MAY parte sa buhay natin ang kusa na lang na dadating. Na kahit ayaw natin, wala tayong choice kung hindi ang tanggapin na lang. Dahil tadhana na ang kalaban, wala na tayong ibang sandigan kung hindi ang sarili nating pananalig na . . . na sana, sa dulo ng bawat paghihirap na ito ay may pag-asa pa rin na matatagpuan.

Katulad na lang ngayon.

I am out of words. Patuloy sa pangininginig ang katawan ko. Patuloy sa pagkirot ang aking dibdib. Ganoon na rin ang pamamanhid ng katawan ko. Nahirapan akong huminga. Tila bang sa mga oras na ito ay may kung ano sa sistema ko ang pumipigil para makahinga ng maayos. Tila bang may nakabara sa mga baga ko.

Hindi ko kakayanin kung may mangyayaring masama kay Yven.

Hinding-hindi.

Nagsimula akong mapahikbi. Right now, I am inside a cab while sobbing. Patuloy ko ring pinapanood ang live footage ng insidente na kinasangkutan ni Yven.

From the video, I can clearly see how everything went too fast like a whirlwind. Pagkatapos niyang bumaba sa eroplano ay nagkagulo ang lahat ng may pagputok ng baril ang umalingawngaw sa paligid. Huli na noong malaman niyang natamaan pala siya sa parte ng kanyang katawan.

The video ended on that part and right now, sadyang namamanhid na ako sa kaba. I want to know if Yven is safe. To be fucking honest, I want to know if he is dead or what. Because if he really is . . . I don't really know what will I do to myself . . .

Pero mabuti na lang talaga at biglang napatawag ang rookie camera man ko, si Klaizer. He informed me that everything is now controlled. The armed personnel who attacked the President is now in the authorities' hand.

When I asked him about Yven's condition, he only told me that he is not really sure if he's in a critical condition or what. Basta raw ang alam niya lang ngayon ay sinugod na ito agad sa pinakamalapit na hospital.

And that is where I am about to go now.

I need to know that he is safe—that the President is not dead.

Ilang minuto ang nakalipas ay nakarating na nga ako kung saan dinala ang Presidente. The moment I went out of the cab, I directly walked towards the entrance. Pinagkaguluhan ako ng mga media people, mabuti na lang talaga at agad akong inalalayan ni Brione papasok sa hospital.

And swear, I am wincing to the idea of me being the headlines of all showbiz shit news again. Pero wala na akong pakialam. Ang gusto ko ngayon ay ang masiguro na ligtas si Yven. Na ligtas ang lalaking mahal ko.

"How was Yven, Brione?" I asked, with almost broken voice. I did it while walking fast, trying to catch up with his big steps.

"He is safe, Ma'am."

Dito ay kusang nag-unahan ang mga luha pababa ng mga pisngi ko. Hindi ko napigilan ang mapahikbi pang lalo, "he is not dead?"

"Ma'am, the President is not going to die under our watch."

Lalo akong napahagulhol dito. Brione tried to offer a handkerchief to me but I declined while mumbling a couple of I-am-fine and I-can-manage. Kahit na halata namang matindi ang emosyon na namamayani sa dibdib ko ngayon, I tried to hide it all.

"Ma'am, but are you aware with what you just did right now? That visiting the President under the eyes of the public will only strengthen your issue with him?"

Dito ako natigilan, I stared at him right into his eyes, "let they think what they want to think. After all, what's important to me is what I have with Yven."

Natahimik lang si Brione. He pursed his lips as he slowly nods. Para bang may gustong sabihin pero pinili na lang ang manahimik. Dito ay nagpatuloy na ako sa paglalakad. Hanggang sa marating na nga namin ang kwarto ni Yven. This is the point where he opened the door for me.

Sa pagbukas ng pinto ay bumungad sa akin si Yven. He is awake. He is staring at the skies from the window first before he diverted his gaze at me. And the moment our eyes met, his smile grew.

Mangiyak-ngiyak akong napatakbo sa kanya. Agad akong napayakap. I felt his warm embrace and it erased all of the chaos on my mind, just like how he always do.

"I thought you're dead!" Sambit ko na para bang batang nagsusumbong.

"OA naman," he is laughing.

I swat his chest and I cried more.

"I can not afford to die, mi agapi. Knowing that other man might steal you away from my dead ass, I really tried my hardest to stay alive." He chuckled and I swat his chest again, "no one's gonna have you but me. Only f*cking me."

I rolled my eyes with my beads of tears, "possessive jerk."

He hugged me more, it was so warm and comfy, "and exclusively for you."

THE last few days after that incident of Yven was the worst for me. Hindi na ako tinantanan pa ng mga kasamahan ko sa industriya. Patuloy ang pag-i-intriga nila tungkol sa namamagitan sa amin ng Presidente. Ganoon din naman ang ginagawa kong pagsisinungaling.

"I told you, we are just happened to be just friends. Concern lang ako sa kanya kaya napasugod agad ako sa hospital. We're just really friends. No more, no less. At ganoon naman talaga ang ginagawa kapag nalaman mong napahamak ang kaibigan mo, 'di ba?" I smiled at the camera, "mapapasugod ka sa lugar kung saan nandoon siya para malaman mo ang kalagayan niya, right?" I am trying not to show any sarcasm on my face.

Those are my last words before I stormed in the lobby of my condo building. Hindi ko na in-entertain pa ang sandamakmak na mga tanong na kanilang isinunod.

I am wincing to the idea that now, other reporters are milking me for their own exclusive. Ironic. Kung dati ay ako ang habol nang habol sa exclusive, ngayon ay ako na ang exclusive na hinahabol nila. Bilog nga talaga ang mundo.

"Tired?" Ang pagbungad sa akin ni Yven. Sakto kasing bubuksan ko na sana ang pinto nang mauna niya itong buksan.

Ngayon ay nakasuot lang siya ng gray jogger pants at sando na siyang nakapagpayabang sa mga alsado niyang dibdib. His sex appeal is really strong when he is dressed with simplicity.

I pursed my lips. And when he opened his arms wide, I found myself automatically hugging him. It's as if he is a magnet and I don't have any choices but to be close to him.

"Sorry for causing you trouble," he whispered. He is kissing my temple.

"You're my favorite trouble," I chuckled.

"Well, I wanna fuck you right now."

Napasinghap ako sa narinig at agad siyang nahampas sa braso, "tumigil ka na, kakatapos lang natin kaninang umaga ah. Please lang, pagpahingahin ang kawawang kiffy."

He only laughed shortly. Matapos ay katulad ng lagi niyang ginagawa, binuhat niya ako at inihiga sa aking sofa. He is now massaging my calves just like how I always want him to do.

This man really knows me. Alam niya ang kiliti ko. Alam niya ang gusto ko. Kabisado niya kung paano ako kukuhanin. It's as if he just mastered the art of having me. Just like an ace player winning my game without even trying. Para bang matagal na panahon na niya akong kilala. Minsan nga, napapaisip ako. Kakilala niya na ba ako dati?

Makalipas ang ilang mga minutong pagmasahe ay tumigil na rin siya sa ginagawa. Nang magmulat ako ng mga mata ay nakangiti siya sa akin.

"Ano?"

"Okay ka na ba? Hindi ka na bad mood?"

I only nodded my head as I closed my eyes again.

"Well, then dress up, may pupuntahan tayo."

Napamulat ako ng mga mata. Hindi inasahan ang narinig, "saan naman?"

"Secret, walang clue. Magbihis ka na. Wear something comfy," he winked.

"Ano nga?"

"Magbibihis ka o pauungulin uli kita dito sa sofa?"

Wala sa sarili akong napatayo. Actually, sa tindi ng sex drive niya ay para ba akong na-to-trauma na sa sex. Na-drain ang energy ko kaninang umaga, isang oras ba naman tumagal ang intimate morning exercise namin! He is really wild every morning and sometimes, I really can't handle it.

"Eto na nga, magbibihis na!"

Rinig ko siyang tatawa-tawa nang mabilis akong magtungo papunta sa kwarto ko. I only roled my eyes at him as I closed the door of my room.

Hmm, what should I wear?

AS I went out of my room to see Yven, I am wearing a long sleeves white polo. Naka-tuck in ito sa aking high-waist denim shorts. I partnered my outfit with my white chanel shoes. Yeah, sandwich method.

"Oh, nasaan naman kaya ang lalaking 'yon?" Sambit ko sa sarili habang napapakamot sa aking ulo. Ngayon kasi ay walang Yven ang bumungad sa akin. I tried looking for him at the bathroom pero wala siya doon. Also tried looking for him at the balcony but still, he is nowhere to be found.

Prank ba 'to?

Na-prank ba niya ako?

I only winced. Napaupo na lang ako sa sofa at wala sa sariling napatulala. Hanggang sa biglang makuha ng atensyon ko ang aking cell phone. It notified with a text message. 

Are you done, mi agapi? The text said. And yes, it came from the no other than the feeling main character himself, Yven.

Yep, I shortly replied.

Punta ka dito sa roof top. My copter is waiting for us here, he replied and I rolled my eyes while smiling.

"Pala-utos," I rolled my eyes again.

Doon ay wala na akong hinintay pa na oras. Agad na akong lumabas ng aking condo unit na para bang wala akong ibang choice. I am now gravitating my feet towards the place where Yven is. Just like me following the invisible strings that is connecting us.