AFTER a few minutes of lingering silence with nothing but fear and sympathy for Walter, we have already reached the police station. Marami na rin ang mga media na nag-aabang dito. Ani Thelma, dito dinala ang kaibigan namin matapos makita ng awtoridad ang tungkol sa CCTV footage ng condo building ni Rebecca Bustamante.

All of their eyes are on us the moment we stormed out of Lijah's car. Hanggang sa dire-diretso na kaming pumasok sa loob ng police station. Noong una ay akmang pipigilan pa sana kami ng isang pulis pero sinabi namin na malapit na kaibigan kami ni Walter. In the end, they allowed us to enter but with one condition, bawal kaming mag-cover ng kahit na anong report footage inside the station.

On my mind, I am yelling, "why would we fucking do a report shoot here when the freedom and the life of our close friend is at risk?!"

Naglakad na kami papasok. Pinatuloy nila kami sa isang bakanteng kwarto na may salamin. Just like in the movies, alam namin na ang salamin na iyon ay transparent. Na may manonood sa amin sa likod niyon.

"I really just can't believe this, guys," sambit ni Lijah, "nakasama ko pa siya kahapon, eh. He is actually broken hearted because he and his girlfiend had an argument again."

"Na naman? Nag-away na naman sila?" Thelman facepalmed.

Then it was my turn to ask a question, "wait, sino nga uli iyong girlfriend niya?"

"Si Althea, right? Remember her? The daughter of the corrupt Mayor of Davao City?"

"Oh, right," tumango ako, "pero bakit ba kasi may pagpunta pa itong si Walter sa party na iyon? Imbes na nananahimik siya habang sinusuyo si Althea—"

Natigilan ako sa pagsasalita nang biglang magbukas ang pinto. Then there is an initial stabbing pain on my chest the moment Walter's eyes met mine. Right now, his hair is messy. Malaki ang eye bags niya at mababakas sa kanyang mukha ang takot. Nakasuot pa rin siya ng damit na siyang nakitang suot niya sa CCTV Footage.

His looks is way different from his usual playboy looks.

"Walter!" Thelma mumbled then walked towards him. She hugged him tight.

Wala na kaming hinintay na sandali pa ni Lijah. We also walked towards him and gave him a tight hug. Nagsimulang pumatak ang mga luha sa mga mata ko nang gumanti siya ng yakap sa amin.

"Ano ba kasing nangyari?" Hinampas ko siya sa kanyang braso. Tuloy-tuloy na ang hindi mapigilang luha sa mga mata ko.

Huminga siya nang malalim. Matapos ay naupo sa bakanteng upuan, his face darkened more and the sadness on his eyes is obviously mirorring what he has inside his chest.

"To be honest, hindi ko rin alam kung ano ang nangyari," napahilamos siya sa kanyang mukha, "ang huling alaala ko na lang talaga ay iyong marami akong nainom na alak. Then I just passed out before I can even stop myself from lying down on that bed."

"And then the next morning. Nagulat na lang ako na nagising ako sa kama na iyon," a long moment of silence has pass, seems like he can't say the next words that he is ought to say, "t-then there was a knife on my hand, it was full of blood."

Habang patuloy siya sa pagkukwento ay garalgal ang kanyang boses. He was so close at crying but he is handling it well.

"Then when I went to the bathroom, I saw Rebecca. Lifeless. B-Bukas 'yung mga mata habang naliligo siya sa sariling dugo sa bath tub."

The three of us gasped but no one dare to mumble even a single word. Seems just like me, all they wanted to do now is to just listen to what Walter has to say.

"That time, tuliro na talaga ako. Hindi ko na alam kung anong dapat na gawin. Punong-puno ako ng kaba. Ng takot. Ng kilabot," tears are now escaping on his eyes, "at alam kong guguho na ang mundo ko. Alam kong magiging magulo na ang lahat sa akin. Alam kong ang kasunod na nito ay ang pagkabasura ng lahat ng pinaghirapan ko. Ng lahat ng pangarap ko."

His words entered my chest like a dagger of pain. Kusang nagtubig ang mga mata ko. Gayon na rin si Thelma.

"Bakit ka ba kase nasa party ni Rebecca, kakilala mo ba siya?"

"Nope, I'm a party crasher. She's a close friend of Althea, so I thought she'll be there. And yes, she was there pero ayaw niyang makipag-usap sa akin so I ended up just drinking and drinking up until I can't handle myself anymore."

"Ang red flag talaga ng girlfriend mo," komento ko habang humihikbi.

Which is freaking true. Halos linggo-linggo na yata silang nag-aaway to the point na nabugnot na akong makialam sa relasyon nila. Ang liit lang kasi ng dahilan, bakit kailangang umabot sa pag-aaway?

Isang malalim na hininga lang naman ang naisagot niya sa akin.

"But you know, bro. Be honest with us, I want you to be honest," Lijah started again, "did you really do it? Did you killed Rebecca?"

To say that I was shocked to what I heard from him is an understatement. I never expected it, it hit me like a bomb and now I am just here gasping and staring at them.

Are you out of your head, Lijah?

"Stop the bullshit, Lijah, alam naman natin na hindi iyon magagawa ni Walter," sabat ni Thelma na naluluha pa rin.

"I know, Thelma. But you know, kapag nakakainom tayo, nakakagawa tayo ng mga bagay na akala natin ay hindi natin kaya."

Isang malalim na hininga na naman ang pinakawalan ni Walter kung kaya't natahimik ang dalawa sa pagtatalo. We are now all just staring at him as if his answer will solve the clownery of the current administration.

"I didn't do it, bro. Believe it or not,  I never did it. That's for sure. Alam mo naman ako kapag nalalasing, 'di ba? Lagi akong diretso tulog. Tapos tulog-mantika pa. Maski nga pag-ihi, hindi ko na nagagawa dahil sa kalasingan."

He has a point. Walter is known for being such a snorlax whenever he is drank. As in, walang makakapagpagising sa kanyang kapag tulog na siya. That might be the main reason why he is clueless to what happened on that condo while he is still fast asleep. But the idea of someone being killed while I am sleeping is making me shiver.

"Right," Lijah answered, "ito ang dahilan kung bakit ko ito sa 'yo itinanong. I wanted you to be ready. Reporters and other media personnel will surely stress the shit out of you just for their own content. Alam mo kung gaano kawalang pakialam ang isang parte ng journalism. That side of us will probably bring you down. It will surely bring you to your rock bottom and I want you to be ready for it."

Napabuga na lang talaga ako ng malalim na hininga dahil sa stress. Matapos ay napahilamos din ako sa aking mukha. Hindi na talaga alam kung ano pa ang dapat kong unang maramdaman. Ang matakot ba? Ang malungkot? O ang kabahan? Kasi alam ko, ilang oras pa ay paniguradong masisira na nang tuluyan ang pangalan ni Walter.

Makaraan pa ang ilang saglit ay pinahinto na kami ng pulis. Aniya, tapos na ang alotted time para sa pagbisita.

"Remember that we are always with you, Walter," I told him before we both hugged tightly.

"Thank you, Zabi," sagot niya sa akin. May kung ano sa kanyang boses, para bang pinipigilan niya ang mapahikbi.

Sadness. That was the last thing that I saw from his face the moment the policeman escorted him out of the room. That moment, Thelma and I cried hard. Even Lijah who has no tears at all when he is facing Walter is now also crying.

Isang malalim na hininga habang lumuluha. Iyan lang ang nagawa ko. Iyan lang ang kaya kong gawin noong mga oras na iyon.

MATAPOS ang araw na iyon, marami ang nangyari. Walter became the most hated reporter in the history of journalism in the Philippines. Filipinos gave their sympathy to the deceased young singer whose career is just blossoming when she was murdered.

Nasasaktan ako sa mga nakikita ko sa social media. Maraming tao ang humihiling na sana ay mamatay na rin ang kaibigan ko. Na sana, magpakamatay na lang siya.

These people are so vocal in saying these in social media. They are using social media to the own benefits of their cruelty.

This is the scariest part of social media. It has the power to create a hate train. People will hop in. They will judge. They will bash. They will aim the arrow of their hurtful words towards the soul of their victims. And they will do it without any remorse—without second thinking, they will just attack with the aim to bring down their target.

Well, bakit pa nga ba ako magtataka? Sakit na ito ng mga Pilipino—ang maging bandwagon sa lahat ng aspeto. But more than anything else, ang malalang sakit talaga nila ay magsalita ng masasakit without even validating the scenario. Without trying to calm down and analyze the situation first before they throw their words.

Mga keyboard warriors.

Walter's case is still on-going. Hindi pa napapatunayan na siya nga ang pumatay kay Rebecca. Pero ang mga sinto-sinto na mga ito ay umaakto na para bang napatawan na ng guilty ang kaibigan ko.

Napabuga na lang talaga ako ng malalim na hininga.

"Lalim ng iniisip mo," Yven mumbled. Kanina pa pala siya nasa tabi ko. Nandito kasi ako sa mesa, kumakain ng breakfast.

Idinako ko ang mga mata sa kanya. He is now wearing a skyblue long sleeves and gray trousers, "na-stress lang talaga ako sa nangyayari kay Walter."

"Don't stress yourself, Zabi. Justice will always prevail—"

"Sa justice system ng Pilipinas?" Tumawa ako nang mahina, "duda ako."

He joined my laugh, "wala kang tiwala sa na-appoint kong Chief Justice?"

"Wala," ang mabilis kong sagot. Pati sa mga desisyon mo sa Pilipinas, wala rin.

"Basher ka talaga ng administration ko, kahit kailan," tumawa siya bago ininom ang natitirang kape sa kanyang mug, "by the way, I gotta get going na. May meeting ako na naka-set sa Malacañang regarding the national budget for next year."

Tango lang ang isinagot ko sa kanya dahil ang utak ko ay nasa kalagayan pa rin ni Walter. Pero bigla rin naman akong natigil sa pag-iisip nang maramdaman ang maskuladong katawan ni Yven. He hugged me from behind.

"Don't stress yourself out, alright? Walter will be fine. I can guarantee you that," he is now caressing my arms, "ano palang plans mo for today?"

Huminga ako nang malalim at sumandal sa malapad niyang dibdib, "mag-su-shoot ng report sa harap ng Malacañang. May mag-ra-rally lang naman doon uli laban sa 'yo."

Doon ay natawa siya nang bahagya, "bakit hindi ka na lang mag-focus muna sa documentary mo about doon sa Super Typhoon a few months ago? 'Di ba, big break mo 'yon?"

Umiling ako, "I can handle both. Ayokong mawala ako sa limelight habang nagfofocus sa documentary. The last thing that I want myself to achieve is to be just a one hit wonder."

"Right, it's you and your goals again. I get it," natatawa siyang niyakap ako nang mas mahigpit pa, "alis na talaga ako."

Matapos ay hinalikan niya ako sa pisngi. Madaming beses niya iyong ginawa na para ba akong baby na pinanggigigilan niya, "I'm gonna miss you."

Pero nanlaki ang mga mata ko nang bigla niyang nilamas ang dalawang mga bundok ko. Hahampasin ko na sana siya nang tatawa-tawa siyang nagtungo sa pintuan. He is still laughing and smiling wide as if he won the lotto when he stormed out of my condo unit.

Manyak talaga!