάντα στο εστιατόριο.

"Όχι. Άντρας είναι. Η σφαίρα βγήκε. Θα γίνει μια χαρά όταν ξυπνήσει." σχολίασε χωρίς καν να κοιτάξει το Χούγκο. "Πόσο του έδωσες;"

"Δύο μιλιγκράμ. Θα κοιμάται σίγουρα τρεις ώρες. Δε καθόταν να βγάλω τη σφαίρα διαφορετικά..."

"Ωραία... Ειδοποίησες το Μάρκους;"

"Γυρίζει πίσω...Μα έτσι όπως έγιναν όλα, έρχεται και η Σίλβια. Δεν έχουμε άλλους που να είναι άξιοι εμπιστοσύνης Λίαμ..."

"Το ξέρω..."

"Ανησυχώ ρε...Λες να...."

"Δεν έπρεπε να φύγουμε..." η Άλισον άφησε το κινητό στο τραπέζι και διακόπτοντας το Ντρέικ, άρχισε να κόβει βολτες στο δωμάτιο "Δεν έπρεπε να τον αφήσουμε πίσω!!" Επανέλαβε πιο δυνατά και πλησιάζοντας το Λίαμ τον επιασε από τα μπράτσα δακρυσμένη "ΠΗΓΑΙΝΕ ΒΡΕΣ ΤΟΝ!! ΑΚΟΥΣ; ΤΩΡΑ!"

"ΜΗ ΦΩΝΑΖΕΙΣ!" Της αντιγυρισε μέσα στα νεύρα και σαν σπίρτο άναψε απευθείας

"ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΙ! ΤΟΝ ΑΦΗΣΑΜΕ ΠΊΣΩ!" Ούτε όμως εκείνη  έπαιρνε από λόγια. Έτρεμε ολόκληρη και το κράτημα της ήταν αρκετά δυνατό.

"ΔΕ ΒΓΗΚΕ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ!! ΔΕ ΒΓΗΚΕ! ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΜΈΧΡΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΟΎΝ ΟΙ ΣΕΙΡΉΝΕΣ!"

"ΕΙΠΑ ΠΉΓΑΙΝΕ ΦΕΡΤΟΝ ΠΙΣΩΩΩΩ!!!" η κραυγή που έβγαλε ήταν μακάβρια. Τα πόδια της λύγισαν και λίγο πριν σωριαστεί ο Λίαμ χαμήλωσε και την έπιασε. "Σε ικετεύω... Δεν γίνεται να χάθηκε... Δεν πρόλαβα καν να του πω..." λυγμοι έφτασαν στα χείλη της και οι φωνές που ξεπηδούσαν ήταν βουτηγμένες στο πόνο και τη θλίψη... Ο Λίαμ γονάτισε μαζί της κάτω και τη κράτησε στην αγκαλιά του. Ήταν σε άσχημη κατάσταση. Η θερμοκρασία της ήταν σίγουρα πιο κάτω από το κανονικό και έτρεμε.  "Πρέπει να μαθει... πρέπει να του πω Λίαμ!!!!" Κραυγασε αξαφνα και πλανταξε. "Πρέπει να του πω..." από τα αναφιλητα λέξη δεν βγήκε ξανά. Ο Ντρέικ κοιτούσε δίχως να μπορεί να κάνει κάτι ενώ ο Λίαμ προσπάθησε να κρύψει το κεφάλι της στο στήθος του για να μη τον δει να κλαίει και ο ίδιος...

"Σσς... Πώς σκατα γίναμε έτσι..." κατάφερε να της πει με όσο πιο καθαρή φωνή γινόταν. "Μη κλαίς... Σίγουρα κάπου θα βρίσκεται. Είναι σκληρό καρύδι..."

"Το πιστεύεις αυτό;" Ψέλλισε με δυσκολία και εκείνος της χάιδεψε τα μαλλιά

"Μου έλειψες ξέρεις... Δεν έπρεπε ποτέ να φύγεις.." της είπε επιτέλους κάτι που κρατούσε χρόνια μέσα του

"Δεν ήθελα... Μα αν δεν έφευγα θα.. δε ξέρω... Ίσως ήταν η άμυνα του οργανισμού... Ίσως η ανάγκη για επιβίωση... ένιωθα πως όλα τελείωσαν..."

"Δεν είχαμε καμία ανάμιξη Άλισον... Στο ορκίζομαι. Ο Λόγκαν σαγαπουσε υπερβολικά πολύ για να δώσει τέτοια εντολή.. Και ακόμα το κανει ο μαλάκας..." Ακούγοντας τον η Άλισον άρχισε να κλαίει  πάνω που τα δάκρυα στέγνωσαν.

"Δε θα με συγχωρέσει ποτέ..."

"Για πιο πράγμα..."

"Δε θα το κάνει... Το ξέρω..."

"Σσς .. μην ξεκινάς πάνω που ηρεμησες. Σε παρακαλώ..." τη παρακάλεσε κι εκείνη έμεινε στα χέρια του στατική.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα... Ούτε μια σωστή στιγμή να εξηγηθούν μεταξύ τους δεν είχαν. Ήξερε πως όσα της είπε είχαν στόχο να τη πληγώσουν και εν μέρη το κατάφερε αλλά πλέον όλα τα χαρτιά ήταν ανοιχτά μπροστά τους. Δεν υπήρχε καμία σκιά και τίποτα μεμπτό ανάμεσα τους πέρα από την αγάπη και δύο όμορφα παιδιά.

"...6789!" είπε αξαφνα και πετάχτηκε . Έτρεξε σαν τρελή στο τραπέζι και αρπάζοντας το τηλέφωνο , άρχισε να πληκτρολογεί. Ο Λίαμ σαν την είδε σίγουρη αυτή τη φορά σηκώθηκε και πήγε κοντά της "Γκάμπριελ!!!"

"Που είσαι! Γυρίζουμε πίσω! Έφαγα το κόσμο να σε βρω! Από πού με παίρνεις! Γιατί βγάζει αμερικανικο νούμερο! Άλισον είσαι εντάξει;;"

"Γιατί γυρίζεις; Τι έγινε;" Ρώτησε αναστατωμένη

"Πες μου πως είσαι εντάξει!"

"Για το Θεό Γκάμπριελ! Είμαι καλα! Πες μου τι έγινε πριν τρελαθώ!"

"Δεχθηκαμε επίθεση! Έχω τα παιδιά και τη Τζένη στο αμάξι..." σιωπή..... " Άλισον; ΑΛΙΣΟΝ!!"

"Ήρεμα..." της ψιθύρισε ο Λίαμ στο αυτί σαν την είδε να χάνει το χρώμα της και βάζοντας τη να καθίσει, πήρε το τηλέφωνο από τα χέρια της.

"Λίαμ εδώ..." είπε ψυχρά και εισέπραξε μια ανάσα από την άλλη πλευρά

"Τι δουλειά έχεις εκεί! Που είναι η αδερφή μου!"

"Πολλές ερωτήσεις δε κάνεις; Πες μου που είστε να στείλω κάποιον να σας πάρει!"

"Λίαμ δώσε μου το τηλέφωνο .." πήρε θέση η Άλισον αλλά εκείνος απομακρύνθηκε

"Ερχόμαστε ήδη!" Άκουσε το Γκάμπριελ να λέει "Σε δέκα μπαίνω στη πόλη"

"Ωραία. Δε χρειάζεται να πούμε τίποτα από το τηλέφωνο τότε...μόλις φτάσεις στη πρώτη έξοδο για Σάντα Κρουζ πάρε την αριστερή ανάποδη στροφή στο χωματόδρομο και μη σταματήσεις πουθενά αν δε δεις έναν αισθητήρα να αναβοσβηνει στο σκοτάδι 29 μοίρες ανατολικά της στροφής..."

"Έγινε" είπε κοφτά και η κλήση τερματίστηκε . Ο Λίαμ άφησε το τηλέφωνο στο τραπέζι και κοίταξε το Ντρέικ. Ήξεραν... Και οι δύο ήξεραν... Μέσα στη σιωπή του δωματίου οι λέξεις επίθεση, παιδιά, αυτοκίνητο ήταν αρκετές.
Με το Λόγκαν να αγνοείται ο Λίαμ ένιωσε να πνίγεται...
Δεν είχε ξαναδεί να αντιδρούν με τόσο μένος για 300 χιλιάρικα... Ο Ντρέικ πίστευε πως κατά πάσα πιθανότητα ήταν αυτοί που παρακολουθούσαν το σπίτι και έκαναν την επίθεση...
Εριξε μια γρήγορη ματιά στο Χούγκο ο οποίος κοιμόταν από τη νάρκωση που του έκανε ο Ντρέικ  και το μόνο που ήθελε ήταν  να βγάλει το όπλο  και να του τιναξει τα μυαλά στον αέρα.
Τα έκανε σκατα και δε σκέφτηκε τίποτα...

🖤