Ik zit midden in de wiskundeles wanneer ik een berichtje binnen krijg. Ik pak mijn telefoon en kijk op het beeldscherm. "Eén nieuw bericht van Klootzak". Justin dus. Misschien moet ik zijn naam toch maar weer veranderen. Ik open het bericht en zucht vervolgens even diep. Waarom is hij toch altijd zo dwingend?

______________________________________

Klootzak {13:14}
Kom na school naar me toe

Ik {13:15}
Geef me eens één goede reden waarom ik naar jou toe zou gaan

______________________________________

Geërgerd stop ik mijn telefoon weer weg. Ik kijk naar de rest van de klas, die de aantekeningen van het bord aan het opschrijven zijn. Ik grijp mijn pen en schrift erbij en probeer nog snel de belangrijkste informatie over te pennen.

Ik werp een blik naar achteren en zie Nick alleen zitten. Ik ben echt blij dat ik weer naast Fay zit, maar om eerlijk te zijn heb ik wel medelijden met Nick. Hij zit alleen bij zo ongeveer elk vak. Ik weet niet of hij daar bewust voor heeft gekozen, maar ik weet wel dat hij het niet verdient om zo door anderen genegeerd te worden.

'Waarom kijk je telkens zo naar Nick?' hoor ik Fay fluisteren en vliegensvlug draai ik me weer om. Ik bloos licht terwijl ik met een bonzend hart voor me uitstaar. 'O, niks. Ik moet hem gewoon nog wat vragen over het Engels project.'

~

'Nee Justin, ik kom niet naar je toe vanmiddag,' reageer ik geërgerd door de telefoon. Hij snuift verontwaardigd. 'Laat me raden, je hebt weer bijles van je nieuwe vriendje?'

Vermoeid leun ik tegen de muur aan. 'Nee, vandaag niet. En je weet zelf ook wel dat Nick mijn vriend niet is.' Ik vang een paar verbaasde blikken op van een groepje meiden dat juist langs me heen loopt, maar besluit er geen aandacht aan te besteden. Ik heb op dit moment al genoeg problemen.

'Nou, dan kan je na school dus best langskomen, laten we zeggen rond drie uur bij mij thuis. Tot dan, babe.' Met die woorden beëindigt Justin het telefoongesprek en ik staar nors voor me uit. Fijn, nu voel ik me gedwongen om naar hem toe te gaan. Aan de andere kant heeft hij misschien wel een punt. Ik heb vanmiddag toch geen bijles, dus waarom zou ik ook eigenlijk niet gaan?

~

Na school stap ik op mijn fiets en kijk naar Nick, die spontaan naast me komt rijden. 'Overmorgen hebben we het scheikunde proefwerk al, dus probeer vandaag nog wat te oefenen. Het spijt me dat ik je vandaag geen bijles kan geven.'

Ik knik ietwat afwezig. 'Geeft niets, zolang je morgen maar tijd hebt.'

We sturen onze fiets dezelfde straat in, waarna Nick me een verbaasde blik geeft. 'Hoezo fiets je met me mee?'

'O, gewoon. Maar eh, ik app je vanavond nog wel, ja?' ontwijk ik zijn vraag. Hij knikt ietwat verward terwijl hij afremt, zijn fiets tegen een muur parkeert en vervolgens naar binnen loopt.

Ik zwaai nog even en adem dan opgelucht uit. Weer een discussie ontweken. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik heb Justin al te lang verwaarloosd. Als ik nu niet kom opdagen omdat ik moet leren, wil hij vast niets meer met me te maken hebben.

Ik fiets verder naar Justins huis, dat nog geen twintig meter verderop ligt. Ik zet twijfelend mijn fiets in de garage. Moet ik zo aanbellen of via de achterdeur gaan? Ik besluit voor het laatste te gaan en open de poortdeur. Aarzelend wandel ik de tuin door en merk dan pas Meredith op, die de was aan het ophangen is.

'Hey Miranda,' knikt ze vriendelijk, gepaard met lichte verbazing in haar ogen. Gelukkig is ze wijs genoeg om er niet verder naar te vragen. Ik glimlach. 'Hey Meredith. Is Justin binnen?'

'Ja, volgens mij zit 'ie op zijn kamer.'

Ik slenter naar binnen en loop de trap op. De deur van Justin staat half wijd open, wat me dwingt om maar gewoon naar binnen te lopen. 'Hey, Justin.' Hij kijkt op van zijn telefoon. 'O, hoi.'

Hij staat op en geeft me een korte knuffel. Ik plof naast hem op bed neer. 'Dus, waarom wou je zo graag dat ik langs zou komen?'

Hij lacht. 'Is dat niet duidelijk? Ik mis je, Miran.'

Ik kijk hem diep in zijn ogen aan. 'Ik jou ook, maar ik heb het zo druk met school en-'

Hij kapt mijn woorden af door zijn vinger op mijn lippen te leggen. 'Ik begrijp dat je het nu heel druk hebt, maar waarom kunnen we dan geen relatie hebben? Ik ben ook tevreden als ik je maar één keer per week zie, dan hebben we elkaar meer te vertellen wanneer we afspreken.'

Ik haal een hand door mijn haar. 'Daar heb je wel gelijk in, ja.'

Er verschijnt ernst in zijn ogen. 'Dus, wat houdt je tegen?'

Ik wend mijn blik af. 'Mijn ouders vinden dat ik meer aandacht aan school moet besteden in plaats van jongens. Ik mag alleen nog maar met Nick omgaan, omdat hij me bijles geeft.'

Zodra Nicks naam valt, betrekt Justins gezicht. 'Ik kan jou toch ook bijles geven?'

Uitdagend kijk ik hem vanonder mijn wimpers aan. 'Ik denk dat we dan alleen maar met andere dingen bezig zouden zijn.'

'Ik kan heus wel serieus zijn,' mompelt hij. Ik grijns. 'Sure. Ik denk gewoon niet dat het een goed idee is.'

'Of zeg je dit alles gewoon omdat je liever Nick als leraar hebt?'

Ik laat mijn ogen rollen. 'Doe alsjeblieft niet zo jaloers'

'Je ontkent het niet...'

Boos kom ik overeind. 'Ik wist wel dat het geen goed idee was om hierheen te komen.' Ik wil de kamer uitstormen, maar Justin grijpt mijn arm vast. 'Sorry babe, ga nou niet weg.'

Ik draai me om en plof met een zucht in de zwarte stoel in de hoek van zijn kamer neer. 'Alleen als je belooft dat je niet meer over Nick begint.'

'Ik wil maar één ding weten.' Ik wrijf vermoeid in mijn ogen. 'Nou, brand los.'

'Hebben jullie nog iets anders gedaan behalve huiswerk maken?'

'Natuurlijk niet. Waarom zou ik hem doen als ik ook jou kan krijgen?' antwoord ik, waarna ik hem een knipoog geef. Er verschijnt een brede grijns op zijn gezicht. 'Mooi, want je verdient inderdaad beter dan hem. Je weet dat ik je zoveel meer zou kunnen geven dan hij.'

'Ja, whatever. Wil je nu alsjeblieft ophouden over hem?'

'Sorry, schat. Zin om een ijsje te halen?'

Ik glimlach. 'Ja hoor, maar dan moeten we wel nu gaan. Ik heb nog bergen huiswerk te doen.'

'Nerd,' plaagt Justin me terwijl hij op hem af komt lopen. Ik trek hem naar me toe en druk mijn lippen even uitdagend op de zijne. 'Noem me wat je wil, I don't care.' Zijn handen glijden naar beneden, maar ik houd hem tegen. 'Rustig aan, jij. Geef me eerst maar eens dat ijsje, en dan zien we later wel of ik nog in wat anders zin heb.'

Hij trekt een quasi zielig gezicht, wat me alleen maar in de lach doet schieten. 'Hè, wat heb je het toch ook weer zwaar. Kom nou mee Jus, ik heb honger.'

Met tegenzin volgt hij me naar beneden, waar we Meredith op de bank met een glas wijn vinden. Ze werpt ons een vragende blik toe. 'Is alles weer goed tussen jullie twee?'

'Als het aan mij ligt wel,' klinkt Justins stem achter me. Ik glimlach wat terughoudend. 'Ja, we doen het wat rustiger aan dan normaal. Ik moet me op school focussen en Justin heeft binnenkort die vakantie met zijn vrienden.'

Ze knikt begrijpend. 'Verstandig van jullie.'

Justin pakt zijn fiets uit de garage en rijdt de straat op. Ik stap op mijn fiets en spurt snel achter hem aan. Wanneer we langs Nicks huis komen kan ik het niet nalaten om er even mijn blik langs te laten gaan. Tot mijn verrassing zie ik Sarah en haar moeder op het bankje voor hun huis zitten. Ze zwaaien enthousiast naar me. Ietwat aarzelend groet ik ze terug en richt mijn blik dan gauw weer op Justin.

'Je hebt Nicks moeder en zusje dus al ontmoet,' hoor ik hem opmerken. Ik knik zwijgend, waarna Justin me tersluiks aankijkt. 'Zijn ze aardig?'

'Dat zou jij beter moeten weten. Het zijn tenslotte jouw buren,' reageer ik nonchalant. Hij begint te lachen. 'Ik heb ze eigenlijk nooit echt gesproken.'

We zwijgen en in de verte zie ik het winkelcentrum liggen. Wanneer we er aankomen, spring ik van mijn fiets af en zet hem in het fietsenrek. Justin komt naast me lopen en zijn hand glijdt in de mijne. Ik glimlach en hand in hand wandelen we langs de winkels. In de verte zie ik een ijskraam staan en ik loop erop af, maar Justin houdt me tegen. Hij trekt me mee een juwelier in en glimlacht. 'Eerst wil ik hier heen.'

'Je hoeft echt niets voor me te kopen, Justin.'

Hij haalt zijn schouders op. 'Je kan me toch niet tegenhouden.'

Hij trekt me verder de winkel in terwijl hij druk om zich heen kijkt. Bij een glazen kist vol zilveren ringen met diamantjes houdt hij me staande en kijkt hij me vragend aan. 'Welke vind je mooi?'

Ik haal mijn schouders op. 'Ik vind ze allemaal wel leuk. Maar nogmaals, het hoeft echt niet.'

'Ik doe het toch, of je het nou wil of niet.' Een naar gevoel bekruipt me. Waarom doet hij nou zo? Het voelt meer alsof dit doet om zichzelf te bewijzen, niet om mij blij te maken.

Hij wijst naar een golvende ring met een klein, glinsterend diamantje erop. 'Wat vind je van deze?' Ik wrijf met mijn hand over mijn voorhoofd. 'Dat is toch veel te duur?'

'Miranda, alsjeblieft. Ik heb geld genoeg, dus zeg maar gewoon wat je ervan vindt.'

'Ik vind hem heel mooi,' glimlach ik dan maar, wetende dat hij niet zal opgeven. Justin beent naar de man achter de kassa toe en komt kort daarna samen met hem teruglopen. De man haalt de vitrine eraf en Justin wijst naar de desbetreffende ring. 'Deze wil ik graag voor haar kopen.'

De man knikt en haalt hem met zorg uit de kist. Justin volgt de man naar de kassa, betaalt de ring en loopt vervolgens naar buiten, met in de ene hand een luxe doosje en in de ander mijn hand. Eenmaal buiten schuift hij de ring om mijn vinger. Ik glimlach dankbaar. 'Hij is prachtig, echt waar. Dankjewel.'

'Nu denk je telkens aan mij wanneer je de ring ziet,' grijnst hij tevreden.

'Daar heb ik geen ring voor nodig, ik denk al vaak genoeg aan je,' flirt ik, waarna Justin een arm om me heen slaat. Samen wandelen we op een ijswinkel even verderop af. Eenmaal binnen dring ik me voor het glas. 'Welke smaak neem jij?'

Justin grinnikt. 'Weet je na een jaar nog steeds niet dat ik altijd pure chocola kies?'

'Had jij me maar vaker op een ijsje moeten trakteren,' kaats ik terug. Justin schiet in de lach. 'Dat heb ik al vaak genoeg gedaan om te weten dat jouw favoriet framboos is.'

Hij betaalt en likkend aan onze ijsjes lopen we verder. 'Laten we even ergens gaan zitten,' stelt Justin voor en ik knik. We ploffen op een bankje midden op het plein neer. Ik strek mijn arm uit om de ring te bewonderen. 'Ik ben er zo blij mee..'

Hij knikt. 'Ik ben blij dat je 'm mooi vindt. Ik heb alles voor je over, weet dat.'

Blozend neem ik een hap van mijn ijsje terwijl ik geniet van de zonnestralen die mijn huid verwarmen. Nog maar een maand tot de zomervakantie, ik kan echt niet wachten tot het zover is. Eindelijk even geen zorgen meer om toetsen, overhoringen, projecten en weet ik veel wat nog meer.

'Zullen we weer teruggaan?' hoor ik Justin vragen wanneer we onze ijsjes op hebben en ik knik. Ik ga voor hem staan en hij kijkt me glimlachend aan. 'Ik ben zo blij dat we weer bij elkaar zijn.'

Hij legt zijn handen op mijn heupen en trekt mijn lichaam dwingend tegen het zijne. 'Blijf je komend weekend bij me slapen?'

Ik trek een vertwijfeld gezicht. 'Ik moet nog even zien of dat wel mag. Ik denk dat mijn vader er moeilijk over gaat doen.'

'O... Ik denk namelijk dat we er zo langzamerhand wel klaar voor zijn. Ik in ieder geval wel.' Blosjes verschijnen op mijn wangen. 'Ik had niet door dat je het daar over had. We zijn net weer bij elkaar, Jus... geef het tijd.'

'Jezus Miranda, wat moet ik nog meer doen om je vertrouwen te winnen? Ik heb je een ring gegeven. Kan jij me dan ook niet eens wat geven?'

'Ja, oké,' mompel ik. Tevreden drukt Justin zijn lippen weer op de mijne. Vluchtig beantwoord ik zijn kus, waarna ik me opgelaten weer losmaak, bang om gezien te worden. Ik laat bezorgd mijn blik rond het plein gaan, bang dat op magische wijze mijn ouders er zijn.

Tot mijn schrik herken ik Nick aan de overkant, en mijn ogen zijn goed genoeg om te weten dat hij me gezien heeft. Ik bijt op mijn lip en Justin kijkt me vragend aan. 'Is er iets mis, babe?'

'Nee hoor. Laten we teruggaan,' mompel ik. Hij knikt zwijgend en pakt mijn hand vast. Zachtjes trek ik mijn hand los, waarna hij me strak aan staart. 'Waarom doe je opeens zo afstandelijk, Miran?'

'Niets. Laat me gewoon even, oké?' Ik strompel zwijgend verder, naar de punten van mijn schoenen kijkend.

Waarom voel ik nou me opeens zo schuldig tegenover Nick? We hebben niets met elkaar, alleen de gedachte al is belachelijk. Dus waarom heb ik nu dan toch weer van die gemengde gevoelens?

_____

_____

_____

Dusss, wie shippen jullie?

Miranda en Justin...?

Of toch Miranda en Nick?

xx Me