"Ένας χτύπος φεύγει... Ένας άλλος γεννιέται...."

Τα πόδια μου αρχίζουν να τρέμουν και σιγά σιγά το τρέμουλο περνάει σε όλο το κορμί μου. Νεκρός; Ο Νίκολας είναι νεκρός...

"Τι είναι αυτά που λες Φρεντερίκ!!!" Φωνάζει δυνατά ο Τζέισον και ο μπάτλερ σκύβει το κεφάλι.

"Εγώ... Εγώ πήγα να του αφήσω το πρωινό και ... Θεε μου ... Δεν μπορω να περιγράψω κύριε..." Μιλάει με το ζόρι και κάθε φορά κλαίει ακόμα πιο πολύ. Πόσο περίεργο είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο τέτοιας ηλικίας να σπαρταραει σαν το ψάρι, να μην μπορεί καν να μιλήσει κανονικά...

"Γρήγορα! Ίσως έκανες λάθος!!!" Λέει ο Τζέισον και αρπάζει γρήγορα την μπλούζα του.  Δεν ξέρω τι να κάνω... σηκώνομαι και βάζω την ρόμπα μου. Βγαίνω και τρέχω πίσω του . Στο σπίτι  επικρατεί πανικός. Φρουροί τρέχουν συνεχώς δεξιά και αριστερά ενώ άλλοι μιλάνε στα τηλέφωνα.

Ακούω τον Τζέισον  να ουρλιάζει σε κάποιον για να καλέσει έναν γιατρό και μπαίνω στο δωμάτιο. Παγώνω. Ξαφνικά αισθάνομαι ένα κύμα ψύχους  να τυλίγει το κορμί μου. Ο Νίκολας είναι στο κρεβάτι. Το δέρμα του είναι ελαφρώς χλωμό. Ο Τζέισον τον κουνάει και κλαίει... Πιάνεται η ψυχή μου. Αυτός ο άνθρωπος με πήρε κάτω από τα φτερά του χωρίς αντάλλαγμα...

Μου έδωσε την ελευθερία μου, μου έδωσε ένα καινούριο σπίτι και τώρα... Τώρα... Δεν μπορω ... Είναι τόσα πολλά αυτά που νιώθω.

Ξεσπάω σε κλάματα....

.......

Τα μάτια της θολωσαν και οι σταγόνες άρχισαν να πέφτουν η μια μετά την άλλη. Ο Τζέισον άφηνε κι εκείνος τα δικά του πάνω από τον νεκρό του πατέρα . Χωρίς ντροπή, χωρίς ίχνος τσίπας. Χωρίς ψυχή...

Όσο τον άκουγε άλλο τόσο το κορμί της την εγκατέλειπε. Έκανε ένα βήμα πίσω όταν ο Τζέισον έβγαλε απ το συρτάρι ένα όπλο και άρχισε να ρίχνει ανεξέλεγκτα προς το ταβάνι. Τρόμαξε... Άθελά της παραπατησε και  έπεσε με φόρα πάνω στο τζάκι . Το κρακ από το γυαλί της κορνίζας που έπεσε της τράβηξε την προσοχή. Ήταν γυρισμένη ανάποδα...

Έσκυψε , παραμέρισε τα γυαλιά και την σήκωσε... Για ένα δευτερόλεπτο ένιωσε φόβο. Φόβο για το άγνωστο...Δεν ήταν πολύ παλιά αφού αναγνώρισε αμέσως τον Τζέισον  αλλά ήταν ασπρόμαυρη... Ήταν καθιστός   πίσω  απο έναν άλλο άντρα . Έναν άντρα που της έκοψε την ανάσα... Δεν είχε ξαναδεί στη ζωή της κάποιον με τόσο έντονα χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά που είχαν την δύναμη να σου μιλάνε έστω και μέσα από μια μικρή, άψυχη φωτογραφία.

Χάθηκε για λίγο μέσα της και αναρωτήθηκε ποιος μπορεί να ήταν. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε αλλά εκείνη δεν σαλευε καθόλου. Το μυαλό της δεν λειτουργούσε σωστά και σίγουρα δεν σκέφτηκε πως ο άντρας εκείνος μαζί με τον Τζέισον ήταν ο αδερφός του... Ένιωθε πως την κοιτάζει. Ζούσε την στιγμή σαν να ήταν εκεί και η ίδια. Όσο εστίαζε το βλέμμα της πάνω του άλλο τόσο η ανάγκη να ρουφήξει την εικόνα του και να την αποτυπώσει στο μυαλό της γεννιόταν.

Ξάφνου ένα χέρι άρπαξε την φωτογραφία από τα δικά της και την πέταξε μακριά.

"Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ μέσα;" Ο Τζέισον στεκόταν μπροστά της . Ο τόνος της φωνής του ήταν άγριος και έβγαζε μια επιθετικότητα προς το πρόσωπό της.

"Σε ακολούθησα και ..." πήγε να συνεχίσει αλλά δεν της άφησε περιθώρια. Την άρπαξε βίαια από το μπράτσο και την εσυρε μέχρι έξω. Ναι , ήξερε καλά πως τον ακολούθησε και αυτό ήθελε εξ αρχής. Ηθελε να την κανει να δει τον πονο του. Να βιωσει την απωλεια ... Δεν φαντάστηκε όμως ποτέ πώς εκείνη θα κατέληγε με την φωτογραφία αυτή στα χέρια. 

Ο τρόπος με τον οποίο την ειδε να απλώνει τα δάχτυλα της και να αγγίζει το χαρτί τον εξαγρίωσε. Είχε ήδη σκεφτεί απ την ώρα που ξάπλωσε πλάι της την επόμενη κίνηση του. Με τους Φερνάντες στην απέναντι πλέον πλευρά θα ήταν εύκολο να βγάλει και την Ίαν απ τη μέση. Να γίνει κυρίαρχος και να διεκδικήσει τα δικαιώματα του. Για τον Τζέισον ήταν αργά. Η ψυχή του χάθηκε εκείνο το ξημέρωμα.

"Με πονάς γαμωτο σου !!" Φώναξε η Λείλα και τράβηξε το χέρι της για να το απελευθερώσει αλλά εκείνος συνέχισε να την τραβάει.

"Εγώ έχασα τον πατέρα μου κι εσύ κάθεσαι και χαζεύεις φωτογραφίες μέσα στο δωμάτιο; " Είπε και φτάνοντας έξω από το δωμάτιο του άνοιξε την πόρτα και την έβαλε μέσα.

"Είσαι με τα καλά σου ; Έπεσε και την σήκωσα! ΜΕ ΠΙΟ ΓΑΜΗΜΈΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΕ ΤΡΑΒΆΣ ΑΠΌ ΔΩ ΚΑΙ ΑΠ ΕΚΕΊ;;"

"ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΌΤΙ ΜΈΝΕΙΣ ΚΆΤΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΤΈΓΗ ΜΟΥ!!!!"

"ΘΑ ΦΎΓΩ ΣΉΜΕΡΑ ΚΙ ΌΛΑΣ!!!"

Οι φωνές τους ακούγονταν σε όλο το σπίτι. Η πόρτα του δωματίου ήταν ορθάνοιχτη και ο Φρεντερίκ που στεκόταν απ έξω τρόμαζε ακόμα και να μιλήσει.

"ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΠΟΥΘΕΝΆ!!" Την έσπρωξε στο κρεβάτι και εκείνη τη στιγμή ο μπάτλερ εβηξε δυνατά τραβώντας την προσοχή του.

"Ήρθε ο γιατρός κύριε... Τα νέα μαθεύτηκαν και δεν ξέρω πως... Ο κύριος Μαξγουελ μόλις με πήρε τηλέφωνο και είπε πως έρχεται..."

Ο Τζέισον γύρισε προς το μέρος του και τον αγριοκοιταξε . Έπειτα έριξε μια ματιά στην Λείλα η οποία ήταν στην ίδια ακριβώς θέση. Πιο τρομοκρατημένη από ποτέ...

"Εμείς θα τα πούμε μετά!" Της είπε και βγήκε απ το δωμάτιο κλειδώνοντας την πόρτα πίσω του. Μόλις άκουσε τον ήχο από το κλειδί,η Λείλα ορμηξε και άρχισε να χτυπάει με μανία την πόρτα

"Τζεισον άνοιξε τώρα!!!!άνοιξε γαμωτο !!!!"

"Μέχρι να γυρίσω κοίτα να ηρεμήσεις!" Της είπε απ έξω

"Θα φύγω !!!!" Ούρλιαξε εκείνη.  Ο Τζέισον γέλασε και ο Φρεντερίκ τον κοίταξε με τρόμο

"Αυτό θα το δούμε..." Μουρμουρησε και επέστρεψε ξανά στο δωμάτιο του πατέρα του. Άκουγε τα χτυπήματα της στην πόρτα. Και εκείνος, και όλο το προσωπικό αλλά κανείς δεν τόλμησε να πει λέξη... Ούτε καν η Ολιβια...

Μόλις μπήκε στην κρεβατοκάμαρα διέταξε τους πάντες να βγουνε έξω. Είδε τον γιατρό σκυμμένο πάνω από το πτώμα του πατέρα του και έκλεισε την πόρτα. Ήταν ο οικογενειακός γιατρός της οικογένειας χρόνια τώρα. Ήξερε τα πάντα γι αυτούς και αρκετές φορές είχε γλιτώσει διάφορα μέλη από το θάνατο.

"Ασφυξία... Ειναι καθαρη δολοφονια" Αποκρίθηκε,  αλλά ο Τζέισον είχε άλλη γνώμη.  Έβγαλε από το πίσω μέρος του παντελονιού του το 45αρι και του το κόλλησε πίσω από το κεφάλι..

"Λαθος διάγνωση Σεμπάστιαν... " Είπε σιγάνα και ο γιατρός ανατρίχιασε μόλις κατάλαβε τι ειζε συμβεί. Ξεροκαταπιε και δάκρυσε. Δεν δάκρυσε από φόβο... Δάκρυσε γιατί αγαπούσε τον Νικολας σαν αδερφό του. Ήταν και οι δυο της παλιάς σχολής... Χρόνια φίλοι και συνεργάτες. Αδυνατούσε να κατανοήσει πως το ίδιο του το αίμα τον σκότωσε...

"Αυτό που έκανες ήταν λάθος Τζέισον..."Μουρμουρησε και έβγαλε τα γυαλιά του...Έτριψε τα μάτια του και κοίταξε ξανά το άψυχο σώμα του Νικολας.

"Είπα...Λάθος διάγνωση γιατρέ!" Η απάθεια στην φωνή του έκανε τον Σεμπάστιαν λυγίσει.

"Τζεισον..." Ξαναειπε χαμηλά...

"Φαντάσου τι μπορεί να συμβεί στα εγγόνια σου με μια λάθος διάγνωση... Ποσο κρίμα θα ήταν αν πέθαιναν ; Τουλάχιστον στην ηλικία που είναι θα πάνε κατευθείαν στον παράδεισο.. Σωστά;"

Η απειλή έβγαλε ρίζες και στο μυαλό του γιατρού ήρθε η εικόνα από τα δίδυμα εγγονάκια του.

"Συγχωρα με Νικ ..."Ψέλλισε και γύρισε προς τον Τζέισον ο οποίος είχε ήδη σχηματίσει ένα νικητήριο χαμόγελο στα χειλη.

"Καρδιά... Πέθανε απο καρδιά ...."

"Τώρα μιλάς σωστά...." Έβαλε το όπλο πίσω στην πλάτη και πήγε προς την πόρτα. Άπαξ και περάσεις το κατώφλι της και σκεφτείς να ανοίξεις το ρημάδι σου θεώρησε την απειλή μου , τον χειρότερο εφιάλτη σου ..." Είπε και άνοιξε.

Όλο σχεδόν το προσωπικό περίμενε στον κάτω όροφο. Η Σάλα είχε γεμίσει με κόσμο και ο γιατρός προχώρησε προς το μέρος του. Ηττημένος και με αμαρτία πάνω του , τους ανακοίνωσε τα νέα.

"Σε λίγο θα καλέσω ασθενοφόρο να τον παραλάβει. Αύριο το πολύ μεθαύριο πρέπει να γίνει η κηδεία καθώς έπαιρνε αρκετά φάρμακα και το σώμα του δεν θα αντέξει.. " Ειπε στον Τζεισον και εκείνος έκανε νόημα στον Φρεντερίκ να πλησιάσει.

"Κανόνισε τα όλα... Η Κηδεία θέλω να γίνει κάτω από άκρα μυστικότητα. Μπορεί να έχει ακουστεί προς τα έξω αλλά δεν θέλω να δω κανέναν τους μπροστά μου έγινα σαφής;Από δω και πέρα αναλαμβάνω εγώ!" Δήλωσε και ο μπάτλερ αποχώρησε στεναχωρημένος...

Ο γιατρός έφυγε  προς τα εξω και ο Τζέισον πήγε και στάθηκε έξω από το δωμάτιο που είχε την Λείλα...

"Για να δούμε που θα πας ..." Είπε σιγάνα και τοποθέτησε το κλειδί στην πόρτα....

Σας φιλώ....