«Βλέπεις τα όνειρα να γίνονται κομμάτια και την ζωη να φεύγει τοσο γρήγορα... »

1 χρόνος μετά

Τρένα...

Τα τρένα γεμίζουν με κόσμο. Μερικά έχουν όμορφη διαδρομή ενώ αλλα περνούν μεσα απο τεράστιες δασικές εκτάσεις. Εκτάσεις που κανονικά δεν είναι προσβάσιμες αλλα ο άνθρωπος τις βίασε. Χωρις να ρωτήσει την φύση μπηκε και την διέλυσε. Καθε τρένο κρύβει μεσα του τις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων.

Μερικοί απο αυτούς είναι χαρούμενοι. Φτάνουν σε εναν προορισμό που θέλουν. Περιμένουν, ανυπομονούν για να φτάσει το ταξίδι στο τελος. Άλλοι πάλι είναι γεμάτοι με θλίψη. Με πονο... ισως ποτέ δεν ήθελαν να φύγουν, ισως ποτέ δεν ήθελαν να μπούνε μεσα σε ενα απο αυτά τα τρένα. Ισως η ίδια τους η ζωη να ειχε γίνει ενα τρένο με άγνωστο προορισμό. Πόση δύναμη θέλει να μπεις μεσα ξέροντας πως δεν υπάρχει καποιος για σένα στο τελος της διαδρομής. Πως ποτέ δεν θα υπάρξει, πως είσαι μόνος σε αυτο το κόσμο.

Όλοι δεν είμαστε στην τελική; Κάνεις δεν ανήκει σε κανένα έκτος απο τον εαυτό του. Μερικοί αργούν να το καταλάβουν, άλλοι πάλι είναι αρκετά πιο έξυπνοι και διαισθάνονται τον πραγματικό λόγο ύπαρξης μας. Η αλήθεια; πλεον πιστεύω πως δεν υπάρχει λόγος. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωη χωρις σκοπό. Χωρις λογική. Μας δίνεται η ευκαιρία οπως την αποκαλούν μερικοί να ζήσουμε. Για πόσο ομως; πόσο βίαια έρχεσαι και φεύγεις; έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως γεννιόμαστε με πονο και φεύγουμε με αυτόν... για πιο λόγο λοιπον υπάρχουμε; το 90% των ανθρώπων έρχονται και φεύγουν και δεν τους θυμάται κάνεις μετά απο λίγες γενεές...

Κοντοί, ψηλοί. Άνθρωποι με γυαλιά, με ανοιχτό η σκούρο δέρμα. Αδύνατοι ή παχουλοι... Άνθρωποι που περνούν αδιάφορα από δίπλα σου. Σήμερα είδα αρκετούς... Σήμερα βρέθηκα ανάμεσα τους . Έτοιμη να κάνω την δική μου διαδρομή. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως ίσως αν τα πράγματα γινόντουσαν με διαφορετικό τρόπο να μην ήμουν σε αυτό το τρένο. Μπορεί να ήμουν νεκρή, μπορεί να ήμουν ευτυχισμένη και ζωντανή. Υποθέτω δεν θα μάθω ποτέ...

Λίγες ώρες πριν τον άγγιζα... Τον ένιωθα... τον μυριζα που να πάρει η οργή...! Τι έμεινε όμως; Η Βία... Η γρήγορη και βίαιη απομάκρυνση μου. Χωρίς να έχω επιλογή... έμεινε ο κρότος από τη σφαίρα. Έμεινε η πληγή. Η πίκρα και η μετάνοια... Βρέθηκα εδώ μέσα χωρίς να ξέρω που πάω. Χωρίς να έχω τίποτα στα χέρια μου παρά μόνο έναν φάκελο...έναν γαμημένο λευκό φάκελο που δεν θελω να ανοίξω.

Τρομάζω. Τρομάζω γιατί εγώ είμαι μονή, μόνη θα παραμείνω και μόνη θα φυγω. Πολλοί ψάχνουν το αλλο τους μισό. Τον άνθρωπο που θα τους ολοκληρώσει σε αυτή τη ζωη. Εκείνον που θα έρθει και θα τα ανατρέψει όλα. Εκείνον που θα γεμίσει εύκολα καθε κενο μεσα τους. Ο πρίγκιπας που θα σε ανεβάσει στο άσπρο άλογο. Ψέμα. Όλα είναι ενα καλοστημένο παραμύθι. Ενα παραμύθι που κάποτε πίστευα κι εγώ. Γιατί κι εγώ είχα εναν πρίγκιπα... η έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Το δικό του άλογο ή ταν μαύρο. Και η πανοπλία του σκισμένη... το όπλο του όμως ήταν δυνατό. Τόσο δυνατό που με έσωσε...

Στην δική μου περίπτωση όλα είναι μαύρα. Σκοτεινά σαν έβενος. Η ζοφερή και πικρή πραγματικότητα δεν με αφήνει να προχωρήσω ουτε στιγμη. Με αναγκάζει να ζω νοερά ξανά και ξανά την ίδια στιγμη. Να ακούω εκείνον τον κρότο. Εκείνη την νεκρική σιωπή μετά απο το ουρλιαχτό. Εκείνο το απρόσμενο κράτημα από το μπράτσο και η αίσθηση πως τον αφήνω πίσω...

Ο δικός μου άνθρωπος ειχε σάρκα και οστά. Ειχε υπόσταση. Στεκόταν διπλα μου. Πλάι μου. Απέναντι μου. Στο ύψος μου. Ηταν παντα εκεί για να αγκαλιάσει καθε σκοτεινή στιγμη της ζωής μου. Να προφυλάξει με τα ίδια του τα χεριά το εύθραυστο κορμι μου. Καθε φορά μάζευε τα κομμάτια . Έβαζε τον εαυτό του και τα ένωνε. Μπορεί απο τα πολλά σπασίματα κάποια να έλειπαν αλλα φρόντιζε με τον καιρό να τα αναπληρώνει. Ποτέ δεν θα μάθω ομως αν άπλα τα αναπλήρωνε η αν έσπαγε τον εαυτό του και μου προσέφερε απλόχερα τα δικα του...

Δίνη. Στριφογυρίζω μεσα της και δεν υπάρχει ουτε ενα χέρι να πιαστώ. Ξέρω πως στην δική μου διαδρομή δεν θα με περιμένει κάνεις. Κανείς... πως θα κατέβω απο αυτο το αναθεματισμένο τρένο και θα αντικρίσω την μοναξιά μου κατάμουτρα. Θα συνειδητοποιήσω τον χαμό και θα πεθάνω. Γελάω, γελάω γιατί αν ηταν εδώ και άκουγε τις σκέψεις μου πιθανότατα θα με μάλωνε. Θα μου έβαζε τις φωνές αλλα στο τελος θα βρισκόμουν ανάμεσα στα χέρια του. Στο μέρος οπου μου άρεσε να κλείνομαι και να βρίσκω γαλήνη. Καθε φορά που γιάτρευε τις πληγές μου, καθε φορά που με έβλεπε δακρυσμένη, καθε φορά που έλιωνα σαν ενα κερί εκείνος ηταν εκεί. Με σήκωνε. Με διέταζε να σηκωθώ.

Είχα καταλάβει πως πέρασε πολλά. Και τα 6 χρόνια που είχε διαφορά με τον Τζεισον δεν ήταν λίγα... Δυστυχώς μέσα στην βρωμιά αυτού του κόσμου ήταν πιο καθαρός από όλους. Μέσα σε όλη αυτή την κοινωνία εκείνος ήταν ο πιο σωστός.  Μπορεί για όλους να ηταν άξεστος, δολοφόνος, επικίνδυνος και τρελός, αλλα για μενα ηταν ο Ιαν. Ήταν το θαύμα... Ήταν η αιτία που ζω. Η ίδια η αναπνοή μου.

Ο άνθρωπος που με κράτησε στη ζωη... οπως μου την έδωσε ομως έτσι μου την πηρε...

Ηταν δικός μου ομως, ηταν ο Προστάτης μου...

Κλείνω τα μάτια καθώς αισθάνομαι τα δάκρυα να απειλούν τα μάτια μου. Θέλουν να πέσουν. Το ξέρω, το νιώθω. Μέρες τώρα προσπαθούν να με λυγίσουν και να με σπάσουν αλλα εκείνος μου το ειχε απαγορέψει.

«Μπορεί να μην είμαι ο πρίγκιπας αλλα σου υπόσχομαι να μην αφήσω κανένα να κανει αυτά τα μάτια να δακρύσουν ξανά» Μου έλεγε κι εγώ τον πίστευα... και να που τώρα , βρίσκομαι μεσα σε ενα τρένο με προορισμό το άγνωστο , έτοιμη να μεταμορφώσω τον πονο μου σε δάκρυα. Δάκρυα τα οποία του ανήκουν.

Ενα παιδάκι απο την διπλανή κουκέτα κλαίει. Ακούω την μητέρα του να το νανουρίζει και πιάνεται η καρδια μου ακόμα περισσότερο. Ποτέ δεν θα γίνω μητέρα. Ποτέ... ποτέ δεν θα σταθώ στα ποδιά μου για να φτιάξω μια όμορφη οικογένεια. Ποτέ ... γιατί ; Γιατί πολυ άπλα ποτέ δεν θα βρω τον εαυτό μου. Ποτέ δεν θα γίνω η ίδια γυναικά που ήμουν τότε. Τότε που το ίδιο μου το αίμα με πούλησε. Τότε που πέρασα την πύλη της κολάσεως με χιλιάδες ελπίδες. Τότε που το χαμόγελο μου ηταν υπαρκτό. Τότε που ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου... Ράγισα ομως, έσπασα... Εχασα τα παντα σε λίγες μονο στιγμές.

Σκουπίζω διστακτικά το δάκρυ πριν πέσει. Κοιτάζω έξω απο το παράθυρο την πυκνή βλάστηση. Αν και βρισκόμαστε στην καρδια του χειμώνα και τα δεντρά είναι καλυμμένα απο χιόνι δεν παύουν να είναι πράσινα. Αυτο ισως ηταν κάτι που αν έβλεπα πριν παω σε εκείνο το καταραμένο σπιτι θα με βοηθούσε. Οσο και να χιονίσει, οσο κι αν γίνουν λευκά... παντα θα είναι πράσινα. Γιατί αυτή είναι η φύση τους στην τελική.

«Με συγχωρείτε δεσποινίς. Είστε καλα;» Με ρωτάει μια κοπέλα. Ουτε που κατάλαβα ποτέ άνοιξε την πορτα. Ουτε που ένιωσα αλλη παρουσία στον χωρο. Την κοιτάζω για μια στιγμη και βλέπω ενα κορίτσι πανω κάτω στην δική μου ηλικία. Τα μάγουλα της είναι ροδαλά. Τα μαλλιά της λάμπουν και το παρουσιαστικό της υπόσχεται πολλά.

«Μια χαρά ευχαριστώ» απαντάω και σαν να καταλαβαίνει πως δεν θέλω κανεναν κλείνει την πορτα και φεύγει.

Βλέπεις πως η κοινωνία γύρω σου σε αναγκάζει να ψεύδεσαι; Να γίνεσαι ένα με όλους εκείνους που κρύβονται πίσω από ψεύτικες ανυπόστατες λέξεις..."Είμαι καλά..." "Όλα μια χαρά.." "Δεν έχω τίποτα "

Όχι ρε φίλε! Ούτε είμαι καλά...ουτε θα γίνω , ούτε σε ενδιαφέρει πραγματικά στην τελική!Ρωτάς για να Ρωτάς... εκείνος όμως, εκείνος ρωτούσε και κρεμόταν από τα χείλη μου...Του έλεγα ψέματα για να μην τον πονέσω. Πόσο χαζή και παιδιάστικη ήταν η συμπεριφορά μου. Πώς να πεις ψέματα σε ένα τέτοιο μυαλό και να μην σε καταλάβει... εγώ φταίω για όλα. Αν δεν του μιλούσα εξ αρχής τώρα όλα θα ήταν αλλιώς... τώρα εκείνος... Εκείνος...

"Θα ζούσε..." Μουρμουριζω για να το ακούσω και ξεσπάσω σε λυγμούς.... Συγνωμη μάτια μου αλλά δεν μπορώ. Δεν αντέχω τον πόνο... Δεν αντέχω τη σιωπή. Δεν μπορω να περπατήσω μόνη σε αυτό το μονοπάτι που με έβαλες... Σε χρειάζομαι.  Σε έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη να ακούω την φωνή σου ... Κι εσύ; Ούτε ξέρω που βρίσκεται το κορμί σου... να το θρηνησω, να το θάψω... να το αγκαλιάσω για μια ακόμα φορά....

"Συγχώρεσε με ...." Λέω και ανοίγω το παράθυρο του τρένου. Είναι μικρό, αλλά κι εγώ έχω μείνει ένας σωρός από κόκαλα... θα τα καταφέρω.  Θα βγω από μέσα... θα πέσω... θα πέσω στο κενό.... θα ...

Χωρίς να το θέλω κλαίω δυνατά . Πέφτω κάτω στο βρώμικο πάτωμα του τρένου και απλά κλαίω... εκείνος έμεινε πίσω... δέχθηκε τη σφαίρα για να ζήσω κι εγώ; Εγώ τον προδιδω...

Πώς να ζήσω όμως; Πώς να το κάνω όταν όλα όσα αγαπησα και αγαπάω έσβησαν;

Πάντα πίστευα πως η ζωή είναι υπερτιμημένη. Βάζεις μια ταμπέλα και προχωράς χωρίς να βρίσκεις το νόημα. Κοιτάς το κόσμο γύρω σου με αριθμούς. Βάζεις στο ζύγι στιγμές και όνειρα. Πάντα όμως ζυγίζουν λιγότερο από τις υποχρεώσεις και κάθε φορά αφαιρείς και λίγο παραπάνω...

Έφτασα σε ένα σημείο που με το ζόρι περπατάω. Με το ζόρι ανασαίνω....

Σκουπίζω τα μάγουλα μου. Η μαύρη ξεφτισμενη μου μπλούζα έχει ποτίσει από τα δάκρυα μου. Πότε δεν θα συγχωρήσω τον Τζεισον ... Ούτε καν τον εαυτό μου που επέτρεψε στον Ίαν να έρθει κοντά...

Ακούω τον κρότο από την παράμεση πόρτα του βαγονιού.

Θεέ μου με βρήκε...αυτό είναι... τώρα όλα τελειώνουν. Δεν πειράζει. Θα μείνω δυνατή όπως ακριβώς έκανε και εκείνος...

Σηκώνομαι και στέκομαι στην μέση του μικρού αυτού χώρου. Σφίγγω τις γροθιές μου και περιμένω... Δεν έφυγε άδοξα ο Ίαν. Θα δώσω την μάχη μου. Ακόμα κι αν είναι η τελευταία....

Σας φιλώ

Από το επόμενο θα γυρίσουμε ένα χρόνο πριν και θα πάρουμε την ιστορία από την αρχή... ❤

Να είστε όλοι καλά!