Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Αυτή ήταν η μεγάλη η αγάπη;
Μια στάλα μόνο συναισθημάτων σε έναν ωκεανό θλίψης απογοήτευσης και πόνου; Αυτή ήταν ...
Και τώρα πάει...
Χάθηκε... Συνεχίζει να χάνεται ...
Κάποτε ένιωθα σαν μια ζητιάνα που ζητάει από τη ζωή λίγα ψίχουλα ελπίδας μα τώρα δε ζητάω τίποτα. 

Μα τι αγάπη μπορεί να γεννηθεί μέσα σε λίγους μήνες;
Ποια αγάπη είναι ικανή να σταθεί στο ύψος της και να ονομαστεί αγάπη;

Κάποτε μου είχε πει, πως δε πιστεύει σε αυτή τη λέξη μα δυστυχώς εγώ θα τον βγάλω ψεύτη. Η αγάπη υπάρχει. Είναι εκεί. Τη βλέπω τα τελευταία πέντε χρόνια... Μου μιλάει, μου χαμογελάει .. με αγκαλιάζει και μου τραγουδά τις  νύχτες.
Η αγάπη είναι τέσσερα μικρά χεράκια που με κλείνουν μέσα τους και γεμίζουν τα κενά μου...

Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια...
Πόσο άλλαξα και πόσο συνεχίζω να αλλάζω...
Έπαψα να ζητιανευω και κερδίζω επάξια πλέον ότι χρειάζομαι με το σπαθί μου.

Λίγα χρόνια πριν, είχα μάνα, πατέρα φίλους.. Μετά πέρασα μέσα από τη φυσιολογικότητα σε μια απρόσμενη κατάληξη και έμαθα τον έρωτα και από εκεί, έμαθα το πόνο, το αίμα, τα μυστικά και φυσικά την άρνηση.
Άρνηση να ακουστεί η αλήθεια.
Άρνηση να ακουστούν τα αισθήματα
Άρνηση να δώσω ευκαιρίες...

Με κατηγόρησαν για πολλά.
Τόσα πολλά που ανάθεμα με δεν τα χωράω ούτε σε λίστα.
Τι έκανα από αυτά;
Τίποτα.
Τι θα μπορούσα να κάνω αν έβρισκε το κουράγιο να σταθεί απέναντι μου σαν άντρας; Πολλά... Τόσα πολλά που αυτή τη στιγμή θα είχαν διαφορετικό αντίκτυπο στη ζωή μου. Ίσως είχα έναν άντρα πλάι στα παιδιά του και μια ευτυχισμένη οικογένεια. Όσο ευτυχισμένη μπορεί να είναι μια οικογένεια ξέροντας πως ο μοναδικός άντρας που αγάπησες εδώσε χωρίς φόβο το έναυσμα για το θάνατο του πατέρα σου.

Μπορώ να συγχωρέσω τα ψέματα.
Μπορώ να του συγχωρέσω ακόμα και το θυμό και κάθε πράξη που έκανε στο παρελθόν. Μα δε ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να συγχωρέσω ποτέ την εντολή που δόθηκε και τα κατέστρεψε όλα...

Υποτίθεται ήταν ένας άντρας με βαριά παντελόνια...μα να που κρύφτηκε πίσω από ένα τσούρμο πληρωμένων εκδικητων για να πάρει ότι έμεινε...

Υπάρχουν νύχτες που ξυπνάω και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Νύχτες που ακόμα και τώρα, βλέπω εκείνη τη τρύπα στο μέτωπο και ένα πετσοκομμενο δάχτυλο... Πόση κακία πια;

Η Τζένη με ρωτάει μερικές φορές τι θα κάνω όταν θα βγει από τη φυλακή...
Τι θα κάνω αν ψάξει και με βρει...

Ας έρθει!
Αυτή τη φορά, θα πάρει ότι του αναλογεί...
Το τίποτα.
Έτσι συμβαίνει όταν αγαπάς με τη ψυχή σου και ο άλλος τυφλώνεται από τα ψέματα... Εκείνος καταλήγει να χάνει...

Δεν του ανήκω.
Δεν μου ανήκει.
Δεν του ανήκει τίποτα στη βαθιά του ουσία.
Ούτε οι κόρες μας του ανήκουν...
Αυτές ανήκουν στον άντρα που αγάπησα... Κι αυτός, μόνο αυτό δεν είναι πλέον...

Μπορεί κάλλιστα να πάρει το παρελθόν, να ζήσει και να τραφεί με αυτό...

"Πρόσεχε Άλισον... Μη παίζεις με αυτά... Πες του το... Ξέρεις τι έγινε με την Αναστασία. Μη το κάνεις αυτό..."
Ωραία τα λέει η Τζένη...
Μα ποιος νοιάζεται;
Δεν είμαι πλέον εκείνο το μικρό αβοήθητο κοριτσάκι!
Έχω πατήσει στα πόδια μου! Έφτιαξα από το κόπο μου όσα έχω και είμαι περήφανη που απαρνήθηκα τα πάντα και ξεκίνησα από το μηδέν...
Ναι κυρίες και κύριοι!
Από το μηδέν!

Ούτε τα συμβόλαια ήθελα, ούτε τα σπίτια ήθελα , ούτε τίποτα...
1000 δολάρια που είχε η μάνα μου σε εκείνη τη καταραμένη θυρίδα ήταν αρκετά για να χτίσω αυτά που τώρα έχω. Κι αν σε κάποιον οφείλω ένα ευχαριστώ, είναι μονάχα εκείνη...

"Άκουσα πως έχουν πληροφορίες πως εσύ τον έστειλες φυλακή..."
Ααα ρε Τζένη... Ειλικρινά άλλη όρεξη δεν είχα τότε αλλά και τώρα να κάνω κάτι τέτοιο. Εγώ είμαι πιο αντράκι από τους βαρβατους άντρες με τα μεγάλα... Άντε... Ας μη το πω ούτε καν στις σκέψεις...

Σήμερα μετά από 5.5 χρόνια, ξορκίζω το παρελθόν και δεν με νοιάζει τίποτα...
Σήμερα δίνω ευκαιρία σε έναν άντρα να μπει ξανά στη ζωή μου και αυτή τη φορά έκανα καλή επιλογή...

"Τον αγαπάς ακόμα;"
Είδατε; Έχει πλάκα η Τζένη...και αυτή και οι ερωτήσεις της...
Πώς να αγαπάς ακόμα κάτι που ακόμα τρέφει το ακόρεστο εγώ του με μισος;
Έχω χρόνια να τον δω μα ακόμα θυμάμαι εκείνο το τηλεφώνημα μια νύχτα του Ιούνη. Τότε που το φεγγάρι ήταν ολόγιομο και κατακόκκινο.
Πώς το έλεγαν οι ντόπιοι; Αν ναι... Ένα Ματωμένο Φεγγάρι που βγαίνει κάθε έξι έτη...
Τότε που μόλις είχε μπει φυλακή και εγώ είχα ξεκινήσει τη καινούρια ζωή μου...
Τότε που απλά χτύπησε καταμεσής της νύχτας το τηλέφωνο και μέσα σε εκείνη τη σιωπή, άκουσα τη φωνή του να μου λέει :Αν βγω ποτέ από δω μέσα, θα σε ψάξω, θα σε βρω και θα σε σκοτώσω....

Για έλα λοιπόν!
Έλα να δω τη μαγκιά σου!
Το φοβισμένο κοριτσάκι πέθανε!
Φροντισες καλά για αυτό....
Έλα λοιπόν να δεις που ακριβώς γράφω εσένα αλλά και τις απειλές σου!

Έλα να δεις πως σε ξεγράφω από το παρελθόν και ξεκινάω απόψε μια καινούρια ζωή... Με έναν άντρα που λατρεύει να με ακούει να μιλάω... Με έναν άντρα που ότι και να πω, του δίνει βάση και αξία...
Με έναν άντρα, που αν τολμήσεις να με ακουμπήσεις, θα σου δείξει με το δικό του τρόπο , πως μια γυναίκα δεν την ακουμπάνε ποτέ... Δεν την πληγώνουν, δεν της φωνάζουν, δε τη πιάνουν από το λαιμό και δε τη τραμπουκιζουν...

Οι ακίδες από τα σανίδια έφυγαν από το δέρμα μου... Έμειναν όμως στη ψυχή...
Και μπορώ κάλλιστα να σου πω με το χέρι στη καρδιά, πως εσύ, Λόγκαν Λώρενς, είσαι παρελθόν... Τόσο για εμένα όσο και για τις κόρες μας.
Κι αν θα έρθει η ώρα και θα μάθεις για αυτές τότε θα δεις τι πραγματικά έχασες έχοντας το μίσος και το ψέμα για οδηγό σου...

Αν εσύ τότε δεν ήθελες να με ακούσεις μια, πλέον εγώ δε θέλω καθόλου...

Δεν ήσουν λάθος... Θα ήσουν όμως αν σε άφηνα να γεμίσεις τη ζωή μου με τρόμο.
Και είμαι περήφανη που δε το επέτρεψα αυτό!

Κατάφερες να κάνεις όση αγάπη σου είχα στάχτη και να τη πετάξεις σε εκείνο το τζάκι που τόσο σου άρεσε να κοιτάς...
Ζήσε με αυτά λοιπόν! Με τις στάχτες...
Εγώ...
Εγώ κατάφερα να ξαναγεννηθω από τις δικές μου και δε θα αφήσω τίποτα και κανένα να με βάλει ξανά στο βούρκο!

Πόσο μάλλον.... Εσένα....

🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤

Άργησα λιγάκι καθώς σκόπευα να το περάσω χθες αλλά δυστυχώς είμαι πτώμα.
Καλή μας αρχή!
Επίσης θα ήθελα να ενημερώσω πως σε κάποια σχόλια με αφήνει να απαντάω και σε κάποια όχι, οπότε επέλεξα να μην απαντήσω σε κανένα για να μη φανεί σαν να κάνω διακρίσεις ή σαν να μη δίνω σημασία σε κάποια από αυτά.
Τα λατρεύω όλα!!!
Σας ευχαριστώ για όλα!!!
Τα διαβάζω όλα και πραγματικά άλλες φορές σας νιώθω, άλλες συμπάσχω μαζί σας, άλλες γελάω.
Είστε κομμάτι μέσα σε κάθε βιβλίο.
Είστε κινητήρια δύναμη και αυτό το εκτιμώ βαθύτατα.
Νομίζω πως το ξέρετε και το έχω πει πολλές φορές οπότε όχι άλλες φανφάρες!!!
Σας λατρεύω!!!

Λίγο υπομονή καθώς με τις γιορτές δυσκολεύομαι (Έχω μόνο μια μέρα κενή και δουλεύω τις άλλες) οπότε τρέχω.
Πάντως θα ξεκινήσουμε δυναμικά και εδώ :)