In een paar maanden tijd heb ik alleen maar geoefend en geleerd voor het balletten. En vanavond ga ik voor het eerst optreden. Ik kijk met angst in mijn ogen naar de volle zaal, langs de doek. Het zit gewoon stampvol met allemaal rijke mensen met prachtige kleding aan. Ik slik angstig. Iemand legt een hand op mijn schouder en ik draai me geschrokken om.

'Gaat het?', vraagt Meg Giry die voor me staat.

'Nee, ik denk dat ik fouten ga maken. Dat het mis gaat, omdat ik het spannend vind,' antwoord ik bang.

Ze legt haar hand in mijn ene hand en haar andere in mijn andere hand. 'Avélie, jij kan dit. Geloof in je zelf. En als er iets gebeurd, dans gewoon verder. De mensen weten niet dat het fout is, gewoon doorgaan,' zegt Meg tegen me.

'Meisjes klaar gaan staan,' horen we madam Giry zeggen.

'Komt goed,' zegt Meg opnieuw.

Ik adem diep in en blaas het uit, als we samen naar onze plaats lopen. De muziek start en het doek gaat gelijk omhoog. We beginnen te dansen en later komt Christine op. Bij dit nummer heb ik ook een solo dans, dat ik al helemaal spannend vind. Maar dat is pas aan het eind ongeveer. Ik sta recht op en begin te dansen, samen met alle andere mede ballerina's.

Na alle optredens van vanavond haast ik me ervandoor en vlucht naar de slaapkamer toe. Ik laat me op het bed vallen en voel hoe er tranen over mijn wangen rollen. Alle angst en stress komt eruit. Ik begin te snikken en huil al snel. Het maakte zo veel indruk op me, zeker die volle zaal met mensen. Ook Raoul was te zien in één van de boxen.

'Je was geweldig Avélie,' hoor ik Erik, the Phantom of the Opera zeggen.

Ik kijk op en zie hem tevoorschijn stappen. 'Dankje Erik,' bedank ik hem.

'Waarom huil je, lief kind?', vraagt hij aan me, als hij mijn nat gehuilde gezicht ziet.

'Veel indruk,' antwoord ik en zie hem glimlachen.

'Begrijp ik. Wil je hier bijkomen van de indruk of bij mij beneden?', vraagt hij aan me, waardoor ik hem verschrikt aankijk. 'Nee, ik ga geen erge dingen doen. Maar het is beneden super rustig en hier boven niet.'

'Dan ga ik met je mee naar beneden, maar beloof me wel alsjeblieft me weer boven te brengen. Of ik nou slaap of wakker ben, maar ik wil niet dat ze hier zich ongerust maken,' zeg ik dan.

'Komt goed, ze hebben een brief van me gekregen. Dus zij zijn daar wel eventjes zoet mee,' zegt hij en pakt mijn rechterhand vast met zijn linkerhand. 'Kom, dan gaan we.'

Hij leidt me via de trap naar beneden, de weg die ik een paar maanden geleden ook heb gelopen. Toen ik voor het eerst met hem mee ging naar beneden.

'Kan je hier aan wennen?', vraagt Erik aan me.

'Hoe bedoel je?', vraag ik verward en hij stopt even met lopen, om mij te helpen in het bootje.
'Kan je er aan wennen om met mij vaker mee naar beneden te gaan?', stelt Erik zijn vraag anders.

'Owh, euhm... Ik kan er op zich er wel aan wennen. Denk ik,' antwoord ik zijn vraag.

Er valt een stilte tussen ons en hij vaart het bootje vooruit, door met een peddel het bootje vooruit te duwen. Heel rustig varen we vooruit, langs de pilaren en komen later aan bij de mist op het water. Het laat me nu huiveren. Verder komen we dichter bij de plek, waar Erik woont. Er gaat een hek omhoog, zodra we dichterbij komen. Binnen komen de kaarsen omhoog, die de ruimte verlichten.
Erik vaart het bootje naar de oever, waar hij snel als eerste uitstapt. Ik sta op en wil zelf het bootje uitstappen, maar Erik staat dat niet toe.

'Blijf zitten,' beveelt hij me.

Ik kijk hem raar aan. 'Hoezo?', vraag ik aan hem.

'Omdat we gasten hebben lieverd,' zegt Erik.

'Laat haar gaan!' klinkt er plots achter me. Ik draai me om en zie Christine en Raoul voor het hek staan.

'Jullie zijn ons dus gevolgd,' zegt Erik tegen hun.

'We zullen haar nooit met jou alleen laten,' zegt Raoul tegen hem.

'Laat ons binnen!' dringt Christine aan.

'Nooit,' zegt Erik en steekt dan eindelijk een hand uit, als teken dat ik de boot mag verlaten. Ik neem zijn hand aan, waarna hij me de boot uitleidt. 'En zeg nou zelf, ze vertrouwd me. Niet waar lieve Avélie?'

'Klopt. Daar heeft hij gelijk in Christine en Raoul,' zeg ik tegen hun. 'Ik vertrouw hem.'

'Je bent niet veilig bij hem!' roept Christine naar me.

'Er is geen weg meer terug voor haar!' roept Erik boos naar hun.
Ik schrik er toch weer van en duik ineen. De angst slaat me weer om mijn keel en ik kijk hem met een gestokte adem aan.

'Dit is het punt dat ze niet meer kan terug keren!' roept Erik naar hun, waardoor ik in tranen uitbarst. Ik knijp mijn ogen dicht en sla mijn handen voor mijn gezicht. Hierdoor loopt mijn make-up uit.

'Zie nou wat je hebt gedaan!' roept Christine naar Erik.

'Hey, rustig lieve Avélie. Ik ben niet boos op jou,' zegt Erik tegen me en ik voel een hand op mijn rug. Ik blijf huilen, terwijl het voelt dat mijn tranen op kunnen raken. 'Ssst! Kalm lieverd.'

'Laat ons nou binnen!' roept Raoul, die tegen het hek slaat in de hoop dat die dan omhoog zou gaan.

'Kom Avélie,' zegt Erik en legt zijn armen onder mijn schouders, waarna hij me overeind helpt. Hij leidt me richting de orgel, waarna we voor Christine en Raoul uit hun zicht verdwijnen. Erik legt me huilend op bed en streelt met zijn hand over mijn haar.
Ik snik, maar wordt al iets rustiger door zijn rustige zachte bewegingen.

'Waarom heb je mij uitgekozen?', vraag dan zachtjes, nog na snikkend.

'Ik kreeg een raar gevoel toen je ik daar zo alleen zag liggen en ik dacht meteen, haar moet ik helpen,' zegt Erik tegen me.

Mijn ogen worden groter en verbaasd kijk ik hem aan. 'Maar waarom wou je me dan perse helpen? Christine en Raoul waren ook instaat om me te helpen,' vraag ik verwonderd.

'Omdat ik...,' begint hij, maar kijkt gauw weg.

'Omdat je wat?', dring ik aan en ga overeind zitten op het bed.

'Ik kreeg een raar gevoel. Een gevoel die ik nog nooit in mijn leven heb gehad, omdat ik jaren onder de grond leef en nauwelijks meer boven. Alleen boven in het Operagebouw. Door mijn tijd met jou door te brengen ontpopte er iets in me en voelde ik me als een vader voor je. Ik zie je als een soort dochter voor me,' antwoordt hij op mijn vraag.

'Wacht even, omschrijf je nu nou een vaderlijk gevoel voor me?', vraag ik om hem een gevoel te voorstellen.

'Dat is het denk ik,' geeft Erik eerlijk toe.

Er ontsnapt een geeuw uit mijn mond.

'Misschien moet jij nu lekker gaan slapen, dan handel ik het met Christine en Raoul af,' zegt Erik zachtjes en lief, waarna hij een kus op mijn voorhoofd geeft. Dan verlaat hij de kamer en opdat moment val ik in slaap.