"Φτάνω στην άκρη του τούνελ αλλά δεν βλέπω φως.. "

Την επομενη μέρα

Το φως τρυπάει τις κουρτίνες και φτάνει έντονο στα μάτια μου. Νιώθω τόσο κουρασμένη κι ας μην έκανα κάτι. Ίσως τελικά να φταίει η ψυχική κούραση.Εχει πάει απόγευμα και δεν έχω κανένα νέο από κανένα. Βλέπω από το παράθυρο τον ήλιο να δύει. Πάντα πίστευα πως το φως που βγάζει είναι ακόμα πιο έντονο από ότι το πρωί...

  Το γεύμα που θέλαμε να κάνουμε χθες δεν έγινε ποτέ... Ο Τζέισον δεν γύρισε καν σπίτι μέχρι την ώρα που κοιμήθηκα και ο Νίκολας δεν ένιωθε καλά. Αν και μου έφεραν το φαγητό στο δωμάτιο δεν το πειραξα. Με τι όρεξη; Η χθεσινή μου κουβέντα με την Ολιβια με εξάντλησε. Δεν ξέρω τι να πιστέψω πλέον....

Flashback

Μπαίνω στην κουζίνα και την βλέπω να κλαίει. Πλησιάζω και μόλις με αντιλαμβάνεται τρομάζει.

"Σςςς Η Λείλα ειμαι... Μπορείς να μου πεις τι έπαθες;" Την ρωτάω και κουνάει αρνητικά το κεφάλι.  Αυτή τη φορά όμως δεν θα κάνω πίσω .

"Ολιβια, δεν είμαι εχθρός.  Δεν θα πω τίποτα σε κανένα και νομίζω οφείλω να ξέρω.. " Ύψωσε το κατακόκκινο βλέμμα της και με κοίταξε...

"Υπόσχεσαι να μην το πεις σε κανένα;" Με ρωτάει και της χαμογελάω.. 

"Στο υπόσχομαι. Και τώρα πες μου τι έγινε σε παρακαλώ..."

"Ο Τζέισον δεσποινίς... Ήρθε και με βρήκε στο κελάρι. Προσπάθησα να τον διώξω γιατί ξέρω πως θα παντρευτείτε σε λίγο καιρό αλλά δεν άκουγε... Ήθελε... Ήθελε..." Σταματάει την αφήγηση της και ξεσπάει σε λυγμούς. Κακόμοιρο πλάσμα...

"Συνέχισε σε παρακαλώ..." Την προτρέπω και σκουπίζει τα μάτια της.

"Ήθελε να συνδεθεί μαζί μου ... Καταλαβαίνετε..Να κάνουμε σεξ... Ξέρω πως με είχατε ρωτήσει στο παρελθόν αλλά δεν σας απάντησα ποτέ..." Καθώς μου μιλάει προσπαθώ να κάνω την έκπληκτη. Δεν ξέρει ότι ο Τζέισον μου μίλησε και θέλω να δω την δική της πλευρά.

"Απίστευτο..." μουρμουριζω και την βλεπω να ηρεμεί

"Χρόνια τώρα με κακοποιεί δεσποινίς... Με απειλεί και με χτυπάει. Δεν δίστασε να με βιάσει αρκετές φορές. Σταματούσε μόνο όταν έβρισκε κάποιο καινούριο παιχνίδι... Στο παρελθόν υπήρχε μια γυναίκα στη ζωή του αλλά ήταν ερωτευμένη με τον αδερφό του. Εκείνη την εποχή δεν με αγγίζε.. Όταν όμως εκείνη πέθανε άρχισε ξανά. Πίστεψα η τρελή πως τώρα με εσάς θα σταματούσε... έκανα όμως λάθος. Προσπάθησε να με βιάσει στο κελάρι και με χαστουκισε... Με έβρισε και με παράτησε.  Δεν δίστασε να σπάσει ένα μπουκάλι και .... " Η Ολιβια άρχισε να κλαίει και μου έδειξε τα γόνατα της. Ήταν γεμάτα αίματα
"Και πίεσε τα πόδια μου πάνω στα γυαλιά... Είναι ένα τέρας δεσποινίς!!! ΈΝΑ ΤΈΡΑΣ!!" Φώναξε και ξέσπασε ξανά...

Δεν ξέρω τι να απαντήσω... Όλα αυτά είναι απλά υπερβολικά. Ξέρω πως σαν γυναίκα πρέπει να την υποστήριξω αλλά κάτι δεν μου κολλάει... Κάτι είναι περίεργο...

"Φύγετε από δω μέσα και προλαβαίνετε δεσποινίς... Για μένα είναι αργά..." Μουρμουρίζει και φεύγει τρέχοντας

Τέλος Flashback

Από εκείνη την ώρα κλείστηκα στο δωμάτιο μου. Κοιτάω συνεχώς το απενεργοποιημένο κινητό μπροστά μου και θέλω να του δώσω ζωή. Θέλω να καλέσω τον Τζέιμς και να έρθει να με πάρει... Ακόμα δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό μου... Σήμερα όμως ξύπνησα αποφασισμένη να μιλήσω στον Τζεισον . Θέλω να ξέρω με τι ανθρώπους έχω να κάνω. Ίσως αν τον πιέσω να μου μιλήσει...

Προσπαθώ να δω τα πράγματα και από την δική του πλευρά. Με βάση τα λεγόμενα του η Ολιβια έχει κάποιου είδους εμμονή μαζί του... Δεν μπορω να βγάλω άκρη...

Σηκώνομαι και πηγαίνω στο μπάνιο. Ίσως μετά από ένα χαλαρωτικό ντουζ να συνέλθω και να δω τα πράγματα πιο καθαρά. Ίσως μιλήσω και με τον Τζέιμς. Δεν ξέρω... Θέλω να μάθω αν ξέρει κάτι για τον πατέρα μου και είναι ο μόνος που μπορεί να με βοηθήσει. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως τόλμησε να επιτεθεί σε κάποιον αθώο.. Ο αδερφός του Τζέισον δεν είχε καμία ανάμειξη σε όσα έγιναν  ... Είμαι σίγουρη πως οι σχέσεις θα αλλάξουν και πολύ φοβάμαι πως αν βρεθώ να επιλέξω πλευρές δεν θα ξαναπάω ποτέ κοντά του.  

Το νερό είναι καυτό... Από παιδί μου άρεσε να καίγομαι όταν κάνω μπάνιο. Με ξυπνούσε... Ξυπνούσε τα κύτταρα μου και χαλάρωνα. Λίγα λεπτά απόλυτης ηρεμίας αργότερα όλο το μπάνιο μοσχομυριζει κανέλα... Τυλιγω την πετσέτα και βγαίνω στο δωμάτιο...

Ο Τζέισον πάγωσε όταν την είδε να βγαίνει. Τα μακριά της μαλλιά ήταν βρεγμένα και έπεφταν δελεαστικά στους γυμνούς της ώμους. Η Λείλα αμέσως μόλις τον είδε έσφιξε το βαμβακερό ύφασμα γύρω από το κορμί της ακόμα κι αν ήξερε πως η μικρή αυτή πετσέτα δεν κρύβει σχεδόν τίποτα.

"Τι κάνεις εδώ πέρα;" Ρώτησε με επιθετικό τόνο.

"Ήρθα να μιλήσουμε... Χθες γύρισα αργά και πρέπει να σου πω κάτι " της απάντησε και έκατσε στο κρεβάτι της

"Βγες έξω να ντυθώ!" Ο Τζέισον γέλασε.. 

"Έχω αγγίξει αυτό το κορμί και τώρα με ντρέπεσαι;" Η Λείλα κοκκινισε και ο Τζέισον σηκώθηκε και την πλησίασε. Έφτασε αρκετά κοντά και τοποθέτησε τα χέρια του στη μέση της.

"Τζεισον σε παρακαλώ, κάνε ένα βήμα πίσω!" Η Λείλα ένιωθε αδύναμη στην κοντινη επαφή . Εκείνος άφησε ένα υγρό φιλί στον ώμο της και την κοίταξε.

"Ντύσου... Θα πάμε βόλτα " Είπε και απομακρύνθηκε ελαφρά. Τόσο ώστε να φτάνει τα χείλη της... Την φίλησε και πήγε προς τη πόρτα.

"Σε δέκα αν δεν είσαι έτοιμη θα ανέβω...." Κάτι στην δήλωση του έσταζε πρόκληση. Βγήκε από το δωμάτιο πριν χάσει τον έλεγχο και ακούμπησε το σώμα του έξω από την πόρτα της. Την ίδια ακριβώς στιγμή η Ολιβια κρατώντας έναν δίσκο ανέβαινε τα σκαλιά και πλησίασε.

Τον αγριοκοιταξε και στάθηκε μπροστά του.

"Θέλω να αφήσω το δίσκο" Είπε σοβαρή

"Δεν χρειάζεται... Για την ακρίβεια θα βγούμε. Ενημέρωσε και τον Φρεντερίκ πως δεν θα είμαστε σπίτι...Α! Και από δω και πέρα ποτέ ξανά κάνεις να μην μας ενοχλήσει, είτε στο δωμάτιο μου είτε στο δικό της έγινα σαφής;"

Η Ολιβια έσφιξε τα δόντια της και γέλασε.

"Απόλυτα κύριε..." Είπε ειρωνικά και έκανε μεταβολή.

"Α! ..."Έκανε και ξαναγύρισε προς το μέρος του "Δεν θα σου βγει σε καλό όλο αυτό Τζέισον... Εισαι δικός μου και αργά ή γρήγορα θα δεις την πραγματικότητα..." Η Ολιβια το διασκέδασε... Πίστεψε πως άφησε την εξυπνάδα της και έφυγε με το κεφάλι ψηλά.

Ο Τζέισον αναστέναξε και η πόρτα πίσω του άνοιξε αμέσως.

"Έτοιμη... Και σε πληροφορώ δεν πέρασαν καν 5 λεπτά! " Η διάθεση της ήταν εμφανώς πιο αλλαγμένη και ο Τζέισον σχημάτισε ένα μειδίαμα απορίας στο πρόσωπο του.

"Μην με κοιτάζεις έτσι, έχω πόσες μέρες να βγω! Ελπίζω εκεί που θα πάμε να έχει αλκοόλ!" Αποκρίθηκε και ο Τζέισον εξυσε το κεφάλι του προβληματισμένος...

"Είσαι καλά;" την ρώτησε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι της θετικά.

"Πιο καλά από ποτέ! Πάμε;"

"Πάμε..."

Την έβλεπε να κατεβαίνει την σκάλα. Τα μαλλιά της ήταν αρκετά υγρά αλλά ο καιρός ήταν καλός έξω οπότε αποφάσισε να μην το σχολιάσει. Έφτασαν στην είσοδο και ο Νικόλας έβγαινε από το γραφείο.

"Που πάτε;"Τους ρώτησε

"Βόλτα πατέρα..  χρειάζομαι λίγο αέρα και νομίζω και η Λείλα το ίδιο. Θα είμαστε στο Κλοκς. Άρα θα είμαστε μια χαρά...Είσαι καλύτερα;"

"Μάλιστα... Δεν ξέρω. Αισθάνομαι περίεργα από χθες. Περιμένω τον γιατρό το βραδάκι. Λείλα... Θα ήθελα να σε ενημερώσω σχετικά με κάτι πριν φύγεις..." Ο Νικόλας της έδειξε τον διάδρομο κι εκείνη προχώρησε μαζί του.

"Τι πρόβλημα υπάρχει κύριε;" Τον ρώτησε

"Όπως σου εξήγησα δεν γινόταν να αφήσω έτσι την κατάσταση μετά από ότι έκανε ο πατέρας σου στο γιο μου. Πρέπει να ξέρεις ότι από την πλευρά μου είσαι ελεύθερη...." Η Λείλα τον κοίταξε σοκαρισμένη και γύρισε το βλέμμα της προς τον Τζέισον ο οποίος της έδειχνε χαμογελαστός το ρολόι του.

"Δεν καταλαβαίνω..."αποκρίθηκε

"Η συμφωνία δεν ισχύει κορίτσι μου. Εγώ με τον πατέρα σου ειμαστε επίσημα σε διαμάχη..  Κατέστρεψα τις αποθήκες του το πρωί και ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα προσπαθήσει να επιτεθεί με την σειρά του. Έχω ήδη εισχωρήσει μέσα στην φυλακή άτομα για την προστασία του γιου μου μέχρι να απελευθερωθεί. Δεν είμαι όμως καλά... Ξέρω πως πεθαίνω και δεν θέλω να ταραξω κανένα. Δεν μου μένει πολύς καιρός. Από εμένα είσαι ελεύθερη να επιστρέψεις πίσω . Αν πάλι δεν το θέλεις παραμένεις εδώ και είσαι καλοδεχούμενη... Δεν μπορω να σε αφήσω να φύγεις εις το άγνωστο. Αισθάνομαι υπεύθυνος κεφάλαιο τρόπο. Σε αποδέσμευω όμως , ακόμα και αν δε το θέλω... ξέρεις, θα ήθελα πολύ να είχα μια κορη σαν εσένα..."

Η Λείλα δεν πίστευε στα αυτιά της ... Ήταν ελεύθερη... Ελεύθερη να αποφάσισει τι θα κάνει. Κοίταξε ξανά τον Τζέισον σκεπτική... Μετά από τον διάλογο που κρυφακουσε ανάμεσα σε εκείνον και την Ολιβια δεν είχε καμία αμφιβολία πως μαζί της ήταν ειλικρινής. Ήταν καθαρός...

"Θα κρατάς για πολύ το γυναικακι μου πατέρα;" Είπε παιριπαιχτικα ο Τζέισον και η Λείλα γέλασε. Κοίταξε τον Νικόλας και έπιασε το χέρι του

"Νομίζω πως βρήκα το  σπίτι μου κύριε... " Είπε δακρυσμένη...

"Χαίρομαι τότε κόρη μου ... Μπορείς να του ανακοινώσεις τα νέα ποτέ θέλεις... Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα..." Η Λείλα τον αγκάλιασε και προχώρησε προς τον Τζέισον.

"Πρέπει να ανησυχώ;" Την ρώτησε και εκείνη του χαμογέλασε ..

"Καθόλου... Πάμε ;"

"Πάμε λοιπόν, αλλά κοίτα να είσαι υπακουη εκεί μέσα..." της είπε

"Ναι ναι ... μπλα μπλα μπλα ....Καθυστερείς Τζεισον !!!!!"

Με ένα τεράστιο χαμόγελο  και μια ζωγραφισμενη εκπληξη στο προσωπο του την ακολούθησε προς τα έξω ...

Ήταν έτοιμος να της προσφέρει τον κόσμο... Έναν κόσμο που σύντομα θα άλλαζε...

Σας φιλώ...