Langzaam fiets ik naar huis. Ik heb geen idee wat ik straks tegen mijn ouders moet gaan zeggen. Niets wat ik tegen ze kan zeggen zal helpen. Ze blijven waarschijnlijk nog een hele tijd razend, wat natuurlijk mijn eigen schuld is. Kon ik de tijd maar terugdraaien.

Ik fiets mijn straat in en haal diep adem wanneer ik voor mijn huis stil sta. Ik zet mijn fiets in de tuin en loop langzaam naar binnen.

'Hey,' zeg ik zo normaal mogelijk terwijl ik mijn ouders aankijk, die aan de keukentafel zitten.

'Hallo Miranda,' reageert mijn vader  kalm. Ik pers nerveus mijn lippen op elkaar. Het is nooit goed wanneer hij zich zo rustig gedraagt. De laatste keer dat hij boos was deed hij ook al zo dodelijk kalm en de reden van die ruzie was niets vergeleken hierbij.

'We zijn blij dat je in ieder geval weer terug bent,' hoor ik mijn moeder zachtjes zeggen en ik kijk haar ietwat verrast aan. Ze glimlacht even en ik doe hetzelfde als ik de oprechtheid in haar ogen zie staan. 'Gelukkig.'

Mijn vader werpt me een strenge blik toe. 'Ik denk dat we het er dit schooljaar maar niet meer over gaan hebben, dat is toch nutteloos. Na de zomervakantie ga je opnieuw de vijfde klas doen en dan gaan er dingen veranderen. Ik zal elke dag je huiswerk controleren, je overhoren en bij slechte cijfers nemen we je telefoon in. Je zal ook minder vaak mogen uitgaan, want je moeder en ik zijn het erover eens dat je te veel bij Justin rondhangt.'

Ik luister zwijgend toe. 'Oké, je doet maar. Je komt er snel genoeg achter dat mijn vrije tijd afpakken niets gaat helpen. En wat Justin betreft, die klootzak heeft het zo ongeveer met me uitgemaakt, dus ik hoef hem nooit meer te zien.'

Mijn moeder werpt me een medelijdende blik toe, maar mijn vader blijft me nog steeds streng aankijken. 'Dat vind ik vervelend voor je, Miranda. Maar voorlopig is school toch belangrijker dan jongens, dus focus je daar maar op.'

Ik knik. 'Ja, maar... ik kan dit jaar nog overgaan volgens mijn mentor.'

'We weten allemaal dat zoiets niet gaat lukken, tenzij er een wonder gebeurt. Je mag het natuurlijk proberen, maar het verandert niks tenzij je toch over gaat,' reageert mijn vader. Ik haal geërgerd een hand door mijn haar. 'Nou, ik ga het toch proberen.'

Ik loop naar de gang toe, trek mijn schoenen uit en storm de trap op. Het voelt best wel onwennig hier, en dat terwijl ik maar een paar dagen ben weggeweest. Om eerlijk te zijn heb ik me hier nooit meer echt thuis gevoeld sinds ik mijn puberteit begon. Pap en mam konden me niet meer goed aan en daar profiteerde ik van. Ik wou dat het anders was gegaan.

Ik open de deur en laat me op mijn bed vallen. Ik zucht diep en sla mijn ogen neer. School verpest mijn leven. Als ik gewoon zessen en zevens zou halen had ik nu geen ruzie met mijn ouders en Justin. Maar ja, het is mijn eigen schuld. Ik leer nauwelijks, maak weinig huiswerk en let niet goed op tijdens de lessen. Ik besef het me nu pas echt, maar het is al te laat. Of niet?

Ik kan twee dingen doen. Optie één is een nog grotere nerd dan Nick worden en daarmee gelijk mijn reputatie de grond inboren, met als resultaat misschien overgaan. Optie twee is opgeven en blijven zitten, met als straf mijn vrienden verliezen, misschien zelfs mijn reputatie. Ik heb het wel echt weer goed verneukt voor mezelf.

Ik pak mijn telefoon en open de app van school waarop je je cijfers kan zien. Ik tel mijn onvoldoendes op en zucht diep. Voor natuurkunde sta ik afgerond een vier, bijna een vijf. Voor wiskunde, aardrijkskunde en Engels sta ik afgerond een vijf, maar met een goed cijfer voor Engels kan ik mijn gemiddelde nog verhogen naar een zes. Alle hoop op dat project met Nick, dus. En dan maar natuurkunde naar een vijf brengen en mijn algemene gemiddelde wat verhogen. Het is moeilijk, maar te doen.

Plotseling krijg ik een berichtje binnen en nieuwsgierig open ik WhatsApp. Mijn wenkbrauwen schieten omhoog zodra ik zie dat het Nick is. Denkt hij dat we opeens beste vrienden zijn, of zo?

______________________________________

Nick {19:34}
Hoe ging het met je ouders?

Ik {19:35}
Mhmm, gewoon

Nick {19:35}
Wauw, lekker duidelijk weer

Ik {19:35}
Het was kut, oké?

Nick {19:36}
Maar je gaat wel proberen over te gaan, toch?

Ik {19:36}
I guess so

Nick {19:36}
Hoe slecht sta je dan?

Ik {19:36}
Gaat je niks aan

Nick {19:37}
Jemig, doe niet meteen zo boos. Ik wil je alleen maar helpen.

Ik {19:37}
Ik hoef je hulp niet

_____________________________________

Geïrriteerd gooi ik mijn telefoon van me af. Ik had al zo'n vermoeden dat het nooit lang goed zou blijven tussen mij en Nick, maar voor het eerst in mijn leven vind ik het jammer dat ik gelijk heb.

~

De volgende dag open ik mijn ogen en rek ik me uit. Ik sta op uit bed en kleed me aan. Ik eet vlug een broodje en werp een blik op de klok. Het is al acht uur geweest, dus ik moet opschieten. Ik sla mijn schooltas om mijn schouder en loop naar buiten. Ik stap op mijn fiets en rijd weg.

Onderweg denk ik aan Justin. Bij hem thuis was de sfeer altijd veel gezelliger, dat zal ik echt gaan missen. Of is het nog niet uit? Zou er nog een kans zijn dat hij me vergeeft? Ik hoop het echt. Onze relatie is verre van perfect, maar ik heb hem nodig.

Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en ontgrendel hem. Ik zucht even hardop wanneer ik zie dat ik geen nieuwe berichten van Justin heb ontvangen.

Wanneer ik op school aankom parkeer ik snel mijn fiets in het voorste rek van de fietsenstalling. Gelijk haast ik me naar binnen. Ik wil niet wéér te laat komen. Dat gebeurt de laatste tijd al veel te vaak.

Ik ren de trap op en kijk om me heen. Ik loop naar lokaal 207 en open de deur. Meteen zijn alle ogen op mij gericht, inclusief die van de leraar. 'Je bent nog net op tijd, Miranda.'

Opgelucht loop ik naar mijn plek toe. Ik zucht diep wanneer ik zie dat Fay er weer niet is. Verrassend. Met een ietwat geïrriteerd gezicht laat ik me op de stoel naast Nick vallen. Zonder iets te zeggen begin ik mijn tas uit te pakken. Hij schraapt zijn keel. 'Hey.'

Ik reageer niet en doe alsof ik me focus op de uitleg. Ik heb even geen zin om met Nick te praten. Met al dat gedoe thuis zie ik het niet zitten om met nog een extra persoon in discussie te gaan.

'O, dus je gaat me negeren?' merkt hij op. Ik adem even diep in en uit. 'Ik focus me liever op de lessen vandaag.'

'Dat is dan ook voor het eerst,' hoor ik hem mompelen. Ik zucht geërgerd. 'Laat me gewoon met rust, alsjeblieft.'

~

Na de pauze loop ik naar het Engels lokaal toe. Ik zie hoe Nick op me af komt lopen en snel ga ik naast Sophie staan. 'Dus, was gisteren een beetje leuk?'

Nick komt voor me staan met een doordringende blik. 'Je beseft je toch wel dat je me niet kan ontlopen? We moeten samen dat Engels project doen.'

'Dat betekent nog niet dat we de hele dag met elkaar om moeten gaan. Ik kan dat project ook wel alleen doen.'

'Oké, dan niet. Zonder mij krijg je echt geen goed cijfer voor dat project, hoor,' zegt hij spottend en ik zwijg. Diep in mijn hart weet ik dat hij gelijk heeft, maar toegeven zal ik het nooit.

Ik ga op mijn plek achterin de klas zitten en Nick ploft naast me neer. Dat is waar ook, tijdens Engels zit hij natuurlijk wéér naast me vanwege dat stomme project.

'Heb je dat blad bij je dat we moeten inleveren bij de lerares?' vraag ik hem. Hij knikt en vist het papier uit zijn tas, dat ik gelijk uit zijn handen pak om het door te lezen. In mijn ooghoeken zie ik hoe mevrouw ten Wijk op ons af komt lopen. 'Hebben jullie het blad met jullie ideeën?'

Met een overdreven glimlach overhandig ik haar het papier. Ze werpt er een vlugge blik op en knikt goedkeurend. 'Super. Als jullie de rest van het project er samen ook zo mee bezig zijn, scoren jullie sowieso hoog.'

Ik sla mijn ogen neer en begin in mijn schrift te tekenen. Samenwerken wordt misschien nog wel de grootste uitdaging van dit hele project.

'Willen jullie trouwens nog even met me meekomen?' vraagt mevrouw ten Wijk en met een naar voorgevoel sta ik op. Ze leidt me het lokaal uit en we nemen plaats op één van de bankjes bij de muur.

'Nou Miranda, je ouders belden me gisteravond en vertelden me dat je nog wil proberen je cijfers te verbeteren. Ik heb even naar wat je zwakke punten zijn en laten dat nou precies de vakken zijn waar Nick in uitblinkt. Dus, als oplossing stel ik voor dat hij je bijlessen gaat geven.'

Zwijgend staar ik haar aan. Meent ze dit nou serieus? Ik en Nick? In onze vrije tijd? Nick als mijn leraar? Wat voor een pil heeft deze vrouw geslikt?

'Nee, bedankt. Ik wil mijn tijd niet aan zoiets nutteloos verspillen,' zegt Nick rustig. Ik draai me dodelijk kalm naar hem toe. 'Noemde je me nou net nutteloos?'

'Nick, ik zou het toch echt zeer op prijs stellen als je hier voor open staat,' bemoeit mevrouw ten Wijk zich ermee. Zijn blik wordt strakker. 'U kan me niet dwingen.'

'Dat kan ik inderdaad niet, maar ik denk dat je zelf wel weet hoe goed dit op je CV zou staan wanneer je over een paar jaar solliciteert naar een baan als leraar bij een universiteit. Ik zou aan het einde van het jaar met plezier een aanbeveling voor je schrijven.'

Nick bijt op zijn lip. 'Ja... oké. Deal.'

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, niet oké. Ik wil geen bijles van jou.'

Mevrouw ten Wijk trekt haar wenkbrauwen op. 'Blijf je liever zitten dan?' Ik sla mijn ogen neer. 'Nee, maar-'

'Dus we hebben een deal?' kapt ze me af. Nick en ik wisselen even een veelbetekenende blik uit voordat we gezamenlijk antwoorden. 'Ja.'

'Goed. Omdat je er nogal slecht voor staat en je de volgende natuurkundetoets al over drie dagen hebt, stel ik voor dat jullie vanmiddag al met de bijles beginnen. Het lijkt me verstandig als jullie dit minimal twee keer per week na school doen. Eind volgende week wil ik weten hoe het gaat.'

We knikken braaf en mevrouw ten Wijk glimlacht. 'Mooi. Ik had het er ook al met jouw ouders over gehad, Miranda, en ze vonden het een goed idee. Je vader gaf aan dat het wel bij jou thuis kon, of afwisselend.'

Ik zet een geforceerde glimlach op en knik met tegenzin. 'Wat fijn, zeg.' Ge-wel-dig.