ISANG malalim na hininga ang pinakawalan ko. The President is practically giving me a hard bargain. I know that it will hurt me so bad if I just let this opportunity to slip away.

Malacañang na 'to, hoy! Pangarap kong makapag-tour dito! This place is one of the most paramount pieces of history and as someone who cherish history the most, I need to take this chance, grab it and make it mine instantly.

And oh, come on!

Baka hindi lang exclusive interview ang makuha ko rito, baka special documentary rin! Paniguradong matutuwa sa akin si Ma'am Victoria nang sobra. Baka ibigay niya pa nga sa akin iyong mas mataas pang position na ibinigay niya kay Ayesha the bitch!

Sa ideyang iyon ay idinako ko ang mga mata ko sa Presidente. He is now looking at me as if waiting patiently. As if he will never accept my disapproval if ever.

"Okay," pagkukunwari kong napipilitan, "pero sandali lang, ah? As in, mabilis na mabilis lang."

Umirap pa ako. Pero sa isip-isip, gusto kong ipagsigawan na, "sige lang, Mr. President! Kahit matagal pa po! Kebs lang sa 'ken!"

"Sure, I promise," lumawak ang ngiti ng Presidente. Kasabay niyon ay ang pagbitbit niya ng tripod at camera ko.

"Follow me," he added. He seems to be more excited than me. Ganito ba ako kaganda para maging ganito siya kasaya? Luh?

Nang makalabas na kami sa Office of the President ay kinuha niya ang kanyang cell phone. Inilapat niya iyon sa kanyang tainga.

"Stay put, Zabiana will extend her time with me," aniya. "Yes, I'll be having a Malacañang tour with her."

Nanatili lang akong sumusunod sa kanya hanggang sa makababa na kami sa Grand Staircase. Tahimik lang ako. I am still not done with my pretension. I will never give him a hint that I am excited. Because partially knowing him, he will use it to his own benefits.

"Sure, do it . . . but privately. The last thing that I want is you, three, ruining our time together," pagpapatuloy ng Presidente. Matapos niyon ay inilagay na niyang muli ang kanyang cell phone sa likurang bulsa ng kanyang fitted trousers.

Nang marating na namin ang Reception Hall ay pansamantala akong tumigil. Ito iyong parte ng Malacañang na madalas kong nakikita kapag may mahalagang national event. This is that part kung saan nagsasama-sama ang iba't-ibang politician sa buong Pilipinas. Katulad na lang last year, bumisita dito ang Presidente ng USA.

Doon ay para bang teenager, mabilis pa sa alas-kwatro ang ginawa kong pag-se-selfie rito habang hindi nakatingin sa akin ang Presidente. Kung medyo okay nga kami ng lalaking ito, baka nagpapicture pa ako sa kanya!

It took me an almost twenty selfies to realize that the President is now walking afar from me. Our distance was so huge from each other that I really have to run as if I am a professional runner just to equal him. Bakit ba kasi pagkahaba-haba ng biyas ng mga lalaki dito?!

"Oh, bakit hingal na hingal ka?" Natatawa niyang tanong.

Bigla ko tuloy pinigilan ang paghinga ko. "Ay wala 'to," tinapik ko ang hangin, "sige lang, lakad lang."

Pinukulan niya lang ako ng nalilito ngunit natatawang tingin bago ako muling tinalikuran. Doon ay halos mamatay-matay ako sa pagkolekta ng mga hangin.

Nang makarating na kami sa Entrance Hall ay doon niya ako hinarap. "Our tour will start here, ready?"

"Uhm, can we film it?" ani ko.

"With this camera?" he asked with creased eye brows.

I nodded. Akmang aagawin ko na sana sa kanya ang camera pero inilayo niya iyon sa akin. "Let me do it for you. Mabigat 'to."

Bigla akong nataranta, "Ano ba, Mr. President. Okay lang po! Nakakahiya naman—"

Swear, feeling ko right now, mas mahalaga pa ako keysa sa Presidente ng America o kahit na sinong leader sa buong mundo na dati nang bumisita dito sa Malacañang!

Nakakahiya! Jusko!

"H'wag ka nang mahiya. Sa future naman, for sure hindi lang ito ang ipapabuhat mo sa akin." Mapaglaro ang pagtaas-baba ng kanyang makapal na mga kilay.

"Ha?"

"Let's say . . . baby. Baka baby na natin." Ngiting-ngiti ang Presidente na para bang ikatutuwa ko ang sinabi niya.

Doon ay napa-poker face na lang ako. Ayan na naman siya. Boset.

Dahil sa patuloy niyang pang-aasar ay napilitan akong hayaan na lang siya. Itinuro ko sa kanyang kung papaano iyon i-o-on. Madali lang naman kasi talaga itong gamitin. Kaso, kung masiyadong magalaw ka, chances are baka makagawa ka ng frame kung saan madidistract ang manonood mo. Baka imbes na ma-curious sila sa laman ng documentary mo, baka ma-bored lang sila kasi nakakahilo ang paggalaw-galaw ng camera.

If that happens, the rejection rate for this documentary is paramount. I know my station, they don't really rely on how exclusive a documentary is. Kapag pangit ang buong cinematography mo, wala—reject ka.

Ilang saglit lang ay nagsimula na kaming maglakad. The President is multi-tasking. He is explaining while trying to steady the camera as he walked. Take note, hindi siya makalakad nang ayos dahil ang isang mata niya ay nasa peep-hole ng camera.

Napapabilib niya ako, walang hiya and at the same time, bigla akong naawa.

"Where do you want to go first? Sa Palace Chapel or the Heroes Hall?" ani Presidente.

I said what my mind initially thought of, "let's go to Palace Chapel first."

Doon ay nagsimula na kaming maglakbay patungo sa Palace Chapel. Sandali lang kami dito kasi ani Presidente, marami pa kaming pupuntahan at baka mapagod lang ako kakalakad kung magtatagal pa kami dito.

Matapos niyon ay nagtungo naman kami sa right side ng Entrance Hall— ang Heroes Hall which became my initial favorite. Sa hallway kasi ay may maganda painting akong natanaw. Also, the inside of it rests the entire history of the Philippines. I was amazed by what I saw from it.

After Heroes Hall, umakyat nang muli kami ng Presidente sa Grand Staircase. It leads us to the Reception Hall. Matapos ay ang iba't-iba namang mga pasilidad ang napuntahan namin. Mga pasilidad na dito lang makikita kagaya ng Presidential Museum and Library, Presidential Study, the Discothèque, at marami pang iba. Sa sobrang dami ay nakalimutan ko na kung ano ang mga tawag doon.

As we continued roaming, the President is really professional on explaining about the history of it all. He basically knows it all. It's like it's his way of breathing. Pati ang iba't ibang mga pangyayari na naganap sa bawat napuntahan namin ay alam niya na para bang nasaksihan niya iyon nang personal.

Para akong nag-field trip, actually.

Sa huli ay inaya niya pa akong kumain pero humindi ako. Baka kasi mamaya niyan, instant date ang mangyari. Mali iyon.

"How about my room, wanna see it?" Isang makamundong ngiti ang nakita ko na naman sa perpektong labi ng Presidente.

Kumunot ang noo ko sa kanya. "Tapos, ano? Makikita ko na lang na nakahubad ka? Na tuwalya na lang ang suot mo?"

Lalo ko siyang sinimangutan. "H'wag na, uuwi na lang ako."

Doon ay napatawa siya nang malakas. I never saw him laugh like this. "Okay, I get it. Okay."

He scowled at me playfully. "Sige na nga, umuwi ka na."

"Mabuti pa nga," I am hiding my smile.

Hinatid na niya ako sa parking lot. Bitbit-bitbit pa rin ang camera at tripod, narating na namin ang kotse ko. Siya na mismo ang naglagay niyon sa compartment ko.

"Okay na tayo, ha?" aniya bago ako pinagbuksan ng pintuan patungo sa driver's seat.

I playfully rolled my eyes. "Ano pa nga bang magagawa ko? You're the President—so, I guess yes."

"I was never glad to win this position not until this moment," he laughed and I continued my playful scowl.

"Oh siya, uuwi na ako." I smiled at him. This time, it was a grateful smile. "Maraming salamat uli sa opportunity na ito. You never know how much it means to me."

"You deserved it, Zabi," he smiled at me brightly, "ingat sa pag-uwi. 'Wag nang didiretso sa bar para mag-inom. Nagkaka-amnesia ka bigla."

"Ha?"

Sa pagkunot ng noo ko ay ganoon din naman ang ginawa niyang paghagalpak. The fuck? At paano niya naman nalaman na laman ako ng mga bar minsan? And more importantly, hindi ko naaalala ang mga nangyari sa mga gabing nakalipas after kong magising kinabukasan?

"Nothing. Basta diretso uwi, ha?"

Eh? Weird.

Tango lang ang isinagot ko matapos ay sinarado na niya ang pinto. Nagsimula akong mag-drive. Bago ako tuluyang umalis ay bumisina muna ako sa kanya.

That afternoon, I was really glad.

I went home with a smile cemented on my lips. My mind is having it's voyage towards the reward I might get after we air this interview. I am really looking forward for the crashing spotlight that will make a positive impact on my career as a newbie reporter.

I am more than ready for that spotlight.

I live for that.

I effin live for that.

And I never thought it can happen, not until the proceeding days arrived.

SUNDAY came and I was really excited. Ngayon kasi i-e-air ang exclusive report ko with the President. Ini-sched ng station iyon sa primetime, specifically nine o'clock in the evening. Ngayon ay eight o'clock pa lang pero hindi na ako mapakali.

I am paralized with my thoughts right now.

Natatae ako sa kaba and at the same time, na-e-excite ako sa kalalabasan ng interview ko!

I also don't know what to feel. Yes, I am expecting for more after this. Idagdag pa diyan ang laging pang-a-asar sa akin ng mga kasamahan kong reporters. Sinasabi nilang baka right away, i-assign ako ni Ma'am Victoria as one of the news anchors of News 24/7! For me, that was a silly idea but I am more than willing to take it if chances were given to me!

Gusto ko tuloy magtatalon sa kilig!

Matapos ay naglakad na naman ako nang pabalik-balik. Kanina ko pa talaga iyon ginagawa. Pero bigla akong natigilan nang mag-ring ang door bell.

Sino 'yon?

Wala naman akong in-expect na bisita ngayon, ah?

Baka si Mom? Knowing her, mas excited pa siya sa akin.

Hindi ko na inisip pang sagutin ang sarili ko. Nagtungo na ako sa pintuan. Walang ano-ano ko itong binuksan.

At . . .

At talagang napakurap ako sa bumungad sa akin.

Ibinaba niya ang kanyang black face mask. Natanaw ko ang nakakahawa niyang ngiti. "Watch your exclusive interview with me and chill?"

It was the President.

He is flashing me his three boxes of pizza as if a blessing sent by heaven.