"Φτάνει μια στιγμή λένε για να φέρει όσα μια ζωή δε μπορεί..."

"Θείε τι κάνεις!" Εσκουξε η Ελίζαμπεθ βλέποντας τον να βάζει ξανά σε κίνηση το αμάξι.

"Στο σπίτι αυτής της τρελής ήθελε να σας φέρω η μάνα σας; Να με πεθάνει πριν την ώρα μου θέλει;!" Ο Γκάμπριελ έδειχνε έξαλλος. Είχε πάρει ένα  απαλό τόνο του κόκκινου σε ολόκληρο το πρόσωπο του ενώ μόλις η Τζένη πλησίασε αρκετά , έμεινε να τη κοιτάζει. Το αρχικό σοκ στο βλέμμα της δεν άργησε να μεταμορφωθεί σε ένα μισάνοιχτο γεμάτο νεύρο βλέμμα και πλησιάζοντας το αυτοκίνητο, σταμάτησε έξω από τη πόρτα του οδηγού. Έκανε νόημα στο Γκάμπριελ να κατεβάσει το παράθυρο και εκείνος έριξε ένα βλέμμα στα κορίτσια που τον κοιτούσαν παρακλητικά. Οι επιλογές ήταν δύο. Ή εκανε όπισθεν και πατούσε τέρμα το γκάζι ή κατέβαζε το τζάμι, της έριχνε ένα μπινελικι και μετά έκανε όπισθεν και πατούσε το γκάζι.

"Θείε κάτι προσπαθεί να πει η Τζένη!" Η Βίβιαν τον έβγαλε από το παραλήρημα των σκέψεων του και ο Γκάμπριελ γυρίζοντας προς το παράθυρο το κατέβασε και τη κοίταξε με το ίδιο ακριβώς ύφος.

"Γλυκές μου!" η Τζένη έβαλε τα χέρια της μέσα από το παράθυρο σπρώχνοντας τον Γκάμπριελ επίτηδες  και χάιδεψε το μάγουλο της Ελίζαμπεθ που καθόταν ακριβώς πίσω του.

"Πρόσεχε λίγο τη τρέλα μου μεσα..." Γρυλισε μέσα από τα δόντια του και εκείνη του έριξε ένα δηλητηριώδες χαμόγελο.

"Θα σου λέγα αλλά έχει χάρη που είναι τα παιδιά μπροστά..." Ανταπέδωσε το γρυλισμα χωρίς να σταματήσει να χαμογελάει. "Τι περιμένετε! Κατεβείτε πριν πιάσει βροχή!" Είπε προς τα κορίτσια και εκείνα κοίταξαν τον Γκάμπριελ. "Καλέ αφήστε τον αυτόν! Ελάτε!!" Η Τζένη άνοιξε τη πόρτα και ο Γκάμπριελ βάζοντας τα χέρια του στο πρόσωπο έβγαλε έναν αναστεναγμό απελπισίας. Η Ελίζαμπεθ πήρε το θάρρος και κατέβηκε πρώτη με τη Βίβιαν να την ακολουθεί.
"Γρήγορα! Άρχισε να ψιχαλιζει!"

Τα κορίτσια ξεκίνησαν να τρέχουν προς την είσοδο και η Τζένη βάζοντας ξανά το χέρι της μέσα από το παράθυρο, έπιασε τα κλειδιά , έσβησε τη μηχανή και τα πήρε μαζί της.

"Μαλάκα μου , πας καλα!;"

"Αν θέλεις έλα . Αλλιώς κάτσε στο αμάξι μέχρι να τελειώσουμε!"

"Σιγά μην έρθω και στο σπίτι σου! Αραχνοφωλια θα είναι!"

Η Τζένη γέλασε

"Το βλέπεις αυτό; Είναι το σπιτάκι του σκύλου! Δε σου έλεγα να έρθεις μέσα στο σπίτι μου. Εκεί μέσα τραμπούκοι δε χωράνε!"

"Είσαι τυχερή κακομοίρα μου!"

"Εννοείται πως είμαι τυχερή! Εσύ πάλι..."

Ο Γκάμπριελ βγήκε έξω ρίχνοντας μια δυνατή κλωτσιά τη πόρτα και τη κοίταξε νευριασμένος

"Κοίτα να δεις με τι κόσμο κάνει παρέα η αδερφή μου!" είπε δείχνοντας τη από πάνω μέχρι κάτω.

"Πάλι καλα που κάνει παρέα μαζί μου γιατί αν κυκλοφορούσε εσένα θα γινόταν ξεφτίλα!" Ανταπέδωσε χωρίς φόβο η Τζένη

"Αρκετά δεν είπε η γλώσσα σου;"

"Μπα... Μόλις ξεκίνησε!" είπε και γυρίζοντας του τη πλατη άρχισε να προχωράει προς τα μέσα

"Που σκατα πας!"

"Θες να αφήσω τρία πιτσιρίκια σε μια τεράστια έπαυλη και άλλο μόνα τους; Μυαλό κουκούτσι τελικά..." τον ειρωνεύτηκε χωρίς καν να γυρίσει κι εκείνος αύξησε το βήμα και τη  πρόφτασε. Τη γραπωσε από το μπράτσο και κάνοντας μια στροφή ολόκληρο το κορμί της τη κόλλησε στο τοίχο της εξώπορτας.

"Για όσο πρέπει να υποστώ αυτή τη κωμωδία φρόντισε να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Έγινα κατανοητός;" την απείλησε . Η Τζένη έριξε ένα βλέμμα στο πρόσωπο του και έπειτα το χαμήλωσε προς τα χέρια του.

"Αν δεν τραβήξεις τα βρωμοχερα σου τώρα από πάνω μου, δε ξέρω και εγώ τι θα γίνει!"

"Τι θα γίνει ρε γατάκι;" την ειρωνεύτηκε

"Το έχετε τελικά στο αίμα σας εσείς οι Πιτ να δημιουργείτε προβλήματα έτσι;" Ο Γκάμπριελ σαστισε για μια στιγμή. "Τι με κοιτάζεις σαν χάνος! Κάνε λίγο γουφ!" συνέχισε και εκείνος τράβηξε το χέρι του και τη κοίταξε έκπληκτος. Δε θυμόταν να την είχε δει ποτέ στην Αμερική ούτε φυσικά καταλάβαινε πως ήξερε ποιος ήταν... Εκτός κι αν ήξερε ποια πραγματικά ήταν η Άλισον. Μα αν ήξερε, τότε θα ήξερε και το παρελθόν...
Το μυαλο του έγινε κουρέλι μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.

"Ποια είσαι;" τη ρώτησε σμίγοντας τα φρύδια του

"Αυτή που αν απλώσεις ξανά τα ξερά σου πάνω της, θα φωνάξει το μπόγια! Κατανοητό;" είπε ξερά και τινάζοντας τα μαλλιά της μέσα στη μούρη του μπήκε στην έπαυλη....

****

Η ώρα είχε πάει δέκα και εκείνος δεν είχε φανεί ακόμα ενώ ο Γκάμπριελ της έστειλε απλά ένα μήνυμα πως ο καιρός ήταν χάλια , πως όλα ήταν καλά και πως ίσως καθυστερήσουν λόγο της βροχής να ξεκινήσουν.
Ήταν ολομόναχη σπίτι. Είχε καιρό να νιώσει πως στο σύμπαν ολόκληρο της δίνεται ξανά η ευκαιρία να μείνει μόνη με τον εαυτό της. Ανέβηκε στον επάνω όροφο και μπήκε στη κρεβατοκάμαρα.
Στάθηκε μπροστά από το καθρέφτη και κοίταξε την αντανάκλαση της δύο καθρέφτη. Περίεργες σκέψεις είχαν γεννηθεί στο μυαλουδακι της μέρες τώρα και όσο ήξερε πως σε ένα μήνα ο Λόγκαν θα έβγαινε έξω η καρδιά της πεταριζε. Δεν ήξερε αν ήταν φόβος , απειλή ή απλά κάποιο φυσικογικο συναίσθημα μα θέλοντας και μη, έτρεμαν τα σωθικά της.

Έπιασε την άκρη από το πουκάμισο της και ξεκίνησε να ξεκουμπωνει ένα προς ένα τα κουμπιά χωρίς βιασύνη. Ήταν ακόμα ένα συναίσθημα που της είχε λείψει. Η ηρεμία των κινήσεων. Η γαλήνη πως τίποτα και κανείς δε θα φωνάξει το όνομα της. Η αίσθηση πως ήταν απλά μόνη. Τόσο απλά...
Από την ώρα που έφτασε στο σπίτι έκανε δουλειές. Ίσως είχε πει στο Χούγκο πως δε θα κάνει τίποτα μα πώς να μη κάνεις όταν δεν μπορείς να ηρεμήσεις βλέποντας ένα μικρό χαμό παντού; Εκτός αυτού, το γεγονός πως θα είχαν επισκέψεις ενίσχυσε το άγχος της.

Γδυθηκε εντελώς και παρατήρησε τον εαυτό της. Η τομή από τη καισαρική ήταν ακόμα εκεί να της υπενθυμίζει το πόσο πολύ πόνεσε και κινδύνεψε μέχρι να γεννήσει. Δεκαεννέα ώρες τοκετός...
Δεκαεννέα μαρτυρικές ώρες... Ούτε στο Γκάμπριελ είπε ποτέ όσα πέρασε εκείνη τη μέρα. Ήθελε να κλειστεί τόσο πολύ στο δικό της κόσμο που δεν του ανέφερε καν τη μέρα που γεννούσε.
Προχώρησε ως το μπουντουαρ και άνοιξε το τελευταίο συρτάρι. Εκεί κρατούσε όλα τα χαρτιά της μα ήθελε να βγάλει μόνο ένα έξω... Έβαλε το χέρι της κάτω από ένα κίτρινο φάκελο και τραβώντας το ξανά , είχε μαζί της ένα έγγραφο που της κόστισε πολύ ψυχική υγεία...

-Ειστε σίγουρη δεσποινίς;

-Απολυτα γιατρέ.

-Μα αν κάτι πάει στραβά; Που θα μείνουν αυτά τα παιδιά;

-Το έχω φροντίσει. Αν κάτι πάει λάθος θα σας βρούνε.

-Μα αν κρατήσουμε μόνο το ένα οι πιθανότητες είναι σαφώς πιο υψηλές. Γιατί βάζετε σε κίνδυνο τον εαυτό σας! Νέα γυναίκα είστε... Είναι κρίμα...

-Μου ζητάτε να σκοτώσω το ένα μου παιδί για να μη πεθάνω; Όχι... Θα πάρω το ρίσκο...

Κοίταξε την υπογραφή που είχε βάλει μετά βίας και καθώς οι αναμνήσεις φούντωσαν στη ψυχή της, βουρκωσε.
Ήταν απαλλαγή του νοσοκομείου στη περίπτωση που πάει κάτι στραβά καθώς ο τοκετός της κρίθηκε επικίνδυνος.
Θυμήθηκε να τρέμει το χέρι της από το πόνο καθώς υπέγραφε. Αναστεναξε.
Πόσους αναστεναγμούς έπαιρνε καθημερινά; Αναρωτήθηκε και τοποθέτησε ξανά το έγγραφο στη θέση του.

Λίγο πριν μπει για μπάνιο, κοίταξε το κινητό της. Τίποτα. Ούτε ο Χούγκο αλλά ούτε και ο Γκάμπριελ έστειλαν κάτι.
Η βροχή δυνάμωνε και ο καιρός ήταν χάλια. Ίσως ήταν μια από τις πιο ισχυρές καταιγίδες που είχε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια που ήταν στη Κούβα.
"Γκάμπριελ πάρε με αμέσως! Τι ώρα θα γυρίσετε;" Έστειλε και προς έκπληξη της εκείνος απάντησε αμέσως
"Φοβάμαι πως θα αναγκαστούμε να περάσουμε τη νύχτα εδώ. Τα κορίτσια ακόμα παίζουν αλλά ο καιρός είναι άσχημος για να κάνουμε 2 ώρες ταξίδι" η Άλισον αναστεναξε για ακόμα μια φορά. Όχι πως είχε κάποιο θέμα αλλά γενικά ποτέ οι μικρές δεν έφυγαν από το πλάι της. Ούτε μια μέρα. Βέβαια η εμπιστοσύνη που είχε στο Γκάμπριελ αλλα και στη Τζένη ήταν τεράστια μα και πάλι, ένιωσε κενή σαν διάβασε το μήνυμα του.
"Εντάξει. Μην ενοχλήσεις τα κορίτσια αλλά μόλις βγω από το μπάνιο θα σας πάρω . Να έχεις το νου σου στο τηλέφωνο" ο Γκάμπριελ της έστειλε μια εικόνα από τις μικρές που ήταν καθισμένες σε ένα τεράστιο τραπέζι και έφτιαχναν πράγματα
"Όπως βλέπεις όλα είναι καλά. Μην αγχώνεσαι και ξεκουράσου. Αν σταματήσει η βροχή ίσως ξεκινήσουμε"

"Όχι! Θα είναι αργά. Μη βάλεις τα παιδιά στο αμάξι τέτοια ώρα... Θα σας πάρω τηλέφωνο σε λίγο εντάξει;" Του έστειλε και της απάντησε με ένα μικρό εικονίδιο που έδειχνε ένα χεράκι.
Η Άλισον άφησε το τηλέφωνο στην άκρη και μπήκε στο μπάνιο. Ο Χούγκο σε λίγο θα έφτανε και ήθελε να απολαύσει ένα ζεστό μπάνιο με την ησυχία της. Δεν ήταν και λίγο να μένουν μόνοι στο σπίτι επειτα από ένα ολόκληρο χρόνο που ήταν μαζί. Κάπου στο βάθος του μυαλού της ένιωθε πως ίσως ήταν η μέρα τους τελικά...
Πάραυτα η σκέψη να δώσει το κορμί της σε εκείνον της δημιουργούσε ανάμεικτα συναισθήματα...
Αφέθηκε στην αίγλη του ζεστού νερού που έτρεχε πάνω στο κορμί της και βάζοντας παράλληλα τη τάπα στη μπανιέρα, την άφησε να γεμίσει.
Ίσως το μόνο που έπρεπε να κάνει τελικά ήταν απλά να αδειάσει το κεφάλι της από κάθε σκέψη. Βυθίστηκε στο νερό, ξάπλωσε προς τα πίσω και έκλεισε τα βλέφαρα της...

****

"Δεν καταλαβαίνω γιατί δε πήγαμε απευθείας στη πανσιόν!" Γκρινιαξε ο Ντρέικ καθώς παρκαραν το αμάξι.

"Γιατί ο Χούγκο έστειλε μήνυμα στο Λόγκαν να βρεθούμε εδώ όταν επικοινωνήσαμε κατά την άφιξη. Υποθέτω θα έχει ήδη φτάσει. Θέλει να μας δώσει αυτοπροσώπως όλα όσα συγκέντρωσε από προχθές για να τα δει ο Λόγκαν μέχρι αύριο που θα βρεθούμε επίσημα. Δύο λεπτά θα κάνουμε..."

"Και γιατί ήρθαμε με δύο αμάξια;" Ο Λίαμ γύρισε και τον αγριοκοίταξε

"Πολύ γκρινιάρης δεν είσαι σήμερα;"

"Μαλάκα δεν έχω κοιμηθεί δύο μέρες!"

"Και ποιος φταίει; Ας μην έβγαινες με εκείνες τις γκόμενες! Κάτσε εδώ θα πάω με το Λόγκαν"

Ο Λίαμ βλέποντας το Λόγκαν να βγαίνει από το δικό του αμάξι, βγήκε και ο ίδιος και τον ακολούθησε.

"Υποθέτω αυτό είναι το αμάξι του" Αποκρίθηκε ο Λόγκαν δείχνοντας μια παρκαρισμένη Μερσεντές στο κήπο.

"Μάλλον. Έκανα μια προσπάθεια να τον καλέσω όταν σταματήσαμε αλλά δεν είχε σημα. Είπε ότι θα φτάσει πριν από εμάς οπότε δικό του είναι. Εκτός αυτού έχει φώτα το σπίτι"

"Τέλος πάντων. Έλα να τελειώνουμε και πάμε μετά να βρούμε κάπου να μείνουμε αυτές τις μέρες..."

"Μα βρήκαμε. Αφού σου είπα ότι έκλεισα μια πανσιόν στη la calle principa.."

"Δεν μας κάνει. Θέλω κάτι πιο κοντά στο κέντρο της πόλης. Είπε πως κάποιος ίσως παρακολουθεί. Αύριο θα στήσουμε τις κάμερες και θέλω να έχω πρόσβαση και εκεί που δουλεύει η γυναίκα του.. Απορώ δηλαδή πώς γίνεται με τόσα φράγκα να αφήνει μια γυναίκα να δουλεύει..." Σχολίασε πλησιάζοντας τη πόρτα

"Ξέρω γω... Ίσως σκέφτονται διαφορετικά εδώ..." είπε ο Λίαμ πατώντας το κουδούνι

"Ίσως..." Ο Λόγκαν έριξε ένα βλέφαρο τριγύρω ενώ ο Λίαμ πάτησε ξανά το κουδούνι αφού κανένας δεν άνοιξε τη πρώτη φορά.

"Κουφοί είναι;" σχολίασε μα βλέποντας ένα αυτοκίνητο να πλησιάζει σταμάτησε. "Ήρθε.."

*******

Ήταν βυθισμένη μέσα στο νερό όταν για μια στιγμή ένιωσε ότι άκουσε το κουδούνι μα δεν έδωσε σημασία.
Κανένας δεν ήξερε το σπίτι. Στο Γκάμπριελ είχε δώσει αντικλειδι ενώ ο Χούγκο είχε τα δικά του.
"Μα τι στο καλό!" αναφώνησε και βγάζοντας το κεφάλι της έξω, το άκουσε πράγματι να χτυπά.
Αντιλαμβανόμενη ότι όντως δεν ήταν η φαντασία της, βγήκε όπως όπως από το νερό , άρπαξε το μπουρνουζι και τυλίχθηκε με προορισμό τη κρεβατοκάμαρα. Δίχως να κατέβει, πήγε απευθείας στο παράθυρο. Ισως δεν είχε πλήρη θέα στο κεντρικό δρόμο της εισόδου αλλά κατάφερε να δει το πίσω μέρος από το αμάξι του Χούγκο σταματημένο και η καρδιά της ημερεψε..
"Ωραία. Απορώ πως γίνεται να έχασε τα κλειδιά του!" γκρινιαξε και έτσι όπως ήταν βγήκε από το δωμάτιο. Άκουσε ομιλίες αλλά σκεπτόμενη πως μιλάει στο κινητό όπως πάντα, πήρε τη στροφή για τη σκάλα και τότε ο χρόνος σταμάτησε...

Ένα βήμα...
Δύο βήματα...
Τρία και η ψυχή της χοροπηδησε μέσα στο κορμί.

Έστεκε στην άκρη της σκάλας σαν άγαλμα ενώ στο τελείωμα αυτής είδε ένα γνώριμο πρόσωπο...
Τόσο γνώριμο που μόλις γύρισε και τη κοίταξε ένιωσε να χάνεται...
Δεν υπήρχε ήχος πια στο χωρο.
Δεν υπήρχαν καν έπιπλα και άνθρωποι...
Δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο εκείνος... Εκείνος και τα μάτια του...
Το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν ο εσώτερος χτύπος της καρδιάς της που έφτανε μέσα από το αίμα στα αυτιά της σαν απόκοσμη κραυγή τρόμου.
Σαν μια βόμβα κατά την αντίστροφη μέτρηση...
Ένας βαρύς γρήγορος χτύπος που ανέβαζε και κατέβαζε τη θερμοκρασία του κορμιού της επικίνδυνα πολύ.
Τρέμουλο απλώθηκε στη σπονδυλική της στήλη και ρίγος.
Η αναπνοή άρχισε να δυσκολεύει ενώ μόλις ο Λόγκαν απελευθέρωσε την ανάσα που κρατούσε και είδε το στήθος του να κουνιέται  , τα μάτια της μαύρισαν αμέσως και έχασε τις αισθήσεις της...

"ΑΛΙΣΟΝ!!!" Ούρλιαξε ο Χούγκο μα ο Λόγκαν ήταν πιο γρήγορος...
Πώς να μην ήταν άλλωστε...
Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου αντέδρασε σαν αστραπή...
Άπλωσε το χέρι κάνοντας στην άκρη το Χούγκο, πήδηξε με ένα βήμα τα τρία πρώτα σκαλιά  και τα άλλα τρία και την έπιασε πριν κατρακυλήσει και σκοτωθεί...

🙄🙄🙄 🌬️🌬️🌬️🌪️🌪️🌪️🌫️🌫️🌫️