Po przywitaniu ze wszystkimi, kieruję się do swojego starego pokoju, gdzie wszystkie rzeczy miały zostać tam zostawione. Otwieram powoli drzwi i wchodzę do środka. Rozglądam się do okoła, ani hol, ani kuchnia się nie zmieniły.

-Tato?-pytam wchodząc do salonu. Rzeczywiście siedzi tam wśród papierów, dopiero kiedy słyszy mój głos odrywa się od nich. Patrzy na mnie osłupiały, nie wierząc, że stoję tuż przed nim.

-Charli to Ty?-wstaję z kanapy, a ja kiwam głową.

-Przepraszam, że zniknęłam, potrzebowałam chwily przerwy-mówię, kiedy ojciec mnie przytula.

-To nieważne, cieszę się, że wróciłaś!-mówi.

-Ja też-uśmiecham się lekko.

-Bałem się, że straciłem Cię.

-Jestem z powrotem i nie mam zamiaru zniknać-informuję go.

-Nie pozwolimy Ci na to-słyszę znajomy głos, ale nie należy on do mojego ojca. Odsuwam się od niego i odwracam w drugą stronę. Przy drzwiach od salonu, stoi oparty o ścianę Harry i uśmiecha się szeroko-Chodź tu do mnie-otwiera ramionami, a ja podchodzę szybko do niego i wtulam się. Zamyka ramionama, głądząc mnie po ramionach.

-Zrobiłeś to, ściągnąłeś mnie z powrotem-uśmiecham się, szepcząc mu do ucha.

-Obiecałem Ci to-całuje mnie w czoło.

-Dziękuję-patrząc w jego zielone oczy.

-Nie ma za co-uśmiecha się, zbliżając swoją twarz do mojej. W porę się orientuję i odsuwam od niego. Chciał mnie pocałować. Myślę, że to naturalne z naszej strony, ale już nie możemy sobie na to pozwolić-Przepraszam-mruczy pod nosem-Zapomniałem.

-W porządku-uśmiecham się słabo-Najważniejsze, że mam Ciebie obok.

*

Przez następne godziny tata, Will i Harry pomagają mi się z powrotem rozpakować. Chowam ubrania, zeszyty i książki na półki i do szafy, a na puste ściany znowu trafiają zdjęcia i pokój wygląda jak przedtem.

-Co z Twoimi studiami?-pyta w pewnym momencie mój ojciec.

-Em postanowiłam zacząć od przyszłego roku. Skoro teraz mnie przyjęli, mam nadzieję, że i tym razem tak będzie-wzruszam ramionami.

-Mam taką nadzieję-uśmiecha się Harry, odwzajemniam uśmiech.

-Tylko, żeby z tego nadmiaru wolnego czasu nic nie wyszło-patrzy na mnie i na bruneta, a my doskonale wiemy co ma na myśli.

-Nie powiedzieliście mu?-patrzy na mnie zszokowany Will.

-Nie-kręcę głową.

-Charli o co chodzi?-patrzy na mnie ojciec.

-Zostaliśmy przyjaciółmi-rzuca krótko Harry, kiedy ja się nie odzywam przez dłuższą chwilę. Nadal to do mnie nie dociera i nie potrafię się przyznać do tego. Bo nadal go kocham.

-O nic nie pytaj, proszę-wzdycham, wychodząc z pokoju.

Wróciłam właśnie z Wigilii klasowej, więc postanowiłam dodać ❤