'Zullen we nog even een stukje door het park wandelen?' Nick kijkt me vragend aan en ik knik met een glimlach. 'Tuurlijk.'

Hij staat op en steekt zijn hand naar me uit. Ik leg mijn hand in de zijne en zonder enige moeite trekt hij me omhoog. Ik lach. 'Damn, je bent sterker dan ik dacht.'

'Valt mee, hoor. Je bent gewoon slank,' reageert hij met een knipoog. Blozend wend ik mijn blik af. Flirtte hij nou net met me?

Normaal zou ik zoiets meteen merken, maar met Nick is het een heel ander verhaal. Het lijkt alsof ik niets durf te verwachten, en dat gevoel maakt me onzekerder dan ooit.

'Welke kant, links of rechts?' hoor ik Nicks vragende stem naast me en ik kijk terug in zijn stralend blauwe ogen. 'Eh, wat jij maar wil.'

'Dan gaan we rechts en voeren we het overgebleven brood aan de eendjes.' Meteen wanneer hij zijn voorstel heeft uitgesproken krijgt hij een kleur. 'Of is dat kinderachtig? Sorry, ik blijf toch een beetje die loser van vroeger.'

'Nee, juist leuk!' reageer ik gelijk, verrast dat hij zich al net zo onzeker gedraagt als ik. 'Maak je geen zorgen, bestie.'

Hij grinnikt. 'Alright, let's go.'

~

Nog geen tien minuten later staan we al vol passie stukken brood in de vijver te gooien, en dat werpt zo zijn vruchten af. Voor ons bevindt zich al een heuse, druk kwakende eendenfamilie die me spontaan laat glimlachen. Nick schraapt zijn keel. 'Zou je me geloven als ik je vertel dat ik vroeger als de dood was voor eenden?'

Ik schiet in de lach. 'Om eerlijk te zijn, ja hoor. Je bent naar mijn gevoel zoveel veranderd, dus waarom niet ook in dit opzicht?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Dat is wel waar, denk ik.'

'Maar echt, éénden?' zeg ik na een korte stilte, waarop hij een verontwaardigd gezicht trekt. 'In mijn verdediging, ik probeerde ooit eens een stuk brood aan een eend te geven, maar hij beet in mijn vinger.'

'Aha, dan weet ik ook gelijk wat er lekker is aan jou,' lach ik en meteen krijg ik spijt van mijn woorden. Dat klonk veel te flirterig. Of eigenlijk gewoon raar.

'Dank je,' is zijn droge reactie en ik haal opgelucht adem omdat hij er niet op doorgaat. 'Ik bedoel, als ik een eend was dan. Dan zou ik het wel weten.' Hou je mond nou, Miranda. Je verkloot alles.

Stuntelig kijk ik hem aan en hij kijkt me aan met een verwarde glimlach. 'Ik snap 'm. Zullen we doorlopen? Mijn brood is op.'

Ik knik met nog steeds een rode kleur op mijn wangen en gooi mijn laatste restje brood in het water, waar meteen vijf eenden om beginnen te vechten. 'Is goed.'

Na een poosje in een prettige stilte naast elkaar gelopen te hebben, houdt Nick me tegen wanneer ik een ijskraam wil passeren. 'Ben je gek, of zo? Wat zou ik voor een slechte vriend zijn als ik niet eens een ijsje voor je koop?'

Ik grinnik. 'Ik ga je niet eens tegenspreken.'

We sluiten ons in de rij aan en nog geen minuut later zijn we al aan de beurt. 'Wat mag het zijn?'

Ik trek een bedenkelijk gezicht. 'Eh... doe maar bosvruchten, in een hoorntje.'

'En voor mij een hoorntje met witte chocolade,' hoor ik Nick naast me zeggen. Ik loop alvast voor hem uit met onze ijsjes, met als missie het enige nog vrije picknickbankje te bemachtigen. Stiekem neem ik een hap van zijn ijsje zodra ik de plek heb geclaimd.

Ik kijk naar Nick, die zojuist betaald heeft en nu op me afloopt. Hij ploft tegenover me neer en onschuldig reik ik hem zijn hoorntje aan. Hij glimlacht en kijkt me dan doordringend aan. 'Dacht je nou echt dat ik dat net niet zag?'

Direct word ik zo rood als een tomaat en hij grijnst. 'Maakt niet uit, joh. Maar ik vind wel dat ik die van jou mag proeven, dan staan we quitte.'

Met een lach knik ik en ik steek mijn hand met het ijsje erin naar hem toe. Verontwaardigd kijk ik toe hoe hij een grote hap neemt. 'Hé, zoveel nam ik niet!'

Hij haalt zijn schouders op. 'Dat is je straf. Had je maar niet stiekem van de mijne moeten nemen.' Ik lach even, maar die lach betrekt meteen zodra ik in de verte een groepje jongeren aan zie komen lopen. Ik sla mijn ogen neer. Fijn, daar gaat mijn reputatie, denk ik onredelijk. Nick volgt mijn blik. 'O.'

'Gewoon negeren,' mompel ik. Helaas merkt iemand ons op en het volgende moment staan ze al voor ons tafeltje. 'Zo zo, Nick beseft eindelijk dat er ook meiden bestaan die niet getekend zijn.'

'Ben je zo wanhopig voor wat dick, Miranda?'

'Hoe voelen zijn spiderman lakens?'

Ik sluit mijn ogen en probeer tot tien te tellen, maar ik kom niet verder dan twee. 'Fuck off!'

Gezamenlijk schieten ze in de lach. 'Wat jij wil. Veel plezier nog vanavond.'

Tot mijn opluchting lopen ze weg en met terneergeslagen ogen staart Nick naar de tafel. 'En dat moeten we nog een heel jaar volhouden.'

Ik knik langzaam. 'Ik misschien zelfs wel twee.' Nick staart gespannen voor zich uit. 'Nee, dat laat ik niet gebeuren. Ik ga je echt niet achterlaten in de vijfde.'

Ik glimlach even en kijk dan zwijgend het lachende groepje na. 'Ik kan niet geloven dat zij ooit mijn vrienden waren. Kunnen er niet meer mensen zoals jij zijn?'

'Je gaat toch niet weer naar ze terug?' vraagt hij met aarzeling in zijn stem en ik lach. 'Nee, natuurlijk niet.'

Hij haalt een hand door mijn haar en komt vervolgens overeind. 'Laten we verdergaan voordat we nog meer bekenden tegenkomen.'

Een poosje lopen we in stilte verder en stiekem staar ik vanonder mijn wimpers naar Nick. Waar zou hij aan denken? Aan mij? Aan die klootzakken van net?

'Het ergste is dat ik ook nog echt Spiderman lakens heb.'

Ik bijt op mijn lip om niet te gaan lachen. 'O, ach. Ik heb felroze, dus ik oordeel niet.'

Hij schiet in de lach. 'Prachtig. Ik heb trouwens ook gewoon zwarte, hoor.'

'Bedankt voor die info. Als ik het antwoord niet weet tijdens een toets vul ik wel gewoon in "geen idee, maar Nick heeft me wel geleerd dat hij zowel zwarte als Spiderman lakens heeft".'

'Doe dat,' lacht hij. 'Daar krijgen ze vast verkeerde ideeën bij.'

Ik haal mijn schouders op. 'Pech. Wat gaan we eigenlijk de rest van de middag doen?'

'Wil je naar mijn huis gaan? Dan zijn we alleen, want mam en Sarah zijn naar één of andere kennis.'

'Klinkt goed,' glimlach ik. 'Dan kan je me eindelijk eens je gameverzameling laten zien.'

'Liever niet,' mompelt hij, waarop ik mijn wenkbrauwen frons. 'O, god. Zo erg?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Tsja... eens een nerd, altijd een nerd.'

Ik wend mijn blik weer af en staar voor me uit. Plotseling merk ik in de verte een jongen op die me doet denken aan Justin. Pas wanneer we dichterbij komen, besef ik me dat het hem ook echt is. Naast hem loopt een knap, lichtbruin gekleurd meisje met een bos zwarte krullen tot aan haar schouders.

Ik bijt hard op de binnenkant van mijn wang en haal even diep adem. Oké, helemaal goed. Als hij zo graag met andere meisjes door het park wil lopen, dan doet hij dat maar. Ik loop hier tenslotte ook met Nick, die er zelf ook niet verkeerd uitziet. Het enige verschil is dat Nick niet mijn hand vastheeft, me niet stilhoudt en al helemaal niet zijn armen op mijn nek laat rusten. En me zoenen is wel het laatste wat hij zou doen.

Maar zoals ik al wel wist verschillen Nick en Justin als dag en nacht. Als de zon en de maan. Als beste vriend en vijand. Dat is namelijk wat ze van me zijn vanaf dit exacte moment. Denk maar niet dat Justin ooit nog iets anders zal zijn dan mijn vijand.

Want hier staat het dan, het levende bewijs dat ik een fucking half jaar van mijn leven heb verspild aan een absolute klootzak.

'Kom mee,' klinkt Nicks medelijdende en tegelijkertijd ook kwade stem en als verdoofd laat ik me door hem meevoeren uit het park. Tranen prikken in mijn ogen terwijl Nick en ik zwijgend naast elkaar lopen over de stoep, richting zijn huis. Ik heb me nog nooit zo verraden gevoeld, ook al verbaast het me niets. Dit is echt typisch Justin. Ik ben zó klaar met elke fuckboy op deze wereld.

~

Met veel gepruts opent Nick de voordeur en in stilte stappen we naar binnen, trappen onze schoenen uit onder de kapstok en lopen door naar de woonkamer. Met een zucht laat ik me neervallen in de hoek van de bank en Nick neemt plaats recht naast me. 'Gaat het een beetje?'

Ik glimlach zwakjes naar hem. 'Mwah, kon beter.'

'Je verdient zoveel beter, oké? Justin is oprecht een klootzak en dat meisje was dom genoeg om met hem mee te gaan,' merkt hij op en ik frons mijn wenkbrauwen. 'Dus eigenlijk noem je mij dom.'

'Nee, nee! Jij kende hem al lang dus ik snap dat je hem vertrouwde,' zegt hij haastig en ik knik teneergeslagen. 'Ik val altijd voor de verkeerde jongens. Ik zou willen dat ik eens een normale jongen vind, iemand die alleen om mij geeft en me accepteert voor hoe ik ben. Justin kon dat niet, hij probeerde altijd mijn attitude te veranderen. Nou, ik geef hem mooi geen kansen meer. Ik ben er helemaal klaar mee.'

'Ik accepteer je voor hoe je bent,' mompelt Nick en ik glimlach naar hem. 'Ik weet het, en daar ben ik zo blij om. Een beste vriend is precies wat ik nu nodig heb, vooral omdat de rest van de wereld blijkbaar genoeg van me heeft.'