«Ξεκινάς μια καινούρια ζωή και βλέπεις πως τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο...»

Ένας χρόνος πριν

«Ξυπνήστε δεσποινίς» Ακούω μια φωνή και ανοίγω δειλά τα μάτια μου. Βρίσκομαι ακόμα στο αυτοκίνητο το οποίο πλέον είναι παρκαρισμένο. Τρίβω τα μάτια μου και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι μια μεγάλη έπαυλη. Πιο μεγάλη και από την δική μας πίσω στο Μεξικό. Ήξερα πως είναι μια ισχυρή οικογένεια στους κύκλους , ίσως η μεγαλύτερη άλλα δεν φαντάστηκα ποτέ αυτό που βλέπω. Γύρω από τον κήπο υπάρχουν παντού ψηλά δεντρά και πίσω τους απλώνεται ένας τεράστιος γκρι φράχτης. Πάνω του άψογα τοποθετημένα σε όλο το μήκος υπάρχουν ηλεκτροφόρα σύρματα. Αν τα κοιτάξεις μεμονωμένα μοιάζουν με τείχη φυλακής.

Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω. ένα μεγάλο συντριβάνι στο μπροστινό μέρος του σπιτιού. Ο κήπος που βρίσκεται στα δεξιά είναι γεμάτος τριαντάφυλλα. Κανένα άλλο είδος λουλουδιού. Υποθέτω κάποιος έχει αδυναμία σε αυτά...

«Δεσποινίς Φερναντες, νομίζω ήρθε η ώρα να κατέβουμε..» Λέει ο οδηγός

Τον κοιτάζω μέσα από τον καθρέφτη άλλα αποφεύγει το βλέμμα μου. Με λυπάται και το νιώθω. Καταλαβαίνει πως στην ουσία πουλήθηκα σε κάποιον άγνωστο.

«Δώσε μου ένα λεπτό» Απαντάω και καθώς γυρίζω ξανά προς το παράθυρο. βλέπω. την μεγάλη πόρτα. του σπιτιού. να ανοίγει. Έξω βγαίνουν περίπου 5 άντρες. Όλοι είναι ντυμένοι με τα ίδια ρούχα . Υποθέτω είναι κι αυτοί πιόνια... Πίσω τους ξεπροβάλλει ένα κύριος γύρω στα 50. Αυτός πρέπει να είναι κάποιος μπάτλερ αν κρίνω από την ενδυμασία. Είχαμε κι εμείς στο σπίτι έναν ... Αναρωτιέμαι πως γίνεται να μου λείπει το σπίτι. Πάντα ήθελα να ξεφύγω από εκεί άλλα κοιτάζοντας το θέαμα μπροστά μου , θέλω απλά να γυρίσω σπίτι. Όλοι μοιάζουν τόσο ψυχροί. Είναι όπως ακριβώς τους κατονομάζουν. Σκιές...

«Δεσποινίς , με συγχωρείτε αλλά...»

«Είμαι έτοιμη. Δεν χρειάζομαι υπενθύμιση»

Ο οδηγός κατεβαίνει και μου ανοίγει την πόρτα. Πηγαίνει αμέσως και βγάζει την μικρή μου βαλίτσα. Βγάζω το πόδι και νιώθω να καίγομαι. Η καρδιά μου καθώς βγαίνω από το αυτοκίνητο χτυπάει πιο δυνατά από ποτέ. Τρέμω για όσα θα κλιθώ να αντιμετωπίσω σε αυτό το μέρος. Κάποιος θα έλεγε πως είμαι απαισιοδοξεί, πως να μην είμαι όμως; Ήρθα σε ένα μέρος. ενός ανθρώπου που δέχθηκε να με παντρευτεί χωρίς να με ξέρει. Θα είναι το ίδιο με όλους του υπολοίπους. Στυγνός εγκληματίας.

Προχωράω μετά από παρότρυνση του οδηγού μου και φτάνουμε κοντά στην είσοδο. Οι άντρες του Λόρενς κάνουν στην άκρη σχηματίζοντας ένα τέλειο ημικύκλιο και ο μπάτλερ στέκεται στην μέση.

«Καλησπέρα δεσποινίς Φερναντες. Ονομάζομαι Φρέντερικ . Ελπίζω να είχατε ένα καλό ταξίδι...» Λέει και θέλω να βάλω τα γέλια. Φυσικά και είχα καλό ταξίδι. Πλακώθηκα στα υπνωτικά και τα χαλαρωτικά μόλις στα 19 για να ανταπεξέλθω. Πόσο πιο καλό μπορεί να ήταν το ταξίδι. μου; Δεν απαντάω και απλά στέκω και τον κοιτώ. «Θα σας οδηγήσω στον κύριο Λόρενς, να σας ενημερώσω πως στο σπίτι μας θεωρείτε αγένεια να μην απαντάει κάποιος αλλά θα το εκλάβω ως άγχος»

Ένα όπλο θέλω. Τίποτα παραπάνω. Δεν μου αρέσει καθόλου η ατμοσφαίρα που επικρατεί και δεν είμαι ο άνθρωπος που θα ανεχθώ από κάποιον άγνωστο υποδείξεις για τους τρόπους συμπεριφοράς μου. Μπαίνει προς τα μέσα και ένας από τους άντρες παίρνει την βαλίτσα μου. Αν και δε θέλω να ακουμπάει κανείς τα πράγματα μου δεν έχω το κουράγιο να έρθω και σε άλλη αντιπαράθεση αυτή τη στιγμή.

Γυρίζω και ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα στον οδηγό μου. Δεν ξέρω ποτέ θα έρθω ξανά σε επαφή με κάποιον από το σπίτι. Μπορεί να ακούγεται χαζό καθώς δεν έχω προσωπικές επαφές με κανέναν τους αλλά και πάλι έχει ακόμα την αύρα του σπιτιού μου πάνω του. Έχει τον αέρα της πατρίδας.

«Καλή τύχη δεσποινίς. Είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά» Λέει και μένω στατική να τον κοιτάζω. Θα πάνε;

«Ευχαριστώ. Καλή επιστροφή...» Λέω σιγανά και ακούω από πίσω μου ένα ελαφρύ βήχα. Γυρίζω και βλέπω τον μπάτλερ με μια έκφραση εκνευρισμού να με κοιτάζει. Αναστενάζω και απλά μπαίνω μέσα. Η μεγάλη πόρτα κλείνει και πλέον βρίσκομαι στο στόμα του λύκου μονή. Η σάλα είναι αρκετά μεγάλη. Υπάρχει μια διπλή σκάλα που καταλήγει σε ένα κοινό διάδρομο στο επάνω μέρος. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν πάλι διάδρομοι. Δυο μεγάλες γυάλινες πόρτες είναι οι μόνες που ξεχωρίζουν στο κάτω μέρος. Τα τζάμια είναι θολά και έχω την εντύπωση πως είναι η τραπεζαρία η κάποιο γραφείο. Πίνακες κάθε λογής και ακριβά έργα τέχνης διακοσμούν την σκάλα ενώ κάτω υπάρχει στρωμένη μια πεντακάθαρη μαύρη μοκέτα σε ολόκληρο το δάπεδο.

«Ακολουθείστε με δεσποινίς» Λέει ο μπάτλερ και προχωράει στον αριστερό διάδρομο. Τον ακολουθώ. Στους τοίχους υπάρχουν παντού κρεμασμένες φωτογραφίες. Όλες έχουν μέσα τους το πρόσωπο μιας γυναικάς. Μάλλον αυτή θα ήταν η γυναίκα του Νίκολας Λόρενς. Είχε ακουστεί κάποτε πως πέθανε μετά από μια βίαιη συμπλοκή έξω από το μεγαλύτερο κλαμπ τους. Βέβαια σε εμάς έφτασαν σαν φήμη αρχικά άλλα όταν εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύχτα η τρίτη σε ιεραρχία μαφία της Αμερικής καταλάβαμε πως πίσω από την φήμη υπάρχει και μια δόση αλήθειας.

Ο μπάτλερ σταματάει έξω από μια περίεργη πόρτα. Το επάνω μέρος της μοιάζει οβάλ άλλα το τελείωμα είναι κανονικό. Χτυπάει μια φορά και περιμένει.

«Πέρασε Φρέντερικ» Μια ανδρική βάρια φωνή ακούγεται από μέσα και ανατριχιάζω. Εκείνος ανοίγει την πόρτα. και πριν μπει γυρίζει και με βλέπει.

«Να είσαι σιωπηλή αν δεν σου μιλήσει. Το κεφάλι χαμηλά και δεν ρωτάς τίποτα» Είναι με τα καλά του; για τι με πέρασε για άγαλμα; ειλικρινά αρχίζω και τα παίρνω στο κρανίο. Ξεφυσάω και ακολουθώ αυτό το απολίθωμα προς τον εσωτερικό χώρο.

Ένας άντρας γύρω στα 50 κι αυτός κάθεται πίσω από ένα μεγάλο γυάλινο γραφείο. Στους τοίχους αυτού του δωματίου δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Είναι βαμμένοι σε ένα απαλό γκρι. Ένα τζάκι και μια πολυθρόνα μπροστά είναι στα αριστερά και μπροστά από το γραφείο υπάρχουν τρεις μαύρες δερμάτινες πολυθρόνες. Απρόσωπο και κρύο όπως και αυτός. Και μόνο το βλέμμα του μου φέρνει τρόμο.

«Έφερα την δεσποινίς Φερναντες κύριε» Λέει ο μπάτλερ και αρχίζω να νιώθω σαν αντικείμενο.

«Μπορώ να συστηθώ και μόνη μου νομίζω» Λέω και αγνοώ τελείως την προειδοποίηση του.. Δεν με ενδιαφέρει. Είμαι άνθρωπος , έχω φωνή και προσωπικότητα. Δεν ήρθα εδώ μέσα για να γίνω διακοσμητικό.

«Μπορείς να πηγαίνεις Φρέντερικ» Λέει ο άγνωστος μπροστά μου και ο μπάτλερ με κοιτάζει κατακόκκινος. Φεύγει κάνοντας μια υπόκλιση στο αφεντικό του. Σκύλε... είμαι σίγουρη πως του πετάει τα κόκαλα από το φαγητό που περίσσεψε το βράδυ.

«Βλέπω πως είστε αντιδραστική πάρα τις προειδοποιήσεις που σίγουρα σας έκανε ο Φρέντερικ» Σχολιάζει ο άντρας και γελάει

«Δεν ξέρω τι είμαι κύριε , άλλα δεν ήρθα εδώ για να γίνω πιόνι κανενός. Είμαι ανθρωπινό ον και έχω την νοημοσύνη που χρειάζεται για να μπορώ να συστηθώ και μόνη μου» Απαντάω και με κοιτάζει εξονυχιστικά από πάνω μέχρι κάτω

«Εξαίρετη επιλογή λοιπόν, να θυμηθώ να στείλω στον πατέρα σου τα εύσημα.. Δεν ήθελα άλλη μια κακομαθημένη μπαρμπι να τριγυρίζει εδώ μέσα και πίστεψε με μπαινοβγαίνουν πολλές» Η απάντηση του με σόκαρε. Περίμενα μια αρνητική αντίδραση αλλά ίσως τελικά να έκρινα λάθος. «Μαρεσουν οι αντιδράσεις δεσποινίς. Και μου αρέσει ιδιαιτέρα το γεγονός πως έχεις γνώμη και άποψη γύρω από το ανθρωπινό είδος . Κάθισε σε παρακαλώ» Ωραία, επίσημα πλέον μπορώ να πω πως δεν έχει καμιά σχέση με εκείνο το τέρας που περιγράφουν.

«Λοιπόν, όπως ήδη ξέρεις έχει υπάρξει μια συμφωνία με έμενα και τον πάτερα σου. Έψαχνα καιρό μια κλείδα ανάμεσα στις δυο χώρες και από την στιγμή που είσαι αρκετά έξυπνο άτομο από όσο βλέπω μπορώ να σου μιλήσω ανοιχτά. Στην οικογένεια μου έχουμε μάθει πως η ηγεσία παίζει σημαντικό ρόλο. Η θέση σου εδώ μέσα είναι απλή. Θα παντρευτείς σύντομα τον μικρότερο γιο μου και από εκεί και πέρα θέλω διάδοχο για εκείνον. Θέλω να συνεχιστεί το όνομα αύριο μεθαύριο και παράλληλα φυσικά να ανθίσουν και οι δουλειές στο Μεξικό. Η προσαρμογή σου θα είναι δύσκολη και το καταλαβαίνω αλλά θα συνηθίσεις. Ο γιος μου δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος αλλά θα βρει τον δρόμο του. Είσαι ελεύθερη να πας όπου θέλεις άλλα πάντα με συνοδεία και φυσικά θα παίρνεις άδεια πριν βγεις. Είναι καθαρά για θέμα ασφαλείας. Δεν είσαι φυλακισμένη και όσο συνεργάζεσαι όλα θα πηγαίνουν ρόλοι. Νομίζω δεν υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί μεταξύ μας. Θα γνωρίσεις τον γιο μου στο δείπνο καθώς απουσιάζει. Έχεις κάποια απορία που θα ήθελες να με ρωτήσεις;» Λέει και δεν ξέρω από που να αρχίσω. Μικρότερο γιο; ο άλλος που είναι; πως παντρεύει κάποιον που είναι πιο μικρός ηλικιακά και τον προτιμάει από κάποιον μεγαλύτερο; υποθέτω δεν είναι η στιγμή να ρωτήσω

«Δεν θέλω να ρωτήσω τίποτα κύριε. Μου φτάνει πως μπορώ να κυκλοφορώ χωρίς να αισθάνομαι ζώο σε κλουβί» Λέω και γελάει.

«Μου αρέσει ο χαρακτήρας σου. Νομίζω θα ταιριάξεις με το ύφος της οικογένειας. Είχα άλλη εντύπωση για τον πατέρα σου και ομολογώ πως μένω έκπληκτος από τον χαρακτήρα σου. Μαρεσεις. Και είμαι σίγουρος πως θα τα πας καλά με το γιο μου . Μπορείς να αποσυρθείς λοιπόν. Είμαι σίγουρος πως ο Φρέντερικ θα σε περιμένει στην σάλα για να σε οδηγήσει στο δωμάτιο σου. Αποφάσισα να σε αφήσω να μείνεις σε δικό σου δωμάτιο τον πρώτο μήνα μέχρι να συνηθίσεις. Από εκεί και πέρα όμως θα μείνεις μαζί με τον γιο μου. Περιμένω από σένα όπως σου είπα την πλήρη συνεργασία σου Λειλα...»

Μόλις με είπε με το μικρο μου όνομα κατάλαβα αμέσως πως με έχει μελετήσει ως ένα βαθμό...

«Αν και η κατάσταση δεν μου αφήνει την επιλογή για το πως να ζήσω την ζωή μου κύριε, ξέρω να συνεργάζομαι. Έμαθα αρκετά αλλά όχι από τον πατέρα μου. Η ζωή με δίδαξε μόνη της... και τώρα νομίζω πως χρειάζομαι λίγη ξεκούραση. Υποθέτω θα σας δω στο δείπνο» Λέω και σηκώνομαι

«Τόσο ώριμα λόγια από ένα τόσο μικρο πλάσμα...Με εκπλήσσεις. Για τα 19 σου χρόνια έχεις αρκετό μυαλό και ελπίζω να το χρησιμοποιήσεις σοφά..» λέει σιγανά και χαμογελάει. Τελικά όντως δεν είναι τόσο κακός. Αν είναι και ο γιος του έτσι ίσως η ζωή να μην είναι τόσο δύσκολη. Ίσως να μην χρειαστεί να εξαφανιστώ όπως σκόπευα να κάνω.

Τον αποχαιρετώ και βγαίνω έξω. Ο Φρέντερικ στεκόταν ακριβώς έξω από το δωμάτιο και με αγριοκοίταζε.

«Ακολουθήστε με δεσποινίς» Είπε και είμαι σίγουρη πως άπλα ήθελε να με στείλει στο διάολο άλλα άκουσε την συνομιλία που είχα με το αφεντικό του.

Με οδηγεί στην σκάλα και ανεβαίνουμε πάνω. Σταματάει μπροστά από την προτελευταία πόρτα και την ανοίγει.

«Στις 9 το δείπνο θα είναι έτοιμο. Θα στείλω μια καμαριέρα να σας οδηγήσει στην τραπεζαρία» Λέει και φεύγει.

Φεύγει και μένω μονή . Το δωμάτιο είναι τεράστιο. Ένα υπερδιπλο κρεβάτι στέκει στο κέντρο και από τα τεράστια ξύλα που έχει σε κάθε μια από τις γωνιές του κρέμονται όμορφες διάτρητες λευκές κουρτίνες.

Μια μεγάλη ντουλάπα υπάρχει στα αριστερά και δίπλα της ένα γραφείο και μια πόρτα που μάλλον είναι το μπάνιο. Απέναντι ακριβώς έχει ένα τζάκι όπως και στο γραφείο και μια πολυθρόνα δίπλα. Η βαλίτσα μου είναι τοποθετημένη στο πάτωμα και με περιμένει. Εκείνη εμένα κι εγώ το άγνωστο μέλλον μου....

Σας φιλω...