"Όταν ο πραγματικός εαυτός είναι κρυμμένος, σίγουρα πιστεύεις  τον άντρα με την μάσκα..."

Τριτοπροσωπη αφήγηση

Η Λείλα άρχισε να τρέχει προς το δωμάτιο ακόμα πιο γρήγορα.  Τα βήματα πίσω της αυξήθηκαν και πλέον ήξερε πως κάποιος την ακολουθεί. Φοβόταν να γυρίσει να κοιτάξει. Φοβόταν την τροπή που μπορεί να έπαιρναν τα πράγματα αν ήταν ο Τζέισον 

Εφτασε έξω από την πόρτα και με το που την άνοιξε ο φόβος της επιβεβαιώθηκε. Ο Τζέισον μπήκε μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω τους.

"Είσαι γρήγορη... " Είπε και χαμογέλασε.

"Τι θέλεις στο δωμάτιο μου ;" Τον ρώτησε αμέσως εμφανώς λαχανιασμένη.

"Ήρθα να απολογηθώ και να ζητήσω συγνωμη για το φερσιμο μου. Ομολογώ πως δεν κάναμε καθόλου καλή αρχή.  Ήθελα απλά να σε εκνευρίσω ..." Η Λείλα σαστισε. Ήταν σίγουρη πως την ακολούθησε για καυγά.  Δεν ήταν όμως από τα κοριτσάκια που με μια συγνωμη ήταν καλυμμένα.

"Η ωριμότητα λοιπόν σε όλο της το μεγαλείο...Κοίτα Τζεισον ..." Ξεκίνησε να λέει αλλά εκείνος μείωσε τελείως την απόσταση μεταξύ τους και στάθηκε λίγα εκατοστά μακριά της.

"Σου ζήτησα συγνωμη εντάξει; Ξέρω και κατανοώ πως σου είναι δύσκολο αλλά και για μένα ισχύει το ίδιο. Προτείνω ανακωχή και καινούρια αρχή..." Άφησε τα πειθήνια λόγια του, απόηχο της κρίσης του πατέρα του να διεισδύσουν στο μυαλό της και εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα. Δεν ήθελε να τον κοιτάζει από τόσο κοντά.

Ήταν αρκετά γοητευτικός και βρισκόταν σε μια διχασμένη κατάσταση. Ένιωθε πως αν υπεκυπτε θα πρόδιδε τα πιστεύω της. Ο Τζεισον έπιασε απαλά το πρόσωπό της και το σήκωσε.

"Θα σε αφήσω για σήμερα και θα ενημερώσω να σου φέρουν το γεύμα στο δωμάτιο. Μόλις αισθανθείς έτοιμη έλα να μιλήσουμε..." Ψέλλισε πάνω στα χείλη της και απομακρύνθηκε από κοντά της. Την χαζεψε για λιγα δευτερόλεπτα και έπειτα γύρισε και έφυγε από το δωμάτιο αμέσως.

Μόλις έμεινε μόνη άφησε ελεύθερη την ανάσα που κρατούσε τόση ώρα....

Η αφήγηση αλλάζει

Πώς άφησα τις άμυνες μου να πέσουν με μόνο ένα του άγγιγμα; Ζούμε σε έναν κόσμο που το ψέμα βασιλεύει και η κυρίαρχια είναι το πιο βασικό. Το είδα στα μάτια του. Δεν ήρθε γιατί το ήθελε πραγματικά και είμαι σίγουρη πως ο Νίκολας τον ανάγκασε. Όσο κι αν προσπάθησε να απαλύνει τον τόνο της φωνής του , τα μάτια του εβραζαν...

Έμαθα να κρίνω τους ανθρώπους και να αναγνωρίζω το ψέμα. Δεν ξέρω που αποσκοπεί αλλά δεν θέλω καν να μάθω. Αυτός ο άντρας πάρα την γοητεία του έχει κάτι σκοτεινό που με τρομάζει. Θα τον χαρακτήριζα διπροσωπο και μισογυνη...

Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω να τον βρω. Όχι μετά από όσα είπε και φυσικά δεν ξεχνώ την χειρονομία προς την Ολιβια ... Πρέπει να μάθω πληροφορίες.  Ο Τζέιμς έλεγε πως αν ξέρεις τον εχθρό εκ των έσω κερδίζεις την μάχη... Έχεις πλεονέκτημα.  Από ότι φαίνεται εκείνη τον ξέρει καλά και νομίζω πως η ώρα για να μάθω το πρόσωπό πίσω από τη μάσκα έφτασε...

Βγάζω τα ρούχα μου και φοράω τις αγαπημένες μου πυτζάμες. Δεν έχω ούτε καν ένα κινητό για να μπορέσω να επικοινωνήσω με τον Τζέιμς. Οι δικοί μου αμφιβάλλω αν πήραν ποτέ για να μάθουν αν έφτασα καλά. Θα έχουν ήδη ξεκινήσει να σκορπανε λεφτά από δω και απο κει . Με την συμφωνία σε ισχύ το εμπόριο θα ανθίσει και εμένα θα με έχουν ξεγραμμενη.

Υπάρχουν ακόμα στιγμές που αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν ζούσα όπως όλα τα υπόλοιπα κορίτσια. Δεν μου δόθηκε καν η ευκαιρία να αποκτήσω κάποιου είδους συναναστροφή με κοπέλες της ηλικίας μου. Ίσως από την άλλη να γινόμουν πιο μαλθακή. Να μην μπορούσα να ανταπεξέλθω στις αλλαγές της ζωής μου. Δεν πρέπει να δείξω όμως φόβο. Ο Τζέιμς πάντα έλεγε πως ο φόβος σε κάνει αδύναμο. Αφήνει τον εχθρό να εισχωρήσει στο μυαλό σου και να παίξει με αυτό. Θέλοντας και μη έμαθα να βλέπω πίσω από τις μάσκες των ανθρώπων και να ξεχωρίζω αρκετά καλά την αλήθεια από το ψέμα.

Ο Τζεισον σήμερα προσπάθησε να μου δείξει κάτι που είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν υπάρχει. Αύριο όμως θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα. Θα μάθω όσα μπορώ και θα βρω το κλειδί πίσω από την περίεργη συμπεριφορά του.

Το επόμενο πρωί

Η πόρτα χτύπησε μια φορά αλλά η Ολίβια δεν πήρε απάντηση. Ξαναχτύπησε και έπειτα άνοιξε. Η Λειλα κοιμόταν ακόμα. Μπήκε μέσα και πλησίασε σιγανά. Άφησε τον δίσκο με το πρωινό πάνω στο μικρό τραπεζάκι και την κοίταξε. Πόσο πολύ ήθελε να την προειδοποιήσει. Να της πει όλα όσα περνάει στο σπίτι. Ήξερε όμως, ήξερε πως αν ανοίξει το στόμα της ο Τζεισον θα της κόψει την γλώσσα χωρίς δισταγμό. Της το είχε ξεκαθαρίσει χρόνια τώρα. Από τότε που ήταν μόλις 16 και την έβαλαν να δουλέψει στο σπίτι. Τότε ήταν ένα μικρό κορίτσι που είχε όνειρα όταν την μάζεψαν από τους δρόμους. Πλέον όλα ήταν διαφορετικά. Η ζωή της σκοτείνιασε και η ελπίδα χάθηκε.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που ήθελε απλά να επιστρέψει ξανά στους δρόμους. Άνοιξε απαλά τις κουρτίνες και το φως μπήκε στο δωμάτιο. Θαύμαζε κατά βάθος το τσαγανό που είχε η Λειλα. Τον τρόπο με τον οποίο απάντησε στον κύριο της άλλα και το παρουσιαστικό της. Δεν είχε ιδέα πως κατέληξε στο σπίτι άλλα γνώριζε το μέλλον της.

«Καλημέρα Ολίβια» Είπε ξαφνικά η Λειλα και απέσπασε την προσοχή της

«Καλημέρα δεσποινίς. Δεν ήθελα να σας ξυπνήσω άλλα ο κύριος Νίκολας μου ζήτησε να σας φέρω πρωινό. Μου είπε να είστε έτοιμη καθώς σε λίγη ώρα θα πάτε μαζί με τον κύριο Τζεισον να τον επιστεφτείτε στο γραφείο» Απάντησε και πήγε προς την πόρτα

«Περίμενε!» Αποκρίθηκε η Λειλα και σηκώθηκε από το κρεβάτι. «Θέλω να σε ρωτήσω κάτι» Η Ολίβια δίστασε.

«Δεσποινίς νομίζω πως πρέπει να πάρετε το πρωινό σας και να πάτε κάτω» Απάντησε δειλά.

«Σου το είπα και χθες Ολίβια. Μπορούν να περιμένουν αν χρειάζεται και τώρα έλα λίγο εδώ σε παρακαλώ» Η υπηρέτρια πλησίασε

«Θέλω να μάθω κάτι και είμαι σίγουρη πως έχεις την απάντηση που ζητάω» Της είπε κι εκείνη γούρλωσε τα μάτια της και την κοίταξε φοβούμενη τα χειρότερα

«Σε τι μπορώ να βοηθήσω δεσποινίς; »

«Θέλω να μου πεις την σχέση σου με τον Τζέισον » Είπε χωρίς σάλτσες και χωρίς ενδοιασμό

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε » Απάντησε η Ολίβια και κατέβασε το κεφάλι

«Νομίζω ξέρουμε καλά και οι δυο τι εννοώ...» Είπε η Λειλα

Η Ολίβια βούρκωσε.

«Συγνώμη δεσποινίς άλλα αν αργήσω ο Φρέντερικ θα φωνάζει. Δεν μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι» Χωρίς να περιμένει και να χάσει χρόνο γύρισε την πλάτη της και έφυγε από το δωμάτιο δημιουργώντας στην Λειλα την αίσθηση ότι αυτό που κρύβει είναι αρκετά πιο σκοτεινό από ότι φανταζόταν Κοίταξε τον δίσκο με το φαγητό και αηδίασε . Δεν έφαγε ούτε χθες . Έπεσε για ύπνο χωρίς να περιμένει το δείπνο στο δωμάτιο. Το στομάχι της όμως είχε δεθεί. Ντύθηκε και έπιασε μια ψηλή κοτσίδα τα μακριά καστανά μαλλιά της. Έπλυνε τα δόντια της και το πρόσωπο της και βγήκε από το δωμάτιο.

Άκουσε φωνές από την κεντρική σάλα του σπιτιού και η περιέργεια την οδήγησε στην άκρη της σκάλας.

«Σου εξήγησα Νειθαν. 4 μήνες είναι πολύ. Έχουν ήδη περάσει 3 χρόνια αλλά δεν θέλω να περιμένει κι άλλο. Για τον γιο μου μιλάμε που να πάρει η οργή. Κανε ότι ακριβώς χρειάζεται. Τον θέλω έξω σε λιγότερο από μήνα!» Άκουσε τον Νίκολας να μιλάει στο τηλέφωνο. Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Υπήρχε όντως μεγαλύτερος γιος και από τα συμφραζόμενα υπέθεσε πως κατά πάσα πιθανότητα ήταν φυλακή. Στην ιδέα να έμενε άλλο. εκεί μέσα πονούσε το κεφάλι της.

«Δεν σας είπαν πως είναι αγένεια να κρυφακούτε δεσποινίς;» Ακούστηκε η φωνή του Φρέντερικ από πίσω και η Λειλα πετάχτηκε. Ανασυγκρότησε τον εαυτό της και στάθηκε στο ύψος της

«Εσένα δεν σου είπαν πως είναι αγένεια να διορθώνεις τα αφεντικά σου; » Το ύφος της επιβλητικό . Ο μπάτλερ δυσανασχέτησε και την προσπέρασε. Κατέβηκε την σκάλα και πλησίασε τον Νίκολας. Του ψιθύρισε κάτι στο αυτί κι εκείνος κοίταξε προς το μέρος της.

«Καλημέρα Λειλα. Δεν χρειάζεται. να μείνεις εκεί πάνω ξέρεις, έλα να πάμε μαζί στο γραφείο. Σε λίγο θα έρθει και ο Τζέισον » Είπε χαμογελαστός.

Εκείνη κατέβηκε και πήγε κοντά του. Προχώρησαν μαζί μέχρι το γραφείο. που ήταν και χθες και μπήκαν μέσα.

«Κάθισε» Την προέτρεψε κι εκείνη υπάκουσε. Στην ουσία δεν είχε κάτι εναντίων του και της είχε φερθεί εξαιρετικά ως τώρα.

«Ξέρεις, αν θέλεις να μάθεις κάτι μπορείς να με ρωτάς για οτιδήποτε» Είπε και πριν εκείνη απαντήσει έβηξε. Έβγαλε ένα λευκό μαντήλι και σκούπισε τα χείλη του. Όσο κι αν προσπάθησε να το κρύψει αμέσως στην τσέπη η Λειλα παρατήρησε αμέσως την κόκκινη σταγόνα.

«Είστε άρρωστος;» Ρώτησε χωρίς να σκεφτεί και δάγκωσε αμέσως την γλώσσα της.

«Θα το ξεπεράσω. Πάντα το κάνω. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που σε κάλεσα ... Έμαθα πως χθες δεν έφαγες. Και αν κρίνω και από το θαμπό σου πρόσωπο δεν έφαγες. ούτε σήμερα το πρωί. Άκου να δεις κορίτσι μου, δεν ήρθες εδώ για να πάθεις κάτι. Μπορεί να μας θεωρείς τρελούς άλλα το πιο σημαντικό είναι να είσαι καλά στην υγειά σου. Θα σε παρακαλούσα να τρως καλά για να είσαι δυνατή. Τώρα...» Έκανε μια παύση και ήπιε μια γουλιά από τον αχνιστό καφέ που υπήρχε πάνω στο γραφείο. Αν και είχαν λεφτά η Λειλα πρόσεξε πως η κούπα στην οποία έπινε καφέ ήταν παλιά. Ίσως κάποιο δώρο υπέθεσε..

«Θα ήθελα να μιλήσουμε για αυτό που έγινε χθες. Ξέρω πως ο γιος μου όπως σου είπα είναι δύσκολος άνθρωπος. Αλλά θα ήθελα και από σένα να είσαι λιγότερο καυστική. Λιγότερο αντιδραστική. Δεν θα ωφελήσει κανένα μια έχθρα μεταξύ σας και δεν το θέλω. Ξέρω πως ήρθε και σου μίλησε...» Η Λειλα τον διέκοψε

«Εσείς τον στείλατε σωστά;» Ρώτησε κι εκείνος κούνησε το κεφάλι θετικά επιβεβαιώνοντας τις χθεσινές τις σκέψεις

«Ναι, θα γίνεις γυναίκα του και πρέπει να μάθει να σε σέβεται. Οι άντρες στην οικογένεια όσο περίεργο κι αν σου ακούγεται μεγαλώσαμε σε όλες τις γενναίες έχοντας την γυναίκα μας ψηλά. Πιο πάνω και από τον εαυτό μας. Δυστυχώς ο Τζέισον  βγήκε λιγάκι διαφορετικός από ότι ο αδερφός του άλλα θα μάθει»

«Άκουσα που μιλούσατε στις σκάλες γι αυτόν» Είπε και ο Νίκολας γέλασε. Ενθουσιάστηκε με την ειλικρίνεια της και της έκανε νόημα να ρίξει την ερώτηση της

«Είναι στη φυλακή έτσι; Για πιο λόγο; Πόσο ετών είναι και φυσικά θα ήθελα να μάθω πόσο ετών είναι και ο Τζέισον  καθώς δεν ξέρω τίποτα ούτε γι αυτόν... και πριν μου απαντήσετε έχω ακόμα μια ερώτηση. Από την στιγμή που ανοίγουμε τα χαρτιά μας θα ήθελα από εσάς δυο πράγματα, πρώτα από όλα θέλω να μου πείτε τι απέγινε η γυναίκα σας... » ο Νίκολας σκυθρώπιασε ξαφνικά αλλά δεν την διέκοψε «Και θα ήθελα να ζητήσω ακόμα μια χάρη. Ένα κινητό τηλέφωνο για να μπορώ να επικοινωνώ με το σπίτι. Ξέρετε πως εδώ ήρθα χωρίς να γνωρίζω κανένα. Εκτός αυτού είχα από μικρή τον προσωπικό σωματοφύλακα μου ο οποίος είναι για μένα η μονή αληθινή οικογένεια. Ξέρω πως αν ζητήσω να τον φέρω εδώ για να νιώθω ασφαλής δεν θα μου επιτραπεί αλλά θα ήθελα τουλάχιστον να μπορώ να μιλάω μαζί του για να αισθάνομαι καλύτερα» ο Νίκολας την κοίταξε σκεπτικός. Αναρωτήθηκε πως γίνεται μέσα από ένα τόσο μικρό ανθρωπάκι να βγαίνουν τόσα πολλά.

Η Λειλα δεν ήταν η κλασική ψηλή, ξανθιά γαλανομάτα. Ήταν ένα αρκετά ανατρεπτικό άτομο και η εμφάνιση της το φώναζε. Τα μαλλιά της σχημάτιζαν άγριες μπούκλες όταν τα άφηνε φυσικά και τα μάτια της ξεχείλιζαν ζωή. Παρά τις αντίξοες συνθήκες έβγαζαν ακόμα σπίθες . Βαμμένα σε ένα έντονο κυπαρίσσι χρώμα τραβούσαν και μαγνήτιζαν τους πάντες. Το ύψος της δεν ξεπερνούσε το 1.70 και ήταν γύρω στα 55 κιλά. Πάραυτα όμως είχε καμπύλες και το κορμί της ανέδυε όμορφα μια σεξουαλικότητα που για τα 19 της χρόνια θύμιζε 25χρονη. Ήταν αδιαμφισβήτητα ένας πειρασμός και ο ανατρεπτικός χαραχτήρας της σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω την έκανε ακαταμάχητη. Το μόνο κακό ήταν που δεν σκεφτόταν μερικές φορές πριν μιλήσει και αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που μάλωνε με τους δικούς της.

Ο Νίκολας επέστρεψε το βλέμμα του πάνω της .

«Λοιπόν, θα σου δώσω τις απαντήσεις που ζητάς αν μου υποσχεθείς να προσπαθήσεις να κάνεις όλο αυτό το πράγμα να δουλέψει» Της είπε κι εκείνη για πρώτη φορά χαμογέλασε.

«Μεγάλωσα υπακούοντας εντολές κύριε. Ήμουν πάντα το μαύρο πρόβατο. Ένα κορίτσι που έπρεπε κατά τα λεγόμενα του πάτερα μου να βγει αγόρι. Να συνεχίσει την κυριαρχία στο Μέξικο και να πάρει μια θέση πλάι του. Πάραυτα έμαθα όμως να είμαι κυρία του εαυτού μου και να κρατάω τον λόγο μου γι αυτό και βρίσκομαι εδώ πέρα. Δεν θα σας κρύψω πως σκέφτηκα να φύγω και να το σκάσω πριν καν πατήσω το πόδι μου εδώ μέσα. Δεν το έκανα όμως... Σας δίνω λοιπόν το λόγο μου να προσπαθήσω να ανταπεξέλθω στον καινούριο μου ρόλο ακόμα κι αν δεν μου αρέσει...» Ο Νίκολας θαύμασε ακόμα μια φορά την ειλικρίνεια της.

«Πολύ καλά λοιπόν, αυτό μου αρκεί. Πάμε τώρα στις ερωτήσεις σου... Έχω δυο γιους λοιπόν. Ο ένας ο μεγαλύτερος είναι 29 ετών. Τον λένε Ίαν, είναι στη φυλακή τα τελευταία 2.5 χρόνια και παρά την δύναμη μου δεν μπόρεσα να τον βγάλω ακόμα. Κατάφερα βέβαια να μειώσω την ποινή καθώς η αρχική ήταν 14 χρόνια. Μην με ρωτήσεις γιατί μπήκε μέσα. Δεν είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει αυτή τη στιγμή. Τώρα, τον μικρότερο τον γνώρισες. Είναι ο Τζέισον  , ετών. 24 . Επιπόλαιος και αυταρχικός αλλά κατά βάθος είναι καλό παιδί κι εκείνος. Θέλει απλά δουλειά. Μια δουλειά. που μας φέρνει στην επομένη ερώτηση σου... Η γυναίκα μου ήταν η μονή που τα έβγαζε πέρα. μαζί του. Όπως σου είπα στην οικογένεια. μας τις γυναίκες μας τις έχουμε πιο πάνω και από την ίδια μας την ύπαρξη. Από τότε που πέθανε όλα άλλαξαν και μαζί κι εκείνος. Έγινε πιο κλειστός. Πιο θρασύς και ατίθασος. Πέθανε όταν τα αγόρια μου ήταν μικρά. Ο Τζέισον  ήταν μόλις 7 και ο Ίαν 12. » Έκανε μια παύση και έπιασε στα χέρια την κούπα με τον καφέ. Χάιδεψε το εξωτερικό της περίβλημα και άφησε ένα γλυκόπικρο χαμόγελο.

Οι αναμνήσεις ήταν αρκετές αλλά ήξερε καλά πως έπρεπε να επιστρέψει στην πραγματικότητα.

«Τώρα , όσο αναφορά τον σωματοφύλακα σου και το κινητό τηλέφωνο που χρειάζεσαι αυτό μπορώ να το κανονίσω. Ξέρεις... Υπέθεσα αμέσως για τον τρόπο ζωής σου. Ποιος πατέρας θα έδινε την κόρη του σαν αντάλλαγμα ; Όταν έθεσα το ερώτημα στον πάτερα σου σκεφτόμουν ήδη να προχωρήσω σε συνεργασία μαζί του και το έκανα καθαρά από πλάκα. Όταν όμως είδα την απάντηση του κατάλαβα πως αυτός ο άνθρωπος είναι αδίστακτος. Δεν σου κρύβω ότι απογοητευθηκα. Συμφώνησα πιο πολύ για να σε πάρω από εκεί μέσα. Δεν είμαστε άγιοι Λειλα... Κανείς δεν είναι . Δεν σου δίνω τον παράδεισο εδώ πέρα. Ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος αλλά πιστεύω πως μπορώ να σου προσφέρω μια καινούρια ζωή»

Η Λειλα αναστέναξε. Ο Νίκολας διέλυσε και την τελευταία αμφιβολία της με τα λόγια του.

«Δεν ξέρω τι να απαντήσω...» Είπε κι εκείνος της χαμογέλασε.

«Τίποτα. Το μόνο που θέλω από σένα είναι να μου μιλάς. Είμαι εδώ για σένα και αν αντιμετωπίσεις οποιοδήποτε πρόβλημα μην διστάσεις... » Η πόρτα άνοιξε χωρίς προειδοποίηση και ο Τζέισον  αγουροξυπνημένος μπήκε μέσα.

«Καλημέρα κόσμε!» Είπε και έκατσε απέναντι της. Σέρβιρε στον εαυτό του ένα φλιτζάνι καφέ και έβαλε τα πόδια του πάνω στο βοηθητικό τραπεζάκι. Ήταν αρκετά διαφορετικός σε σχέση με χθες. Φορούσε μια φαρδιά γκρι φόρμα και το λευκό κοντομάνικο μπλουζάκι του αναδείκνυε τέλεια τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς του.

Ήταν σίγουρα μπελάς. Και εκείνη έπρεπε να βρει τρόπο να τον τιθασεύσει.

«Κατέβασε τα πόδια σου από το τραπεζάκι!» Είπε ο Νίκολας κι εκείνος ξεφυσηξε.

«Τι μας κάλεσες εδώ πρωί πρωί; συμβούλιο έχουμε;» Ρώτησε και ο Νίκολας αγρίεψε

«Όχι, σας κάλεσα γιατί έχω να σας ανακοινώσω κάτι» Απάντησε

«Και τι είναι αυτό;»

«Σήμερα το βράδυ θα κάνετε την πρώτη σας κοινή εμφάνιση στο γκαλά που θα γίνει. Σας θέλω ενωμένους. Να μην καταλάβει κανείς πως υπάρχει κάποια προστριβή μεταξύ σας» Έκανε μια παύση και έδειξε ανήσυχος «Να σε ενημερώσω Λειλα πως σήμερα θα βρίσκεται εκεί και ο πατέρας σου...» Εκείνη άσπρισε μόλις τον άκουσε.

Στην σκέψη να τον δει αναγούλιασε. Το μυαλό της όμως έτρεξε μίλια μακριά... Η πιθανότητα να ήταν εκεί ο Τζέιμς ήταν μεγάλη. Χαμογέλασε και το χαμόγελο της δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Τζέισον...

«Ποιο γκαλά και μαλακίες... ένα σωρό εγκληματίες θα έχει εκεί μέσα και θέλεις να την πάρω μαζί ; είσαι με τα καλά σου;» Ρώτησε ο Τζέισον  και σηκώθηκε εκνευρισμένος

«Η απόφαση πάρθηκε και δεν σηκώνω κουβέντα. Πρέπει όλοι να δουν πως ωρίμασες!»

Ο Τζεισον  έφυγε και κοπάνησε με δύναμη την πόρτα πίσω του...

Σας φιλω....