"Και όταν φτάνεις στο σημείο που το λίγο δεν είναι αρκετό, που κάθε σου κύτταρο θέλει να τα παίξει όλα για όλα και που έχεις φάει αρκετές σφαλιάρες από τη ζωή ,  τότε αλλάζεις... Και αυτή δεν είναι μια αλλαγή που εσύ επέλεξες... Είναι μια αλλαγή που άλλοι επέβαλαν σε σένα και τώρα εσύ, θα τους δώσεις μια γεύση από το δικό τους παιχνίδι..."

Λίγο πριν τις εννιά η πόρτα του Λίαμ χτύπησε. Είχαν περάσει ώρες από την στιγμή που τον άφησε σε εκείνο το πανδοχείο και κίνησε για αυτό που είχαν κλεισει κατά την άφιξη τους.
Ήταν περίεργο εκείνο το πρωινό...
Το ξύπνημα του Λόγκαν...
Η αύρα του...
Όλα πάνω του από τη στιγμή που άνοιξε τα μάτια ήταν διαφορετικά.
Έδειχνε σα να μην είχε πιει στάλα το προηγούμενο βράδυ ενώ το μόνο αποδεικτικό στοιχείο ήταν η μυρωδιά από το αλκοόλ που υπήρχε ακόμα και στους τοίχους. Όταν ξύπνησε ο Λίαμ ήταν ακόμα εκεί. Καθισμένος στη πολυθρόνα και σκεπτόμενος όλα όσα θα είχε να αντιμετωπίσει μόλις ο Λόγκαν άνοιγε τα μάτια του. Πράγμα που φυσικά, τον άφησε στο κενό.
Ο Λόγκαν είπε ελάχιστα και δεν αναφέρθηκε καθόλου στη προηγούμενη νύχτα. Του ζήτησε ευγενικά να φύγει για το δικό του ξενοδοχείο, να ενημερώσει το Χούγκο πως το γεύμα θα πραγματοποιήθει και του είπε πως όλα συνεχίζουν κανονικά. Πράγμα που προκάλεσε απίστευτη αναστάτωση στο Λίαμ αλλά μη θέλοντας να πάρει θέση για την απόφαση του και πιστεύοντας πως ήταν ακόμα σε σύγχυση  , το αποδέχθηκε.

Πήγε ως τη πόρτα και σαν την άνοιξε έμεινε κάγκελο. Είχε χρόνια να δει τον με πουκάμισο. Πολύ πριν φτάσει η Άλισον από την Αμερική.

"Αυτό που παγώνεις και χάνεσαι νομίζω πρέπει να το κοιτάξεις..." αποκρίθηκε ο Λόγκαν μπαίνοντας μέσα. Κρατούσε ένα φάκελο στα χέρια και αφήνοντας τον πάνω στο μικρό βοηθητικό τραπεζάκι, πήγε κατευθείαν στο μίνι μπαρ. Έπιασε δύο ποτήρια, πήρε και ένα μπουκάλι ουίσκι και τα άφησε δίπλα από το φάκελο. "Τι με κοιτάζεις έτσι ρε; Έχουμε δουλειά να κάνουμε πριν πάμε στη συνάντηση. Έλα.."

Ο Λίαμ δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Να μιλήσει ή να μη μιλήσει για όσα έγιναν τη προηγούμενη μέρα; Δεν ειχε ιδέα. Ο Λόγκαν έδειχνε τρομακτικα φυσιολογικός σε σημείο που άρχισε να ανησυχεί. Πάντοτε μπορούσε να τον διαβάσει μα να που τώρα, ένιωσε να πέφτει στο κενό. Θέλοντας να μη δημιουργήσει κάποια περίεργη ατμόσφαιρα, πήγε κοντά του. Σέρβιρε εκείνος τα ποτά τους και ο Λόγκαν άνοιξε το φάκελο και έβγαλε ένα χάρτη της περιοχής από μέσα.

"Λοιπόν, θέλω έξι κάμερες σε αυτά τα σημεία" είπε δείχνοντας μερικα στενά γύρω από το μαγαζι που εργαζόταν η Άλισον. "Άλλες έξι γύρω από το σπίτι καθώς και αισθητήρες κίνησης σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων..."

"Εμ... Θα βάλουμε και εντός όπως συνήθως;"

"Όχι" είπε ξερά και συνέχισε "Πόσο είπες ότι είναι οι μικρές τους;"

"Δε θυμάμαι ακριβώς... Νομίζω τέσσερα. Μπορεί και πέντε..." Ο Λόγκαν τον αγριοκοίταξε

"Τέσσερα η πέντε;" Ρώτησε με έμφαση

"Δε θυμάμαι! Τι σημασία έχει μου λες;"

"Δε θυμάσαι το φάκελο με τα βασικά στοιχεία;"

"Μα δε μου είπε ακριβώς! Δε νομίζω καν να το σημείωσα.."

"Τέλος παντων..Αν είναι πέντε σημαίνει πως θα πηγαίνουν σε κάποιο παιδικό σωστά;"

"Αααα ... Σωστά!"

"Αααααα. Τι ,  α  μωρέ μαλάκα!" τον ειρωνευτηκε. "Θέλω να μάθεις πόσο είναι , σε ποιο σχολείο πάνε και τη διαδρομη που ακολουθούν. Αν όσα υπολόγισα είναι σωστά και κάποιος προσπαθεί να τους βλάψει, θα χτυπήσει πρώτα στα παιδιά. Κατανοητό;"

"Ναι..."

"Ωραία. Ο Ντρέικ έχει στήσει τον εξοπλισμό;"

"Μάλιστα"

"Πολύ καλά...Πάμε να τελειώνουμε τότε. Θα ενημερώσουμε τον Χούγκο για όσα θα κάνουμε τις επόμενες μέρες και βλέπουμε. Σκεφτόμουν να βάλω κάμερες και στο γραφείο του είναι η αλήθεια..."

"Μπορεί να γίνει..."

"Ναι αλλά δε θέλω να το μαθει κανείς. Σύμφωνοι; Μερικές φορές όσο περισσότεροι ξέρουν τόσο χειρότερα. Επίσης για να μη το ξεχάσω..." Ο Λόγκαν έβγαλε ένα χαρτάκι από την τσέπη του παντελονιού του και το άφησε στο τραπέζι.

"Συντεταγμένες;" ρώτησε περίεργα ο Λίαμ σαν το είδε.

"Τι είναι; Που οδηγούν;'

"Σε ένα σπίτι σε περίπτωση ανάγκης. Το κανόνισα το πρωί. Αν κάτι πάει στραβά... Οτιδήποτε..." έκανε μια παύση και πηρε μια βαθιά ανάσα "αν λοιπόν κάτι χαλάσει, θα πάρεις τη γυναίκα του και τα παιδιά και θα τους φυγαδεύσεις εκεί. Χωρίς πολλά πολλά. Κατάλαβες;"

Μπορεί ο Λόγκαν να φόρεσε ένα διαφορετικό προσωπείο αλλά τελικά, αποδείχθηκε για ακόμα μια φορά πως ότι σκατα και να έγινε, δε θα άφηνε να πάθουν τίποτα.

"Έγινε. Πάμε; Πάει δέκα..."

"Πάμε να τελειώνουμε και με αυτό... Που είπες ότι θα βρεθούμε;"

"Ωωω τουλάχιστον θα βρεθούμε σε ωραίο μέρος!"

"Έχει η Σάντα Κρουζ ωραία μέρη;" ειρωνεύτηκε ξανά ο Λόγκαν

"Έχει τουλάχιστον ένα και καλό... Los amigos!" ανακοίνωσε και ο Λόγκαν από το όνομα και μόνο στριφογυρισε το βλέμμα...

*******

"Δεν σε έχω ξαναδεί έτσι ..." Ο Χούγκο τη πλησίασε από πίσω και την αγκάλιασε ενώ ταυτόχρονα ανέβασε τα χέρια του μέχρι το λαιμό της αποκαλύπτοντας ένα όμορφο κολιέ το οποίο της φόρεσε.

"Ξέρεις πως τα ακριβά κοσμήματα δεν είναι για μένα... Δεν έπρεπε" του είπε ήρεμη

"Νομίζω επιβάλλεται μέρα που είναι. Δεν έχουμε βγει σαν ζευγάρι για φαγητό μήνες τώρα και αφού μίλησες με τη φίλη σου και θα μείνουν ακόμα μια νύχτα εκεί τα κορίτσια , νομίζω είναι ευκαιρία για εμάς..." Η Άλισον δε του απάντησε και συνέχισε να χτενίζει τα μαλλιά της κοιτώντας το καθρέφτη. "Αισθάνεσαι καλύτερα; Φαίνεσαι πάντως πιο ήρεμη από το πρωί..."

"Είμαι μια χαρά..." είπε και αφήνοντας κάτω τη χτένα γύρισε ολόκληρη προς το μέρος του. "Είναι απαραίτητο να έρθω; Τι δουλειά έχω με τόσους άντρες..."

"Μα θα με συνοδεύσεις! Εκτός αυτού είναι συνεργάτες μου. Αύριο μεθαύριο θα φέρνουν και αυτοί τις γυναίκες τους..."

Η Τζένη την είχε διαβεβαιώσει πως από όσο γνώριζε ο Λίαμ ήταν σίγουρα στην Αμερική και ο Λόγκαν δεν είχε βγει. Πάραυτα είχαν να μιλήσουν πάνω από μήνα. Της είπε φυσικά πως θα κρατήσει τις μικρές και πως θα το ελέγξει για να μάθει αλλά παρόλα αυτά της ζήτησε να είναι ήρεμη. Μίλησαν σχεδόν μια ώρα.
Η Τζένη ήξερε καλά να ακούει και πάνω από όλα τα λόγια της λειτούργησαν σαν καταλύτης στις φοβίες της.
Ακόμα κι αν ήταν ο Λόγκαν, γιατί να φοβηθεί; Γιατί να τρέξει σαν κυνηγημένη; Της εξήγησε πως ο μόνος της φόβος θα ήταν αν μάθαινε πως έχει παιδιά. Ποτέ και σε καμία περίπτωση δε θα πείραζε ούτε μια τρίχα από το κεφάλι της και γενικά τη διαβεβαίωσε με κάθε τρόπο πως ακόμα κι αν εκείνος ο άντρας ήταν ο Λόγκαν και όχι η φαντασία της, έπρεπε να σταθεί στο ύψος της. Δεν είχε κάνει τίποτα για το οποίο έφταιγε πραγματικά. Εκτός φυσικά από το γεγονός πως δε του αποκάλυψε για τα παιδιά του.
Βέβαια η Τζένη της είπε και κάτι ακόμα που δεν της άρεσε. Κάτι που η Άλισον προτίμησε να μην αναφέρει ακόμα στο Χούγκο μέχρι να πάνε στο γεύμα και να σιγουρευτεί για το αν ήταν όντως αυτός ή η φαντασία της.

"Αγάπη μου; Χάθηκες.."

"Δε χάθηκα. Απλά σκεφτόμουν κάτι..."

"Μπορώ να μάθω;"

"Όχι. Δεν είναι κάτι σημαντικό. Πήγαινε αν θέλεις κάτω και έρχομαι.."

Ο Χούγκο αρκεστηκε στα λόγια της και βάζοντας το σακάκι του, έφυγε και την άφησε μόνη.
Αν όσα έμαθε η Τζένη ήταν σωστά, τότε της έλεγε ψέματα ένα ολόκληρο χρόνο...
Πάραυτα η Άλισον ήθελε να περιμένει.
Ήθελε να του δώσει την ευκαιρία να απολογηθεί για το ψέμα του.
Περίπου 2 χρόνια πριν, κάποιος Χούγκο Ολιβέιρα είχε καταδικαστεί στην Αβάνα για δολιοφθορά και παράνομο εμπόριο ναρκωτικών ουσιών αλλά αθωώθηκε. Η Τζένη δεν ήταν σίγουρη στην αρχή αλλά μια γυναίκα που δούλευε στα κεντρικά της χρωστούσε χάρη οπότε ζήτησε τη πληροφορια και τη πήρε. Το θέμα ήταν πως τόσο το όνομα όσο και το επίθετο ήταν κοινά στη Κούβα.
Πάραυτα αν τόλμησε και της είπε ένα τόσο μεγάλο ψέμα, σίγουρα δεν υπήρχε καμία δικαιολογία...

Έριξε μια ακόμα ματιά στο καθρέφτη...
Είχε μαζέψει τα μαλλιά της ψηλά...
Φόρεσε ένα φόρεμα που αν και δεν ήθελε ο Χούγκο επέμενε πως ήταν φανταστικό πάνω της. Ίσως γιατί της το είχε πάρει εκείνος δώρο...
Μαύρο σαν έβενος, μακρύ μέχρι το γόνατο και με ένα σκισιμο στο πλάι ως το μπούτι. Ολόκληρη η πλάτη ήταν κεντημένη με δαντέλα ενώ το μπούστο της ήταν καλυμμένο.

Δεν είχε ιδέα με τι θα έρθει αντιμέτωπη αλλά από τη στιγμή που οι μικρές δεν ήταν εκεί, η ίδια ήταν έτοιμη να δώσει ακόμα και μάχη αν χρειαστεί.

Πήρε τη τσάντα της και κλείνοντας τα φώτα, κατέβηκε κάτω. Ο Χούγκο την περίμενε στο αυτοκίνητο. Η Άλισον τσεκαρε ενδελεχώς τα βασικά πριν βγει και ύστερα κλειδωσε.

"Που θα πάμε;" Τον ρώτησε μόλις έβαλε μπρος

"Κλείσαμε στους amigos..."

"Τουλάχιστον είναι ένα όμορφο μέρος και σχετικά ήρεμο"

"Ναι. Τους είπα να κλείσουν όλη την εξωτερική βεράντα για μας οπότε δε θα μας ενοχλήσει κανείς"

"Δεν έχει λιγάκι ψύχρα για έξω;"

"Νομίζω θα τα κανονίσουν όλα αγάπη μου. Από εσένα θέλω να χαλαρώσεις και να περάσεις όμορφα..."

"Με συγχωρείς. Νομίζω είμαι λιγάκι αγχωμενη.."

"Μα δεν υπάρχει λόγος. Ένα γεύμα είναι... Ξέρω πως όλα στα είπα μαζεμένα αλλά έτσι είναι οι δουλειές αυτές. Δε μπορώ να κανονίζω. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Θα προσπαθήσω να εργάζομαι λιγότερο με κάποιο τρόπο εντάξει;"

"Τι δουλειές έχεις με αυτούς τους άντρες;" τον ρώτησε γεμάτη περιέργεια

"Νομίζω σου εξήγησα..."

"Δε νομίζω να θυμάμαι. Με συγχωρείς. Μπορείς να μου πεις ξανά;"

"Φυσικά αγάπη μου. Θα κλείσουμε μια συμφωνία. Είναι για την ασφάλεια μας..."

"Χρειαζόμαστε για κάποιο λόγο ασφάλεια και δε το γνώριζα;" τον διέκοψε ενώ αμέσως η καρδιά της έχασε ένα χτύπο

"Κοίτα..." είπε πιο ήρεμος "Έχω κλείσει ένα τεράστιο κοντέινερ με εμπόρευμα και καποιος έκανε σαμποτάζ στην εταιρεία με αποτέλεσμα να χάσουμε 300.000 δολάρια περίπου..."

"Θεέ μου!"

"Ακριβώς. Ο Τζόναθαν έκανε ότι μπορεί αλλά δεν είναι αρκετό και έτσι ζήτησα βοήθεια για να μάθω ποιος έκανε το σαμποτάζ... Δεν είναι κάτι σοβαρό μεν, αλλά από την άλλη γιατί να χάσουμε τα χρήματα μας;"

"Άρα είναι κάτι σαν δικηγόροι;"

"Όχι ακριβώς. Μα σίγουρα θα βρουν τον ένοχο. Φτάσαμε!"

Ο Χούγκο πάρκαρε έξω από ένα εστιατόριο κυριολεκτικά μέσα στο δάσος. Ήταν το πιο γνωστό σε ολόκληρη τη κάτω περιοχή της Κρουζ αλλά και όχι μόνο. Ήταν φτιαγμένο εξολοκλήρου από ξύλο. Τεράστιες βεράντες δέσποζαν τριγύρω από το κτήριο ενώ ακόμα και το εσωτερικό είχε μια γεύση από τα 60s.

"Α! Νομίζω είναι ήδη εδώ!" ο Χούγκο της έδειξε τα αμάξια που ήταν παρκαρισμένα και πιάνοντας τη από το χέρι, μπήκαν από τη πύλη.
Υπήρχε ένας μακρύς εξωτερικός διάδρομος μέχρι να φτάσουν στην κεντρική είσοδο αλλά όσο πλησίαζαν άλλο τόσο η Άλισον προσπαθούσε να δει προς τη βεράντα.

"Καλησπέρα κύριε Ολιβέιρα... Κύρια μου..." Ο άντρας που υπήρχε στην υποδοχή τους χαιρέτησε και έπειτα ένας άλλος τους οδήγησε στο τραπέζι τους.
Φτάνοντας στη τζαμαρία η καρδιά της άρχισε να χτυπάει ανεξέλεγκτα. Πλάτες... Ήταν τόσο μεγάλες. Τόσο γνώριμες...
Τρεις άντρες ήταν καθισμένοι με τη πλατη προς το μέρος τους και μόλις η μπαλκονόπορτα άνοιξε και εκείνοι σηκώθηκαν η Άλισον είδε το φόβο της να παίρνει σάρκα και οστά....

😅🖤

(Δεν με άφησε να περάσω πάνω από 5000 λέξεις το κεφάλαιο οπότε σε λίγο θα μπει το part 2)