«Σπασμένα κομμάτια. Πετάμενα και διασκορπισμένα παντού συνθέτουν μια καταστροφή...»

Όλα για έναν λόγο συμβαίνουν. Έτσι δεν λένε όλοι; Να που τώρα βρίσκομαι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Να κλαίω σιωπηλά και να παραθέτω την ψυχή μου στο τίποτα. Εγώ φταίω. Τι ήθελα και τον ακολούθησα έξω; Πόσο λάθος έκανα... Πόσο θα ήθελα να γυρίσω πίσω τον χρόνο. Να αλλάξω όσα έγιναν... Δεν μπορώ όμως. Και είμαι σίγουρη πως θα αντιμετωπίσω και τις ανάλογες συνέπειες.

Ο Τζεισον έδιωξε τον οδηγό μας και πλέον δεν έχω κανένα να με προστατεύσει. Κανέναν να μου πει έστω πως όλα θα πάνε καλά και πως δεν θα με σκοτώσει. Πως να αρνηθώ όμως τον άνθρωπο που λάτρεψα; Πως να του έλεγα όχι; Τα μάτια του.. αυτά τα κάστανα μάτια που για κάποιους είναι συνηθισμένα για μένα ήταν ο κόσμος μου. Ένα μέρος που χανόμουν και ένιωθα ασφάλεια. Ξέρω πως θα έχει ήδη τρελαθεί. Ξέρει όμως ότι δεν είχα επιλογή. Ξέρει ότι τον αγαπώ. Ξέρει γαμώτο! Ξέρει!!

Θέλω να ουρλιαξω, να ανοίξω αυτή τη γαμημένη πόρτα. και να εξαφανιστώ να πέσω στο οδόστρωμα και να χαθώ...

Πόσο θα ήθελα να ήμουν ελεύθερη. Να ζούσα μαζί του και να έφτιαχνα ένα διαφορετικό μέλλον... Πονάω. Πονάω. και φταίω. Ήξερα πως δεν θα μας οδηγούσε πουθενά αλλά εγώ βγήκα. Βγήκα και χάθηκα μαζί του...

2 ώρες πριν

Ο καθρέφτης λέει ψέματα. Γιατί; γιατί πολύ απλά δεν είμαι αυτή η γυναίκα που βλέπω. Το φόρεμα μου , τα μαλλιά μου, τα πάντα πάνω μου φωνάζουν πως είμαι ένα ψέμα. Κάποτε είχα φτερά. Πετούσα ακόμα και με την δύναμη της φαντασίας. Τώρα δεν έχω τίποτα. Θα πάω σε ένα μέρος με τον υποτιθέμενο άντρα μου κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι αν θα είναι ο Τζέιμς εκεί. Ο Νίκολας είπε πως θα μου έφερνε ένα κινητό τηλέφωνο αλλά ακόμα περιμένω.

Ακούω ένα σταθερό χτύπημα και καταλαβαίνω από το ύφος και μόνο πως ο Φρέντερικ στέκεται έξω από την πόρτα.

«Ο κύριος σας περιμένει στην σάλα δεσποινίς » Λέει και αυτόματα η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Γιατί μίλησε σε ενικό; Ο Νίκολας θα ερχόταν μαζί μας σωστά; Τρέμω στην ιδέα να πάω μονή μου μαζί του εκεί. Δεν θέλω. Ήλπιζα απλά όλα να είναι μια παρεξήγηση του ταλαιπωρημένου μου μυαλού.

«Σε ένα λεπτό θα είμαι κάτω!» Λέω και ξαναγυρίζω προς τον καθρέφτη. Κοιτάζω το είδωλο μου και εστιάζω στα μάτια μου

«Όλα θα πάνε καλά...» Λέω και παίρνω το μικρο τσαντάκι . Βγαίνω από το δωμάτιο και καθώς πλησιάζω την σκάλα βλέπω τον Νίκολας και τον Τζεισον. Φοράει ένα μαύρο ακριβό κοστούμι ενώ ο πατέρας του μια ρόμπα. Θεέ μου, δεν θα έρθει. Είμαι σίγουρη πλέον.

«Καλώς την» Λέει και γυρίζει προς το μέρος μου

«Νόμιζα θα έρθετε κι εσείς μαζί...» Λέω αυτό ακριβώς που σκέφτομαι και ο Τζεισον μου χαρίζει ένα χαμόγελο.

«Δεν αισθάνεται καλά ο πατέρας μου. Θα πάμε οι δυο μας. Μην ανησυχείς, θα σε προσέχω σαν τα μάτια μου. Έτοιμη;» Κάτι στα λόγια του είναι τόσο ψεύτικο.

«Έτοιμη» Λέω και αισθάνομαι καθώς κατεβαίνω τα μάτια του να επεξεργάζονται το κορμί μου. Είναι τόσο άβολο...

«Έκανες τη σωστή επιλογή τελικά πατέρα» Σχολιάζει καθώς φτάνω κάτω και ο Νίκολας γελάει

«Όντως, είσαι πανέμορφη Λειλα» Μου λέει και αισθάνομαι μια κάψα στα μάγουλα μου.

«Ευχαριστώ, όπως σας έχω πει όμως δεν ήμουν επιλογή κανενός. Θέλω και βρίσκομαι εδώ... ανεξαιρέτως από τους λόγους »

«Μ'αρεσει που βρίσκεσαι σε άρνηση. Πάμε;» Ρωτάει και απλά προσπερνάω αυτό που είπε. Μου προσφέρει το μπράτσο του και τον πιάνω. Το παρουσιαστικό του δεν βγάζει όσα έχω στο μυαλό μου γι αυτόν. Αν όντως κάτι συμβαίνει με την Ολίβια ξέρει καλά να κρύβει το τέρας μέσα του.

Βγαίνουμε από το σπίτι και μπροστά μας υπάρχει παρκαρισμένο ένα μαύρο τζιπ.

«Θα περάσουμε όμορφα σήμερα...» Λέει σιγανά στο αυτί μου και ανατριχιάζω. Ηλίθιο κορμί!

«Θα εξαρτηθεί από την συμπεριφορά σου» Λέω και μου ανοίγει την πόρτα. Πίσω είναι έτοιμα αλλά δυο ακόμα αυτοκίνητα γεμάτα άντρες. Υποθέτω είναι η ασφάλεια μας

«Σου το είπα Λειλα, με έχεις παρεξηγήσει...»

«Ναι ναι... Πάμε τώρα;» Απαντάω και γελάει. Αρχίζει και μου την δίνει αυτό το γέλιο του.

Μπαίνει και κάθομαι στην άλλη άκρη. Η μυρωδιά του μαύρου δέρματος από το ύφασμα μου τρυπάει αμέσως τα ρουθούνια. Μοιάζει ολοκαίνουριο. Ακόμα και σε ένα απλό πράγμα όπως ένα αυτοκίνητο οι άνθρωποι κατάφεραν να μεταφέρουν την απολυτή χλιδή. Πόσο λυπηρό είναι να υπάρχει κόσμος που πεινάει κι εμείς να καθόμαστε πάνω σε ένα ύφασμα το οποίο θα μπορούσε να μετατραπεί σε 100 κιλά αλεύρι και γάλα... Απλά τρομακτικό. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να το συνηθίσω... Κλείνει την πόρτα και καθώς το αυτοκίνητο ξεκινάει πλησιάζει κοντά μου. Πατάει ένα κουμπί και το ενδιάμεσο μαύρο παράθυρο που μας χωρίζει από τον οδηγό κλείνει. Γαμώτο!

"Δεν αισθάνομαι άνετα Τζέισον. Μπορείς να το ανοίξεις σε παρακαλώ;" Λέω και μαζεύομαι στη γωνία.

"Ξέρεις, το κόκκινο είναι το αγαπημένο μου χρώμα...Εκτός αυτού αφού αργά ή γρήγορα θα καταλήξουμε να γίνουμε ένα..." Απλώνει το χέρι του και χαϊδεύει τον γυμνό μου ώμο... Τραβιέμαι και το χαμόγελο σβήνει από τα χείλη του μονομιάς.

"Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα μπορεί να μην ζούμε καν ...Που Ξέρεις... Άνθρωποι είμαστε. Σήμερα ζεις αύριο πεθαίνεις. Αν δεν θες λοιπόν να φύγεις μια ώρα αρχύτερα θα σε συμβούλευα να πάρεις το χέρι σου γιατί όπως σου είπα ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΆΝΕΤΑ!"

Με κοίταξε για μια στιγμή σκεπτικός και έπειτα πάτησε το κουμπί ξανά. Το ενδιάμεσο τζάμι κατέβηκε και η ανακούφιση μου μεγάλη. Δεν είπε λέξη κατά την διάρκεια της υπόλοιπης διαδρομής. Το μόνο που έκανε είναι να κοιτάζει έξω από το παράθυρο....

Τζέισον Short POV

Ίδιες λέξεις... Ίδιες ακριβώς λέξεις... Αναβιώνω τα λόγια της Στεφανι σαν αγκάθι. Αυτή τη φορά όμως οι ρόλοι είναι διαφορετικοί. Η Λειλα μου ανήκει και είναι δική μου. Θα μάθει να με σέβεται και να με αγαπάει. Δεν υπάρχει πουθενά ο Ίαν. Δεν ήταν δική του. Δεν θα γίνει ποτέ. Δεν έχει δικαιώματα πάνω της και προπάντων δεν είναι σε θέση να έχει.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν μετανιώνω. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Δεν είμαι πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Δεν είμαι ο δεύτερος! Δεν είμαι το σκυλάκι κανενός ούτε το παιδί που το λυπούνται όλοι. Έπαψα να είμαι από την στιγμή που βρήκα το κουράγιο και έκανα ότι έκανα. Απέδειξα την άξια μου σε όλους. Μπορεί η ευθύνη να μην έπεσε πάνω μου αλλά εκείνη την ημέρα έδειξα για τελευταίο φορά αδυναμία. Πάτησα όμως την σκανδάλη. Εγώ την πάτησα! Καμιά φορά σκέφτομαι πως ακόμα και τότε μου έκλεψε την δόξα... Δεν θα άντεχα όμως την στενή. Αυτό τουλάχιστον το παραδέχομαι και στον εαυτό μου και στον Ίαν.

Τώρα όμως όλα άλλαξαν. Τώρα θα γίνω αρχηγός. Θα πάρω την θέση μου όπως πρέπει και κάνεις δεν θα το αλλάξει αυτό. Πρέπει να την πάρω ... ο χρόνος λιγοστεύει και πρέπει να τελειώνει αυτό το μασκαραλίκι του γάμου. Όλα όμως θα πάρουν το δρόμο τους. Είμαι σίγουρος πως η Λειλα δεν είναι σαν την Στεφανι, που στην τελική αμφιβάλλω αν αγάπησε ποτέ πραγματικά και τον Ίαν. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως απλά μας έπαιζε... Ήταν ξεκάθαρο πως με φλέρταρε. Δεν φταίω λοιπόν για τίποτα και δεν λυπάμαι...

Θα βρω τρόπο να κάνω την Λειλα να με δει αλλιώς. Θα της αποδείξω ποιος είναι ο κυρίαρχος και σε ποιανού το πλάι πρέπει να σταθεί. Δεν θέλω να την τρομάξω ούτε φυσικά να της κάνω κακό αλλά πρέπει να καταλάβει σε ποιον ανήκει πλέον....

Η αφήγηση αλλάζει

Το αυτοκίνητο πάρκαρε έξω από ένα μεγάλο κτήριο. Τα φώτα του έκαναν την νύχτα μέρα. Έξω υπήρχαν παρκαρισμένα διάφορα ακριβά αυτοκίνητα και η Λειλα έψαχνε σιωπηλά να δει αν υπήρχε κάποιο από την οικογένεια της. Είχα ένα χαρακτηριστικό χρυσό αετό στο μπροστινό μέρος. Έτσι καταλάβαινες πως ανήκει στους Φερναντες. Ήταν το σήμα της οικογένειας της.

«Λειλα; Που ταξιδεύεις; » Ρώτησε ο Τζεισον. Εκείνη τον κοίταξε με σοβαρό ύφος και πήρε το τσαντάκι της.

«Πουθενά. Πάμε;» Αποκρίθηκε και βγήκαν από το αυτοκίνητο

Ο εσωτερικός χώρος ήταν γεμάτος κόσμο. Ο Τζεισον έπιασε απαλά το χέρι της και την καθοδήγησε σε ένα στρόγγυλο τραπέζι

«Άκουσε με προσεκτικά , μπορεί όλοι εδώ μέσα να φαίνονται επιφανείς πολίτες αλλά είναι ένας και ένας. Εγκληματίες κάθε λογής. Θέλω να παραμείνεις πλάι μου. Σίγουρα θα έρθουν αρκετοί να σε γνωρίσουν . Τα νέα έχουν μαθευτεί. Το πρόβλημα μου είναι πως δεν ξέρω και τις προθέσεις του καθένα. Κανέναν δεν θα αφήσω να σε πειράξει να το ξέρεις. Απλά μείνε δίπλα μου» Της είπε και κάθισαν κάτω.

«Δηλαδή θα είμαι μια μαριονέτα;» Ρώτησε εκείνη και ο Τζεισον γέλασε.

«Είσαι τρελή; Τώρα είναι που χρειάζομαι πραγματικά τον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα σου και την όμορφη σου γλώσσα... Δεν πρέπει να δείξεις αδυναμία. Λειλα. Αν κρίνεις πως μια απάντηση σου βάζει κάποιον στη θέση του θα το κάνεις. Έτσι θα δείξεις πως δεν είσαι κανένα κοριτσάκι αλλά μια δυναμική γυναίκα...Μια γυναίκα που αξίζει να βρίσκεται στο πλευρό του αρχηγού των Σκιών»

Η Λειλα προς στιγμήν γέλασε. ελαφρά.

«Ωραία λοιπόν, αυτό είναι εύκολο...» Είπε και ο Τζεισον πλησίασε κοντά της .

«Είδες που σε έκανα να γελάσεις; » Η Λειλα κοκκίνισε και έπαιξε αμήχανα με τα μαλλιά της «Είσαι πανέμορφη...Ειλικρινά θέλω να δουλέψει όλο αυτό...» Συνέχισε και πριν προλάβει να απαντήσει μια σκιά τους έκρυψε το λιγοστό φως...

Ο Τζεισον σήκωσε το κεφάλι του και αντίκρισε μπροστά του τον πατέρα της ....

Σας φιλω...