"Μη!" Είπε επιτακτικά και πιάνοντας το χέρι της το τράβηξε από το λαμπατερ. "Άφησε το σκοτάδι στην ησυχία του ..." συνέχισε και φέρνοντας τα δάχτυλα της στα χείλη του, άφησε πάνω τους ένα απαλό φιλί.

"Έχεις τρελαθεί εντελώς;;" τον μαλωσε και αντιλαμβανόμενη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται , τράβηξε το χέρι της. Με την  ελπίδα να μην θυμάται το πρωί όσα προηγήθηκαν , του συνέστησε να φύγει και να πάει να ξαπλώσει στο δωμάτιο του αλλά εκείνος πεισμωσε. Αντί να φύγει ξάπλωσε δίπλα της και αποκοιμήθηκε σε δευτερόλεπτα.

"Δώσε μου δύναμη θεέ..." μονολόγησε όταν άκουσε την βαριά του ανάσα "Δύναμη και υπομονή να μη του σπάσω το κεφαλι!!" συμπλήρωσε όταν την έκλεισε στην αγκαλιά του και  κατάλαβε πως ήταν ακόμα ξύπνιος .

"Μην γίνεσαι μελοδραματικη μωρό μου ... Εκεινη η γκομενα ειχε αρχισει να μου τη δινει στα νευρα ...ενω εσυ ...." της ψιθύρισε μπερδευοντας τη γλώσσα του απο το μεθύσι και  τσακισε την σθεναρή της υπόσταση , τραυματίζοντας την ακόμα πιο πολύ.

"Βρωμοκοπας!! ΣΉΚΩ ΤΏΡΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ!!" Του απάντησε αυταρχικά και τίναξε το μπράτσο του από πάνω της. Το αποτέλεσμα ήταν ανακουφιστικό. Με μια σβέλτη κίνηση ο Ίαν σηκώθηκε. Στάθηκε μπροστά στο κρεβάτι και πιάνοντας την από τη μέση , την σήκωσε σαν πούπουλο.

"Αν φύγω θα φύγεις κι εσύ!!!" αποκριθηκε χαζογελώντας σαν μωρό παιδί προκαλώντας της ανάμεικτα συναισθήματα. Συναισθήματα που δεν είχε ξανανιώσει.

"Είσαι ηλίθιο;;; Μη φωνάζεις γαμωτο και άφησε με κάτω τώρα!" Ο Ιαν συνέχισε να γελάει και κρατώντας την ακόμα προχώρησε μέχρι την πόρτα. Έπιασε το πόμολο και στην προσπάθεια να βάλει δύναμη για να ανοίξει την πόρτα  παραπατησε. Η Λέιλα κόντεψε να πέσει αλλά εκείνος σαν δεινός θηρευτης την γραπωσε από τη μέση με τα χέρια του κι εκείνη τύλιξε τα πόδια της γύρω του.

"Μαρεσεί αυτή η στάση..." της είπε πονηρα .

"Δεν θα το ξαναπώ! Είσαι μεθυσμένος!"

"Σταμάτα να με μαλώνεις! Δωσε μου ένα φιλάκι..." της απάντησε και εκείνη για πρώτη γέλασε με τα λόγια του.
"Είδες τι ωραία που είναι να γελάς;" σχολίασε και έγειρε προς το πρόσωπο της. Μόλις εκείνη ένιωσε την καυτή του ανάσα λίγες ίντσες μακριά από τα χείλη της ανατρίχιασε. Ήταν λάθος στα μάτια της. Λίγο πριν ακουμπήσουν  τον έσπρωξε, πάτησε τα πόδια της στο πάτωμα και κάνοντας έναν ελιγμό άνοιξε την πόρτα

"Έξω τώρα!" ειπε υποδεικνύοντας την πόρτα πίσω του και τον κοίταξε. Για πρώτη φορά, το φως έπεσε στο πρόσωπο του. Τα μάτια του ηταν κατακόκκινα το ίδιο και τα άλλοτε αλαβαστρινα του μάγουλα.

"Είσαι καυτή όταν διαταζεις!" απάντησε πονηρά "Βασικά είσαι ακόμα  πιο καυτή όταν φοράς τα ρούχα μου και διαταζεις!!" συμπλήρωσε  κι εκείνη τον ώθησε προς τα έξω και του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα ανακουφισμένη . Η συμπεριφορά του έδειχνε ξεκάθαρα ότι δεν θυμόταν τίποτα από  όσα ειπώθηκαν λίγα  λεπτά πριν . Προσευχήθηκε να μην θυμάται τίποτα ούτε το πρωί και επέστρεψε στο κρεβάτι...

***

Μπήκε στο δωμάτιο του και κάθισε  στο κρεβάτι σκεπτικός. Το κεφάλι του κόντευε να σπάσει. Έβγαλε όπως όπως τα ρούχα του και μένοντας σχεδόν γυμνός άφησε την δροσιά από τα καθαρά σεντόνια να ημερεψει το ταραγμένο του μυαλό... άπλωσε το χέρι του στο κομοδίνο και πιάνοντας το κινητό του έστειλε μήνυμα στον κατάλληλο άνθρωπο...

Το επόμενο πρωί...

Ξύπνησε ακούγοντας θόρυβο από κάτω. Έτριψε τα μάτια της και κοίταξε το ρολόι. Ήταν δεκα το πρωί.

"Ποιος κάνει τόση φασαρια γαμωτο;" αναρωτήθηκε και τίναξε το σεντόνι. Σηκώθηκε και πιάνοντας ένα κότσο τα μαλλιά της άνοιξε την πόρτα. Βγήκε στο διάδρομο και άκουσε γέλια από τη κουζίνα. Κατέβηκε κάτω και γεμάτη περιέργεια μπήκε μέσα  τραβώντας πάνω της όλα τα βλέμματα...

Ο Ιβάν, ο Μαξ, ο Νικ ,ο Λιαμ ...και ο πιο σημαντικός από όλους, ο Ίαν την κοιτούσαν από πάνω μέχρι κάτω αναγκάζοντας τα μάγουλα της να πάρουν φωτιά.

"Ρε μαλακα! Αυτή δεν είναι η αγαπημένη σου μπλούζα;;;" αναφώνησε ο Μαξ και ο Λιαμ του έριξε μια σφαλιάρα στο κεφάλι.

"Εμ ... Συγνωμη , άκουσα απλά την φασαρία και ..." αποκρίθηκε η Λέιλα τραυλιζοντας και κοίταξε τον Ίαν.

"Δεν πειράζει. Τα παιδιά είναι λιγάκι φωνακλαδες... Καλημέρα Λέιλα..." ειπε σοβαρος " Θέλεις καφέ;" συνέχισε και γύρισε προς την καφετιέρα

"Η Ολιβια;" ρώτησε παραξενεμενη από την απουσία της

"Ας πούμε πως της έδωσα λίγες μέρες άδεια...." της απάντησε  ο Ιαν χωρίς να γυρίσει και ο Ιβάν γέλασε. Η Λέιλα ξεροκαταπιε και έτριψε ντροπαλά το χέρι της.

"Να μην σας ενοχλώ...Θα ανέβω στο δωμάτιο μου "

"Δεν μας ενοχλείς καθόλου. Τα παιδιά μου ανέφεραν ότι σε γνώρισαν..." Ο Ίαν γύρισε και άφησε μια κούπα σκέτο καφέ στο τραπέζι. "Έλα , κάθισε..." εκείνη τον κοίταξε εξονυχιστικά. Προσπάθησε να βρει στο βλέμμα του κάτι που να της φανέρωνε αν θυμόταν κα έγιναν το προηγούμενο βράδυ αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν το ίδιο διάτρητο και σταθερό βλέμμα που είχε εξ αρχής.  Πλησιασε διστακτικά στο τραπέζι και πήρε θέση κοντά τους.

"Πώς τα περνάς;" την ρώτησε ο Μαξ κι εκείνη δίστασε. "Έλα μην ντρέπεσαι, μια παρέα είμαστε. Θα μας βλέπεις συχνά τώρα που επέστρεψε το αγόρι μας !"

"Άφησε ήσυχη την κοπέλα ρε ηλίθιε ακόμα δεν ξύπνησε!" Πετάχτηκε ο Λιαμ

"Όπως βλέπεις ο Λιαμ είναι η φωνή της λογικής..." της ψιθύρισε ο Ίαν από δίπλα κι εκείνη κοκκινισε νιώθοντας την ανάσα του στο αφτί της.  Έβαλε νευρικά μια τούφα μαλλιών , που έπεφτε στο προσωπο της,   στην άκρη και κοίταξε προς το μέρος του Λιαμ ο οποίος της χαμογέλασε.

"Tranquila cariño. Nadie te va a hacer daño..." (Ηρέμησε αγάπη, κάνεις δεν πρόκειται να σε πειράξει) της είπε άξαφνα κι εκείνη γέλασε

"Hablas español;" (μιλάς ισπανικά;) τον ρώτησε και φωτίστηκε όλο της το πρόσωπο μόλις εκείνος έγνεψε θετικά.  Η Λέιλα ένιωσε το βλέμμα του Ίαν να την καρφώνει εξακολουθωντας να διατηρεί την ηρεμία του και έπειτα κοίταξε τους υπόλοιπους που έτρωγαν το πρωινό τους.

"Si, soy de Buenos Aires. Pero vivo en Nueva York muchos años. Si quieres algo, me puedes decir y nadie no va a entender..." (Ναι, Είμαι από το Μπουένος Άιρες αλλά μένω στην Νέα Υόρκη πολλά χρόνια. Αν θέλεις κάτι, μπορείς να μου το πεις χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα )

"Τι διάολο λέτε τόση ώρα;;;" πετάχτηκε ο Ιβάν και τράβηξα τα βλέμματα.

"Τίποτα . Είναι ωραίο να μιλάω με κάποιον την μητρική μου γλώσσα όμως!" Του απάντησε ο Λιαμ και η Λέιλα χαμογέλασε... Αν και δεν τον ήξερε καλά της έβγαζε ένα όμορφο συναίσθημα. Δεν ήταν μόνο η γλώσσα,  ο Λιαμ εξέπεμπε εμπιστοσύνη.

"Καλά καλά... Λοιπόν. Πρέπει να οργανωθούμε επειτα από τη χθεσινή μας κατρακύλα.. Φίλε δεν έβλεπα ούτε την τρύπα για να βάλω το κλειδί και κοιμήθηκα στο διάδρομο!! Πώς διαολο θα φύγουμε απόψε για Μεξικό;;;" πετάχτηκε ο Ιβάν και η Λέιλα σφιχτηκε

"Μεξικό;" ρώτησε αυθόρμητα και κοίταξε τον Ίαν ο οποίος έσπευσε να της απαντήσει

"Έχουμε μια παραλαβή και ο Τζεισον με ενημέρωσε το πρωί πως κάτι πάει στραβά. Θέλει να το κοιτάξουμε αυτοπροσώπως..." ακούγοντας το όνομα του Τζεισον η Λέιλα συνειδητοποίησε πως τον είχε ξεχάσει εντελώς με όσα έγιναν.  Ο Ίαν  διαβάζοντας τις εκφράσεις του προσώπου της συνέχισε να της εξηγεί " θα επιστρέψει το απόγευμα που θα φύγουμε..."

Χωρίς να το θέλει η Λέιλα ξαφνικά ένιωσε απροστάτευτη. Δεν είχε κανένα λόγο να νιώθει έτσι και το ήξερε αλλά ήταν πέρα από τις δυνάμεις της.

"Todo bien cariño; Sabes que si necesitas algo  ó si no estás bien te puedo ayudar ..." ( Όλα καλά; ξέρεις πως αν χρειάζεσαι κάτι, η αν δεν είσαι καλά μπορώ να βοηθήσω) της είπε ο Λιαμ από απέναντι κοιτώντας την εξερευνητικα.

Πριν του απαντήσει ακούστηκε η πόρτα. Τα κεφάλια όλων γύρισαν προς τα πίσω και ο Τζεισον, φορώντας ένα τσαλακωμένο  γκρι κοστούμι έκανε την εμφάνιση του..

"Νωρίς νωρίς βλέπω μαζευτήκαμε!" Σχολίασε και μπήκε στη κουζίνα. Πλησιάζοντας η Λέιλα πρόσεξε τα κόκκινα σημάδια που είχε στο γιακά από το πουκάμισο και ξέροντας πως δεν ήταν η μόνη που το είδε ένιωσε εξευτελιστικα μπροστά στους υπόλοιπους που δεν είχαν ιδέα για την αληθινή τους σχέση. Ο Τζεισον στάθηκε μπροστά της . Έσκυψε και την φίλησε κτητικα στα χείλη ευδιάθετος. Η Λέιλα τον έσπρωξε και σηκώθηκε εκνευρισμένη.

"Μην ντρέπεσαι αγάπη μου. Τα παιδιά είναι οικογένεια! Σωστα;" είπε επιδεικτικά αλλά κανείς από τους πέντε δεν γέλασε...

Σας φιλώ...