"Αισθάνομαι την θάλασσα να με τυλίγει αλλά ακόμα μπορώ και κολυμπώ "

Πάνω στο γραφείο έχει ένα μικρό κουρδιστό ρολόι.Μοιαζει  με κούκος αλλά το πουλί που βγαίνει είναι μικρό..Ο Ήχος που κάνει κάθε φορά που αλλάζει η ώρα με κάνει να θέλω να βγάλω ένα περίστροφο και απλά να το πυροβόλησω. Σίγουρα θα το απενεργοποίησω με την πρώτη ευκαιρία.

Δείχνει 8 ... Μια ώρα ακόμα πριν γνωρίσω επιτέλους τον άνθρωπο που αναγκάζομαι να περάσω μαζί του μια ζωή. Υπάρχουν ακόμα στιγμές που νιώθω ότι ζω σε τριτοκοσμική χώρα... Το έχω υποσχεθεί όμως στον εαυτό μου. Θα δώσω μια και μοναδική ευκαιρία σε αυτό τον άνθρωπο. Δεν με νοιάζει φυσικά αν οι Λόρενς κάνουν κακο στους γονείς μου. Το μόνο που με κάνει και τρέμω είναι πως οι γονείς μου και ειδικά ο πατέρας μου , δεν θα διστάσει να κάνει κακο στον Τζέιμς...

Δεν θα μπορέσω να αναπνεύσω ξανά αν πάθει κάτι... Για μένα αυτός ο άντρας είναι σταθμός. Μου έμαθε όσα ξέρω και πάνω από όλα μου δίδαξε την ζωή, την εγκράτεια και την υπομονή. Δεν ξέρω αν θα πάψω ποτέ να τον αγαπώ... Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου όταν ζήτησα να τον πάρω μαζί μου για να αισθάνομαι ασφαλής...

"Προτιμώ να τον θάψω στην πίσω αυλή..."

Ξέρω πως το εννοεί.. Είναι βαναυσος άνθρωπος. Μόνο και μόνο για εκείνον θα δώσω άλλη μια ευκαιρία στους Λόρενς. Από εκεί και πέρα αν δω τα σκούρα θα πάρω τηλέφωνο τον Τζέιμς να εξαφανιστεί και θα φύγω από δω μέσα...

Βγάζω την πετσέτα που φοραω εδώ και 2 ώρες . Την πετάω στο πάτωμα και ανοίγω την ντουλάπα. Θα ντυθώ όπως αισθάνομαι... Βγάζω ένα μαύρο απλό παντελόνι και ένα μαύρο τοπ . Ντύνομαι στα γρήγορα και κοιτάζω στο καθρέφτη...

"Οι μπούκλες όταν τα μαλλιά σου στεγνώνουν φυσικά είναι πανέμορφες... Σταμάτα να τα καταστρέφεις Λιλ..."

Βουρκωνω καθώς σκέφτομαι τα λόγια του Τζέιμς... θα έδινα όλο το κόσμο για να ήταν εδώ. Μπορεί να μην είχαμε μέλλον, μπορεί να έκανα τα πράγματα χειρότερα και για τους δύο αλλά τουλάχιστον θα τον είχα κοντά μου ...

Κοιτάζω το ρολόι και δείχνει εννέα πάρα τέταρτο. Βάζω τα αθλητικά μου και αφήνω τα μαλλιά μου φυσικά. Όπως ακριβώς υπολόγιζα με βάση το ρολόι ακούω το πρώτο χτύπημα στη πόρτα.

"Δεσποινίς Φερνάντες , οι κύριοι σας περιμένουν στην τραπεζαρία..." Μια απαλή γυναικεία φωνή ακούγεται .

"Πέρασε μέσα σε παρακαλώ..."Λέω και η πόρτα ανοίγει σιγάνα...

Μια κοπέλα με φλογερά κόκκινα μαλλιά μπαίνει στο δωμάτιο. Πιασμένα σε έναν αυστηρό κότσο προσδίδουν μια παιδικότητα στο παρουσιαστικό της αλλά ειμαι σίγουρη πως είναι περίπου στην ηλικία μου . Γύρω από την μύτη έχει λίγες φακίδες ενώ το σώμα της είναι μικροκαμωμένο.  Αμέσως μόλις τα βλέμματα μας ενώνονται τα μάγουλα της παίρνουν μια ροδαλη απόχρωση.

"Μπορείς να με φωνάζεις Λείλα..." Λέω και χαμογελάει απαλά.

"Ευχαριστώ δεσποινίς αλλά δεν μου επιτρέπετε ξέρετε..." Λέει και πλησιάζει στο κρεβάτι . Καθώς ξεκινάει να φτιάχνει τα σεντόνια χωρίς κάποιο προφανή λόγο καταλαβαίνω πως αισθάνεται αμήχανα για κάποιο λόγο...

"Πόσο καιρό δουλεύεις για τους Λόρενς;" Ρωτάω και τινάζει λιγάκι τα σκεπάσματα άτσαλα.

"5 χρόνια δεσποινίς " λέει χωρίς να με κοιτάξει .Κάτι πάνω σε αυτή τη κοπέλα είναι περίεργο.  Παρατηρώ μια μικρή πιπιλιά στο λαιμό της. Υπολογίζω πως πρέπει να είναι περίπου 4 ημερών... Δυστυχώς μπορεί να μην έζησα για τα καλά τον έρωτα αλλά έμαθα τουλάχιστον να κάνω πιπιλιες...

"Και το όνομα σου ;" Ρωτάω ξανά και ξεροκαταπινει.

" Ολιβια δεσποινίς..." απαντάει βιαστικά

"Μάλιστα... Ζεις εδώ; Μέσα στο σπίτι εννοώ..." Ξάφνου αφήνει τα σκεπάσματα και με κοιτάζει. 

"Ναι δεσποινίς.  Νομίζω όμως πως ήρθε η ώρα να πάμε κάτω πριν θυμώσει ο μικρός κύριος..." Δεν μου άρεσε αυτό που είπε. Να θυμώσει; Δεν κατάλαβα τι ακριβώς έχει στο μυαλό της αλλά δεν ήταν της παρούσης. Την βλεπω να μαζεύεται καθώς είπε κάτι που σίγουρα δεν έπρεπε να πει αλλά κάνω πως δεν της δίνω σημασία.

"Πρέπει να μάθεις ότι δεν χρειάζεται εσύ να βιάζεσαι, αν κάποιος χάνει την υπομονή του τότε δεν αξίζει... Τέλος πάντων, είμαι έτοιμη..."

Κατακόκκινη πλέον , κατεβάζει το κεφάλι και βγαίνει έξω. Την ακολουθώ και σε λίγο φτάνουμε έξω από εκείνες τις γυάλινες πόρτες που είδα όταν μπήκα στο σπίτι.

"Φτάσαμε, μπορείτε να μπείτε κι εγώ θα σερβίρω σε λιγάκι..." Λέει και φεύγει χωρίς καν να περιμένει την απάντηση μου. Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με αυτό το κορίτσι...

Αν και έχω άγχος καθώς πρόκειται να δω τον άνθρωπο που με "αγορασε" , καταβαθος έχω την αυτοπεποίθηση που χρειάζομαι. Η κουβέντα με τον πατέρα του μου έκανε καλο. Τοποθετώ τα χέρια μου στην γυάλινη πόρτα και την ανοίγω. Μόλις μπαίνω μέσα το πρώτο πράγμα που βλεπω είναι ο Νίκολας και δίπλα τους ακριβώς κάθεται ένας νεαρός γύρω στα 25 ... Μόλις με βλέπουν σηκώνονται αμέσως και οι δυο . Ο νεαρός μου χαμογελάει αμέσως .

Θα μπορούσα να πω πως είναι όμορφος. Καστανοξανθα όμορφα στυλιζαρισμενα μαλλιά τα οποία πέφτουν προς τα πίσω , συνδέονται άψογα με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Αν και δεν μπορώ να δω από αυτή την απόσταση τα μάτια του μοιάζουν όμορφα. Σίγουρα με περνάει σε ύψος. Το σωματοτυπο του δεν μπορώ να πω πως είναι άσχημο. Δεν είναι ούτε " ντουλάπα " αλλά ούτε και οδοντογλυφιδα. Ένα κανονικό γυμνασμένο κορμί...

"Θα μας χαζεύεις για πολύ ώρα;" Λέει ξαφνικά και νιώθω μια έντονη κάψα στα μάγουλα μου. Ο τρόπος που εκφράστηκε δεν ήταν καλοπροαίρετος αλλά πάραυτα ντράπηκα. Ποιος ξέρει ποσα δευτερόλεπτα πέρασαν κι εγώ κάθομαι ακόμα στο ίδιο σημείο...

"Δεν χάζευα, απλά αναρωτιόμουν..."Σχολίασα με όση αυτοπεποίθηση μου έμεινε και παίρνοντας την θιγμενη μου αξιοπρέπεια πλησίασα στο τραπέζι

"Και τι ακριβώς αναρωτιόσουν για να έχουμε καλό ερώτημα;" Είπε και ο πατέρας του τον αγριοκοιταξε

"Τζεισον ! Σταμάτα να κάνεις αδιακριτες ερωτήσεις"

"Μια απλή παρατήρηση έκανα..." Λέει σαρκαστικά

"Λείλα Φερνάντες λοιπόν....Ετών 19... Χμ ...." Συνέχιζει να με προκαλεί και τον αφήνω.

"Μπορώ να φέρω ταυτότητα αν θέλεις τα στοιχεία μου σε πλήρη ανάλυση..." σχολιάζω και γελάει.

"Δεν χρειάζεται... Νομίζω πως πλέον κρίνω αρκετά καλά και μόνος..."

Ο Νίκολας τον κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα και μου έκανε νόημα να κάτσω. Νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ. Τα μάτια του τριγυρίζουν σαν αρπαχτικά πάνω στο κορμί μου και παρατηρεί κάθε μου κίνηση σαν λιοντάρι που είναι έτοιμο να κατασπαράξει το θήραμα του.

Η άβολη σιωπή των πρώτων λεπτών διακόπτεται από την Ολιβια η οποία μπήκε στην τραπεζαρία. Σέρνει μαζί της ένα καροτσάκι το οποίο έχει πάνω μερικές πιατελες καλυμμένες.

"Το δείπνο είναι έτοιμο..." Λέει κατακόκκινη και εστιάζει το βλέμμα της στον Τζείσον  ο οποίος δεν της ρίχνει ούτε μια ματιά.

"Μπορείς να σερβίρεις Ολιβια" Σχολιάζει ευγενικά ο Νίκολας κι εκείνη ξεκινάει να αφαιρεί ένα ένα τα καπάκια από τους δίσκους. Πεινάω... Δεν θα πω ψέματα, αλλά καταβαθος δεν θέλω να βάλω μπουκιά μέσα μου.

Ένας άλλος άντρας γύρω στα 40 φέρνει ένα μπουκάλι κατακόκκινο κρασί και γεμίζει τα ποτήρια μας όσο η Ολιβια σερβίρει. Κανείς δεν μιλάει... Κοιτάζω προσεκτικά τις κινήσεις της. Μοιάζουν μηχανικές. Σαν να είναι ρομπότ. Το περίεργο είναι πως ο Νίκολας έχει ανοίξει μια εφημερίδα και ο Τζείσον χαμογελάει πονηρά προς την Ολιβια η οποία αποφεύγει να τον κοιτάξει.

Παίρνω το ποτήρι μου και πίνω μι γουλιά όταν βλέπω κάτι που ... Κάτι που με αφήνει άφωνη... Άκρως σοκαρισμένη και εκνευρισμένη.. 

Καθώς η Ολιβια πάει προς την πλευρά του Τζείσον, εκείνος ρίχνει μια ματιά στον πατέρα του και την χαϊδεύει απαλά τα οπίσθιά. Εκείνη σφίγγει τα δόντια. Δακρύζει και απομακρύνεται... το χαμόγελο του δεν περιγράφεται...

Δεν τους γνωρίζω αυτούς τους ανθρώπους αλλά θα έλεγα με σιγουριά πως η κοπέλα ένιωσε άσχημα στην κίνηση του. Από την άλλη θέλω μόνο να σηκωθώ και να του φέρω το πιάτο στο κεφάλι. Πώς τολμάει να κάνει μια τέτοια κίνηση; εκτός από το γεγονός πως βρίσκομαι παρούσα δεν σέβεται καν τον πατέρα του...

Δεν με απασχολεί αν έχει σχέση με την υπηρέτρια του σπιτιού... Για την ακρίβεια μου είναι αδιάφορο... Πιο πολύ με νοιάζει το ύφος της ... Δεν ήθελε να την αγγίξει πράγμα που πραγματικά με κάνει να αναρωτιέμαι...

"Λοιπόν;Θα ταξιδεύεις για πολύ ακόμα;" Με ρωτάει και ο Νίκολας γελάει πίσω από την εφημερίδα

"Λογαριασμό θα σου δώσω; Δεν ταξιδεύω, απλά αναρωτιέμαι..." Λέω σιγάνα

"Πάλι αναρωτιέσαι;"

"Ναι πάλι... Τι να κάνουμε; μερικοί άνθρωποι έχουν μυαλό και ξέρουν να το διαχειρίζονται..."Αφήνω την καρφίτσα μου ακριβώς εκεί που πρέπει για να τσιμπιθει ελαφρώς. Ο Νίκολας έχει κατεβάσει την εφημερίδα και μας κοιταζει σκεπτικός.

"Εχεις δίκιο... άλλοι πάλι έχουν όπλα... Και ξέρουν να τα διαχειρίζονται εξίσου καλά προκειμένου να βάλουν στη θέση τους κοριτσάκια σαν εσένα..." απαντάει και κάνεις δεν μιλάει. Τα βλέμματα πέφτουν πανω μου.

"Βάλε το όπλο και τις απειλές εκει που ξέρεις κύριε Λόρενς... " Λέω και σηκώνομαι. Πετάω την λευκή πετσέτα πάνω στο τραπέζι και κάνω ένα βήμα πίσω.

"Με τρελαίνει ο τσαμπουκάς σου ... Τόσο πολύ που η ανάγκη να στον διάλυσω μόλις έγινε ο καινούριος μου σκοπός..." σταματάει και γελάει. Ο πατέρας του δεν βγάζει μιλιά και εγώ φουντωνω ... πάω να μιλήσω αλλά σηκώνεται όρθιος

"Λειλα γλυκειά μου ... Έτσι δεν θα πάμε μπροστά. Δεν είναι κρίμα ένα τόσο όμορφο πρόσωπο να καταλήξει στη χωματερή;"

"ΤΖΕΙΣΟΝ!!!! ΩΣ ΕΔΩ!! ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΑ ΗΛΙΘΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΟΥ !''  Ο Νίκολας παίρνει για πρώτη φορά θέση αλλά εκείνος  φαίνεται να το διασκεδάζει. Ηλίθιε μαλακα...

"Δεν φταίω εγώ πατέρα που τελικά η μικρή βγήκε ευεξαπτη ... Ένα απλό τεστακι έκανα "

"Δεν είμαι πειραματόζωο κανενός !"Λέω και ανεβάζω ελαφρά τον τόνο μου. Κοιτάζω απολογητικά τον πατέρα του και κάνω ακόμα ένα βήμα πίσω.

"Συγνωμη αλλά μου κόπηκε η όρεξη. Να έχετε ένα όμορφο γεύμα...."

Φεύγω τρέχοντας από την τραπεζαρία προς το δωμάτιο. Νιώθω πίσω μου βήματα αλλά δεν γυρίζω... Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που πάτησα πόδι εδώ μέσα...

Σας φιλώ...