"Βλέπει...Παρατηρεί...Αποφασίζει..."

"Δεν μιλάς;" Ρώτησε και έφτιαξε καλύτερα το σάκο του στην πλάτη. Παρατηρούσε σιωπηλός τον εκνευρισμό της, προσπαθούσε να ερμηνεύσει τα σήματα που έστελνε το κορμί της αλλά δεν έβγαζε ακρη. Μπορεί να έλειπε χρόνια αλλά κατάλαβε αμέσως από τα χαρακτηριστικά της πως ήταν η κόρη του Φερνάντες. Αυτό που τον προβλημάτισε ήταν το γεγονός πως είχε ακούσει απο φημες ότι ήταν μια κοπέλα δυναμική. Ατίθαση, και αυτό που έβλεπε δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα που είχε σχηματίσει για εκείνη.
Η Λειλα δεν πρόλαβε να ανοίξει τα χείλη της.Ο Τζεισον βγήκε έξω ουρλιάζοντας , χτυπώντας με δύναμη την εξώπορτα  πίσω του..

"ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΟΛΟΣ ΣΟΥ ΕΊΠΕ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΈΞΩ;" Είπε αλλά μόλις είδε τον Ίαν πάγωσε ολόκληρος. Τόσες μέρες ακόμα δεν είχε νέα από τον Μαρκους και βλέποντας τον αδερφό του μπροστά του, ζωντανό με σάρκα και οστά  δεν ήξερε τι να πρωτοσκεφτει. Ο Ίαν γύρισε αμέσως προς το μέρος του και ύψωσε το φρύδι του . Ο Τζεισον αντέδρασε γρήγορα. Χαμογέλασε πλατιά και τους πλησίασε

"Δεν σε περίμενα! Θεούλη μου Ίαν! Πώς κατάφερες και βγήκες; Έμεναν μήνες ακόμα αν θυμάμαι καλά!" Αποκρίθηκε και αντάλλαξαν μια ανδρική αγκαλιά.

"Καλή διαγωγή!" Σχολίασε ο Ίαν και γύρισε προς το μέρος της Λειλα.
"Η κοπελα;" Ο Τζεισον σκυθρωπιασε στην ερώτηση του και της έκανε νόημα με το δάχτυλο να σωπάσει.

"Λειλα Φερνάντες! Μέλλουσα γυναίκα μου !" Αναφώνησε και απομακρύνθηκε από τον Ίαν. Πήγε κοντά της και την φίλησε στο μάγουλο. Η αυθόρμητη γκριμάτσα αηδίας που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε από τον Ίαν αλλά ούτε και από τον Τζεισον ο οποίος άρχισε να βράζει.

"Τράβα μέσα! Τελείωσαν οι χαιρετισμοί!" Είπε αυστηρά κι εκείνη απομάκρυνε  το βλέμμα της από τον Ίαν και έτρεξε προς το σπίτι χωρίς καν να βάλει τις παντόφλες της.

"Πώς της φέρεσαι έτσι ρε μαλακα;"Ρώτησε ανεβάζοντας ελαφρώς τον τόνο της φωνής του και Ο Τζεισον γέλασε.  Ήταν αρκετά θυμωμένος. Δεν είχε σκοπό να παραστήσει τον καλό. Έπρεπε να δείξει στον αδερφό του την ισχύ της δυναμικότητας του και να βγει στην επιφάνεια. Ότι κι αν έγινε με τον Μαρκους, όσο κι αν σχεδίαζε αλλιώς τα πράγματα πλέον είχε μια νέα κατάσταση να αντιμετωπίσει και δεν χωρούσε περιθώριο αδυναμίας.

"Κάνε δουλειά σου , δική μου είναι ότι θέλω την κάνω... Αν δεν ήσουν φυλακή τόσα χρόνια τώρα θα ήσουν πρώτος στην ηγεσία και θα την είχες για πάρτη σου. Τα πράγματα έχουν αλλάξει αδερφέ" Ο Ίαν αγρίεψε.

"Πρόσεχε τα λόγια σου Τζεισον, μπορεί να έλειπα αλλά ξέρεις πολύ καλά τους λόγους που μπήκα στη στενή... Όσο για την μικρή σου ερωμένη ,δεν δίνω δεκάρα τσακιστή, μια απλή παρατήρηση έκανα. Όταν σε άφησα πίσω θυμάμαι πως ήσουν ακόμα κουτάβι...."

"Το κουτάβι έγινε λύκος , και τώρα γάμησέ την, πάμε να τα πιούμε και να  γιορτάσουμε την απελευθέρωση σου !" Ο Ίαν δεν πίστευε στα μάτια του ούτε στα αυτιά του. Ο Τζεισον φερόταν σαν μαλακας. Άρχισε να καταλαβαίνει την περίεργη στάση της αλλά και πάλι ήταν ανήκουστο να υποκύπτει έτσι , χωρίς καν να δώσει την μάχη της...

"Δεν έχω όρεξη... Είναι νωρίς ακόμα. Κάτσε να κάνω ένα μπάνιο και βλέπουμε το βράδυ...." Τον προσπέρασε ακουμπώντας τον στον ώμο, εκανε δυο βηματα αλλα ξάφνου σταμάτησε αποτομα με αποτέλεσμα ο Τζεισον που τον ακολουθούσε να κοκαλωσει.... "Και που σαι λύκε; Πρόσεχε τα δόντια σου ...τα λόγια σου ... Και τις πράξεις σου μπροστά μου, μην σε πάρει ο διάολος!"

Ο Τζεισον έσφιξε το σαγόνι του πριν βγει εκτός εαυτού και χαμογελασε. Προτίμησε να εισπράξει το σχόλιο του αδερφού του με χιούμορ.

"Αααα όλα κι όλα. Κουμάντο στη γυναίκα μου κάνω εγώ!" Είπε χαριτολογώντας μόνο που ο Ίαν δεν γελασε. Περπάτησε και μπήκε μέσα στο σπίτι. Το ρίγος που διαπέρασε το κορμί του μόλις πάτησε το πόδι του μέσα ήταν εξωφρενικά δυνατό.

"Θεέ μου !!!!" Αναφώνησε ο Φρεντερίκ ρίχνοντας κάτω τα καθαρά σερβίτσια που κρατούσε και έβαλε τα κλάματα.

"Τι πάθατε όλοι με το Θεό σήμερα;Ήρθε... Δεν χρειάζεται να ανησυχεί κάνεις!" Αποκρίθηκε ο Ίαν και άνοιξε τα χέρια του αγκαλιάζοντας τον Μπάτλερ. "Ασπρισες γέρο μου..." είπε χαμηλά και ο Φρεντερίκ τον έσφιξε στην αγκαλιά του. Ο Τζεισον αισθάνθηκε ξανα το ίδιο συναίσθημα που εισέπραττε χρόνια πριν. Πριν μπει φυλακή... Αποξένωση. Διαχωρισμός. Κατωτερότητα....

"Φτάνουν τα ζουμιά Φρεντερίκ. Καθάρισε σε παρακαλώ τα γυαλιά και ετοίμασε ακόμα ένα σερβίτσιο στο τραπέζι σήμερα! Φέρε το καλύτερο κρασί από το κελάρι! Γιορτάζουμε όπως βλέπεις!!" Πετάχτηκε και χτύπησε παλαμάκια με τα χέρια του. Ο μπάτλερ απομακρύνθηκε ελαφρώς κόκκινος από ντροπή και ο Ίαν τον αγριοκοιταξε.

"Βλέπω έχεις ξεφύγει εντελώς έτσι; Για χαλάρωσε λιγάκι.... Ελπίζω το δωμάτιο μου να έμεινε απείραχτο!" Είπε και ανέβηκε την σκάλα.

"Έχουν αλλάξει τα πράγματα αδερφέ!" Φώναξε από κάτω ο Τζεισον ήρεμος.

"Αυτό θα το δούμε...."Μουρμούρισε χαμηλόφωνα ο Ίαν και πήγε προς το δωμάτιο του. Ο Τζεισον έμεινε σκεπτικός να τον κοιτάζει ώσπου ξαφνικά άρχισε να τρέχει προς τα πάνω. Δεν πρόλαβε όμως...

Ιαν POV

Κοιτάζω γύρω μου . Δεν έκανα λάθος ρε πουστη! Τι διάολο; γυρίζω ξανά το βλέμμα μου πάνω της... Με κοιτάζει τρομαγμένη. Φοβάται... Γιατί φοβάται; Ποιον φοβάται;

"Συγνωμη ... Υποθέτω σου έδωσαν το δωμάτιο μου και ο Τζεισον ξέχασε να με ενημερώσει..."

"Γαμωτο Ίαν! Ξέχασα να σου πω ..." Ακούω την φωνή του από πίσω μου. Το πρόσωπο της μόλις τον βλέπει σκοτεινιάζει. Κάτι συμβαίνει εδώ πέρα και δεν μου αρέσει καθόλου...

"Ασε δεν χρειάζεται, κατάλαβα... Θα κοιμηθώ στο δωμάτιο του μπαμπά απόψε και βλέπουμε..." Λέω και εκείνος μπαίνει και την πλησιάζει

"Θα την βάλω στο δωμάτιο μου....Καιρός είναι! Σωστά;"Λέει πονηρά κι εκείνη με κοιτάζει.

"Δεν χρειάζεται. Είπα θα κοιμηθώ στο δωμάτιο του μπαμπά!"

"Δεν σηκώνω κουβέντα! Σωστά Λειλα ; Δεν θα αφήσουμε τον αδερφό μου να κοιμηθεί αλλού..." λέει και την πιάνει απο το πρόσωπο γυρνώντας την προς το μέρος του.

"Σωστά... Θα μαζέψω τα πράγματα μου και θα έρθω σε σένα σε λίγο..." Η φωνή της ... Αυτή η φωνή είναι τόσο διαλυμένη. Σκύβει και δαγκώνει τον λαιμό της ψυθιριζοντας κάτι στο αυτί της. Τι διάολο κάνει;

"Έτσι μπράβο...Έχεις δέκα λεπτά!"

"Τι σου είπα έξω;"Λέω δυνατά και γυρίζει προς το μέρος μου. Αφήνω κάτω το σάκο και του κανω νόημα να βγει από το δωμάτιο. Ήρθε η ώρα να θέσουμε κάποια ορια νομίζω. Ναι, είναι γυναίκα του αλλά οι γυναίκες στο δικό μας σπίτι ήταν πάντοτε πιο ψηλά από τον καθένα μας. Δεν θα ανεχτώ μπροστά μου τέτοια συμπεριφορά. Ας κάνουν ότι θέλουν μεταξύ τους , ίσως είχανε κανένα καυγά. Δεν με απασχολεί. Μπροστά μου όμως θα είναι κύριος...

Ο Τζεισον βγαίνει κι εκείνη κατεβάζει το κεφάλι της.  Κλείνω την πόρτα και τον κοιτάζω.

"Έλα στο γραφείο μικρέ..." Λέω και προχωράω προς τα κάτω. Ξέρω πως είναι θυμωμένος. Το καταλαβαίνω από τις γρήγορες ανάσες του. Δεν με ενδιαφέρει... Στο σπίτι μου ήρθα όχι σε μπουρδελο!

Ο Φρεντερίκ μας βλέπει και μου ρίχνει μια  περιεργη ματιά. Μάλλον είναι καθημερινό φαινόμενο αυτό... Πάω στο γραφείο και ανοίγω την πόρτα αφήνοντας τον να μπει μέσα πρώτος ...

"Κάτσε κάτω!" Λέω αυστηρά και στέκεται όρθιος. Αμύνεται... "Τζεισον δεν θα το ξαναπώ!" Λέω πιο δυνατά

"Δεν δέχομαι διαταγές από κανένα. Έχω αναλάβει το σπίτι. Έχω αναλάβει αυτή την οικογένεια και δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα σου ακόμα δεν ήρθες!"

"Το πρόβλημα μου είναι η αναίδεια σου !"

"Μην με κρίνεις χωρίς να ξέρεις!! Κι εσύ τα ίδια θα έκανες αν σου έδιναν για γυναίκα μια τρελή!!!" Λέει και βουρκωνει... ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ ΕΔΏ ΜΈΣΑ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ;;; 

Σας φιλώ....