"Go guys! You can do it!" Sabi ni Sir habang pilit kaming itinutulak sa loob ng van ng AV.

"Sir, you don't need to push us. Kaya naming pumasok mag-isa. We have our own legs and feet, in case you don't know."

Sir Kendeev snorted. "Don't care. Just go. Goodluck."

Sumaludo muna ako kay sir bago isara ang pinto pagkatapos ay bumuntong hininga.

"May pagkabatang-isip talaga si Sir Kendeev minsan, ano?" Saad ko kay Luk.

"Woah, you notice too?"

Hindi ko alam kung ipinaparating ba sa akin ni Luk na alam na niya 'yon dati pa at ngayon ko lang napansin o ano. I rolled my eyes and didn't answer his question.

I heard Luk cleared his throat kaya napatingin ako sa kanya.

"Fasten up your seatbelt and get ready to...rock and roll! Chaga, chaga chu, chuuu. The train is coming!" Biglang anunsyo niya nang pasigaw kaya nagulat ako. He then turned on the speaker of the van at maya-maya lang ay humaharurot na kami.

Habang nakapikit ako at dinaramdam kung gaano kabilis ang kotse, kinakapa ko na ang seatbelt at pagkatapos ko itong mailagay ay tsaka ko lamang binuksan ang mga mata ko.

Para akong nasa isa sa mga nakakatakot na ride sa sobrang bilis. Parang naiiwan ang kaluluwa ko sa likod kaya wala akong ibang magawa kun'di ang kumapit na lang nang mahigpit sa hawakan sa itaas ng bintana.

"PATI RIN PALA IKAW! MGA ISIP BATA! ARRGGHH!"

Sigaw ko lang at ang malakas na music ang maririnig sa loob ng van hanggang sa makarating kami sa aming destinasyon.

Bumuntong hininga ako at sinampal ang sarili nang ihinto na ni Umbra ang van. Umbra ang tawag ko sa kanya kasi nasa trabaho na kami.

"What are you doing?" Nagtatakang tanong ni Umbra sa akin.

I rolled my eyes, "I was trying to wake myself up, from this nightmare. Fudge!"

He chuckled at may iniabot siya sa aking bagay na kulay itim.

"Ano 'yan?"

Tiningnan ni Umbra ang hawak niya bago ibinalik sa akin ang tingin. "A gun?"

Napaface palm na lang ako sa harap niya. "I know. Ang tinatanong ko ay anong gagawin ko diyan."

"Para saan ba ang baril?" Balik na tanong niya.

I took a deep breath. "Di'ba alam mo namang ayoko sa mga baril?"

He nodded. "Yes, pero dapat kailangan mo nang masanay na laging may dala nito kapag nasa trabaho. It's for your protection. Tsaka isa pa, delikado ang operation natin ngayon, may mga kidnapper na hawak ang isang bata."

"Umbra, for your information, naranasan ko na ring makapunta sa ganitong krimen to rescue someone, and take note, I only have my stun gun with me, at mag-isa ko lang pinasok ang warehouse," sabi ko sa kanya.

"Yeah, but I reckon you have back-ups outside," he shortly said.

Tumango ako. "Ang point ko lang naman ay hindi ako magdadala niyan. Besides kasama naman kita eh."

Nakita ko siyang ngumiti kaya nagtaka ako. "What?"

"Wala. Bahala ka na nga," wika niya.

Tumingin ako sa loob ng abandonadong gusali. And out of nowhere there's a question popped out in my head.

"Bakit kaya hindi natin kasama si Tenebris? Mas masaya kung kasama siya," sabi ko sa kasama ko.

Napatingin siya sa akin bago nagsalita. "Di'ba sabi ni Kronos wala ng oras para tawagan pa siya. Tayo ang pinakamalapit kaya tayo na lang ang pinaggawa niya. Tsaka mas masaya kung kung tayong dalawa lang."

Kronos. He's referring to Sir Kendeev.

"Akala ko ba masaya kayong magkasamang dalawa ni Tenebris?" Tanong ko habang binubuksan ang pinto ng van. "Di'ba may tawagan pa kayo? Ano nga ulit 'yon? Ah. Sweetie pie."

Bumaba na ako sa van at kinuha ang mga gamit na kailangan ko. Si Umbra naman ay nanatiling naka-upo sa shotgun seat at nagsalita.

"It's true that we're okay na. But the sweetie pie thingy. I just wanted to see your reaction if you'll get je--"

Hindi ko na narinig ang sasabihin niya dahil isinara ko na agad ang van kaya gumawa ito ng malakas na ingay.

Kinatok ko ang bintana ni Luk sa driver's seat at sinenyasan siya na magmadali na siya.

Maya-maya lang ay bumaba na si Umbra. Nagtaka ako sa itsura niya dahil nakasimangot siya.

"Why are you frowning?" I asked him.

Inirapan niya ako kaya tinaasan ko siya ng kilay. Pangalawang beses na nakita ko siyang mang-irap pero hindi pa rin ako nasasanay. Seriously? A guy rolling his eyes? Kakaiba.

"Hindi mo ako pinatapos sa sinasabi ko. Why did you shut the door?" Inis niyang wika.

I chuckled. "Umbra nasa trabaho tayo. Hindi ito ang oras para makipag-chikahan."

Nakita kong nagkadikit ang kilay niya at napa-isip siya. "What is makipag-chikahan?"

"Yung ginagawa natin ngayon. Talking non-sense things," sagot ko.

I heard him grunted at nagsimula na siyang maglakad papasok sa abandonadong gusali. Before I followed him, I surveyed the whole building with my eyes. Four floors with a rooftop, saan kaya nila nilagay yung bata?

Tumakbo ako upang makahabol kay Umbra. "Nasaan kaya sila nagtatago?" Tanong ko sa kanya.

"I don't know. Just don't let your guards down while we're searching for them," paalala niya.

Itinuon ko ang atensyon ko sa dinaraanan namin. Hindi ko rin mapigilan na mapatingin sa kaliwa't kanan. The place is so eerie. Feeling ko bigla na lang may lilitaw sa harapan namin na nakaputi. Although di naman ako naniniwala sa multo but still. Para tuloy kaming nasa horror movie.

Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. I felt like there's something strange. Ako lang ba ang nakakaramdam nito?

Tumataas na rin ang balahibo ko sa braso at batok. My brain is telling me that we have to go back. But I think, dulot lang ito ng ambience ng lugar.

"Uhm Umb---"

"Shhh. Listen to your surroundings," he cut-off my words.

We're on our way to the third floor pero wala pa rin kaming nakikita. Wala rin akong naririnig, just the defeaning silence.

The place is so quiet. Parang nafake news ata kami eh. Maybe Kronos is pranking us for the first time, maybe he wants to have fun so he installed hidden cameras here to watch us get scared.

Papaakyat na kami sa last floor pero wala pa rin kaming nakikita. Sira-sirang mga kahoy lang na nakatambak sa gilid at lumang gamit pang-construction.

Nasa may hagdan na kami paakyat pero pinili kong tumigil sa paglalakad. I'm somewhat convinced na prank talaga 'to, at si Kronos ang may pakana. Hmp!

"Why did you stop?" Umbra whispered.

"You know what, Umbra? I think pina-prank lang tayo ni Sir Kendeev. Look, ang tahimik dito, mukhang wala naman tao," sagot ko sa kanya.

He stared at me. "What made you think that this is a prank? Kronos cannot do this kind of prank. He's professional when it comes to work. Kakapanood mo 'yan ng prank videos sa internet," sabi niya sa akin.

Pinaningkitan ko siya ng mata. "It's because of you, idiot. You pranked me with that spider thingy. But maybe you're right at the same time wrong."

"What?"

"Tama, kasi sa tingin ko nahawaan na ako ng mga pinapanood kong pranks. And wrong na hindi magagawa itong ganitong klaseng prank ni boss. I already saw his childish side, look."

Sumigaw ako para patunayan na mali si Luk. "Sir Kendeev! The game is over! WE KNOW YOU'RE TH--"

Muntik na akong mawalan ng balanse dahil biglang inabot ni Umbra ang bibig ko at tinakpan pagkatapos ay hinila niya ako pa-upo. Kung nagkataon na tuluyan na akong nawalan ng balanse, baka gumugulong na ako pababa sa hagdan ngayon, and worst baka mabagok pa ang ulo ko. Umiling ako sa isip ko.

I was about to speak but Luk didn't remove his hand on my mouth so my words became murmurs, na hindi maintindihan.

I rolled my eyes at tinanggal ang kamay niya sa bibig ko. Humarap ako sa kanya at magsasalita na sana para pagalitan siya pero sinenyasan niya akong tumahimik.

"Hear that out," bulong niya.

Tumahimik ako sandali at maya-maya lang ay may naririnig akong hikbi ng bata na umiiyak.

Nanlaki ang mga mata ko at tiningnan si Umbra. This is not really a prank!

Sumilip ako para tingnan kung sino ang nasa taas. My eyes widened and from my peripheral vision, I also saw Umbra taking a peek.

"I think we've found what we're searching," Umbra whispered.

Sa hindi kalayuan ay nakikita ko ang isang batang lalaki na nakatali sa upuan. Halatang takot na takot siya at humihikbi pa. I think, he's 12 years old, same with my age when I last saw my father. Kaya bago may tumulong tubig sa mata ko, tumayo na ako sa pinagkukublian ko at nagsalita.

"Ano pang hinihintay natin? Tara na," akit ko kay Umbra. Pataas na sana ako pero biglang hinila ni Umbra ang paa ko.

"Bakit na naman?!"

Tiningnan niya ang bata pagkatapos ay tiningnan niya rin ako. "Aren't this suspicious? Where are the kidnappers."

Napatingin rin ako sa pwesto ng bata. Oo nga, noh? Nasaan ang mga kumidnap sa kanya? Pero, this means na ito ang tamang oras para iligtas siya. I mean wala ang mga kidnapper, so walang makakapigil sa amin.

"Right! Tara na!"

Hindi ako nagpapigil kay Umbra at tumakbo papunta sa bata.

At nang nasa harapan na niya kami, tumingala siya sa amin. I removed his gag at hindi ko alam kung bakit mas lalo pa siyang napa-iyak.

Lumuhod ako sa harapan niya, at hinawakan ang magkabilang pisngi niya. Naalala ko tuloy si Zandra sa kanya.

"Why are you crying?" Masuyong tanong ko. I wiped his tears and smiled at him.

Tiningnan niya kaming dalawa ni Umbra. "W-why are y-you h-here?"

"Of course, we're here to save you," wika ni Umbra habang tinatanggal ang pagkakatali niya sa upuan.

Umiling ang bata. "You shouldn't save me. You shouldn't have come here." Patuloy ang pagtulo ng luha niya galing sa mga mata niya. Naawa na ako.

"Trabaho namin na iligtas ka. Wag ka nang umiyak. Andito na kami. Ano bang pangalan mo?" Tanong ko.

"K-kenyo. Y-you should run!" Natatarantang sabi niya. "Tumakbo na kayo. Dapat hindi na kayo pumunta dito," sabi niya sa amin.

"No---"

"Run!"

Nagkatinginan kami ni Umbra. Pagkatapos niyang matanggal ang tali, sinunod niya ang tali ni Kenyo sa kamay. Pero inilalayo ito ni Kenyo.

"Tumakbo na kayo! Run!"

"Lux! Hawakan mo ang paa niya, para hindi siya masyadong makagalaw," utos niya na sinunod ko naman.

"Bakit mo ba kami pinapatakbo?" Tanong ko habang nagpapanic na rin dahil nakikita ko na nagpapanic na si Kenyo. Hindi naman namin siya pwedeng iwan dahil trabaho naming iligtas siya.

"Basta! Tumakbo na kayo! 'Wag niyo na akong iligtas!" Sigaw niya.

Siguro medyo napipikon na rin si Umbra kaya sumigaw siya pabalik. "Hindi nga pwede!"

"You should not trust anyone near you. Because in my world and maybe yours too, I learned that even the one you trust the most can betray you," Kenyo said giving me goosebumps. Ito yung naramdaman ko kanina bago kami tuluyang makapasok dito.

Napatingin ako sa paa ni Kenyo. I didn't expect this and now I'm petrified because of what I see. This is the second time I saw this kind of tattoo. Binalot na naman ng takot ang sistema ko at hindi ko na naman mapigilan ang mapa-iyak.

"U-umbra," tawag ko sa kanya habang gulat na nakatingin sa adiéxodo tattoo.

"I told you, RUN!" Nagulat ako sa biglang pagsigaw ni Kenyo kaya napaatras ako.

I felt Umbra hold my hand and then we started running. This is my second time seeing that tattoo at hindi ko hahayaan na lagi lang akong makakaramdam ng takot kapag nakikita ko 'yon. Kung gusto kong makakuha ng hustisya, I need to take away the fear whenever I saw that. Because now, I think I know my enemy.

I let go of Umbra's hands and started running on my own. Habang tumatakbo kami ay maraming tao ang lumalabas. Our enemies!

"This is a trap!" Anunsyo ni Umbra.

"I know!" Sigaw ko pabalik. Hinawakan ko ang kamay ng isang lalaki na tinututukan kami ng baril. I twist his hand, putting it on his back then elbowed him at his nape. Tinuhod ko rin ang likod niya at tinulak siya pababa sa sahig.

Umbra is surrounded by many men but I know he can handle that so I walked towards a guy outside his perimeter and kicked his right temple. Hindi niya iyon nasangga dahil nakatalikod siya. And when he was about to fall, I used my tranquilizer at him kaya ngayon, bumagsak siya sa sahig nang walang malay.

At nang mapatingin ako kay Umbra, binigyan niya ako ng thumbs-up dahil natumba na lahat ng kalaban niya.

"I told you I don't need a gun," sabi ko. Napatingin ako kay Kenyo na nakatingin rin sa amin. I was about to go to him pero pinigilan niya ako.

"They won't harm me, go!"

Umiling ako at tumakbo papunta sa hagdan pero may isa pa pala ditong hindi napapatumba. So I kicked him on his chest dahilan para mawalan siya ng balanse at gumulong pababa.

Tumakbo kami hanggang sa makalabas kami ng building pero hindi na namin nakita ang van na sinakyan namin.

Umiling si Umbra at in-on ang earpiece niya, I also turned on mine kaya naririnig ko siya at ang nasa kabilang linya.

"Agent Lucifer, here. What is your problem?"

Oh, the angels are on the line. Nakita kong napabuntong hininga si Umbra. "Just tell boss that our van is gone, at pumunta kayo dito kasama ang iba pa para i-check ang area. Naiwan si Kenyo sa loob, anak siya ng isa sa mga kasapi ng kalabang organization."

"Noted," he replied. Kami naman ay nagsimula ng tumakbo nang may marinig kaming putok ng baril galing sa loob. Kenyo told me that they will not gonna harm them kaya dapat ay hindi ako nag-iisip ng kung ano-ano.

We started running and later on, we found ourselves in front of this familliar door.

Nagkatinginan ulit kami ni Umbra.

"Our task is done. There's nothing wrong if we pay a visit, right?" He asked.

I rolled my eyes. "Why does our feet always bring us here when we're in danger?"

I saw him shrugged his shoulders. "Maybe because we feel home," sagot niya at tatlong beses na kumatok bago kami pagbuksan ni lola ng pinto.