***

"1, 2, 3 and 1, 2, 3, and tuurn, boys kneel, girls bow and done!"

"Woooh!"

Nagpalakpakan at naghiyawan ang mga ka-batch ko nang matapos ang practice namin.

"Go home, magpahinga, mag beauty rest ang mga babaita dahil tomorrow is the day, the most awaited day. Remember to bring your gowns!" Wika ng bakla na siyang nag-turo sa amin ng choreography sa grad ball na gaganapin bukas ng gabi.

Ang mga estudyante ay naglabasan na ng gym, habang ako hinanap ang partner ko, nilibot ko ang paningin at nakita ko siyang sumisingit sa kumpulan ng mga estudyante. "Excuse me, excuse me, makikiraan po, ayaaan, Hi! Hahahaha."

Sinamaan ko siya ng tingin, "San ka nanaman pumunta? Bwisit ka, ako lang walang kapartner kanina," Tumawa naman siya at inakbayan ako. "Sorry, jumebs kasi ang bebe mo," Agad kong inalis ang braso niyang naka-akbay sa sakin. "Yuck! Kadiri ka, Carlo!" Tumawa lamang muli siya hanggang sa makalabas kami ng gym.

"Nasaan yung mag jowang parehas kaliwa ang paa?" Tanong niya na nagpatawa sa akin.

"Kapal mo, feeling mo naman ang galing-galing mong sumayaw."

"Duh, tayo pa nga yung nasa harap dahil magaling akong sumayaw," Pagyayabang niya pa. Kapal talaga.

"Excuse me, hindi tayo mapupunta sa harapan kung hindi din magaling sumayaw ang partner mo," Gatong ko naman.

"Siguraduhin mong magmumuka kang tao bukas ng gabi, Cara ha."

"Wow ha, parang hindi ka nahumaling sa ganda kong taglay."

"Pft, ang dami ngang nabaliw sa ganda mong yan, ako muntik lang, muntik mabaiw sayo, ayieeee!!" Sinundot-sundot niya ang tagiliran ko at pinalo ko naman ang braso niya.

"Hoy Carlo, nilalandi mo nanaman yan si Cara, mamaya i-k.o ka ulit ng jowa niya."

Tumigil siya sa pang-aasar sa akin nang dumating ang kanina'y sinasabi niyang mag-jowa na parehas kaliwa ang paa.

"Huh, subukan niya, makikita niya kung paano mag-super sayan ang gwapong si ako."

"Feeling, gwapo? Sino? Ikaw? Baka ako," Napa-iling na lang ako nang magsimula na namang magpaligsahan ang dalawa kung sino ba talaga ang gwapo sakanila. Napansin ko naman si Sheryl na tahimik at tulala kaya nilapitan ko.

"Huy, okay ka lang?" Napa-igtad pa siya dahil sa gulat, hmm, mukang malalim ang iniisip niya.

"Ah, o-oo."

"Weh?"

"Oo nga."

"Weeeeh?"

"Saan na pala tayo pupunta? Uuwi na ba?" Pag-iiba niya sa usapan.

"Alas kwatro pa lang, maaga pa, gala muna tayo," Sabi ni Marc na lumapit kay Sheryl.

"Pero kelangan daw mag beauty rest ng girls natin," Lumapit din naman sa akin si Carlo.

"Ano? girls NATIN?" Diniinan pa niya ang 'girls'. "Bakit? Sayo ba si Cara?" Pagbabara ni Marc.

"Oh bakit? Sayo din ba si Sheryl?"

"Hindi pa. Pa. Pero malapit na, eh ikaw? Feel mo naman magiging sayo si Cara? Ulul mo, Carlo jablo may jowa na yan oy, tanggapin mo na lang na bestfriend ka lang talaga," Humagalpak ng tawa si Marc. Jusko. Walang katapusang barahan nanaman ito.

"Fyi, Marc mukang ulo ng shark. Hindi pa sila. At pwede ko pang agawin si Cara."

"Huwaaaw, lakas mo dre! Wag ka ng umasa na mak—"

"Cara."

Napalingon kami sa tumawag sa akin. "Uy, Art, ikaw pala." Lumapit siya sa akin. "Si superman," bulong ni Marc kaya't siniko ko ang tiyan niya.

"Bakit?" Tanong ko sakanya.

"Pwede ba tayong mag-usap? Privately, saglit lang."

"Sure, oy usap lang kami hintayin niyo ako."

"K."

Lumayo kami ng kaunti ni Art sakanila. Apat na buwan. Nakalipas ang apat na buwan mula ng nangyari sa hospital. Dumating si Art na siyang nagligtas sa amin dahil kung hindi siya dumating, malamang na-chugi na kami (natutunan ko kay Marc). Rumespunde ang mga pulis at hinuli sina Doc Bruce, si Melanie at ang gaurds na kasami ni Doc. Kumalat sa media ang nangyari at nai-broadcast pa sa tv. Umalis lahat ng investors sa hospital at tuluyan na ngang bumagsak ang hospital.

Sinabi ng mga kasama ko ang buong pangyayari sa pulisya. Kasalukuyang naka-kulong ang mag-ama... kasama si Chase.

Tatlo ang namatay sa matatawag na 'massacre', dalawang lalaki na nabaril sa dibdib at si Sir Gibson na tinorture. Natamaan sa likuran si Cane na nagamot naman agad dahil agad kaming itinakbo sa hospital.

Tama ang sinabi ni Doc, anak ko nga si Cane, anak namin siya ni Chad. Napatunayan iyon nang magpa blood test kaming tatlo. Hindi na namin pinalitan pa ang pangalan niya bilang pasasalamat na din kay Chase dahil sa pagpapalaki kay Cane, ang itinuring na niyang anak, inakalang anak namin.

Saya. Sobrang saya nang malaman ang resulta ng test. Ang pagmamahalan namin ni Chad ay may kabuuan. At si Cane 'yon. Kung noon ay sobrang pinagsisihan ko ang mga nangyari, ngayon ay hindi na. Naging mahirap, ang dami kong pinagdaanan, inakala kong si Chad ang may kasalanan ng lahat. Pero hindi, pareho lang kaming biktima.

"Cara," napatingin ako kay Art na kanina pa pala nagsasalita.

"A-Ay, sorry, ano nga ulit yung sinasabi mo?"

"Tinatanong ko kung pwede ba kitang maisayaw sa ball."

"A-Ano-"

"Hahahaha! Oo nga, parang tanga talaga yun!"

"Wag mo kasing pansinin parang shonga 'to!"

"Hahahahaha!"

Sabay kaming napatingin kina Carlo, Sheryl at Marc na nag-aasaran at tulakan di gaano malayo sa amin. Hindi lang mahiya 'tong mga 'to. Kung mag lampungan parang wala kami.

"Oo naman, bakit hinde? Pero ka-batch ka ba namin? Pwede bang sumali ang outsider?"

"Hindi ako outsider, oo ka-batch niyo ako, bihira lang talaga akong pumasok."

"Pero hindi kita nakitang nakiki-practice, alam mo ba ang-"

"It doesn't matter, you don't have to worry about anything, ang importante ay maisayaw kita, kahit sa pang-huling pagkakataon man lang," Wala mang ekspresyon ang kanyang muka ay ramdam ko naman ang kanyang lungkot dahil sa paraan ng pag tingin niya sa akin.

Pero ano ang ibig sabihin niyang 'sa huling pagkakataon'?

"Mga baliw talaga kayo! Hahahaha!"

Muli kaming napalingon sa gawi nina Carlo, napa kunot ang aking noo dahil medyo lumapit silang tatlo sa aming pwesto. Kahit kailan talaga.

"Sige, han-"

Napatigil ako dahil sa biglaang paglapit niya sa akin. Kung kanina ay walang ekspresyon ang kanyang muka, ngayon naman ay kitang-kita ko na ang kalungkutan. Naging malumanay ang kanyang muka na parang konti na lang ay maiiyak na.

"Anong problema?" Hindi siya sumagot subalit mas lumapit pa sa akin. Humakbang ako palayo ngunit hinawakan niya ang aking braso kaya napatigil ako. Ano bang ginagawa niya?

"Last day, last night, with you," Malumanay ang kanyang boses. Hindi ako sanay sa asal na ipinapakita niya. Hindi ganoon katagal ang naging pagsasama namin. Sa liit ng panahon na nakilala ko siya, maangas na nakakatakot dahil kasali nga siya sa frat at may pagka misteryoso siyang lalaki. At naninibago ako sakanya ngayon dahil ito ang unang beses na nagpakita siya ng ganitong klaseng emosyon.

"Ano bang sinasabi mo?" Medyo naiinis na ako.

"Sayang, sana ako na lang," bahagya pa siyang tumawa. Naguguluhan na ako sa mga pinagsasasabi niya. "Kamukhang-kamuka mo talaga siya," nagulat ako nang hawakan niya ang kaliwa kong pisngi. Pero mas nagulat ako ng kumislap ang mga gilid ng kanyang mga mata at tumulo ang kanyang mga luha.

"A-Art, okay ka lang?" Hinawakan ko ang kamay niyang nasa aking pisngi at ako naman ang lumapit sakanya.

"Hindi."

"Bakit? Ano bang meron? Pwede mo namang sabihin sa akin."

"Never mind, bumalik ka na sa mga kaibigan mong kanina pa nagkukunwaring nagtutulakan at nag-aasaran para makinig sa pinag-uusapan natin."

Napatingin ako sa pwesto ng mga kaibigan ko kanina pero wala sila doon, halos mapatili ako nang makitang nasa gilid na pala namin sila at nakikinig sa amin.

"H-Hoy—"

"Sige, Cara. Una na 'ko, bukas na lang," nagpaalam sa amin si Art saka umalis. Agad namang lumapit ang tatlo sa kin.

"Hoy, ano 'yong pahawak-hawak sa pisngi? May paiyak-iyak pa, nagpa-tsansing ka naman." Sinundot ni Carlo ang tagiliran ko kaya agad kong pinalo ang kanyang braso.

"Shonga, di niyako china-tsansingan, tsaka remember, siya ang nagligtas sa atin."

"Sus, kaya ko kayong iligtas kahit pa na nakatali ang buong katawan ko 'no."

Napailing at napairap na lang ako at naglakad na palayo, sumunod sa akin si Sheryl at Marc na tumatawa, naririnig pa namin ang boses ni Carlo na nagsasalita na akala mo may kausap. Sa sobrang focus niya sa pagkwento niya na with actions pa, hindi niya na napansin na wala na siyang kausap.

"Basa!" Narinig naming sigaw niya kaya naman natigil kami sa paglalakad at nilingon siya.

"Basa?" Sabay pa naming tanong.

"Wet!" Tumatakbo siya papalapit sa amin.

"Anong wet?" Sabay-sabay nanaman naming tanong.

"Wet lang! Wet niyo 'ko! Hintaaaay!"

******

"Anak? Anak, gising na, baka ma-late ka."

"Hmm, Mom, walang pasok," inaantok ko pang sabi, mahina at walang kagana-gana pero sapat na para marinig ng nanay kong nasa labas ng kwarto ko.

"Wala ngang pasok dahil ngayon ang graduation ninyo anak, gising n—"

"Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!!!" Nagtititili akong bumangon at tumakbo papunta sa pintuan ng aking kwarto.

"Cara? Cara? Anong—" binuksan ko agad ang pinto.

"It's our graduation day, Mommy! It's our graduation day!" Hawak-hawak ang kanyang kamay ay tumatalon ako dahil sa excitement at saya.

Lumipas ang apat na buwan nang mangyari ang insidente. Basta't ang alam ko, paggising ko matapos mahimatay ay muka nila ni Daddy ang agad na bumungad sa akin. Their faces are full of pain, regrets, pitty, and tears. Hindi na nila ako pinag-explain dahil sabi nila, alam na nila lahat, wala na daw akong dapat alalahanin pa.

I keep on asking kung sino ang nagsabi sakanila ng lahat but they also keep answering na si 'superhero' ko daw. Who the hell is my superhero?

After the tragedy, everything came back to normal. My family is back. But my friends? Nah. I don't want them back anymore, I prefer the new ones; Sheryl, Marc and Carlo. Konti pero alam kng totoo at alam kong hind ako iiwan... sana.

Nalaman nila ang tungkol kay Cane. Akala ko magagalit sila pero hindi. Tuwang-tuwa pa sila dahil nagka-apo sila. Nalaman din nila ang panggagahasa sa akin ni Chase nung nacomatose ako. Patong-patong ang kaso ni Chase ngayon. He's guilty, as well as Doctor Bruce or Kuya Bruno? They will rot behind those jails. Habang-buhay ang pagkakakulong nila. Si Melanie ay aabot ng 20 years ang pagkakulong.

"Mommy magbibihis na ako, kayo din ni Daddy!"

"Kanina pa kami naka-bihis ng Daddy mo, anak. Ikaw na lang ang hinihintay namin."

"What?! Sige Mommy, I'll double my time."

Isinara ko ang pinto ng kwarto at nagtatakbo papunta sa banyo. This is it. After how many years. Gagraduate na din ako— kami. Isang ngiti ang sumilay sa aking labi. Finally, natapos na din ang paghihirap ko. Makakabalik na din ako sa dating ako.

*****

"Hi Tita's and Tito's! Looking good for today po ah!" Masiglang bati ko sa mga magulang nina She at Marc. Bumati ito sa akin pabalik hanggang sa napunta sa kwentuhan ang mga magulang namin kaya lumapit ako kina She. Napakunot ang aking noo dahil malungkot ang muka ni She. Hinawakan ko ang kanyang pisngi at ang magkabilang gilid ng kanyang labi at finorm ito sa isang ngiti.

"Ayan, ganyan dapat."

"Kanina ko pa nga tinatanong kung bakit malungkot eh," Wika ni Marc na inakbayan si Sheryl.

Mula sa likuran ay nakita kong nakatingin si Rjay kay Sheryl, napansin din naman iyon ni Marc.

"Kapal ng muka ng gagong 'to na tignan ang pag-aari ko."

Napatawa na lamang ako nang harangan ni Marc si Sheryl para hindi makita ni Rjay. Sa loob ng apat na buwan, nagkaayos ang tatlo. Nagparaya na si Rjay, sabi pa niya, "Mas mabuti na din sigurong magparaya na lang ako, wala din namang silbi na nasa akin nga siya, hindi naman siya masaya, iba pa ang laman ng puso at isip niya". And that, my lads, made Carlo na hindi ako pansinin sa loob ng isang linggo. After 1 week, balik naman sa dati. Sabi niya nag-isip isip lang siya. And speaking of, nagpalinga-linga ako, nasaan kaya ang isip batang baliw na 'yon?

"Asan si Carlo?" Tanong ko sakanila. Ngumuso sila sa isang direksyon at sinundan ko naman ng tingin. Nakita ko siyang nakabusangot at nakapatong ang baba sa dalawang kamay. Naka-upo sa gilid at tila ba bumubulong. Nabaliw nanaman.

Kaya naman nilapitan ko siya. "Hoy panget," pagtawag ko sakanya pero hindi ako napansin. Naririning ko siyang bumubulong ng "Bwisit, bwisit, nakakabwisit, sobrang bwisit." Paulit-ulit ang kanyang sinasabi at tinatapakan ang damuhan.

Ang venue ng graduation namin ay sa open pavilion. Kasalukuyang inaanounce ng speaker ang awards ng mga kabatch namin mula sa ibang strand. Kami ang pang huli.

"Hoy baliw!" Binatukan ko siya at agad naman niya akong sinamaan ng tingin.

"Ano?!"

"Aba ginaganyan mo na ako?!"

"Oo, bakit aangal ka?!"

"Oo aangal ako, bakit ikaw umaangal ka na?!"

"Hehehe, char lang."

"Ano namang binubusangot mo dito? Kanina ka pa bumubulong, kung hindi lang kita kaibigan iisipin ko ng baliw ka." Kumuha ako ng upuan at tumabi sakanya.

"Baliw? Baliw sayo? Ayieee!"

"Baliw. Yung literal na baliw. Dapat yata iniwan ka namin dun sa mental hospital kasama yung mga baliw dun eh."

"Hmpf."

"Ano nga? Anong inuunga mo dito?"

"Tsh. Wala akong kasamang parents."

"Bakit? Asan mga magulang mo? Kahit tita or tito man lang?"

"Wala. Sabi pa naman nila pupunta sila. Asar. Pati ba naman mga magulang paasa na ngayon."

"Baka late lang. Natraffic ganon."

"Kahit na! Paano kung hindi sila makaha—"

"Batch 2017-2018 Humms students, please fall in line, wear your graduation gowns and please remind your parents to guide you all the way to the stage. Thank you." Announce ng speaker, kaya nagtinginan kami ni Carlo.

Ang mga kaklase ko ay nagmamadaling kumalat para hanapin ang kanilang mga magulang. Nakaisip ako ng ideya kaya naman hinila ko si Carlo papunta kila She na kasama ang mga parents ko. "Mom, Dad, si Carlo po oh."

"Oh, hi Carlo!"

"Nasaan parents mo, Iho?"

"Ahm, Dad, yun nga, wala ang parents ni Carlo, soooo," tinignan ko si Dad at napabuntong hininga naman siya dahil alam na niya ang gusto kong mangyari.

"Fine, fine, fine," Lumapit si Dad kay Carlo.

"Ako muna duplicate ng parents mo, Iho."

"Talaga po, soon to be Daddy? I mean tito? Hehehe."

Natawa kami sa kalokohan niya. Dahil sa nangyari 4 months ago, nakilala namin ang mga magulang ng isa't-isa, ganun din ang mga parents namin, naging magkaka-ibigan kaya naging mas close ang lahat sa isa't-isa. Napatingin ako sa stage nang simulang tawagin ng emcee ang pangalan ng mga may awards sa klase namin. Luminga-linga ako sa paligid at hinanap siya, wala. Hindi ba siya pupunta? Hindi ba niya ako susuportahan?

"Are you looking for him, Darling?" napatingin ako kay Mom at tumango.

"Don't worry, he'll not dissapoint you," Malaking ngiti ang nakaplasta sakanyang muka. Ngumiti din ako pero mabigat parin ang aking dibdib. Paano kung hindi siya pumunta?

Natawag na ang karamihan sa aking mga kaklase, konti na lang kaming naiwan, pati si She at Marc ay natawag. Pucha, wag nila sabihing wala akong award?!

Tinawag na ang pangalan ni Carlo na nasa harapan namin, nakakawit pa ang kanyang mga braso sa braso ni Daddy. "Excuse mee, excuse po, poot poot may dadaan, oops sorry, excuse makikiraan po," Kumabog ang aking dibdib nang marinig ang pamilyar na boses. Isang lalaki ang dumaan sa aking gilid at tumabi kay Carlo na nasa harapan namin. Kita ko ang likod ng lalaki.

"Hi tita, tito! Ako na po sasama kay Carlo sa stage, 'To. Maninira pa ng family bonding 'tong isang 'to eh." Natawa si Mom and Dad sa sinabi niya, tumabi sa akin si Dad kaya naman nasa gitna ako nila ni Mom.

"Bakit ikaw? Yuck! Tatay ba kita? Ang pangit naman ng tatay ko!" Banas na reklamo ni Carlo.

"Kapal mo, swerte mo naman kung anak kita, gwapo ang anak ko, hindi kasing pangit mo," Binara naman siya nito.

"Duh! Tara na nga, 'tay, tawag na ang gwapo mong anak."

"Hindi kita anak, at mas lalong hindi ka gwapo."

"Kapal mo ha!"

Lumingon siya sa akin at ngumiti. Ngumiti din ako pabalik. "What took you so long? Akala ko hindi ka pupunta," Pag-amin ko. "Pwede ba yun? Syempre hinde. Nahirapan lang kaming gisingin si Cane kaya na-late," lumapit siya sa akin at kiniss sa pisngi. Tumingin kami sa likuran at nakita ko si Cane na buhat ng isang yaya niya habang tulog at ang isang yaya pa niya ay pinapaypayan siya.

"I repeat, please come to the stage Mister Car—"

"Hoy 'tay! Kanina pa ako tinatawag, landian pa more!" Natawa nalang kami nina Mom at Dad nang nagmamadaling umakyat sa stage sina Carlo at Chad. Natapilok pa si Carlo kaya nasama si Chad dahil nakakawit ang braso niya sa braso ni Chad. Nagtawanan ang mga nakakita at nagbangayan pa silang dalawa.

Inabot ng teacher ang medal kay Chad na isusuot niya kay Carlo. Isinuot ni Chad ang medal kay Carlo at sinakal pa gamit ang lace ng medal. Nagtawanan kami maging sina She at Marc kasama ang mga parents nila. Inawat naman sila ng teacher. Nang pumunta sa baba ng stage ang photographer na hinire namin ay todo pose ang dalawa.

Nagpose sila ng magkatalikod at akala mo'y nasa photoshoot sila dahil ang mga kamay nila ay nagmimistulang mga baril at naka-fierce pa ang kanilang mga muka. Kung ano-anong pose ang ginawa nang dalawa dahilan para magtawanan ang mga tao, hanggang sa pinababa na sila ng stage dahil kanina pa sila nandoon.

"And may I call on the last but not the least, senior high school batch 2017-2018, overall highest ward goes to..." Kinakabahan man ay napatingin ako sa aking likuran. Don ko lang napansin na ako na lang pala ang naiwan. Nakangiti ang mga parents ko maging ang mga kaibigan ko sa akin. Nakatoon ang pansin ng lahat sa akin.

Hindi nakatulong ang drum rolls dahil mas dumagdag pa ito sa kaba na nararamdaman ko. A-Ako ba?

"Cara Del Valle!" Naghiyawan ang iba at  nagpalakpakan. Hindi makapaniwalang umakyat ako sa stage.

"Kaklase namin yan! Wooooh!"

"Go Cara!"

"Bestfriend ko yaaaan!"

"Go Mommy! Go Mommy!" Napatingin ako sa pwesto ni Cane na ngayon ay gising na at tumatalon-talon pa. Napangiti ako.

Yumuko ako para mai-suot ng teacher ang toga sa aking ulo. Isinuot din ni Dad ang medal sa akin. Binigyan ako ng diploma at award at nag-picture kaming tatlo.

"We're so proud of you, anak!" Sabi ni Dad habang pababa kami ng stage, nakaabang naman sina Cane, She, Carlo, Chad at Marc, with their parents.

"Congraaaats!"

"You deserve it, walang kupas ang talino."

"Congrats to everyone! Group hug!!"

Nagyakapan ang lahat. "Carlo," napalingon kami sa nagsalita. Nasa likuran namin ang mag-asawa na tumawag kay Carlo, his parents.

"Wow, dumating pa kayo ha." Sarcastic niyang sabi kaya kinurot ko ang braso niya at pinanlakihan ng mata. Carlo have an issue with his parents. Hindi siya close sakanila.

"We're sorry, may inayos lang kam—"

"Oh, shut up, Mother. Umuw—"

"How about a celebration, e? Let's eat somewhere? All of us?" Sumingit na ako at tinignan ang parents ni Carlo.

"T-That's right. Our treat," Ngumiti sa amin ang mama niya at nag-agree naman ang lahat.

"Attention to all students, please be reminded that the graduation ball will start at 6 in the evening. Bring your gowns or dresses, wear your best suit. Only students are welcome to the party. To reassure their safety, alcoholic beverages will not be served. Have fun celebrating with your families and friends, goodluck to everyone and see you tonight. Congratulations to all!" Wika ng emcee.

Nagtilian ang mga kababaihan dahi sa excitement. Ang iba ay nalungkot dahil ito na ang huling araw na makakasama nila ang highschool friends nila.

*****

"Cara! Si Carlo andito na!"

"Yes, Mom, pababa na!"

Inayos ko ang buhok kong kulot. I'm wearing a royal blue balloon gown. Tinignan ko ang sarili sa salamin. My Mom did my make-up, her expertise. Napangiti ako, she's really good with this. Simple lang ang make-up niya sakin pero I really look beautiful.

Kumikislap ang glitters ng gown ko at naka-suot naman ako white stilletos. Tube style ang aking gown na may opening sa gitna kaya kita ng kaunti ang aking cleavage. Ito ang una kong suot sa unang isasayaw namin. Kasunod ang Black gown at pang-huli ang white.

Kinuha ko ang purse ko at lumabas na ng kwarto, mula sa baba ay rinig ko ang tawanan ng mga magulang ko maging si Carlo. Nang nasa bungad na ako ng hagdan ay napatingin sila sa akin. Napatawa ako nang tumayo si Carlonat nakabuka pa ang bibig. Dahan-dahan akong bumaba na akala mo'y prinsesa, naka-abang naman sa dulo ng hagdanan si Carlo. Nakangiti si Dad sa akin habang humihigop sa kape, si Mom naman ay kinuha ang phone at kinuhanan ako ng litrato.

"Laway mo," Natatawa kong inabot sakanya ang aking kamay at inalalayan ako hanggang sa tuluyan akong makababa sa hagdan.

"Ligawan mo na po ako, gurl, pls." Natawa kami sa sinabi niya.

"Mom, si Chad?"

"Susunod daw, tumawag kanina."

"Yung mga gowns ko po?"

"Nasa sasakyan na, be careful in driving okay?"

"Yes po, let's take a picture!" Tinawag namin ang isang katulong para kuhanan kami.

"Punta na kayo at baka malate pa kayo, magingat sa pagdadrive, Cara, enjoy your night! Carlo, ingatan mo ang prinsesa namin ah?" Sabi naman ni Dad.

"Yes naman po, Tito. Iingatan ko ang prinsesa natin, yieee!" Napatawa ako at umiling-iling.

Hinatid kami nina Mom and Dad hanggang sa may gate ng bahay. Nasa labas na ang sasakyan ko—regalo nila sa akin. Kumakaway-kaway sila sa amin at pumasok na ng bahay. Black monterro car ang regalo nila sa akin few months nang makabalik ako.

Papasok na sana ako nang mapansin kong nakatayo parin si Carlo sa gilid ko. "Oh, wala kang balak pumasok?" Tanong ko sakanya.

"Napaka ungentlewoman mo! Pagbuksan mo naman ako ng pinto!"

"Aba ang kapal! Ipagda-drive na nga kita pagbubuksan pa kita ng pinto?"

Inikutan niya ako ng mata at nag-cross arms. Ngayon ko lang napansin ang itim ng tux na suot niya, nakapaloob ang puting polo at naka-itim ng necktie.

"Naks, gwapo natin ngay—" natigil ako nang makita ang medyas na suot niya.

"—spongebob?!" Hindi ko alam kung matatawa ba ako o ano nang makita ang spongebob na iconic socks niya.

"Ang gwapo mo na sana kung hindi dahil dyan sa medyas mo!"

"Huwaw! Fave ko si spongy bobby, kung gwapo ako gwapo din siya!"

"Sino bang may sabing gwapo ka?"

"Sino pa ba? Edi ako!"

"Tss."

Inangat ko ang gown ko para hindi sumagi ang dulo sa sahig at madumihan. Pumunta ako sa kabilang side ng sasakyan para pagbuksan si Carlo. "Pasok!" Nagmamadali naman siyang pumasok at sinamaan ko ng tingin. Tumingin din siya sa akin, "E-Ehe, hindi mo naman kailangang pagbuksan pa ako ih." Nagb-beautiful eyes pa siya sakin. Malakas kong isinara ang pinto sa side niya. Hindi ko napigilan at natawa na lang din ako. Hayop ka, Carlo.

Nakarating kami sa school ilang minuto lamang, palabas na ako ng sasakyan nang nilingon ko si Carlo na nakaupo parin sa kanyang inuupuan. "First time mo bang sumakay ng kotse? Ineenjoy mo masyado ah." Tinaasan niya ako ng kilay kaya tinaasan ko din siya. "Excuse me, hinihintay lang kitang pagbuksan ako."

Nagngitngit ang aking mga ngipin. Ang kapal kapal kapaaaal talaga! In-off ko ang engine ng sasakyan at bumaba saka pumunta sa side niya at pinagbuksan siya. "Mahal na prinsesa, maaari na po kayong bumaba, nakakahiya naman po sainyo at naka-gown pa po kayo tapos naka-heels pa, so dapat alalayan ko kayo sa kahit na anong gawin niyo hindi po ba?" Puno ng sarcasm na sabi ko at ngumiti sakanya. Konti na lang, konting konti na lang at makakatikim na 'tong lalaking 'to sa akin.

"Mabuti alam mo," Inabot ng gago ang palad ko at lumabas na ng sasakyan. Agad ko naman siyang itinulak at dahil may bato sa gilid nito at nasubsob siya sa sahig.

"A-Arouch!" Napatawa ako ng nag-pout siya at bumusangot. Bwisit. Kung hindi lang cute ang baliw na 'to.

"Tara na!" Excited kong sabi sakanya, tinulungan ko na din siyang tumayo at ikinawit ang braso sa braso niya. Pumasok kami sa gate ng school, nakasabayan namin ang ibang ka-batch namin na naka-outfit din. Ang iba ay kasama ang ka-partner o ka-date nila, ang iba ay kasama ang friends at ang iba'y mag-isa lang.

Mula sa kanilang pwesto ay rinig na rinig ang malakas na music mula sa loob ng gym. Napamaang ako ng makita kung gaano kagarbo at ganda ang labas ng gymnasium. May mga lights na nakasabit mula sa entrance ng gymnasium hanggang sa mga punong nasa kabilang dulo naman. Sa madilim na gabi ay ang puting mga ilaw ay kumikislap na siyang napakaganda sa paningin. Meron pang mga estudyante na nagkukuhanan ng pictures.

Nang nasa entrance na kami ng gym ay may mga estudyanteng akala mo'y mga reporters na kinukuhanan ng litrato ang bawat dadating at tinatanungan ng kung ano-ano. Naka disenteng suot ang mga ito. Ang mga babae ay naka-dress at ang mga lalaki nama'y naka-polo at pantalon. Siguro required na mag-suot ang mga ito ng formal dahil for sure hindi sila makakapasok sa loob kapag hindi.

"Oh my god, It's her!" Sabi ng isa at lumapit agad sakanila ang mga ito.

"Wow, ano 'to, red carpet? Kung sabagay may red carpet nga, tangena feel na feel ko ang pagiging artisata ko ngayong gabi ah," Umikot ang aking mata sa sinabi ni Carlo at inayos pa ang necktie.

"Goodevening, ate and kuya!"

"Hello po, pwede pong magtanong?"

"Ako muna, ako muna, ate ano pong masasa—"

"Bakit po si Kuya Carlo ang kasama niyo? Hindi po ba—"

"Miss Cara maari po ba kayong magkwento tungkol sa nangyari 4 mon—"

Napatakip ako sa aking tainga ng sabay-sabay silang nagsalita. Nakahawak sa kanilang phone at nirerecord ang aking sasabihin, meron pang naglilista ng details at may mga kasama pa silang may hawak na camera at sabay-sabay na umiilaw ang flash sa tuwing kinukuhanan kami ng pictures, ano ba 'to mahaha-haggard ako neto, imbyerna!

"Sandale, sandalee, sandale!!" Sigaw ni Carlo at hinarang ang dalawang kamay sa mga ito kaya naman natigil sila. Huwaw. Nice work.

"Pwede isa-isa? Isa-isa lang ha, pwede?"

"Kuya! Kuya ako po!"

"Kuya akooooo!"

"Sandaleeee! Ikaw, ikaw na lang," Tinuro niya ang maliit na babae na nasa likuran.

"A-Ahm, junior journalist po kasi kaming lahat, at ang may pinakamagandang article po ang makikilaban sa ibang schools, and I have a question po."

"K."

"What can you say about sa pagiging highest awardee mo po, ate?"

"Ahm, I'm grateful and thankful," maikli kong sagot.

"Some says na you are seducing some of your teachers to get high grades daw po, you are known as a prostitute kasi, sorry for the term, Ate, is that true?" Halos magtagis ang aking bagang sa sinabi niya.

"The hell? Oo, kilala ako bilang isang malandi, ahas, pokpok, but the awards and titles I have recieved are because of my hardwork and cconsistency. Consistent ako sa pag-aaral ko ng mabuti, sa pagachieve ng kung ano man ang meron ako. I did what I should and that is all because of my hardship!" Inis kong itinulak ang mga junior at pinagbuksan ako ng guards. Nang makapasok ako sa gym ay agad nawala ang aking inis dahil sa mas nakakamanghang paligid.

White, Black at gold ang motif. Nasa itaas ang napakalaking chandalier. Puti ang mantle ng tables at black ang carpet na nasa gitna na siyang dance floor mamaya. Maliban dun ay madami pang kung ano-anong nakasukbit sa dingding, kisame, tables etc.

Malakas ang music na nageecho sa buong gym. Iba't-iba ang kulay ng mga ilaw kaya naman nakakahilo. "Carlo, saan ta— Carlo?" Nasaan nanaman yung baliw na 'yon?

"Excuse me, ladies, hehehe!" Sinundan ko ng tingin ang pinanggalingan ng boses ng patay gutom na baliw. May hawak siyang pinggan at nilalantakan ang mga pagkain na nasa table sa gilid. Napaka.

Lalapitan ko na siya nang may humarang sa akin. "CARAAAAA!!—" Agad kong tinakpan ang bunganga ni Marc. "Ba't ka ba sumisigaw?!" Tinignan ko ang mga tao na malapit sa amin na nakarinig sa pagsigaw ng isa pang baliw na 'to at awkward kong nginitian bilang pagso-sorry.

"Kanina pa kita tinatawag hindi mo 'ko pinapansin."

"Malakas yung sounds."

"I know right. Kaya nga sinigawan kita kahit magkaharap na tayo at baka hindi mo pa ako marinig. San pala si Carlo?" Nginuso ko ang kinaroroonan ni Carlo na ngayon ay parang aso dahil dinidildilan niya ang chocolate fountain.

"Tawagin mo nga at parang tangang—"

"Wow, nice, ako nga din!" Tumakbo siya papunta kay Carlo at ginaya si Carlo. Nandididiring tinignan sila ng mga babae na nasa tabi lamang nila. Napa face-palm na lang ako at napailing. Ghad.

"Cara."

"Sheryl! Oh my god you're so georgeous tonight!" Mapakla siyang ngumiti.

"Well, not as georgeous as you, hahaha."

"Baliw, we have our own beauty."

"I know, and yours is the best among the rest."

"Anong meron at binobola mo ako ngayon?"

"Wala hahaha, nasaan si Carlo at Marc?"

Tinuro ko ang pwesto ng dalawang aso. Napatawa na lang si She. Tinignan ko kung paano niya tignan si Marc, she's laughing but then I can feel her sadness. Malungkot ang mga mata niya.

"Alam kong may problema, tell me, She. Kaibigan mo ako, kami," tinignan niya ako. Magkatitigan lamang kaming dalawa hanggang sa may kumislap sa gilid ng kanyang mga mata.

"Oh no, don't do that now lady, hindi pa nag-uumpisa ang ball masisira ang make-up mo!" Tinakpan ko ang talukap ng mga mata niya at napatawa naman siya.

"I'm leaving." Inalis ko ang kamay ko sa mata niya at humarap sakanya.

"Wow, really? Where are you going? Pasalubong namin ah."

"I'm leaving... for good."

"W-What? Why? Where? When? .... Who?" humagalpak ako ng tawa sa joke kong hindi naman nakakatawa. Wow, Cara. Wow. Well at least I tried. Nakukuha ko na rin ang paguugali ni Carlo na magbiro sa mga seryosong sitwasyon. Pero... havey naman diba?

"Hindi ako nagbibiro, Cara."

"Ako nagbibiro, She. Pero mas nakakatawa pa yata yung sinabi mo. Hahahaha. You, leaving us? Funny." Nawala na ang pekeng ngiti sa kanyang muka. She's about to cry pero nagpipigil siya. Nahahawa ako. Nadadala ako sa emosyon niya. I must not.

"Eh ang gago mo kasi! Hahahaha! Pano kung barilin ka nga ni Doc 'nun?"

"Eeedi barilin niya. Kung mamatay edi mamatay. At least napikon ko siya bago ako mamatay, hahahaha!"

"Pero seryoso, how can you do that? Magbiro sa seryosong sitwasyon? Maging sarcastic sa mga delikadong tao? Ang galing mong mangbara pero pag tinutukan ka naman ng baril magtititili ka."

"It's mah talent mah bebe. Hindi na matatanggal sa akin yung pagiging mapagbiro ko. I joke around kahit ano pang sitwasyon. Nakakatakot, nakakaiyak, nakakatuwa. Anything, I'll joke. Joking is my way para maalis yung atensyong ng isang tao sa isang bagay. For example yung nangyari sa atin. Nakakatakot si Bruno o Bruce o kingkong, syempre ang ineexpect niya hawak niya tayo sa leeg dahil takot tayo pero dahil meron ako, nababawasan however yung takot ninyo. Diba? Kapag may kausap tayo at malungkot siya, hindi ba nahahawa din tayo? Nalulungkot din tayo? Palaging natatalo ang isang tao kapag mas kinakain siya ng sariling emosyon niya. Oo talunan ako pero yung pagbibiro ko ang paraan ko para hindi matalo. Sanay naman akong matalo e, totoo yon. Pero ngayon... may dahilan na ako para lumaban at meron na din akong ipaglalaban," halos tumagos sa kaluluwa ko ang paraan ng pagtitig niya sa akin saka siya ngumiti.

"Ngayon dapat ang alis namin, nakaimpake na kami't lahat-lahat, pero kinausap ko ang parents ko to give me one last day, one last night para makasama kayo at masabi kay Marc."

"W-Why? Bakit kayo aalis?"

"Na bankcrupt kami. Nalugi yung negosyo namin kaya pupunta kami kina lolo't lola at dun uli magtatayo ng bagong negosyo with the help of them."

"Pero hindi ka na ba talaga babalik? Paano kami? Paano si Marc? She naman."

"I did everything I can, umiyak ako sa harapan ng parents ko, nagwala, kinausap ko sila. But It's final. We're leaving, for good."

"Goodevening everyone! please have a seat because the event for tonight will start in 3 minutes."

"Bebeku! Bakit di moko tinawagan? Dapat susunduin kita sa gate tapos sabay tayong lalakad sa red carpet eeeeeh. Tara picture dun!" Pangungulit ni Marc. Ngumiti lang si She at naghanap ng table para sa amin, sumunod sakanya si Marc.

"Hala, lq?" Punong-puno ng marshmallow ang bunganga ni Carlo at dumikit pa sa ngipin niya.

"Aalis si She."

"Talaga? San punta? Mall?" Sinamaan ko siya ng tingin.

"Aalis na sila ng pamilya niya dito, for good na."

"For good? Edi forever?"

"Malamang. For good nga diba."

"Malay ko bang nakalimutan mo lang yung bye para for goodbye."

"Inamo ka. Korni."

"Papamo ka. Horny."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya at tumingin sa paligid dahil baka may nakarinig sakanya. Napakabastos takaga ng bunganga neto.

"Bunganga mo!"

"Mabango?"

"Tara na nga dun!" Hinila ko siya at umupo sa table na pinili nila. Malapit lang kami sa stage. Magkatabi si Sheryl at Marc, magkatabi naman kami ni Carlo. Tahimik lang ang dalawa kaya nagtinginan kami ni Carlo, pinanlakihan niya ako ng mata at hindi ko naman nanintindihan ang ibig sabihin non kaya napakunot ang aking noo saying 'what?' pinanlisikan niya pa ako ng mata at nanlaki ulit saka tinignan sina She. Anodaw? Mas kumunot ang aking noo napailing at pinanlakihan ko din siya ng mata.

"Hindi ko alam na pipi na kayo ngayon, paturo naman ng eye language niyo," napatigil kami ng magsalita si She.

"Sorry, sinusumpong kasi 'tong special child na alaga ko."

"Nilalandi kasi ako ng nurse ko."

Inismiran ko siya. "Goodevening to all! Are you all ready party peopleeee?" Sigaw ng baklang emcee. Naghiyawan ang lahat kasama na kami. "Let us all welcome, banda ni Carlo!"

"What? Seriously? Banda ni Carlo? Yun ang pangalan ng banda mo?" Lumingon ako sakanya.

"Tongak hinde. Wala kasi talaga kaming maisip na pangalan ng banda namin. Eh since ako ang vocalist, yun na ang tawag nila sa banda namin. Banda ni Carlo. Panoorin mo kung gano kagaling kumanta ang bestfriend mo." Nginisihan niya ako at umakyat na ng stage. Lumabas naman galing sa backstage ang mga kasama niya kaya't naghiyawan ang mga estudyante.

Inilabas ko ang phone ko mula sa maliit na bag na dala ko at kinuhanan ng picture si Carlo. "Guys, selfie!" Tawag ko sa mag-jowa at ngumiti naman sila sa camera.

"Hello, hello! So we will sing a song, request kayo tapos kantahin din ninyo."

"Gago talaga 'tong gunggong na 'to," Humahagikgik si Marc. Lahat naman ay napatawa dahil sa kabaliwan ni Carlo. Pft. Kahit kailan talaga.

"If you know the song, edi alam niyo lang. Bawal sumabay, charot!" Muling nagtawanan ang crowd.

"Kahit ikaw ay magalit sa'yo lang lalapit sa'yo lang aawit," ngumisi siya sa crowd at naghiyawan naman ang mga tao. Wala pang background music at natural na boses niya lang ang maririnig. Huwaw, nice opening. Pabida.

"Kahit na ikaw ay nagbago na Iibigin pa rin kita kahit ayaw mo na," nagsimula nang tumugtog ang mga kasama niya at nakikisabay na rin ang iba.

"Tatakbo, tatalon sisigaw ang pangalan mo Iisipin na lang panaginip lahat ng itooo!" Maging ako at ang mga kasama ko ay nakikikanta na rin.

"O, bakit ba kailangan pang umalis? Pakiusap lang na wag ka nang lumihis Tayo'y mag usap, teka lang, ika'y huminto Wag mo kong iwan, aayusin natin 'to Ang daling sabihin na ayaw mo na, Pero pinag-isipan mo ba?"

"Lapit nang lapit, ako'y lalapit Layo nang layo ba't ka lumalayo? Labo nang labo, ika'y malabo Malabo, tayo'y malabo Bumalik, at muli ka ring aalis Tatakbo ka nang mabilis Yayakapin nang mahigpit."

"Ang hirap 'pag 'di mo alam ang iyong pupuntahan Kung ako ba ay pagbibigyan
O nalilito lang kung saan Tatakbo, tatalon Isisigaw ang pangalan mo Iisipin na lang panaginip lahat ng ito."

"O, bakit ba kailangan pang umalis? Pakiusap lang na wag ka nang lumihis Tayo'y mag usap, teka lang, ika'y huminto Wag mo kong iwan, aayusin natin 'to Ang daling sabihin na ayaw mo na Pero pinag-isipan mo ba?"

"Lapit nang lapit ako'y lalapit Layo nang layo ba't ka lumalayo? Labo nang labo ika'y malabo Malabo, tayo'y malabo."

Hanggang sa matapos ang kanta ay nagpalakpakan kami. "And for the next, hindi kami ang kakanta kundi kayo, kung para sa jowa, pamilya, kaibigan o kung kanino man ang song na gusto niyong kantahin, sabihin niyo lang sa amin, the music is ours the song is yours, kung sino man ang gustong kumanta maganda man o pangit ang boses, halika na!"

Naghiyawan ang grupo ng magkakaibigan na nasa tabi lang namin.

"Gurl punta ka na!"

"Ayoko, is, baka makita niya ako."

"Gaga ka, yun naman ang gusto mo diba? At ito na rin ang best and fastest way para mahanap si Mr. Right kaya go!"

"Go bessy!"

"Maganda naman boses mo wag kang mahiya!"

Wala ng nagawa ang babaeng nakasuot ng purple gown at pumunta na ng stage. Naghiyawan ang mga tao at may binulong siya kina Carlo tapos inabutan naman siya ng wireless na mic.

"Go beees!"

"Fighting!"

"Search for Mr. Right!"

"Ahm, hi."

Tumahimik ang lahat ng magsalita siya sa Mic.

"This song is dedicated po dun sa lalakeng nakasakayan ko sa jeep last week sa terminal malapit sa mall. Umuulan kasi 'non tapos punuan na din ang mga jeep. E last jeep na yon at madilim na din. Wala ng vacant seat kaya sabi ko sa driver dun na lang ako sa may papag, naiinis pa nga ako that time kasi halos puro lalake yung nasa jeep pero wala man lang naging gentleman. Porque hindi kagandahan? Ha? Ha?" Natawa kami. Kungsabagay totoo naman.

"And then yung guy na athlete eh nag-offer ng seat niya. Basketball player siya dito sa school. Tapos ayun nga inoffer niya seat niya kaso na-sprain pala yung paa niya kaya sabi ko wag na lang. Pero mapilit siya, sabi niya it's either magpapalit kami ng pwesto o kakandungin niya ako. Since umuulan nga nun putik putik yung sahig ng jeep tapos naka-uniform pa ako. So kumandong na lang ako. Alam niyo bang ang bango-bango niya? Kahit nasa likuran ko siya naaamoy ko siya. Na-concious tuloy ako sa amoy ko. Baka maamoy niya yung basa kong kili-kili." Nagtawanan nanaman kami. Hahahaha havey.

"Nung nababawasan na mga pasahero dun nako umupo sa tabi niya. Ang daldal niya tapos funny tapos cute pa hahahaha. Ang sad kasi bumaba siya ng jeep ng di ko natatanong pangalan niya, pero I saw his ID. Sorry for being marupok pero after that day hinanap-hanap ko na siya kinabukasan. I've been searching for him for 1 week na, wala din sa facebook. If anyone knows a guy who's surname is, uhm, Gwapo, please do approach me. I'm dying to know him. Please."

Mula sa gitnang parte ng crowd ay naghiyawan ang grupo ng mga lalaki. Napatingin ang lahat don. "Nandito siya! Nandito yung tropa namin, wahahaha!" Napatayo pa ako para tignan ang itinuturo nung lalaki. Tumutok ang spotlight sa lalaki pati din kay girl na nasa stage. Oh my god siya ba yung sinasabi ni girl?

Tinignan ko ang babae. Namutla siya at napatulala sa lalaki. Magkatinginan sila at malawak ang ngiti ng lalaki. Oh my gosh, siya nga! Kyaaaah! Nagtitilian na din ang mga babae, pati ang mga lalaki ay hindi maitago ang kilig.

Nilapitan ni Carlo ang babae dahil hindi na siya gumagalaw. May binulong siya kaya nabalik sa ulirat ang babae at tumango. Nagsimulang magstrum ng gitara si Carlo.

"T-This song is for you."

Nagtilian ang lahat at naghiyawan. Kinakantyawan naman ng kaibigan ng lalaki siya.

"Sumakay ako sa jeepney Ikaw ang nakatabi Di makapaniwala."

"WOOOOOOH!!"

"Parang may hiwagang nadama Nang tumama sa'yo Ang aking mga mata At nagsiksikan na Dahil tumigil ang jeepney Sa tapat ng eskuwela Biglang nagkadikit
Puso ko'y biglang sumikip At natulala."

Napatayo ang lalaki sa kanyang upuan dahil tinutulak siya ng mga kaibigan niya. Dahan-dahan siyang naglakad sa gitna at nakikisabay sa pagkanta. Hindi naalis ang spotlight sa dalawa. Dali-dali namang lumapit ang isang staff sa lalaki at binigyan din ng wireless mic.

"Sabi nila'y walang hiwaga Kung wala'y Ano itong nadarama," napasinghap ako nang marinig ang boses ng lalaki. Oh shit. Nagblend ang boses nilang dalawa!

"Ayoko nang pumara kahit san mapunta Ayoko nang pumara kung ikaw ang kasama Ayoko nang pumara Ayoko nang pumara Ayoko na ahhh Ayoko nang pumara kahit san pa lumiko Ayoko nang pumara sana di na huminto Ayoko nang pumara
Ayoko nang pumara Ayoko na Kung ikaw ang kasama."

"At may biglang sumingit Natiempo pa sa'ting gitna Sumimangot tuloy Ang aking mukh Mabuti nalang nagbayad yung ale Sabi nya paabot naman Nagkadahilan ako Para ika'y tignan Nung iaabot ang bayad Kamay mo na palang nakaabang Pambihira diba swerte ko naman."

"Sabi nila'y walang pag-ibig Kung wala'y Ba't kumakaba itong dibdib Ayoko nang pumara kahit san mapunta Ayoko nang pumara kung ikaw ang kasama Ayoko nang pumara Ayoko nang pumara Ayoko na ahhh Ayoko nang pumara kahit san pa lumiko Ayoko nang pumara sana din a huminto Ayoko nang pumara Ayoko nang pumara Ayoko na Kung ikaw ang kasama."

"Manong driver Wag mo nang ibalik ang sukli ko Manong driver Di mo ba alam walang babaan to Drive lang po ng drive Wag niyong hihinto Kahit sa'n mapadpad Kahit lumipad man tayo Minsan lang madama Ang ganito Pero bigla mongHinila ang tali
Sabi mo Manong bababa ako sandali."

"Ayoko nang pumara kahit san mapunta Ayoko nang pumara kung ikaw ang kasama Ayoko nang pumara Ayoko nang pumara Ayoko na ahhh Ayoko nang pumara kahit san pa lumiko Ayoko nang pumara sana din a huminto Ayoko nang pumara Ayoko nang pumara Ayoko na."

Nagsigawan ang lahat nang matapos ang kanta. Sheeeet kinikilig akoooo. Natahimik ang lahat at nanatiling magkatitigan ang dalawa, ang babae ay nasa stage at ang lalaki ay nasa baba.

"Hi." Nakangiti lang yung lalake.

"H-Hi."

"Hinahanap mo pala ako? Nice. Quits pala. Hinahanap din kita eh."

Nagtilian ang mga kababaihan, kasali na kami Shery don.

"Kyaaaaaah!!"

"Kinikilig akooo!!"

"Ang sweet sheeet!!!"

Umakyat sa stage ang lalaki at hinila si girl paalis ng gym.

"Lalaki ako pero kinilig ako sa dalawang pokpok na yun." Natawa kami sa sinabi ni Carlo.

"Sinong next? Baka mahanap niyo na ang the one niyo, get the chance!"

Nagunahan pa ang ilan na makaakyat sa stage. Pagkatapos kumanta ng sampung tao ay pinatayo kaming lahat dahil magsisimula na ang aming unang sayaw. Nasa kanya-kanyang pwesto na ang lahat at natataranta akong luminga-linga sa paligid dahil wala ang hinayupak na partner ko. Asan si Carlo?!

"Cawa!" Agad ko siyang binatukan, may laman na pagkain ang bunganga niya.

"Arawch!"

Napatingin ako sa paligid, madami palang nanonood samin na mga outsider. Welcome ang kahit na sino basta naka formal attire. Hinila ko si Carlo at pumunta na sa pwesto namin. Inilagay ko ang aking kamay sa kanyang balikat, nakahawak naman ang kanyang braso sa aking bewang at magkahawak kamay kami.

"Tell me that you turned down the man Who asked for your hand Cause you're waiting for me And I know, you're gonna be away a while But I've got no plans at all to leave And would you take away my hopes and dreams? Just stay with me All my senses come to life While I'm stumbling home as drunk as I Have ever been and I'll never leave again Cause you are the only one And all my friends have gone to find Another place to let their hearts collide Just promise me, you'll never leave again Cause you are the only one."

"Grabe, ang dami na pala nating pinagdaanan no?" nakangiti niyang sabi.

"Hmm, gusto kong mag-thank you dahil sa lahat ng mga nangyari hindi mo ako iniwan kahit minsan. Salamat, best friend."

"Psh. Maliit na bagay, ganun talaga pag gwapo."

Ano namang konek?

Habang nagsasayaw ay puro tawanan lang kami ni Carlo. Inaalala ang mga nakaraang pangyayari. Nilalait ang make-up ng mga babaeng nasa paligid namin. Natapos ang kanta kaya naman umupo muna ako sa table namin. Nilabas ko ang aking phone at tinignan ang selfies at pictures namin ni Carlo.

"Hi, hello ulet!" Napatingin ako sa stage at nakita si Carlo na hawak ang mic.

"Meron tayong super special guest para kantahan tayo tonight, do you want to know who?"

"Yes!"

"Let's give a round of aplause for Cara Del Valle!" Nanlaki pa ang mata ko. Nagtinginan ang mga tao sa pwesto ko. Ano nanamang pakulo to Carlo!!

"Come up here, Miss." At may gana pa siyang ngumisi sa akin.

Nakababa ang ulo kong umakyat sa stage, nang makalapit ako sakanya ay agad kong kinurot ang tagiliran niya. "Ano to? ha?" Nanggigil na bulong ko.

"Oy si Sheryl nagsabi sakin nito ha. Kantahin mo daw to. Alam mo ba?" Pinakita niya sakin ang phone niya na may lyrics ng kanta.

"Good! Upo ka dito, magjajamming tayo," nilapit niya sakin ang stool at tinawag niya ang mga kasama niya. Katabi ko si Carlo sa left at yung drummer naman nila ay nasa right ko, nakaupo siya sa beatbox niya. May dalawang maggigitara.

"Okay party people, grab your anyone na gusto niyong makasayaw and dance to this song Huling Gabi."

Nagtayuan na ang iba at dumeretso sa dancefloor. Nagsimula namang magstrum ng gitara ang kasama ni Carlo kaya't nilapit ko ang stand ng mic.

(Ps. Mas feel kung ipplay yung video :>)

[Dapat mayroong isang GIF o video dito. I-update na ang app ngayon upang makita ito.]

MARC'S POV

"Kung ito na nga ang ating huling gabi mga natitirang sandali hindi na ikukubli lahat lahat sayo'y ibibigay huling beses magsasabay sa himig na pagibig ang taglay bago mawalan ng saysay"

"Baka gusto mong magsalita," nanatili siyang nakatingin sa sahig. Ouch. Kumikirot ang puso ko.

"Babe," sa sinabi kong yon ay tumingin na siya sa akin. Teary eyes.

"I'm sorry," humihikbi na siya. Parang sinasaksak yung puso ko. Hindi ako makapagsalita. Mas hinigpitan ko ang pagkakahawak sa bewang niya.

"Aalis na kami. Ako."

"Saan kayo pupunta?"

"Manila. And hindi na kami babalik."

"P-Pano tayo? Pano ako?"

Hindi siya sumagot. Nararamdaman ko na ang paginit ng mga mata ko. Sumisikip ang dibdib ko. Isabay pa ang malungkot na musika. Hahahaha, puta.

"Hawakan ang aking kamay higpitan ang kapit pwede ka pang lumapit kalimutan natin bukas na sasapit dito na lang ako dito na lang tayo walang manggugulo na parang atin ang mundo"

"Bumagsak ang negosyo ng parents ko. Uuwi kami kila lolo't lola at dun ulit tatayo ng bagong negosyo."

"Puta para lang dun iiwan mo ako? Sasabihin ko kila Mom and Dad na tulungan kayo."

"No, Marc. Kahit gawin mo yon hindi papayag ang mga magulang ko."

"I don't care, hindi pwedeng mawala ka sa kin. Tangina naman Sheryl. Bakit ngayon pa? Ngayon pang mahal na mahal kita? Sana noon na lang para napigilin ko pa ang sarili kong mahulog sa 'yo. Hindi yung ganito," hindi ko na mapigilang umiyak. Mabuti na lang at dim ang lights. Tangina naman kase.

"Marc, nahihirapan din ako. K-Kung ako lang ang masusunod mas gugustuhin ko pang magpaiwan na lang dito."

"Edi maiwan ka! Dun ka sa amin tumira, kilala ka naman ng par—"

"Are you serious?!"

"Yes! Saamin ka na tu—"

"Pero grade 12 pa lang tayo Marc! Ano yun? Live in tayo sa bahay ninyo? Nababaliw ka na ba? At may hiya ako sa parents mo at hindi ko pwedeng iwan ang mga magulang ko just because of you!"

Nagulat ako sa pagtaas ng boses niya.

"Edi sige, iwan mo ako."

"M-Marc."

"Sa sandaling tila habang buhay bawat saglit magiging patunay ito ang itinakda langit ang may akda ayokong kumawala sayo huling sayaw na natin to huling halik sa yong noo huling pagdidikit ng puso"

"Let's break up," sabi ko nang deretsong nakatingin sa mga mata niya.

"A-Ano? Marc hinde.."

"I said, magbreak na tayo. With or without your permission. Hindi mo kayang magpaiwan para sakin diba? Hindi ko din kaya ng ldr."

"Marc naman, don't give up on me. Ang dami na nating pinagdaanan bat ngayon ka pa susuko?"

"Tanungin mo ang sarili mo."

Binitawan ko siya at tumalikod. Sakto namang nag-off lahat ng ilaw kaya't nagsigawan ang karamihan. Dun na ako naglakad paalis, narinig ko pa ang hagulgol niya, sunod-sunod ding nagbagsakan ang mga luha ko. This night is a big fuck. Akala mo happy ending na, nagsisismula pa lang pala.

CARA'S POV

Tila sinusuntok ang puso ko habang pinapanood ang dalawang kaibigano na umiiyak. Nasasaktan ako para sakanila. Sobrang control ang ginawa ko para hindi pumiyok habang kumakanta dahil naiiyak na din ako.

Nagsigawan ang lahat ng magdilim ang buong gymnasium.

"Brownout?!"

"Bes saan ka?!

"Oh my god lalaki tong kaholding hands ko!!"

"Wala akong makita!!!"

"Students, calm down, this is a game. Limang beses magoon-off ang spotlight. Meron kayong 20 seconds para hanapin ang mga ex, or crush or kahit sinong trip niyong isayaw. Are you reaady?!"

"Woooh! Exciting! Lezgo!"

"Yes!!"

Napahawak ako kay Carl dahil total blackout talaga at walang nakikita kundi kadiliman.

"In 3, 2, 1, go!"

Naghiyawan at nagtakbuhan ang mga estudyante. Bumukas ang spotlight ng 5 seconds at agad ding nagoff. Nagsigawan ulit ang mga estudyante. Bumukas nanaman at nagtakbuhan muli ang lahat. May nakita pa akong mga nadapa kaya't natawa ako. Nagulat na lang ako ng muling magsara ang ilaw ay may humila na din sa akin.

"Aaah!"

"Cara!"

Napasabay ako sa pagtakbo ng kung sino mang humila sakin dahil kung hindi ay madadapa kaming dalawa. Bumukas ang ilaw at ang nakita ko lang ay ang dark blue niyang suit. Nag off ang ilaw at tumigil kami. Hinawakan niya ang dalawang braso ko at inilagay sa balikat niya, hinawakan niya din naman ang bewang ko. Ang bango niya, sino kaya 'to.

"Times up! Curious na siguro kayo kung sino yang nasa harap niyo?"

"Lights on na!!"

"Open the lights!"

Nang magsimulang tumugtog ang Can I Have This Dance ay siya namang pagbukas ng mga ilaw. Napapikit pa ako nung una dahil masakit sa mata. Di kalaunay nakilala ko na kung sino ang nasa harap ko. Napangiti ako at pinalo siya sa braso.

"Bwisit ka, Art!" Natawa siya kaya naman natawa din ako.

"Suprised?"

"Yeah, hahaha. Kinabahan pa ako sayo."

"Take my hand take a breath pull me close and take one step keep your eyes locked on mine and let the music be your guide won't you promise me (now won't you promise me that you'll never forget) to keep dancing wherever we go next"

"I told you isasayaw kita."

"Oo pala, hahaha nakalimutan ko!"

"So, musta?"

"Still georgeous."

"Can see that."

"Huwaw bolero! Hahaha. So ano plano mo sa college?"

"Engineering or Architect maybe."

"Naks naman, saan?"

"Kung san ka."

"Psh haha."

"Di ko pa alam, how about you?"

"Med, di ko rin alam."

Mula sa likuran ay nakita ko si Carlo na may kausap na babae... which is Talia. Nakita ako ni Carlo kaya't kinalabit niya si Talia at tinuro ako. Agad akong kumaway sakanya ganun din siya.

"The nurse?" Lumingon din si Art sakanila, naalala niya siguro nung araw na hinostage kami.

"Yep."

"Sinaway ka na ba ng boyfriend mo?"

"Nope."

"Pupunta ba siya?"

"Maybe?"

"Bat di mo alam?"

"Di ko rin alam, hahaha!"

"Silly girl. It's time to give you back. If looks could kill pati siguro skeleton ko inabo na rin."

"Ha?"

Nagulat ako nang inilapit niya ang muka niya sakin at hinalikan ako sa magkabilang pisngi. "Thanks for tonight," nakangisi niyang bulong sa tenga ko. Nakita ko siyang nakatingin sa may likuran ko. Saktong pagtalikod ko ay may labing lumapat sa labi ko.

"Hi," sabi niya.

"Hey, handsome," hinalikan ko siya sa pisngi. "What took you so long?"

"Malakas ang ulan sa labas binalot ko pa ng plastik ang buong katawan ko para hindi mabasa ang gwapo kong damit and traffic. By the way, can I ask your permission to kill that asshole? Ang lakas ng apog niyang halikan ang pisngi mo. Punasan mo nga baka mahawa ka sa germs at virus niya!" Naglabas siya ng panyo at pinunasan ang pisngi ko. Natawa na lang ako.

"Nangaasar lang yon."

"Effective."

Napailing na lang ako. Dun ko lang napansin na nagbago na pala ang music.

"I found the love for me darling just dive right in and follow my lead coz I found a girl beautiful and sweet I never knew you were that someone waiting for me coz we were just kids when we fell in love not knowing what it was I know we'll be alright this time"

Nakayakap siya sa akin habang sinasabayan ang music. Napapikit ako, nagflashback lahat ng nangyari sa utak ko. It was all worth it. All the pain, tears, blood. Kung ganito ang kahahantungan ng lahat ng paghihirap ko. Then wala akong pinagsisisihan sa mga nangyari.

"Chad?"

"Hmm?"

"Thank you."

"For?"

"Coming back."

Humarap siya sakin at ngumiti. "No. Thank, you." sabi niya.

"Thank you for loving me," sabi ko.

"Thank you for not getting tired of me, Cara."

"Thank you for risking."

"Thank you for fighting."

"Thank you for loving."

"Thank you for forgiving."

"Thank you for everything, Chad," Idinikit ko ang noo ko sa noo niya.

"Thank god, for giving you. You're a blessing to me. The best thing that ever happened to me. Isusugal ko ang buhay ko para sainyo ni Cane. Words are not enough to express how thankful I am for having you and Cane," napangiti ako. Tumatatalon ang puso ko sa sobrang saya.

I wish we'll stay like this forever. I wish I could stop the clock and get stuck in this moment. I wish all is well. I wish everything is safe and sound... I wish.

"I love you, kahit anong mangyari mamahalin kita. Kahit san ka magpunta susundan kita. Kahit pa pumangit ka tatanggapin kita. Kahit masunog ang mga kaluluwa natin sa impyerno sasamhan kita. Kahit sa kabilang buhay, ikaw lang, wala ng iba."

"Ang oa nung masusunog sa impyerno, hahaha, bwisit ka pinapaiyak mo naman ako eh!"

Tumatawa kong pinunasan ang mga nangingilid kong luha.

"I love you, Cara."

"I love you too, Chad."

Napangiti ako at hindi na napigilan ang mga luha sa pagbagsak. He cupped my cheeks at dahan-dahang inilapit ang kanyang muka sa aking muka. As our lips met each other, I know, everything will be back to normal. Our hearts, our souls, will be on it's right place.

...or just so I thought so.

"Kyaaah!"

"Nanaman?!"

"Ang dilem!!"

Nagsara ulit ang mga ilaw. Dumilim ang paligid at tanging ang kidlat ang nagsisilbing liwanag. Umingay ang paligid.

"Chad?"

"I'm here," hinawakan niya ang mga kamay ko.

May ipapalaro nanaman ba sila? Ang alam ko meron pa kaming performance at magpapalit pa kami ng gowns. Napalingon ako sa gilid ng may dumating na mga maintainance, may mga hawak silang flashlights at lumapit sakanila ang Event chairman.

"May sumira sa main switch," sabi nung isa.

"Ha?! Panong nangyari yun eh matibay yun ah!"

"Yun nga ang hindi namin alam, nasisira lang yun kapag nababasa."

"Malakas ang ulan baka natuluan."

"Hindi, walang butas ang bobida kaya imposibleng mabasa yun. Parang sinadyang sirain."

Mas umingay ang paligid.

"What? On purpose ang pagsira?"

"Sino namang sisira?"

"So this is not a game?"

Biglang kumulog kaya't nagsigawan ang iba. Sa hindi malaman na dahilan ay bumilis ang kabog ng puso ko at nakaramdam ng kaba.

"Chad?" hindi siya sumagot pero nanatiling nakahawak sa kamay ko.

"Huy," hindi parin siya sumasagot.

"Cha— Chad! Chaad!" Nagulat ako ng bigla siyang bumitaw sa kamay ko, inabot ko siya pero masyadong mabilis ang pagalis niya.

"Guys, calm down, meron tayo generator at babalik din— oh, ayan na!"

Lumiwanag muli at bumalik ang musika, naggaadjust pa ang mga mata ko sa liwanag nang may humapit ng bewang ko at inilapit niya ang muka niya sa muka ko. Nagulat pa ako nung una pero tumugon na din sa kanyang halik.

Pero may mali. Iba ang pabango niya ngayon sa pabango niya kanina. Iba ang paraan ng paghalik niya. Nang ilayo niya ang kanyang muka ay dun ko lang nasilayan ang muka niya. Halos tumigil na ako sa paghinga ng makita ang kanyang kabuuan.

Hindi. Hindi pwede. P-Paanong nasa harap ko nanaman ang baliw na 'to?!

"C-Chase?!"

"Nice to see you again, my Cara," ngumisi siya. Ngising hindi ko inakalang makikita ko pang muli.

Agad akong lumayo sakanya at tumakbo palabas ng gymnasium. Hindi ko na hinintay na pagbuksan ako ng pinto ng nakabantay sa entrance, basta ko na lang itinulak ang pinto. Malakas ang buhos ng ulan at panay ang kulog at kidlat.

Hindi ko makita ng maayos ang paligid, hindi ko alam kung saan ang pupuntahan. Pasugod na ako sa ulan ng may humila sa buhok ko.

"Aaah!"

"You can run but you never can hide, baby," nagtayuan ang balahibo ko nang bumulong siya sa tenga ko.

"Ano ba! A-Aray!"

Kinalakad niya ako sa ulanan, nababasa na kaming dalawa, putik putik na din ang mga paa ko.

"Chase tama na! Lubayan mo na ako! Pagod na pagod na ako sayo!!" sigaw ko habang kinakaldkad niya parin ako sa buhok hindi siya tumigil.

Nagpumiglas ako at kinagat ang kamay niyang nakahawak sa buhok ko. Nabitawan naman niya ako at agad akong tumakbo pero dahil putik putik at nakaheels ako ay nadapa ako.

"Pinapagod mo lang ang sarili mo."

Nakatayo na siya sa paanan ko, gumapang na lamang ako palayo kahit alam kong wala na akong takas. It's a dead end.

"I-rehab, ikulong o ipasok sa mental, hangga't hindi ka nagiging akin hindi ako titigil."

Napaiyak na lamang ako. Akala ko tapos na. Akala ko lang pala.

"Huling tanong huling sagot," Tumukod siya at lumapit sa akin. Hinawakan niya ang panga ko ng mahigpit.

"Will you... be mine?" Deretsa ang titig niya sakin.

"Never!" Sigaw ko sa pagmumuka niya.

"If that so," Naglabas siya ng kutsilyo mula sakanyang bulsa.

"A-Anong g-gagawin mo?" pinaglaruan niya ang kutsilyo sa kanyang mga kamay. Sobrang kaba ang nararamdaman ko.

"If I can't have you... why not just kill you?" Ngumisi siya at tumingin sa akin. Ngising baliw. Im in great danger.

"Tulooong! Gaurds! May baliw dito tulong!!"

He grabbed my hair na halos matanggal na ang anit ko. Shit ang sakit!

"Oo! Baliw ako! Baliw na baliw sayo!!" At humalakhak siya. Nakakapangilabot.

"Cara!!" Nakatayo sa entrance ng gymnasium sina Chad at Carlo. Lumabas na din sina Marc, Sheryl at Talia.

"Sige! Sumunod kayo at sasaksakin ko ang pinakamamahal niyong si Cara!" Itinutok niya ang kutsilyo sa aking leeg. Nanginginig na ang aking mga labi sa sobrang takot.

"Brother, please! Just fucking stop this madness!" lumapit sa amin si Chad.

"Don't you brother brother me, gago! Wala akong kapatid!"

"Chase, itigil mo na 'to. Maawa ka naman sa sarili mo."

"Awa? Sainyo nga hindi ako naawa. Sa sarili ko pa kaya?"

Namanhid na ang aking isip. I was not aware of my sorroundings all of a sudden. Walang pumapasok sa isip ko. Bumagal ang galaw ng paligid, para akong nakahithit ng droga, lutang.

Naririnig ko ang kanilang mga sigaw, ang kanilang pag-iyak, ang paghingi nila ng tulong. He was already holding a gun. Nakabulagta ang katawan ng mga kaibigan ko sa basang damuhan, sa ilalim ng langit at binabasa ng napakalakas na ulan.

Nakatutok na ang kanyang baril kay Chad na nakaluhod sa harapan niya. Umiiyak, nagmamakaawang siya na lang ang saktan, wag lang ako. Bumalik ang lahat sa akin. Mula sa pinakasimula.

Kasalanan ko lahat ng 'to, kung hindi dahil sa akin hindi sila mapapahamak. Okay naman ang mga buhay nila eh. Pero nung dumating ako, nadamay na sila.

Carlo, Sheryl, Marc, I'm sorry. Thank you for being a friend to me kahit na hindi ako naging kaibigan sainyo. Sinong kaibigan ba ang ipapahamak ang kaibigan niya?

Tumayo ako. "Chase!" Tinignan nila ako.

"C-Cara! Takbo! Takbo na! Tumakas ka na!" Sigaw sakin ni Chad. Umiling ako. I have to put an end to this. It's now or never.

"Ako ang gusto mo diba? Wag mo nang idamay ang mga mahal ko, simula ngayon sayo na ako."

"Ahahaha! For real?"

"Anong pinagsasasabi mo, Cara?!"

"But first let's play a game, ibigay mo sakin ang baril." Inilahad ko ang kamay ko.

"Sa tingin mo ba tanga ako?"

"Matagal na," sagot ko kaya kumunot ang noo niya.

"Madali lang ang laro. Ikaw ang taya. Hahabulin mo ako, tatakas naman ako. There's no rules."

Ngumisi siya, at dahil may agwat ang kinatatayuan namin mula sa isa't-isa ay inihagis niya ang baril at bumagsak naman ito sa paanan ko. Kumulog ng malakas at mas tumindi pa ang lakas ng ulan, pinulot ko ang baril.

"30 seconds. I'll give you 30 seconds to run, baby!" sigaw niya na dahil halos hindi marinig dahil sa lakas ng ulan.

"60 seconds!"

"Don't do this, Cara!" Si Chad.

Sorry, love. Wala ng ibang paraan. Para matalo ang isang baliw ay dapat ka ring maging baliw. Hindi ako baliw. Pero kaya kong makipaglaro na para bang baliw.

"Run now! Run! Ruuun!!!" Sigaw ni Chas at humalkhak. Agad akong tumakbo.

"Run for your life or else it will be mine! Hahaha!!"

Agad akong pumunta sa parking lot at hinanap ang aking sasakyan ng marinig ko ang kanyang boses.

"Oh Cara, yohoo!" Nakita ko siyang naglalakad sa gitna ng lot. Agad naman akong nataranta.

"Gago! I said 60 seconds!"

"You said there's no rules!" Tumakbo siya papalapit sakin pero agad ko ding tinutok ang baril sakanya.

"Woah, woah, chill babe, okay fine 60 seconds." Nakataas ang dalawa niyang kamay sa ere.

"You know what? I can just fucking shoot you right now you fucking autistic asshole."

"Hah, really? You know what too? I can just do this to you," nagulat na lang ako ng inabot niya ang baril na hawak ko at inikot ang braso ko kaya't sumama ang katawan ko. Ngayon ay nakayakap na sya sa katawan ko mula sa likod at hawak nya na ang baril at nakatutok sa aking sentido. Shit.

"Haaay, I really love this position," bulong nya sa aking tenga at inaamoy ang basa kong buhok.

"Pero I love 69, dogstyle, and more but what I love the most is cowgirl though, yung ikaw yung papatong, Cara. You ride and drive me crazy. Hahaha! Kasi yung noon ako ang nakapatong, tapos tulog ka pa," Nakakadiri. Nakakasuka.

"Hindi pa nagsisimula ang laro," nanggigil na wika ko.

"Psh, ayun na nga, hindi pa nagsisimula pero talo ka na. Bat ba kasi pinapahirapan mo pa sarili mo? Just let me bring you home at sabay tayong pumunta sa langit hahaha."

Ramdam ko ang pagngiti niya at kinagat pa ang dulo ng tenga ko.

"Tama ka. Talo na din naman ako edi laruin na lang natin ang laro ko, I'm yours anyway."

"Ahh! Sarap sa ears!" Binitawan niya ako.

"Okay baby, let's play. 60 seconds. Go!"

"Baril! Akin!" Natawa siya at binigay sakin ang baril. Agad akong kumaripas ng takbo papunta sa sasakyan ko. Agad kong pinaandar ang makina. Mabuti na lang at walang tao sa field dahil lahat ay nasa gym.

Nang makarating ako sa sa highway ay halos dagat na kung tignan. Baha dahil sa malakas at hindi pa tumitigil ang ulan. Tinignan ko ang side mirror ng sasakyan, nakasunod ang sasakyan niya sa akin at nagoon-off pa ang ilaw ng kanyang sasakyan na tila ba inaasar ako.

Mas binilisan ko pa ang pagmamaneho at nagover take na sa mga sasakyan. Sinisigawan at binubusinahan ako ng mga driver. Subalit kahit gano pa kabilis ang pag maneho ko ay hindi parin ako nakakalayo sakanya. Bumilis lalo ang kanyang sasakyan at tinapatan ang akin, hanggang sa binangga niya ang sasakyan ko.

"Ah!" Napatili na lang ako ng banggain niyang muli at nawawalan na ako ng kontrol sa sasakyan lalo na at basa pa ang kalsada.

Hindi ko na pinansin ang pulang ilaw ng traffic light at nagdere-deretso lang sa pagmamaneho, nabangga ko ang ilan sa mga sasakyang nasa harapan ko. It didn't help dahil patuloy parin ang paghabol niya sa akin. Pumasok ako sa may eskinita na may karatulang 'Do Not Enter Accident Prone Area'. Madilim ang kalsada dahil wala ni isang gusali o bahay na naroon, ang ilaw lamang ng sasakyan ang nagbibigay liwanag.

"Just give up!" Sigaw ni Chase.

Kinuha ko ang baril at ibinaba ang wind shield, nagulat siya ng makitang nakatutok sakanya ang baril. Kumunot ang kanyang noo at bahagyang inilayo ang kanyang sasakyan, bumwelo siya at bago pa man bumangga ng tuluyan sa akin ang kanyang sasakyan ay kinalabit ko na ang gatilyo.

Sa isang iglap ay narinig ko ang malakas na salpukan, tila nag-slow motion ang lahat, naramdaman ko ang pagangat ng aking katawan at tumama sa kung saan-saan hanggang sa magdilim ang akin paningin,

Chad's POV

"Call the cops, call the ambulance! I-I have to save Cara! 'Eto phone ko, nakaconnect ang GPS ng sasakyan ko dito. I-track niyo ako and send help!"

"Sige na, kami ng bahala dito!"

Agad akong tumakbo at hinanap ang sasakyan ko saka pinaharurot ito. God, I may be a sinner but please, ikaw lang ang makakatulong sa akin ngayon, nasa delekado ang buhay ng mga kaibigan ko at pati si Cara. Save them, please.

Cara's POV

"A-Arghh."

Kumikirot ang aking ulo, ang sakit ng braso ko. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mata. Sa aking harapan ay ang aking sasakyan at ang sasakyan ni Chase, nakabaliktad ang dalawang sasakyan, umuusok at kumalat sa sahig ang mga basag na salamin. Ang ilaw ng dalawang sasakyan ang nagbibigay ilaw sa paligid. Tumilapon ako dahil hindi ako nakaseatbelt.

Tumila na ang ulan, hinanap ng aking mata ang baliw na lalaki, sinubukan kong tumayo ngunit naramdaman ko ang matulis na bagay na nakatarak sa aking binti. Maraming dugo ang dumadaloy. Napapikit na lamang ako at dahan-dahang inalis ang basag na salamin. Kagat-labi upang hindi makasigaw, kasabay ng pagagos ng dugo ay pagagos rin ng mga luha mula sa aking mata.

"AHHH!!" Agad akong napasigaw ng tuluyang maalis ang basag na salamin at saka humikbi.

"Game over," Rinig ko ang kanyang boses mula sa aking likuran.

"Let's go," hindi man ako lumingon ay naririnig ko ang ang paglapit niya sa akin, nang hawakan niya ako sa braso ay agad kong iwinaski ang aking kamay. Napatingin ako sa kanyang mukha, naalala ko, pinindot ko ang gatilyo ng baril.

"I'm fine, tara na gagamutin pa kita."

Natamaan ko siya, nadaplisan ang kanyang pisngi.

"Let's go—"

"W-Why me?" Nasabi ko na lang. Tinignan niya lang ako ng nagtatanong.

"Pwede kang mabaliw sa taong kayang mabaliw din para sayo, para sa pagmamahalan niyo. B-Bakit sakin pa? Bakit sa taong may mahal nang iba?"

Mapait siyang ngumiti. Isang normal na Chase ang nasa harapan ko ngayon.

"Sabi mo bakit ikaw...eh ako...bakit hindi ako? bakit... hindi na lang ako?"

"Ilang explanation pa ba ang gusto mo, Chase?"

"Nabulag na ako ng pag-ibig. Hindi mo ako kailangang mahalin, gusto ko lang maging akin ka."

"Itatak mo 'to sa kokote mo, I. will. never. ever. be. yours."

"We had a fucking deal!"

"I don't care!"

Tila may sumanib na kung ano sakanya, pinulot niya ang baril na nahulog mula sa sahig at itinutok sa akin.

"Pinagod mo lang ako." Madiin niyang wika. Nanginginig ang kanyang kamay na parang nanggigigil.

Nakaramdam ako ng patak sa aking ulo, tumingala ako sa langit, umaambon nanaman.

"I should have just killed you!" Tinamaan niya ang binti kong dumudugo.

"S-Shit," Napaiyak na lamang ako. Lumalakas ang ulan, biglang umapoy ang likod na parte ng sasakyan ko.

"Kasalanan mo ang lahat ng 'to, Cara. Kung simula pa lang ay sumama ka na sa akin hindi sana mapapahamak ang mga mahal mo sa buhay."

"Argh!" Tinamaan niya ang balikat ko.

"Ikaw! Ikaw ang may kasalanan! Hindi ka makaintindi dahil baliw ka!"

"Tumahim k—"

"Chase!!"

"Oh, andito na ang superman mo, sad to say, I'm a kryptonite."

Gamit ang natitirang lakas ay gumapang ako palayo sakanila, palakas ng palakas ang ulan, may naririnig akong rumaragasang tubig, may bangin sa dulo kaya naman gumapang ako papunta 'ron. Nababalitan ang aking katawan ng putik at dugo.

Pagod na ako.

Hindi ko na kaya.

"Isa sainyo ang mamamatay ngayong gabi. Who could it be? Ang kapatid ko, o ang mahal ko? Hahaha!"

"Tama na, Chase, just kill me at pabayaan mo na ang pimlya ko!" sigaw ko sakanya.

"Bro, m-mahal mo siya diba? Mahal natin siya, a-ako na lang," humihikbi si Chad.

"Hindi ko kayang mawala siya, ako na lang."

Mas hindi ko kayang mawala ka, Chad.

"How dramatic. Pero kung sabagay, hmm."

"N-No, wag!!" Itinutok niya ang baril kay Chad. Ngumiti siya sa akin at sinabing 'I love you' ng walang boses.

"Goodbye brother! Rest in peace."

"Potangina, wag!!"

Mula sa malayo ay narinig namin ang sasakyan ng pulisya. Dumating ang apat na sasakyan ng police at lumabas sila sa kanilang sasakyan, agad nilang tinutukan ng baril si Chase at pinalibutan.

"Ibaba mo ang baril na hawak mo at itaas ang dalawang kamay!" Sigaw ng officer.

Sumunod naman siya. Nakahinga ako ng maluwag ng may lumapit na pulis sakanya.

"Cane!!" Narinig ko ang boses ni mama sa kung saan, at lumabas ang anak ko mula sa sasakyan ng mga pulis.

"Mom!" He ran towards me, tila bumagal ang lahat ng itulak ni Chase ang pulis na may hawak sakanya at hinila si Cane.

"Ibaba niyo ang mga baril niyo kung hindi babarilin ko ang batang 'to!"

"CANE!!" I screamed at the top of my lungs. Not my son.

Gamit ang isang paa ay sinuportahan ko ang aking katawan para makatayo.

"C-Chase, wag ang anak ko, wag mo ng idamay anak ko dito." Nangingig ako sa takot.

"M-Mommy.."

Umiiyak ang anak ko. Kahit pa umuulan, I know he is. I have to end this.

"Damay damay na 'to, Cara, we'll be living in hell for the rest of our lives."

Nagsimula akong humakbang patalikod.

"Lahat naman tayo mamatay, mauuna nga lang ang anak mo."

Nang wala na akong naapakan, that was my cue, Chad was looking at me, my Mom's crying, as well as my son. Ang pulis na nasa tapat ko ay tinitignan din ako. I mouthed 'save my son' to him. Tumango siya at palihim na itinutok kay Chase ang baril.

I look at my Mom, and mouthed 'I love you'. Tumingin din ako kay Chad at ngumiti, umiling-iling siya, alam niya ang balak ko. 'I love you, babe' I whispered. Tinignan ko ang anak ko, he's trembling in fear. Don't worry, Cane, you'll be safe. Wag mong kakalimutan si Mommy.

"N-No, Cara, No!"

I closed my eye at humiga sa hangin. I heard him shout my name, they all screamed. My tears were falling non-stop, ganun din ang katawan ko. Bago pa man bumagsak ang katawan ko sa rumaragasang tubig, I heard two gunshots. At tuluyan na ngang kinain ng malamig na tubig ang aking katawan.

Nagpaikot-ikot ako sa ilalim ng tubig at tumama ang katawan ko sa kung saan-saan. I couldn't breathe, I couldn't move, I couldn't scream. Naalala ko ang mukha ng mga kaibigan ko, ng mga magulang ko, si Cane, at si Chad.

Sabi nila bago ka daw mamatay, sa huling tatlong minuto ng buhay mo, maaalala mo lahat ng masasayang memorya. They are the only happiness I had experienced in my whole life. And now, they will only be part of my memory.

Naramdaman ko na lamang ang malakas na paguntog ng bato sa aking ulo, and everything went black.

--- END ---