"ZABI!"

"Zabi! Are you here?!" Isang pamilyar na boses ang narinig ko dahilan para ako ay magising.

"Can you hear me—"

Isang boses rin ng lalaki ang nagputol sa kanyang pagsasalita. "Mr. President, we really have to go now. It is your safety that we need to secure right now."

"No, I won't leave this effin gymnasium without Zabiana!" The President almost squealed. The tension on his voice is evident by his tone. "Most of the officers told me that she was last seen here and I can not afford to leave without seeing her alive right fucking now!"

"Come on, Mr. President. The officers in charge will surely find her."

President Yven? Nandito siya— uhh, fuck! I winced hard the moment I felt the pain from my back and then from my head. Para bang binibiyak ang ulo ko. And on the other hand, para namang nababaklas ang buto ko sa katawan.

Ramdam kong ngayon, hindi na maipinta ang mukha ko dahil sa sakit at kirot na nararanasang ko ngayon.

Bigla kong naalala ang mga nangyari kanina. Ang paghampas sa amin ng plywood ang naging sanhi ng paghampas ng katawan at ulo namin sa pader. Iyon ang dahilan kung bakit ako nawalan ng malay— but thinking about Damson? Where the fuck did he go?

Huli na nang malaman kong nasa tabi ko lang pala siya. Wala ring malay pero nang tapikin ko ay agad rin namang nagising.

"Are you okay?" I asked him.

"Yes, may masakit lang sa ulo at likod ko pero kaya naman."

"Same," I sigh a relieved sigh.

Thanks, God we are safe. Akala ko ay katapusan na talaga namin ang delubyong iyon kanina. That scenario will surely haunt me until I die. It will burn in my head for the rest of my life.

I winced more as I tried to stand up. We need to stand up now dahil ngayon ko lang napansin na binabaha na pala ang gymnasium. Umabot na ito sa paa namin. Mabuti na lang talaga at nagising ako dahil kung hindi, baka nalunod na talaga kami rito. Mabilis kasi ang bahang ito. Paniguradong ilang minuto lang ay aabot na ito sa beywang namin.

"Genesis!" Ang muling hiyaw ng Presidente.

I tried harder for me to be able to stand up. Ginawa kong alalayan ang pader. Unti-unti at naninigurado akong tumayo. Dito ay para bang lumabis ang sakit sa katawan ko.

"W-We are here, President." My little voice came. Inalis ko na rin ang plywood na humaharang sa amin dahilan para makagawa ako ng ingay.

"P-President, nandito lang kami . . ." Napapangiwi akong kumaway habang nakalapat ang likod sa pader. Ngayon ay basang-basa na ako dahil ang ulan ay hindi pa rin tumitila.

Sana talaga ay makita nila kami . . .

Ang buong paligid ay madilim. Walang makikita kung hindi ang mga ilaw mula sa flashlights na maya't mayang lumilibot sa buong gymnasium. Isama pa dito iyong ilaw ng ambulansya.

Samantala, nangilabot naman ako nang may ilaw na nag-focus sa tubig, sa mismong harapan namin— sa gitna ng gymnasium. Doon ay kitang-kita ko ang mga lumulutang na bangkay niyong mga nilipad kanina ng buhawi . . . at oo, isa sa kanila ay iyong na-interview ko kanina.

Iyong mahirap.

Iyong umiiyak ng kausapin ko.

Iyong nasasaktan dahil baka wala na silang abutan na tirahan kapag nakauwi na. And the sad truth now is, 'di lang tirahan ang nawala sa kanila kung hindi pati na rin ang kanilang buhay.

Si Aling Nora.

Naglaho ang lahat sa isang malupit na hagupit ng bagyo lamang.

Kusa na lang talaga akong nanghina. Napaluha ako. Napatakip na lamang ako sa bibig. Ngayon ay tila bang unti-unting nadudurog ang puso ko kasabay ng pag-iinit ng dibdib ko.

This can't happen . . .

"Zabi! Ikaw ba 'yan!" Sambit muli ng Presidente. Naluluha ay nasilaw ako nang tutukan niya ako ng flashlight.

There is a moment of silence before he spoke again. "Oh, thanks God! That's her! She's fucking safe!"

Mabilis na lumapit sa amin ang Presidente. He quickly grabbed my arms and then pulled me for a tight hug. The next thing I can remember is that I sobbed and sobbed against his broad chest before I passed out once more.

WHEN I woke up again, wala akong ibang nakita kung hindi liwanag. Nasilaw ako. White walls. White ceiling. White everything. Nasa langit na ba ako?

Nagkisap ako ng mga mata para makayanan ang pagkasilaw sa maaliwalas na kwarto kung nasaan ako. I continued roaming my eyes around the room. And from my side, I saw a man. His face is resting on my hand. It is facing on my direction.

It was the President. His hair is chiseled as if he can't find time to fix it the way he always does whenever he is infront of a camera. Halata rin ang eye bags niya. He looks tired. Way different from the carefree President that always come infront of my condo unit without a warning.

Nang bahagya kong igalaw ang kamay ko ay ang siya naman niyang pagmulat ng mga mata. Nang magtama ang mga mata namin ay isang maaliwalas na ngiti ang kanyang iginawad sa akin.

"Glad you woke up finally." He mumbled.

"W-What happen?" Tumingin ako sa paligid. "Where's Damson?"

"Your camera man?" He asked and I nod. "He is on the room next to yours. He is safe and he is with his family now. Don't worry about him because he is totally fine as you."

Bahagya kong itinango ang ulo ko. Pumikit ako at huminga nang malalim.

"I thought I am going to lose you." Isang malalim na hininga ang kanyang pinakawalan. "H'wag mo na uli akong papakabahin ng gan'on. I lose my cool last night. I literally panicked and I yelled at everyone for the very first time."

I chuckled for some unknown reason. "Thinking about that. Papaano mo pala nalaman na nandoon ako? And more importantly, paano ka rin nakapunta doon?"

"Paano ako nakapunta doon?" Bigla niya akong sinimangutan.

"What?"

"Nakalimutan mo na iyong sinabi ko sa 'yo last time? Na nasa Mindanao ako for the next coming days kasi pinaghahandaan namin ang Bagyong Angelica."

Oh, that . . . I forgot about it. Wala naman kasi talaga akong pakialam that time, malay ko ba?

"Sorry," I rolled my eyes. Nakakatawa na kaya ko pa ring magsuplada kahit na heto, para akong lantang gulay.

"But about the reason why I am aware that you are on that evacuation center . . . I saw it in the news. Hanggang ngayon, headline kayo ng camera man mo sa iba't-ibang TV Station."

Kumunot ang noo ko. "Really?"

"Yep," he nodded. "All of us are worried about the two of you. I literally commanded the team to bring me on that gymnasium as if it's a national crisis. Kabadong-kabado talaga ako. Nabalitaan na rin kasi namin kung gaano karami ang mga namatay sa lugar na iyon. It was a real tragedy."

Thinking about that, bigla tuloy sumagi sa isip ko iyong na-interview ko kagabi. Si Aling Nora. Nakakalungkot na wala na siya. Mas nakakalungkot na nawala siya nang gan'on gan'on lang.

Aniya pa niya sa akin kagabi, kahit na mahirap daw ang buhay ay pipiliin niyang lumaban. Pipiliin niyang bumangon. Ang magkapera sa tamang paraan.

Ito ang nakakalungkot sa buhay. The poor always have to double their efforts just to achieve that thing called comfortable life. But the path towards it is never easy when there is a village of evil who barricades them from achieving it.

She's a mere farmer and for what I know, sapat lang sa pagkain ang pinagkakakitaan niya. Isang kahig, isang tuka. Swertehan na lang talaga kapag doble ang kinikita niya pero sa patuloy na panggigipit sa kanila ng mga swapang na business owner na siyang pangunahin nilang customer, madalas imposible iyong mangyari sa loob ng isang buwan.

This is what I want people to know. Farmers need a concrete support from the government. They just don't need a land of their own, they also need a customer who will pay them fairly and that is nothing but the government.

The government should be their main customer and not the unjust business owners.

And most of all, government should invest more in utilizing our agriculture rather than trying to find a solution in decreasing the price of our local products. Because at the end of the day, if we get to motivate the Filipino people to favour our local products, the price of it will eventually decrease.

Law of supply and demand.

The higher the quantity of the local products, the lower the price that it can get and on the unfortunate side, the lower its quantity, the higher its price.

We need a boost for our local products in order to lower down its price.

Nakakalungkot lang dahil ang mga kagaya ni Aling Nora ang siyang nagigipit sa maling paghalal natin ng mga politiko tuwing eleksyon. Puro tayo paniniwala sa mga pangakong naging bula. Lagi tayong kumakapit sa mabubulaklak na mga salita pero sa bandang huli, wala— tayo pa rin ang natalo noong sinuportahan natin sila para manalo sa pwesto.

"President," I called for his attention.

"Yes?" He answered, staring at me intently.

I stared back right into his eyes. With begging eyes, I said, "we don't need you to be a spectacular leader, we want you to be a good one."

I continued, "be a good leader for our country because that is what we needed the most. We don't ask you to move mountains just to solve every problem that we are facing today, we want you to focus on the crucial ones for now— to the ones that really need a concrete and solid support and that is nothing but the agriculture of the Philippines, our local farmers."

He appeared to be caught offguard by what I just mumbled. He tore his gaze away from me then eventually nod. Para bang may gusto siyang sabihin na hindi niya masabi-sabi.

He only ended up with, "that is all I want for our country."

Pareho kaming natahimik nang ilang minuto. Pero bigla ring naputol ang katahimikang iyon nang magbukas ang pinto. Then it revealed my parents who really looked worried.

Isang buntonghininga ang pinakawalan ng Presidente bago tumayo. "Guess, I need to leave now."

I nodded at him. I gave him a genuine and grateful smile.

Sinundan ko lang siya ng mga mata nang lumapit siya sa mga magulang ko. He greeted them politely. Natural na talaga sa kanya ang maging formal. Bago siya lumabas ng kwarto ko ay tumingin pa muna uli siya sa akin. He smiled at me as he cocked his head towards outside as if telling me that he will go now. I just nodded my head at him.

Nang tuluyan na siyang nawala ay sangkatutak na katanungan ang ibinato sa akin nang ibinato ng mga magulang. Nagsimula iyon sa kung ayos lang ba ako at natapos iyon sa kung boyfriend ko raw ba ang Presidente. I told them, "never!" Ayoko ng gwapong boyfriend. Lalong ayoko ng politiko. Sakit sila sa ulo at saka mababahiran ng kulay ang pagiging reporter ko kapag nangyari iyon.

Kaya ekis sa akin si President Yven.

That is for sure.

AFTER a few more days, I was able to be back to my condo. Dahil medyo okay naman ang natamo kong injury sa spine, kinakailangan ko lang daw ng sapat na pahinga for a month bago ako magtrabaho. Ang problema ko na lang talaga ngayon ay ang injury ko sa paa. Hindi ako makalakad nang maayos. Ngayon ay nakasaklay pa ako.

"Are you sure, you'll be okay here anak?" Mom pushed me to just stay at our house. But I don't want to. Mas gusto ko dito sa condo ko keysa kulitin ng mga aso at pusa sa bahay.

"Mom, I already told you I am fine here."

"Alam mo, Hon? 'Di ko alam kung sino ang dapat sisihin sa pagiging independent ng anak natin na 'to." Mom rolled her eyes at Dad. Sa kanya ko talaga namana ang pairap-irap na 'yan.

"Sa 'yo siguro." Dad laughed and I joined him.

My parents stayed with me for a couple of hours more. Bago sila tuluyang umalis ay nagpumilit si Mom na ipagluto ako ng dinner para raw wala na akong asikasuhin sa gabing ito. Hinayaan ko na lang siya kasi na-miss ko na rin ang luto niya.

Now, I am left alone here. I only busied myself with watching Heartstopper at the plasma screen. Thinking about this, baka ito lang ang gawin ko nang gawin sa magdadaan na isang buwan. Ang manood ng movies at series.

Dahil nga nag-boom iyong news about sa tragedy na kinasangkutan namin ni Damson, Ma'am Victoria decided to let us take a rest and as well as the needed therapy for our mental health. As in, isang buwan kaming hindi papasok pero bayad pa rin. Gayon na rin ang therapy.

On the other hand, with that incident, the public's symphathy is focused more to me. Which is a good exposure for me. That tragedy is a blessing in disguise because from being a field reporter, I was promoted to become a documentarist as well.

In the next coming months, Damson and I will going to focus on that project because people are badly requesting for it. They are eager to learn what we felt at the edge of our life on that very moment. They are curious about our experience and we can not wait to share it to them. It's a good thing talaga na nakunan ni Damson lahat ng iyon bago kami mawalan ng malay.

I was in the middle of my thoughts when all of a sudden, my doorbell rang. I squinted my eyes. Wala namang akong inaasahang bisita ngayon. May friends already visited me yesterday.

"Aish," ang reklamo ko nang muli akong tumayo sa tulong ng saklay. I really hate this. Masakit sa kili-kili.

Nang buksan ko ang pinto ay napakamot na lang talaga ako sa ulo dahil sa bumungad. It was the President. He is wearing a black shirt and a gray jogger shorts that is above his musculine knees. Nakasuot rin siya ng itim na cap dahilan para matakpan ang kanyang mukha kung tutungo siya ng ulo.

Nang magtama na ang mga mata namin ay maaliwalas na ngiti ang itinapon niya sa akin. "Your resident call boy is here."

Nanlaki talaga ang mga mata ko sa narinig. Nahampas ko nga siya sa kanyang dibdib! "Anong call boy ka diyan! Manahimik ka nga, baka marinig pa 'yan ng mga kapitbahay ko! Isipin pa nila, regular customer ako ng sex worker! Namo ka!"

Tawa lang naman siya nang tawa. Inirapan ko lang siya bago pumasok sa loob para bigyan siya ng daan papasok. Pero laking gulat ko na lang talaga nang bigla, binuhat niya ako. Dahil sa petite kong pangangatawan ay obvious nang easy lang talaga sa kanya ang gawin ito.

"I-Ibaba mo ako!" I told him but he only shook his head while smiling like a kid.

Dinala niya ako sa sofa. Akmang papakalungin niya pa nga sana ako sa kanyang mga hita nang hampasin ko siya. Manyak na 'to! Chachansing pa talaga sa 'kin!

"Kumain ka na?" He asked and I only nod. "Ako, 'di mo tatanungin kung kumain na?"

I poker face at him. "Oo kasi wala akong pakialam."

He only laughed. Para talaga siyang mas na-e-entertain pa kapag nasusungitan ko. Pambihira talaga ang lalaking ito.

"Anong pinapanood mo?" He asked again. He scoots closer to me. Umakbay siya sa akin at pinaunan ako sa maskulado niyang dibdib. Aalma pa sana ako kaso naisip ko, okay naman pala . . . Right now, I can hear his heartbeat and it's relaxing.

"Heartstopper." I answered.

Hindi na niya ako kinulit pa matapos niyon. Pareho kaming tahimik na nanood. May mga oras na tumatawa siya pero may mga sandali din na wala siyang reaction kahit nakakakilig na iyong scene.

Pero dahil sa pagod sa biyahe, namalayan ko na lang talaga ang sariling napapapikit. Then one moment has passed, tinangay na ako ng antok ko. Pero agad rin naman akong nagising sa pagkaka-idlip nang gumalaw ang Presidente.

"You asleep?" I heard him asked after a couple of minutes. I didn't dare myself to answer him for I am too tired to do it. Nanatili lang akong napapikit habang prenteng nakaunan sa kanyang dibdib.

Ilang sandali ang lumipas ay naramdaman kong hawak-hawak na niya ang kamay ko. Right now, he is doing the thumb thing. He is caressing my palm with his thumb and it is borderline comforting.

Pero . . . Pero laking pagtataka ko na lang nang bigla, inilapag niya iyon sa isang matigas na bagay. Bahagya kong iminulat ang mga mata ko. And then I really swallowed hard to what I saw.

My hand is now resting on top of his growing bulge . . .