"Και τώρα που σε γνώρισα... Πώς μου ζητάς να σε ξεχάσω;"

Παρόν

Ακούω τα βήματα, είναι δυνατά και γρήγορα. Κάποιος τρέχει.. Κάποιος έρχεται... Δεν φοβάμαι. Μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου .αν όχι για μένα ,για εκείνον ...

Η πόρτα ανοίγει ξαφνικά. Η στιγμή που ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα και χάνεις το φως για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου για μένα κράτησε παραπάνω... Μπροστά μου εμφανίστηκαν δύο παιδιά...

"Δεν είναι εδώ η μαμά Νειθαν!!"Φωνάζει το πιο μεγάλο και αμέσως κλείνουν την πόρτα. Η ανάσα που κράτησα φεύγει και μαζί της φεύγει και η ελπίδα... Ποια ελπίδα; Μα του θανάτου φυσικά...

Μόνο εκεί θα βρω πλέον την γαλήνη...
Τα πόδια μου τρέμουν από την ένταση της στιγμής. Λυγίζουν, με εγκαταλείπουν κι αυτά. Πέφτω. Πέφτω και ο πόνος όταν τα γόνατα μου ακουμπάνε στο πάτωμα δεν με αγγίζει καν. Είναι δύσκολο να νιώσεις πόνο όταν ακόμα και η αναπνοή πονάει... Λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμα πιο λίγοι το βιώνουν. Δυστυχώς είμαι ένας από αυτούς.

Εστιάζω το βλέμμα μου στο πάτωμα. Σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι μπορεί να πάτησαν. Άνθρωποι που μπορεί να μην ζουν αυτή τη στιγμή. Άνθρωποι που μπορεί να ήταν μικρά παιδιά και πλέον να έχουν μεγαλώσει... Άνθρωποι ευτυχισμένοι. Δυστυχισμένοι... Άνθρωποι απελπισμένοι όπως κι εγώ.

Βλεπεις τη ζωη σου να κοβεται σε μικρα κομμάτια που πασχίζεις να κρατησεις ενωμενα αλλα με ενα φύσημα ο αέρας τα σκορπάει. Ξέρεις την αλήθεια, ακόμα κι αν επιλέγεις να πεις ψέματα στον εαυτό σου πως κάποια στιγμή θα τα μαζέψεις πίσω... Η αλήθεια είναι όμως πως όσο και να τα ψάξεις ποτέ δεν θα τα βρεις όλα. Μερικά θα χαθούν. Μερικά θα επιστρέψουν. Μερικά θα κολλήσουν ενω άλλα όσο και να προσπαθείς δεν θα ξαναμπουν ποτέ στη θέση τους. Θα γελάσεις... Θα γελάσεις όταν δεις πως ακόμα και τα κολλημένα έχουν χαραγμένη πάνω τους την καταστροφή... Μια απαλή ρωγμή που με το πέρασμα του χρόνου θα μεγαλώνει...

Λες ότι είσαι καλά. Ότι όλα είναι παρελθόν. Ότι προχωράς μπροστά και κοιτάζεις το μέλλον με ελπίδα... Πώς πατάς όμως πάνω στα συντρίμμια σου για να ανέβεις; Είναι σαν να πέφτεις συνεχώς μέσα σε μια λακκούβα με κινούμενη άμμο. Κρατάς μια κλιματσιδα και το κεφάλι σου δεν βυθίζεται ποτέ... Ξέρεις όμως... Ξέρεις πως το κορμί σου ακόμα κι αν αναπνέεις παραμένει στον βούρκο.

Δεν μπορείς να χτίσεις το μέλλον πάνω σε ένα παρελθόν που σε κρατάει ανολοκλήρωτο. Είσαι δεμένος με αυτό...

Πώς να μην κλάψω μάτια μου;Πώς να μην σπάσω; Πώς να κρατήσω τον λόγο μου ότι δεν θέλεις να ξαναδείς τα μάτια μου κλαμένα όταν δεν είσαι εδώ;

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που τον γνώρισα. Είχε τύχει να το διαβάσω σε βιβλία αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι συμβαίνει... Δεν πίστευα πως κάποιος μπορεί να σου πει τόσα πολλά με τη σιωπή. Να σε κάνει να τον νιώσεις μόνο με ένα βλέμμα. Κλείνω τα μάτια και τον φέρνω στο μυαλό μου ...

Η διαπεραστική του ματιά , εκείνο το έντονο ανοιχτό πράσινο που έμοιαζε ψεύτικο με συγκλόνισε αμέσως. Φώναζε προστασία. Την ούρλιαζε για όνομα του θεού... μου το απέδειξε όμως με τον πιο σκληρό τρόπο. Δίνοντας την ύπαρξη του για ένα μάτσο κόκαλα... Για μια γυναίκα που ήταν κατεστραμμένη... Πληγωμένη... έχασα τα φτερά μου κι εκείνος προσπάθησε να κόψει τα δικά του για να βάλει πάνω μου ...

Δεν είναι έτσι η αγάπη μάτια μου... Αυτό που εκανε δεν λέγεται αγάπη. Συγκαταλέγεται στο απόλυτο ...

Κάθε φορά που τα δάχτυλα του χάιδευαν το πρόσωπο μου έκλειναν οι διακόπτες της άμυνας. Είχε την δύναμη να σπάει τα τείχη μου και να με κάνει να ξεσπάω. Να κλαίω... Δεν έπρεπε να αφεθώ. Δεν έπρεπε να τον καταδικασω...

Σηκώνομαι και κοιτάζω το παράθυρο. Το τρένο τρέμει από την επαφή του με τις κακοφτιαγμενες ράγες. Βλέπω έξω από το παράθυρο πως είμαστε κάπου μέσα στα βουνά... Μια ταμπέλα προειδοποιεί για τούνελ. Σκοτάδι... Έφτασαν στιγμές που έκλαιγα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι . Έμαθα να ζω με αυτό όταν ο Τζέισον με κλείδωνε στο υπόγειο... Την πρώτη φορά τρόμαξα. Την δεύτερη έκλαιγα συνεχώς αλλά την τρίτη το έκανα φιλο μου... Δεν είχα κανέναν άλλο τότε. Εκτός από το σκοτάδι και τα ποντίκια...

Εύχομαι ο Νικολας να ζούσε. Τώρα δεν θα ήμουν εδώ. Ίσως... Ίσως ο Ίαν να ήταν δίπλα μου.

Κάθομαι δειλά στο κάθισμα και βλέπω τον λευκό φάκελο που μου έδωσε ο άντρας που να έβαλε στο τρένο. Μπορεί να μην τον ξέρω αλλά τον μισώ... Με άρπαξε από κοντά του. Μου στέρησε την ευκαιρία να παλέψω για την ζωή του.

"Εκτελώ εντολές του Ίαν γαμωτο ! Του έδωσα το λόγο μου που να πάρει η οργή πως θα σε κρατήσω ζωντανή ! Μπες μέσα στο καταραμένο τρένο!"

Είπε και απλά με έσπρωξε μέσα και μου έδωσε τον φάκελο πριν ξεκινήσει το τρένο...

Η τελευταία του εικόνα τρεμοπαιζει στα μάτια μου σαν ένας εφιάλτης. Δεν ξυπνάω όμως... Δεν έχω δίπλα μου κανενα,ούτε καν μια καλή μάνα να με ξύπνησει και να μου πει πως όλα ήταν όνειρο... Πώς δεν θα με πειράξει κάνεις. Να με κλείσει στην ζεστή αγκαλιά της και να χαθώ... Εγώ δυστυχώς δεν είχα ποτέ μάνα... Ακόμα κι αυτό το δείγμα γυναίκας που ονόμαζε τον εαυτό της μάνα μου, πέθανε καιρό τώρα... Δεν λυπάμαι όμως... Ούτε για εκείνη ούτε για τον πατέρα μου. Πήραν ότι τους άξιζε...

Πιάνω τον φάκελο και τον κοιτάω. Δεν γράφει τίποτα και είναι σφραγισμένος... Πώς να τον ανοίξω όμως. Με ποια δύναμη να βρω κουράγιο ξέροντας πως εκεί μέσα κρύβεται ένα κομμάτι του Ίαν;

Ήξερα πως είναι ξεχωριστός από την πρώτη στιγμή που σήκωσα το βλέμμα μου πάνω του. Αυτό που δεν ήξερα όμως,  είναι πως εκείνο το βλέμμα θα τον καταστρέψει. Και αυτόν και μένα...

Σκιζω απαλά την άκρη του φακέλου και πλέον μπορώ να διακρίνω μέσα του ενα κομμάτι χαρτί. Έχει κάτι γραμμένο πάνω. Δεν το βγάζω. Δεν το κοιτάω καν ... Η καρδιά μου πεταριζει μόλις το φως χάνεται... Τούνελ... Μπήκαμε σε τούνελ και αναστεναζω . Τώρα κανείς δεν με βλέπει. Ούτε καν ο ίδιος μου ο εαυτός...

Ο σηματοδοτης που υπάρχει δίπλα από το κουμπί για να ανάψω το φως αναβοσβήνει. Δεν με ενδιαφέρει όμως... Προτιμώ την μαυρίλα. Την μοναξιά...

Ξεσπάω σε λυγμούς. Βάζω φωτιά στην ευτυχία και την μετατρέπω σε ένα πικρό παράπονο.

Συγχώρεσε με μάτια μου αλλά δεν αντέχω άλλο... Κρύβομαι σαν μικρό παιδί στα σκοτάδια μου και κλαίω... Βγάζω την ψυχή μου και την αποτελειωνω πριν επανέλθει το φως ... Πριν επανέλθει η πραγματικότητα και αποφασίσω να διαβάσω αυτό το γράμμα...

Σας φιλώ

Από το επόμενο επιστρέφουμε κανονικά  στην αφήγηση . Στο κεφάλαιο που χτύπησαν τον Ιαν...

Να είστε όλοι καλά