'Hey Miranda,' klinkt er een bekende stem achter me en het volgende moment laat Nick zich al naast me neervallen op zijn stoel. 'Ook nog zo moe?'

'Hm-hm,' is het enige wat ik reageer. Hij probeert even vriendelijk naar me te glimlachen, wat maar half lukt. 'Hé, eh, nog sorry voor gisteren.'

'Ah, zit wel goed,' wuif ik zijn excuses weg. Haten kan dan misschien makkelijker zijn dan vergeven, maar dat betekent niet gelijk dat je daar ook voor moet kiezen.

Ik vis het scheikundeboek uit mijn tas en leg hem op tafel. Iets wat verderop hoor ik Sophia mijn naam roepen, wat me mijn blik doet opheffen. 'Ja?'

'Ga je vanmiddag mee zwemmen?'

'Eh, ik kan niet,' wimpel ik haar met tegenzin af. Sophia kijkt ons veelbetekenend aan. 'Laat me raden, weer bijles van Nick?'

'Ja. Problemen mee?' reageert Nick voordat ik ook maar iets kan zeggen. Ik werp hem een vernietigende blik toe. 'Dude! Niet iedereen hoeft het te weten, oké?'

'Who cares? Het is niet alsof je met me naar bed bent geweest, of zo,' gaat hij gelijk tegen me in. Ik haal vermoeid een hand door mijn haren. 'God nee, stel je voor. Wat een hel.'

~

Zodra ik samen met Nick de woonkamer binnen loop, stormt Sarah langs me heen naar de kast toe. Nick schiet in de lach en helpt haar een papier uit één van de laatjes te halen. 'Ze heeft een tekening voor je gemaakt.'

'Kijk, dit zijn wij en we eten paprika chipjes,' zegt Sarah opgewekt. Ik glimlach breed wanneer ze met stralende oogjes de tekening in mijn handen drukt. 'Ah, wat een mooie tekening! Ik zal 'm vanavond meteen in mijn kamer ophangen!'

Zonder nog iets te zeggen loopt ze weer terug naar haar Legokasteel en begint ermee te spelen. Ik kijk grinnikend toe. 'Wat een schatje. Weet je zeker dat ze je zusje wel is, Nick?'

Hij probeert een grijns te onderdrukken, wat maar half lukt. 'Nou, ze is zeker weten niet jouw zusje.'

Nicks moeder komt de woonkamer binnenlopen met een wasmand vol gewassen kleding erin. 'Hey Miranda, leuk je weer te zien!' Ik glimlach even beleefd terug en kniel dan naast Sarah neer. Ik zet één van de poppetjes voorovergebogen op de top van het kasteel neer, wat doet lijken alsof hij eraf valt. Sarah begint meteen te schaterlachen. Op de achtergrond hoor ik Nicks moeder met hem praten. 'Je moet vandaag echt even langs de opticien, hoor.'

'Jaha,' reageert hij ietwat geïrriteerd, wat me in mezelf laat grinniken. Het is leuk om deze zijde van Nick te zien, de brutale, typische tiener kant.

Wanneer ik naar hem om kijk, zie ik dat hij me wenkt. Ik kom overeind en volg hem naar boven. Eenmaal in zijn kamer aangekomen plof ik op zijn bed neer, laat ik mijn tas op de grond vallen en vis mijn pen en schrift eruit. Nick klapt het boek open. 'Dus, scheikunde.'

'Nadat je gisteren weg was gegaan, bekeek ik de som nog een keer en uiteindelijk snapte ik het wel,' zeg ik opgewekt. Hij glimlacht kort. 'Mooi! Heb je al een samenvatting gemaakt van de eerste paragraaf?'

'Nog niet,' antwoord ik en ik zie aan hem dat hij moeite moet doen om niet geïrriteerd te reageren. 'O, nou ja. Ik had het je wel gevraagd, maar goed.'

'Ik zal het vanavond doen en het naar je doorsturen, beloofd,' voeg ik er snel aan toe en hij knikt goedkeurend. Ik kijk hem aarzelend aan. 'Je mag het trouwens gewoon eerlijk aangeven als je geen tijd hebt vandaag... Ik hoorde je moeder iets over een opticien zeggen?'

'O, uh, ja. Ik heb een nieuwe bril nodig. Mijn gewone is twee weken geleden stuk gegaan, dus nu draag ik een reserve met hetzelfde montuur. Maar mam wil dat ik iets nieuws neem, omdat ik deze al jaren heb.'

'Dan doe je dat toch gewoon?'

Hij trekt een twijfelachtig gezicht. 'Het is gewoon.... nou, ik ben niet zo goed daarin. Ik kan niet in één oogopslag zien wat mij leuk zou staan én wat cool is.'

Ik begin te grijnzen. Dit is mijn kans. Mijn kans om hem ergens mee te helpen en hem te laten zien dat ook ik ergens meer verstand van kan hebben dan hij.

'Ik wil je wel helpen? Jij zorgt dat ik een voldoende voor scheikunde krijg, dan zorg ik ervoor dat je er wat hipper uitziet.'

Tot mijn verrassing glimlacht hij even dankbaar naar me. 'Oké, deal.'

'Wanneer zullen we een nieuwe bril voor je uitkiezen?' Hij haalt zijn schouders op. 'Nu?'

'Maar scheikunde dan?'

'Dat kan daarna wel. Het is nog maar twee uur.' Ik schiet in de lach. 'Goede leraar ben jij.'

Hij grijnst. 'Hé, wees blij. Ik denk dat je liever shopt dan leert.'

Ik kom overeind. 'Klopt, dus laten we maar gaan voordat je je bedenkt.'

Nick staat op en gooit het scheikundeboek van zich af. Ik trek mijn shirt recht en volg hem naar beneden. Nick stopt zijn portemonnee in zijn zak, loopt de voordeur uit en nog geen halve minuut later zijn we al onderweg.

In de verte zie ik onze klasgenoten aan komen fietsen, die hoogstwaarschijnlijk onderweg zijn naar het zwembad. 'Fuck dat.'

Nick kijkt me vragend aan. 'Wat is er?'

'Uh, onze klasgenoten misschien? Ze komen recht op ons af fietsen!'

'Negeer ze gewoon.'

Ik pers mijn lippen op elkaar en kijk pontificaal de andere kant op wanneer we ze passeren. Ik probeer alles aan me voorbij te laten gaan, maar helaas vang ik genoeg op om die o zo bekende steek in mijn buik te voelen. Zodra ze weg zijn slaak ik een diepe zucht van zowel verdriet als opluchting. Het is dus waar. Mensen vinden me niet aardig. Zo makkelijk als ik Nick aanval, zo makkelijk kunnen ze ook mij aanvallen.

'Slim van je dat je niet op ze reageerde,' merkt Nick op. Ik lach zwakjes. 'Noemde je me nou net slim?'

'Ja. Die zag je niet aankomen, hè?'

'Zeker niet.'

Zodra we bij het winkelcentrum aankomen remmen we af, waarna we onze fietsen in één van de rekken zetten en ze op slot doen. Samen lopen we een optiekzaak binnen. Eenmaal binnen kijk ik even aandachtig naar Nicks bril. 'Hoe lang heb je deze al wel niet?'

'Sinds de brugklas,' antwoordt hij. Ik trek een gezicht. 'Jezus, ik ken je dan al vijf jaar. Waarom vliegt de tijd toch zo?'

Veel tijd om erbij stil te staan geef ik hem niet, want vol enthousiasme trek ik hem het volgende moment al mee naar een rek vol brillen. Hij schiet in de lach. 'Nou, kies jij er maar een paar voor me uit. Ik vertrouw je volledig.'

Onbewust grijns ik even om vervolgens mijn blik over het rek te laten gaan. Ik pak er een zwarte bril uit en ga voor Nick staan. 'Probeer deze eens?'

Nick zet de bril op en kijkt me vragend aan. Mijn mond valt open. 'Wow.'

'Dat is vast positief.'

'Ja, hij staat je goed,' complimenteer ik hem zonder nadenken. Hij grijnst en gaat dicht voor de spiegel staan om zichzelf te bekijken. 'Nou als zelfs jij me er goed vindt uitzien...'

Onverwachte blosjes verschijnen op mijn wangen. 'Eh, wil je er nog een paar passen?'

'Ja hoor, ook al ben ik er al vrij zeker van dat ik deze ga nemen.'

'Hoezo? Je hebt misschien één blik in de spiegel geworpen.'

Er verschijnt een kleine lach op zijn gezicht. 'Ja, maar ik vertrouw op jouw reactie.'

'Misschien meende ik het niet eens,' probeer ik overtuigend te zeggen. Hij lacht uitdagend. 'Het klonk anders wel erg oprecht, hoor.'

'Het zal wel. Geef de bril maar terug, dan kies ik nog een paar andere voor je uit.'

Nick zet de bril af en overhandigt hem me, waarna ik het terug zet in het rek. Ik haal er een andere bril uit en geef deze aan Nick. Ik schud mijn hoofd zodra hij de bril opzet. 'De vorige was leuker.'

'Vind ik ook. Ik betwijfel of er nog leukere is,' reageert hij. Ik geef hem de eerste bril weer aan en hij loopt ermee naar de spiegel toe. Hij draait zich met een glimlach weer naar me om en ik staar even zwijgend naar hem. Hij kijkt doordringend terug. 'Oké, ik neem deze.'

'Weet je het zeker?'

'Ja, al sinds die "wow" van je.'

Ik zucht. Hopelijk blijft hij daar niet telkens over beginnen, want het maakt me verlegen, iets wat ik totaal niet gewend ben.

'Wacht, wil je nog even een foto van me maken? Het is uiteindelijk wel mijn moeders geld,' merkt hij op en ik knik. 'Geef je telefoon maar.'

'Eh, die is leeg.'

'O, dan maak 'm wel met de mijne,' reageer ik, waarna ik mijn telefoon uit mijn tas haal en hem ontgrendel. Ik klik de camera aan en Nick gaat ongemakkelijk voor me staan. Ik schiet in de lach. 'Kijk eens wat vrolijker. Je kijkt hoe ik naar mijn scheikundeboek kijk.'

Nick grijnst naar de camera, terwijl ik een paar keer achter elkaar een foto maak. Vervolgens stop ik mijn telefoon weer in mijn broekzak weg. 'Oké, goed genoeg. Ik stuur ze straks wel naar je door.'

We lopen naar de kassa toe en de vrouw kijkt ons afwachtend aan.

'Ik wil graag deze bril kopen,' begint Nick beleefd terwijl hij de desbetreffende bril op de balie legt.

'Oké, kom maar mee voor een oogtest. Dan kunnen de glazen van je bril op sterkte worden gemaakt. Waarschijnlijk kan je de bril dan dit weekend ophalen,' zegt de vrouw. 'Je vriendin kan hier wel even wachten.'

'Ik ben zijn vriendin niet,' merk ik meteen fel op. Ze lacht even opgelaten. 'Oké, duidelijk. Blijf hier maar even wachten. Dit duurt nog geen vijf minuten, hoor.'

Ik knik terwijk Nick achter de vrouw aan naar een andere ruimte loopt. Ik zucht hardop en kijk verveeld om me heen. Ik kan niet geloven dat ik samen met Nick een bril voor hem aan het uitzoeken ben, terwijl ik had kunnen zwemmen met mijn klasgenoten.

Ik kijk naar de deur en sla verveeld gade hoe verschillende mensen langslopen. Opeens zie ik Justin langs de winkel slenteren en snel loop ik op hem af.

'Hey,' probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen. Justins wenkbrauwen schieten omhoog. 'Wat doe jij nou weer hier dan?'

'O, gewoon... wat doe jij hier?' vraag ik vlug. Hij haalt zijn schouders op. 'Gewoon.'

'Wauw, duidelijk,' reageer ik spottend.

'Net zo duidelijk als jouw antwoord.'

Ik kijk hem belangstellend aan. 'Heb je de uitslag van je examens al gekregen?'

Justin schudt zijn hoofd. 'Nee, waarschijnlijk volgende week pas.'

We zwijgen even en Justin kijkt naar de grond. 'En hoe is het met jou op school? Ik hoorde dat Nick je bijlessen geeft?'

Ik haal een hand door mijn haar. 'Eh, ja, dat stelde ten Wijk voor.'

'En, helpt het?'

Ik schiet in de lach. 'We kregen gisteren weer eens ruzie, dus nee.'

Justin grijnst. 'Als je zo gek van Nick wordt, wil ik je ook wel eens wat uitleggen. Ik weet dat ik geen VWO doe, maar ik kan veel beter met je omgaan dan Nick.'

Ik knik. 'Is goed. Om eerlijk te zijn mis je gezelschap best wel heel erg.'

Hij glimlacht. 'Ik mis jou ook. Het was zo stom van me om het uit te maken.'

We zwijgen even waardoor er een ongemakkelijke stilte ontstaat. Hij probeert me onverschillig aan te kijken. 'Dus... heb je al met iemand anders?'

Ik laat mijn ogen rollen. 'Natuurlijk niet. Ik ben geen slet!'

Er glijdt een tevreden grijns over zijn gezicht. 'Rustig aan, liefje. Het was maar een vraag.'

'Ik ben je liefje niet meer,' reageer ik feller dan bedoeld. Hij pakt mijn hand vast en even kijken we elkaar zwijgend aan. Hij schraapt zijn keel. 'En dat... dat wil je ook nooit meer zijn?'

Ik trek mijn hand los. 'Je moet niet zomaar verwachten dat ik je terug wil.'

'Kom op, geef me de kans om het goed te maken. We weten allebei dat je bij mij hoort.'

Justin buigt zich naar me toe en drukt zijn lippen even zachtjes op de mijne. Verward zet ik een stap achteruit en kijk weg van zijn indringende ogen. 'Het lijkt me beter als je me een poosje met rust laat.'

Hij slaakt een zucht. 'Denk er alsjeblieft over na, oké? Ik wil je niet voorgoed kwijt zijn.'

Justin draait zich om en loopt weg. Een paar seconden lang blijf ik hem nastaren, om vervolgens weer de winkel in te lopen. Nick komt juist op me af wandelen, met het bonnetje in zijn hand waaiend. 'Sorry dat je moest wachten. Laten we naar mijn huis teruggaan, dan kunnen we eindelijk met scheikunde beginnen.'